Ντρέπομαι και λυπάμαι για τον εαυτό μου...

[VanGogh]

Καλοι μου φιλοι συμφορουμιτες καλησπερα σας!
Ειχα καιρο να μπω και να γραψω εδω αλλά καποια απροσμενα γεγονοτα τις τελευταιες εβδομαδες με αναγκασαν να ανοιξω αυτο το θεμα και να μιλησω σε εσας, μιας και ξερω οτι πολλοι απο εδω θα καταλαβουν αυτο που αντιμετωπιζω...
Κατ'αρχην να πω οτι σχεδον απο 20 χρονων αρχισα να αντιμετωπιζω διαφορα ψυχολογικα προβληματα οπως ψυχαναγκαστικες διαταραχες και ευτυχως τις ξεπερασα. Επειτα αντιμετωπισα μια βαρια καταθλιψη μετα απο μια μεγαλη εγχειρηση που εκανα στα 23 μου χρονια αλλα και αυτο καποια στιγμη ξεπεραστηκε με φαραμακευτικη αγωγη. Πριν 2 περιπου χρονια αλλη μια μεγαλη μπορα ηρθε στη ζωη μου και η διαγνωση του ψιχιατρου ηταν οτι πασχω απο οριακη διαταραχη της προσωπικοτητας συνδεδεμενη με καταθλιψη. Ακολουθησα και παλι φαρμακευτικη αγωγη παραλληλα με ψυχοθεραπειες και ετσι μπορεσα καπως να πολεμησω τη κατασταση μου, σε σημειο που να νιωθω οτι ειμαι εντελως καλα και πριν απο 5 μηνες περιπου σταματησα και τα φαρμακα και ολα καλα.
Ωσπου πριν λιγες εβδομαδες μαλωσα εντονα με καποιους γειτονες, μιλησα πολυ ασχημα, με πολυ θυμο κ οργη και το ιδιο εκαναν και αυτοι απο τη μερια τους. Απο εκεινη τη μερα αρχισα να νιωθω πολυ χαλια. Μετανιωσα που αφησα τον εαυτο μου να θυμωσει και να μιλησει ασχημα και περισσοτερο στεναχωρεθηκα για τους γονεις μου, διοτι στεναχωρεθηκαν και αυτοι για οτι εγινε.
Κι ενω ειμουνα καλα γαμωτο, αρχισα παλι να τα βλεπω ολα μαυρα. Να μην εχω ορεξη να φαω, να κανω το οτιδηποτε. Οτι κανω το κανω μηχανικα και οι σκεψεις δε σταματουν να με ελεγχουν για το οτι δεν επρεπε να συμπεριφερθω ετσι, και ενω πριν γινει η φασαρια, οι σκεψεις μου ελεγαν "βγες ρε κ μιλησε, δειξε ποιος εισαι", τωρα δε μ'αφηνουν να ησυχασω δημιουργωντας μου ενοχες γι'αυτο που εκανα.
Σκεφτηκα οτι ενας τροπος για να ηρεμησω θα ηταν να φυγω απο το πατρικο και ετσι εψαξα και βρηκα ενα μικρο σπιτακι και νοικιασα που ειναι κ κοντα στη σχολη μου και επειδη παραλληλα με τις σπουδες εργαζομαι κιολας, ειχα τη δυνατοτητα να το κανω. Ομως και παλι τα ιδια.. Οι ιδιες σκεψεις και στο νεο μου σπιτι, στεναχωρια για τους γονεις μου που συνεχως τους ταλαιπωρω και μια διαθεση να θελω συνεχως να κλαιω και να νιωθω οτι θελω να ειμαι κοντα στους γονεις μου, με αποτελεσμα εχθες το βραδυ,μιας και η σχολη ειναι κλειστη αυτες τις μερες λογω γιορτων, να γυρισω και παλι στο πατρικο.
Ειχα και καποια αγχολυτικα απο οταν εκανα τη θεραπεια και αρχισα να τα περνω εδω κ μερικες μερες και νιωθω μια μικρη ανακουφιση. Δεν μπορω να κοιμηθω το μεσημερι και το βραδυ με δυσκολια. Εχω τρομερες ταχυπαλμιες και πονους στη καρδια. Και ολα αυτα συμβαινουν μολις ερθει στο μυαλο μου το περιστατικο της φασαριας που εγω προκαλεσα. Νιωθω πολυ χαλια, δεν θελω να ξαναρχισω τα χαπια.. Ειμουν τοσο χαρουμενος που τα εκοψα.
Ειμαι στο πτυχιο και πρεπει να διαβασω για να τελειωσω κι ομως δε μπορω καν να πιασω βιβλιο στα χερια μου. Νιωθω τοσο ψυχικο πονο που το μονο που θελω να κανω ειναι να ειμαι ξαπλωμενος και να κανω σκεψεις... Και τωρα που σας γραφω ειμαι ετοιμος να βαλω τα κλαμματα αλλα φοβαμαι μην μπει στπ δωματιο η μανα μου και δεν θελω να με δει ετσι.. Αν και πιστευω οτι κατι εχει καταλαβει και στεναχωριεται που με βλεπει ετσι.
Δε μπορω βρε παιδια.... Γιατι να μου συμβει ολο αυτο τωρα που ειχα σταματησει τα χαπια και ειμουνα καλα...?? Γιατι αφησα τον εαυτο μου να συμπεριφερθει ετσι ασχημα??
Οι σκεψεις με πολιορκουν καθε λεπτο της ημερας και μονο το βραδυ νιωθω καπως πιο καλα και ηρεμα... Δεν μπορω... ποναω παρα πολυ... νιωθω οτι τα κατεστρεψα ολα και οτι αρρωστησα παλι απο δικη μου ευθυνη...
Σας ευχαριστω ολους που θα εχετε την υπομονη να διαβασετε ολα αυτα!

