ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ

[interappted]

ακομα ενα καιντημα τοτε....


Στίχοι: Παύλος Παυλίδης

Όλο κλάψες κι αμάν
σε κοιτάν όλοι σαν
να μην ξέρεις που πάς
επειδή όλο γελάς
- στην πυρά, στην πυρά,
στην πυρά
πως τολμάς να ξεκαρδίζεσαι
στα γέλια με μας;
Εκ δεξιών του Πατρός
η Αλήθεια το φώς
η Ποινή ο Σταυρός
της Εδέμ ο πηλός
μελανιά ο ουρανός, ποιά
ζωή που καιρός
πυροβολάς ή πέφτεις κάτω
νεκρός

[raphsssodos]

Originally posted by interappted
ακομα ενα καιντημα τοτε....


Στίχοι: Παύλος Παυλίδης

Όλο κλάψες κι αμάν
σε κοιτάν όλοι σαν
να μην ξέρεις που πάς
επειδή όλο γελάς
- στην πυρά, στην πυρά,
στην πυρά
πως τολμάς να ξεκαρδίζεσαι
στα γέλια με μας;

για μένα το γραψε;:cool:

[interappted]

και για τους 2

[raphsssodos]

ΧΑ!

[kanenas]

Originally posted by raphsssodos
Τελικά… τι είναι το απόλυτο τίποτα;

Χμμμ, εφκολο. Αφτο που μενει οταν φυγει η γυαλιστερη, γεματη αγκιδες επιφανεια;

Που πρεπει, ολομοναχες, να κανουμε πηλο κ να του φυσηξουμε ζωη;

Πανεφκολο.

Originally posted by raphsssodos
δεν μου πάει η ποίηση ρε γαμώτο...

Α, ναι; Αυτο που σε παει;

Πληθυντικός Αριθμός
Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα .
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνο ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Κ. Δημουλα

Originally posted by kassi_21
Καλοί οι Κορέ..Ωραία και ουσιώδη τραγουδάκια..Εμένα πιο πολύ μου άρεσε το \"¨Οχι πια έρωτες\"....

Το ιδα ρε. Τοχις ξαναβαλι. Σ\' αρεσι περισοτερο γιατι εισαι ρεαλιστρια. Σ\' εμενα οι εραστε, καθοτι ιδεαλιστης. Ή τεσπα, ετσι μας αρεσει να λεμε. http://homepage.eircom.net/~bray/em/msdelite.gif

[interappted]

αυτο στο πιο δυσνοητο του ομως

εραστές με σπασμένες καρδιές ξενυχτάνε και πίνουν μέχρι το πρωί
εφιάλτες χτυπάνε το μυαλό τους και ξέρεις πως είναι ανυπεράσπιστοι
και πέφτουν πάλι στη δική σου αγάπη κι ο πυρετός έχει ανεβεί.
Ξοδεύουν τη ζωή τους σ\' ένα αγώνα χαμένο συχνά
θα υποφέρουμε κι αυτή τη θυσία κι οι καρδιές μας ας χτυπάν δυνατά
η ευχαρίστηση χρειάζεται πόνο στα σκοτεινά περνάει μέσα απ\' τον πόνο στα σκοτεινά
γιατί ο δρόμος αυτός μας οδηγεί στην ηδονή και δε μας νοιάζει ότι κι αν θα μας συμβεί
γιατί έρχεται με λόγια κι υποσχέσεις γι\' αγάπη μα είμαστε όλοι τρελλοί.

[raphsssodos]

Originally posted by kanenas

Originally posted by raphsssodos
δεν μου πάει η ποίηση ρε γαμώτο...

Α, ναι; Αυτο που σε παει;

Πληθυντικός Αριθμός
Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα .
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνο ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Κ. Δημουλα

θέλεις ποίηση; πραγματική ποίηση; όλη στην οθόνη σου...


Sylvia Plath
Μαύρος κόρακας στη βροχή

Πάνω στο ξερό κλαδί εκεί ψηλά
Κουρνιάζει ένας βρεγμένος μαύρος κόρακας
Που στρώνει ξανά και ξανά το φτέρωμά του μες στη βροχή.
Δεν αναμένω ένα θαύμα.
Ή ένα ατύχημα

Να πυροδοτήσουν την όρασή μου
Μες στα μάτια μου, ούτε ψάχνω
Πια στον ανερμάτιστο καιρό κάποιο σχέδιο,
Μόνο αφήνω τα λεκιασμένα φύλλα να πέφτουν όπως πέφτουν,
Χωρίς τελετή ή οιωνό.

Παρ’ όλο που, το ομολογώ, κάποιες φορές επιθυμώ
Κάποια ανταπόκριση απ’ τον βουβό ουρανό,
Δεν έχω στ’ αλήθεια παράπονο:
Κάποιο αμυδρό φως μπορεί ακόμα
Να ξεπηδήσει λευκόπυρρο

Απ’ της κουζίνας το τραπέζι ή την καρέκλα
Σαν μια ουράνια φωτιά που πότε πότε
Κατέχει τα πιο αμβλεία αντικείμενα –
Καθαγιάζοντας έτσι ένα διάστημα
Αλλιώς ασυνεπές

Επιδίδοντάς του γενναιοδωρία, τιμή,
Κάποιος ίσως πει αγάπη. Ούτως ή άλλως, τώρα περπατώ
Επιφυλακτική (γιατί θα μπορούσε να συμβεί ακόμα και σ’ αυ-
τό το μουντό, ερειπωμένο τοπίο) δύσπιστη,
Παρ’ όλα αυτά συνετή, αγνοώντας

Πως ένας άγγελος ίσως διαλέξει να φεγγοβολήσει
Άξαφνα δίπλα μου. Γνωρίζω μόνο πως ένας κόρακας
Που τακτοποιεί τα μαύρα φτερά του μπορεί να λάμψει τόσο
Ώστε ν’ αδράξει τις αισθήσεις μου, ν’ ανασηκώσει
Τα βλέφαρά μου και να μου παραχωρήσει

Μια σύντομη ανάπαυλα από τον φόβο
Της απόλυτης ουδετερότητας. Με λίγη τύχη,
Μοχθώντας επίμονα μέσα απ’ αυτήν την εποχή
Της κόπωσης,
Θα συρράψω ένα κάποιο κίβδηλο

Περιεχόμενο. Τα θαύματα συμβαίνουν,
Αν σ’ αρέσει να αποκαλείς αυτά τα σπασμωδικά
Τεχνάσματα ακτινοβολίας θαύματα. Η αναμονή άρχισε ξανά,
Η μακριά αναμονή για τον άγγελο,
Γι’ αυτήν τη σπάνια, τυχαία κάθοδο.

αυτό ναι, είναι ποίηση.
τους εραστές τους γράφω κι εγώ άμα δεν βρω τίποτα καλλίτερο να κάνω.