Ναι,υπάρχει κάποιος που το έχει ξεπεράσει!

[calcarea]

Καλημέρα.
Παρακολουθώ περιστασιακά τις συζητήσεις σας χρόνια τώρα και αποφάσισα να σας γράψω μήπως τυχόν δώσω ελπίδα σε κάποιους.

Θα προσπαθήσω όσο γίνεται να είμαι συνοπτικός.Πάσχω από παθολογικό άγχος και διαταραχή πανικού.Έχω περάσει από διάφορους τρόπους εκδήλωσης αυτού του αγχους κατά περιόδους με κύρια χαρακτηριστικά τα: εμετοφοβία,αγοραφοβία,φόβο απώλειας ελεγχου,ιδεοληψία σχετικά με αρρώστιες (νοσοφοβία) και διάφορα παρελκόμενα αυτών (ατονία,θλίψη,αίσθημα ματαιοτητας κλπ).

Σε γενικες γραμμές για να σας δώσω το στίγμα ,είμαι 26 ετών και από τα 14 είχα την πεποιθηση οτι έχω καρκίνο.Αυτός ο φόβος φούντωνε με τον καιρό και αθροιζόταν μέχρι να ξεσπάσει μαζί με το υπέρμετρο άγχος μου και να βρει εκφραση στα υπόλοιπα που έχω παρουσιάσει κατά καιρούς.Κορυφαία του εκδήλωση ήταν οταν κάποια στιγμή (όντας πεπεισμένος οτι είμαι στα τελευταία μου από τον υποτιθέμενο καρκίνο) συνδύασα την ιδέα του οτι θα αξιολογηθώ αρνητικά από τους άλλους ανθρώπους αν πάθω κάτι σε εξωτερικό χώρο.Σταμάτησα να βγαίνω από το σπίτι,για μετρό ούτε λόγος κλπ που λίγο πολύ, γνωστά σας είναι.Συν τοις άλλοις η κατασταση αυτή με είχε αρρωστήσει πραγματικά και πέρασα ένα καλοκαίρι στο κρεββάτι με αλλεπάλληλες γαστρεντερίτιδες (οι οποίες φυσικά τροφοδοτουσαν την ιδεοληψία μου)

Όλα αυτά τα αναφέρω για να σας δείξω οτι δεν ήταν μια απλή περίπτωση άγχους,αλλά μια καλά κατασκευασμένη κατασταση που φαινόταν να μη δείχνει στοιχεία οτι υπάρχει διέξοδος.

Αφού υπέκυψα να κάνω ιατρικές εξετασεις (πολλά νοσοκομεία) και δεν βρεθηκε τίποτα σωματικο,στραφηκα σε ψυχίατρο.Η πρώτη έπαφη στεφθηκε με αποτυχια ,αλλά ευτυχως στη 2η βρήκα εναν σωστο ανθρωπο.Για ενα διαστημα έπαιρνα librax (ήπιο ηρεμιστικό του εντέρου) για να σταματήσουν τα υπαρκτα προβλήματα που έιχα προκαλέσει στο γαστρεντερικό μου σύστημα,ωστε να μπορέσω στη συνέχεια να μπω στο κύριο μέρος της θεραπείας.Αυτή ήταν η συμπεριφοριστική ,δηλαδή η έκθεση στον κίνδυνο.

Επίπονη διαδικασία αν μη τι αλλο,αλλα αποφάσισα να τη συνεχισω με τη λογική οτι έχει καταστραφει η ζωη μου και ειναι το τελευταιο μου χαρτι.Δηλαδη,χωρις να πιστευω οτι θα γιατρευτω (πως είναι δυνατό κάποιος που έχει περασει από μια φάση που νομίζει οτι είναι τρελός,να συνεχίσει νορμάλ τη ζωή του?) και έχοντας εφόδιο για το μέλλον μου,μια αδιεξοδη ματαιοτητα,απλά είπα να το κάνω γιατί δεν είχα και τίποτα καλύτερο.

Κάποια στιγμή σημείωσα πρόοδο και άρχισα να ημι-ζω,δηλαδη μπορούσα να παω για εναν καφε (ντεκαφεϊνε για την ακριβεια:P),να κινηθω με το αυτοκινητο,να μπω σε αμφιθεατρο σε ακριανη θεση ωστε να μπορω να φευγω ανα πασα στιγμη κλπ.Το προβλημα ήταν οτι δεν με εκανε καλυτερα αυτη η κατασταση,απο την αποψη οτι ήμουν σχετικα λειτουργικος ,αλλα σε καμμια περιπτωση δε θα μπορουσα να ισχυριστω οτι ημουν ζωντανος.