[stefanos14587]

Γεια σου
ποσο χρονων εισαι; Οταν εισαι στη σχολη σου και οταν δουλευεις τα σκεφτεσαι ολα αυτα ή σε αποροφανε και ξεχνιεσαι; Επισης οι σπουδες και η δουλεια ποσες ωρες σου παιρνουν περιπου την ημερα; Που πιστευεις οτι οφειλονται αυτες οι σκεψεις; Ενδιαφεροντα εχεις; Κατι να απασχολεις το χρονο σου; Καποιο χομπι; Παρεες εχεις;
Παντως, σε καταλαβαινω. Μετα απο ενα τσακωμο εγω προσωπικα ειμαι χαλια ψυχολογικα. Πριν λιγο καιρο μαλωσα με τη μητερα μου, εκεινη τη μερα ημουν πολυ ασχημα ψυχολογικα και ηρθε και αυτο και εγινα πολυ χειροτερα. Γενικα ενας τσακωμος ειναι κατι πολυ ασχημο αλλα αμα εισαι και ευαλωτος ψυχολογικα, ευθραυστος, ευαισθητος κτλ τοτε ειναι πολυ χειροτερο. Ομως και οι τσακωμοι μεσα στο προγραμμα ειναι, μεσα στη ζωη. Οι ανθρωποι δε γινεται να συμφωνουν παντα. Θα υπαρχουν παντα διαφωνιες. Βαλε και το οτι ο καθενας εχει ενα σωρο στο κεφαλι του και δε θελει πολυ να τα παρει στο κρανιο.
Να μην ξεχναμε και τη δυσκολη οικονομικη συγκυρια. Οι Ελληνες με ολα αυτα εχουμε πολυ θυμο, απογοητευση, αγχος. Να μην ξεχναμε οτι η καταθλιψη ειναι και πολιτικοκοινωνικο ζητημα.

[VanGogh]

Γεια σου Στεφανε! Σ'ευχαριστω για την απαντηση σου!
Ειμαι 30 χρονων και παλευω επιτελους να τελειωσω τη σχολη μου. Οταν ειμαι στη δουλεια η στη σχολη τα πραγματα ειναι καπως καλυτερα... ψιλοξεχνιεμαι και δεν το πολυσκεφτομαι, οταν ομως μεινω στο σπιτι τοτε τα πραγματα χειροτερευουν...
Παρεες δεν εχω πολλες, σχεδον καθολου μπορω να πω... Ενδιαφεροντα αλλες φορες εχω και θελω να κανω πολλα και διαφορα και αλλες οχι...
Η αληθεια ειναι οτι ειμαι πολυ ευαισθητος και τα παιρνω ολα κατακαρδα και αυτο μου στοιχιζει... Αυτες τις ημερες μετα απο αυτο το περιστατικο δε μπορω να συγκεντρωθω σε τιποτα... νιωθω ενα απολυτο κενο, νιωθω οτι εχω χασει τη χαρα που ειχα και ολα αυτα απο ενα δικο μου λαθος.
Δεν θελω να καταφυγω ξανα στα φαρμακα αλλα βλεπω οτι τελικα εκει θα καταληξω παλι και αυτο με τρελενει περισσοτερο. Εγω δηλαδη θα ζω συνεχως με φαρμακα? Γιατι?
Και αυτους τους ανθρωπους που μαλωσα δε θελω ουτε να τους δω η να τους συναντησω. Ακομη και τις φωνες τους που ακουω, επειδη τα σπιτια μας ειναι διπλα, ταραζομαι και με πιανει οργη και θυμος... Γιατι να γινω παλι ετσι... Γιατι??

