Τι είναι πια αυτή η ψυχή μας;!

[Tonia Papadopoulou]

Ειλικρινά, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Έχω στενή επαφή με την ιατρική και...τις ασθένεις χρόνια τώρα (δούλευα σαν γραμματέας σε γιατρούς και επειδή η ιατρική σαν επιστήμη μου άρεσε, πάντα έψαχνα περαιτέρω πληροφορίες γύρω από τις ασθένεις).Τις φοβόμουν αλλά οι γνώσεις που πήρα με τον καιρό με έκαναν να κατανοήσω ότι, όχι όλα, αλλά πολλά είναι θεραπεύσιμα. Πλέον, όμως έχω αλλάξει τροπάρι και έχω φτάσει σε απελπιστική κατάσταση. Σίγουρα, στην εποχή μας, ένας άνθρωπος ηλικίας 30 ετών (εγώ είμαι 27) δεν είναι σπάνιο να έχει καρκίνο, αλλά, δεν ειναι φυσιολογικό να συμπεραίνω με τον οποιοδήποτε πόνο ότι πάσχω από κάτι σοβαρό και δη μη ιάσιμο (με την πρόοδο της ιατρικής σπάνια δεν είναι ιάσιμες και θεραπεύσιμες ασθένειες). Δηλαδή, η λογική μου λέει ότι αν ποτέ εμφανιστεί κάτι θα μπορώ να το αντιμετωπίσω, και η ψυχή (?) μου κατακλύζεται από ένα αλλόκοτο συναίσθημα πικρίας και απογοήτευσης. Πάντα ψάνχω να βρω το πιο αλλόκοτο σενάριο για το τι είναι αυτό που νιώθω.
Τον τελευταίο χρόνο δέχομαι καταιγισμό πληροφοριών για τον ένα που έχει το ένα, για τον τάδε που έχει το άλλο, καρκίνος, καρκίνος, καρκίνος... Γενικότερα, ό,τι και να μάθω στενοχωριέμαι και ας είναι μεγάλος ο άρρωστος και ας μην τον ξέρω... Νομίζω πως όλη αυτή η στενοχώρια έχει συσσωρευτεί μέσα μου και έχει μεγαλώσει φόβο και φοβίες προφανώς.
Πρόσφατα μου λένε ότι έχω αδυνατίσει, δεν έχω θέμα με το φαγητό, πάντα μ'άρεσε, ποτέ δεν ήμουν βουλιμική ή κάτι τέτοιο, και γενικά έχω καλό μεταβολισμό που σημαίνει ότι είμαι πάνω-κάτω στα ίδια κιλά χρόνια τώρα. Και ενώ παλιότερα, έχω ξαναπεράσει από το ίδιο "κάτω", τώρα μου έχει καρφωθεί ότι μπορεί να γίνω σαν τις ανορεξικές κλπ κλπ. Α, και επίσης ότι μήπως αυτή η μείωση βάρους οφείλεται σε κάποια αρρώστια. Εξετάσεις δεν έχω κάνει (μόνο τις ετήσιες γυναικολογικές). Αν και το πιστεύω ότι θα βγουν οκ (η λογική μου λέει ότι κάτι θα είχα νιώσει, ατονία, πόνους, κάτι βρε παιδί μου!) νομίζω ότι δεν θα με καθησυχάσουν, θα ψάξω να βρω άλλο αίτιο. Θα σκεφτώ δηλαδή, και αν αυτές οι εξετάσεις δεν είναι ενδεικτικές για μία συγκεκριμένη ασθένιεα. Η μητέρα μου φοβάται τους γιατρούς και δεν έχει κάνει ποτέ εξετάσεις. Οπότε, σκέφτομαι μήπως αυτό γέννησε και ανάθρεψε τους φόβους μου; Εδώ και μια εβδομάδα, νιώθω χάλια ψυχολογικά (σημειωτέον έχω χωρίσει 1 μήνα τώρα) και νιώθω ότι κάτι έχω τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορείς να διώξεις και αυτό είναι το χειρότερο για μένα. Ώρες - ώρες σκέφτομαι λογικά και λέω "είναι δυνατόν να με ελέγχει ένας φόβος;; που 99% είναι και αβάσιμος;;;. Μετά από λίγο όμως πάλι με πιάνει το συναίσθημα και πέφτω... Αυτό το συναίσθημα το έχω ξανανιώσει παλιότερα όταν είχα γυροειδή αλωπεκία (πριν την διαγνώσουν-πριν επισκεφτώ το γιατρό δηλαδή). Έμπαινα στο λεωφορείο και ένιωθα ότι όλοι βλέπουν τη μικρή αυτή άτριχη τρύπα στο τριχωτό της κεφαλής μου (που δεν υπήρχε περίπτωση να φαινόταν!) Ίσως όλα αυτά να επηρεάζονται και από την ανασφάλεια του πώς θα φαίνομαι στον κόσμο (γενικότερα, δεν με νοιάζει η γνώμη των άλλων όμως και το έχω αποδείξει άπειρες φορές.) Τέλος, για να μη σας κουράζω και άλλο, είμαι άνθρωπος που τα κρατώ όλα μα όλα μέσα μου και πάντα ακούω και βοηθάω τους άλλους, και τους βοηθάω και με μεγάλη επιτυχία - το πιο τρελό είναι ότι με έχουν βαφτίσει ψυχολόγο! Κάτι το οποίο σκέφτομαι να το σπουδάσω σαν δεύτερο πτυχίο...
Δεν ξέρω, είναι τόσα πολλά ειλικρινά! Μήπως να αρχίσω γιόγκα;;
(υ.γ. ξαναδιάβασα το κειμενάκι πριν το στείλω και τρόμαξα λίγο! λέω μία το ένα μία το άλλο! μπας και είμαι διχασμένη προσωπικότητα;; )

[jackrabit]

γεια σου ψυχολογε!νομιζω οτι η δουλεια σου ειναι η αφορμη για να σου γεννηθουν αυτες οι φοβιες που οπως λες ειναι 99% αβασιμες,,,η αιτια μηπως οτι χωρισες?

[Tonia Papadopoulou]

όχι, όχι δεν είμαι ψυχολόγος στο επάγγελμα! αν και νομίζω ότι αν ήμουν 18 τώρα, θα επέλεγα αυτό το μονοπάτι... είμαι, όμως, κατ'επιλογή στον κύκλο μου! γνωστοί, φίλοι, άσχετοι ελάτε σε εμένα! :P
Πάντως, βλέπω ότι όσο πιο "σκεπτόμενο" είναι ένα άτομο, τόσο πιο εύκολα πέφτει στην παγίδα των νοσηρών αυτών καταστάσεων!
όσο για τον χωρισμό, σίγουρα με έχει επηρεάσει και επειδή προσπάθησα να το ξεπεράσω χωρίς πόνο μπορεί τελικά να κατάφερα το αντίθετο. Αλλά είναι λογικό να με "χτύπησε" σε κάτι τέτοιο; Δηλαδή, να εκδηλώθηκε φοβία για ασθένειες;; Πόσο παράξενα παιχνίδια κάνει το μυαλό και η ψυχή μας;

[jackrabit]

ετσι ειναι η πολλη σκεψη σε συνδιασμο με τη μεγαλη ευαισθησια μπορουν να πλασουν πολλα στο μυαλο μας,,αλλα και να μην σκεφτεσαι μπορει να σε επειρεαζει υποσυνειδητα,
επισης,πιστευω οτι οταν συμβαινει ενα κακο η καλο,,επιρρεαζεται και η αντιληψη μας, ο τροπος σκεψης μας,,εδω λοιπον κυριαρχει το συναισθημα περισοτερο απο τη λογικη,

[John11]

Ώρες - ώρες σκέφτομαι λογικά και λέω "είναι δυνατόν να με ελέγχει ένας φόβος;; που 99% είναι και αβάσιμος;;;. Μετά από λίγο όμως πάλι με πιάνει το συναίσθημα και πέφτω...

Όσο για τον χωρισμό, σίγουρα με έχει επηρεάσει και επειδή προσπάθησα να το ξεπεράσω χωρίς πόνο μπορεί τελικά να κατάφερα το αντίθετο. Αλλά είναι λογικό να με "χτύπησε" σε κάτι τέτοιο; Δηλαδή, να εκδηλώθηκε φοβία για ασθένειες;; Πόσο παράξενα παιχνίδια κάνει το μυαλό και η ψυχή μας;

Πολλοί αναρρωτιόμαστε για τη λογική των συναισθημάτων και του τι αισθανόμαστε.
Τα συναισθήματα δεν είναι λογική, η λογική είναι κάτι άλλο. Γι' αυτό τα συναισθήματα είναι ά-λογα, παράλογα δηλαδή αν κάποιος θέλει να κάνει πλάκα μέσα στη σοβαρότητα.
Και εφόσον τα συναισθήματα είναι άλογα, η λογική δεν γίνεται να τα ελέγξει, και κάθε τέτοια προσπάθεια είναι ανώφελη.
Ο φόβος είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα, αν σκεφτεί κανείς ότι είμαστε σωματικά/φυσικά πολύ ευάλωτοι. Άσχετα αν στη βλακεία ή στην αλλαζονεία μας νομίζουμε ότι είμαστε σπουδαίοι και άτρωτοι.
Έτσι, υπάρχει φόβος που είναι αδύνατο να ελεγχθεί από τη λογική. Και εδώ έρχεται η σημαντική ερώτηση, τι κάνουμε; Δεν θέλω να το εξηγήσω αναλυτικά, αλλά νομίζω ότι ο φόβος εξαρτάται από την ποιότητα των σχέσεων μας με τους άλλους.
Και μια ερώτηση. Έχεις σκεφτεί για κάποιο πελάτη των γιατρών που δούλευες: "τι ανόητος/η είναι να φοβάται τόσο;" ;

[Tonia Papadopoulou]

Ο φόβος είναι κάτι τόσο περίπλοκο και ταυτόχρονα τόσο απλό. Αναλόγως την οπτική που αποφασίζεις να το δεις. Και άλλο φόβος, άλλο φοβία, άλλο εμμονή, ένας φαύλος κύκλος όλα που δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις και πού να καταλήξεις. Άσ'τα!
Όσο για την ερώτησή σου, φυσικά και δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό! ΠΟΤΕ! Ο κάθε άνθρωπος όταν αφορά στον εαυτό του και δη στην υγεία του, έχει δικαίωμα να φοβάται. Και ειδικά όταν επρόκειτο για βαριές επεμβάσεις ή περιπτώσεις. Ξέρεις, είναι μεγάλο σχολείο οι ασθενείς, μπορείς να κατανοήσεις χαρακτήρες και να βγάλεις συμπεράσματα. Ένας άνθρωπος μπορεί να φοβάται για την υγεία του (γιατί είναι κάτι που τον ξεπερνά), αλλά να κρατά αυτόν τον υπέροχο, γεμάτο καλοσύνη και ευγένεια χαρακτήρα που είχε. Υπάρχουν και άλλοι που απλώς βρίσκουν αφορμή να διοχετεύσουν τη μιζέρια τους, μιζέρια που κατακλύζει την καθημερινότητά τους. Υπάρχουν και άλλοι που φοβούνται στα όρια του φυσιολογικού. Αλλά, φυσικά, πάντοτε έμπαινα στη θέση του καθενός.

[katvas]

γεια σε ολους ειμαι 29χρονων και ειμαι καινουρια στο φορουμ

[katvas]

διαβαζω τις ιστοριες σας και λεω δεν ειμαι μονη μου η δικη μου ιστορια ξεκινησε πριν εναμιση χρονο περιπου.ξαφνικα αρχισα να φοβαμαι οτι κατι κακο εχω και θα πεθανω γυρισα πολλους γιατρους και ολοι μου ελεγαν να διαχεριστω το αγχος μου.επι εναμιση μηνα ψαχνομουν εξετασεις αιματος υπερηχοι μεχρι και αξονικη στο κεφαλι καποια μερα μου τη δινει και αρχιζω να πιστευω οτι θα τρελαθω με αυτα που κανω για 5μερες δεν κοιμαμαι[ειχα ηδη χασει 10κιλα}ειμαι χαλια οι δικοι μου τα ειχαν χασει...5μερες μετα παω στην ψυχιατρο μου δινει ζολοφτ και λεξοτανιλ απ τη πρωτη βραδια κοιμηθηκα γιατι ενιωσα ασφαλεια αρχισα εγω φοβαμαι ακομα οτι σιγα να τρωω παλι{δεν επινα ουτε ζουμι απο φαγητο}και να βρισκω λιγο τον ευατο μου.περασα εναν ηρεμο χειμωνα και το καλοκαιρι που μας περασε παθαινω κολικους με εντονο πονο αφορητο δεν πτοοουμαι ομως αρχες σεπτεμβρη αρχιζω να εχω εμετους χωρις αιτια και κατι μικροαλλαγες στις κενωσεισ αυτο ηταν η αρχη για να αρχισω τα ιδια,πηγα σε γαστρεντερολογο μου ειπε να περιμενω μια εβδομαδα και βλεπουμε μιαμιση εβδομαδα μετα παθαινω σκωληκοειδιτιδα 28σεπτεμβρ κανω εγχειρηση.τα συμπτωματα μεχρι τωρα δεν εχουν εμφανιστει πιθανον ηταν σκωληκοειδιτιδα.ομως εγω φοβαμαι ακομα οτι εχω καρκινο στο εντερο κατι που φοβομουν και πριν την εγχειρηση.τις τελευταιες μερες εχω δει 2φορες αιμα εχω τσουξιμο και λιγο φαγουρα για μια δυο μερες δυσκολευομουν στην τουαλετα,θελω να πιστευω οτι ειναι αιμορροιδες που τις βλεπω απο κατω αλλα ο φοβος ειναι παντα εκει.ο λογος που δεν εχω παει ακομα στην ψυχιατρο ξανα η σε ψυχολογο ειναι οτι δεν εχω πειστει οτι δεν εχω κατι οργανικο για να το ψαξω αλλιως.υπαρχουν στιγμες που λεω τι κανω χανω τη ζωη μου αλλα ξαναππεφτω..καθε μερα λεω να παω στο γαστρεντερ παλι αλλα φοβαμαι μη μου πει να κανω κολονοσκοπηση κατι που εννοειται θα ειχα κανει μονη μου αλλα φοβαμαι. συγνωμη αν σας κουρασα...