Results 1 to 7 of 7
Thread: Χωρισμένοι με μωρό
-
26-10-2012, 23:02 #1
- Join Date
- Oct 2012
- Posts
- 1
Χωρισμένοι με μωρό
Πριν 2.5 χρόνια ξεκίνησα μία σχέση με μία κοπέλα (μισή Ελληνίδα, η οποία έχει μεγαλώσει στο εξωτερικό) που την γνώρισα στο πανεπιστήμιο όταν σπούδαζα στο εξωτερικό πριν 10 χρόνια περίπου. Η σχέση μας ξεκίνησε πολύ όμορφα και με έντονη ερωτική/σεξουαλική δραστηριότητα. Και οι δύο είχαμε δύο μακροχρόνιες σχέσεις πριν ξαναβρεθούμε. Εγώ 5 χρόνια και εκείνη 4 χρόνια (όντας χωρισμένη ουσιαστικά και στη διαδικασία αγωγής διαζυγίου). Πραγματικά ζούσαμε το όνειρο. Μετά από 9 μήνες μένει έγκυος. Ήμασταν πραγματικά χαρούμενοι για το γεγονός αυτό. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ξεκινήσανε τα προβλήματα όταν συζητάγαμε για το όνομα του παιδιού, τη θέληση της να γεννήσει σπίτι και γενικότερα θέματα γύρω από την ανατροφή του παιδιού που σχετίζονταν με τις βιωματικές καταστάσεις του καθενός και θα έλεγα κυρίως απόψεις που έχουν διαμορφωθεί μέσα από την κουλτούρα μας. Η φθορά ήταν τεράστια μεταξύ μας μέχρι που γεννήθηκε το παιδί (στο εξωτερικό και με γέννηση στο σπίτι) αλλά μέχρι και τώρα. Το μωρό που είναι τώρα 11 μηνών το λατρεύουμε και ευχόμαστε κάθε μέρα να είναι υγιές και να μπορέσουμε και οι δύο να του δώσουμε ότι καλύτερο μπορούμε από τον εαυτό μας για να μεγαλώσει σαν μία υγιής προσωπικότητα. Και το αισθάνομαι πραγματικά οτι είναι η καλύτερη μητέρα του κόσμου άσχετα αν δεν τρέφω ερωτικά συναισθήματα για εκείνη. Το πρόβλημα είναι το εξής: λόγω της φθοράς και των τσακωμών κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης (μετά περιορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό) έμειναν πολλά κατάλοιπα στη μνήμη της συντρόφου μου (αλλά και σε μένα) με αποτέλεσμα να πάρει το μωρό και να φύγει στο εξωτερικό όπου μένει με τη μαμά της. Προσπαθώ (και προσπαθεί) σε τακτά διαστήματα να έρχεται στην Ελλάδα και εγώ να πηγαίνω στο εξωτερικό όπου διαμένει για να έχω και εγώ επαφή με τον μικρό όσο γίνεται πιο συχνή (πιστεύω πάρα πολύ στην επαφή και με τους δύο γονείς ειδικά στα 2 πρώτα χρόνια της ζωής του που διαμορφώνει και την προσωπικότητά του). Η πρόταση μου είναι να πάω στο εξωτερικό που διαμένει για να προσπαθήσουμε να βρούμε ξανά τους συνδετικούς κρίκους της σχέσης μας αλλά κυρίως θέλω να το κάνω για να είμαι και εγώ κοντά στο παιδί. Με έχει απορρίψει και δεν βλέπει κανένα μέλλον μεταξύ μας. Αυτό δεν με ενοχλεί τόσο πολύ, όσο με ενοχλεί το ότι τουλάχιστον δεν θέλει να προσπαθήσουμε για το παιδί και μόνο. Και είμαι έτοιμος (και ήδη προσπαθώ) να βρω μία δουλειά στην πόλη που βρίσκεται. Συναισθηματικά τον τελευταίο καιρό είμαι πραγματικά χάλια επειδή είμαι μακρυά από το παιδί μου (μόνο με τηλεφωνήματα και video calls μέσω internet το βλέπω) και σκέφτομαι να παρατήσω τη δουλειά μου εδώ στη Ελλάδα για να πάω στο εξωτερικό και να είμαι κοντά στο παιδί μου μέχρι τουλάχιστον να βρω μία δουλειά εκεί - άλλωστε οι σχέσεις μας είναι πολιτισμένες και εφόσον έχει πειστεί οτι δεν υπάρχει μέλλον μεταξύ μας αυτό δεν με πειράζει. Σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο? Πως το αντιμετώπισατε?