[VanGogh]

Ξωτικο σ'ευχαριστω για την απαντηση σου!
Κι εγω ωρες ωρες με τις σκεψεις που κανω νιωθω οτι το κεφαλι μου μουδιαζει και καιγεται και φοβαμαι οτι παθαινω εγκεφαλικο...
Εσενα οπως λες ηταν μια βδομαδα ολο αυτο που περασες, εμενα ομως που πανε τρεις εβδομαδες και ακομη συνεχιζω να εχω ολες αυτες τις σκεψεις και τη στεναχωρια.
Νιωθω οτι δεν θα μπορεσω να ειμαι ξανα καλα και οτι θα παιδευομαι συνεχως. Σημερα η μητερα μου με ρωτησε τι εχω, τι ειναι αυτο που μ'εχει αγχωσει παλι αλλα δεν ηθελα να της πω κατι γιατι ντρεπομαι. Λυπαμαι πολυ για τους γονεις μου γιατι ολα αυτοι τα τραβανε στη τελικη. Και μονο που με βλεπουν ετσι στεναχωριουνται κι ας μη το δειχνουν, το ξερω.
Τα εκανα ολα παλι σκατα.. Και το θεμα ειναι πως εχω κι ενα σωματικο προβλημα υγειας που οταν αγχωνομαι μου δημιουργει προβλημα.
Τι θα κανω... δε ξερω...

[VanGogh]

Ξωτικουλι να 'σαι καλα! Μ'εκανες να γελασω λιγακι με τον τροπο που γραφεις και σ'ευχαριστω γι αυτο γιατι το ειχα αναγκη.
Σημερα, γραφοντας εδω και με ενα zanax που πηρα και ενα lonarid για κατι σωματικους πονους που ειχα, ειμαι καπως πιο ηρεμος... Δε ξερω ομως αυριο τι θα γινει. Δεν θελω να ξυπνησω και να τα βλεπω παλι ολα μαυρα. Δεν αντεχω τη ταχυκαρδια, τη δυσπνοια, τους πονους στο στομαχι και στο εντερο μου, το καψιμο στο κεφαλι... Δε θελω να ξαναξεκινησω τα φαρμακα και τους γιατρους. Ειναι και τα οικονομικα μου ετσι, που ειναι πολυτελεια για μενα πλεον να δινω 50ευρω για καθε επισκεψη στο γιατρο.
Φοβαμαι να μη συναντησω καποιους απο αυτους που μαλωσα και δεν ξερω πως θα συμπεριφερθω. Απο τη μια θελω να τους ζητησω συγνωμη και απο την αλλη δεν θελω καν να τους μιλησω...
Πριν λιγες μερες νοικιασα ενα σπιτι και τωρα το μετανιωσα. Δεν εχω ορεξη να διαβασω για τη σχολη μου.
Αυτο το να μετανιωνεις γρηγορα για μια αποφαση σου, το εχουν και αλλοι οριακοι?? Ειναι κατι που πολυ με βασανιζει και μου δημιουργει μεγαλο φοβο για την οποια αποφαση θα παρω.
Σκεφτομαι μηπως τελικα πασχω και απο διπολικη διαταραχη διοτι υπαρχουν περιοδοι στη ζωη μου που εχω τρελλη ορεξη για να κανω πολλα πραγματα και περιοδοι που δεν θελω να κανω τιποτε απολυτως και τα βλεπω ολα μαυρα.
Δεν ξερω γιατι τα γραφω ολα αυτα εδω αλλά δεν εχω και καπου αλλου να τα πω.

