Ψυχοδιανοητική αναπηρία και Συνείδηση

[deleted-member-06-05-2016]

Είναι ένα θέμα το οποίο ποτέ δεν συζήτησα για να γνωρίσω μία δεύτερη άποψη και οπτική αλλά ούτε και αναζήτησα μία συμβουλή από έμπειρο διακριτικό
για την σωστή και αρμόζουσα διαχείριση του. Λίγο η έλλειψη θάρρους για την αποδοχή του, λίγο η λήθη που ανεπαίσθητα εισέρχεται μέσα μας, λίγο η υπερηφάνεια
άλλων πραγμάτων, το κάλυπταν από την έστω ισχνή συνείδηση με αποτέλεσμα να μην παίρνει ποτέ την θέση των άμεσων προτεραιοτήτων για την διευθέτηση και
επίλυση του. Σήμερα όμως νοιώθω την ανάγκη να ακούσω μία άλλη άποψη και τοποθέτηση και για το λόγο αυτό γνωστοποιώ με το παρών ποστ το θέμα αυτό που με απασχολεί.

Είναι εκείνες οι στιγμές με την μικρή διάρκεια που σπάνια τυχαίνει να σου συμβαίνουν κατά τις οποίες η αντίληψη σου για τον εαυτό σου ανοίγει και λειτουργεί με διαύγεια
στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Και αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου δίχως προκαταλήψεις, δίχως εγωπάθεια και δίχως φίλτρα και παρωπίδες. Αντιλαμβάνεσαι το εσωτερικό σου
καθώς είναι στην φύση του και όχι στρεβλά υπό την επήρεια των εγωειδών φαντασιώσεων.

Και ανοίγει ο εσωτερικός μου οφθαλμός, και βλέπω καθαρά και συναισθάνομαι πως είμαι σφάλμα της φύσης καθώς το μυαλό μου και η ψυχή μου είναι ανάπηρα. Είμαι σε πολύ
μεγάλο βαθμό ανάπηρος και μάλλον εκ γεννηθείς διότι υπό κανονικές συνθήκες δεν το αντιλαμβάνομαι, είμαι ένα με την αναπηρία και το ίδιο και το αυτό, και μάλλον για τον λόγο
αυτό μου είναι αδιόρατο. Όμως αν και αδιόρατο σε εμένα στους γύρω μου είναι ορατό κυρίως από την συμπεριφορά μου η οποία εκδηλώνεται με όλα τα ανάπηρα χαρακτηριστικά μου.
Έτσι γίνετε πολλές φορές κάποιοι να σπάνε πλάκα μαζί μου και να με δουλεύουν, εγώ όμως να μην το καταλαβαίνω ή να το αντιλαμβάνομαι σαν καλαμπούρι και μεταξύ μας πειράγματα,
κι έτσι να συμμετάσχω με αγαθή, όχι κακή, διάθεση. Κακώς βέβαια γιατί όταν έδωσες στον άλλο το δικαίωμα να σε δουλέψει και να σπάσει πλάκα μαζί σου, σημαίνει πως κάτι δεν λειτουργεί
σωστά στον εαυτό σου και οφείλεις να το αναζητήσεις, και όχι αγαθά (με την κακή έννοια) να το παραβλέψεις ή δεχτείς ως κάτι σε πλαίσια κανονικά.

Ανάπηρο μυαλό, λοιπόν, και ψυχή. Από την μία η δύναμη της κατανόησης και κατάληψης λειτουργεί μέσα μου με όλες τις ιδιαιτερότητες της αναπηρίας που με κάνουν να μην καταλαβαίνω
αλλά και ότι καταλαβαίνω να το καταλαβαίνω λάθος, και από την άλλη ο συναισθηματικός μου κόσμος να λειτουργεί ανάπηρος μη επιτρέποντας με να βιώνω και αισθάνομαι ομαλά τα πράγματα.
Η γενική προσωπικότητα μου και ο χαρακτήρας μου κάθε άλλο είναι παρά σε ισορροπημένη λειτουργία. Κάτι, που όπως είπα πριν, δεν αντιλαμβάνομαι παρά μόνο σε σπάνιες στιγμές.

Το ερώτημα μου είναι πως και με ποιο τρόπο μπορώ να ασχοληθώ και να δουλέψω πάνω στην αναπηρία μου από την στιγμή που δεν την βλέπω και συναισθάνομαι διαρκώς παρά ελάχιστα και σπάνια.

Πώς να δουλέψω πάνω σε αυτό που δεν βλέπω;;;

[deleted-member-06-05-2016]

Όχι λάθος κάνεις, εξάλλου σου το ειχα πει τότε πως δεν ενοχλούμε όταν ρώτησες. Καμία σχέση με εσένα τα γραφώμενα πιο πάνω.

Παρεπιπτώντος, δεν ήταν σωστό και πρέπον να μπλοκάρεις τα μηνύματα και να μην μπορώ να γράφω στην άλλη σελίδα.
Όλο και κάτι θα είχα να πω, όχι γιατί τάχα λιμπίστικα την ομορφάδα σου και τα νειάτα σου, αλλά για εκείνον που λέει,
όταν δύο και τρείς συναθρίζονται στο όνομα μου, είμαι εκεί μαζί ανάμεσα τους.

[marika]

Είναι ένα θέμα το οποίο ποτέ δεν συζήτησα για να γνωρίσω μία δεύτερη άποψη και οπτική αλλά ούτε και αναζήτησα μία συμβουλή από έμπειρο διακριτικό
για την σωστή και αρμόζουσα διαχείριση του. Λίγο η έλλειψη θάρρους για την αποδοχή του, λίγο η λήθη που ανεπαίσθητα εισέρχεται μέσα μας, λίγο η υπερηφάνεια
άλλων πραγμάτων, το κάλυπταν από την έστω ισχνή συνείδηση με αποτέλεσμα να μην παίρνει ποτέ την θέση των άμεσων προτεραιοτήτων για την διευθέτηση και
επίλυση του. Σήμερα όμως νοιώθω την ανάγκη να ακούσω μία άλλη άποψη και τοποθέτηση και για το λόγο αυτό γνωστοποιώ με το παρών ποστ το θέμα αυτό που με απασχολεί.

Είναι εκείνες οι στιγμές με την μικρή διάρκεια που σπάνια τυχαίνει να σου συμβαίνουν κατά τις οποίες η αντίληψη σου για τον εαυτό σου ανοίγει και λειτουργεί με διαύγεια
στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Και αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου δίχως προκαταλήψεις, δίχως εγωπάθεια και δίχως φίλτρα και παρωπίδες. Αντιλαμβάνεσαι το εσωτερικό σου
καθώς είναι στην φύση του και όχι στρεβλά υπό την επήρεια των εγωειδών φαντασιώσεων.

Και ανοίγει ο εσωτερικός μου οφθαλμός, και βλέπω καθαρά και συναισθάνομαι πως είμαι σφάλμα της φύσης καθώς το μυαλό μου και η ψυχή μου είναι ανάπηρα. Είμαι σε πολύ
μεγάλο βαθμό ανάπηρος και μάλλον εκ γεννηθείς διότι υπό κανονικές συνθήκες δεν το αντιλαμβάνομαι, είμαι ένα με την αναπηρία και το ίδιο και το αυτό, και μάλλον για τον λόγο
αυτό μου είναι αδιόρατο. Όμως αν και αδιόρατο σε εμένα στους γύρω μου είναι ορατό κυρίως από την συμπεριφορά μου η οποία εκδηλώνεται με όλα τα ανάπηρα χαρακτηριστικά μου.
Έτσι γίνετε πολλές φορές κάποιοι να σπάνε πλάκα μαζί μου και να με δουλεύουν, εγώ όμως να μην το καταλαβαίνω ή να το αντιλαμβάνομαι σαν καλαμπούρι και μεταξύ μας πειράγματα,
κι έτσι να συμμετάσχω με αγαθή, όχι κακή, διάθεση. Κακώς βέβαια γιατί όταν έδωσες στον άλλο το δικαίωμα να σε δουλέψει και να σπάσει πλάκα μαζί σου, σημαίνει πως κάτι δεν λειτουργεί
σωστά στον εαυτό σου και οφείλεις να το αναζητήσεις, και όχι αγαθά (με την κακή έννοια) να το παραβλέψεις ή δεχτείς ως κάτι σε πλαίσια κανονικά.

Ανάπηρο μυαλό, λοιπόν, και ψυχή. Από την μία η δύναμη της κατανόησης και κατάληψης λειτουργεί μέσα μου με όλες τις ιδιαιτερότητες της αναπηρίας που με κάνουν να μην καταλαβαίνω
αλλά και ότι καταλαβαίνω να το καταλαβαίνω λάθος, και από την άλλη ο συναισθηματικός μου κόσμος να λειτουργεί ανάπηρος μη επιτρέποντας με να βιώνω και αισθάνομαι ομαλά τα πράγματα.
Η γενική προσωπικότητα μου και ο χαρακτήρας μου κάθε άλλο είναι παρά σε ισορροπημένη λειτουργία. Κάτι, που όπως είπα πριν, δεν αντιλαμβάνομαι παρά μόνο σε σπάνιες στιγμές.

Το ερώτημα μου είναι πως και με ποιο τρόπο μπορώ να ασχοληθώ και να δουλέψω πάνω στην αναπηρία μου από την στιγμή που δεν την βλέπω και συναισθάνομαι διαρκώς παρά ελάχιστα και σπάνια.

Πώς να δουλέψω πάνω σε αυτό που δεν βλέπω;;;

Δεν χρειάζεται να βλέπεις με τα φυσικά σου μάτια, ..μυριάδες οι τυφλοί.. φτάνει που το ένιωσες,
έκανες το μεγάλο άλμα, κβαντικό άλμα ψυχής ονόμασε το.
στη συνέχεια νιώσε ότι είναι ανάγκη να ανανήψεις...
πως θα ανανήψω;
έχε τη βεβαιότητα ότι θα λάβεις τα σημάδια..
πως θα τα λάβω θα πεις;

εσύ το είπες, ανοίγει ο εσωτερικός οφθαλμός σου και βλέπεις,
αν είδες την αναπηρία σου θα δεις και την ίαση σου,
άρχισε να επιθυμείς να επιδιώκεις να δεχθείς αυτό το λόγο..


κράτα ζωντανή την ελπίδα..

[deleted-member-06-05-2016]

[QUOTE=Ξωτικό;412432]

Το ομου απαιτει διαλογο με τα ανωθεν με τα οποια για να μιλησεις θελει πιστη αγαπη ελπιδα και φημες ειπαν πως απεκδυθηκατε και των 3 μουσων αυτων.
Τεσπα.

Είναι αλήθεια αυτό. Δεν τις έχω δικές μου αυτές τις αρετές που ονόμασες και κάθε άλλη αρετή και καλό. Ξένες είναι, δεν τις έχει μέσα η ψυχή μου, όμως ξέρω πως είναι στην κατοχή εκείνου που τις εδημιούργησε, και όταν θέλει, οικονομεί να λειτουργούν μέσα μου όπως το οξυγόνο, το νερό και το φως στο σώμα μου. Δικές του είναι οι αρετές και όλα τα καλά, δικιά του είναι και η άθλια ψυχή μου. Εγώ δεν έφτιαξα ούτε έκτισα τίποτε, το μόνο που μου ανήκει είναι η αθλιότητα μου δυστυχώς.

Επειδη συγκατοικω με την απογνωση απο χθες ,δεν νιωη.ω καν να πω λεξη. Κ γιαυτες ακομα, ζοριςτηκα.

Ποιά απόγνωση, τι εννοείς;;;