Μακρια του αδειασε η ζωη μου!!

[nick cave]

Μα εννοείται!!! Δεν έχει θέση καμιά ο ανταγωνισμός, τη στιγμή που προσπαθείς να ζήσεις με κάποιον ευτυχισμένος και μάλιστα αν έχει και παιδί!
Το θέμα είναι κατά πόσο κι η άλλη πλευρά βοηθάει, έχει κατανόηση και προσπαθεί.. Δεν φτάνει ο ένας να χτίζει κι ο άλλος να μένει απλός παρατηρητής,
γιατί αν δεν βοηθάς στην λύση ενός θέματος, είναι σαν να γίνεσαι εμπόδιο πιστεύω.. :)

Καλημέρα, Μαρκέλα. Το ουσιαστικό είναι να ξεκαθαρίσει εκείνος τι είδους σχέση θέλει να έχει με την Αννα, κι εκείνη το ίδιο από την πλευρά της. Ολα τα υπόλοιπα βρίσκονται στην πορεία...

[μαρκελα]

Καλημέρα, Μαρκέλα. Το ουσιαστικό είναι να ξεκαθαρίσει εκείνος τι είδους σχέση θέλει να έχει με την Αννα, κι εκείνη το ίδιο από την πλευρά της. Ολα τα υπόλοιπα βρίσκονται στην πορεία...

Καλημέρα Νικόλα,
ίσως είμαι επηρεασμένη απ' τον ξυλοδαρμό της και απ' το χέρι της που ακόμα την πονάει όπως είχε πει, όταν τελευταία πήγε να πάρει τα πράγματά της..
Πιστεύω, ότι το θέμα του παιδιού, μπροστά στα μεταξύ τους θέματα, είναι δευτερεύον. Και βέβαια χρειάζεται δουλειά κι απ' την μεριά της Άννας.. :)

[kuxumuxu]

εχει μεγαλωσει σε ενα σπιτι που η μητερα της δεν της εχει μαθει να ειναι ταπεινη να μην εχει εγωισμο και να σεβετε τους μεγαλυτερους..

Μην το λες όμως αυτό, γιατί το σπίτι που αναφέρεσαι είναι το πρώην σπίτι του άντρα σου. Λέγοντάς το, αυτόν ακυρώνεις και κατά συνέπεια κι εσένα την ίδια που τον διάλεξες για σύντροφο και πιθανό πατέρα του δικού σου παιδιού. Οπότε αν έχει μεγαλώσει το ένα του παιδί με αυτόν τον τρόπο, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ένα πιθανό δεύτερο παιδί θα το μεγαλώσει με διαφορετικό? Ο άνθρωπος δεν αλλάζει...

εγω υποστηριζω με ολη μου την καρδια τα παντα και εχω υπομονη αλλα το παιδι δεν δεχετε κουβεντα δεν αλλαζει δυο χρονια τωρα και καθε φορα ειναι και πιο ιδιοτροπο..

Μιλάς για ένα εξάχρονο? Σκέψου να περάσει εφηβεία...

ειναι αλλη η ζωη με ενα παιδι που εχεις επιλεξει να φερεις στον κοσμο και αλλη οταν αναγκαστηκα για να εισαι με τον ανθρωπο που αγαπας πρεπει να δεχτεις και το παιδι του οπως και αν ειναι..

Πρώτον, εσύ το επέλεξες να μπεις σε μία τέτοια σχέση και δεύτερον προφανώς θα αγαπάς το παιδί του άντρα σου, όπως κι αν είναι, διότι αγαπάς τον άντρα σου και αυτά τα 2 πάνε πακέτο.

και το σημαντικοτερο πως μεγαλωνει με τον τροπο που η μητερα της θελει και οχι οπως θα μεγαλωνα εγω το παιδι μου..

Ε ναι, μάνα είναι μόνο μία δεν λένε?

δλδ δεν εχω λογο σε τιποτα αλλα πρεπει να συμβιωνω..

Δεν πρέπει, θέλεις να συμβιώνεις. Κάνω λάθος?

ουτε το να την βλεπει εξω ειναι ευκολο αλλα ειναι μια λυση ισως και εκεινος το ειπε οτι ισως μπορουμε να το δουμε ετσι..

