ειναι ανυποφορο

[maus]

σιγα πως κανουν ετσι. μια αρρωστεια ειναι οπως ολες οι αλλες.

αμα ειχες δηλαδη πιεση θα καναμε εμεις ετσι ;

αυτο δειχνει μονο αγνοια και αμορφωσια. γενικα εχω παρατηρησει οσο πιο αμορφωτος ειναι ο αλλος τοσο πιο πολυ προκατειλλημενος ειναι και σε στιγματιζει.

[elafi]

Ναι, αλλά από πίεση, σύμπτωμα του δυτικού τρόπου ζωής και της υπερκατανάλωσης, δεν έχεις το στίγμα του "επικίνδυνου για τον εαυτό σου και τους άλλους", και κυρίως δεν υπάρχει τόσο μεγάλο κέρδος από τα φάρμακα που πωλούνται (αντιψυχωσικά για παράδειγμα, αντικαταθλιπτικά κλπ.). Αλλά πάνω από όλα, δεν παίρνεις για την πίεση φάρμακα που σκοτώνουν το μυαλό και το κορμί, ούτε μειώνεται το προσδόκιμο ζωής κατά δεκαετίες, ούτε πουθενά δεν μπορείς να πας και να κάνεις κάτι χωρίς να αντιμετωπίζεσαι σαν "μειονεκτικός" (ΑΜΕΑ) ή "ανίκανος", για να το θέσω καλύτερα.

Maus, τελικά, αυτό το επιχειρηματάκι που λένε οι δήθεν "καιόμενοι" και "κοπτόμενοι" για τα δικαιώματα των "ψυχικά ασθενών" ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι όπως όλες οι άλλες, αλλά κανείς δεν τις ξέρει παρά μόνο οι "ειδικοί" που φτιάχνουν το DSM, πληρωνόμενοι με τα αμύθητα ποσά από τα κέρδη των φαρμακευτικών χάρη στο DSM (που περιγράφει όλες τις ψυχικές ασθένειες, τα συμπτώματα και τις κατηγορίες τους, αλλά είναι τόσο αξιόπιστο και ακριβές, ώστε οι "ψυχικές ασθένειες" αλλάζουν ανά μερικές δεκαετίες, ανά μερικές ομάδες "ιατρών" και ανά τα ποσά που λαμβάνουν και τα φάρμακα που σκοπεύουν να πουλήσουν ανά περίοδο), αλλά οι ψυχικές ασθένειες κάνουν αυτούς που τις έχουν "επικίνδυνους για τον εαυτό τους και τους άλλους" και "μειώνουν την ικανότητα για παραγωγική εργασία αλλά και για καταλογισμό" (δικαστικό, περουσιακό, νοητικό κλπ.) και πρέπει να "θεραπευτούν" χωρίς να θεραπευτούν ποτέ και χωρίς να μπορεί και να ξέρει κανείς να τις θεραπεύσει, με φάρμακα που οριστικά καταστρέφουν το μυαλό και το σώμα και φέρνουν πιο γρήγορα τον θάνατο, αλλά και μια ζωή βασανιστική και ανυπόφορη με εξαιρετικά μειωμένες ικανότητες, αλλά και με τον διαρκή κίνδυνο να "υποτροπιάσει" κάποιος, είτε παίρνει είτε δεν παίρνει φάρμακα (που κάποιοι λένε ότι θεραπεύουν συμπτώματα που δεν εξαφανίζονται και δε θεραπεύονται με τα φάρμακα, ούτε επιφανειακά ούτε σε βάθος/αιτία), αυτό το παραμυθάκι λοιπόν, που δε συμφωνεί με τα γεγονότα και την πραγματικότητα, έρχεται σε αντίφαση με το γεγονός ότι τα χαρακτηριστικά των ψυχικών ασθενειών είναι μοναδικά και τελείως διαφορετικά από όλες τις "σωματικές" ασθένειες, οι "ψυχικά" ασθενείς έχουν διαφορετική αντιμετώπιση από τους "ειδικούς" αντίστοιχους γιατρούς, οι οποίοι είναι διαφορετικοί ως προς τον τρόπο που ασκούν το επάγγελμά τους από όλους τους άλλους γιατρούς και ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούν και για έρευνα και για "θεραπεία" -που δε θεραπεύει μια αρρώστια που κανείς δεν ξέρει πώς λειτουργεί- και ως προς την αντιμετώπισή τους από τους άλλους γιατρούς και το κοινό -λέγονται υποτιμητικά "τρελογιατροί" και θεωρούνται ανισόρροποι και οι ίδιοι- και την κοινωνία -η οποία σταθερά φοβάται, αποφεύγει, υποτιμά, μισεί και εξορίζει τους "ψυχικά ασθενείς"-, και είναι ευρέως γνωστό ότι είναι οφέλιμο μόνο και διαδίδεται από τις φαρμακευτικές εταιρείες και τους ψυχίατρους ή και ερεύνητες χρηματοδοτούμενους από φαρμακευτικές με αμύθητα ποσά (από ψυχοφάρμακα προερχόμενα, που ανακαλύπτουν/ κατασκευάζουν οι "ερευνητές", αλλά που δεν έχουν πάντα το αποτέλεσμα που λένε στο κοινό ότι έχουν, δεν έχουν κανένα ή έχουν άλλο άσχετο και καταστροφικό αποτέλεσμα), αλλά για τους ίδιους τους ψυχικά ασθενείς, που αναμασάνε την καραμέλα που τους πλασάρουν, είναι απλώς μια υπνωτιστική επιβεβαίωση ότι δε συμβαίνει αυτό που όντως συμβαίνει, ότι οι ζωές τους καταστρέφονται οριστικά και αμετάκλητα για πάντα, ώστε να μην φοβούνται και να μην αντιδρούν μπροστά σε αυτό που τους πασάρουν και να μην καταλαβαίνουν ποια είναι η (μόνιμη, αφού αρρωστήσουν) θέση τους στην κοινωνία, των "επικίνδυνων", "ανίκανων" και "ακαταλόγιστων νοητικά". Και αυτό είναι κάτι που το βιώνουν και το ξέρουν, αλλά τόσο όμορφο είναι να ακούγεται ότι δήθεν τάχα μου δε συμβαίνει τίποτα και οι "ασθένειές" τους είναι "όπως όλες οι άλλες", αλλά ούτε θα θεραπευτούν ποτέ-κατά τους γιατρούς- ούτε τους αφήνουν να είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι-οι ίδιοι γιατροί-, αλλά οι ζωές τους αλλάζουν και δεν επανέρχονται αφού αρρωστήσουν.

