διαχείριση θυμού

**alexandros3** · 29-05-2007, 23:11

πώς συνδέεις την απουσία του πατέρα σου με τις ενοχές;

Το είπα. Ότι έφταιγα εγώ που δεν ήταν εδώ.

και οι αθεοι θρησκοληπτοι ειναι. εννοω οτι δεν εχει σημασια σε τι ειναι δογματικοι οι γονεις. Όταν η ιδεολογια μπαινει πανω απο την αγαπη, τοτε υπαρχουν μονο απαιτησεις και απαιτησεις και απαιτήσεις... αν το παιδι δεν ανταποκριθει σε αυτες, διακυβευεται η αγαπη των γονιων. Και φυσικά πακέτο και οι ενοχές. Βλέπεις, σου περνανε απο πολυ μικρό ότι \"εσυ φταις που δε σ\' αγαπάμε, ενώ εμείς θέλαμε τόσο πολύ\"
Θεέ μου, τί εγκλήματα. Είναι να μη θέλω να ......

Καμία σχέση...

**anitak** · 29-05-2007, 23:16

O.k. ...μιλούσα σαφώς για τα δικά μου βιώματα!
αλλα επιμενω να μην καταλαβαινω πως σου περασε η ιδεα οτι φταις εσυ για αυτο;;

**alexandros3** · 29-05-2007, 23:20

Έτσι συμβαίνει.... δυστυχώς. Όταν έχεις ανώριμο έστω κι έναν από τους γονείς και κατηγορεί τον άλλο... Τότε εσύ δεν θέλεις να τον δεις γιατί αγαπάς αυτόν που σε μεγαλώνει και σ\' αγαπά και δεν θέλεις να τον κακολογούν. Τότε ο άλλος λέει ότι εσύ δεν τον θες.... και εξαφανίζεται και άρα... φταις εσύ!

Μετά του αλλάζεις τα πρέκια βέβαια.

**alexandros3** · 30-05-2007, 00:53

Του αλλάζεις τα πρέκια... δεν μπορείς να κάνεις και πάρα πολλά. Απλά ότι μπορείς ψυχολογικά και νομικά. Και κυρίως κοιτάς να μη τιμωρείς τον εαυτό σου. Αχ μπαμπά είμαι τόσο δυστυχισμένος! Έλα και σώσε με! Μ\' αγαπάς έτσι????!!!

Λάθος πρακτική. Απλά του γαμάς τα πρέκια βάζοντας δικηγόρους (φιλαράκια σου) να τον χορεύουν αυτόν και το σόι του στο ταψί.

Παράλληλα δεν ξεχνάς και να ζεις.

Είναι πολύ βαρύ, πάρα πολύ βαρύ να αισθάνεσαι αυτή την αίσθηση της εγκατάλειψης. Κάποιος πρέπει να πληρώσει. Οπότε γίνεσαι η πύρινη ρομφαία της εκδίκησης μέχρι να μη μείνει τίποτα. Το \"υπεράνω\" το αφήνεις στην άκρη για κάποια επόμενη... μετεμψύχωση!

Δεν είναι ακριβώς \"υγιές\" αλλά το γουστάρεις. Βασικά δεν έχεις άλλη επιλογή από το να τον κάνεις να ματώσει. Κι έχεις και τη μάνα σου να λέει ότι θέλεις παιδάκι μου ότι νομίζεις εσύ!
Χααχα. Πλάκα έχει.
Τον ματώνεις λοιπόν εκεί που τον πονάει. Οικονομικά και κοινωνικά. Πληρώνει που σε εγκατέλειψε. (δίνεις και κάτι στη μανούλα σου να πάρει κανένα φορεματάκι που σε μεγάλωσε κάνοντας δύο δουλειές ενώ ο άλλος ο μαλάκας γενοβολούσε και κέρναγε μαλακίες αριστερά και δεξιά).

Και κάποια στιγμή θα φτύσεις στον τάφο του και θα ηρεμήσεις. (ουπς! δεν έπρεπε να το πω αυτό! κακό παιδί!)