[VanGogh]

Κι ομως και σημερα παλι δεν ειμαι καλα... Στεναχωριεμαι και σκεφτομαι συνεχως αυτο που εγινε... Φοβαμαι πως παλι θα ξεκινησω τα χαπια... Και ειναι κατι που δεν θελω γιατι εχει μολις 4 μηνες που τα εκοψα

[VanGogh]

ολα χαλια... νοικιασα ενα σπιτι πριν λιγες ημερες και τωρα το εχω μετανιωσει. δε θελω ομως να ειμαι σπιτι μου για να μη βλεπω αυτους που μαλωσα μαζι τους. μου λειπουν ομως οι γονεις μου. νιωθω οτι φοβαμαι να μεινω μονος.

[VanGogh]

Να 'σαι καλα ξωτικο... Σ'ευχαριστω για το ενδιαφερον σου! Οποτε μπορεις γραψε μου.

[amelie♥]

καλησπέρα VanGogh! επειδή το σκέφεσαι και επειδή ήταν το πρώτο που μου ήρθε και μένα στο μυαλό διαβάζοντας το μήνυμά σου, γιατί δεν παίρνεις απόφαση να πας να ζητήσεις συγγνώμη από τους γείτονές σου? πιστεύω ότι είναι το μόνο που θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα και να το ξεπεράσεις εφόσον σε έχει επηρεάσει τόσο πολύ και σε κάνει να αισθάνεσαι κάθε μέρα άσχημα γι'αυτό. κρίμα είναι... είναι πολύ απλή η λύση και νομίζω βασανίζεσαι άδικα... κάνε μια προσπάθεια, μάζεψε τα κουράγια σου και πήγαινε!

[VanGogh]

Amelie σ'ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου!
Η απαντηση σου με εκανε να νιωσω καλυτερα γιατι μεσα μου πιστευω οτι μονο αυτο μπορει να με κανει να αισθανθω καλυτερα αλλά... Υπαρχει ενα "αλλά"...
Μου φαινεται τρομερα δυσκολο να το κανω, τρεμω στην ιδεα αυτη... Κατι με σταματαει. Σκεφτομαι πως μαλλον ειναι ο εγωισμος μου ή η υπερηφανεια που εχω και δεν μπορω να το κανω. Δε ξερω τι αλλο μπορει να ειναι και με κανει να σκεφτομαι οτι αυτο ειναι ακατορθωτο να το πραξω. Βαθεια μεσα μου ομως νιωθω οτι μονο αυτο μπορει να με κανει να ξαναβρω την ηρεμια μου.

[VanGogh]

Αχ ξωτικουλι... Η απαντηση σου και της amelie ηρθε σαν βαλσαμο στις τρελλες σκεψεις που κανω συνεχως και δε μ'αφηνουν σε ηρεμια. Και αυτο που μου κανει εντυπωση στην απαντηση σου ειναι οτι ειναι καπως διορατικη θα ελεγα... μου γραφεις "ΟΤΙ κι αν σου πουνε, μην δωσεςι βαση. Εσενα να σε νοιαζει οχι το αν σε συγχωρεσουν αλλα το οτι κανεις κατι που σε ξεβολευει, που ζοριζει τον εαυτο σου που σε κρατα δεσμιο κ δεν σε αφηνει να προχωρησεις." Σαν να διαβαζεις τη σκεψη μου... γιατι εχω μεγαλο φοβο οτι αν παω να ζητησω συγνωμη, μπορει να μη τη δεχτουνε και ισως να μου πουνε και οτιδηποτε αρνητικο και αυτο με κανει περισσοτερο διστακτικο και με φοβιζει. Πεφτω να ξαπλωσω και δημιουργω μεσα στο μυαλο μου φανταστικες εικονες οτι και καλα πηγαινω να ζητησω συγνωμη και δημιουργω φανταστικους διαλογους, το πως μιλαω και το πως μου απαντανε αυτοι και άλλα τετοια τρελλά σεναρια που πλαθω και μου προκαλουν φοβο και στεναχωρια και μετα αρχιζει να μουδιαζει το κεφαλι μου και να καιγεται και και και...
Οσο για αυτο που μου γραφεις περι ταπεινωσης, συμφωνω απολυτα μαζι σου! Σου δινει τετοια ψυχικη γαληνη και ηρεμια, που μονο καποιος που το εχει νιωσει μπορει να καταλαβει τι εννοω. Και βεβαιως, οπως γραφεις κι εσυ, οταν λεμε ταπεινωση δεν εννοουμε αυτομαστιγωμα ή προσδοκια δικαιωσης απο τριτους αλλά συμφιλίωση με τον εαυτο μας και με τον Θεο. Και ναι, πιστευω στο Θεο και αυτος ισως να ειναι και ενας λογος παραπανω που νιωθω περισσοτερο ασχημα που συμπεριφερθηκα ετσι.
Θελω να ξαναβρω τη ψυχικη μου ηρεμια και να μη ποναω, γιατι μαζι με τη ψυχη ποναει και το σωμα μου και επειδη αντιμετωπιζω και καποιο σωματικο προβλημα υγειας, οταν δεν ειμαι καλα ψυχολογικα αυτο εχει αντικτυπο και στο σωματικο μου προβλημα και τοτε ολα χειροτερευουν.
Να 'ξερες ξωτικουλι ποσο μα ποσο κουραγιο μου εδωσε αυτο το τελευταιο σου μηνυμα...
Το θεμα ειναι να μπορεσω να βρω τη δυναμη να παω και να ζητησω συγνωμη γιατι και μονο στη σκεψη μου φαινεται σαν ενα τεραστιο ακατορθωτο πραγμα... Ο εγωισμος βλεπεις.. Πρεπει ομως να τον νικησω γιατι δεν αντεχω αλλο. Εχουν παει ολα πισω, δεν εχω ορεξη για τιποτα, ειμαι συνεχως κλεισμενος μεσα στο σπιτι, δε μπορω να συγκεντρωθω σε τιποτα... θα ξανακυλισω στα παλια και δεν το θελω...
Ξωτικουλι και παλι σ'ευχαριστω παρα παρα πολυ... Και ευχομαι η βοηθεια και η ανακουφιση που μου εδωσες, ο καλος Θεος να σου την ανταποδωσει χιλιαπλασια με οποιο τροπο Αυτος γνωριζει καλυτερα.

