θελω να ζησω και δεν με αφηνει η ψυχολογια μου!
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 7 of 7
  1. #1
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2012
    Posts
    159

    θελω να ζησω και δεν με αφηνει η ψυχολογια μου!

    παιδια ειλικρινα σημερα νοιωθω τοσο πολυ οτι εχω κουραστει... Προσπαθω να εχω θετικες σκεψεις αλλα δεν ευνοειται κατι.. Κουραστηκα, κουραστηκα, κουραστηκα... Κουραστηκα να ζω ετσι και να μην εχω να ελπιζω τιποτα.... Ειμαι 24 ετων και νοιωθω πως ειμαι 80... Δεν εχω δυναμεις για τιποτα, δεν εχω ορεξη για τιποτα, δεν θελω να ζησω ετσι... Δεν εχει νοημα.. Τελειωσα με αριστειο το σχολειο, με επιτυχια την σχολη μου, ημουν και ειμαι πολυ καλη κορη πιστευω και πολυ καλη αδερφη οπως και αξια συντροφος για το αγορακι μου (το οποιο δεν μου φταιει και σε τιποτα να εχει ενα υποτονικο ανθρωπο διπλα του) ΑΛΛΑ δεν ζω... Νοιωθω πως δεν μπορω να ελπιζω σε τιποτα πια, στερεψαν τα ονειρα μου, εχω παχυνει, εχω αφησει τελειως τον εαυτο μου αλλα δεν εχω και καμια ορεξη να συμμαζεψω τιποτα. Σημερα ειμαι ολη μερα νηστικη και ουτε που με απασχολει.. Απο τα 18 και μετα, η ζωη μου περασε ετσι, απλα χωρις να χω καμια σημαντικη αναμνηση, εφυγε σαν το νερακι και αισθανομαι πως δεν μπορω να την προφτασω... Δινω συμβουλες σε αλλους λετε και εγω μπορω να τις εφαρμοσω? Τι να εφαρμοσω? Και πως? Οταν 12 χρονια εχεις παψει να ζεις, πως θα αρχισεις ξαφνικα να αλλαζεις ιδεολογια? Πως θα αναθεωρησεις? Φοβαμαι... Δεν ξερω αν φοβαμαι να ζησω ή αν δεν θελω πραγματικα να ζησω διοτι δεν το βρισκω σκοπιμο. Λενε πως πρεπει να εκτιμαμε το θειο δωρο που μας δινεται ετσι απλοχερα, η ζωη μας. Πως να την εκτιμησω οταν εχω ξεχασει να χαμογελαω, να ελπιζω, να ονειρευομαι ??? Δεν θελω να ζω ετσι, απο την αλλη ουτε να πεθανω θελω. Και ολοι μου λενε: "τι σου λειπει?" η οικογενεια μου καλα ειναι, το αγορι μου καλα, τους στοχους μου οσον αφορα το πτυχιο και την επαγγελματικη μου καταξιωση τους εχω πετυχει. Ξερετε τι μου λειπει? Η ανεμελια που δεν ενοιωσα ποτε και οι αναμνησεις που δεν υπαρχουν. Ειναι καλυτερο να μετανοιωνεις για οσα εχεις κανει παρα για οσα δεν εχεις κανει. Ετσι δεν λενε? Και ομως ισχυει τοσο. Ας ειχα κανει, ας ειχα να θυμαμαι οτι εζησα εστω καποτε ανεμελα χωρις το ψυχολογικο βαρος που σερνω απο τα 12 μου και ολα θα ταν καλυτερα. Ζηταω να με καταλαβουν, να με κανουν να γελασω, να αποκτησω ελπιδες-ονειρα-στοχους αλλα πως???? Πως να με βοηθησουν οταν εγω η ιδια δεν μπορω να σωσω τον εαυτο μου απο τον βουρκο που πεφτει