Χωρισμός γονέων και ρήξη σχέσεων του πατέρα με τα παιδιά

[julias]

innerwish, σε συγχαίρω για την ανθρωπιά, το ενδιαφέρον και αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στον πατέρα σου. Δύο επισημάνσεις μόνο:

1) Οπως ανέφερε το Ξωτικό, είναι μάταιο, άσκοπο και ατελέσφορο να ζητάς αναγνώριση από τον πατέρα γενικά, και ειδικότερα από τον συγκεκριμένο άνθρωπο, η κρίση του οποίου απέχει πολύ από το να χαρακτηρίζεται αξιόπιστη. Δεν χρειάζεσαι επιδοκιμασία από κανένα για την προσωπικότητα και τις επιλογές σου, παρά μόνο από την ίδια τη συνείδησή σου.
2) Οσο συνεχίζεις να τον βλέπεις σα να μην τρέχει τίποτα (δεδομένου οτι εξακολουθεί να έχει τις ίδιες αντιλήψεις και απόψεις), τόσο του προσφέρεις μιά δικαιολογία να παραμείνει ένας κοντόφθαλμος ξεροκέφαλος άνθρωπος. Επομένως, δε βοηθάς ούτε τον εαυτό σου αλλά ούτε εκείνον. Μόνον όταν συνειδητοποιήσει οτι μπορεί να σε χάσει από τη ζωή του θα σκεφτεί οτι ίσως πρέπει να αναθεωρήσει τη στάση του...

Ουτε αυτο παντως Nick ειναι σιγουρο...Μπορει ο πατερας του να ειναι τοσο κοντοφθαλμος που να μην τον νοιαζει να χασει το γιο του απο τη ζωη του. Συμβαινει και αυτο. Ο θεματοθετης πρεπει να βαλει τα ορια του, σκεπτομενος παντα οτι μπορει ολο αυτο να οδηγησει και σε πληρη απομακρυνση...

[nick cave]

Ουτε αυτο παντως Nick ειναι σιγουρο...Μπορει ο πατερας του να ειναι τοσο κοντοφθαλμος που να μην τον νοιαζει να χασει το γιο του απο τη ζωη του. Συμβαινει και αυτο. Ο θεματοθετης πρεπει να βαλει τα ορια του, σκεπτομενος παντα οτι μπορει ολο αυτο να οδηγησει και σε πληρη απομακρυνση...

julias, ναι, υπάρχει η πιθανότητα της πλήρους απομάκρυνσης. Οταν όμως αγαπάμε κάποιον, οφείλουμε να τον βοηθήσουμε να απαλλαγεί από τις λανθασμένες πεποιθήσεις του, να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Αν με το να γίνουμε πιό σκληροί απέναντί του τον βοηθήσουμε να "ξυπνήσει", τότε θεωρώ οτι αξίζει να ρισκάρουμε ακόμα και την πιθανότητα να απομακρυνθούμε για ένα διάστημα. Οποιαδήποτε αλλαγή θα ήταν προτιμότερη από τη διατήρηση της σημερινής κατάστασης. Αλλά ο θεματοθέτης είναι ο μόνος που μπορεί να ζυγίσει τα πράγματα και να αποφασίσει τελικά.

[julias]

julias, ναι, υπάρχει η πιθανότητα της πλήρους απομάκρυνσης. Οταν όμως αγαπάμε κάποιον, οφείλουμε να τον βοηθήσουμε να απαλλαγεί από τις λανθασμένες πεποιθήσεις του, να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Αν με το να γίνουμε πιό σκληροί απέναντί του τον βοηθήσουμε να "ξυπνήσει", τότε θεωρώ οτι αξίζει να ρισκάρουμε ακόμα και την πιθανότητα να απομακρυνθούμε για ένα διάστημα. Οποιαδήποτε αλλαγή θα ήταν προτιμότερη από τη διατήρηση της σημερινής κατάστασης. Αλλά ο θεματοθέτης είναι ο μόνος που μπορεί να ζυγίσει τα πράγματα και να αποφασίσει τελικά.