Μα είναι δυνατόν να μην θέλετε να μοιράζεστε τις στιγμές του παιδιού? Πιστεύω ότι θα σας κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Και θα συνηθίσει και το παιδί και προφανώς θα σε βλέπει πάντα σαν ξένη.

ενα παιδι ερχετε σε ενα ζευγαρι για να το ενωσει και να το κανει πιο ευτυχισμενο πιο δεμενο ειναι ευλογια
ακομα και ας μην ειναι δικο μας εγω ετσι το βλεπω

Κι εγώ διαφωνώ σε αυτό. Το παιδί απλά έρχεται. Το αν το ζευγάρι ενωθεί ή χωρίσει εξαρτάται από το ζευγάρι. Αν ίσχυε αυτό, ο δικός σου δεν θα είχε χωρίσει...


Κι εγώ σου εύχομαι όλα να παν καλά, αλλά προσπάθησε να δεις τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά και πιο ψύχραιμα. Κοίτα πάνω από όλα τι θέλεις εσύ και τι υποχωρήσεις είσαι διατεθειμένη πλέον να κάνεις...

[Frini]

Μαρκέλα μου έτσι είναι, εκείνος οφείλει να βάλει τα θεμέλια για μια σωστή σχέση, να ξεκαθαρίσει μέσα του τι σημαίνει η άννα για αυτόν, άσχετα αν θα προχωρήσουν σε κάποιου είδους δέσμευση. Αν δεν λυθουν κάποια θέματα συμπεριφοράς σοβαρότατα που μας προανέφερε η Αννα, δεν μπορουμε να μιλάμε για το παιδί. Αυτο θα γίνει σ' ενα δεύτερο στάδιο, το πρώτο στάδιο είναι να τα βρουν ουσιαστικά μεταξύ τους. Και αν δεν υπάρχει σεβασμός στη σχέση δεν μπορούμε να μιλάμε για ουσία.

[Frini]

και σαφέστατα συμφωνώ και με την Kuxu

[nick cave]

Καλημέρα Νικόλα,
ίσως είμαι επηρεασμένη απ' τον ξυλοδαρμό της και απ' το χέρι της που ακόμα την πονάει όπως είχε πει, όταν τελευταία πήγε να πάρει τα πράγματά της..
Πιστεύω, ότι το θέμα του παιδιού, μπροστά στα μεταξύ τους θέματα, είναι δευτερεύον. Και βέβαια χρειάζεται δουλειά κι απ' την μεριά της Άννας.. :)

Μαρκέλα, έχω κι εγώ ένα θέμα με τη βία. Τη θεωρώ απαράδεκτη, αλλά προσπάθησα να αποφύγω τους αφορισμούς. Η Αννα, σαν άμεσα εμπλεκόμενη θα το αξιολογήσει και αυτό μέσα στη γενική εικόνα που έχει γι αυτό τον άνθρωπο. Εμεί οι υπόλοιποι της το επισημάναμε όσο πιό ψύχραιμα μπορούσαμε...

[αννα....]