Λοιπόν, ας δεχτούμε στωικά τη μοίρα μας και ας αποφασίσουμε ότι πρέπει να παίρνουμε τα φάρμακά μας για πάντα, ώστε να ζούμε τουλάχιστον τις ζωές που μπορούμε πλέον να ζούμε ή μας επιτρέπει η κοινωνία και οι γιατροί της να ζούμε, και ας τελειώσει το παραμυθάκι ότι "όλα είναι καλά, έχουμε ό,τι και όλοι οι άλλοι, μια απλή σωματική ασθένεια". Αφού ξέρουμε ότι από αυτόν τον δρόμο που βρισκόμαστε δεν υπάρχει η παραμικρή επιστροφή και ποτέ δεν έρχεται η ίαση. Και ας τελειώνει αυτός ο μύθος ότι "οι γιατροί φταίνε" -ή ψυχομπάτσοι κατά τη riri το ανάγνωσμα- και ότι "δημιουργούν τις ψυχικές ασθένειες" ή "τις κατασκευάζουν", αφού τα συμπτώματα είναι γνωστά, ορατά, σαφή και συγκεκριμένα, αλλά ούτε οι ίδιοι οι "γιατροί" δεν μπορούν να συμφωνήσουν ως προς αυτά και ως προς τις ασθένειες στις οποίες αντιστοιχούν και ως προς τη θεραπεία των "ασθενειών" αυτών (που κατά αυτούς δεν -πρέπει να;- υπάρχει, δεν υπάρχει ή δεν πρέπει να υπάρχει; ), που όλοι βλέπουν, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει, δεν ταξινομεί, δεν περιγράφει και δεν μπορεί να κατανοήσει σωστά, ούτε να θεραπεύσει ποτέ (ούτε φαίνεται να θέλει ή να χρειάζεται να κάνει κανείς κάτι τέτοιο, αλλά όλοι "κόπτονται" για τα λεφτά και το "γόητρο" των γιατρών και των φαρμακευτικών), αλλά μόνο χαρακτηρίζονται οι "ψυχικά ασθενείς" σαν "επικίνδυνοι" (χωρίς να συμφωνούν οι στατιστικές των ίδιων των "ερευνητών", αφού συνήθως οι "ψυχικά ασθενείς" είναι θύματα βίας και μάλιστα όχι μικρής και όχι μεσαίας-κατά γενική ομολογία), "ανίκανοι" (ενώ τα φάρμακα των "ιατρών" προκαλούν ανικανότητα, που πριν την ψυχική ασθένεια δεν υπάρχει ή είναι τελείως διαφορετικής φύσης και έντασης και διάρκειας από αυτή που έρχεται μετά τη "θεραπεία" και είναι μόνιμη) και "ακαταλόγιστοι" νοητικά (ενώ όλοι ξέρουν ότι μια χαρά λειτουργεί το μυαλό των "ψυχικά ασθενών" και στην "κρίση" τους ακόμα, στο δυσκολότερο στάδιο της ζωής τους, αφού μπορούν να κάνουν ό,τι κάνουν έτσι και αλλιώς και απλώς έχουν κάποιες επιπλέον -ψευδείς, απατηλές και προβληματικές- καταστάσεις να αντιμετωπίσουν, οι οποίες όμως είναι έτσι και αλλιώς κάτι που δε χαρακτηρίζει το σύνολο αλλά ένα απειροελάχιστο μέρος της ζωής τους, το οποίο όμως άπαξ και το διαβούν-ως σημείο- σύμφωνα με τους γιατρούς η θεραπεία για τους "ψυχικά ασθενείς" είναι να μην υπάρχει ούτε επιστροφή στην προηγούμενη κατάστασή τους ούτε να είναι-δεν τους αφήνουν- να είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι, αφού με τα φάρμακα και τις παρενέργειές τους- που κατ'άλλους είναι η κύρια δράση των φαρμάκων και άλλη κύρια θεραπευτική δράση πέρα ίσως από το φαινόμενο placebo ή καλύτερη από αυτό δεν υπάρχει ούτε θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς γνώση του αιτίου αυτών των ασθενειών καμία- η ζωή των "ψυχικά ασθενών" αλλάζει μόνιμα και χωρίς καμιά πιθανότητα "ίασης" -κατά τους ίδιους γιατρούς πάντα, αυτούς που δεν μπορούν ούτε να περιγράψουν, ούτε να ταξινομήσουν, ούτε να κατανοήσουν, ούτε να βρουν τα αίτια, ούτε να θεραπεύσουν και να έρθει η "ίαση" των "ασθενειών", αλλά επιμένουν να κρατούν το δικαίωμα και τον πρώτο λόγο στη "θεραπεία" και στην "αντιμετώπιση" πραγμάτων για τα οποία τίποτα δε γνωρίζουν όπως οι ίδιοι λένε και γράφουν στα γραπτά τους και τίποτα δεν μπορούν να προσφέρουν/χωρίς αυτό να αλλάζει την "χρησιμότητα" που οι ίδιοι αξιώνουν να έχουν για την κοινωνία ως προς την αντιμετώπιση των "επικίνδυνων ψυχικά ασθενών" αλλά χωρίς να προσφέρουν το παραμικρό παρά μόνο βλάβη και για τους "ψυχικά ασθενείς" των οποίων καταστρέφουν τις ζωές χωρίς να θεραπεύουν τις "αρρώστιες" και για την κοινωνία που χάνει αναγκαστικά και μόνιμα μέλη τα οποία αν τις ανήκαν ως φυσιολογικοί άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι θα ήταν ακόμα μερικές παραγωγικές και χρήσιμες πηγές όπως όλοι-), με τελικό αποτέλεσμα απλώς να μειώνεται ο χρήσιμος και παραγωγικός πληθυσμός, να πλουτίζουν γιατροί και φαρμακευτικές και να βασανίζονται άνθρωποι φορτωνόμενοι προβλήματα που χωρίς τους γιατρούς ποτέ δε θα είχαν, της "ψυχικής ασθένειάς" τους (που πάντα είναι κάτι παροδικό, ειδικά ως προς τις "κρίσεις" των σοβαρότερων ασθενειών όπως οι ψυχώσεις, ή μονιμότερο, ειδικά ως προς τη διαταραχή που φέρνουν οι ελαφρότερες ασθένειες όπως οι νευρώσεις, άγχη, πανικοί κλπ., αλλά ως προς την αντιμετώπισή τους τα πράγματα είναι αντίστροφα, αφού για τις νευρώσεις κάνουν λίγα ή τίποτα οι γιατροί, ενώ για τις ψυχώσεις δίνουν τα βαρύτερα φάρμακα που έχουν με το μεγαλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και δράση ως προς τόσο τις παρενέργειες που έχουν και τι προκαλούν στο μυαλό και το σώμα όσο και ως προς τους "υποδοχείς" των "νευροδιαβιβαστών" που μπλοκάρουν, που πρακτικά είναι τόσο πολλοί αυτοί που μπλοκάρονται και τόσο σημαντικοί και κύριοι που τελικά είναι όλοι ή το αποτέλεσμα που έχει το μπλοκάρισμά τους στη λειτουργία του εγκεφάλου είναι τέτοιο που αυτός απλώς υπολειτουργεί τόσο που σχεδόν δεν κάνει τίποτα πλέον) εξαιρουμένης, ό,τι και όπως και όσο σημαντικό και αν είναι αυτή η "ασθένεια" για τη ζωή ενός ανθρώπου.

