Καταθλιψη?

[tsikitsiki]

Παιδια καλησπερα! Ειμαι ο Κώστα 25 ετων και φοιτητης στα Ιωαννινα, καταγωγη απο Λάρισα.
Να πω οτι ο κύριος λόγος που έγραψα είναι ότι πρόσφατα παρουσίασα σύνδρομο ευερέθιστου έντερου που λένε οτι συνδέεται με το άγχος, στρες, κατάθλιψη κλπ. Θα σας πω οπότε περιλήπτικα την κατάσταση στη ζωή μου.
Οικογενειακά ειμαι παρα πολυ καλα, με τους γονείς άριστη σχέση και έχω και εναν αδερφό που ειναι πολύ διπλα μου και με αγαπάει.
Οικονομικώς ειμαι επίσης σε πολυ καλή κατάσταση, δεν ζορίζομαι οικονομικά (νταξει εχω ζορια σαν φοιτητης αλλα ποτε δεν στεναχωρηθηκα απο βιοποριστικα θεματα)
Στην ερωτική μου ζωή τωρα, έχω μια κοπέλα που είμαστα καλα μαζί και δεν εχω καποιο προβλημα.
Το "προβλημα" μου ειναι περισσοτερο στον κοινωνικο μου περίγυρο. Όταν ανέβηκα ως φοιτητής ιατρικής πρωτοετης ξεκίνησα να κανω παρεα με 3 παιδια με τα οποία είμαστε πια κολλητοι. Είναι απίστευτοι χαρακτήρες, με νοιάζονται και με αγαπουν. Δεν υπαρχει περιπτωση να τους χρειαστω και να μην είναι διπλα μου. Ποιο ειναι το πρόβλημα? Γνωρίζοντας αυτα τα παιδια εδω ανακαλυψα οτι οι "φιλοι" που χα στη Λαρισα δεν ειναι και τοσο φιλοι. Περισσοτερο θα λεγα οτι καναμε παρεα, και αυτη οχι και τοσο της προκοπης. Εγω παντως τους θεωρουσα μεχρι και κολλητους αλλα δυστυχως επεσα εξω, γιατι απλα δεν ηξερα πως ειναι οι φιλοι! Μετα απο καποια περιστατικα διαπιστωσα οτι δεν νοιαζονται σχεδον καθολου (αν οχι λιγο) για μενα. Οποτε αποφασισα να ξεκοψω μαχαιρι γιατι οταν μετα απο πολυ δυσκολια τους μιλισα διαπιστωσα κι αλλη αδιαφορια ισως σε σκανδαλωδες βαθμο. Για να πω την αληθεια εχοντας τους φιλους μου εδω στα Γιαννενα δεν με πειραξε κ πολυ. Φετος ομως παιρνω πτυχιο και γυρναω στο σπιτι μου. Δεν θελω να γυρισω στη μοναξια. Νταξει με τους συμφοιτητες μου θα χω επαφη κλπ αλλα ο καθενας θα ναι στην πολη του οποτε...
Αυτο το περιστατικο με του εν Λαρισα φιλους συνεβη πριν τρια χρονια. Μπορω να πω οτι 2-3 φορες τη βδομαδα τους σκεφτομουν και ελεγα "γιατι ρε γαμωτο κριμα" αλλα απ την αλλη δεν εσκαγα και συνεχιζα τη ζωη μου χαλαρος με την παρεουλα μου εδω. Καποιες φορες εβλεπα και κανα ονειρο που ηταν κι αυτοι. Απο φετος ομως σκεφτομαι οτι θα γυρισω και δεν θα χω κανεναν φιλο εκει. Αυτο με θλιβει και με στεναχωρει. Προσπαθω για τους λιγοστους μηνες που θα μεινω Γιαννενα να χαρω τα φιλαρακια μου οσο πιο πολυ μπορω. Αν συνεχιζα πχ τη ζωη μου επ απειρο με τους συφμοιτητες μου δεν θα μου καιγοταν καρφι.
Αυτη η στεναχωρια μου ειναι καταθλιπτικη ως συμπεριφορα? Νιωθω οτι ειμαι σε αδιεξοδο. Πως να τα βγαλω περα στη Λαρισα? Ειμαι πολυ επιλεκτικος στις παρεες μου τωρα πια, γιατι εμαθα πως ειναι οι σωστοι ανθρωποι και τωρα που σκεφτομαι τη μελλοντικη μου ζωη στο σπιτι μου, ανακαλυπτω οτι απο όσους γνωριζω στη Λαρισα κανεις δεν μου ταιριαζει, οπως εγινε και στα Γιαννενα. Αντικειμενικα, δεν ειμαι ουτε ψηλομυτης ουτε περιεργος. Απλα δεν θελω γυρω μου ανθρωπους δηθεν, που να κοιτανε να σε εκμεταλλευτουν και απλα να ταιριαζουν τα χνωτα μας ρε γαμωτο!!

