Δεν ενδιαφέρονται, σημαίνει είτε έχουν σκοτούρες, δουλειές, οικογενεια ή σε θεωρούν απλά γνωστό και όχι φίλο, μάλλον δεν γουσταρουν η γνωριμία να μετεξελιχθεί σε φιλία. Το ζήτημα είναι πως αμα δοκιμάζεις επανηλειμμένα να κανεις καποιο φιλο και δεν βγαινει τιποτα απλά κρατας μια πολυ καλή επαφη μαζι του, πόρτα ανοικτη που λεμε, αλλά συναμα ψάχνεις ποικιλοτρόπως για εναλλακτικές παρεες.

Τωρα για το θεμα υγειας (εμετους), θυμαμαι πριν πολλα χρονια που ειχα λυποθυμικό επεισοδιο σε νοσοκομειο όταν πήγα να δω καποιον και πέρασαν μερικα χρονια να το ξεπεράσω πλήρως, δλδ τις τασεις λυποθυμίας ιδιως σε τετοιους χωρους, ενώ στην πραγματικοτητα δεν ειχα κανενα ιδιαιτερο προβλημα υγειας, απλα μου ειχε μεινει σαν ψυχολογική εμμονή η οποια μου προκαλούσε τασεις λυποθυμίας.

Δεν ξερω πόσο απομονωμενα ειναι εκει που ζεις απο τον υπολοιπο κόσμο, κάποτε στην πραγματικοτητα κατι τετοιο δεν συμβαινει απλα ειναι μια δικαιολογια επειδη δεν εχουμε το θαρρος, την αυτοπεποιθηση, την αισιοδοξια να φυγουμε απ αυτο τον χωρο. Το θεμα ειναι να μαθεις τον εαυτο σου να ψαχνει για εναλλακτικες λύσεις, ειτε φιλιες ειτε δουλειες ειτε για μετεγκασταση και να πειραματιζεσαι, δλδ δεν χρειαζεται να κανω κατι ή να παω καπου απ τη μια στιγμη στην αλλη, μπορω να κανω μικρα βηματακια μεχρι να εξοικοιωθω. Κι οσο περνανε τα χρονια δυστυχως ολο και περισσότερο κλεινόμαστε στο χώρο ασφάλειας όπου μαθαμε να ζουμε έστω κι αν με προσπάθεια και υπερβαση του εαυτου μας κυριως θα μπορουσαμε να κανουμε αλλα πραγματα και ουσιαστικα να αλλαζαμε ζωη. Δηλαδή και σκάρτο να ναι αυτο που κραταμε, αυτο στο οποιο ζουμε, ηδη εχουμε εξοικειωθει σε βαθμο να χουμε δεθει μαζι του και ετσι δεν το εγκαταλείπουμε. Κρατα επίσης μια καλη επαφη με την επιστημη σου εστω διαβαζοντας.