Τελικά, με ή χωρίς φάρμακα, καλύτερα με, για να είμαστε σίγουροι ή να έχουμε και μια ασφάλεια, αφού αυτή μας προσφέρεται σήμερα ως θεραπεία, οι ζωές μας αλλάζουν μετά την "ψυχική ασθένεια" και κατά όλους τους γιατρούς πρέπει να τηρούμε ευλαβικά τη "θεραπεία" που μας προσφέρουν. Ας το κάνουμε λοιπόν και χωρίς πολλά λόγια ας δεχτούμε τη μοίρα που μας ορίζουν. Δεν υπάρχει έτσι και αλλιώς καμιά άλλη προσφερόμενη θεραπεία, οπότε ας κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε αποδεχόμενοι αυτή τη θεραπεία και ας ελπίσουμε ότι αυτή θα μας οδηγήσει σε ό,τι καλύτερο έχουν φυλάξει για μας. Αν μη τι άλλο, θα ζήσουμε όπως ζούσαμε απλώς με μειωμένες ικανότητες και προσδόκιμο ζωής και με άλλη θέση στην κοινωνία ή καμία θέση στην κοινωνία. Αυτό είναι η συνέπεια της "ψυχικής ασθένειας", από τότε που ανακαλύφθηκαν οι "γιατροί".

