Η ΩΡΙΜΑΝΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΠΟΝΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

[stefanos14587]

Μου λείπουν τρομερά τα παλιά μου ποστ. Ναι, το ξαναείπα αυτό και στο προηγούμενο ποστ. Είναι πολύ δύσκολο. Δεν μου λείπουν μόνο τα ποστ. Μου λείπουν πολλά που εύχομαι να είχα τώρα. Πράγματα, άνθρωποι. Τι βασανιστικό που είναι να θες να γυρίσεις πίσω το χρόνο. Μου λείπει το...παρελθόν μου έτσι όπως θα μπορούσε να είναι. Συνειδητοποιώ τι έκανα λάθος και τι θα μπορούσα να είχα κάνει αλλιώς. Τα βλέπω αλλιώς τα πράγματα. Ωριμάζω. Και αυτό περιέχει πολύ πόνο, στεναχώρια και άγχος. Είναι πολύ δύσκολη διαδικασία η ωρίμανση και η συνειδητοποίηση των λαθών σου. Δύσκολη και επίπονη. Έχασα τον εαυτό μου, έχασα το επίκεντρο μου. Ξέχασα ποιος είμαι. Ξέχασα τι θα πει να έχεις στόχους, να παλεύεις για κάτι. Να εκτιμάς και αυτά τα λίγα που έχεις. Έπεσα με τα μούτρα στην αναζήτηση του όλο και παραπάνω, του όλο και περισσότερα. Λες και το ζητούμενο ήταν η ποσότητα. Έχασα την έννοια του μέτρου. Ξέφυγα. Είχε λίγη πλάκα, αλλά τελικά δε με οδήγησε κάπου και όχι μόνο αυτό αλλά μου έκανε και κακό. Και τώρα που βρίσκομαι; Τι κάνω; Πρέπει να σοβαρευτώ, να γίνω υπεύθυνος, πιο ώριμος. Αλλά μη νομίζετε πως αυτό σημαίνει πως θα γίνω βαρετός και ξενέρωτος. Κάθε άλλο. Ούτε θα πω ότι αυτό πρέπει, γιατί δε με νοιάζουν τα πρέπει. Ούτε θα πω ότι αυτό είναι το σωστό, γιατί είναι φιλοσοφική η κουβέντα περί του σωστού και δε θα την κάνω τώρα. Αλλά αυτό θέλω. Αυτό χρειάζομαι. Αυτό οφείλω στους γονείς μου και στην οικογένεια μου και στον ίδιο μου τον εαυτό. Τα γάμησα όλα τον τελευταίο καιρό και πρέπει επιτέλους να αλλάξουν όλα προς το καλύτερο. Να μπουν σε μια σειρά, να στρώσουν τα πράγματα. Επιτέλους.

Είναι η ζάλη στο μυαλό μου μια θάλασσα χρυσή
μια εικόνα αλλόκοτα φριχτή
μυρωδιά απο νεκρό λουλούδι
κάπου εδώ αρχίζει το τραγούδι
με έναν ήχο παράξενα σκληρό
με μελωδίες απο ατσάλι και νερό
με ένα στίχο σμιλεμένο από τον πόνο
μακρυά απ' της αγοράς το νόμο
δεν αντέχω καθόλου πια τις σκέψεις
που με στοιχειώνουν με τις πιο ανίερες βλέψεις
τις Κυριακές που μοιάζουν με κηδεία
και πονάνε σαν μια ψεύτικη φιλία

Η μέρα που ο Θεός την έπεσε για ύπνο
όλων των φόβων και των σκέψεων μητέρα
οι μνήμες μας στου Σατανά το δείπνο
Κυριακή η χειρότερη μου μέρα

Μετανιώνω για ο,τι θα 'ρθει αν στα γόνατα με βρει
πάνω στου χρόνου μου τη σκοτεινή στροφή
στης κοινωνίας το έτσι και το πρέπει
που συνειδήσεις με δρεπάνι χρήμα δρέπει

Μετανιώνω για ο,τι θα 'ρθει αν τη θλίψη μου θα δει
να μην γεννάει πια τη μέγιστη οργή
να μη δίνει γυμνές γροθιές στον τοίχο
να μη γουστάρει μουσικά ακραίο ήχο

ΘΕΕ!! ΘΕΕ!! Κανείς...

Τριγυρνούν στο κεφάλι μου σμήνη τα πουλιά
σκόρπιοι στίχοι και μορφές απ' τα παλιά
κάπου έξω στην αγγαλιά της νύχτας αργοσβήνεις
φτύνει αίμα αυτός ο βήχας
είναι οι ανάσες κάποιου σύννεφου βροντές
καταιγίδες από άλλες εποχές
σε ένα δάσος που πεθαίνει Καλοκαίρι
όπως τότε που μου άφησες το χέρι

Δεν αντέχω καθόλου πια το βάρος
κάπου εκεί μέσα μου υπάρχει ακόμα θάρρος
και θα ανοίξω εκείνο το κουτι
η Πανδώρα δε θα μείνει μοναχή

http://anisixosblog.blogspot.gr

[stefanos14587]

λοιπον; τι λετε;