χιλια ευχαριστω για το χρονο σας και παλι..
θελω να πω καποια πραγματα πιο ολοκληρωμενα για να καταλαβετε ισως ακομα καλυτερα..
απο την αρχη της σχεσης πριν δυο χρονια εγω ημουν η πρωτη που εφοσον ηθελα αυτον ανθρωπο στη ζωη μου εκανα κινησεις για να γνωρισω το παιδι του τους καλεσα σε δραστηριοτητες για παιδια εκει τη γνωρισα πρωτη φορα και ας ηταν απομακρη απο τοτε μεχρι σημερα..
εγω ολον τον καιρο εκανα οτι θα εκανα και με ενα δικο μου παιδι τα παντα δηλαδη μαγειρευαμε, της εμαθα να γραφει να ζωγραφιζει να κανει κατασκευες, βολτες στη φυση, οτι μπορουσα, χωρις να εχω ξαναζησει κατι παρομοιο και χωρις ιχνος αντιπαθειας απο πλευρας μου..
ο αντρας μου μου εχει πει οτι η μητερα της δεν ασχολιοταν μαζι της ουτε καν μαγειρεμα ή δουλειες του σπιτιου και γιαυτο χωρισε..
επισης δεν τον αφηνε να διαπαιδαγωγει το παιδι οπως εκεινος πιστευε, τον ειχε περιορισμενο με αποτελεσμα να μην μπορει πλεον να αντεξει την κατασταση αυτη!!
απο την αλλη εγω εφτασα σε ενα σημειο να αισθανομαι ξενη και οτι δεν με θελανε στην μεταξυ τους σχεση..
δεν αντεχετε παιδια αυτο ειναι πολυ σκληρο και ψυχοφθορο!!
οσον αφορα στο τωρα, εγω βλεπω εναν πολυ διαφορετικο ανθρωπο μετα τη μια βδομαδα χωρισμου μας εχουμε επικοινωνια καθημερινα και βλεπω οτι εχει μετανοιωσει που μου εκανε πολλα και θα κανει οτι μπορει οπως λεει για να ειμαστε καλα και μαζι στο μελλον..
πρωτη φορα μου μιλησε για δικη μας οικογενεινεια, για τα παιδια που θελει να κανουμε, για το σπιτι που θελει να μετακομισουμε και γενικα κανει ονειρα..
εγω αυτο δεν το ειχα ξαναζησει μαζι του..
αυτα που σκεφτομαι ειναι ομως πολλα..
κυριως ομως αναρωτιεμαι αν πραγματικα εχει αλλαξει και ειμαι και εγω προτεραιοτητα στη ζωη του εκτως απο το παιδι..
δεν ξερω πως να το χειριστω πως να καταλαβω αν θα ειμαστε καλα!
δε θελω να ξαναζησουμε ολοι μαζι και να αντιμετωπισω παλι ολα αυτα που εγιναν στο παρελθον..
ποιος ειναι ο πιο ασφαλης τροπος για να δω την αλλαγη του και στην πραξη γιατι δε θελω να αρκεστω μονο στα λογια και να φτασω στο σημειο να ξαναχωρισω!!
και κατι ακομα το να βλεπει το παιδι του εξω δεν ειναι απαραιτητα κακο εφοσον καταλειξουμε οτι δεν μπορουμε να συνηπαρχουμε σε ενα σπιτι ολοι μαζι, γιατι και εγω ανθρωπος ειμαι και οση υπομονη και αν κανω θελω να νοιωθω αγαπη πλεον εχω ταλαιπωρηθει πολυ και με το γαμο μου ποσο ακομα?
δεν μπορω να ζω σε ενα σπιτι που δεν με θελουνε και μου το δειχνουν ειδικα το παιδι που εχω κανει τα παντα για να ειναι καλα.. θελω και για μενα πλεον ομως να ειμαι καλα και να ζω τη ζωη μου και οχι τα προβληματα του παιδιου και των γονιων του που εχουν τυψεις..
μονο προβληματα αντιμετωπιζα και μην τυχον και γινει κατι και πληγωθει το παιδι και στην ουσια μονο εγω πληγωνομουν απο την σταση και των δυο τους γιατι μεταξυ τους μια χαρα ειναι δεν εχουν θεματα.. ειναι οικογενεια και εγω τι??

[Frini]