[keep_walking]

Εγω θα ελεγα να το παρετε αλλιως. Δεν υπαρχει απροβληματιστη ζωη. Η ασθενεια αυτη ειναι σοβαρη , αλλα ως εκει , δεν πρεπει να τα φορτωνουμε ολα εκει και ουτε στα φαρμακα. Εαν για παραδειγμα σας χτυπαει η ανεργια και τα προβληματα που φερνει αυτη , μπορει να μη φταιει τιποτα απο τα παραπανω. Ειτε με την ασθενεια ή χωρις , ειτε με φαρμακα ή χωρις , ειτε με αντιξοες συνθηκες οφειλουμε να παλεψουμε με οτι οπλα διαθετει το οπλοστασιο μας και να προσπαθησουμε για μια καλυτερη ζωη. Καποιες καταστασεις ξερουμε οτι ειναι αδιεξοδες , οπως ας πουμε η ολικη παραιτηση και οφειλουμε να βρουμε τη δυναμη να ξεκολλησουμε απο αυτες πρωτιστως για τον εαυτο μας.

[maus]

ελαφι εισαι αυτοστιγματισμενος.

βασικα το στιγμα φοβασαι και οχι τιποτα αλλο.

αμα δεν υπηρχε στιγμα ολα θα ηταν οκ ή τουλαχιστον θα ζουσαμε μια αναπηρη ζωη στην ησυχια μας.

αλλα τα περισσοτερα παραπονα τα εχουμε λογω στιγματος.

εγω βασικα εχω την ελπιδα οτι θα βγει ενα καινουργιο φαρμακο το οποιο δε θα εχει τις παρενεργειες των τωρινων. επισης επειδη εχω δοκιμασει και παλια φαρμακα βλεπω οτι τα καινουργια ειναι καπως καλυτερα. αρα θα βγουν και καλυτερα φαρμακα λογικα.

το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να αδιαφορεις για τα σχολια και το στιγμα κ.λ.π. και να κανεις τη ζωη σου αυτονομα.
ετσι και αλλιως μην περιμενεις τιποτα απο τους αλλους. κανεις δε προκειται να βοηθησει κανεναν ετσι και αλλιως , και για τους κανονικους.

