Μερικές σκέψεις

[betelgeuse]

Να το προχωρήσω λίγο αφού ήρθε και σ' αυτό η κουβέντα. Τι κάνει ένα άτομο να είναι εμπτιστοσύνης ή τι κάνει ένα άτομο να μην είναι εμπιστοσύνης;

Αυτο ειναι και καπως υποκειμενικο . Ο καθενας εχει μαλλον διαφορετικα κριτηρια για το ποιο ατομο αξιζει την εμπιστοσυνη του και ποιο οχι. Πχ εγω δεν μπορω να εμπιστευτω ατομα που χουν αποψεις που κατα την αποψη μου ειναι ακραιες ή επικινδυνες , δεν μπορω να εμπιστευτω ατομα που σχολιαουν και κριτικαρουν συνεχεια τους αλλους .
Μερικες φορες δεν μπορω να εμπιστευτω ατομα που απλα δεν μου αρεσει η φατσα τους.

Παλιοτερα ειχα κανει μια διαπιστωση πανω στο θεμα εμπιστοσυνης , με αφορμη ενα περιστατικο που ειχε συμβει.
Αναφερω λοιπον πρωτα το περιστατικο και μετα την διαπιστωση. Σε μια αρκετα δεμενη παρεα , που δεν ημουν μελος της αλλα εγινα στην πορεια , ειχα παρατηρησει οτι το ενα μελος της παρεας δουλευε τα υπολοιπα ψιλο γαζι και κανεις δεν το ειχε παρει χαμπαρι . Μαλιστα με εκαναν και περα οταν ειπα τι υποψιαζομουν . Οταν καποια στιγμη τυχαια αποδειχτηκε οτι ειχα δικιο καποια απο τα μελη αυτης της παρεας μου ειπαν οτι επεσαν απο τα συνεφα και οτι της ειχαν απολυτη εμπιστοσυνη .
Τοτε λοιπον αρχισα να σκεφτομαι οτι μπορει μερικες φορες να εμπιστευομαστε καποιον απο συνηθεια ή και επειδη υπαρχουν συναισθηματα παρολο που μπορει να ειναι ολοφανερο οτι δεν αξιζουν την εμπιστοσυνη μας.

[Στράτος_84]

Ολα αυτα που ειπωθηκαν στο συγκεκριμενο νημα συνοψιζουν, κατα καποιο τροπο, τη δικη μου αρρωστια:Ρ (Κανονικα βεβαια στο θεμα της ιδεοψυχαναγκαστικης διαταραχης επρεπε να γραψω, αλλα δεν βαριεσαι..). Θελω να πω πως μια απ τις εμμονες μου -η οποια με οδηγησε στο να παρω χαπια, μου κανε καταθλιψη κ.λπ.- υπηρξε (και ακομα ειναι σε ικανοποιητικο βαθμο για να με ενοχλει) η ατερμονη αναλυση προσωπικοτητων και συμπεριφορων. Ειχα κολλησει δηλ. στο να ψαχνω πως ειναι ο ταδε, τι συμπεριφορα εχει ο δεινα, γιατι εκεινον τον λεμε καλο, ενω τον αλλον κακο, τον εναν ευγενικο τον αλλον αποτομο ξερωγω, με αποτελεσμα να εγκλωβιζεται τοσο πολυ το μυαλο μου και να εξαντλουμαι. Ας πουμε το τελευταιο ερωτημα του φιλου ''ποιο θεωρουμε ατομο εμπιστοσυνης και ποιο οχι", αν ημουν σε φαση που να με τυρανναει πολυ αυτη η εμμονη, μολις το διαβαζα θα εσκαγα!Δεν Θα δεν εκανα αυτο που κανουν ολοι, να στοχαστουν πανω σ αυτο, αλλα να βρω ενα ΟΡΙΣΜΟ κατα καποιο τροπο, που να ειναι απολυτος, να με ικανοποιει κτλ. Και αν δεν το βρισκα, πιστευα οτι κατι δεν παει καλα με τη σκεψη μου, οτι τρελαθηκα κτλ.Ετσι μου φαινοταν.. Και ολο αυτο θα με εκανε κουρελι! Οποτε, για μενα και οπως το βιωνω εγω, ο δρομος προς την "ευτυχια" ειναι ο αυθορμητισμος μαλλον και οχι η υπεραναλυση των παντων. Ηταν μια ευκαιρια, επειδη ηταν σχετικα με το θεμα μου ολα αυτα να σας αυτοπαρουσιαστω κι εγω...Αν και ημουν καλα για αρκετο διαστημα, με πιασαν παλι κατι εμμονες με ψυχοσωματικα μαζι. Αυτη η ΙΔΨ ειναι βασανο μεγαλο.