Αννα σίγουρα το θέμα κατέληξε άσχημα κυρίως από δικους τους λανθασμένους χειρισμους.
Νομίζω ότι βιαστηκατε σε κάποια πράγματα. Πρώτα εδραιώνεται μια καλή σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι όπου είναι ξεκάθαρο τι θέλει ο ένας από τον άλλο και από τη ζωή του και έπειτα γίνεται η γνωριμία με το παιδί, συγκατοικηση μαζί του κτλ.
Από τη στιγμή που ο σύντροφος σου δεν μένει μονιμα με το παιδί και δεν επιθυμούσε ή φοβόταν κάποια περαιτέρω δέσμευση μαζι σου, όφειλε να μην σας φέρει σε τόσο κοντινή επαφή. Θα μπορούσε να την βλέπει έξω ή να την φέρνει σπίτι όταν εσύ δεν είσαι. Και η επαφή να γινόταν σταδιακά και με πολύ προσοχή.
Έχεις κάθε δίκιο αυτή τη στιγμή να αμφιβάλλεις. Οπότε αν αποφασίσετε να είστε μαζι δοκιμάστε οι δυο σας και μονοι την σχέση σας σε πρώτη φάση. Αυτο απαιτεί αμοιβαίες υποχωρήσεις όμως. Ισως το να μην συγκατοικήσετε σε πρώτη φάση?
Δεν είναι δυνατόν πάντως να μην παίρνει το παιδί στο σπίτι του. Θα δημιουργηθεί ακομα μεγαλύτερη εχθρικότητα από την πλευρά της γιατι θα αισθανθεί αποκλεισμένη.
Καθήστε και συζητηστε ηρεμα για το τι θελει ο καθένας και πως μπορει να το υποστηρίξει.Σε πρώτη φάση θέματα που έχουν να κάνουν με εσάς τους δυο. Πιστευεις ότι μπορεις να ξεπεράσεις κάποια πράγματα που σε πληγωσαν (βιαιες συμπεριφορές, προσβολες κτλ)?

[Frini]

Δικους του εννοούσα παραπανω , για να μην παρεξηγηθώ

[Frini]

Και επειδη έριξα εκ νεου μια ματιά στα αρχικά ποστ σου, φροντισε λιγο τον εαυτο σου. Συνέδεσες υπερβολικά την ζωη σου μαζί του. Ξέκοψες από τις φίλες σου, σκεφτεστε για κοινή δουλειά, δεν είναι τα πάντα ο ερωτικος μας σύντροφος στη ζωή μας Άννα. Δεν γινεται να εξαρτιομαστε έτσι απο κανέναν και να μην έχουμε προσωπική ζωή για να καθησυχάσουμε τις παράλογες ζήλειες και τις ανασφάλειες του.
Τον έκανες το κέντρο του κοσμου σου και όλα γυρω απ' αυτον γυρίζουν. Εσυ που είσαι σ' ολα αυτά? Και πραγματικα πιστεύεις ότι μπορούν ν' αλλάξουν?

[μαρκελα]

Είμαι της άποψης, ότι ακόμα κι αν η άλλη πλευρά δεν θέλει να πάρει καθοδήγηση.. η Άννα καλό θα ήταν
για όσα έχουν προηγηθεί σ' αυτήν την σχέση, ν' απευθυνθεί σε κάποιο σύμβουλο.., για να δει και λίγο απ'
έξω το πρόβλημα, περισσότερο δηλ. με την λογική και λιγότερο με το συναίσθημα. Μάλλον είπε κιόλας
ότι θα το έκανε.. γιατί σίγουρα το να δούμε εναλλακτικές.. και να πάρουμε απαντήσεις.. είναι ό,τι το καλύτερο!
Ευτυχώς, υπάρχουν και οι δωρεάν επιλογές.. για να δει κάποιος και ν' αντιμετωπίσει, οτιδήποτε τον απασχολεί! :)

[αννα....]

επειδη δε θελω να ειμαι αδικη, και εκεινος αφησε τη δουλεια του για να κανουμε κατι και να ειμαστε μαζι σε καποια αλλη δουλεια και οντως το δοκιμασαμε με για αρχη δουλοντας σε ξενη δουλεια..
και με τους φιλους του δεν εβγαινε γιατι ηθελε να ειμαστε μαζι θελαμε τα ιδια πραγματα ταιριαζαμε σε αυτο ισως γιατι ηταν αρχη ακομα και δεν ειχαμε αναγξη τους φιλους τοτε..
σιγουρα δε θελω ουτε εγω να συγκατοικησουμε αρχικα και ειδικα με το παιδι γιατι φοβαμαι να ξαναζησω ολα εκεινα που σαν κακο ονειρο τα περνουσα τοτε..
αλλα ποσο διαστημα θα πρεπει να ειμαστε ετσι σε αποσταση και απλα να βλεπομαστε καποιες φορες και να μιλαμε στο τηλεφωνο μονο?
ισως εγω δεν ξεπερασω ποτε τις φοβιες μου παντα θα θυμαμαι οσα ειχαν συμβει και θα ποναω..
και πλεον εχω συνδιασει τις ασχημες συμπεριφορες του ειδικα οταν ερχοταν στο σπιτι το παιδι, με εκανε να μην θελω να ξαναειμαστε ολοι μαζι..
εκεινον τον θελω στη ζωη μου μου λειπει τον αγαπαω τον νοιαζομαι αλλα δεν ξερω τι πρεπει να γινει για να ειμαι σιγουρη οτι θα ειμαστε καλυτερα απο πριν