Γι αυτο στραφηκα παραλληλα με την ψυχοθεραπεια και στην ομοιοπαθητικη.Η ιδεα ηταν να το κανω κι αυτο ,δηλαδη να προσπαθησω να ενισχυσω τον οργανισμο μου με κάποια "βότανα" μήπως -εχοντας υποψη οτι ειμαι ιδεοληπτικος- εκλαβω αυτη τη βοηθεια σαν placebo και ΝΟΜΙΣΩ οτι ειμαι καλυτερα.

Όπως σας είπα, κάποια στιγμή (σχεδόν ταυτόχρονα με την εισαγωγη μου στην ομοιοπαθητικη) ήμουν κάπως λειτουργικός.Αυτό με βοηθησε να αναπνευσω και όλη η αυτολύπηση μετατραπηκε σε μίσος για την κατασταση και τον εαυτό μου.Ένας συδυασμος προσπάθειών κατανόησης του προβλήματος,ξεγύμνωσης του εαυτού μου και επακολουθης σχετικής αυτογνωσίας,επαναδόμησης ουσιαστικά της προσωπικοτητας και της ζωής μου με εφερε στο σημείο που είμαι τώρα.

Ποιό είναι αυτό.Έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου με τα μύρια κακά του, εχω καταλαβει ποια διαδικασια (το ελεγχομενο μερος της ) με εφερε στην κατασταση αυτη,εχω μια καλυτερη αισθηση του πως δουλευουν τα πραγματα και πως πρεπει να συμπεριφερομαι μεσα σε αυτα,δεχομαι τη ματαιοτητα σαν μια κοινη πραγματικοτητα για ολους τους ανθρωπους και σε τελικη αναλυση που και που θυμαμαι οτι η ζωη περναει γρηγορα και εχω ηδη χασει το καλυτερο κομματι της.Μπαίνω στο μετρό,αναγκαζω τον εαυτο μου να πηγαινει σε μερη που δε νιωθω ανετα,απαιτω να κανω οτι κανουν ολοι οι υπολοιποι ανθρωποι,παω διακοπες,σε συναυλιες,φανταζομαι οτι θα κανω εμετο και λεω "ας κανω",δουλευω ,συναναστρεφομαι με καινουριους ανθρωπους χωρις να χρειαζεται να τους "προειδοποιώ" οτι κατι δεν παει καλα με μενα,βγαινω εξω,όχι για ασκηση όπως στην αρχη,αλλά επειδή ΘΕΛΩ.

Το σημαντικοτερο κομματι της ολης υποθεσης ειναι οτι εχω αρχισει να θυμαμαι ποιος ειναι ο εαυτος μου(εκεινος πριν τα προβληματα),ενα πραγμα που το ειχα ξεχασει πραγματικα και ενιοτε το θυμομουν σαν να διαβαζα καποιου αλλου τη βιογραφια.

Η αληθεια ειναι οτι δεν εχω θεραπευτει πληρως με την εννοια που ισως φανταζεται κανεις οτι θεραπεύεται ενα σπασμενο ποδι.Προστατευω ομως τον εαυτο μου και τον εχω πεισει οτι αν παθω κατι ΔΕΝ θα ειναι ιδιο με αυτο που περασα,θα ειναι σιγουρα κατι διαφορετικο.Εχω πολυ παραπανω αγχος απο τον μεσο ανθρωπο,σε περιοδους εντονου αγχους χανω κιλα,αλλα ΠΟΙΟΣ δεν τα κανει αυτα?Το σημαντικο είναι οτι ζω πάλι,κανω τα πραγματα που μου αρεσουν και δεν δινω σημασια,μπορω παλι να μιλαω χαμηλόφωνα και να γελάω δυνατα.

ΥΓ.Ανοιξα αυτο το thread γιατι ήθελα παλιά να δω κατι τετοιο γραμμενο και δεν το εβρισκα.Οσοι το προσπερνανε δεν κοιτανε πισω και ισως καλα κανουν.Δε με νοιαζει καθολου να ακουσω μπραβο που τα καταφερα κλπ,να ξερετε οτι μπορειτε να το κανετε κι εσεις,ισως και καλυτερα.

[keep_walking]

Μπορει να μη σε νοιαζει να ακουσεις μπραβο αλλα εγω θα στο πω.
Ειναι ωραιο να βλεπεις success stories.

