Λύγισα

[antwnhc]

Γεια σας παιδιά, καινούριος είμαι. Αντώνης από Θεσσαλονίκη, 15.

Η ζωή μου έχει πάρει την κάτω βόλτα... Από το κακό στο χειρότερο... Έχει 2-3 μήνες που συμβαίνει αυτό, από τότε που άρχισα το σχολείο.

Θεωρούμαι πολύ καλός μαθητής και σχεδόν όλοι όσοι με γνωρίζουν με θεωρούν ελπίδα για το μέλλον! Έλα που δεν μου αρέσει αυτό και δε με έχει βοηθήσει κιόλας. Εκτός του ότι έφτασα στο σημείο να καβαλήσω σε κάποια φάση το καλάμι, η όλη πίεση και προσδοκίες μου δημιουργούν τεράστιο βάρος και δεν μπορώ να ανταπεξέλθω με τίποτα. Έχω αναπτύξει εχθρική συμπεριφορά προς τους πάντες, έχω κατακλειστεί στον εαυτό μου και μόνο η μητέρα μου γνωρίζει το ελάχιστο των βασάνων μου και αυτό επειδή με ανάγκασε να τις το πω, λόγω πολλαπλών παραπόνων. Όλο αυτό με λύγισε εντελώς όσοναφορα τον τομέα "σχολείο" και κάνω μία ελεύθερη πτώση πραγματικά. Και δεν θέλω να στεναχωρήσω αυτούς που ενδιαφέρονται για εμένα....... Αυτά σε αυτόν τον τομέα.

Ο πατέρας μου πέρυσι τέτοιο καιρό έπαθε έμφραγμα και αναγκάστηκε να κόψει το κάπνισμα. Ήταν εθισμένος, αλλά κατάφερε να το κόψει! Πριν από ένα μήνα, λοιπόν, το βρίσκω να ξανακαπνίζει. Τον πιάνω στα πράσα. Ο ίδιος μου είχε υποσχεθεί ότι δεν θα το ξανακάνει στο όνομα της αγάπης που τρέφει για εμάς, την οικογένειά του. Ήμουνα σίγουρος ότι δεν θα το ξαναεπιχειρήσει. Η μητέρα μου, που ήταν εντελώς σίγουρη ότι ο πατέρας μου το είχε ξεχάσει το κάπνισμα, μετά από ένα χρόνο, τον πιάνει κι εκείνη στα πράσα... Η μητέρα μου τον τελευταίο καιρό ψυχολογικά είναι περίπου σαν εμένα... Ε ήταν η χαριστική βολή...
Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την αδιαφορία που δείχνει σε εμένα και τη γενική αδιαφορία που έδειχνε ανέκαθεν και στα δύο παιδιά του, εμένα και τον φοιτητή αδερφό μου, με οδηγούν στο να ντρέπομαι για αυτόν τον άνθρωπο και το γεγονός ότι είμαστε άμεσα συγγενείς.......

Με τους φίλους μου έχω φέτος απομακρυνθεί πολύ, χωρίς να το θέλω, και έχω μαλώσει και με τέσσερις (5 κοντινούς φίλους έχω). Δεν ξέρω πραγματικά τι φταίει...... Υποτίθεται ότι τα βρήκαμε, αλλά δεν ξέρω τι συμβαίνει και κάτι μου λέει ότι και οι δύο πλευρές έχουν προβλήματα η μία με την άλλη. Και ρωτάω γιατί μου θυμώσατε και δεν μου λένε. Οι φίλοι μου είναι ίσως οι μόνοι που δεν έχω δημιουργήσει "ασπίδα" προστασίας και εχθρότητας κι όμως είναι οι μόνοι που μου το έχουν κάνει αυτό με τη σειρά τους.

Στα προσωπικά έχω 3 μήνες να κάνω κάτι με κοπέλα, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Έχω κάνει μεγάλη στροφή σε αυτό το θέμα, δεν θέλω πια ξεπέτες, θέλω μία σταθερή σχέση με κάποια κοπέλα που ξέρω καιρό, θέλω σταθερή συμπαράσταση από κάποιον.... Αλλά δεν έχω όρεξη να πιάσω κάποια πλέον.......

Με τον αδερφό μου σπάνια μιλάμε, νομίζω πάντως ότι είναι ο μόνος που με καταλαβαίνει, θέλω να μιλήσουμε, αλλά δεν θέλω να τον αγχώσω τώρα με την εξεταστική......

