Μήπως κάνω λάθος ?

[vickytsoch]

Καλημέρα

βρήκα το site σας καθώς αναζητούσα άρθρα που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν..

Είμαι 41 χρονών, παντρεμένη 9 χρόνια με τον μοναδικό άντρα που έκανα σχέση ! Είμαστε συνολικά 23 χρόνια μαζί και δεν έχουμε παιδιά. Ο γάμος μας προέκυψε από μία απλή συζήτηση, χωρίς τυμπανοκρουσίες και εκπλήξεις, χωρίς δακτυλίδι αρραβώνα, απλά μ' ένα οικογενειακό τραπέζι. Μέσα στα χρόνια της σχέσης μας - πριν παντρευτούμε - χρειάστηκε πολλές φορές να τον στηρίξω τόσο στα επαγγελματικά του, όσο και στα προβλήματα που αντιμετώπιζε η οικογένειά του, βοηθώντας τον με οποιονδήποτε τρόπο μπορούσα να το κάνω. Για μένα, η λέξη "φροντίζω" σημαίνει ότι θέλω να είμαι δίπλα σου και να μοιράζομαι μαζί σου, να σε βοηθώ σε ό,τι και αν χρειαστεί. Κατά την διάρκεια της σχέσης μας (πριν παντρευτούμε), υπήρχαν αμοιβαίες διαφωνίες, υποχωρήσεις, καυγάδες, πάμπολλες ευχάριστες στιγμές και πολλά "σ' αγαπώ, σε θέλω". Όσο ήμασταν σε σχέση, υπήρξε μία φορά που τον προειδοποίησα ότι "άρεσε σε κάποια κοπέλα και τον διεκδικεί" με αποτέλεσμα να με κατηγορήσει για πρώτη φορά ότι "ζηλεύω" και μία φορά που με απάτησε και να μου το πει (με διαφορετική κοπέλα) λέγοντας μου ότι "το έκανε για εμπειρία"¨... με αποτέλεσμα να ... τον συγχωρήσω - όσο και αν πληγώθηκα - και να συνεχίσουμε την σχέση μας. Από την πρώτη στιγμή που ήμασταν μαζί, αν και είχα ευκαιρίες, δεν θέλησα να "δοκιμάσω για εμπειρία" με κάποιον άλλον .. Η σύγκριση του (οποιουδήποτε) άλλου μαζί του, ήταν πάντοτε αρνητική για τον άλλον !
Να σημειώσω ότι κανείς από τους γονείς μας δεν ήξερε ότι είχαμε σχέση, καθώς ήμασταν γείτονες και δεν ήθελαν να "μπλέξουμε" μεταξύ μας. Ακόμη και όταν παντρευτήκαμε, δεν ήξεραν πόσα χρόνια ήμασταν μαζί ... απλά το υποπτευόντουσαν (ή μας άφηναν να το πιστεύουμε.)

Από τα 18 μου, ξεκίνησα να δουλεύω για να έχω αρχικά το "χαρτζηλίκι μου" και στη συνέχεια τον μισθό μου. Ο άντρας μου, φοιτητής, αλλά με οικονομικά οικογενειακά προβλήματα, "αναγκάστηκε" να δουλέψει πολύ πιο γρήγορα απ' ότι θα ήθελε. Μέχρι τότε ως παιδιά, εγώ ανακάλυπτα "πατέντες" για να μπορώ να περνώ με 1.000 δρχ χαρτζηλίκι τον μήνα, ενώ ο άντρας μου, είχε την ευκαιρία να παίρνει 20.000 δρχ το ΣΚ, δώρα από συγγενείς.