[ioannis2]

Απόλυτη εμπιστοσύνη δεν μπορούμε να έχουμε σε κανενα (νοείται ούτε στον ίδιο μας τον εαυτο). Συναμα ισχύει και το άλλο, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων δεν κλεινουμε την πόρτα σε κανενα. Εμπιστευομαι κάποιον ο οποίος ήδη μου έδωσε δείγματα γραφής προς αυτη την κατευθυνση, ο χαρακτηρας, η ειλικρινεια του, η όλη προηγουμενη σταση του εναντι μου, η ικανότητα του να με καταλαβαίνει, ο βαθμός σύνδεσης μου μαζί του. Αφού ειπα ότι δεν έχω απόλυτη εμπιστοσύνη σε κανένα, εμπιστευομαι αυτον που μου εχει δωσει όλα αυτα τα δειγματα γραφης κρατωντας πάντα έστω μια μικρη επιφύλαξη. Πάντα όμως μου μένουν κάποια πράγματα που όσο δύσκολα και να ναι τα κάνω τελικά μόνος ή καποια πράγματα που θα θελα να πω τα κραταω για χρονια μεσα μου. Το γεγονος ότι δεν εμπιστευομαι ευκολα με κάνει να φαίνομαι άνθρωπος κλειστος στα μάτια των πολλών. Προσπαθώ να μην κάνω το λάθος να ξανοίγομαι σε ατομα που προσφατα γνώρισα που δεν μου εχουν δωσει επαρκη δειγματα γραφης, από επιπολαιότητα μου λόγω του ότι ως ανθρωποι έχουν την ικανότητα να γινονται προσιτοί.

[void]

Δεν μπορώ να ορίσω ακριβώς την έννοια της εμπιστοσύνης.
Το να είναι κάποιος έμπιστος σχετίζεται άμεσα και με το ποιος είναι.
Άνθρωπος εμπιστοσύνης είναι ο πιστός σε κάτι, σε κάποιον, σε μια ιδέα. Ο ακλόνητος στις θέσεις του και στις αξίες του (όχι με την έννοια του αδιάλλακτου προφανώς).
Συνήθως δηλαδή εμπιστευομαι ανθρώπους που δείχνουν σταθεροί.

[John11]

Δεν μπορώ να ορίσω ακριβώς την έννοια της εμπιστοσύνης.
Το να είναι κάποιος έμπιστος σχετίζεται άμεσα και με το ποιος είναι.
Άνθρωπος εμπιστοσύνης είναι ο πιστός σε κάτι, σε κάποιον, σε μια ιδέα. Ο ακλόνητος στις θέσεις του και στις αξίες του (όχι με την έννοια του αδιάλλακτου προφανώς).
Συνήθως δηλαδή εμπιστευομαι ανθρώπους που δείχνουν σταθεροί.

Χαίρομαι για την απάντησή σου. Αυτό το να μπορεί κάποιος να ορίσει την έννοια της εμπιστοσύνης είναι που έχει αξία. Ίσως είναι το σημαντικότερο πράγμα. Νομίζω ότι σε αυτό υστερώ κι εγώ. Μπορώ να καταλάβω αλλά μετά από καιρό. Καλό θα ήταν κάποιος να καταλάβαινε αμέσως. Ξέρω ότι αυτό γίνεται, εγώ δεν το έχω. Το ψάχνω όμως.

> Συνήθως δηλαδή εμπιστευομαι ανθρώπους που δείχνουν σταθεροί.
Νομίζω ότι αυτό είναι λάθος. Αυτοί που δείχνουν σταθεροί δεν σημαίνει τίποτα. Εσύ για παράδειγμα δεν δείχνεις σταθερή, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είσαι άνθρωπος εμπιστοσύνης. Σωστά;

> Άνθρωπος εμπιστοσύνης είναι ο πιστός σε κάτι, σε κάποιον, σε μια ιδέα.
Μπορεί κάποιος να είναι πιστός στο Θεό. Ή πιστός σε μια ιδέα. Ή πιστός σε κάποιους ανθρώπους. Δε σημαίνει τίποτα. Έχω δει άτομα να είναι πιστοί π.χ. στους γονείς αλλά πουθενά αλλού. Όπως οι θρησκόληπτοι που έχω ως τώρα συνατνήσει αποδείχθηκαν χειρότεροι. Η τυφλή πίστη, δεν κάνει έναν άνθρωπο εμπιστοσύνης. Ίσως τον κάνει ακριβώς το αντίθετο. Σκέφτομαι, και ο Χίτλερ πιστός σε μια ιδέα ήταν, δεν τον λες όμως έμπιστο!
Αν δεν βρει κάποιος που πρέπει να έχει εμπιστοσύνη θα έχει πρόβλημα. Το σκέφτομαι ανάποδα, ίσως είναι πιο εύκολο κάποιος να βρει σε ποιούς δεν πρέπει να έχει εμπιστοσύνη παρά να ψάξει να βρει αυτούς που έχει εμπιστοσύνη. Δηλαδή να βρει το λάθος, παρά να ψάξει το σωστό. Αυτό σίγουρα το εφαρμόζω στη ζωή μου, δεν ψάχνω τι είναι σωστό, αλλά τι είναι λάθος. Krishnamourti: "Μην ψάξετε να βρείτε το καλό, το μυαλό σας είναι μπερδεμένο και δεν μπορείτε να το βρείτε. Ψάξτε να βρείτε το κακό. Αν δεν υπάρχει κακό, τότε αυτό που μένει τι είναι;".
Θεωρώ "λάθος" όσους λένε ψέματα. Μάλλον αυτό θα πρέπει να είναι το κριτήριο, ποιός λέει ψέματα. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα ψέματα. Αν ακούσω ένα ελάχιστο ψέμα, άμεσα γίνομαι εξαιρετικά επιφυλακτικός. Και θεωρώ τα μικρά ψέματα ακόμα χειρότερα από τα μεγάλα. Γιατί στα μεγάλα, άντε να πεις υπάρχει κάποια ανάγκη. Στα μικρά όμως;