[Kassi]

Έτσι,έτσι.Θα συμφωνήσω με Κηπ.
Θα κρατήσω ότι όσο λιγότερο σκεφτόμαστε ότι έχουμε κάποιο πρόβλημα τόσο καλύτερα τα πάμε με τη θεραπεία μας διότι αλλιώς επιβαρυνόμαστε με αισθήματα μειονεξίας και ανεπάρκειας.Πάω σε ψυχίατρο,άρα είμαι χειρότερος από άλλους.Θα συμφωνήσω σε όλα τα παραπάνω.Η δύναμη είναι μέσα μας ειδικά για εμάς τους ιδεοληπτικούς.
Το μόνο αρνητικό για εμένα είναι τα χάπια.....Η υπνηλία που φέρνουν και καταστρέφουν κάθε μου ελπίδα αλλά και ότι χωρίς τη δόση μου για κάποιες μέρες εμφανίζω υποτροπή.Όταν το λύσω αυτό θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο...
ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ ΜΗΝΥΜΑ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ FORUM

[Alterego]

Η αισιοδοξια του μηνυματος ειναι πολυ καλη..περασε.Στιγμιαια ομως παντοτε γιατι αυτα τα εκανες εσυ,καποιος αλλος ισως να μην μπορεσει να τα κανει.Το μηνυμα που πηρα εγω προσωπικα απο αυτο που εγραψες ειναι οτι ολοι μπορουνε,ολοι ανεξαιρετως.Θελει πιστη..και φανηκε οτι την ειχες.Ισως εγω να μην την εχω.Ποιος να ξερει;Αληθεια ομως πως κανει αποδεχεται τον εαυτο του;τι σε ωθει να το κανεις επιτελους;Γιατι τα λογια καλα ειναι,οι πραξεις δυσκολευουν.Δεν θα σου πω μπραβο που τα καταφερες,οχι γιατι το ζητησες,απλα δεν χρειαζονται μπραβο οταν επιτελους νιωθεις οτι ζεις,γιατι πρεπει να ζησεις.Θα σου πω απλα οτι θα εισαι ετοιμος για τον επομενο αγωνα που θα ερθει.Καλη δυναμη!

[Kassi]

Άλτερ εγώ αρκούμαι σε αυτόν τον αγώνα......Δε θέλω άλλο.......
Η ιδεοψυχαναγκαστική τάση ενός ανθρώπου πες ότι θεραπεύεται καθώς αποτελεί λάθος τρόπο εκμάθησης αντιμετώπισης ορισμένων καταστάσεων.Όταν όμως περνάς κατάθλιψη,αυτό που η ίδια η ασθένεια κάνει είναι να σου στερεί την αισιοδοξία.Άρα δεν πιστεύεις,δεν ελπίζεις και δεν το παλεύεις.....Δεν νομίζω πως μπορούμε να μιλήσουμε σε αυτή την περίπτωση για την ενεργοποίηση της δύναμης της θελήσεως.....

[calcarea]

Originally posted by Alterego
Η αισιοδοξια του μηνυματος ειναι πολυ καλη..περασε.Στιγμιαια ομως παντοτε γιατι αυτα τα εκανες εσυ,καποιος αλλος ισως να μην μπορεσει να τα κανει.Το μηνυμα που πηρα εγω προσωπικα απο αυτο που εγραψες ειναι οτι ολοι μπορουνε,ολοι ανεξαιρετως.Θελει πιστη..και φανηκε οτι την ειχες.Ισως εγω να μην την εχω.Ποιος να ξερει;

Mα γι αυτό τα εγραψα τόσο αναλυτικά,για να μην αφήσω υπόνοιες οτι είχα πίστη.Εκ των υστέρων αρχισα να πιστεύω στη διαδικασία.Με τον ίδιο τρόπο που ΕΝΑ γεγονός σε κλείνει σπίτι σου για χρόνια (πχ ταση για εμετο σε bar) ,κάνοντας πράγματα φτάνεις σε σημείο να βλεπεις οτι ο κινδυνος είναι μη πραγματικός,όταν για χρόνια βλέπεις οτι δεν συμβαίνει τίποτα κακό.

Τιp:Κάποιες μέρες που δεν είμαι τελείως καλά,ξεκινάω τσαντισμένος να παω μια βόλτα με το μετρό,ωστε να αποδείξω στον εαυτό μου οτι δεν είναι η διαταραχή μου,απλά ξύπνησα στραβά όπως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους μια στο τόσο.

Εκδοχη 1)Ξυπναω στραβα και δεν θελω να παω στο μετρο.Ειτε νομιζω/ξερω (πώς το ξερω,πως να εμπιστευτώ τον εαυτό μου οτι αυτό που νιώθω είναι πραγματικό?) οτι δεν εχει να κανει με τη διαταραχή μου ,οπότε βαριέμαι να μπω σε μια τετοια διαδικασία.Τότε υπάρχει ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ να ξανασυνδυασω μια αποφυγή με το πρόβλημα και μια τέτοια σειρά ,ξερω οτι θα με βλάψει.

Εκδοχή 2)Παω στο μετρό ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ.Είναι ο ΜΟΝΟΣ τρόπος να ΑΠΟΔΕΙΞΩ στον εαυτό μου οτι το πρόβλημα έιναι οτι ξύνησα στραβά και όχι κάτι άλλο.Μάλιστα εδώ θα λειτουργήσει και ένα αίσθημα ικανοποίησης όταν φέρω εις περας αυτό το εργο και θα με κανει να ειμαι καλυτερα ουτως ή αλλως.Δηλαδή τελικά όχι μόνο δεν θα συνδέσω τον κίνδυνο με φόβο και αποφυγή,αλλά θα τον συνδέσω με ικανοποίηση!!!

Αληθεια ομως πως κανει αποδεχεται τον εαυτο του;τι σε ωθει να το κανεις επιτελους;Γιατι τα λογια καλα ειναι,οι πραξεις δυσκολευουν.

Αυτό είναι πολύ μεγάλη κουβέντα.Αυτό που σε ωθεί να το κάνεις είναι το προφανές οτι δεν μπορείς να αλλάξεις και να είσαι κάτι διαφορετικό.Προσεξε μόνο μην μπερδέψεις το \"ποιός είσαι\" με το \"τι πρόβλημα έχεις\".

Για το θέμα του καρκίνου πάντως μπορώ να πω οτι μου ήταν ευκολο.Στην ιδέα του να έχω καρκίνο,κατέληξα να μην εχω ζωη.Αν είχα καρκίνο,ζύγισα οτι το αποτέλεσμα δεν είναι και πολύ διαφορετικό(παρόλο τον παράλογο φόβο μου για κάτι τετοιο).Ετσι με απλή λογική αποφάσισα να σταματήσω το φόβο.Σε μια πιθανή περίπτωση να μου ξανακολλήσει η ιδέα θυμάμαι οτι είμαι ιδεοληπτικός και με βαρέθηκα και απλά θυμάμαι την παραπάνω λογική φράση.Δεν το αφήνω να με επηρεάζει ούτε και με κάνει να ντρεπομαι το οτι είμαι ιδεοληπτικός, το κάνω να φαίνεται σαν ενα οποιοδήποτε ελάττωμα προσωπικότητας,όπως πχ έχει ο άλλος αδυναμία στο να κρατήσει ένα μυστικό.


Κουράγιο σε όλους,δρώντας μόνο βλέπει κανείς οτι \"καμμία μάθηση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κόπο\"

[Kassi]

Σε μια πιθανή περίπτωση να μου ξανακολλήσει η ιδέα θυμάμαι οτι είμαι ιδεοληπτικός και με βαρέθηκα και απλά θυμάμαι την παραπάνω λογική φράση. [/quote]

Η ιδεοληψία είναι μια πίκρα...πραγματική και βασανιστική για τον πάσχοντα.Σκέφτεσαι μονίμως.24ώρες το 24ωρο.Τόσο που το μυαλό σου αισθάνεσαι να το καις.Δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο..Διάβασα ότι η ιδεοληψία-και μου φαίνεται λίαν θεμιτό-έχει να κάνει με κάποιο πρόβλημα στο κέντρο λήψεως αποφάσεων(θα καταθέσω λινκ).Δηλαδή,ο άνθρωπος με κάποιο στρες πιέζει ,υπερκουράζει κάποια νεύρα και παθαίνουν βλάβη..Κάπως έτσι..Δηλ.η όποια σου ευαισθησία βάρεσε εκεί.Κάπως έτσι νομίζω.Και από μόνος σου είναι δύσκολο να σταματήσεις να σκέφτεσαι...Μόνο αν χαλαρώσεις ή ασχοληθείς με κάτι άλλο.Μου έλεγε ο ψυχίατρος.Ο ιδεοψυχαναγκασμός φεύγει ή αντικαθιστόμενος από άλλον ιδεοψυχαναγκασμό-που δεν είναι το ζητούμενό μας-ή από κάτι άλλο(Τι άλλο δε θυμάμαι)...Παραθέτω λινκ....


http://www.stress.gr/disorder.php?id=13

έλεγξε την εικόνα...με την Τομογραφία Εκπομπής Ποζιτρονίων

[calcarea]

Η ιδεοληψία είναι μια πίκρα...πραγματική και βασανιστική για τον πάσχοντα.Σκέφτεσαι μονίμως.24ώρες το 24ωρο.Τόσο που το μυαλό σου αισθάνεσαι να το καις.Δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο..Διάβασα ότι η ιδεοληψία-και μου φαίνεται λίαν θεμιτό-έχει να κάνει με κάποιο πρόβλημα στο κέντρο λήψεως αποφάσεων(θα καταθέσω λινκ).Δηλαδή,ο άνθρωπος με κάποιο στρες πιέζει ,υπερκουράζει κάποια νεύρα και παθαίνουν βλάβη..Κάπως έτσι..Δηλ.η όποια σου ευαισθησία βάρεσε εκεί.Κάπως έτσι νομίζω.Και από μόνος σου είναι δύσκολο να σταματήσεις να σκέφτεσαι...Μόνο αν χαλαρώσεις ή ασχοληθείς με κάτι άλλο.Μου έλεγε ο ψυχίατρος.Ο ιδεοψυχαναγκασμός φεύγει ή αντικαθιστόμενος από άλλον ιδεοψυχαναγκασμό-που δεν είναι το ζητούμενό μας-ή από κάτι άλλο(Τι άλλο δε θυμάμαι)...Παραθέτω λινκ....


http://www.stress.gr/disorder.php?id=13

έλεγξε την εικόνα...με την Τομογραφία Εκπομπής Ποζιτρονίων

Δεν ήξερα αυτήν ακριβώς τη διαδικασία,αλλά στο παραπάνω μήνυμά μου,φαίνεται τι ακριβώς κάνω.ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΩ τη διαδικασία λήψης απόφασης ,δεν ξέρω πως γίνεται να αποφύγεις τη σκέψη και να μην επιστρέψει.

Εξάλλου : \"just \'cause you feel it,doesn\'t mean it\'s there\"

[Kassi]

Εγώ την παρακάμπτω,αυτή δε λέει να με παρακάμψει....Τα bold γράμματα πως τα έκανες;(Άσχετο)

[alexandros3]

Μπράβο!


Τελικά αυτό είναι...

Originally posted by calcarea
Ένας συδυασμος προσπάθειών κατανόησης του προβλήματος,ξεγύμνωσης του εαυτού μου και επακολουθης σχετικής αυτογνωσίας,επαναδόμησης ουσιαστικά της προσωπικοτητας και της ζωής μου με εφερε στο σημείο που είμαι τώρα.

αλλά είναι πολύ οδυνηρό. Είναι τόσο ευκολότερο να συνεχίσεις όπως ξέρεις. Σκέφτομαι τον εαυτό μου και λέω δεν έχω κρίσεις πανικού, δεν έχω αγοραφοβία, απλά μερικές φορές δεν κοιμάμαι τα βράδια. Είχα κατάθλιψη αλλά πλέον δεν έχω. Πάντα θα υπάρχει ο φόβος αλλά εντάξει.

Αλλά η ψυχοθεραπεία ήταν πολύ επώδυνη. Αποδομήθηκε το σύμπαν. Γυρίζω πίσω στον γνωστό εαυτό μου που δεν λογάριαζε τίποτα και πλέον έχω επίγνωση ότι μπορώ να γελάω επειδή το θέλω. Δεν μπορούσα άλλο αυτή την ανάλυση. Ας με περνάνε αλαζονικό κι ας μην μπορώ να σταυρώσω σχέση πάνω από μερικούς μήνες. Καλύτερα από το να ζω με αυτό το ατελείωτο άγχος της ψυχοθεραπείας. Κάποια στιγμή ίσως φτάσουμε κάπου. Κι επίσης πόσοι μα πόσοι άνθρωποι είναι τζαζεμένοι και δεν ακολουθούν καμία θεραπεία. Γιατί δηλαδή να γίνουμε εμείς τα φωτεινά φανάρια;

[calcarea]

Originally posted by alexandros3
Μπράβο!


Τελικά αυτό είναι...

Originally posted by calcarea
Ένας συδυασμος προσπάθειών κατανόησης του προβλήματος,ξεγύμνωσης του εαυτού μου και επακολουθης σχετικής αυτογνωσίας,επαναδόμησης ουσιαστικά της προσωπικοτητας και της ζωής μου με εφερε στο σημείο που είμαι τώρα.

αλλά είναι πολύ οδυνηρό. Είναι τόσο ευκολότερο να συνεχίσεις όπως ξέρεις. Σκέφτομαι τον εαυτό μου και λέω δεν έχω κρίσεις πανικού, δεν έχω αγοραφοβία, απλά μερικές φορές δεν κοιμάμαι τα βράδια. Είχα κατάθλιψη αλλά πλέον δεν έχω. Πάντα θα υπάρχει ο φόβος αλλά εντάξει.

Αλλά η ψυχοθεραπεία ήταν πολύ επώδυνη. Αποδομήθηκε το σύμπαν. Γυρίζω πίσω στον γνωστό εαυτό μου που δεν λογάριαζε τίποτα και πλέον έχω επίγνωση ότι μπορώ να γελάω επειδή το θέλω. Δεν μπορούσα άλλο αυτή την ανάλυση. Ας με περνάνε αλαζονικό κι ας μην μπορώ να σταυρώσω σχέση πάνω από μερικούς μήνες. Καλύτερα από το να ζω με αυτό το ατελείωτο άγχος της ψυχοθεραπείας. Κάποια στιγμή ίσως φτάσουμε κάπου.

Γιατί αγχος στην αποδόμηση?Αφού αυτό τα κομματια του παζλ που είχα στα χέρια μου δεν τα είχα ενώσει σωστά πως να το κάνουμε?Να επιμείνω σε αυτά που με έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση?Δηλαδή να χαραμίσω όλη τη ζωή μου επειδή φοβαμαι μήπως αποκαλυφθεί οτι δεν είμαι αυτό που νόμιζα οτι ήμουν?Όχι δα.Format και όλα από την αρχή .Και μη νομίζεις,δεν έχασα τίποτα,κανα δύο κομμάτια είχα βάλει σε λάθος θέσεις,αλλά για να το δω επρεπε να το χαλάσω όλο το παζλ και να το ξαναφτιάξω από την αρχή.Αυτή ήταν επίπονη διαδικασία.Να λες \"δεν έχω γνώμη,θα μάθω και θα σας πω\" όταν σε ρωτάνε κάτι.

Και η αλήθεια είναι οτι δεν έχασα και τίποτα από τα κεκτημένα,απλά ξανα όρισα τις εννοιες με νέους ορισμούς,αυτή τη φορά ακλόνητους.

Κι επίσης πόσοι μα πόσοι άνθρωποι είναι τζαζεμένοι και δεν ακολουθούν καμία θεραπεία. Γιατί δηλαδή να γίνουμε εμείς τα φωτεινά φανάρια;

Γιατί αυτό μας ξεχωρίζει από αυτούς και μας κάνει θεραπεύσιμους.Οτι γνωρίζουμε οτι είμαστε τζαζεμένοι.Και η άλλη εκδοχή είναι να γνωρίζουμε οτι είμαστε και δε μας πειράζει.Και αυτό δεκτό,αλλά αν υποφέρεις,κάνεις κάτι για να το αλλάξεις.

[alexandros3]

Originally posted by calcarea
Γιατί αγχος στην αποδόμηση?

Εσύ δεν βίωσες (σόρι για το βάνα μπάρμπα ρήμα!) άγχος κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας; Πραγματικά θα ενδιαφερόμουνα να μου πεις.

Οτι γνωρίζουμε οτι είμαστε τζαζεμένοι.Και η άλλη εκδοχή είναι να γνωρίζουμε οτι είμαστε και δε μας πειράζει.Και αυτό δεκτό,αλλά αν υποφέρεις,κάνεις κάτι για να το αλλάξεις

Συμφωνώ απολύτως. Ο μόνιμος φόβος μου είναι ότι κάνω κάτι στραβά και θα το πληρώσω με μιά ζωή που δεν με γεμίζει. Η παγίδα, στην δική μου περίπτωση, είναι ότι δεν υπάρχει το ρήμα \"υποφέρω\" δηλαδή δεν μου δίνει ο οργανισμός μου \"κόκκινα φώτα\" σε μορφή κρίσεων πανικού ή αγοραφοβίας αλλά πάντα καραδοκεί η κατάθλιψη, δηλαδή οι μέρες να περνούν, άδειες.

Οπότε δεν υπάρχει το \"υποφέρω\" αλλά το \"δεν ζω\". Προσπαθώ να το αντιμετωπίσω γεμίζοντας τις μέρες μου με πολλά ευχάριστα πράγματα. Αλλά μερικές φορές αναρωτιέμαι αν απλά παλεύω τη ροή του ποταμού κι όχι την πηγή του.

Για να ξανάρθω στο θέμα ψυχοθεραπείας - άγχους, αυτό το οποίο νομίζω ότι συνέβη είναι ότι σταθερές στη ζωή μου ανατινάχθηκαν. Αυτό το οποίο με έχει φέρει ως εδώ, δηλαδή μία καλή δουλειά, καλά λεφτά αλλά άδεια ζωή, ήταν η ευθικρισεία μου. Ξέρω όταν κάτι είναι λάθος. Ξέρω όταν κάτι είναι σωστό. Βάσει αυτού πορεύομαι προσπαθώντας να μην επηρεάζω κανέναν. Στη ψυχοθεραπεία αυτό ξεκίνησε να κλονίζεται. Κι άρχισα να \"μπάζω\" από παντού.

Στη ζωή μου ήρθαν άτομα με τα οποία δεν θα είχα καμία σχέση παλαιότερα. Έδινα απίστευτα μεγάλες αβάντες σε όλους, ανεξαρτήτως του ποιοί ήταν. Κι αυτό το αίσθημα ότι ίσως κάνω κάτι λάθος εγώ, πολλαπλασιάστηκε, διογκώθηκε, γιγαντώθηκε, εκρήχθηκε σε τέτοιες διαστάσεις που έτεινε να γίνει απόλυτη βεβαιότητα. Δηλαδή, σίγουρα φταίω για όλα εγώ. Χάθηκε σε μεγάλο βαθμό η αξιοπρέπεια μου. Χάθηκε ως ένα βαθμό η \"βάση\" μου. Γι\' αυτό έκανα λόγο για επώδυνη διαδικασία. Είχα κέρδη από τη ψυχοθεραπεία αλλά ήθελα χρόνο να τα αφωμοιώσω. Ακόμα και τώρα δεν είμαι 100% σίγουρος ότι έκανα καλά και τη διέκοψα. Αλλά ότι είμαι πολύ πιο χαρούμενος, δεν το συζητάω. Γι\' αυτό σε ρωτάω αν ήταν επώδυνη η ψυχοθεραπεία για σένα. Εσύ έχεις απτές αποδείξεις για τη βελτίωση σου ή όχι. Εγώ δεν μπορώ να πω πως έχω.

[calcarea]

Originally posted by alexandros3

Εσύ δεν βίωσες (σόρι για το βάνα μπάρμπα ρήμα!) άγχος κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας; Πραγματικά θα ενδιαφερόμουνα να μου πεις.

Mα και βέβαια.Είχα άγχος κατά την ψυχοθεραπεία.Η ιδέα βασίζεται σε κοινωνικά ζητήματα όμως :
-Ποιός πάει σε ψυχίατρο?
-Ο τρελός,ο επικίνδυνος.
Προκαταλήψεις ,που θέλουμε δε θέλουμε, τις έχουμε μέσα μας λόγω κακής πληροφόρησης.Αν είχα την πεπoιθηση οτι ο περισσότερος κόσμος δείχνει κατανόηση γύρω από τις ψυχικές διαταραχές,τότε ίσως να σκεφτόμουν διαφορετικά.

Πολλές φορές απείχα από την θεραπεία επειδή ήμουν αρκετά καλά και δεν έβρισκα λόγο να πάω,με την έννοια οτι δεν είχα κατι καινούριο να πω.Αν πέρναγαν μήνες πήγαινα για έναν έλεγχο να δω αν είμαι σε σωστό δρόμο.Ε λοιπόν,όταν πλησίαζε η μέρα για να πάω επανεμφανίζονταν όλα τα συμπτώματα και μάλιστα σε μεγάλη ένταση.Το γιατί δεν το ξέρω,μπορεί να ήταν οτιδήποτε,αλλά συνέχιζα να πηγαίνω επειδή από σχεδόν όλες τις επισκέψεις μου έφευγα πάντα καθησυχασμένος.

Οτι γνωρίζουμε οτι είμαστε τζαζεμένοι.Και η άλλη εκδοχή είναι να γνωρίζουμε οτι είμαστε και δε μας πειράζει.Και αυτό δεκτό,αλλά αν υποφέρεις,κάνεις κάτι για να το αλλάξεις

Συμφωνώ απολύτως. Ο μόνιμος φόβος μου είναι ότι κάνω κάτι στραβά και θα το πληρώσω με μιά ζωή που δεν με γεμίζει. Η παγίδα, (*)στην δική μου περίπτωση, είναι ότι δεν υπάρχει το ρήμα \"υποφέρω\" δηλαδή δεν μου δίνει ο οργανισμός μου \"κόκκινα φώτα\" σε μορφή κρίσεων πανικού ή αγοραφοβίας αλλά πάντα καραδοκεί η κατάθλιψη, δηλαδή οι μέρες να περνούν, άδειες.

Οπότε δεν υπάρχει το \"υποφέρω\" αλλά το \"δεν ζω\". Προσπαθώ να το αντιμετωπίσω γεμίζοντας τις μέρες μου με πολλά ευχάριστα πράγματα. Αλλά μερικές φορές αναρωτιέμαι αν απλά παλεύω τη ροή του ποταμού κι όχι την πηγή του.

Για να ξανάρθω στο θέμα ψυχοθεραπείας - άγχους, αυτό το οποίο νομίζω ότι συνέβη είναι ότι σταθερές στη ζωή μου ανατινάχθηκαν. Αυτό το οποίο με έχει φέρει ως εδώ, δηλαδή μία καλή δουλειά, καλά λεφτά αλλά άδεια ζωή, ήταν η ευθικρισεία μου. Είχα κέρδη από τη ψυχοθεραπεία αλλά ήθελα χρόνο να τα αφωμοιώσω. Ακόμα και τώρα δεν είμαι 100% σίγουρος ότι έκανα καλά και τη διέκοψα. Αλλά ότι είμαι πολύ πιο χαρούμενος, δεν το συζητάω. Γι\' αυτό σε ρωτάω αν ήταν επώδυνη η ψυχοθεραπεία για σένα. Εσύ έχεις απτές αποδείξεις για τη βελτίωση σου ή όχι. Εγώ δεν μπορώ να πω πως έχω.

Το μεγάλο πλήγμα ήταν όταν κατάλαβα τη διαφορά μεταξύ των εννοιών είμαι λειτουργικός-είμαι κανονικός (ευτυχισμένος κατά μια έννοια).Μάλιστα ρώτησα ευθέως το γιατρό μου, πού ακριβώς αποσκοπεί η θεραπεία μου και μου απάντησε με ειλικρίνεια (κατι το οποίο εκτίμησα,παρά το οτι δεν μου άρεσε η απάντηση) οτι ο σκοπός είναι να είμαι λειτουργικός.Δηλαδή να μπαίνω σε μετρό,να πηγαίνω στη δουλειά μου,να κοιμάμαι ήσυχος και γενικά μια τέτοια νερόβραστη κατάσταση που από μόνη της δεν σου δίνει κινητρο να κάνεις κάποια προσπάθεια να αλλάξεις.Αυτό είναι πολύ λεπτό ζήτημα όμως.

(*)Mα και βέβαια υπάρχει κόκκινο φως.Νομίζεις οτι με ένοιαζε να μην μπορώ να μπω στο μετρό αρχικά?Ας μην μπω, θα παρω μηχανάκι.Ας φύγω και από την πόλη,να πάω σε ενα χωριό να ζήσω.Ας αποφύγω οτι ενεργοποιεί τη φοβία μου και να παω σε ενα αποστειρωμενο περιβαλλον.Δεν ειναι όμως ετσι.Οταν λέω υποφερω , το εννοω με καθε δυνατη ψυχική φθορα.Αυτο που με ενοχλουσε ήταν οτι δεν ήμουν καλά,οτι αν συνεχίσω να ζω θα είναι μια συνεχής καταδίκη στη δυστυχία.Η φραση που χρησιμοποιούσα ήταν μάλιστα \"καμμιά φορά χάνω το νόημα\",δηλαδή δεν αναφερομουν καθολου στα πρακτικά προβληματα που δημιουργούσε η διαταραχή μου,αλλά η παρελκόμενη θλίψη που μου προκαλούσε.

Ξέρω όταν κάτι είναι λάθος. Ξέρω όταν κάτι είναι σωστό. Βάσει αυτού πορεύομαι προσπαθώντας να μην επηρεάζω κανέναν. Στη ψυχοθεραπεία αυτό ξεκίνησε να κλονίζεται. Κι άρχισα να \"μπάζω\" από παντού.

Στη ζωή μου ήρθαν άτομα με τα οποία δεν θα είχα καμία σχέση παλαιότερα. Έδινα απίστευτα μεγάλες αβάντες σε όλους, ανεξαρτήτως του ποιοί ήταν. Κι αυτό το αίσθημα ότι ίσως κάνω κάτι λάθος εγώ, πολλαπλασιάστηκε, διογκώθηκε, γιγαντώθηκε, εκρήχθηκε σε τέτοιες διαστάσεις που έτεινε να γίνει απόλυτη βεβαιότητα. Δηλαδή, σίγουρα φταίω για όλα εγώ. Χάθηκε σε μεγάλο βαθμό η αξιοπρέπεια μου. Χάθηκε ως ένα βαθμό η \"βάση\" μου. Γι\' αυτό έκανα λόγο για επώδυνη διαδικασία.

Δεν αμφιβάλλω οτι γνωρίζεις ξεκάθαρα το σωστό και οτι έχεις τετραγωνη λογική.Όπως προείπα όμως, κάτι πολύ πολύ λεπτό και εκ πρώτης όψεως ίσως ακίνδυνο, δεν είναι έτσι ακριβώς όπως το έχεις αποφασίσει.Σε μενα χρειαστηκε πληρης παραίτηση από οσα θεωρούσα γνωστά ,ωστε να μπορέσω να τα μάθω από την αρχή.Κάτι που αναφέρεις κι εσύ.Και ναι είναι πολύ ενοχλητικό σαν διαδικασία,αλλά μιας και την ξέρεις και έχεις ήδη μπει στη διαδικασία της,γιατί δεν τη συνεχίζεις?Όταν ξαναπήγα στη σχολή μου έβλεπα μικρότερους φοιτητες και τους μιλούσα στον πληθυντικό.Σε καθηγητές ,ανεξάρτητα από το ποιόν του καθενος,δεν μπορούσα να τους κοιτάξω ή να τους απευθυνθώ ευθέως (μη με φανε? :P ).Επειδή αυτοί είναι ακαδημαϊκοί και εγώ ενας τρελος ,παρακμιακος που δεν ξερει τι του γινεται και μπορει να μιλαω και να μη βγαζω λογικες προτασεις κλπ .

Επ αυτού εχω γραψει και στα προηγούμενα ποστς μου(αναφερω μαλιστα και το \"δεν ζω\").Διαβασε τα ξανα αν θελεις και ρωτα με οτι ακομα χρειαζεσαι.

\"Κάθε γνώση ανακτάται με κόπο,ακόμα περισσότερο αυτή του εαυτού σου.\"