Η ημέρα του γάμου μας, ήταν για μένα "ένα πάρτυ" ! Η κοινή μας ζωή ξεκίνησε με χαρά και πολλά σχέδια για το μέλλον!
Το σπίτι μου, μικρό και "μαζεμένο", έγινε το "σπίτι μας", η "φωλιά μας" ! Σιγά σιγά όμως, οι ανάγκες μας αλλά και το σχέδιο "ν' αποκτήσουμε οικογένεια", μας οδήγησαν στην ανεύρεση νέας μεγαλύτερης κατοικίας. Δεν ξέρω αν έχει σημασία, αλλά, το σπίτι που μέναμε ήταν ιδιοκτησίας μου και το αγόρασα μόνη μου. Οι γονείς μου φρόντισαν με πολλές δυσκολίες, να μου εξασφαλίσουν ένα ακόμη διαμέρισμα για να "είμαι καλά, σε τυχόν δύσκολες καταστάσεις" .. και το ίδιο έκαναν και στην αδερφή μου. Ο άντρας μου, δεν είχε αντίστοιχη συμπεριφορά από τους δικούς του γονείς. Το νέο μας σπίτι, ανήκει και στους δυό μας! Για πρώτη φορά, οι κοινοί μας φίλοι, του έλεγαν, "πήρες πλούσια γυναίκα", "επιτέλους, απέκτησες κάτι στο όνομά σου", κλπ. Απαίσιο εκ μέρους τους και πάντα απαντούσα ότι "ό,τι είναι δικό μου, είναι και δικό του". "Είμαστε πλούσιοι και δεν είμαι πλούσια" !

Με την απόκτηση του νέου σπιτιού, απέκτησα τα πρώτα μου ψυχοσωματικά !! Από το άγχος και την ένταση της αγοράς του σπιτιού [δολοπλοκίες, λεκτική επιθετικότητα από αγνώστους και άλλα συναφή], .. μου έπεσαν τα μαλλιά. Ο άντρας μου, άρχισε να απομακρύνεται σιγα - σιγα, αν και στην αρχή δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Άρχισε να δουλεύει μέχρι αργά το βράδυ.. "για να βγάλει τα έξοδα" .. όσο και αν του ζητούσα να μην δουλεύει το ΣΚ. Είναι καθηγητής σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Η δική μου δουλειά, ήταν μετά τον γάμο μας μερική απασχόληση με κοινή απόφαση, για να - όπως λέγαμε μεταξύ μας - "έχουμε χρόνο να μεγαλώσουμε μόνοι μας, τα παιδιά μας".

Λίγα χρόνια αργότερα, έζησα και βίωσα ολοκληρωτικά, τον θάνατο του παιδιού της αφεντικίνας μου. Σε συνδυασμό με τις δικές μας οικονομικές δυσκολίες, άντεξα 2 χρόνια, "την πίεση" που δεν καταλάβαινα ότι είχα μέσα στην καθημερινότητά μου. Έπαθα κρίσεις πανικού, κατάθλιψη. Ζήτησα βοήθεια από ειδικό και την έλαβα. Οι φίλοι μου και η αδερφή μου, ήταν πάντα δίπλα μου και με βοηθούσαν, με άκουγαν, με συμβούλευαν, μου έδιναν δύναμη. Οι γονείς μου και οι δικοί του γονείς, δεν το έμαθαν και δεν το ξέρουν. Ο άντρας μου, όμως όχι. Πιστεύω ότι ήταν λάθος μου που δεν του μίλαγα για όλες τις σκέψεις μου - ενώ παλιά το έκανα - "που τον προστάτεψα και δεν ήθελα να τον φορτώσω" .. αλλά και αυτός "με άφησε μόνη μου", δεν με βοήθησε. Θεωρούσα αυτονόητο, ότι θα με βοηθήσει, όπως το είχα κάνει και εγώ στο παρελθόν. Συνέχισε να δουλεύει πολλές ώρες και να είμαι πραγματικά, μόνη μου. Μου ζήτησε να "βρω την δύναμή μου" ... και τελικά, μετά από καιρό, στηρίχθηκα στα πόδια μου και ξεπέρασα πολλά. ... (αλλά, χωρίς αυτόν, δίπλα μου) και πάντα όσο συνέβαινε αυτό μέσα μου, προσπαθούσα να τον στηρίζω και να είμαι "μαζί του" σε όλα, όσο μπορούσα. Το διάστημα αυτό, δεν είχαμε συχνές σεξουαλικές επαφές. Για μένα ήταν τότε πολύ σημαντικά, η αγκαλιά του, τα χάδια του και η φυσική παρουσία του. Κάποιες φορές τα είχα, κάποιες άλλες όχι.

Τα οικονομικά προβλήματα έχουν φτάσει πλέον στο ζενίθ τους. Είμαι άνεργη, ψάχνω για δουλειά, η δουλειά του άντρα μου είναι αβέβαιη, πουλάμε το νέο μας σπίτι, το αυτοκίνητό μας και επιστρέφουμε στο μικρό και μαζεμένο σπίτι μας, απ' όπου ξεκινήσαμε. Ταυτόχρονα όμως, έχουμε πολλούς καυγάδες.... Μου είπε "δεν σε θέλω, θα σου επιτεθώ, θα τα κάψω όλα και εσένα μαζί, δεν σ' αγαπάω, δεν θέλω να είμαι μαζί σου" .. Πέρασα απ΄όλα τα στάδια... Με πλήγωσε, έκλαψα, πικράθηκα, ξενύχτησα για να βρω μέσα μου, τα δικά μου θέλω, τα δικά μου μπορώ. Κάναμε διακοπές, επιστρέψαμε και έφυγε από το σπίτι για 3 μέρες για να "χαλαρώσει και να βρει τον εαυτό του" όπως μου είπε, σε φίλο του (που δεν τον ξέρω, δεν τον έχω δει ποτέ "ο φίλος μου ο Λευτεράκης"), με 1 τηλεφωνική επικοινωνία του καθημερινά, αν και του είχα ζητήσει να μην φύγει ή να πάμε κάπου οι δυό μας. Μου έχει παραδεχθεί ότι μου έχει πει ψέμματα, πολλές φορές.
Όταν επέστρεψε, του ζήτησα να μου πει, "τι θέλει" ... και του επανέλαβα τα δικά μου "θέλω", δλδ, να είμαστε μαζί, να είμαστε μαζί σε όλα τα καλά και τα δύσκολα, να είμαστε μαζί στ΄απλά καθημερινά, να μιλάμε για όλα, να κάνουμε πράγματα μαζί, να μου διαθέτει λίγο από τον ελεύθερο χρόνο του, για να είμαστε μαζί, να έχουμε κοινό ταμείο που θα το διαχειριζόμαστε μαζί και όχι μόνος του, να μου πει, τι θέλει". Η απάντησή του, ήταν "Θα προσπαθήσω, αλλά δεν μπορώ να σου υποσχεθώ" ... !! Για μένα, είναι αδιανόητο και του το είπα ! Αν θέλεις κάποιον, θα κάνεις τα αδύνατα δυνατά καθημερινά.. αν δεν θέλεις κάποιον, φεύγεις". Δεν προσπαθείς για να θέλεις ..

Έχω ενδείξεις ότι έχει σχέση με άλλη γυναίκα, μπορεί να είχε και παλιότερα, .. δεν μ' απασχολεί αυτό, αλλά ότι δεν είναι ξεκάθαρος μαζί μου, ότι πραγματικά δεν είναι μαζί μου. Είναι απομονωμένος, δεν έχει να μου "πει κάτι", όσο και αν μιλάω μαζί του, όσο και αν προσπαθώ να τον προσεγγίσω, δεν με αγκαλιάζει, δεν ενδιαφέρεται για μένα, είναι επιθετικός, απότομος. Δεν έχουμε σεξουαλικές επαφές τον τελευταίο μήνα, αν και του έδειξα τρυφερά, λεκτικά, παιχνιδιάρικα, πόσο το θέλω.
Αν θέλει μία άλλη γυναίκα, γιατί δεν μου δίνει την λύτρωση? Γιατί δεν χωρίζει μαζί μου έτσι ώστε να είναι ευτυχισμένος μαζί της ? Γιατί θέλει να "προσπαθήσει" ? Δεν καταλαβαίνω ... !

Σας παρακαλώ, πείτε μου την γνώμη σας, τι θα μπορούσα να κάνω.. Μήπως κάνω λάθος ?

Ευχαριστώ

[kerasi]

Γιατι δεν ειναι αντρας παντελονατος και τα θελει ολα δικα του. Ελα ρε βικυ, ποσους παντρεμενους που γκομενιζουν και ειναι μακακες εχεις δει να χωριζουν κ να ναι ξεκαθαροι? Μονο κανα κοροιδο και σπανια. Καλα εσυ γτ τον παντρευτηκες? Υπηρχε ερωτας? Αμφιβαλλω. Σαν προξενειο καμμιας που εμεινε στο ραφι μου ακουγεται...Να λες ευχαριστω που δεν εχετε κουτσουβελα. Επισης οταν δινεσαι πολυ παραδινεσαι. Ο αλλος σε παταει. Ειδικα ο αντρας αμα σ εχει δεδομενη δε σε υπολογιζει. Το δωσιμο δεν πρεπει να ναι μονοπλευρο και μονο προς ωριμους ανθρωπους. Μετα σε κερατωσε και με ηλιθια δικαιολογια. Λες τον συγχωρησες. Καλα τι περιμενεις? Δεν ξερεις οτι ο αντρας θα στα φοραει ες αει? Γτ δε τον σουταρησες? Ειναι κ καθηγητης να πουμε...τρομαρα να του ρθει....Σε ποια περιοχη ειναι να ξερω ν αποφυγω??? Κοιτα να παρεις οτι μπορεις κ καντηνα γτ δε σε βλεπω καλα με τον παπαρα που διαλεξες για αντρα....

[Frini]

Βρε κεράσι μου δεν υπάρχει λογος για τετοιες λεκτικες επιθέσεις..η κοπέλα είναι μπερδεμένη, μπήκε να ζητήσει βοηθεια όχι ν' ακουσει να βριζουμε τον επι χρόνια σύντροφό της

[Frini]

Βικυ μου , δεν θέλει, αλλά σιγουρα δεν είναι εύκολη η αποφαση του να φύγει όταν είστε τόσα χρονια μαζι. Θελει να φύγει, τον πλάκωσαν τα πάντα και από την αλλη κάτι τον τραβάει πίσω. Φόβος?Ανασφάλεια?Συνήθεια? Μπορει...
Νομίζω πως πρέπει να προχωρήσεις μονη σου, δεν πιστεύω ότι μπορει η σχέση σας να σωθει, συγγνώμη που στο λέω..
Πουλάτε το σπίτι σας , το αυτοκινητο, (οδυνηρα ολα , το ξέρω πιστεψε με) θα μεινεις μονη στο μικρο σπιτάκι σου, θα ψάξεις για δουλειά και θα προσπαθήσεις να σταθεις στα ποδια σου..
Θα ζοριστεις πολυ και συναισθηματικα και πρακτικα αλλά με προσπάθεια θα τα ξεπεράσεις και θα ξαναφτιάξεις τη ζωη σου. Καλη δύναμη

[kerasi]

Δε μπορω ρε frini να ακουω την ιδια ιστορια....αφου ο τυπος ειναι τραγικος....ο γαμος τελματωμενος...κερατο, ιωβεια υπομονη, μηπως πεφτει κ ξυλο δεν ξερω...

ps μ αρεσει η φραση που διαλεξες για υπογραφη. Δε την εχω ακουσει ξανα απ οσα εχει πει ο νιτσε. Μακραν η καλυτερη υπογραφη που εχω δει σε σαιτ...!

[Frini]

Χαιρομαι που σ' αρεσει, προσπαθώ να το κάνω πράξη...:)

Παρολα αυτά επιμένω, η ίδια ιστορία που λες ότι ακους, για αυτον που την βιώνει είναι η προσωπική τραγική του ιστορία. Και έτσι οφείλουμε να την αντιμετωπίζουμε

[Θεοφανία]

...βίκυ, τελικά γιατί δεν κάνατε παιδί μέχρι σήμερα?
Ρωτώ γιατί αναφέρθηκες πολλές φορές στο "να κάνουμε οικογένεια".

πι ες: κεράσι πάρε ένα μπεγλέρι και ένα στριφτό φίλτρο να κολλάν με το στυλάκι.

[kerasi]

Εσενα δηλ σου κανει για αντρας ο τυπος αυτος? Ξερεις τι σημαινει ΑΝΤΡΑΣ?

[Θεοφανία]

Εσενα δηλ σου κανει για αντρας ο τυπος αυτος? Ξερεις τι σημαινει ΑΝΤΡΑΣ?

