Πως θα φύγει αυτό το μαύρο βάρος;

[Πυρρων]

Απαιτεις...και καλα κανεις...Απαιτεις σεβασμο, αποδοχη και ελευθερια να εκφραζεσαι με τον τροπο που σε αντιπροσωπευει...και θυμωνεις, απογοητευεσαι οταν δεν εισπρατεις σεβασμο και αποδοχη...Δυστηχως ομως αυτα δεν δινονται απλοχερα αλλα κερδιζονται. Ειπες οτι δουλευες σε ενα πολυ ανταγωνιστικο περιβαλλον και τα καταφερνες να τα βγαλεις περα. Με ποιον τροπο κερδιζες των σεβασμο των συναδελφων σου την περιοδο εκεινη; Ποιες ικανοτητες ενεργοποιουσες για να επιβιωσεις και να διαπρεψεις;

[elis]

Ρε συ από τη στιγμή που θα κάνετε ο καθένας τη δίκη του οικογένεια δύο γνωστοί είστε με τον αδερφό σου συνήθως σπάνιο να μείνει η σχέση μπαίνουν μέσα γαμπροί νύφες κ κληρονομικά κ βαριέται το σύμπαν

[sumpall]

Το ξέρω πως είμαστε δυο οικογένειες.. Απλά εγώ το έβλεπα πολύ ζεστά το θέμα με όλους. Κυρίως με την γυναίκα του.. εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα... είναι τόσο μεγάλη ιστορία πραγματικά.. ξεπερνάω το γεγονός του οικογενειακού δεσμου που πίστευα ότι είχα και προσπαθώ να δουλέψω το πως θα σταματήσει να με απασχολεί το τι θα πουν και τι θα κανουν εις βάρος μου.. να σταματήσουν, δεν υπάρχει περίπτωση.. να μην με νοιάζει θέλω... γιατί εχει πιάσει και όλο το σόι για να με κατηγορεί... τέλος πάντων.. ειναι λογος όπως είπα για να μην φευγει το βάρος μου...

Όσο για τον σεβασμό των συναδέλφων μου τον κέρδιζα δίνοντας.. Ήμουν καλή σε αυτό που έκανα. Η δουλεία που έπρεπε να βγει ήταν ομαδική και συνήθως έπαιρνα τον ρόλο του τα κάνω όλα και συμφέρω. και γιατί το ήθελα και γιΑτί έτσι έιχα μάθει να δουλεύω. Πάντα ήμουν της υπερπροσφοράς.. Εκείνη όμως η περίοδος ήταν για εμένα εξαιρετική.. Με ρωτούσες "τι κάνεις;" και απαντούσα τέλεια!! όχι απλά καλά.. γι αυτο εχω φρικάρει.. γιατι ξέρω πως είναι να είμαι "τελεια" και να μπορώ να αντιμετωπίσω το πιο σημαντικό προβλημα που προκύπτει. ενώ τώρα έχω μπεί σε ένα μαύρο πράγμα.. ατελείωτο.. καναπέ, τηλεόραση, μελαγχολία, χωρίς φαγητό για μέρες.. ταχυπαλμία.. στις αρχές έλεγα πως το ελέγχω.. και πως είναι θέμα χρόνου να φύγει. αλλά είναι καθημερινότητα μου εδώ και δυο χρόνια με λίγες εξάρσεις αισιοδοξίας. Έλεγα στον εαυτό μου να σταματήσω και ότι ο κόσμος έχει τόσο σοβαρά προβληματα.. γι αυτό και σταμάτησα να το συζητώ με τους φίλους μου γιατί μόνο αυτό μου έλεγαν.. πως εγώ είμαι καλά.. δεν ξέρω τι χρειάζεται.. μια σφαλιάρα να συνέλθω;; μηπως είναι όμως πιο .. παθολογικό ας πουμε...