**anemos** · 30-05-2007, 01:24

Anitak τραβάς μεγάλο ζόρι οπως πολλοί εδώ μέσα.
Μιλάς με κάποιον ψυχολόγο ?
Η οργή πολλές φορές είναι δικαιολογημένη και καλό είναι να την βγάζείς, όμως εσύ δεν μπορείς να το κάνεις.
Γιατί άραγε? ????
Μήπως θα πρέπεί να μιλάς με την πηγή του θυμού σου ώστε να διοχετεύεις μέρος απο αυτόν εκεί?Συχρονώς αναλύωντας τα αίτια και με την άποψη των άλλων θα εξηγείς την κατάστασή σου και θα αξιολογείς σωστότερα την στάσή σου.

Υ.Γ. Όταν λέω να μιλάς δεν εννοώ με υποκριτική ηρεμία άλλα όπως νιώθεις και γι΄ αυτά που σ΄ ενοχλούν.

**interappted** · 30-05-2007, 02:26

Originally posted by alexandros3

Originally posted by interappted
που πληγωνεις το Θεο μιας κ δεν ξεφευγεις ευκολα απο αυτο που γαλουχηθηκες!εκει κατα τη γνωμη μου ειναι η ριζα του να εισαι ενοχικος!

Σέβομαι τη πηγή αυτή της ενοχής αλλά να πω ότι δεν είναι αποκλειστικά από εκεί. Πολλά πράγματα μπορούν να σε κάνουν ενοχικό. Για παράδειγμα το γεγονός ότι μεγάλωσα χωρίς να έχω πατέρα με είχε κάνει επί μακρώθεν πολύ ενοχικό. Ότι φταίω εγώ δηλαδή. Και θρησκόληπτοί δεν ήταν καθόλου οι δικοί μου. Το αντίθετο, σχεδόν άθεοι. Το χειρότερο όλων για μένα είναι οι ενοχές. Και δεν ξεπερνιούνται εύκολα δυστυχώς.

το γεγονος οτι μεγαλωσες χωρις πατερα(δεν ξερω καν αν ξερεις οτι κι ο γιος μου χωρις πατερα μεγαλωνει)δεν σε εκανε υποσεινηδητα η οχι να εχεις μια οργη προς το Θεο η σε οτι τελος παντων υπαρχει?βλεπω το γιο μου 4,5 χρονων αν και δεν του ειπα πραγματα τυπου ο καλος θεουλης πηρε το μπαμπα κι αλλα τετοια να βγαζει οργη απο τωρα για τον Θεο!να μου λεει οτι αν ειναι τοσο καλος να τον αναστησει και ειναι μωρο ακομα
το οτι εισαι κι εσυ ενοχικος με κανει να αναρωτιεμαι αν πισω απο ολα αυτα παλι κρυβεται το Υπερτατο Ον..που φερεται αρκετα συχνα αδικα..που σε κανει να εχεις αρνητικα συναισθηματα για την υπαρξη του κ να καταληγεις σε ενοχες που εσυ δεν βλεπεις τοσο καλο το Θεο που ολοι λενε γυρω σου..μπορει να ξεφευγω αλλα πισω κι απο τους γονεις νομιζω οτι υπαρχει η σχεση με τον πλαστη μας!τουλαχιστον για μενα

**alexandros3** · 30-05-2007, 02:37

Originally posted by interappted

Originally posted by alexandros3

Originally posted by interappted
που πληγωνεις το Θεο μιας κ δεν ξεφευγεις ευκολα απο αυτο που γαλουχηθηκες!εκει κατα τη γνωμη μου ειναι η ριζα του να εισαι ενοχικος!

Σέβομαι τη πηγή αυτή της ενοχής αλλά να πω ότι δεν είναι αποκλειστικά από εκεί. Πολλά πράγματα μπορούν να σε κάνουν ενοχικό. Για παράδειγμα το γεγονός ότι μεγάλωσα χωρίς να έχω πατέρα με είχε κάνει επί μακρώθεν πολύ ενοχικό. Ότι φταίω εγώ δηλαδή. Και θρησκόληπτοί δεν ήταν καθόλου οι δικοί μου. Το αντίθετο, σχεδόν άθεοι. Το χειρότερο όλων για μένα είναι οι ενοχές. Και δεν ξεπερνιούνται εύκολα δυστυχώς.

το γεγονος οτι μεγαλωσες χωρις πατερα(δεν ξερω καν αν ξερεις οτι κι ο γιος μου χωρις πατερα μεγαλωνει)δεν σε εκανε υποσεινηδητα η οχι να εχεις μια οργη προς το Θεο η σε οτι τελος παντων υπαρχει?βλεπω το γιο μου 4,5 χρονων αν και δεν του ειπα πραγματα τυπου ο καλος θεουλης πηρε το μπαμπα κι αλλα τετοια να βγαζει οργη απο τωρα για τον Θεο!να μου λεει οτι αν ειναι τοσο καλος να τον αναστησει και ειναι μωρο ακομα
το οτι εισαι κι εσυ ενοχικος με κανει να αναρωτιεμαι αν πισω απο ολα αυτα παλι κρυβεται το Υπερτατο Ον..που φερεται αρκετα συχνα αδικα..που σε κανει να εχεις αρνητικα συναισθηματα για την υπαρξη του κ να καταληγεις σε ενοχες που εσυ δεν βλεπεις τοσο καλο το Θεο που ολοι λενε γυρω σου..μπορει να ξεφευγω αλλα πισω κι απο τους γονεις νομιζω οτι υπαρχει η σχεση με τον πλαστη μας!τουλαχιστον για μενα

Όχι interappted μου :) Και σου εύχομαι κάθε καλή τύχη σχετικά με κάτι που διάβασα σε ένα άλλο thread.

Για να απαντήσω, όχι. Δεν βγάζω οργή για τον Θεό, αν υπάρχει ή όχι. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του, εδώ στη Γη.

**interappted** · 30-05-2007, 03:11

σε ευχαριστω καταρχην για την ευχη..μαλλον εκρινα εξ ιδιων
εχει κλονιστει τοσο η πιστη μου που τον βλεπω να ξεπροβαλλει πισω απο ολα μου τα προβληματα πχ
πισω απο την οργη που βλεπω για την μανα μου ειναι η οργη για το Θεο..εχω τοσες ενοχες που δεν τον βλεπω τοσο καλο οσο καποτε..

**interappted** · 30-05-2007, 03:19

anitak...σημερα πηρα ακομα μια επιβεβαιωση οτι οσο και να τσατιζομαι με την μανα μου δεν προκειται να χαμπαριασει τπτ οπως ακριβως μου ειπε ο δρ μου δεν διαθετει καν τα καταλληλα ρανταρ για να πιασει τα μυνηματα μου ειναι αλλου για αλλου
κ που?μα στο να κανει το καλο μου που ουσιαστικα με κανει να συγκραταω το χερι μου μη φαει καμια αναστροφη...anitak ασε την οργη σου..δεν...δεν..τους φτανει μεχρι εκει ειναι ΕΠΕ!
δεν φταινε που δεν αντιλλαμβανονται καποια πραγματα..φορανε παροπιδες.δεξια ,αριστερα τι εχει δεν...
θα νευριαζες με εναν κινεζο που δεν θα καταλαβαινε τα ελληνικα σου?οχι ε ουτε με ανθρωπους που η αντιληψη σου κ η αντιληψη τους ειναι εληνικα κ κινεζικα..

**anitak** · 30-05-2007, 14:58

Για το Θεό: νομίζω πως αποτελει θέμα για το οποίο μπορει να προβληματιστει μόνο ένας υπεύθυνος ενήλικος άνθρωπος, που εχει λυσει τα κομπλεξικα του.