καθημερινα? Δεν βγαινω, δεν εχω ορεξη να ξυπνησω το πρωι, δεν κοιμαμαι καλα, βλεπω εφιαλτες, δεν κανω τιποτα για μενα και οοοοτι αρχιζω το σταματαω αμεσως, δεν θελω να μιλαω σε κανεναν, θελω να φυγω μακρια, να τρεξω, να χαθω και οπου με βγαλει.. Αλλα μενω στασιμη εδω, σε μια πραγματικοτητα που δεν με εκφραζει, σε εναν κοσμο που σιχαινομαι με μονο συμμαχο τους δικους μου οι οποιοι ομως οσο και να προσπαθουν δεν μπορουν να με βοηθησουν... Υπαρχω απλα, δεν ζω και παντα δινω πιστωση χρονου οτι αυτο θα αλλαξει αλλα παραμενει ιδιο και χειροτερο. Γιατι να μην μπορω να χαμογελασω εστω για το οτι εχω την δυναμη να βλεπω την ανατολη του ηλιου, να μυριζω το χωμα οταν βρεχει, να ακουμπαω το αγορι μου οταν νοιωθω την αναγκη, να γευομαι το νοστιμο φαγητο του μπαμπακα μου που τοσο αγαπω, να ακουω την αγαπημενη μου μουσικη χωρις κοστος? Γιατι να μην ζω οταν λειτουργουν αψογα ολα στον οργανισμο μου και αυτο που καθημερινα με πνιγει ειναι το σαρακι μιας ψυχολογιας που εχει ξεφυγει απο καθε ελεγχο???? Γιατι να μαι ετσι? ποια ειναι η διαδικασια που κρινει ποιοι ανθρωποι θα ειναι ψυχολογικα αρρωστοι και ποιοι οχι? Και στην τελικη τι εχω κανει για να ειμαι ετσι? Που εχω φταιξει? Γιατι? Παντα αυτο το "γιατι", οσο ζω αυτο το "γιατι" και απαντηση καμια! Λυπαμαι για μενα και για οσους ανθρωπους βιωνουν το ιδιο με εμενα. Χαιρομαι για ολους οσους ειναι καλα, εχουν δυναμη, εχουν ελπιδα, εχουν ονειρα και μια ολοκληρη ζωη αν τους περιμενει στην γωνια. Φοβαμαι για μενα, για αυτο που βιωνω, για αυτα που νοιωθω, για οσα περασαν απο την ζωη μου χωρις να αφησουν κανενα σημαδι.
    Η ζωη ειναι μικρη. Ναι οντως. Αν με ρωτησει καποιος τωρα, ισως του πω πως ειναι και ανουσια. Και μεσα πολυ βαθεια ισως ακουσω μια παιδικη φωνη να μου λεει "δεν ειναι ανουσια, ζησε, σταματα την γκρινια, καθημερινα πεθαινει κοσμος χωρις να το θελει, χωρις να το εχει επιλεξει και εσενα που ακομα δεν εχει ερθει η ωρα σου παραπονιεσαι?"... Αυτη η φωνη ειναι η παιδικη φωνη του καθενα μας η οποια κανει την εμφανιση της ξαφνικα, χωρις να σε προειδοποιησει. Μια φωνη χωρις κανενα οφελος αλλα με μια μεγαλη υποχρεωση απεναντι στον εαυτο μας να μας κανει καλα. Και εγω απαντω: "πως μπορει να μου μιλαει μια φωνη που δεν την θυμαμαι καν? Πως μπορει να παρεμβαινει σε μια ωριμη φωνη η οποια μου λεει καθημερινα πως "η ζωη θα κυλησει ετσι, ειτε σου αρεσει, ειτε οχι, για αυτο συνεχισε να ζεις οσο χαλια και αν φανταζει αυτο"... Και εκεινη την στιγμη κοιμαμαι. Απλα για να μην σκεφτομαι πια. Αλλωστε ειναι ματαιο.