[VanGogh]

Ξωτικουλι μου καλο(ελπιζω να μη σ'ενοχλει που σε αποκαλω ετσι) δεν ξερω γιατι γραφεις οτι το χερι σου ειναι κουλο, ελπιζω παντως να ειναι κατι περαστικο!
Τα λογια σου μιλανε κατευθειαν στη ψυχη μου και μου δινουν παρα μα παρα πολυ κουραγιο!!! Κι σ'ευχαριστω γι'αυτο!!!
Η τελευταια φραση σου "καθε νικη μας στο εγω μας, ειναι μια σταλα χρυσοσκονης στο συμπαν" ειναι τοσο μα τοσο ομορφη!!!
Αυτο που μου μενει τωρα ειναι να βρω το κουραγιο και να κανω πραξη τα οσα ειπαμε, γιατι συνηθως το βραδυ τα βλεπω ολα πιο ευκολα ενω το πρωι ολα μαυρα...
Σ'ευχαριστω και παλι και θα σ'ευχαριστω συνεχεια καλο μου ξωτικουλι για την τοσο σημαντικη υποστηριξη σου!!!

[VanGogh]

Εισαι στο γυψο και παρ'ολα αυτα μου γραφεις??? Ωχ... θα αρχισω να νιωθω τυψεις (πλακα κανω). Ευχομαι γρηγορα περαστικα!!!
Διαβαζοντας το τελευταιο σου μηνυμα, "εσκασε" στα χειλη μου ενα αυθορμητο γελακι (για το βουτυακι) μετα απο πολυ καιρο!!! Τι να πω... τυχερος οποιος/α σ'εχει κοντα του!!!
Οσο για το πρωι, ηδη το κανω αυτες τις ημερες που ειμαι ετσι, διαβαζοντας μηνυματα αλλων παιδιων που περνουν τα δικα τους βασανα.
Σ'ευχαριστω, σ'ευχαριστω μεσα απ'τη καρδια μου ξωτικουλι μου!!!

[VanGogh]

Ευχομαι κι ελπιζω να παρεις συντομα το πτυχιο σου!!! Αχ... αυτο με τους γονεις ειναι κατι που αντιμετωπιζω κι εγω...
Ελπιζω τωρα τουλαχιστον να το εχεις ξεπερασει, οσο αυτο ειναι δυνατον...
Απορω, πως μπορει να μην αρεσει σε καποιον ο τροπος αυτος που μιλας και γραφεις... Βγαζει τοση γλυκυτητα και τρυφεροτητα!!!
Ειχα μια φιλη καποτε, που μιλουσε ετσι πολλες φορες και ηταν τοσο, μα τοσο ομορφο, που οταν το θυμαμαι την νοσταλγω!!!