[Frini]

Αννα οταν μιλησα για προσωπική ζωή δεν αναφέρομαι μονο σε σένα. Κανένας δεν πρέπει να εγκαταλείψει τα πάντα για χάρη κάποιου άλλου.Δεν είναι αγάπη αυτό. Αγάπη είναι να σέβεσαι και να δίνεις χώρο. Αν δεν δίνεις χώρο η σχέση αργά ή γρήγορα θα γίνει θηλιά.
Και είναι λάθος να απομακρύνεσαι από τους φίλους σου επειδή σε μια περιοδο της ζωής σου δεν τους έχεις ανάγκη. Δεν είναι για αυτό οι φίλοι κορίτσι μου. Και κάποια στιγμή δικαίως που θα τους έχεις ανάγκη, δεν θα τους βρίσκεις.
Εν πάσει περιπτώσει εσύ θα δεις τι μπορεις ν' αντέξεις και τι όχι.
Όσο για το πως και με ποιες συνθήκες θα είστε από εδώ και πέρα οι δυο σας θα το καθορίσετε με τους όρους που εσεις θέλετε. Θα σε συμβουλευα απλά να είναι ισότιμοι .
Θα μπορούσες αρχικά να πηγαίνεις κάποιες φορές σπίτι του, να περνάτε χρονο μαζί, τα σαββατοκύριακο που δεν έχει την κόρη του, μέχρι να δειτε τι πραγματικά θελετε και μπορείτε.

[Θεοφανία]

...συμφωνώ με όσα σου έγραψε η φρύνη...
άννα, πρεπει να δεις με ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικό μάτι το παιδί του αν θες να έχετε πορεία μαζί. Είναι κομμάτι του και δεν έχει σχέση η αγάπη του στο παιδί με αυτή που έχει σε σένα.
Πρέπει να σταματήσεις να το αντιμετωπίζεις σαν ενήλικα-ανταγωνιστή και να δεις την πραγματική του διάσταση.
Επίσης, όταν αναθέτουμε στον σύντροφο (και αυτός επίσης) όλους τους ρόλους: συντροφου/φιλου/οικογενειας/επαγγελμα, ο δρόμος είναι πάντα ο ίδιος: μπουκώνουν και οι δύο στη σχέση και εκεί έρχεται η αναπόφευκτη ρήξη.
Είναι πολύ όμορφο να θέλετε να παίρνετε και να δίνετε τόσα ο ένας στον άλλο, αλλά ποτέ δεν έχει διαρκεια κάτι τόσο εξοντωτικό...:)

[αννα....]

ειναι αρκετα καποια σαββατοκυριακα που θα περναμε δλδ μαζι για αρχη λετε και μετα θα δουμε τι θαγινει?
και με το παιδι δεν θα πρεπει λογικα να εχω επαφη για πολυ καιρο ακομα..
μεχρι τουλαχιστον να ειμαστε καλα εμεις πρωτα σωστα?
θελω να πιστευω οτι θα δω οντως καποια στιγμη το παιδι οχι σαν προβλημα αλλα σαν κατασταση που υπαρχει και πρεπει να αντιμετωπισω και να προσπαθησω να κανω περα τις φοβιες μου για οσα εζησα..
θελω να ξεκινησω ψυχαναλυση μου ειπες μαρκελα οτι υπαρχουν και λυσεις δωρεαν? γιατι αυτην την περιοδο δεν υπαρχουν χρηματα και δεν ξερω καν αν θα βρω δουλεια αμεσα!
που μπορω να απευθυνθω