[μαρκελα]

.. γιατι ξέρω πως είναι να είμαι "τελεια" και να μπορώ να αντιμετωπίσω το πιο σημαντικό προβλημα που προκύπτει. ενώ τώρα έχω μπεί σε ένα μαύρο πράγμα.. ατελείωτο.. καναπέ, τηλεόραση, μελαγχολία, χωρίς φαγητό για μέρες.. ταχυπαλμία.. στις αρχές έλεγα πως το ελέγχω.. και πως είναι θέμα χρόνου να φύγει. αλλά είναι καθημερινότητα μου εδώ και δυο χρόνια με λίγες εξάρσεις αισιοδοξίας. Έλεγα στον εαυτό μου να σταματήσω και ότι ο κόσμος έχει τόσο σοβαρά προβληματα.. γι αυτό και σταμάτησα να το συζητώ με τους φίλους μου γιατί μόνο αυτό μου έλεγαν.. πως εγώ είμαι καλά.. δεν ξέρω τι χρειάζεται.. μια σφαλιάρα να συνέλθω;; μηπως είναι όμως πιο .. παθολογικό ας πουμε...

Καλημέρα sumpall
θα σου πω την ιστορία μιας παλιάς μου συμμαθήτριας, που αντιμετώπιζε σχεδόν, το ίδιο πρόβλημα με σένα.. Ο αδελφός της έπαιρνε πάντα τα καλύτερα απ' την οικογένεια,
δηλ. και σπούδασε και στα κληρονομικά δεν αδικήθηκε, όμως επειδή ήταν αχάριστος και τα ήθελε όλα δικά του κι η φίλη μου υποχωρούσε συνέχεια για να μην υπάρχουν
προστριβές, βλέπεις την είχαν μάθει νάναι το "καλό" παιδί της οικογένειας, κάποια στιγμή που ένιωσε αυτό τον πόνο στο στέρνο έλεγε "θα περάσει δεν είναι τίποτα, ας μην
τους αναστατώσω τώρα όλους.." τελικά όχι μόνο δεν πέρασε, αλλά επιδεινώθηκε και τελικά διαγνώστηκε με κρίση πανικού. Βέβαια, έκανε ψυχοθεραπεία αμέσως, είδε τα
αίτια του προβλήματός της, ότι π.χ. δεν μπορούμε νάμαστε τα καλά παιδιά συνέχεια.. αλλά ούτε και τα τέλεια και σήμερα είναι μια χαρά! Γι' αυτό και σου είπα μη το αφήνεις..

[Πυρρων]

Περιγραφεις μια ιδεατη κατασταση οπου ολες οι σχεσεις μας παραμενουν σταθερες και αναλοιωτες μςσα στο χρονο...

[tasakiou]

Καλημέρα.. Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω στην παρέα σας και θέλω πραγματικά να μιλήσω με ανθρώπους που ίσως μπορούν να με καταλάβουν.

Είμαι 27 χρονών, με μια όμορφη σχέση, ζούμε μαζί εδώ και 2 χρόνια, έχω τους γονείς μου που τους λατρεύω, τις φίλες και τους φίλους μου.. Αν και τον καλυτερο μου φίλο τον έχασα πριν 2 χρόνια σε δυστύχημα. Πριν λίγους μήνες κατάφερα να μην πονάω τόσο. Έχω σπουδάσει. Εμφανισιακά, μου αρέσω.. Έχω τα θέματα μου αλλά νιώθω καλά κοιτάζοντας με. Κυρίως όταν είμαι περιποιημένη. Δεν εργάζομαι αυτή την εποχή αλλά έχει βρεθεί κάτι και σύντομα θα εργάζομαι. Είμαι κοινωνική.. Μου αρέσει πολύ να κανονίζω μαζώξεις στο σπίτι με φίλους ή πάρτυ με κάθε ευκαιρία. Αγαπώ πολύ τα ταξίδια εσωτερικό ή εξωτερικό. Ξεφεύγω και μαθαίνω ταξιδεύοντας. Είμαι σωματικά υγιής και εγώ και οι αγαπημένοι μου. Βλέπω το μέλλον μάλλον με αισιοδοξία. Πιστεύω ότι θα κάνω όσα ονειρεύομαι. Δεν θέλω και πολλά.. Κυρίως ηρεμία και αγάπη θέλω. (Τι λέω τώρα ε Γενικώς, φαινομενικά... Είμαι καλά!

Υπάρχει όμως ΠΑΝΤΑ αυτό το γνωστό σε κάποιους από εσάς, βάρος στο στέρνο.. Ένα μαυρο τεράστιο βάρος.. Υπάρχει φόβος, ανασφάλεια, κριτική από όλους και από όλα.. Υπάρχει συνέχεια.. συνέχεια... Ακόμη και όταν γελάω. Όταν κάτι καλό συμβαίνει. Όταν μιλάω ή όταν συμβουλεύω ή όταν διαβεβαιώνω τους γύρω μου πως όλα θα πάνε τέλεια. Όταν προσπαθώ να φάω γιατί συνήθως δεν έχω όρεξη. Όταν χορεύω. Όταν απαντάω "είμαι πολύ καλά". Πάντα.

Και μέχρι εκεί μπορώ να πω ότι αντέχω.. Μάλλον δεν αντέχω αλλά ειμαι σε καταστολή.. Όταν συμβεί κάτι που να με στεναχωρεί, που συνήθως μπορεί να είναι και ανευ σημασίας, παραλύω αμέσως, πονάει η καρδιά μου, έχω ταχυπαλμίες που ισως κρατήσουν μέρες. Θέλω να κοιμάμαι ή να μην κοιμάμαι. Ανάλογα. Δεν τρώω για καιρό. Και μαυρό βάρος. Μαύρο ασήκωτο βάρος.

Την τελευταία φορά, συνέβη κάτι σημαντικό για εμένα.. Έχω αποφασίσει να βγάλω από τη ζωή μου κάποιους ανθρώπους που μου την χαλούσαν και τύχαινε να είναι στο στενό οικογενειακό μου περιβάλλον. Τους αγαπούσα πολύ οπότε καταλαβαίνετε ότι η απώλεια ήταν μεγάλη. Ξέρω πως πίσω από την πλάτη μου έχουν ειπωθεί τέρατα για εμένα από ανθρώπους που είχα πολύ ψηλά σε κάποιους που ποτέ δεν εκτίμησα.. και όλοι αυτοι έχουν το δικαίωμα να μου σκίζουν την ψυχολογία... Στο τελευταίο περιστατικό και ενώ έχω πεισει τον εαυτό μου πως δεν με αγγίζει τίποτα σε σχέση με αυτούς, πέρασα το βράδυ μου με εφιάλτες, σπασμούς και ταχυπαλμία. Και φυσικά, μαυρο βάρος... πάντα εκει..

Συγνώμη που μακρυγορώ πραγματικά.. συγνώμη..

Αποφάσισα τότε πως χρειάζομαι βοήθεια. Μια φίλη μου έδωσε το τηλ και χωρίς να το σκεφτώ κάλεσα τη γιατρό. Πίστευα πως θα κάνω ψυχανάλυση. Αυτό που κάνω έμαθα πως λέγεται "προσωπική ανάπτυξη" . Έμαθα πολλά και είμαι μολις στην δεύτερη μου επίσκεψη. Πραγματικά αυτό το εκτιμώ πολυ! Το μαύρο βάρος δεν φεύγει αλλά έχω αρχίσει να επιβάλλομαι στο μυαλό μου και να το σταματάω όταν κάνει μόνο κακές σκέψεις. Και αναπαράγει όσα ζω τον τελευταίο καιρό. Σταματάω και τις φωναχτές συζητήσεις με τον εαυτό μου..
Νομίζω όμως πως παραπλάνησα τη γιατρό.. Έχω συνηθίσει να γελάω και να λέω σε ολους πως είμαι καλά.. και δυστυχώς νομίζω πως δεν έχει καταλάβει το δύσκολο της περίπτωσης. Μου λέει πως είμαι σε ανώτερο επίπεδο από άλλους που ξεκινούν την "ανάπτυξη" τους τώρα και πως είμαι πολύ κοντά στο να κάνω πραγματικότητα όσα θεωρητικά ξέρω και χωρίς να χρειαστεί να μου τα πει εκείνη... Το βάρος όμως... το βάρος δεν φευγει..... και εγώ χαμογελάω ικανοποιημένη με αυτά που ακούω κοροιδεύοντας τον εαυτό μου.