...το μπεγλέρι και το στριφτό στα πρότεινα για τα "παντελονάτος" , τα "κουτσούβελα" και τις συναφή εκφράσεις. Ένα στυλ είναι και αυτό...:Ρ

Επί της ουσίας.
Στην εποχή μας δεν κάθονται δυο άνθρωποι 23 χρόνια μαζί ούτε για πλάκα ούτε χωρίς αγάπη. Κάνεις δεν ξέρει τι συμβαίνει σε ένα ζευγάρι και εμέις ακούμε μόνο τη μια πλευρά. Δεν ξέρουμε τα δικά του παράπονα και τους λόγους που έφτασαν μέχρι εκεί.
Δεν είναι η αγάπη το προβλημά τους, αλλά η φθορά που έρχεται με το χρόνο και ότι στην ουσία είναι από πιτσιρίκια μαζί που σημαίνει πως δεν έζησαν σχεδόν τίποτε εκτός από αυτό. Μιλάμε από σπάνιο έως εξαφανισμένο φαινόμενο που δείχνει πως υπήρξε προσπάθεια και μεγάλη αγάπη και από τις δύο πλευρές.
Τα υπόλοιπα τα βλέπω φυσιολογικά προβλήματα γι αυτό ρώτησα τη βίκυ τι έγινε με τα παιδιά.

[vickytsoch]

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις !! Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας !!

Πιστεύω και εγώ ότι έχει τελειώσει όλη η ιστορία μας, αλλά για τα τόσα χρόνια που είμαστε μαζί, δεν μπορώ να του πω "Φύγε" ... γι΄αυτό και περιμένω την απόφασή του, το θέλω του ..

Δεν υπάρχει σωματική βία... όμως, τα όσα μου έχει πει "δεν σε θέλω, δεν σ' αγαπάω, θα σου επιτεθώ", είναι λεκτική βία και είναι το ίδιο. Το αγόρι και ο άντρας που μεγαλώσαμε μαζί και είμαστε μαζί, δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος .. δεν τον αναγνωρίζω, πια !

"παιδιά" ... στην αρχή του γάμου το θέλαμε πολύ, στη συνέχεια όμως, ζητούσα εξασφαλίσεις.. όπως και τώρα που μας "πλάκωσαν" τα χρέη .. αν δεν μπορώ να θρέψω το παιδί μου, γιατί να το κάνω ? αν δεν είναι δίπλα μου και να παίρνει μέρος στις αποφάσεις που το αφορούν, γιατί να το κάνω .. ?

[Θεοφανία]

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις !! Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας !!

Πιστεύω και εγώ ότι έχει τελειώσει όλη η ιστορία μας, αλλά για τα τόσα χρόνια που είμαστε μαζί, δεν μπορώ να του πω "Φύγε" ... γι΄αυτό και περιμένω την απόφασή του, το θέλω του ..

Δεν υπάρχει σωματική βία... όμως, τα όσα μου έχει πει "δεν σε θέλω, δεν σ' αγαπάω, θα σου επιτεθώ", είναι λεκτική βία και είναι το ίδιο. Το αγόρι και ο άντρας που μεγαλώσαμε μαζί και είμαστε μαζί, δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος .. δεν τον αναγνωρίζω, πια !

"παιδιά" ... στην αρχή του γάμου το θέλαμε πολύ, στη συνέχεια όμως, ζητούσα εξασφαλίσεις.. όπως και τώρα που μας "πλάκωσαν" τα χρέη .. αν δεν μπορώ να θρέψω το παιδί μου, γιατί να το κάνω ? αν δεν είναι δίπλα μου και να παίρνει μέρος στις αποφάσεις που το αφορούν, γιατί να το κάνω .. ?