Αλέξανδρε ειναι πολύ σκληρό αυτό που περιέγραψες και με βοηθαει παρα πολυ να ξερω πως νοιωθει ενα παιδι που μεγαλωσε σε τετοια οικογενεια. Εμένα ο σύζυγος με απειλούσε πολύ καιρό ότι θα εξαφανιστεί από τα παιδια αν τον αναγκάσω να χωρίσουμε, αφού πρώτα τους έλεγε όοολη την αλήθεια, πως δλδ φταιει η κακουργα η μανα σας... [συνοδευτική φαντασίωση: ορθια σούβλα]

Ίντερ, καταλαβαίνω τί λες. Όμως σε περιπτώσεις όπως αυτες των σεβασμιων μαναδων μας, δε νομιζω οτι ζηταμε και καμια τρομερη παραχωρηση/κατανοηση/συμπαθεια. Εγώ τουλάχιστον, είχα την ελάχιστη απαιτηση, με καταλαβαινει δε με καταλαβαινει, να ειναι πανω απο ολα μανα ρε πουστη μου! να μη ψαχνει με τη λογικη. να υποφερω και να θελει να με ελαφρωσει, να με βλαπτει καποιος και να τον μισει. Τόσο εξεζητημενο είναι πια; [συν. φαντ.: το αγαπημένο της σκρίνιο γυαλιά καρφιά...]

**anitak** · 30-05-2007, 15:06

Originally posted by anemos
Η οργή πολλές φορές είναι δικαιολογημένη και καλό είναι να την βγάζείς, όμως εσύ δεν μπορείς να το κάνεις.
Γιατί άραγε? ????

Σε κάποιο βαθμό είναι η τάση μου νααποφευγω τις εντασεις, αλλα και ένας πολύ σοβαρος λογος ειναι η αναγκη. Όταν δεν εχει κριθει το δικαστηριο ακομη, κι αν με την υπομονη που κανω, μαζευτηκανε 5 γαιδουρια να πουνε στη δικη οτι ειμαι \"οριακη καταθλιπτικη και ως εκ τουτου ακαταλληλη ως μανα\", σκεψου να προστεθει και το \"υστερική\". Όταν ανακαλυψα στο συρταρι του γερου μου εναν φακελλο με διαφορα \"αδιασειστα\" τεκμηρια για να χασω τη δικη [οπως κλεμμενα γραμματα μου κλπ], βρηκα και σημειωμενο απο το χερι του πατερα μου ενα περιστατικο με καθε λεπτομερεια, που προφανως αποδεικνυε την \"κακη\" μου συμπεριφορα: \"στις 24/7/2006 η Κατερινα φωναξε απο τη σκαλα.....\" κλπ.

**alexandros3** · 30-05-2007, 15:11

Originally posted by anitak
Αλέξανδρε ειναι πολύ σκληρό αυτό που περιέγραψες και με βοηθαει παρα πολυ να ξερω πως νοιωθει ενα παιδι που μεγαλωσε σε τετοια οικογενεια. Εμένα ο σύζυγος με απειλούσε πολύ καιρό ότι θα εξαφανιστεί από τα παιδια αν τον αναγκάσω να χωρίσουμε, αφού πρώτα τους έλεγε όοολη την αλήθεια, πως δλδ φταιει η κακουργα η μανα σας... [συνοδευτική φαντασίωση: ορθια σούβλα]

Χααχα!
Ε ναι ρε Ανιτάκ γιατί είναι θέμα εγωισμού. Σου λέει μου φεύγεις, ντρέπομαι τόσο πολύ που μου φεύγεις άρα πρέπει να σε τιμωρήσω. Μπαίνουν τα παιδιά στη μέση μετά και κλάφ\'τα. Ανώριμοι άνθρωποι. Δεν μπορεί να απειλεί εσένα μέσω των παιδιών γιατί δεν είσαι εσύ το παιδί. Δεν καταλαβαίνει ότι δημιουργεί σχέσεις μεταξύ εκείνου και του παιδιού εκείνη την ώρα. Όχι μεταξύ εσένα και εκείνου.

Εσύ ούτε ένα κακό λόγο για τον πατέρα του. Ποτέ.
Ο πατέρας του ας κάνει ό,τι θέλει. Αν είχε λίγο, λιιιιιιγο μυαλό...

Πάντως επιφυλάσσομαι γιατί η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.... Σαν νόμος, όμως, δεν είναι σωστό να κακολογείς τον άλλο γονέα. Το παιδί θέλει να ξέρει ότι το αγαπάνε. Στο τέλος ο πατέρας μου δεν κατηγορούσε μόνο τη μάνα μου αλλά κι εμένα ότι και καλά προσέβαλα την γκόμενα του (12 χρονών εγώ)... με έβριζε κτλ. Σκηνές απείρου κάλους... Πανηγύρια.

Και να \'χεις τη μάνα σου να σου λέει, ο πατέρας σου σ\' αγαπάει απλά είναι ανώριμος... Ε χέσε μας και \'συ ρε μάνα. Κανένας δεν είναι κακός. Κι ο τυπάκος που τεμάχισε τη γυναίκα του? Ε και γι\' αυτόν όλοι οι γείτονες είπαν \"το καλύτερο παιδί\".

**interappted** · 30-05-2007, 15:23

anitak δεν προκειται να σε καταλαβει ποτε η μανα σου δεξου το!δεν φτανει εκει το ρανταρ της οπως σου ξαναειπα..στο μυαλο της ειναι ΜΑΝΑ ΣΟΥ κ βαζω στοιχημα οτι σου θυμιζει τι εχει κανει για σενα μεχρι να φτασεις σε σημειο να αναρρωτιεσαι αν εισαι αχαριστη..

για τον αντρα σου εχω να σου πω οτι ειναι αχαρακτηριστος που βαζει λογια στα παιδια τα κανει κακο
ειμαι ομως σιγουρη οτι οταν τα κοιτας στα ματια καταλαβαινουν κ νιωθουν..τα ματια λενε πιο πολλα απο οτι το στομα..

**anitak** · 30-05-2007, 15:30

Originally posted by alexandros3
Στο τέλος ο πατέρας μου δεν κατηγορούσε μόνο τη μάνα μου αλλά κι εμένα ότι και καλά προσέβαλα την γκόμενα του (12 χρονών εγώ)... με έβριζε κτλ. Σκηνές απείρου κάλους... Πανηγύρια.

......................

και τωρα, εχεις καταφερει να ταξινομησεις μεσα σου αυτον τον ανθρωπο και την επιδραση του στη ζωη σου;

**alexandros3** · 30-05-2007, 15:41

Originally posted by anitak

Originally posted by alexandros3
Στο τέλος ο πατέρας μου δεν κατηγορούσε μόνο τη μάνα μου αλλά κι εμένα ότι και καλά προσέβαλα την γκόμενα του (12 χρονών εγώ)... με έβριζε κτλ. Σκηνές απείρου κάλους... Πανηγύρια.

......................

και τωρα, εχεις καταφερει να ταξινομησεις μεσα σου αυτον τον ανθρωπο και την επιδραση του στη ζωη σου;

Σε πολύ μεγάλο βαθμό ναι...
Δεν τον έχω αποδιοπομπαίο τράγο για κάτι που πάει στραβά και να λέω ήταν επειδή μεγάλωσα χωρίς πατέρα. Αλλά ξέρω βαθειά μέσα μου ότι δεν με αγάπησε. Όχι όσο αγάπησε να μισεί τη μάνα μου. Πλέον όμως δεν έχει τεράστια σημασία. Μεγάλωσα σ\'ένα σταθερό περιβάλλον γεμάτο αγάπη κι ασφάλεια. Αυτό ήταν αυτό που μου έδωσε ο χωρισμός. Τέτοια σκηνικά τα έζησα μόνο μία ή δύο φορές. Μετά πάντα υπήρχε το ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ.