Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΨΥΧΙΑΤΡΟ - ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ!

[stefanos14587]

Είχα σκεφτεί να ηχογραφήσω τη σημερινή συνάντηση με τον ψυχίατρο αλλά τελικά το ξέχασα. Όμως ευτυχώς μετά θυμόμουν όσα είπαμε και τα έγραψα στο τετράδιο και τώρα τα γράφω να τα δείτε και εσείς.

-Πώς είσαι;
Σκέψου έξυπνα Στέφανε. Πρέπει να του δείξεις ότι είσαι καλά. Άργησα να του απαντήσω αλλά τελικά είπα «Καλύτερα» χωρίς να το πολυπιστεύω. Δεν ήθελα να του πω αμέσως αυτό που είχα αποφασίσει.
-Χαίρομαι που το ακούω.
Και όμως, σήμερα ειδικά ήμουν χειρότερα από άλλες φορές. Το χθεσινό ραντεβού με είχε ρίξει πολύ.
-Πώς πέρασε η εβδομάδα σου;
Άργησα πάλι να απαντήσω.
-Σπίτι, σχολή…
-Αυτό ήταν ψέμμα καθώς σχολή δεν πήγα ούτε αυτή την εβδομάδα…
-Τι ώρες έχεις σχολή;
-Τρεις φορές την εβδομάδα, απογευματινές ώρες.
-‘Εχεις κάνει φίλους εκεί;
-Όχι. Όπως και στην άλλη σχολή, δεν έχω κάποιο άτομο που να μιλάμε για πιο προσωπικά πράγματα, να το νιώθω πιο κοντά μου. Αυτό θα το ήθελα αλλά δεν το έχω. Δεν πειράζει. Μιλάω όμως με τα παιδιά.
-Τις υπόλοιπες ώρες είσαι στον υπολογιστή;
-Ναι. Φυσικά.
-Δε βγαίνεις έξω;
-Όχι. Σπάνια. Με τέτοιο κρύο κιόλας…
-Επομένως σχολή, υπολογιστής…
-Και μικροδουλειές που δε σταματάνε ποτέ. Σούπερ-μάρκετ, τράπεζα, ΚΕΠ, χαρτιά, ένα σωρό.
-Με το σάιτ τι έκανες τελικά;
-Εννοείτε το προσωπικό μου μπλογκ; Το σταμάτησα. Δε θα το συνεχίσω.
-Είναι πολύ καλό που το αποφάσισες. Πολλές φορές δυσκολευόμαστε να πάρουμε μια απόφαση. Λέμε στον εαυτό μας «κι αν δεν κάνω σωστά;» «κι αν το μετανιώσω;».
-Κι εγώ δυσκολεύτηκα να το αποφασίσω.
-Φαντάζομαι θα σου έφυγε ένα βάρος.
-Σίγουρα. Θα συνεχίσω, όμως, να γράφω προσωπικά κείμενα. Αυτή τη φορά, όμως, δε θα τα δημοσιεύω. Θα τα κρατάω για μένα.
-Με σκοπό να τα εκδώσεις όπως μου είπες.
-Όχι απαραίτητα. Θέλω να το κάνω για μένα κυρίως. Θέλω όσα έχω γράψει να τα γράψω καλύτερα, να τα σουλουπώσω. Να βγει ένα καλό αποτέλεσμα. Ελπίζω μόνο να μη με πιέσει.
-Τι εννοείς;
-Δε θέλω να το κάνω ψυχαναγκαστικά.
-Εξήγησε μου το αυτό.
-Δε θέλω να πιεστώ να…κάνω κάτι τέλειο.
-Η τελειοθηρία είναι χαρακτηριστικό των ψυχαναγκαστικών.
-Ναι, και δυστυχώς είναι κάτι που δεν έχω ακόμα αποβάλει. Θέλω να το κάνω με ευχαρίστηση. Ελπίζω να γίνει έτσι.
-Είναι σημαντικό να το κάνεις με ευχαρίστηση.
-Κύριε Μ…, θέλω να σας πω κάτι. Σκέφτηκα ότι…εμμ…
-Μη ντρέπεσαι. Δε χρειάζεται να ντρέπεσαι σε μένα για τίποτα. Πες μου.
-Θα ήθελα να μη συνεχίσω. Δεν εννοώ φυσικά ότι θέλω να βρω κάποιον άλλον. Εσείς μια χαρά είστε. Προς το παρόν θα ήθελα να το παλέψω μόνος μου. Άλλωστε είμαι καλύτερα.
-Χαίρομαι που είσαι αποφασισμένος και χαίρομαι που σε βλέπω ότι παίρνεις αποφάσεις. Είναι πολύ καλό που μου το είπες. Ακόμα κι αν ντράπηκες στην αρχή, το είπες. Χαίρομαι γιατί αυτό είναι δείγμα ωριμότητας. Παλιότερα δε θα το έκανες αυτό.
-Τι εννοείτε; Ότι δε θα σας το έλεγα;
-Ναι. Θα ήσουν πιο παθητικός. Μπορεί να το σκεφτόσουν, μια να ερχόσουν, μια όχι. Θα ντρεπόσουν να μου το πεις. Θα αποφάσιζες να μην ξανάρθεις και μετά θα άλλαζες γνώμη.
-Πρέπει επιτέλους να γίνω πιο αποφασιστικός στη ζωή μου. Σε όλους τους τομείς…Αν βέβαια δω ότι ξανακυλάω…
-Εννοείται ότι το αφήνουμε ανοιχτό. Όποτε θα χρειαστείς κάτι θα μου τηλεφωνήσεις.
-Δε θα σας πω ψέμματα ότι είμαι εντελώς καλά. Αλλά ξέρετε κάτι; Δε θέλω πια γιατρούς και φάρμακα και όλα αυτά…Με κάνουν και νιώθω…καταλαβαίνετε…
-Πες το, μην έχεις πρόβλημα. Νομίζω ότι καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις.
-Δεν ξέρω…πώς να το πω…μη φυσιολογικός. Και δε μου αρέσει αυτό. Θέλω να νιώσω φυσιολογικός.
-Το καταλαβαίνω αυτό που λες. Νομίζω πως είσαι ήδη καλύτερα και μπορείς να προσπαθήσεις να σταθείς στα πόδια σου. Είναι σαν το μικρό παιδί που οι γονείς του το μαθαίνουν να περπατάει. Κάποτε πρέπει να το αφήσουν να προσπαθήσει να περπατήσει μόνο του. Δε μπορούν να το κρατάνε συνέχεια. Ούτε όμως θα του πουν να πάει πέντε τετράγωνα μακρυά. Θα είναι εκεί δίπλα του, αλλά το παιδί θα στέκεται στα δικά του πόδια. Εγώ φυσικά δεν πρόκειται να σε κρατήσω εδώ με το ζόρι. Ούτε εγώ, ούτε κανείς. Είναι αποτυχία του θεραπευτή να μη μπορεί ο θεραπευόμενος να απαγκιστρωθεί και να παλέψει μόνος του, όπως ακριβώς είναι και αποτυχία του γονέα όταν το παιδί ενηλικιώνεται και δε μπορεί να φύγει από τη φούστα της μητέρας του και να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Και εσύ Στέφανε, βλέπω ότι παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου σιγά σιγά και χαίρομαι γι’ αυτό.
-Έχετε δίκιο. Είμαι σε καλό δρόμο πιστεύω. Θέλω να το παλέψω μόνος μου. Θα έλεγα όμως ότι θα χρειαστώ ένα μήνα ακόμα τουλάχιστον να συνέλθω εντελώς….
-Δε θα είναι ένας μήνας.
-Δύο μήνες…
-Πάντα.
-Πάντα;
-Είσαι άτομο με προβληματισμούς και αυτό δε θα αλλάξει. Πάντα θα υπάρχει κάτι…πάντα θα υπάρχει μια εσωτερική φαγούρα.
-Εννοώ…να βελτιωθώ…να ξεφύγω από όλο αυτό. Είμαι ανήσυχος σαν χαρακτήρας, σίγουρα, αλλά προφανώς είναι κάτι που πρέπει να αποδεχτώ και να μην αφήνω την ανησυχία μου να μου προκαλεί κατάθλιψη.
-Ακριβώς. Να μη σε κάνει δυσλειτουργικό.
-Ακριβώς. Γιατί από το Καλοκαίρι και μετά μόνο σε κακό μου βγήκε η ανησυχία και ο προβληματισμός μου.
-Και παλιότερα.
-Εννοείτε τους ψυχαναγκασμούς;
-Ακριβώς. Είσαι δυνατός αφού πέρασες απ’ όλα αυτά και τα νίκησες. Κατάφερες να βγάλεις τη σχολή σου, να πας σε μια άλλη φέτος, να προχωρήσεις παρά όλα τα δύσκολα που είχες να αντιμετωπίσεις. Εσύ λοιπόν σε σχέση με έναν συμφοιτητή σου που δεν είχε αυτά τα θέματα να λύσει, αποδεικνύεσαι πολύ πιο δυνατός. Σκέψου ότι όλα αυτά σου απορροφούσαν πολύ ενέργεια. Το 80% της ενέργειας σου πήγαινε εκεί. Είχες λοιπόν ένα 20% να δώσεις στη σχολή και στα άλλα πράγματα.
-80%; Τόσο πολύ;
-Εσύ πόσο θα έλεγες;
-Δεν ξέρω…Δε θέλω να πω ποσοστό, σίγουρα όμως πολύ.
-Ας πούμε 60%. Ακόμα και 40% να ήταν όμως έδινες τη μισή σου ενέργεια εκεί. Δεν ήταν εύκολο όλο αυτό.
-Όχι δεν ήταν. Το κακό είναι ότι μου έχουν μείνει αυτά.
-Εννοείς ότι έχεις ακόμα ψυχαναγκασμούς;
-Εννοώ ότι έχουν μείνει οι αναμνήσεις τους. Και όταν τα θυμάμαι πέφτω ψυχολογικά.
-Τι σκέφτεσαι;
-Δε σκέφτομαι κάτι. Θλίβομαι.
-Αν η θλίψη είχε φωνή τι θα έλεγε;
-Σαν τι να έλεγε; «Μακάρι να μη γίνονταν όλα αυτά».
-Ακριβώς.
-Πρέπει, επομένως, να μην τα σκέφτομαι καθόλου, σωστά;
-Όχι.
-Πώς όχι;
-Δε γίνεται να μην τα σκέφτεσαι. Το παρελθόν δεν γίνεται να το διαγράψεις εντελώς. Πρέπει να το αποδεχτείς και να προχωρήσεις μπροστά. Πού και πού θα σε επισκέπτεται. Μη σε τρομάζει αυτό.
-Μου έχουν δημιουργήσει κόμπλεξ κύριε Μ… όλα αυτά. Φοβάμαι ότι οι άλλοι θα με απορρίψουν εξαιτίας αυτών. Παρότι το έχω πει σε διάφορα άτομα και από το συγγενικό κύκλο και εκτός και βλέπω ότι δεν είναι αρνητικές οι αντιδράσεις τους, ακόμα είναι κάτι που με αγχώνει.
-Εννοείς τους ψυχαναγκασμούς;
-Αυτούς ναι. Το ότι παράτησα το πανεπιστήμιο. Όλα αυτά.
-Δε γίνεται να ταιριάζουμε με όλους και σίγουρα δεν είναι όλοι για να τους εμπιστεύομαστε πράγματα. Δε χρειάζεται να νιώθεις κανένα κόμπλεξ. Έτσι ήρθαν τα πράγματα. Αρρώστησες. Όταν κάποιος αρρωσταίνει πάει στο γιατρό, παίρνει φάρμακα. Αν κάποιος σπάσει το πόδι του πάει στον ορθοπεδικό. Τι να κάνουμε; Αφού αρρώστησες. Εσύ το διάλεξες; Και όσο για το πανεπιστήμιο, σκέψου το έτσι και αυτό να λες : Σημασία έχει να κάνουμε τελικά αυτό που μας άρεσει, και αυτό δεν είναι απαραίτητα πανεπιστήμιο. Καλύτερα να παρατάς κάτι που δε σου αρέσει, καλύτερα να ψάχνεις πολύ αυτό που θες πραγματικά μέχρι να το βρεις. Άλλωστε ξέρεις κανέναν που να ακολουθεί μια ίσια πορεία στη ζωή του. Άλλος χωρίζει και σκέφτεται ότι έχασε τόσα χρόνια σε μια σχέση, σε ένα γάμο, άλλος απολύεται και νιώθει ότι καταστράφηκε. Προχωράμε όμως με τις επιλογές μας και τα λάθη μας.
-Έχετε δίκιο. Εσείς όμως που με ξέρετε δείχνετε κατανόηση και επειδή το ξέρω αυτό μπορώ να σας μιλήσω για όλα αυτά. Οι άλλοι όμως;
-Ποιοι δεν δείχνουν;
-Δεν ξέρω…
-Οι φίλοι σου ξέρουν; Τους μιλάς γι’ αυτά τα θέματα;
-Ναι. Οι άλλοι όμως; Μια μελλοντική γνωριμία; Μια κοπέλα που θα τη δω ερωτικά;
-Εκεί όντως αλλάζει. Αλλά μην ανησυχείς προκαταβολικά. Δοκίμασε το στην πράξη και μην αγχώνεσαι ότι θα απορριφθείς. Μπορεί να δεις ότι δε θα γίνει έτσι και το άτομο που σε ενδιαφέρει και ερωτικά ενδεχομένως να μη φύγει, όπως εσύ φοβάσαι, αλλά αντίθετα να μείνει και να σου συμπαρασταθεί.
-Μπορεί. Είναι και κάτι άλλο. Δε θέλω να συνεχίσω τα χάπια.
-Αυτό όχι. Δεν παίζουμε με τέτοια θέματα. Πρώτα θα μιλήσεις με τον κύριο Λ….
-Ωραία…εμμ…μια τελευταία συμβουλή ίσως;
-Προσπάθησε να γίνεις πιο χαλαρός…και να έχεις στόχους. Και ό,τι χρειαστείς μη διστάσεις να επικοινωνήσεις μαζί μου. Καλή συνέχεια Στέφανε.

[μαρκελα]

Στέφανε καλησπέρα, μάλλον διάλογος με ψυχολόγο ήταν αυτός κι όχι με ψυχίατρο, που αναφέρεις στον τίτλο..

[Δημήτρης89]

Γεια σου Στεφανε ! Απο οτι κατάλαβα μάλλον πρεπει να είμαστε πάνω κάτω στην ίδια ηλικία οπότε μπορώ να πω οτι σε καταλαβαίνω αρκετά καλα.. Πολυ ενδιαφέρον που μας είπες τη συζήτηση που είχες με τον ψυχολόγο σου..και απο οτι μου φαίνεται είναι αρκετά εντάξει...και εγω με τις αποφάσεις έχω ένα θέμα αλλα αν ξεκινήσεις απο κάπου και ξετυλίγεις το κουβάρι μετά όλα έρχονται απο μόνα τους.. πολυ εντάξει αντιμετώπιση οταν του είπες οτι θέλεις να σταματήσεις αλλα φαντάζομαι (εγω έτσι θα αντιδρούσαπάντως) ήτανε λιγο σπάσιμο νεύρων γιατι εκεί που περιμένεις κάπως να αντιδράσει αυτός είναι cool και σου λέει και μπράβο απο πάνω..εμένα θα μου τη βιδωνε λιγο αυτό ..φαντασου να το έκανε η γκομενα αυτό οταν της έλεγες "θέλω να χωρισουμε !Χαχαχα (με ολο υο σεβασμο στις γυναικες του forum) σοβαρά τωρα στο τέλος σε του πάρε ο ατιμος και πήρες πίσω αυτό που είπες αφού είπες ´´ε να συνεχίσουμε για κανά μήνα ´´ shit!!αρα τι είχες Γιάννη (Στεφανε) τι είχα πάντα! Πρεπει λιγο να σκέφτεσαι και μη μην σε παρασέρνει οτι του κατέβει στο κεφάλι του καθενός..Δηλαδή να ζεις και να δίνεις περισσότερη σημασία σε αυτά που λες εσυ και όχι σε αυτά που λένε οι άλλοι..το λέω γιατι και εγω πιάνω τον εαυτό μου να κάνει καμία φορά κάτι τέτοια περίεργα και μετά λέω τι κάνω?για μένα ζω η για τους άλλους ? οπότε αν είχα να δώσω μια συμβουλή θα ήταν αυτή.Να ζεις και να ακούς για τον εαυτό σου γιατι στην τελική αυτός στον οποίο μπορείς να βασιστεις είναι ο εαυτός σου...
Αυτά
(Με συγχωρεις για την οικειοτητα και το θάρρος αλλα νομίζω οτι μιλάω σε φίλο μου για αυτο και τα λέω αυτά)
Είσαι το επανειδην Δημήτρης