  2. #2
    Junior Member
    Join Date
    Mar 2012
    Posts
    6
    Γεια σου...Απο οτι καταλαβα δεν εχεις σωματικα ενοχληματα και αυτο κατα τη γνωμη μου ειναι πολυ βασικο γιατι πολυ απο εμας που ειμαστε εδω μεσα υποφερουμε και απο αυτα και πιστεψε με ειναι πολυ δυσκολη κατασταση...Σε καποιον ειδικο εχεις σκεφτει να πας ισως σε βοηθησει...ποσο κριμα ειναι να μη ζουμε τη ζωη μας τελικα.....

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2012
    Location
    Κάπου στην Αθήνα
    Posts
    527
    Γειά σου edim... Αναφέρεις οτι από τα 12 σου χρόνια και μετά, ουσιαστικά δε ζεις. Παρ' όλα αυτά όμως έχεις κάνει πολλά πράγμματα από τότε. Εχεις βάλει στόχους και τους έχεις πετύχει. Τι συνέβη στα 12? Είχες κάποια τραυματική εμπειρία? Πώς ήταν η ζωή σου μέχρι τα 12 και πώς διαφοροποιήθηκε μετά?

    Μην αισθάνεσαι ένοχη επειδή σύμφωνα με τα κοινώς παραδεδεγμένα πρότυπα θα όφειλες να είσαι καλά. Η ευτυχία δεν έχει να κάνει με στόχους που βάζουν άλλοι για μας, αλλά με στόχους που θέτουμε οι ίδιοι. Αλλά ακόμα και αυτούς, έχουμε το δικαίωμα να τους αναθεωρήσουμε στην πορεία. Αυτό λέγεται εξέλιξη.
    Αφιέρωσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου. Φύγε μόνη σου για ένα Σ/Κ, ή κάνε ένα μεγάλο μοναχικό περίπατο και σκέψου. Αν μπορούσες να ξαναγράψεις από την αρχή το σενάριο της ζωής σου σε λευκό χαρτί, τι επιλογές θα έκανες? Κλείσε τα μάτια και οραματίσου τον εαυτό σου ευτυχισμένο. Πώς θα ήταν όλα γύρω σου?
    Είσαι 24 ετών, μιά ηλικία στην οποία μπορείς να κάνεις τα πάντα. Κάποιοι ξεκίνησαν μιά δεύτερη ζωή στα 50 ή στα 60 τους.

    Το βασικό είναι να πετάξεις τα "σκουπίδια" που κουβαλάς μέσα σου και αμαυρώνουν τον ψυχισμό σου, είτε μέσα από διαδικασίες αυτογνωσίας είτε με τη βοήθεια ειδικού. Το ταξίδι της ζωής είναι συναρπαστικό και σε περιμένει...

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2012
    Posts
    146
    edim, κι εμενα στα 12 ξεκινησαν οι εμμονες κι οι φοβιες και τα λοιπα να παιρνουν παθολογικη μορφη, παροτι παντα υπηρχαν...Τωρα γινομαι 22 σε λιγες μερες...Νιωθω πολλα παρομοια με τα δικα σου.Το τι σημαινει ανεμελια δεν το εζησα ουτε σε νηπιακη ηλικια.Αφου παντως λες οτι εχεις διπλα σου υποστηρικτικα ατομα, αυτο ειναι βασικοτατο.Ξεκινα να χαιρεσαι τη συναναστροφη μαζι τους,οσο πιο αυθορμητα μπορεις, και μετα θα ειναι ευκολοτερο, αν το θες κιολας, να ανοιξεις τον κυκλο σου.Μαλλον απο την πολλη σου ευσυνειδησια κι ευαισθησια κουραστηκες ψυχικα καποια στιγμη, αλλα αυτο ειναι φυσικο.Οι ανθρωποι που θελουν να ειναι απολυτα σωστοι με τη συνειδηση τους συχνα υπερβαλλουν, με αποτελεσμα να βασανιζονται, αλλα αυτη η υπερβολη δεν εχει κατι ουσιαστικο να σου δωσει.Μην απαιτεις απο σενα κατι πιο πολυ απο αυτο που οντως χρειαζεται και ειναι εφικτο, ειτε στον επαγγελματικο τομεα, ειτε οπουδηποτε αλλου, και μην "τσεκαρεις" τον εαυτο σου οταν κατα βαθος ξερεις πως δεν εκανες πουθενα λαθος. Γενικα νομιζω οτι ειναι αποτελεσματικοτερο να καλλιεργουμε τα ευχαριστα, παρα να ασχολουμαστε με την αναλυση των δυσαρεστων και την "επιθεση" σε αυτα, γιατι ετσι συχνα χειροτερευουν.Καποιος ειχε πει "Γιατι να κυνηγαμε τα σκοταδια; Θ'ανοιξουμε το φως και τα σκοταδια θα φυγουν μονα τους."Και σχετικα με το οτι δεν φταις για αυτα που περασες, μην πασχιζεις να δωσεις εξηγηση γι'αυτο...Σε αυτη τη ζωη δεν υφισταται ακριβης δικαιοσυνη.Το μονο που γινεται ειναι να το δεχτουμε ως εχει αυτο, και να εχουμε υπομονη.

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2012
    Posts
    159
    Καλησπερα! Σας ευχαριστω παρα πολυ που μου απαντησατε!. Στα 12 μου δεν ξερω τι συνεβη απλα απο τοτε θυμαμαι πως πηρα την κατω βολτα. Μεγαλωσα σε πολυ καλο οικογενειακο περιβαλλον με αυστηρο αλλα πολυ σωστο μπαμπα, με μια μητερα που εκανε τα παντα για τα παιδια της και μια γιαγια που με υπεραγαπουσε. Απλα ολοι οι δικοι μου εθεταν παντα στοχους και επρεπε να τους υλοποιησουν και για εκεινους αλλα και για να μην πει τιποτα ο κοσμος. Εγω εθετα στοχους αλλα πραγματικα δεν με νοιαζει ο κοσμος, μου ειναι παντελως αδιαφορος. Αλλωστε μην κρινεις για να μη κριθεις.. Ποιος ανθρωπος ειναι αξιος να κρινει τις πραξεις του αλλου? Αφου κανενας μας δεν ειναι αλανθαστος!

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2007
    Posts
    692
    Αυτη η επιβεβλημενη (πλεον) παλη "θελω" vs "πρεπει" μαζι με τις ενοχες που ασυνειδητα δημιουργει η οικογενεια, εχει ρημαξει πολυ κοσμο τελικα.

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2012
    Location
    north
    Posts
    118
    Quote Originally Posted by Blue9791 View Post
    Αυτη η επιβεβλημενη (πλεον) παλη "θελω" vs "πρεπει" μαζι με τις ενοχες που ασυνειδητα δημιουργει η οικογενεια, εχει ρημαξει πολυ κοσμο τελικα.
    χεχεχ... μόνο να χαμογελάσω μπορώ με αυτές τις οικίες κουβέντες... oh yes πόσο δίκιο έχεις φίλτατη blue...
    Ο καλός αλλα΄αυστηρός μεν πατέρας δεν είναι τόσο αθώος οσο ακούγεται. Και ολο αυτό το οικογενειακό περιβάλλον που με θέρμη την αγγαλιάζε κ τηην αγγαλιάζει ζητούσε ανταλλάγματα, τα φαινομενικά αθώα ανταλλάγματα των προσδοκιών του...
    Δεν ξέρουν οτι αυτές οι προσδοκίες τους πέσαν τόσες πολλές που εμείς τα παιδιά νιώσαμε πολλές φορές οτι πέσαν πάνω στην πλάτη μας σαν ασήκωτο φορτίο... Σε κάποιους απλά η πλάτη δεν κρατάει για πολύ, ναι και εμείς σπάμε...

    Κοπέλα μου υποφέρεις μάλλον απο κάποιας μορφής κατάθλιψούλα. Μην ανυσηχείς, μίλα σε εναν ειδικό για να πάρεις μια μικρή ενίσχυση. Το ξέρω οτι δεν το θέλεις αυτό, αλλά, κ τι να κάνεις, να ζείς συννεχεια στο συννεφάκι που σχηματίζεις κάθε φορά που κοιμάσαι? να νιώθεις ενα κομμάτι απο σάρκα κ οστά που απλά περιφέρεται στον πλανήτη γη?
    Πήγαινε σε εναν ειδικό μην το σκέφτεσαι
    Κανένα πάθος δεν κλέβει τη θέληση και τη λογική απ' το μυαλό του ανθρώπου, όσο ο φόβος.

    ~Edmund Burke~ | (Βρετανός πολιτικός & φιλόσοφος) | 1729-1797

Similar Threads

  1. θελω να ζησω επιτελους
    By FaithHopeLove in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 7
    Last Post: 25-03-2012, 23:05
  2. ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΦΙΛΟΥΣ-ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ
    By Flumen in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 45
    Last Post: 05-02-2012, 20:31
  3. "Δεν θελω να σε κλεψω κυριε.. θελω μονο να ζησω αξιοπρεπως.."
    By Boltseed in forum Εξάρτηση από Ψυχοδραστικές Ουσίες - Ναρκωτικά
    Replies: 97
    Last Post: 21-09-2011, 23:31
  4. Δεν θέλω να ζήσω...
    By Ms_Snowhite in forum Κατάθλιψη - Δυσθυμία
    Replies: 40
    Last Post: 07-03-2011, 12:05
  5. θελω να ζησω τη ψυχωση μου
    By katerinaki in forum Ψυχώσεις & Σχιζοφρένεια
    Replies: 23
    Last Post: 01-05-2010, 21:21

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •