Δεν υπάρχει δεν μπορώ υπάρχει δεν θέλω

[marika]

Δεν ξερω....εξαρταται απο που αντλει δυναμη ο καθε ανθρωπος...
αλλοι την αντλουν απο την πιστη τους σε κατι...κι αλλοι μηδενιζοντας μεσα τους τα παντα....
σε αλλους ειναι απλα θεμα χαρακτηρα....
πολλοι ανθρωποι καταφεραν μονοι τους να αποβαλουν κακες εξεις....τουλαχιστον καποιες....εξαρταται απο τον ανθρωπο....

βασικα ...πρεπει να ξεφορτωνεσε και να πετας συνεχεια...βαρη...σαν το αεροστατο που για να ανεβει ολο και πιο ψηλα ...πεταει κατω οτι βαρος κουβαλαει...καπως ετσι...

Καλη μέρα Φλου; να το δούμε και αλλιώς; λες:

<<...βασικα ...πρεπει να ξεφορτωνεσε και να πετας συνεχεια...βαρη...>>

Σωστά, το θέμα είναι να μην κρατάμε σκουπίδια είναι βάρος!
Ήταν ευλογία όταν γνώρισα έναν Άνθρωπο, ...μου έλεγε:
-Μαρία; Το <<πρέπει>> σε βάζει κάτω από νόμο. Ο νόμος αυτός σε εξοντώνει, σε γονατίζει, σε κάνει θύμα..
Άλλαξε αυτό το νόμο με το αντίθετό του. Δίπολο είναι, ή θα πεθαίνεις κάθε μέρα, κάτω από αυτό το νόμο, ως άνθρωπος ταλαίπωρος, ή θα Ζεις μέσα στη ΧΑΡΗ.
-Μπορώ;
-Σε σένα ανήκει η καλή προαίρεση. Πρώτα το κατα- Νοείς, έπειτα ζητάς, είναι ο μόνος σωστός Δρόμος!

[carry]

...
σε αλλους ειναι απλα θεμα χαρακτηρα....
...

πάντα είναι "θέμα χαρακτήρα".
...Αισθητικής δλδ.

Απλά όσοι δειλιάζουν να αποφασίσουν γιά το προσωπικό τους ιδανικό ακολουθούν των άλλων.
Ο Loukanikos the Riot Dog φερ'ειπείν, (ο σκυλούκος των αγανακτησμένων στο Σύνταγμα) τασσόταν πάντα με την πλευρά του πλήθους επειδή ήταν οι περισότεροι, επειδή ένιωθε ασφαλής έτσι. Το ίδιο κάνουν και όσοι αφήνουν τον Φόβο να μπεί μέσα τους:
Κρατούν ψηλά ένα αποδεκτό προσωπείο, μία ταμπέλα, μία εικόνα καταπνίγοντας τις όποιες πραγματικές ιδιαιτερότητές τους -τις οποίες μάλιστα προσπαθούν με κάθε τρόπο να μεταγγίσουν και στους άλλους.

[marika]

πάντα είναι "θέμα χαρακτήρα".
...Αισθητικής δλδ.

Απλά όσοι δειλιάζουν να αποφασίσουν γιά το προσωπικό τους ιδανικό ακολουθούν των άλλων.
Ο Loukanikos the Riot Dog φερ'ειπείν, (ο σκυλούκος των αγανακτησμένων στο Σύνταγμα) τασσόταν πάντα με την πλευρά του πλήθους επειδή ήταν οι περισότεροι, επειδή ένιωθε ασφαλής έτσι. Το ίδιο κάνουν και όσοι αφήνουν τον Φόβο να μπεί μέσα τους:
Κρατούν ψηλά ένα αποδεκτό προσωπείο, μία ταμπέλα, μία εικόνα καταπνίγοντας τις όποιες πραγματικές ιδιαιτερότητές τους -τις οποίες μάλιστα προσπαθούν με κάθε τρόπο να μεταγγίσουν και στους άλλους.