Οποτε συνοψιζοντας: Πως θα χαρακτηριζατε αυτο που νιωθω? Θλίψη? Καταθλιψη? Άγχος?
Αυτοπαρηγορουμαι σκεπτομενος οτι δεν προκειται να χαλαστω εγω γι αυτους, αλλα πως να τα βγαλω περα? Εχω πολλα ονειρα για τη ζωη μου, για τα επαγγελματικα μου και κοβονται απ αυτες τις σκεψεις.
Επισης επειδη παρουσιασα και πριν λιγους μηνες σπαστικη κολιτιδα- ευερεθιστο εντερο πιστευω οτι αυτα τα δυο συνδεονται. H κολιτιδα μου χαλαει πολυ τη διαθεση, αν δεν την ειχα θα μου σιγουρα πολυ πιο χαρουμενος.

Τι κανουμε λοιπον παιδες? Ζουμε με την ελπιδα οτι θα γνωρισω ανθρωπους κοντα στο σπιτι μου που να ταιριαζουμε? Και αυτο που νιωθω τωρα τι ειναι?

[Winston_man_2]

Έχεις σκεφτει να κανεις καποιο μεταπτυχιακο? Αυτο θα σου εδινε καποιο χρονο. Εξαλλου η ειδικοτητα δεν ειναι αμεσως οποτε μπορεις. Εχεις και το αγροτικο που θα φυγεις απο τη πολη σου παλι. Ποσο ειναι 1 ετος? Και γω δεν ειχα φιλους στη πολη μου αλλα γνωρισα οταν γυρισα απο φοιτητης. Θα γνωρισεις και συ απλα κανε δραστηριοτητες. Αν κατσεις σπιτι σου δεν θα γινει κατι σιγουρα.

[tsikitsiki]

Αυτό που θέλω προς στιγμή ειναι να βρω έναν τροπο να μη σκέφτομαι καθόλου την κατάσταση στη λάρισα! Ξέρω πως αυτά τα παιδιά δεν υπήρξαν ποτέ φίλοι μου, πως δεν με νοιάζονται κ δεν με αγαπούν αλλά πολλές φορές έρχονται στο μυαλό μ, σίγουρα βέβαια αναπολωντας γιατί δεν κάνουμε πια παρέα. Το θεωρώ χαζό να το σκέφτομαι αφού αυτοί πρώτοι μου έδειξαν πόσο "γαιδουρια" ειναι.. Ίσως με μελαγχολει ότι οι φίλοι μου εδώ στα Γιάννενα έχουν φίλους από τα σχολικά χρονια ενώ εγώ όχι, ότι τις γιορτές συναντιούνται κ περνάνε καλά ενώ εγώ περιμένω ποτε θα γυρίσω πίσω.. Βέβαια έχοντας γνωρίσει τους φιλους των συμφοιτητων μου παρηγοριεμαι γιατί ειναι πολύ καλά παιδιά κ ταιριαζουμε, οπότε σκέφτομαι ότι έτσι κάπου εκεί έξω θα βρω κι εγώ κι άλλους τέτοιους ανθρώπους.. Προς στιγμή θέλω απλά αυτά αν και τα πιστεύω και είμαι κάπως αισιόδοξος για το μέλλον πωσ θα βρω νεα ατομα, να ξεκολλήσει το μυαλό μου απ αυτό! Να ρίξω μια μούτζα στο παρελθόν κ να ζήσω πολύ πιο ήρεμα! Σίγουρα τα παιδιά στη Λάρισα δε με μνημονευουν! Εγώ γιατί να σκαω;

[RainAndWind]

Έχεις ενοχές πως μπορεί να χρειαστείς όσους δεν χρειαζόσουν πριν και γι αυτό ξέκοψες με ευκολία δηλαδή? Αυτό κατάλαβα. Και έπειτα,μελαγχολία να γυρίσεις σε ένα μέρος που δε θες, δεν είναι επόμενο να έχεις? Και μπορεί επίσης να υπάρχουν όχι μόνο θέματα φιλίας, διατήρησής της ή όχι με τα άτομα της επιλογής σου, αλλά ακόμη και σκέψεις σχετικά ασυνείδητες από πίσω, πχ άγχος για μια ζωή δίχως την ξεγνοισιά που ίσως είχες συνηθίσει μέχρι τώρα? Ρωτάω, δεν ξέρω. Να κρυφοφοβάσαι το μετά της φοιτητικής ζωής και τυχόν "υποχρεώσεις" ?
Για ποιο λόγο όμως θεωρείς υποχρέωσή σου να γυρίσεις σε ένα περιβάλλον που δε γουστάρεις απ΄ό,τι κατάλαβα? Γιατί δε μένεις στην πόλη που είσαι, εφόσον εκεί είναι απ' ό,τι μας λες ό,τι σε φτιάχνει?

[path]

Για το ευερεθιστο εντερο :
kapnizeis;
καφε πινεις;
γαλα εχει το ψυγειο;

[tsikitsiki]

Για το ευερεθιστο να πω ότι αποφεύγω γαλακτοκομικά, κάπνισμα, καφέ, λιπαρα και μεγάλα γεύματα.
Ειναι λίγο χαζο αυτό που νιώθω! Σίγουρα δεν χρειάζομαι τους συγκεκριμένους, απλά χρειάζομαι κάποιους φιλους και επειδή δεν ξέρω άλλους Το μυαλό περιστρέφεται γύρω απ αυτούς.. Πως ξεκολλαει όμως το μυαλο; Εννοώ πριν γνωρίσω αλλά άτομα. Απλά θέλω να μην τους σκέφτομαι καθόλου!

[tsikitsiki]

Λοιπον 5 μηνες περασαν αφ' οτου εγραψα. Δεν εχω δει βελτιωση σε οτι ενιωθα. Τωρα μαλιστα τελειωσα τη σχολη και θα γυρισω στην πολη μου οποτε καταλαβαινετε πως νιωθω.
Πραγματικα συναισθηματικα ειμαι να σκασω δεν αντεχω αυτη την κατασταση. Αυτο που θελω να καταλαβω ειναι μηπως οντως ειμαι βυθισμενος σε καταθλιψη και ισως δεν μπορω να το δεχτω, οποτε μηπως απλα κανω κακο που δεν παιρνω αγωγη?
Να πω οτι αρχισα να σκεφτομαι πολυ αρνητικα. Αρχισα να φοβαμαι πως θα παθουν κατι οι γονεις μου και θα τους χασω και θα μεινω μονος, αρχισα να τρωω αρκετα και μαλιστα λιπαρες τροφες, αρχισα να κοιταω απ το μπαλκονι και να νιωθω πως με "καλει" το εδαφος, δυσκολευομαι πολυ να ειμαι μονος στο σπιτι και μαλιστα οταν ειμαι σπιτι θελω ΣΥΝΕΧΕΙΑ να μιλαω στο τηλεφωνο, νιωθω τεραστια νωθροτητα δηλαδη ξυπναω και κανω να σηκωθω καμια ωρα απο το κρεβατι μου χωρις λογο.
Εχω αρχισει να πιστευω πως δεν θα βρω ποτε αλλους φιλους γιατι δεν βλεπω ανθρωπους που να χουν την διμη μου "αθωοτητα" και "παιδικοτητα". Δηλαδη εγω ειμαι σταθερος χαρακτηρας οπως ημουν απο την εφηβεια μου και το ιδιο και οι φιλοι που χα στα Γιαννενα. Δεν ασχολουμαστε ολη μερα με γκομενες, προβολη, μουρη κλπ. επειδη μεγαλωσα, δεν ειμαστε δηθεν και στυλατοι. Σκεφτομαι ομως οτι στα 100 παιδια πχ της σχολης ταιριαξα με 3. Τι σημαινει αυτο για μενα? Οτι εχω λιγες πιθανοτητες να βρω εξω φιλους που να ταιριαζουμε πραγματικα και μαλιστα θα δυσκολευτω να τους βρω.
Προς το παρον θελω να νιωσω λιιιιγο καλυτερα. Να μην περιφερομαι απλα το σωμα μου αβουλα και βλακωδως.
Βοηθηστε λιγο παιδια γιατι δεν παλευεται αυτο το αισθημα που εχω.

[nick cave]

Κώστα, έχεις επικεντρωθεί στο θέμα των φίλων σε υπερβολικό βαθμό. Ας τα πάρουμε με τη σειρά...

Πρώτον, χρειαζόμαστε φίλους, γνωστούς και γενικά έναν κοινωνικό περίγυρο, αλλά δεν εξαρτάται η ζωή μας από αυτό. Ερχόμαστε και φεύγουμε από τη ζωή ολομόναχοι. Πρέπει να μάθουμε να στηριζόμαστε στα πόδια μας και στις δικές μας δυνάμεις. Να βλέπουμε τη μοναξιά σα φίλο, όχι σαν εχθρό. Μόνον όταν είμαστε αυτάρκεις και αυτόφωτοι θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε δυνατές σχέσεις με τους άλλους. Φρόντισε τον εαυτό σου, την υγεία σου, την καριέρα σου και όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους.

Δεύτερον, φίλους αληθινούς είναι δύσκολο να έχει ο καθένας πάνω από 2-3 (οι "κολλητοί", που λέμε). Ο λόγος είναι πως χρειάζεται να αφιερώνουμε χρόνο και επένδυση ψυχής σε μία φιλία, άρα δε μπορούμε εκ των πραγμάτων να γίνουμε δέκα κομμάτια.

Τρίτον, αν αρχίσεις να αποκτάς κοινωνική ζωή, αν αρχίσεις να συμμετέχεις σε ομαδικές δραστηριότητες (σύλλογοι, σωματεία, ομάδες) με κάποιο αντικείμενο που σε ενδιαφέρει, θα μπορέσεις να κάνεις γνωριμίες και -ίσως- κάποιες φιλίες.

Βγες έξω, ψάξε για δουλειά, γέμισε το χρόνο σου με πράγματα που σε ικανοποιούν. Κυνήγησε τη ζωή. Μην περιμένεις να έρθει να σε βρει εκείνη, ειδικά όταν είσαι κλεισμένος στο καβούκι σου. Κάπου εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι με τις δικές σου ανησυχίες που θέλουν να σε πλησιάσουν. Απλά δεν ξέρουν που θα σε βρουν...

