Δεν τον θέλει αλλά ειναι μαζι του

[Φωτεινη!]

εγω δεν καταλαβαινω γιατι ασχολουμαστε..? Ας κανει οτι καταλαβαινει μεγαλο παιδι ειναι.

ειλικρινα εκλαψα απο τα γελια!εκει που διαβαζα με σοβαρο υφος και προβληματισμενη,σκαει αυτο και πεφτω απο το σκαμπο!

[Φωτεινη!]

Το θεμα ειναι τοσο ενδιαφερον,γτ ολοι μας λιγο πολυ εχουμε παγιδευσει τον εαυτο μας ή και αλλους σε αδιεξοδες σχεσεις!
καποιοι παντρεμενοι καποιοι οχι,για μενα δεν εχει ιδιαιτερη σημασια.
Σημασια εχει να παλευουμε για το καλυτερο για εμας,κι εγω οταν ακουω οτι καποιος δυστυχει και ψαχνει τροπους να βγει απο αυτο (εστω κι αποτυχημενους) πιστευω οτι ειναι σε καλο δρομο.
κι εδω ειναι που χρειαζεται η δυναμη..να μην απογοητευτεις και να συνεχισεις να παλευεις...

[λιλιουμ]

ειλικρινα εκλαψα απο τα γελια!εκει που διαβαζα με σοβαρο υφος και προβληματισμενη,σκαει αυτο και πεφτω απο το σκαμπο!

να, βρεθηκε ο λογος υπαρξης του ποστ μου! :p

[μαρκελα]

να, βρεθηκε ο λογος υπαρξης του ποστ μου! :p

χαχα συμφωνώ.. κι εγώ μαζί σου! Απόλυτα όμως! :p

[nflu]

χαχα συμφωνώ.. κι εγώ μαζί σου! Απόλυτα όμως! :p

υπονοεις οτι το λιλιουμ υπαρχει...για να μας κανει να γελαμε????:p

[Blue1]

Καλησπέρα blue. Σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω με nflu,Frini,Θεοφανία. Αυτή είναι και η δική μου γνώμη. Κοίταξε όμως, κανείς μας δεν ισχυρίστηκε ούτε θα μπορούσε να ισχυριστεί πως είναι εύκολο να βρει η αδερφή σου τη δύναμη να το κάνει. Θέλει μεγάλα κότσια, αλλά είναι η μόνη επιλογή που έχει για να βρει την ευτυχία. Αν συνεχίσει την παρούσα ζωή της άσχημα θα αισθάνεται για πάντα. Ενώ αν προσπαθήσει να φτιάξει τα πράγματα από την αρχή, όσο κι αν τον πρώτο καιρό δυσκολευτεί, σταδιακά θα χτίσει την αυτοπεποίθησή-αυτοεκτίμησή της. Τώρα έχει παγιδευτεί σε ένα φαύλο κύκλο. Δεν έχω αρκετά χρήματα --> δεν μπορώ να φύγω --> μένω ενώ δε θέλω --> στενοχωριέμαι-αυτοοικτίρομαι κλπ. Αν δε σπάσει αυτόν τον κύκλο με κάποιον τρόπο δε θα βρει διέξοδο. Σίγουρα θα ήταν βολικό και θα την διευκόλυνε αν π.χ. γνώριζε κάποιον, ερωτεύονταν αμοιβαία και αυτός ο κάποιος ήταν και καλά οικονομικά. Αλλά στην πραγματική ζωή αυτά σπανίως συμβαίνουν. Πρώτα διώχνουμε τα άσχημα από τη ζωή μας και μετά βρίσκουμε τα καλά. Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι πάει. Θα συμφωνήσω με τη Θεοφανία στο ότι δεν μπορώ να διανοηθώ πώς μπορεί να είναι να κάνει κάποια σεξ με κάποιον που δε θέλει, όσο σπάνια κι αν γίνεται κι αυτό. Θα το ονόμαζα αέναη δυστυχία...
Κάτι άλλο που θεωρώ ότι πρέπει να επισημάνω είναι το εξής: Αντιγράφω από μήνυμά σου : "Είναι πολυ πουριτανος, δεν ξενοκοιταει ουτε ξενοπηδαει. Απλα΄δεν τον ενδιαφερει το σεξ. Από την αρχη δεν τον ενδιέφερε και πολυ ουτε ήταν και ήταν ποτε θεικο μαζι του. Παντα μετριο. Είναι αυτό που λεμε το έντιμο, καθαρο παιδι που θέλει να έχει τη γυναικα του, το φαγακι του, τη βολεψη του και μια χαρα. Εντωμεταξυ ήταν και άβγαλτος ΄΄οταν τον γνωρισε. Μια σχέση μονο ειχε κανει και από σεξ λιγα πράγματα. Ενω η αδερφή καμια 10καριά τους έχει αλλάξει. Και έχει την συγκριση στο μυαλό της. Γι΄ αυτό δεν τον θέλει. Προφανώς καποιοι από τους προηγουμενους την ικανοποιουσαν σεξουαλικά αλλά δεν έδεσε το γλυκο για γαμο με αυτους. Εδω που τα λεμε και γω έχω τη γνωμη ότι ειναι καλό παιδι αλλά κρυος."
Με την περιγραφή σου ζωντάνεψε κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μου ο σύζυγος της φίλης μου της Κ. (βλ. το θέμα που έχω ανοίξει). Κι αυτός είναι όπως ακριβώς περιγράφεις. Εγώ τον ονόμαζα ως το "υπερβολικά καλό παιδί". Η φίλη μου πάλι, όπως και η αδερφή σου, είχε κάνει αρκετές σχέσεις και μάλιστα σχέσεις που σίγουρα την ικανοποιούσαν σεξουαλικά αλλά ακριβώς όπως γράφεις "δεν έδεσε το γλυκό για γάμο με αυτούς". Αυτό που θέλω να σε ρωτήσω λοιπόν (συγχώρεσέ με αν το έχεις ήδη αναφέρει και δεν το θυμάμαι,επειδή μου φαίνεται καρμπόν η περίπτωση της φίλης μου πλην μόνο του ότι εκείνη είναι οικονομικά ανεξάρτητη ενώ η αδερφή σου όχι) ποιος ήταν ο λόγος που τα έφτιαξε η αδερφή σου μαζί του; υπήρξε έστω και για λίγο πραγματικάερωτευμένη μαζί του ή όχι; Μήπως είχε ταλαιπωρηθεί και ο τύπος της φαινόταν "σωστή" επιλογή σε σχέση με τους προηγούμενους; Εσύ ως αδερφή της τους είδες ποτέ πραγματικά ερωτευμένους;

Στην αρχη ειχε γοητευτει από το γεγονος ότι ήταν πολυ καλό παιδι και της έδινε πολυ σημασια και ενδιαφερον. Οταν μπηκε το σεξ τοτε άρχισε να ξενερωνει αλλά επειδη ειχε άλλα καλά στοιχεια έμεινε μαζι του, με πολλα σκαμπανεβασματα όμως, με χωρισμους που κατα 99% τους προκαλουσε αυτή. Ομως τελικά με αυτον κατεληξε στον γαμο. Η δική μου άποψη είναι ότι ποτε δεν΄ήταν 100% δοσμενη ψυχικα σε αυτον. Παντα αναζητουσε κατι άλλο.
Οσο για το αν ήταν ταλαιπωρημενη, στα φυσιολογικά όρια. Και ειχε απορριψει και ειχε απορριφθει. Τωρα αν αισθανοταν κουρασμενη, δεν το ξερω. Παιζει παντως σαν ενδεχομενο.

[λιλιουμ]

υπονοεις οτι το λιλιουμ υπαρχει...για να μας κανει να γελαμε????:p

μακαρι να υπηρχα και να υπαρχω γιαυτο το λογο σε αυτη τη ζωη!!!! Και αν δεν τα καταφερνω οσο θα ηθελα, μακαρι να μπορεσω στο μελλον..!!!

[Blue1]

Κι εγώ θα συμφωνήσω με nflu, frini, void, ashley, θεοφανια...

Για τον σύζυγο πάντως, δεν νομίζω ότι μπορούμε στ’ αλήθεια να ξέρουμε τι κάνει… είναι αρκετές οι φορές που οι πουριτανοί, ξενέρωτοι, άβγαλτοι μπορεί να μας εκπλήξουν. Αυτή πάντως είναι η δυναμική της σχέσης του τώρα. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους παραμένει σε αυτό το γάμο και δημιουργείται μια κατάσταση αδιέξοδη και ψυχοφθόρα, τουλάχιστον για την αδερφή σου.

Η αδερφή σου λοιπόν δηλώνει μεν δυστυχισμένη, αλλά αποκλείει κάθε διέξοδο θεωρώντας ότι υπάρχουν μεγάλες ή αξεπέραστες δυσκολίες. Με αυτά τα δεδομένα, λογικό δεν είναι βρε Μπλου ο ψυχολόγος να προσπαθήσει να διερευνήσει μήπως μπορεί να βελτιωθεί ο γάμος, αφού κάθε κίνηση εκτός γάμου απορρίπτεται από την άμεσα ενδιαφερόμενη?

Ξέρεις συχνά ο κόσμος λέει ‘ο ψυχολόγος μου είπε να χωρίσω’, ‘μου είπε να βρω γκόμενο και να ανανεωθώ’, ‘μου είπε να κοιτάξω να βελτιώσω τη σχέση μου’ κλπ. Ενώ όλα αυτά στην ουσία είναι μια μετάθεση της ευθύνης και θυματοποίηση. Όπως ακριβώς μετατίθεται η ευθύνη στους γονείς με τα παλιά μυαλά, στους χάλια γκόμενους που υπάρχουν εκεί έξω, στην οικονομική κρίση και πάει λέγοντας. Εκεί κάπου εμφανίζεται και το άλλοθι των επισκέψεων στον ψυχολόγο, αλλά…. ΟΥΤΕ αυτός βοηθά (σαν να θέλουμε να αποδείξουμε ότι να είδατε, πήγα ΚΑΙ εκεί… ενώ στην ουσία ούτε εκεί πάμε, συνεχίζουμε να ακούμε μόνο τους φόβους και το βόλεμα στη μιζέρια).

Ναι δεν λέω, φυσικά και είναι δύσκολα τα πράγματα, ιδίως με το οικονομικό και την εργασία. Όμως χωρίς κόστος, προσπάθεια, μεγάλο ξεβόλεμα το πρώτο διάστημα, αλλαγές δεν γίνονται. Νομίζω πως το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η πεποίθηση ότι εκεί έξω δεν υπάρχει κάτι καλύτερο, αλλά και η ανάγκη να βρει κάτι άλλο να αντικαταστήσει το υπάρχον (εκ του ασφαλούς όμως…). Θα συμφωνήσω και με τη βόιντ παραπάνω που έγραψε πως τα θέλει όλα δικά της. Και θα προσθέσω, ότι αφενός εγκαταλείπει νωρίς (ένας χρόνος εφήμερες σχέσεις, με ένα γάμο στο παρασκήνιο, προσωπικές δυσκολίες και μεγάλες προσδοκίες, δεν είναι ούτε αντιπροσωπευτικός, ούτε αρκετός), αφετέρου επενδύει πρόωρα στη σημασία μιας σχέσης (προτού δηλαδή αποκτήσει αυτάρκεια και ένα πιο υγιές δικό της κοινωνικό-οικογενειακό δίκτυο στήριξης).

Να ρωτήσω κάτι… εσύ Μπλου μου, αν επιτρέπεται, πώς τα πας σε αυτόν τον τομέα (των σχέσεων)? Θα ήταν πολύ θετικό να έχει η αδερφή σου κάποια πιο αισιόδοξη νότα στον περίγυρό της και γενικά, να αρχίσει να ακούει και να παρατηρεί ανθρώπους που παρά τις δυσκολίες βρήκαν το δρόμο τους και τον εαυτό τους.

Είναι γεγονος ότι θέλει μεγαλα κοτσια για να κανεις αλλαγες. Ειδικά η πρωτη περίοδος είναι ιδιαιτερα δυσκολη και θέλει τεραστια υπομινή. Μετα ίσως στρωνουν τα πραγματα. Εγω πιστευω ότι η αδερφή μου, από τον τροπο που έχει συμπεριφερθει σε καταστασεις στο παρελθον, έχει τη δυναμη αλλά βιώνει τωρα μια περιοδο μοναξιας και αναδιοργανωσης δυναμεων.
Εγω ειμαι σε δευτερο γαμο, δεν έχω ασχημα βιωματα από τον πρωτο μου γαμο, μονο 3-4 χρονια μετα τον χωρισμο δυσκολευτηκα αρκετα αλλά το παλεψα παρα πολυ και ειχα και αρκετα πολυ αρνητικά συμβαντα και στο θέμα σχεσεων και σε θέματα υγειας. Ομως ήμουν πιο μικρη όταν χωρισα, πιστευω ότι ήταν λιγο πιο ευκολα από άποψη ηλικιας. Δεν μπορω να πω ότι ειμαι ουαου με τον άντρα μου και ότι με άλλον δεν θα ήμουν ακομα καλυτερα (άλλωστε "εχθρος του καλου ειναι το καλυτερο") αλλά έχω μια ισορροπία.

[μαρκελα]

υπονοεις οτι το λιλιουμ υπαρχει...για να μας κανει να γελαμε????:p

όχι καλέ! :p κάτι δικό μου υποννοούσα!.. πάντως, Λίλη η αλήθεια είναι ότι έχεις χιούμορ και ναι.., όχι άλλο μαύρο!!

[Blue1]

Το θεμα ειναι τοσο ενδιαφερον,γτ ολοι μας λιγο πολυ εχουμε παγιδευσει τον εαυτο μας ή και αλλους σε αδιεξοδες σχεσεις!
καποιοι παντρεμενοι καποιοι οχι,για μενα δεν εχει ιδιαιτερη σημασια.
Σημασια εχει να παλευουμε για το καλυτερο για εμας,κι εγω οταν ακουω οτι καποιος δυστυχει και ψαχνει τροπους να βγει απο αυτο (εστω κι αποτυχημενους) πιστευω οτι ειναι σε καλο δρομο.
κι εδω ειναι που χρειαζεται η δυναμη..να μην απογοητευτεις και να συνεχισεις να παλευεις...

Ναι μαλλον εκει ειναι το μυστικο, να αγωνιζεσαι. Ξερεις όμως Φωτεινή και ο πολυς αγωνας μπορει να κουρασει. Θεωρώ ότι και κει πρεπει να υπαρχει μετρο. Θέλει και τυχη το θέμα.

[Ashley]

Στην αρχη ειχε γοητευτει από το γεγονος ότι ήταν πολυ καλό παιδι και της έδινε πολυ σημασια και ενδιαφερον. Οταν μπηκε το σεξ τοτε άρχισε να ξενερωνει αλλά επειδη ειχε άλλα καλά στοιχεια έμεινε μαζι του, με πολλα σκαμπανεβασματα όμως, με χωρισμους που κατα 99% τους προκαλουσε αυτή. Ομως τελικά με αυτον κατεληξε στον γαμο. Η δική μου άποψη είναι ότι ποτε δεν΄ήταν 100% δοσμενη ψυχικα σε αυτον. Παντα αναζητουσε κατι άλλο.
Οσο για το αν ήταν ταλαιπωρημενη, στα φυσιολογικά όρια. Και ειχε απορριψει και ειχε απορριφθει. Τωρα αν αισθανοταν κουρασμενη, δεν το ξερω. Παιζει παντως σαν ενδεχομενο.

Ίδια περίπτωση με τη φίλη μου...αχ ρε παιδιά, όταν λέω ότι θεωρώ πως ο γάμος της θα τελειώσει δεν το λέω ούτε από ζήλια ούτε από κακία, αλλά γιατί έχω δει όλα αυτά!!!(επανέρχομαι στο θέμα)
Blue, εφόσον ισχύουν αυτά που γράφεις κατά την άποψή μου ο γάμος της αδερφής σου ήταν καταδικασμένος εξαρχής...Όταν κάποια έχει κάνει σχέσεις και έχει ζήσει μεγάλους έρωτες για πόσο να την καλύψει το "καλό παιδί" με το οποίο η ιδέα του σεξ την κάνει εξαρχής να βαριέται;;;(ίδια η φίλη μου σου λέω...) Κοίταξε να δεις, απλά έχει φτάσει το "πλήρωμα του χρόνου". Η αδερφή σου πρέπει να φύγει από αυτό το γάμο αν θέλει να έχει ελπίδα πως θα ευτυχήσει πραγματικά. Από κει και πέρα η απόφαση είναι δική της. Δεν καταδικάζουμε κανέναν εδώ. Όσο μένει θα δυσανασχετεί. Αν βρει το κουράγιο (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) να μπορέσει να φύγει έχει ελπίδες να νιώσει πολύ καλύτερα. Κανείς δεν μπορεί να της το εγγυηθεί. Αν το κάνει θα ρισκάρει. Απλώς δε θα ρισκάρει να χάσει ιδιαίτερα πολλά πράγματα... Η επιλογή είναι δική της...