Carry… μου επιτρέπεις;

<<πάντα είναι "θέμα χαρακτήρα".
...Αισθητικής δλδ.>>

Για ποιο χαρακτήρα, προσωπικότητα και αισθητική θα μιλήσουμε;
Αν ή ανθρωπότητα δεν έχει συλληφθεί ακόμα, δεν κυοφορήθηκε, πως γεννήθηκε, σπαργανώθηκε, και αυξήθηκε;
Αν ζούμε με ψευδαισθήσεις, εξαπατήσεις, αποπλανημένοι πως θα παρακολουθήσουμε το μέσα μας;
Αν όμως η Πραγματικότητα εμφανισθεί μέσα μας Ισχυρή, τότε φθάνει μέσα μας μια διαρκής ...Aναθεώρηση;;;_________________________ ___.

[nick cave]

Μαρίκα, συγχαρητήρια για το υπέροχο θέμα που άνοιξες.

Η ευτυχία είναι εσωτερική επιλογή, άσχετη με τις εξωτερικές δυσκολίες. Και αν το προχωρήσουμε ακόμα παραπέρα, οι δυσκολίες και τα προβλήματα είναι εδώ για να μας εξελίξουν, να μας βοηθήσουν να διαμορφώσουμε το χαρακτήρα του αγωνιστή της ζωής. Και δεν είναι απλά μεγάλα λόγια. Κάποιοι τα έκαναν και τα κάνουν πράξη. Από τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους μέχρι τους απλούς ανώνυμους ανθρώπους που έδειξαν μεγαλείο ψυχής σε συνθήκες πολέμου, που επιβίωσαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ή ακόμα εκείνους τους καθημερινούς ανθρώπους που ζουν και κινούνται ανάμεσά μας, που αρνούνται να νικηθούν από την αρρώστια, που βάζουν το "εμείς" πάνω από το "εγώ", που δεν εγκλωβίζονται στην αυτολύπηση, που βλέπουν φως ακόμα και μέσα στο πιό ζοφερό σκοτάδι.

Πώς όμως θα υψωθούμε πάνω από τη μίζερη πραγματικότητα, πώς θα κάνουμε "ένα άλμα πιό γρήγορο από τη φθορά", όπως είπε ο Ελύτης... Αν συνειδητοποιήσουμε πως το Εγώ μας δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Αν καταλάβουμε πως τίποτα δε μας ανήκει, ούτε τα υλικά αγαθά, ούτε οι άνθρωποι, πως το σύμπαν ή ο θεός δε μας οφείλει τίποτα. Πως δεν έχουμε υπογράψει κανένα συμβόλαιο με τη ζωή που να λέει οτι δεν θα αρρωστήσουμε, δε θα χάσουμε τους δικούς μας, πως όλα θα μας συμβαίνουν όπως τα θέλουμε και όπως μας αρέσουν. Η φλου αναφέρθηκε πολύ εύστοχα στις επιθυμίες. Οι επιθυμίες εδράζονται σε ένα αλλαζονικό και απαιτητικό Εγώ, που πιστεύει πως δικαιούται να αποκτήσει αυτό κι εκείνο και το άλλο... Ξεχνάμε όμως πως στο Σύμπαν υπάρχει μιά ευφυής ισορροπία, και σύμφωνα με την αρχή της διατήρησης της ενέργειας, για να πάρεις κάτι από τη ζωή, πρέπει αντίστοιχα να δώσεις κάτι πίσω. Μάλιστα, σοφός είναι εκείνος που πρώτος προσφέρει χωρίς να περιμένει ανταπόδωση...

Τα προβλήματα δε έρχονται για να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη, ούτε επειδή ο θεός θέλει το κακό μας. Ερχονται για να μας προπονήσουν, να μας μάθουν να αγωνιζόμαστε, να στεκόμαστε όρθιοι και να προχωράμε με το κεφάλι ψηλά. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να αποτινάξουμε τη νοοτροπία του γκρινιάρικου απαιτητικού παιδιού που τα θέλει όλα δικά του. Να δώσουμε ένα νόημα στη ζωή, πέρα και πάνω από τις επιθυμίες μας. Να συνειδητοποιήσουμε οτι δεν είμαστε ξεχωριστοί επειδή γεννηθήκαμε ξεχωριστοί, αλλά επειδή οι πράξεις μας μας κάνουν ξεχωριστούς. Πως για να προχωρήσουμε στο ταξίδι της ζωής πρέπει να μάθουμε να αφήνουμε πίσω μας όσα μας βαραίνουν: ανθρώπους, νοοτροπίες, λάθη, φόβους και μάταιες ελπίδες. Πως κερδίζουμε την αποδοχή και την επιιδοκιμασία των άλλων μόνον όταν δεν την επιδιώκουμε. Πως ο μόνος τρόπος να κάνουμε ερήνη με τον εαυτό μας είναι να τον αγαπήσουμε τόσο ώστε να τον ξεπεράσουμε...

[marika]

Aισθάνομαι συγκίνηση nick cave ευχαριστώ που υπάρχετε, όλοι εμείς μαζί <<μπορούμε>>.

Τα πολύ παλιά χρόνια όλες οι κακίες είχαν δοθεί σε έναν άνθρωπο. (δεν θα πω όνομα..)
Ήρθε όμως μια μέρα που αυτός τάραξε και συνάρπασε τον κόσμο ολόκληρο, το όνομα του ήταν στα χείλη όλων. Τα μαντάτα έφτασαν στο σοφό βασιλιά, ο οποίος κάλεσε τον καλύτερο ζωγράφο του και τον πρόσταξε να ζωγραφίσει αυτόν τον άνθρωπο και να του φέρει πίσω την εικόνα του. Όταν γύρισε ο ζωγράφος ο βασιλιάς κάλεσε όλους τους πολύπειρους σοφούς στην επιστήμη της φυσιογνωμικής και τους ζήτησε να κρίνουν από το σχέδιο το χαρακτήρα αυτού του ανθρώπου τα γνωρίσματα, τις κλίσεις τις συνήθειες και την πηγή της θαυμαστής του δύναμης.
Οι σοφοί αποκριθήκαν ότι αυτή η εικόνα είναι ενός ανθρώπου βάναυσου, υπερόπτη, άπληστου για αποκτήματα, που έχει επιθυμία για δύναμη και έχει μέσα του όλες τις κακίες του κόσμου. Τα λόγια αυτά προκάλεσαν την αγανάκτηση του βασιλιά, κι άρχισε μια διαμάχη ανάμεσα στους σοφούς και το ζωγράφο που ορκιζόταν ότι ζωγράφισε πιστά τον άνθρωπο που τα θαυμαστά του έργα ακουγόταν ως τα πέρατα της γης.
Ο βασιλιάς αποφάσισε να εξακριβώσει μόνος του ποιοι έχουν το δίκιο και ξεκίνησε αυτοπροσώπως βρήκε τον άνθρωπο και πείστηκε ότι το πρόσωπο του είχε αποδοθεί αψεγάδιαστα από το ζωγράφο. "Στην αρχή προτού δω το πρόσωπό σου του είπε, σκεφτόμουν ότι ο τεχνίτης δεν είχε αποδώσει σωστά την μορφή σου, τώρα όμως πείστηκα ότι όλοι τους είναι εντελώς ανάξιοι και ότι η σοφία τους μάταιη και κούφια".
"Όχι αποκρίθηκε ο άνθρωπος, δεν είναι αλήθεια, οι φυσιογνωμιστές και ο ζωγράφος είναι πολύ ικανοί, και το δίκιο είναι και στα δυο μέρη. Μάθε λοιπόν ότι όλες οι κακίες που ονομάτισαν οι σοφοί μου είχαν δοθεί πράγματι από τη φύση και ίσως ακόμα σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι είδαν στην εικόνα μου. Αλλά πάλαιψα με τις κακίες μου με πολύχρονη και αλύγιστη προσπάθεια της θέλησης, και σιγά σιγά τις νίκησα και τις υπόταξα, μέχρι που όλα τους τα αντίθετα μου έγιναν δεύτερη φύση. Και αυτή είναι η πιο μεγάλη μου περηφάνια".

[nflu]

καλημερα μαρικα :)ομορφη ιστορια...

λοιπον κι εγω πιστευω οτι ενας ανθρωπος αν το θελει πραγματικα μπορει να αποβαλλει μια κακια συνηθεια.....
λοιπον θα πω μια προσωπικη εμπειρια...σε καποιους μπορει να φανει υπερβολικο λογω του νεαρου της ηλικιας...αλλα οκ...

καπου εκει στα δωδεκα...εντοπισα οτι στην συμπεριφορα μου μεσα στο οικογενειακο περιβαλλον...γιατι εξω ημουν πολυ δειλο παιδι...ειχα μια συμπεριφορα πολυ εγωιστικη...
θυμαμαι οτι σε ολα τα πραγματα..απλωνα το χερι να αρπαξω πρωτη το καλυτερο και το πιο ωραιο στο καθε τι....μια μερα ακουσα ενα σχολιο γιαυτο απο την μητερα μου....και μου εκανε μεγαλη εντυπωση...με εκανε να συνειδητοποιησω τι ακριβως εκανα...
λοιπον ειπα τοτε στον εαυτο μου...πως αυτο ηταν κατι που δεν μου αρεσε...και για να το πολεμησω...οχι μονο δεν απλωνα πρωτη το χερι...αλλα περιμενα επιτηδες και συγκρατουσα τον εαυτο μου...να αρκεστει σε οτι περισσευε....
σιγα σιγα...η ασκηση και η επαναληψη...εφερε την συνηθεια...και τελικα η συνηθεια εγινε και χαρακτηρας....
βεβαια ...δεν ξερω κατα ποσο μου βγηκε αυτο σε καλο στην πορεια.....γιατι εξελιχθηκα σε μεγα...συγνωμη για την εκφραση....αλλα δεν μπορω να σκεφτω αλλη...μαλακοπιτουρα...
ειχα δηλαδη τα αντιθετα αποτελεσματα και η ισορροπια χαθηκε...:(
μια μεση οδος σε ολα ειναι ισως το καλυτερο.....

[nick cave]

Μαρίκα, η ιστορία σου μου θύμισε σοφούς της Ανατολής, όπως ο Χαλίλ Γκιμπράν, που έχουν παράδοση στο να αφηγούνται ιστορίες για να περάσουν κάποιο σημαντικό μήνυμα.

Φλου, άλλο "δοτικός", άλλο "ενδοτικός". Αλλο είναι να προσφέρεις στους άλλους την αγάπη και την εμπιστοσύνη σου χωρίς να απαιτείς ανταπόδωση και άλλο να ενδίδεις και να υποχωρείς στις απαιτήσεις τους. Πολλές φορές το να είσαι χρήσιμος για τον άλλο, σημαίνει να του λες "όχι". Γιατί έτσι τον κάνεις καλύτερο. Του δείχνεις πως τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο και οτι οφείλει να το κερδίσει. Οταν όμως του τα προσφέρεις όλα άκοπα, τον κάνεις άβουλο και μαλθακό.

[nflu]

μα ναι σιγουρα νικ.....τωρα πια φυσικα εχω βρει μια ισορροπια...αλλα εχασα πολλα χρονια....
παν μετρον αριστον.....

[nick cave]

μα ναι σιγουρα νικ.....τωρα πια φυσικα εχω βρει μια ισορροπια...αλλα εχασα πολλα χρονια....
παν μετρον αριστον.....