- 27-10-2012, 15:21 #2
- Join Date
- Nov 2008
- Posts
- 712
Νομίζω ότι κάνατε το λάθος που πολλοί ερωτευμένοι κάνουν. Σκεφτήκατε: "Αφού θέλουμε τόσο πολύ ο ένας τον άλλο τότε μπορούμε να δημιουργήσουμε και οικογένεια". Όμως η οικογένεια εκτός από τον έρωτα χρειάζεται και κάτι παραπάνω. Η οικογένεια δεν είναι απλή σχέση, εκτός από το πάθος χρειάζεται και την πρακτικότητα στο να συμβιώσουν δυο άνθρωποι μαζί. Και όταν μιλάμε για δυο ανθρώπους ίσως τα πράγματα να μπορούν να προχωρήσουν αν και οι δυο δεχθούν ότι είναι διαφορετικοί και ότι ο ένας δεν θα προσπαθήσει να αλλάξει τον άλλον. Αλλά όταν στη μέση μπαίνει και ένα παιδί τότε αναπόφευκτα θες να το διαπαιδαγωγήσεις με βάση τα δικά σου πιστεύω και όταν αυτά διαφέρουν πολύ από του συντρόφου σου τότε επέρχεται η σύγκρουση όπως συνέβη με εσάς.
Δεν θεωρώ παράλογο ότι η πρώην γυναίκα σου αρνήθηκε να είστε μαζί μόνο για χάρη του παιδιού. Αυτό δεν είναι παράλογο, παράλογο θα ήταν να προσπαθείτε να σώσετε κάτι διαλυμένο ενώ στην πραγματικότητα δεν θέλετε, βάζοντας σαν πρόσχημα το παιδί σας. Πίστεψέ με το παιδί θα προτιμήσει μεγαλώνοντας να ζει με δυο χωρισμένους γονείς που έχουν καλή σχέση μεταξύ τους και είναι ευτυχισμένοι παρά με δυο γονείς που είναι μαζί και η ψυχρότητα έως και το μίσος είναι καθημερινότητα μέσα στο σπίτι τους.
Για το αν είναι καλύτερο να πας να ζήσεις στο εξωτερικό, πιστεύω ότι αυτό είναι μια πάρα πολύ μεγάλη απόφαση που μόνος σου πρέπει να πάρεις και κανείς δεν είναι ικανός να σε συμβουλεύσει πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν θέλεις να είσαι κοντά στο παιδί σου και οι σχέσεις με τη μητέρα του είναι καλές τότε γιατί όχι; Σίγουρα πάντως ο πρώτος καιρός θα είναι δύσκολος εκεί πέρα. Δεν έχω παιδί και δεν μπορώ να καταλάβω επομένως 100% πώς αισθάνεσαι. Πάντως θα σε συμβούλευα ό,τι κάνεις να το κάνεις μετά από ώριμη σκέψη. Στην πράξη θα πας σε μια ξένη χώρα όπου δεν θα έχεις κανέναν κοντά σου και θα πρέπει να ξαναχτίσεις τη ζωή σου εκεί. Η μητέρα του παιδιού σου σίγουρα θα είναι κοντά αλλά αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι θα είστε μαζί, ούτε ότι είστε υποχρεωμένοι πέρα από το παιδί να είστε φίλοι κολλητοί. Νομίζω ότι πρέπει να σκεφτείς πώς θα είναι η ζωή σε μια ξένη χώρα ζώντας μόνος σου, γιατί το ότι θα μετακομίσεις εκεί δεν σημαίνει ότι θα τα ξαναβρείτε με τη γυναίκα σου αφού αυτή είναι ξεκάθαρα αρνητική. Επομένως, είσαι έτοιμος να πάρεις μια τόσο μεγάλη απόφαση για να είσαι κοντά στο παιδί σου; Να ζήσεις μόνος σου και να ξαναχτίσεις τη ζωή σου σε μια άλλη χώρα; Νομίζω αυτά είναι τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσεις πριν κάνεις οτιδήποτε.
27-10-2012, 20:52 #3
- Join Date
- Oct 2012
- Posts
- 8
Αδελφέ δυστυχώς "την πάτησες"...
Δεν υπάρχουν πολλά που μπορείς να κάνεις, και κατά την άποψη μου το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι υπομονή και να χαίρεσαι τις λίγες στιγμές που θα έχεις με το παιδί σου.
Συμφωνώ, κάνανε (τονίζουμε εδώ το πληθυντικό) λάθη, αλλά εγώ βλέπω πως μόνο ο κύριος τα πληρώνει (και φυσικά το παιδί που θα μεγαλώσει χωρίς τους δύο γονείς του). Η κυρία έχει και το παιδί της και την μητέρα της να την προσέχει ;)
Φυσικά και δεν το θεωρείς παράλογο... εφόσον έχει το παιδί αυτή, γιατί να κάνει υποχωρήσεις?