Γενικά, έχω πολλές μαινόμενες μάχες στη ζωή μου, και έχω κουραστεί εντελώς ψυχολογικά. Νιώθω λυγισμένος και έχω τάσεις αυτοκτονίας..... Δεν είμαι αισιόδοξος γιατί δεν συμβαίνει και κάτι καλό σε εμένα εδώ και πολύ καιρό.... Όλα μαύρα. Για κατάθλιψη ούτε ερώτηση, έχω σίγουρα! Ψυχολόγο δεν θέλω να δω, δεν θέλω να αποδεχθώ ότι έχω πρόβλημα! Θα προστεθεί στη λίστα των πραγμάτων που με συν-θλίβουν. Έχω κάποιες προτεραιότητες: Προσπαθώ να βρω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου, αλλά μάταια. Λέω να τα βάλω όλα σε μία σειρά, αλλά πάντα κάτι καινούριο συμβαίνει. Θέλω συμπαράσταση, αλλά μόνο από τη μητέρα μου έχω.

Ξέρω ότι πίσω μου έχω πολλούς ανθρώπους, από τις λίγες διαφορές με άλλους στην κατάστασή μου, αλλά νιώθω ότι το παιχνίδι δεν έχει χαθεί, απλά είναι 4-0 στο 75'................ Ούτε δύναμη να κλάψω δεν έχω πια...

[deleted-member-06-05-2016]

Αντώνη σε διάβασα με προσοχή αλλά την στιγμή αυτή δεν θα σου γράψω λίγα λόγια γιατί δεν με βοηθά το νιο-νιό μου. Δεν παίρνει δηλαδή στροφές το μυαλό μου.
Όμως θα σε έχω συνεχώς στον νου μου και με την πρώτη ευκαιρία, όταν δώσει πράσινο Φως, ο υπεύθυνος θεματοθέτης της ζωής, θα σου γράψω λίγα λόγια.
Μέχρι τότε κράτα καλά, κάνε κουράγιο και μην απογοητεύεσαι. Όχι μόνο το παιγχνίδι δεν έχει χαθεί, όπως λες, μα δεν άρχισε ακόμη. Το είδος των δυσκολιών
που αντιμετωπίζεις με την κατάλληλη διαχείρηση, ίσως κι από την φύση εξυπηρετεί συγκεκριμένα αυτήν την σκοπιμότητα, δυναμώνει και κάνει την ψυχή και τον χαρακτήρα
ρωμαλαίο και στιβαρό. Διώξε την απογοήτευση και νοιώσε δύναμη αναλογιζόμενος πως πίσω από τα προβλήματα σου υπάρχει και περιμένει η ανάπαυση.

Στο επαναλέειν αγόρι μου.
Η σκέψη μου ως τότε θα είναι κοντά σου.

[Δημήτρης89]

Γεια σου Αντώνη και καλώς ήρθες..και εγω καινούργιος είμαι εδω αλλα μπορώ να πω παλιός στ όλο θέμα αν με καταλαβαίνεις..και εγω όπως εσυ έχω τύχει να μαλωσω με φίλους μου όμως πιστεύω οτι τα νεύρα και το ξεσπασμα(στην δικιά μου περίπτωση έτσι εξωτερικευω αυτό που νιώθω μερικές φορές) προέρχονταν κυριως απο τα συναισθήματα και το πως ένιωθα εγω απλά αυτά που μπορεί να είχαν κάνει οι φίλοι μου να ήταν η αφορμή για να ξέσπασε...για σένα μπορεί να λειτουργεί κάπως διαφορετικά..σχετικά με τα μαθήματα και για εμένα λέγανε οτι σίγουρα θα μπορέσω να τα πάω καλα με τη σχολη που βρίσκομαι τωρα αλλα δεν ξέρω ακριβώς τι έγινε και όταν έβλεπα οτι μου ήταν λίγο δύσκολο να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες που οι άλλοι είχαν για μένα απογοητεύτηκακαι άρχισα να πίεζω τον εαυτό μου..τωρα που το σκέφτομαι αυτό εχει λειτουργήσει με παρόμοιο τροπο σε πολλά πράγματα στη ζωή μου..οπότε αν είχα να σου(αλλα και μου) δώσω μια συμβουλή είναι να μην αφήνουμε τις προσδοκίες των άλλων να καθορίζουν το ποιοι είμαστε αλλα να ακολουθούμε κάποιον άλλο τροπο που θα μας βοηθάει περισσότερο..αυτά..αν έχεις κάτι νεότερο και νιώσεις την ανάγκη να το μοιραστεις με κάποιους μη διστασεις...

[lilly64]

Αντώνη μου,είσαι 15 χρονών?
εμένα μου κάνει εντύπωση γιατί αυτό που εισέπραξα εγώ είναι ότι γράφει κάποιος μεγαλύτερος
εγώ δεν μπορώ να σου πω γιατί αισθάνεσαι έτσι όπως αισθάνεσαι
δεν υπάρχει γιατί άλλωστε
όμως μπορώ να σου πω δυό λόγια από καρδιάς σχετικά με το που σε βρίσκω υπερβολικό
έχεις καταδικάσει τον πατέρα σου επειδή δεν προσέχει την υγεία του
νομίζω ότι δεν πρόκειται σχετικά με την αδιαφορία που λες ότι έδειχνε
αλλά με τον βαθύτερο φόβο ότι θα τον χάσεις
άλλωστε δεν ξέρουμε αν ο πατέρας σου είναι όντως αδιάφορος,αυτό μας το λες εσύ
η μητέρα σου το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να βρει κάποιον ειδικό για να βοηθηθειτε αμφότεροι
αντι να σου κάνει συμπαράσταση στην πίκρα σχετικά με το ότι ο πατέρας σου ξανάρχισε το κάπνισμα
όσο για μόνιμες σχέσεις στα 15????????????
και ότι έχεις 3 μήνες χωρίς σχέση???????????????
δεν ξέρω πρέπει να έχω χάσει επεισόδια
προσπάθησε να πείσεις τη μητέρα σου για ψυχολόγο και μην ξανακούσω για αυτοκτονίες

[antwnhc]

Αντώνη μου,είσαι 15 χρονών?
όσο για μόνιμες σχέσεις στα 15????????????
και ότι έχεις 3 μήνες χωρίς σχέση???????????????
δεν ξέρω πρέπει να έχω χάσει επεισόδια

Δεν μιλάω για ολοκληρωμένες σχέσεις φυσικά!!!!!!!!

Γενικά θέλω να σας πω ευχαριστώ για την συμπαράσταση και για τις συμβουλές.

Κύριε Γιώργο αυτό που λέτε για τη δοκιμασία ίσως έχετε δίκιο γιατί όντω; οι όλες καταστάσεις με έχουν ωριμάσει αρκετά σε πολλά θέματα. Ελπίζω να έρθει πάντως σύντομα η "ανάπαυση" και η σταθερότητα!

[asax]

Αντώνη γεια σου....

Το "ελπίδα για το μέλλον" είναι σχετικό και έχεις πολλές πλευρές. Αν λύγισες με αυτό και πιέζεις τον ευατό σου τόσο πολύ και 40 πτυχία να πάρεις δεν θα τα δει κανείς, γιατί η ελπίδα είναι κάτι πολύ πιο ουσιώδες από το να είσαι απλά καλός μαθητής. Έχω παραδείγματα ανθρώπων που δεν πήγαν ούτε γυμνάσιο τους οποίους αν γνώριζες θα θαύμαζες το χαρακτήρα τους και θα έβλεπες την ελπίδα προσοποποιημένη (κατά τη γνώμη μου όπως και κατά τη γνώμη πολλών που τους γνωρίζουν).

Ίσως θα μπορούσες να βοηθήσεις τον πατέρα σου να κόψει το κάπνισμα με διαφορετικό τρόπο και σταδιακά. π.χ. βρείτε μια ασχολία που ενδιαφέρει και τους δυο και αναπτύξτε τη.

Τώρα όσο αφορά για τους φιλούς ίσως δεν έχουν θυμώσει και αισθάνεσαι απλά εσύ ότι είναι θυμωμένοι. Οπότε ρωτώντας τους, εκθέτεις τον ευατό σου.

Αν έχεις τάσεις αυτοκτονίας χρειάζεσαι οπωσδήποτε θεραπεία με φάρμακα, οπότε καλύτερα να δεις έναν ψυχίατρο.