Θα τελιωσει ποτε αυτο κουραστικα.

[Thomai S.]

Καλησπερα σας εχω πεντε χρονια αγχος και κρίσεις πανικού πολλα βραδια δεν εχω κοιμηθει καθολου προσπαθω να το ξεπερασω μονη μου δεν παίρνω φαρμακα νομιζω οτι δεν θα το ξεπερασω ποτε. Θελω να ξερω αν το εχει ξεπερασει κανεις και πως; ευχαριστω.

[white]

Πέντε χρόνια δεν έχεις πάει ποτέ σε γιατρό ή ψυχολόγο;

[kerasi]

Ναι γινεται και χωρις φαρμακα. Δε γινεται αμεσως βεβαια ετσι με μαγικο τροπο. Για να παθαινεις κρισεις πανικου ομως κατα κανονα κατι σε αγχωνει. Δεν ξερω αν μπορεις να εντοπισεις οταν ξεκινησε ολο αυτο μηπως υπηρχαν γεγονοτα που σε πρεσαρουν και ενδεχομενως συνεχιζονται μεχρι και σημερα. Εχει σημασια αυτο.

[66psy]

Σχεδον 2 χρονια και τιποτα.. βσκ οχι τιποτα.. ενταξει.. εχω κανει τεραστια προοδο... αλλα το προβλημα παραμενει... πλεον εχει γινει πλευρα του εαυτου μου.. θα ηθελα πολυ να φυγει και θα συνεχιζω να προσπαθω γι αυτο καθε μερα, αλλα κακα τα ψεματα βαθια μεσα μου πιστευω οτι απαξ κι ερθει... πρεπει να μαθουμε να ζουμε με αυτο...με τα πανω μας και τα κατω μας..

[Thomai S.]

Nai kai vevea gnorizw pote ksekinise apo tote pou genisa logo ton diskolwn katastasewn pou ypirxan sto spiti mou. Pleon den pathainw toso suxna wpos stin arxi. Alla sigoura den eimai k polu fusiologikh.

[Thomai S.]

και βεβαια white εχω παει σε γιατρους σε καρδιολογο σε παθολογο σε νευρολογο μεχρι κ μαγνητικη εχω κανει. Ειναι τρελα.

[panagiwtis23]

Καλωσόρισες Θωμαί,
μόνο σε ψυχίατρο δεν πήγες δηλαδή.
Σαν εμένα που ήμουν σε άρνηση πόσα χρόνια.
Και τώρα πάλι τα ίδια.
6 μήνες πήρα αντικαταθλιπτικά και με βοήθησαν απίστευτα και ενώ μου είχαν πει θα τα πάρω για 3 χρόνια έρχεται μια χαζή και με τα κόβει.
Πέφτω ξανά και τα διαλύω όλα δουλειά, κοινωνική ζωή κτλ

Και πάλι ενάμιση μήνα τώρα σε άρνηση πως θα το παλέψω κτλ
Αλλά βαρέθηκα να μην ζω πάλι.
Πάλι να μη βγαίνω από το σπίτι.
Πάλι να περνά η ζωή και να μην κάνω τίποτα.

Και έτσι με βαριά καρδιά θα πάω πάλι σε ψυχίατρο να ξαναξεκινήσω αντικαταθλιπτικά ελπίζω σε καλύτερο αυτή την φορά.

Και εγώ από κοντά 7 χρόνια πάλευα με άγχος, κατάθλιψη, κοινωνική και κρίσεις πανικού.
Και όταν τελικά πήγα σε ψυχίατρο και πήρα αντικαταθλιπτικά ήταν λες και ξύπνησα ξαφνικά από έναν ύπνο που ήμουν τόσα χρόνια.
Και λέω τι έχασα τόσα χρόνια απλά επειδή αρνούμουν το πρόβλημα.

Φυσικά ειδικά όταν είσαι και άντρας ακούς τα κλασικά αδύναμος, ευαίσθητος, τρελός κτλ από όσους πας να ανοιχθείς αλλά πίστεψε με για τα ψυχοσωματικά ένας είναι ο γιατρός ψυχίατρος.
Μου έφυγαν και ταχυπαλμίες, κρίσεις πανικού, αλλεργίες, αρρωστοφοβία και ούτε ξέρω τι άλλο που όλα ξεκίνηγαν από άγχος...

[Thomai S.]

Σ ευχαριστω παναγιωτη το σκευτομαι η αληθεια ειναι συνεχεια. Αλλα με τρομαζει το γεγονος να παρω φαρμακα γι αυτο δεν εχω παει μεχρι τωρα.

[panagiwtis23]

Δεν ξέρω αν και ο φόβος και η άρνηση είναι κομμάτι της κατάθλιψης και άγχους.
Φαντάσου ότι και εγώ που πήρα και με κάναν 70% καλύτερα και έφτιαξα όλη μου την ζωή με δύναμη που ως τώρα δεν είχα και παρότι είχα μερικές παρενέργειες (σίγουρα το όφελος μεγαλύτερο).
Και μετά είδα πως χωρίς αυτά τα κατέστρεψα όλα δεν άντεχα τίποτα φίλους, δουλειά όλα με άγχωναν και μου φαινόταν ανούσια και πάλι μου πήρε πόσο καιρό να αποδεχθώ να τα ξαναπάρω και ακόμα παλεύω να πάω να μην παω σε ψυχίατρο να μου τα γράψει πάλι.