Αν ο κύριος είχε το παιδί, πάλι δεν θα το θεωρούσες παράλογο να κάνει υποχωρήσεις στην σχέση για χάρη του παιδιού ;)
Παρόλο αυτά παίρνεις θέση πιο πάνω και "δεν θεωρείς παράλογο" που η γυναίκα του πήρε το παιδί και την έκανε... :rolleyes:
27-10-2012, 21:46 #4
- Join Date
- Oct 2007
- Posts
- 2,515
Δύσκολη κατάσταση... την έχουμε ζήσει από κοντά με συγγενή μας, όπου όπως και στη δική σου περίπτωση, η πρώην γυναίκα του αποφάσισε να ζήσει με το παιδί στο εξωτερικό. Κι εκείνος δοκίμασε αυτό που σκέφτεσαι κι εσύ, πήγε έξω, βρήκε δουλειά και προσπάθησε να επανασυνδεθεί με την πρώην και να είναι κοντά στο παιδί του. Η προσπάθεια δεν απέδωσε γιατί είχε πολλά νέα μέτωπα ανοιχτά (νέο σπίτι, νέα δουλειά, σχέση με ένα παιδί που σχεδόν δεν τον αναγνώριζε, ήταν μακριά από τον οικείο κοινωνικό ιστό) και γιατί η μητέρα του παιδιού ήταν απόλυτα αρνητική στο να δοκιμάσουν να ξαναχτίσουν μια σχέση. Τελικά επέστρεψε εδώ, πέρασε χρόνια στενοχώριας και προσπάθειας να είναι κοντά στο παιδί μέσω διαδικτύου κι επισκέψεων, στο μεταξύ η ζωή του δεν προχωρούσε, ούτε η σχέση με το παιδί και την πρώην σύζυγο ήταν ικανοποιητική. Λογικό, με δεδομένες τις συνθήκες και την έλλειψη ενδιαφέροντος της πρώην, που είχε πλήρως τακτοποιήσει τη ζωή της και δεν χρειαζόταν καν την υλική του συνδρομή ή την παρουσία του.
Θα σου πρότεινα καταρχήν να δεχτείς την απόφαση της, μιας και δεν αφήνει παράθυρα ανοιχτά, κι αφού και το δικό σου κίνητρο είναι κατά βάση μόνο η σχέση με το παιδί σου. Επίσης θα έλεγα να μην αφήσεις τη δουλειά σου εδώ και να φύγεις βασισμένος μόνο στις 'πολιτισμένες' σχέσεις που προς το παρόν διατηρείτε. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο για σένα να νιώθεις πως σταδιακά χάνεις επαφή με την καθημερινότητα και την ανάπτυξη του παιδιού σου και πως θα ήθελες να έχεις μια ουσιαστική σχέση μαζί του. Νομίζω όμως πως έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, θα ήταν καλό να αξιοποιήσεις τα υπάρχοντα μέσα για να κρατάς μια σταθερή επικοινωνία και να δεις πως θα προχωρήσεις κι εσύ μπροστά, αποδεχόμενος την κατάσταση που δημιουργήθηκε από δικές σας επιλογές.
27-10-2012, 22:23 #5
- Join Date
- Sep 2012
- Posts
- 5,780
Ποσα θες να μας τρελανεις ρε φιλαρακι?
28-10-2012, 02:41 #6
- Join Date
- Nov 2008
- Posts
- 712
29-10-2012, 15:45 #7
- Join Date
- Oct 2012
- Posts
- 8
Ξέρω τι είπες Μελίσσα...
Αλλά επειδή δεν σχολιάζουμε μια υποθετική περίπτωση, αλλά μια πραγματική του φίλου επάνω....
Η (όχι παράλογη) απόφαση να μην θέλει να προσπαθήσει μόνο κ μόνο για το παιδί, είχε ως αποτέλεσμα να πάρει το παιδί και να την κάνει. Στην θεωρία όλα καλά δηλαδή, αλλά στην πραγματικότητα βλέπουμε πως αυτά πάνε χέρι χέρι ;)
Στην προκειμένη περίπτωση, η εν λόγο κυρία κρατά το καρπούζι και το μαχαίρι. Επειδή, όμως, συμμετείχε στην απόφαση να ανοίξει οικογένεια, οφείλει να δείξει σοβαρότητα και όχι να τρέχει από τα προβλήματα της και να χαλάει ζωές (και αναφέρομαι κυρίως στου παιδιού που θα μεγαλώσει χωρίς πατέρα).
Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία οπού ανεύθυνες και εγωιστικές αντιλήψεις "δεν θεωρούνται παράλογες"....
Similar Threads
-
ενα μωρο, μια μανα και η πιο θερμη ερωμενη..
By mauroaspros in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότηταReplies: 65Last Post: 14-01-2011, 13:54 -
ΑΣΤΑ ΛΑ ΒΙΣΤΑ ΜΩΡΟ ΜΟΥ!!!
By LOOLOONEES in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & ΑυτοβοήθειαReplies: 9Last Post: 03-01-2011, 15:08 -
ΑΣΤΑ ΛΑ ΒΙΣΤΑ ΜΩΡΟ ΜΟΥ!!!
By LOOLOONEES in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότηταReplies: 3Last Post: 03-01-2011, 13:10 -
Μωρό 12 μηνών
By Ευαγγελια in forum Συμβουλευτική ΓονέωνReplies: 7Last Post: 05-08-2009, 21:04 -
βία απέναντι σε όλους και στο μωρό αδελφάκι μας
By katerina12605 in forum Συμβουλευτική ΓονέωνReplies: 3Last Post: 05-04-2008, 21:04
Αλλαγή ψυχιάτρου
28-03-2024, 20:30 in Συζητήσεις Ψυχολογικού Ενδιαφέροντος