[tsikitsiki]

Ισως ναι εχω επικεντρωθει αλλα το θεωρω πολυ σημαντικο θεμα. Δεν θελω να δουλεψω, δεν με ενδιαφερει τιποτα σχεδον πια τιποτα αλλο παρα μονο αυτη η ατελειωτη μοναξια που μπορει να νιωθω οταν δεν ειμαι με τους φιλους μου. Ναι δυστυχως πια δεν μπορω χωρις ανθρωπους με τιποτα ισως σε τρελο σημειο! Σκεφτομαι να παω στρατο για να βρω εκει φιλους ή αν κατσω εδω να κανω δραστηριοτητες με αυτο το σκοπο. Δεν ξερω γιατι μου συμβαινει αυτο. Χριστουγεννα και Πασχα που τυχαινει να μαι στην πολη μου τρελαινομαι. Αλλαγη Πρωτοχρονιας και Χριστουγεννα και να μη χτυπαει το γαμωτηλεφωνο να σου πει καποιος να κανετε κατι μαζι? Το μονο που με παρηγορει ειναι οτι τα ατομα που με ξεχασαν δεν θελω και να με παρουν και να μου προτεινουν να κανουμε κατι, με πειραζει ομως που μενω ετσι μονος.
Ωρες ωρες απελπισια, ωρες ωρες ατελειωτη αναμονη νε βρεθω με τους φιλους μου, ωρες ωρες σπαριλα και μιζερια....

[nick cave]

Κώστα, αν διαβάσεις ολόκληρο το σχόλιό μου, θα δεις οτι σου προτείνω τρόπους να κάνεις γνωριμίες, μέσα από τις οποίες θα προκύψουν και οι φίλοι. Στη σημερινή εποχή υπάρχουν πολλοί τρόποι να γνωρίσεις ανθρώπους, ακόμα και μέσα από το διαδίκτυο. Μην αποθαρρύνεσαι λοιπόν και μην περιμένεις. Δράσε!...

Εχε πάντως υπ' όψη σου οτι οι φίλοι δεν καλύπτουν όλες μας τις ανάγκες, αφ' ενός γιατί έχουν κι εκείνοι τη δική τους ζωή και αφ' ετέρου γιατί δεν ταυτίζονται σε όλα μαζί μας. Φρόντισε λοιπόν να τα βρεις με τον εαυτό σου παράλληλα, για να είσαι δυνατός, αυτάρκης και ισότιμος εταίρος μέσα στις φιλικές σου σχέσεις...

[Pablo]

Κοίτα, δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς πως νιώθεις, γιατί ενώ εγώ είχα πάντα πρoβλήματα με τις φιλίες, την ίδια στιγμή ένιωθα πως δεν τις έχω ανάγκη. Ίσως φταίει το γεγονός πως μάλλον είμαι ολίγον αυτιστικός..

Αυτό που λέει ο nick cave για συμμετοχή σε συλλόγους, σωματεία, ομάδες κτλ μου φαίνεται πολύ σωστή συμβουλή. Να κάνεις δραστηριότητες με σκοπό να γνωρίσεις ανθρώπους..

Για παράδειγμα, κάποιος που τον ενδιαφέρει η οικολογία σε μια οικολογική συλλογικότητα θα γνωρίσει ανθρώπους που, τουλάχιστον, μοιράζονται ένα κοινό ενδιαφέρον.

[betelgeuse]

Kωστα , απο αυτα που γραφεις φαινεται οτι τα συμπτωματα σου εντεινονται με τον καιρο αντι να βελτιωνονται , για αυτο πιστευω πως καλο θα ηταν να επισκεφτεις καποιον ειδκο ( κατα προτιμηση ψυχολογο ).
Οι συμβουλες που σου εδωσαν τα παιδια παραπανω ειναι σωστες , αλλα απο την στιγμη που οτι κανεις μονος σου δεν αποδιδει καλο θα ηταν να ζητησεις βοηθεια οσο ειναι νωρις, γιατι το πιο πιθανο ειναι απλα να χανεις χρονο .