Φλου, αφου βρήκες τις ισορροπίες σου, δεν είναι χρόνια χαμένα. Εϊναι χρονια κερδισμένα...:))

[nflu]

μπα...χαμενα ηταν....τεσπα...αστο....

[marika]

μπα...χαμενα ηταν....τεσπα...αστο....

Όσο για την αλύγιστη προσπάθεια της θέλησης στην ιστορία αυτού του ανθρώπου nick, αυτή ανήκει στην π.Χ εποχή.
Τότε υπήρχε μόνο νόμος του: "οφθαλμόν αντί οφθαλμού"..και για Χάρη ούτε λόγος. Πως λοιπόν καλλιέργησε τον εαυτό του ο άνθρωπός μας;
Πως έκανε αυτή την υπέρ προσπάθεια πως συνέλαβε την Ιδέα;
Υπήρχε βέβαια τέλειο Σχέδιο για τη ζωή του, η ανώτερη Γνώση τότε υπήρχε και είχε πρόσβαση σ’ αυτή τη Γνώση.
Ο σημερινός άνθρωπος έχει κάποιες στιγμές θέλησης, υπάρχει ωστόσο μεγάλη εσωτερική σύγκρουση και πάλη.
Στις μέρες μας αρχίζει εν συνείδητα να θέλει να πετάξει τη μηχανικότητα,
πολλοί δεν γνωρίζουν την τωρινή κατάσταση κάποιοι τείνουν να αποδεχθούν ότι ζουν μέσα στις ψευδαισθήσεις,
αν το εννοήσουν αυτό, αν γίνουν εν συνείδητοι μετά θα μπορούν να κρίνουν και ο λόγος τους θα έχει βαρύτητα.

Σημ. Το βίωσες φλου η εργασία με τον εαυτό μας ξεκινάει από πολύ παλιά, από τότε αγωνιζόσουν και συνεχίζεις, ..μπράβο σου..

[nflu]

χμμμμ...ναι...δεν ξερω ομως κατα ποσο μπραβο μου....
βλεπεις...δεν ξερω αν το εχεις βιωσει ποτε για να ξερεις...αλλα ο καημενος ο μαλακοπιτουρας...βγαινει στην ζωη κατευθειαν σαν τροφη για τα θηρια....
σαν ψητο κοτοπουλο με καρικευματα ενα πραμα......κι απο ολους τους ανθρωπους ....περισσοτερο τον εαυτο του δεν μπορει να προστατεψει.....
χτυπιεται στους τοιχους ασκοπα...μεχρι να βαλει μυαλο ....και να καταλαβει..οτι ολα σε αυτη την ζωη ειναι χρησιμα....ακομα και σε ενα βαθμο ισως και αυτα που κανεις αποκαλει ελλατωματα...με την καλη εννοια παντα...
γιαυτο ξαναλεω ...παν μετρον αριστον....κι οσοι ειναι γονεις πρεπει να προσεχουν πολυ πως ακριβως ανατρεφουν τα παιδια τους και να τους δινουν οσο το δυνατον γνωση...και για τον εαυτο τους και για την πραγματικοτητα του κοσμου που θα αντιμετωπισουν....
ετσι εκπαιδευουν ανθρωπους που θα μπορουν να διεκδικουν τα θελω τους :)

[marika]

...βγαινει στην ζωη κατευθειαν σαν τροφη για τα θηρια....


Kαι να ήταν μόνο αυτό; Άπειρα τα ναυάγια της επικοινωνίας με μεγαλύτερα και μικρότερα σκάφη που χάνονται από προσώπου γης ή θάλασσας.
Που; Στο φόβο. Περισσότερο φοβούνται την ψυχολογική ανασφάλεια, υπάρχει σήμερα και η υλική ανασφάλεια.
Στο δρόμο αυτό πολλοί βρίσκονται χωρίς επαφές, χωρίς επικοινωνία κι όμως τι περίεργο, δεν θα νιώθεις καθόλου μόνος- μόνη.
Θα έχουμε την αίσθηση των φραγμών που προβάλλουν οι άνθρωποι για να κλείσουν απ’ έξω κάθε επικίνδυνη παρείσφρηση,
αλλά το δικό τους κλείσιμο δεν θα δημιουργεί ένα αντίστοιχο κλείσιμο σε σένα.
Κι όσο βαθύτερα θα εισχωρείς μέσα σου, τόσο οι άλλοι θα αμύνονται, και τόσο πιο μοναχική θα νιώθεις. <<Μοναχική>> όχι μόνη.
Γιατί η μοναξιά καταλύεται με την κατάλυση των εσωτερικών φραγμών.

[marika]

Που να είναι το ξωτικό φλου; Θα της πω ένα παραμύθι για ξωτικά να δούμε θα το δει;

Υπήρχε ένας ξωτικότοπος-νεραιδότοπος τον οποίο καταπίεζε ένας τύραννος με το όνομα Σκιά.
Όλα τα ξωτικά και οι νεράιδες του βασιλείου το έβαζαν στα πόδια από το φόβο της σκιάς
μέχρι που κόντευε να μετατραπεί όλο το βασίλειο σε μια τεράστια σκιά όπου δεν θα ξανάμπαινε ποτέ το φως.
Έμεινε μόνο μια μέρα πριν πέσει το απόλυτο σκοτάδι.
Τότε ένα μικρό γενναίο αγόρι, κρατώντας μόνο ένα κερί, αποφάσισε να προκαλέσει τη Σκιά πηγαίνοντας κατευθείαν στο κρησφύγετο της.
Χωρίς καθόλου να φοβάται μπήκε στη σπηλιά της Σκιάς και άναψε το κερί.
Εκείνο ήταν και το τέλος της Σκιάς, γιατί μόλις άναψε το φως αποκαλύφθηκε πως η Σκιά δεν είχε υπόσταση :),

[nick cave]

Mαρίκα, κανένας από τους φόβους μας δεν έχει υπόσταση. Ολοι είναι κατασκευάσματα του νου. Το μικρό αγόρι συμβολίζει την αγνότητα της ψυχής, την αυθόρμητη παιδικότητα που δεν έχει ακόμα δεχτεί τον ακρωτηριασμό από την "εκπαίδευση" των ενηλίκων.

Θα έχουμε την αίσθηση των φραγμών που προβάλλουν οι άνθρωποι για να κλείσουν απ’ έξω κάθε επικίνδυνη παρείσφρηση,
αλλά το δικό τους κλείσιμο δεν θα δημιουργεί ένα αντίστοιχο κλείσιμο σε σένα.
Κι όσο βαθύτερα θα εισχωρείς μέσα σου, τόσο οι άλλοι θα αμύνονται, και τόσο πιο μοναχική θα νιώθεις. <<Μοναχική>> όχι μόνη.
Γιατί η μοναξιά καταλύεται με την κατάλυση των εσωτερικών φραγμών.

Μιλάς για τη μοναχική πορεία του ανθρώπου που αναζητά το εσωτερικό φως... Μα όποιος ανακαλύπτει το φως -ο αυτόφωτος- κατακλύζεται από την επιθυμία να το μοιραστεί με τους άλλους, ακριβώς όπως ο φυλακισμένος της σπηλιάς του Πλάτωνα που βγήκε από τον κόσμο των σκιών έξω στο φως και ανακάλυψε τον πραγματικό κόσμο. Ενώ θα μπορούσε να κρατήσει την αποκάλυψη αυτή για τον εαυτό του, προτίμησε να επιστρέψει στη σπηλιά και να τη μοιραστεί με τους άλλους. Αντιμετώπισε το χλευασμό και την απόρριψη, αλλά δεν πτοήθηκε...

Ακόμα και στο πιό δύσκολο ταξίδι, πάντα ανακαλύπτουμε πως υπάρχουν συνοδοιπόροι. Απλά εμφανίζονται μόνο όταν δεν τους αναζητάμε...