Είμαι 18. Μακάρι να ήμουν γοητευτίκος και προς τα έξω. Μια συνεχής αποτυχία!
Νevertheless, η συγχωρεση όντως βοηθάει τον ίδιο άνθρωπο που συγχωρεί.Τα αρνητικά συναισθήματα και προς τους άλλους επηρεάζουν και εμάς αρνητικά. Μίσοι ,ζήλειες που οι άλλοι ειναι χαρούμενοι.Πιστευω πως αν κάποιος αλλάξει αυτά τα συναισθηματα αυτόματα μπαίνει σε άλλους ρυθμούς σαφώς καλύτερους.
Σε μια συζήτηση που είχα με μια ψυχολόγο μου είχε πει να έφτιαχνα τις σχεσεις με την οικογένεια επειδή είμαστε πολύ απομακρυσμένοι.Εγώ δεν πιστευω πως κάτι τετοιο ειναι εφικτό.Θα ήταν μια συνεχής φασαρία.Μπορεί να λυπάμε πολύ να βλέπω σε άσχημη κατασταση τη μάνα μου πολλές φορές, αλλά κάνει κάποια βήματα ακόμα και τώρα απο μόνη της. Σϊγουρα δεν ειναι ευχάριστο να μην έχεις ούτε μια φιλια για μια 20ετία όπως η μάνα μου.Αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι ,ούτε εγώ.Έχει παγιωμένες θέσεις.Αν είχα αρκετες γνωριμίες έτσι μονο θα καταφερνα.Και απο τη στιγμή που δεν έχω καταλήξει στα δικά μου σιγά μην μπορέσω να κάνω κάτι.