[tsikitsiki]

Το προβλημα μεγαλωνει γιατι εφυγα απο την παρεα που ειχα δημιουργησει και αρχιζει κατα καποιο τροπο να με τρωει η μοναξια. Το καλο ειναι οτι ο γονεισ μου ειναι πολυ κοντα μου, βεβαια δεν θελω να το μοιραστω μαζι τους, αλλα με κανουν και νιωθω καλα.
Ακομα δεν εχω δραστηριοποιηθει αλλα πιστευω θα ζοριστω πολυ να βρω παρεες. Πιστευω πολυ στις παιδικες φιλιες γιατι νομιζω εχουν πιο γερες βασεις, αν και η ζωη τελικα μου απεδειξε πως δεν ισχυει, αλλα αν οπως ανεφερα πριν "παιζω" με πιθανοτητες 2-3% να βρω ατομα να γουσταρω την "κατσαμε".
Εχω σκεφτει για ψυχολογο, θα θελα ομως να μπορεσει καποιος να μου πει πως περιπου θα αντιμετωπιζε την περιπτωση μου.

[tsikitsiki]

Να αναφερθω λιγο στην ψυχολογικη μου πορεια. Νιωθω πως μαλλον οσο παει απλα βυθιζομαι κι αλλο σε καταθλιψη και σε μια ατελειωτη ανηδονια. Δεν βρισκω κατι που να με ευχαριστει πια. Ακομα και το επαγγελματικο μου ονειρο το χω εγκαταλειψει δεν θελω να δουλεψω, δεν θελω να δημιουργησω, οι μερες για μενα ειναι απλα μερες ημερολογιου σιγουρα δε ζω, απλα επιβιωνω. Πονοκεφαλοι, εναλλαγες ανορεξιας και βουλιμιας, απο τη μια ταση για απομονωση και απ την αλλη ταση να θελω να βρισκομαι συνεχεια μεσα σε κοσμο.
Βλεπω γνωστα μου ατομα να διασκεδαζουν με τις παρεες τους και μελαγχολω και ζηλευω. Ζηλευω αυτους που κουβαλανε τις φιλιες τους απο τα παιδικα και εφηβικα τους χρονια. Άλλα τα βιωματα που κουβαλας απο το σχολειο, σε ενωνουν κοινα θεματα και καθημερινοτητα, διαμορφωνεις μαζι με αλλους ανθρωπους την προσωπικοτητα σου και μοιραζεσαι τα αγχη σου και μεγαλώνοντας τους εχεις διπλα σου.
Μελαγχολω αφανταστα σκεφτομενος πως ουσιαστικα εχω σβησει τα παντα στη ζωη μου μεχρι τα 18 μου χρονια. Ειναι τραγικο νομιζω. Δεν εχω τιποτα πια να θυμαμαι απο τα 18 μου ωραιοτερα χρονια, τα πιο ανεμελα. Δεν εχω ενα ατομο που να με συνδεει με αυτα. Ποσο ασχημο μπορει να ναι αυτο. Ποσο θλιβερο να διαγραφεις τις ριζες σου και μαλιστα οταν μενεις στην ιδια γειτονια... Νομιζω πως φταιω κι εγω σε ενα σημειο που δεν τα καταφερα, νομιζω δεν ηξερα πως να συντηρησω τους φιλους μου και να κρατησω επαφες και σχεσεις. Πραγματικα νιωθω οτι θα σκασω, θα εκραγω, κοιμαμαι πια 5 ωρες την ημερα και το μυαλο μου εκει κολλημενο. Δεν περιμενα αυτη την καταντια για τη ζωη μου... Δεν ηθελα να μαι ετσι μονος...

[elis]

Ρε μεγάλε το να ταιριάζεισ με το δύο τρία τοις εκατό είναι φυσιολογικό ποσοστό όλοι με αυτό παίζουν όλοι με τους γνωστούς βγαίνουμε εσένα γτ σε πειράζει τόσο δεν εχω καταλάβει