Βίκυ μου, εσύ λες πως έχει τελειώσει η ιστορία σας και γω θα σου πως πως περνά μια σημαντική κρίση που εκτός των άλλων βγαίνουν και όλα τα νεανικά απωθημένα. Οπως είπα και παραπάνω, κανείς δεν κάθεται σε μια σχέση 23 χρόνια από συνήθεια ή από αρεμάρα να βρει κάτι άλλο. Εκεί έξω τον περιμένουν (και σένα φυσικά) εκατοντάδες ευκαιρίες για κάτι άλλο.
Το θέμα των παιδιών ίσως θα έπρεπε να το δεις με άλλο μάτι.
Έχω μια φίλη μου που ήταν με τον άντρα της απο 18 χρονών, (τώρα κοντεύει 40).
Κάπου εκεί στα 17 χρόνια σχέσης και γάμου πέρασαν μια πολύ δυνατή κρίση, (ένας από τους λόγους ήταν πως δεν μπορούσαν να κάνουν παιδί και η φίλη μου επέμενε για εξωσωματική ενώ εκείνος δεν συμφωνούσε).
Μιλάμε για τραγικά σκηνικά, αυτός εξαφανισμένος, μπλεγμένος κλπ κλπ.
Τα "βρίσκουν" και αποφασίζουν να πάνε σε ένα γιατρό για να ξεκινήσουν τη διαδικασία και κει πάνω η φίλη μου μένει έγκυος εντελώς τυχαία, (απίστευτο και όμως αληθινό).
Η ζωή τους άλλαξε εντελώς από τον ερχομό του παιδού και μετά. Αλλάξαν οι προτεραιότητες και όλο το σκηνικό στο σπιτι και τη ζωή τους.
Τι θέλω να πω με αυτό? Όταν υπάρχει μια τόσο μεγάλη σχέη, πρέπει κάποια στιγμή να αλλάξει επίπεδο, να ανανεωθεί να πάει παρακάτω.
Μήπως αυτό λείπει από τη ζωή σας?

[vickytsoch]

Έχεις δίκιο και το έχω σκεφτεί και εγώ, .. όμως, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω ! Όσο δεν ξέρω, "τι θέλει" από μένα, από τον εαυτό του, από την σχέση μας .. πως μπορώ να προχωρήσω μόνη μου, την σχέση μας?

Θέλω, να θέλει να με θέλει .. θέλω, να θέλει να είμαστε μαζί ! Μπορεί να φταίει η κρίση της ηλικίας του .. είναι και αυτός 41 χρονών .. μπορεί να θεωρεί ότι "τελικά, δεν έχει καταφέρει τίποτα στη ζωή του" ή ότι "όσα προβλήματα είχε όταν ήταν μικρός από την απερισκεψία του πατέρα του με τα οικονομικά τους", κάνει και αυτός ακριβώς το ίδιο .. !!

Όμως, δεν μ' αφήνει να τον βοηθήσω, δεν με βοηθά .. !! Τι μπορώ να κάνω ? ! Στην άκρη του μυαλού μου, έχω την ελπίδα ότι θα "δει", ό,τι του λέω, ό,τι κάνω καθημερινά .. ό,τι θέλω να έχουμε .. ότι θα είμαστε μαζί .. αλλά, δεν μπορώ να αποκλείσω την πιθανότητα του χωρισμού ..

Ξέρω ότι αν συμβεί αυτό (χωρισμός), για να είμαι "καλά" και να σταθώ μόνη μου, θα τον διαγράψω απ' όλα ! Δεν μπορώ να σκίσω τις φωτογραφίες μας, γιατί είναι η ζωή μου, αλλά μ' αυτόν δεν θα έχω καμία επικοινωνία, ξανά !

Δεν θέλω να χωρίσουμε, θέλω να βρούμε το επόμενο "επίπεδο" που θα μας κάνει να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί .. αρκεί να το θέλει και αυτός ... αλλά δεν το ξέρω, και αν όντως οι ενδείξεις μου για άλλη γυναίκα είναι αληθινές, πως μπορώ να ξέρω ότι ό,τι κάνω θα έχει αποτέλεσμα ?

[Frini]

Θεοφανία μου έχεις δίκιο για την αλλαγή επιπέδου σε μια σχέση..και σίγουρα υπάρχουν παρα πολλές περιπτώσεις που ζευγάρια πέρασαν έντονη κρίση και την ξεπέρασαν.
Όμως όταν ο συντροφος σου των 23 χρονων (μια σχέση αγάπης σαφέστατα μπορει να μετατραπει σε σχέση συνήθειας και βολέματος) σου λεει ότι Δεν σε θέλω, δεν σ' αγαπω, θα σου επιτεθώ...πιστευεις ότι μπορεις και αξίζει να παλέψεις για κάτι?

[deleted-member141015]

Βίκυ, σίγουρα δεν μπορείς να προχωρήσεις μόνη σου μια σχέση. Όμως είναι λάθος να περιμένεις να ανακαλύψεις τι θέλει ο άλλος από εσένα. Εσύ τι θέλεις από αυτόν και γιατί? Ποιος είναι αυτός που θέλεις? Συμφωνώ ότι θα ήταν ωραίο να περάσετε στο επόμενο 'επίπεδο', να ανανεωθείτε και να συνεχίσετε μια ωραία σχέση, όμως καλή μου έχουν περάσει πάααρα πολλά χρόνια 'κατήφορου' και εχουν συσσωρευτεί πολλά προβλήματα κι αρνητικά συναισθήματα. Όσο μένετε μαζί σε ένα κλίμα εχθρικό, ασαφές, νιώθοντας εγκλωβισμένοι και στάσιμοι, τίποτα δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει και να προχωρήσει. Θα επιμείνω λιγάκι στο να σκεφτείς γιατί καταπίνεις συμπεριφορές που δείχνουν φθορά κι απομάκρυνση, τη στιγμή κιόλας που επί της ουσίας δεν ανταποκρίνεται στις προσπάθειες προσέγγισης. Βάλε ένα όριο σε όλο αυτό και απομακρύνσου εντελώς. Αν υπάρχει κάποια ελπίδα να βρείτε το επόμενο 'επίπεδο', χρειάζεται πρώτα από όλα χώρος και χρόνος να βρει ο καθένας σας τον εαυτό του, μακριά από μια σχέση συνεξάρτησης χωρίς καθόλου συντροφικότητα.

[μαρκελα]

..Θέλω, να θέλει να με θέλει .. θέλω, να θέλει να είμαστε μαζί ! Μπορεί να φταίει η κρίση της ηλικίας του .. είναι και αυτός 41 χρονών .. μπορεί να θεωρεί ότι "τελικά, δεν έχει καταφέρει τίποτα στη ζωή του" ή ότι "όσα προβλήματα είχε όταν ήταν μικρός από την απερισκεψία του πατέρα του με τα οικονομικά τους", κάνει και αυτός ακριβώς το ίδιο .. !!

Όμως, δεν μ' αφήνει να τον βοηθήσω, δεν με βοηθά .. !! Τι μπορώ να κάνω ? ! Στην άκρη του μυαλού μου, έχω την ελπίδα ότι θα "δει", ό,τι του λέω, ό,τι κάνω καθημερινά .. ό,τι θέλω να έχουμε .. ότι θα είμαστε μαζί .. αλλά, δεν μπορώ να αποκλείσω την πιθανότητα του χωρισμού ..

Ξέρω ότι αν συμβεί αυτό (χωρισμός), για να είμαι "καλά" και να σταθώ μόνη μου, θα τον διαγράψω απ' όλα !..

Βίκυ μου,
σ' αυτή την φάση δεν έχει σημασία τι θέλει εκείνος ή τί θα κάνει.. σημασία έχει τι θα κάνεις εσύ! Πλέον έχουν σημασία τα δικά σου θέλω! Ίσως δεν μπορείς
να τα διακρίνεις γιατί έχεις ταυτιστεί μαζί του! Όμως καταλαβαίνεις ότι για να είσαι καλά χρειάζεται να σταθείς ξανά στα πόδια σου, να βρεις ξανά τον εαυτό σου.
Μετά η σχέση δεν προχωρά αν δεν το θέλουν κι οι δύο.. γι' αυτό προχωρά προς το παρόν μόνη σου κι αν θέλει ας ακολουθήσει, διαφορετικά θάσαι σε θέση
να το κάνεις πια μόνη σου. Και μην ξεχνάς ότι για να βοηθήσεις κάποιον, χρειάζεται να θέλει κι ο ίδιος να βοηθηθεί. :)