Συμφωνω απολυτως Nick! Οσο ρομαντικο και να ακουγεται, η αγαπη τελικα ειναι μεγαλο κινητρο. Ομως δεν φτανει αυτη. Πρεπει να θελουμε και εμεις να αλλαξουμε. Και ναι..ειναι απαραιτητη η απομακρυνση αν πιστευουμε οτι με τον τροπο αυτο μπορει να συμβαλλουμε στην βελτιωση της καταστασης....

[innerwish]

Με την πολύτιμη βοήθειά και μετά από συζητήσεις με τη μαμά μου και τον αδερφό μου που με νοιάζονται όσο τίποτε βλέπω ότι δεν είμαι τόσο σκληρός άνθρωπος ώστε να το παίζω τρελίτσα με τον πατέρα μου και να μη με πειράζει η στάση του αυτή σε τόσο σοβαρά θέματα...το θεωρώ μάλιστα μειονέκτημα που δεν μπορώ. Είμαι κοντά στην απόφαση να του πω ότι αν συνεχίσει σε τέτοια θέματα που μπορεί εγώ να εθελοτυφλώ να έχει τέτοια στάση θα χάσει έναν γιο (αν και έχει ήδη χάσει και τον αδερφό μου και δεν το χει καταλάβει καν). Όσο και να προσπαθώ τέτοιες συζητήσεις να μην γίνονται, έχω και πατέρα και μάνα και πάντα θα γίνονται αναγκαστικά γιατί πάντα περιστάσεις τέτοιες θα τυχαίνουν. Πρέπει να το σεβαστεί και να μην βάζει εμένα στη μέση.

Δεν του έχουμε πει ότι η μαμά μου είναι ξανά μ' αυτόν και μάλιστα τον γνωρίζει και όλο το σόι της και τον συμπαθούν και τον αγαπούν όλοι... Από φόβο φυσικά στην αντίδραση του δεν το λέμε αλλά και δεν ήθελα αυτές τις συζητήσεις που με στενοχωρούν τόσο.
Σήμερα όμως επικαλέστηκε το ενδιαφέρον του για τα παιδιά του και για την αγωγή τους (μπορείτε να καταλάβετε πόσο λίγο φυσικά έχει συντελέσει σε αυτό) και μου ζήτησε να του πω αν μπαίνει κάποιος άλλος άνθρωπος σπίτι γιατί έχει αυτό να κάνει και με εμάς, τα παιδιά του και την ζωή μας και αν κάτι τέτοιο ισχύει θα ήθελε να το ακούσει από εμάς και όχι από κάποιον άλλο. Δεν ρωτάει εδώ και 5 χρόνια καν αν η μαμά μου είναι καλά. Ούτε μια φορά! Πως να τον νοιάζει άρα η αγωγή και η ζωή μας;
Στην συζήτηση που είχαμε τώρα τελευταία (που ήταν και η αφορμή να γραφτώ στο φόρουμ και ν΄ανοίξω το θέμα) του είπα ότι εδώ δεν τον νοιάζει καν τι κάνει και ρώτησε τον αδερφό μου αν "πίνει ακόμη καφέ με "αυτόν"". Η απάντηση του; "Αφού ξέρω ότι δεν θα 'ναι ποτέ καλά! Εγώ την έκανα άνθρωπο. Μακάρι να 'ναι όλος ο κόσμος καλά, αλλά αυτή το ξέρω ότι δεν ειναι!" Με μια τόσο μεγάλη ευκολία.....!

Βρίσκομαι συνεπώς ξανά στην ίδια θέση. Πρέπει να γίνει μια συζήτηση η οποία θα μου κοστίσει. Πρέπει, γιατί αν δεν την κάνω πάλι θα βγω φταίχτης και κακός με αυτόν γιατί δεν του το πα αφού μου το 'χε ζητήσει. Σε αυτήν την συζήτηση όμως θα μιλήσω μόνο εγώ και θα του πω αυτά που πρέπει να ακούσει και αν δεν τα δέχεται, δεν του αξίζω σαν γιος και είναι η τελευταία φορά που με βλέπει...τέλος...