[elafi]

Εσύ φοβάσαι το στίγμα, μήπως συμμετέχεις και σε προγράμματα για την "καταπολέμηση του στίγματος", από αυτά όπου ξοδεύονται χιλιάδες και εκατομμύρια για να πείσουν τους "ψυχικά ασθενείς" ότι "δεν έχουν τίποτα", αλλά και ότι πρέπει να πάρουν φάρμακα που κανείς δεν ξέρει πώς λειτουργούν και αν λειτουργούν, πέρα από τη δεδομένη καταστροφή που προκαλούν σε μυαλό και σώμα, και ότι δε θα θεραπευτούν ποτέ; Τι βλακείες είναι αυτές που λέτε εδώ μέσα, όλοι οι "ψυχικά ασθενείς" τελείως άλλη κατάσταση βιώνουν, εσύ πού τα είδες αυτά; Στις "επιτροπές ψυχικής υγείας" που κοροϊδεύουν ασθενείς και κοινωνία για να πλουτίζουν οι ίδιες;

Αυτά για τα φάρμακα που λες, οι "πραγματικοί" ασθενείς δε δοκιμάζουν άπειρα φάρμακα αλλά συγκεκριμένα, μόνο οι γιατροί δοκιμάζουν πολλά και παλιά και καινούρια και ελπίζουν σε καλύτερα, και η θρυλούμενη "βελτίωση" των φαρμάκων είναι τόσο μα τόσο αμφισβητήσιμη, αφού λέγεται κατά πολλούς ότι προκαλούν ακόμα και πολύ χειρότερα προβλήματα από τα "παλιά" φάρμακα. Άρα λογικά, κατ'εσέ, μπορούμε να "ελπίζουμε" σε μια περαιτέρω επιδείνωση των φαρμάκων;

Αυτά τα "αυτόνομα" είναι αστεία, κανένας δε ζει μόνος του στο κενό σε αυτήν την κοινωνία ξέρεις, αλλά η λέξη "αυτονομία" πουλιέται από τις προ-αναφερθείσες "επιτροπές" ως καρότο και ελπίδα και όνειρο για τους "ψυχικά ασθενείς" που χάρη στα φάρμακα δεν μπορούν ούτε τον εαυτό τους να φροντίσουν ούτε τίποτα να κάνουν, αλλά απλώς γίνονται παράσιτα στις ζωές άλλων (των οικογενειών τους, αν αυτές μπορούν) ή φυτοζωούν (κυριολεκτικά, σαν "φυτά") σε "ιδρύματα" και "προστατευόμενα διαμερίσματα" που δημιουργήθηκαν από το κράτος τα πρώτα και από ΜΚΟ τα δεύτερα, και στα οποία δεύτερα είναι γνωστό και φωνάσκουνε παντού να ακούσουμε πόσα εκατομμύρια έχουνε πέσει (ΨΥΧΑΡΓΩΣ ΙΙ κλπ.) και πόσο λυπούνται οι "εργαζόμενοι στην ψυχική υγεία" (που συχνά κακοποιούν, εκμεταλλεύονται και χλευάζουν τους "ψυχικά ασθενείς" στα "διαμερίσματα" και τρώνε με χρυσά κουτάλια τις περιουσίες τους με το ψευδο-όχημα της "δικαστικής συμπαράστασης" στη διαχείριση των "ακαταλόγιστων" "ψυχικά ασθενών", αφού οι ίδιοι οι "ψυχικά ασθενείς" υποτίθεται ότι δεν μπορούν/τους αφαιρείται το δικαίωμα να διαχειρίζονται μόνοι τους τις ίδιες τις περιουσίες τους) και πόσο πρέπει να "αγωνιστούν εργαζόμενοι και ψυχικά ασθενείς μαζί" με στόχο να συνεχίσουν να πέφτουν εκατομμύρια και δισεκατομμύρια στις τσέπες των "εργαζομένων", αν και ποτέ δε βελτιώθηκε τίποτα για κανέναν "ψυχικά ασθενή" όσο έμπλεκε με "ιδρύματα" και "προστατευόμενα διαμερίσματα".

Maus, να επαναλάβω ότι μοιάζεις τόσο με "πραγματικό" "ψυχικά ασθενή", όσο μοιάζεις και με ποντίκι (mouse-maus, σωστά το γράφω ή εννοείς κάτι άλλο;), αλλά λες αυτά που λένε αυτοί που πλουτίζουν από τους "ψυχικά ασθενείς", ίσως και να πλούτισες και να έχεις φάει μερικές χιλιάδες/εκατομμύρια ευρώ κι εσύ, ίσως πάλι και όχι, κανείς δεν μπορεί να ξέρει, μόνο εσύ.