Σας κουρασα.... χιλια συγνώμη... και να φανταστείτε δεν είναι όλα όσα έχω στο μυαλό μου.. Υπάρχει κάποιος από εσάς που να μπορεί να μου πει κάτι... ότι θα περάσει.. η τι να κάνω για να περάσει... Υποφέρω... θέλω να φύγει...

Έτσι ήμουν πριν κάποια χρόνια φίλη μου..και μετά πήγα σε θεραπεία! Και ξέρεις τι κατάλαβα ότι είχα την λανθάνουσα κατάθλιψη που μπερδεύει..πολύ ενεργητική με χιούμορ, εργατική και κοινωνική αλλά με έναν προβληματισμό..που φούσκωσε και άρχισα να έχω προβλήματα στη δουλειά μου και στην υγεία μου λόγω άγχους..εκεί πήγα σε ψυχολόγο και μου βγήκαν πολλές αλήθειες! Αυτό το μαύρο πράγμα δν μου έχει φύγει τελείως αλλά δν το έχω συνεχώς..
Φυσικά δν λέω ότι έχεις κτ τέτοιο, ίσως το μαύρο πράγμα να είναι απλά η ανασφάλεια της εποχής...άλλωστε στην 1η παράγραφο είδα μια πολύ φυσιολογική κοπέλα!

[sumpall]

Ψυχολόγος σας βοήθησε δηλαδή. Εμένα δεν είναι ακριβώς ψυχανάλυση αυτό που κάνω και επειδή είμαι πολύ καινούρια σε όλο αυτό, δεν ξέρω που και πως να τα καταταξω. Με έχει βοηθήσει σε κάποιο βαθμό αλλά φταίω και εγώ που και εκεί προσπαθώ να είμαι καλά.. Αργησα να πιστέψω πως έπρεπε να απευθυνθώ κάπου γιατί δεν ήθελα καθόλου να ασχοληθώ με γιατρούς, ψυχανάλυση, ίσως φάρμακα.. Η μαμά μου το έχει περάσει και δεν θέλω να θυμάμαι εκείνη την εποχή.

Σε σχέση με το οικογενειακό μου θέμα.. οκ.. είμαι άτυχη! πραγματικά.. έτυχε με τον πιο κουφό τρόπο να δω συνομιλίες της γυναίκας του με μέλη της οικογένειας μου. Εκεί, τα είδα όλα! Τελος πάντων. δεν με βοηθάει να τα θυμάμαι.
Εχω κάνει ένα τεράστιο λάθος σε όλο αυτό. Πιστεψα πως θα σώσω τον κόσμο. Στις επισκέψεις μου στην θεραπέυτρια μου έμαθα πως έχω αυξημένο το αισθημα της δικαιοσύνης.. Με τρελαινει κυριολεκτικά η εκμετάλευση των αδυναμων. Ειδικά όταν αυτός ο αδύναμος ειναι οι γονείς μου.. οι οποιοι δεν θέλουν και να "σωθούν" όπως κατάλαβα! Αυτά τα όμορφα..

Δεν θα σταματήσω τις επισκέψεις μου στην θεραπευτρια μου. Αν και οικονομικά, ζορίζομαι απίστευτα λόγω ανεργίας αυτη την εποχή όπως ξανα είπα. Ηδη νιώθω καλύτερα που "τα λέμε"!
Έχω το βάρος μου.. αλίμονο.. που να πάει; αλλά είμαι σίγουρη πως θα φύγει.. Να φύγει.. χτες..

[tasakiou]

Αυτό το μαύρο πράγμα θες να το ονομάσουμε κάπως εμένα με βοηθάει να το λέω black hole..έτσι καμια φορά του μιλάω!

[sumpall]

Αν του μιλούσα θα του ζητούσα έτσι απότομα όπως ήρθε, έτσι απότομα να φύγει.. δεν θα παρεξηγηθώ.. απεναντίας.. ψάχνω να του βρω τον πιο ανώδυνο τρόπο για να φύγει..