Άντε πάλι ιστορικό κτλ γιατί φυσικά θα πάω σε άλλον.
Ενώ ξέρω ακριβώς δηλαδή πως μου κάθονται και πόσο βοηθάνε και ξέρω πως τα χρειάζομαι και εγώ δυσκολεύομαι πολύ να αποφασίσω να τα ξεκινήσω.
Παιχνίδι του μυαλού νομίζω είναι.

Ελπίζω αυτή την φορά να με πιάσουν πιο γρήγορα εγώ επειδή το χα αφήσει πολλά χρόνια έκαναν 2 μήνες να δουλέψουν τα άτιμα αλλά πίστεψε με με βοήθησαν να κάνω μέσα σε 6 μήνες όσα δεν πίστευα ποτέ ότι θα κάνω.
Δουλειά, μετακόμιση, νέες φιλίες, νέα χόμπι ότι μπορείς να φανταστείς τα άτιμα.
Και απλά ήμουν εγώ απλά πιο άνετος με τον εαυτό μου και χωρίς τα ψυχοσωματικά και την αποφυγή του άγχους και φυσικά χωρίς τις κρίσεις πανικού ήταν πολύ καλύτερα.

Τώρα χωρίς δουλειά φρίτω στην ιδέα να βρω δουλειά πιστεύω ότι δεν θα αντέξω.
Βλέπω αγγελίες και αγχώνομαι γεμίζω αρνητικά σενάρια πως δε θα αντέξω, θα γίνω ρεζίλι θα τα κάνω σαλάτα κτλ
Ενώ όταν τα έπαιρνα που τότε βρήκα και την πρώτη μου δουλειά έψαχνα με όσο άγχος έχει ένας μέσος άνθρωπος και στις συνεντέυξεις παρότι οι πρώτες μου την πάλευα αρκετά.

Τώρα πάλι ούτε αγγελίες δεν αντέχω να βλέπω ανεβάζω παλμούς

[kerasi]

Οταν λες δυσκολες καταστασεις στο σπιτι σου τι εννοεις?

[Thomai S.]

Kerasi. Υπηρξε ενας θανατος στο σπιτι μου. Και αναγκαστικα το εζησα*αυτο σε μια πολυ κρισιμη στιγμη τη ζωης μου. Μπορει το προβλημα να υπηρχε και πιο πριν κ να μη το ειχα καταλαβει αλλα μετα απο αυτο το συμβαν εχω παλεψει πολυ με τον εαυτο μου.

[Thomai S.]

Παναγιωτη οταν λες παρενεργιες τι εννοεις;; Εγω εργαζομαι και με εχει βοηθησει πολυ αυτο. Αν και μερικες φορες την βγαζω στην τουαλετα. Αλλα τις περισοτερες φορες το κριβω.

[panagiwtis23]

Εγώ βλέπω ότι δε μπορώ ούτε να δουλέψω χωρίς αυτά.
Αν φυσικά δεν είχα άλλη επιλογή θα πιεζόμουν και θα δούλευα αλλά αυτό μου αφαιρούσε τόση ενέργεια που ουσιαστικά γυρνάς σπίτι άδειος.
Είναι λες και ζεις μόνο για την δουλειά.

Παρενέργειες ευτυχώς τα καινούργια αντικαταθλιπτικά έχουν πολύ λίγες.
Συνήθως έχουν κάποιες παρενέργειες τις πρώτες 7-10 μέρες (ναυτία, αναγούλα,ζαλάδα κτλ) που εξαφανίζονται εντελώς.
Εφιάλτες και γενικά πολύ άσχημα και ζωντανά όνειρα (εμένα δε μου έφυγε ποτέ αλλά έλεγα καλύτερα εφιάλτες στν ύπνο μου παρά στον ξύπνιο μου ;-) ).
Και δυστυχώς σε μερικούς κάνουν σεξουαλικές παρενέργειες στυτικές δυσλειτουργίες, ανοργασμία κτλ που άμα τις έχεις δυστυχώς είναι η μόνη παρενέργεια που δεν φεύγει όσο παίρνεις τα χάπια.

Αλλά για έναν καταθλιπτικό-η το σεξ δεν είναι καν εφικτό σε φάση κατάθλιψης.
Οπότε χίλιες φορές να ζεις και να έχεις και μέτρια σεξουαλική ζωή παρά να μη ζεις καν.

Εγώ χαλιέμαι με το άγχος γιατί δε σε αφήνει να εκμεταλευτείς το 100% του δυναμικού σου.
Εγώ στην δουλειά ανάλογα του άγχους μου απέδιδα από 30% μέχρι και 70% ανάλογα την μέρα αλλά πότε πάνω από 70%.
Ενώ όσο έπαιρνα τα χάπια απέδιδα 110%.

Για μένα όσες παρενέργειες και να βγάλουν από το να βλέπεις την ζωή να περνάει και εσύ με το ζόρι απλά να επιβιώνεις.
Θωμαί τι δουλειά κάνεις και μπορείς και την βγάζεις ψυχολογικά;
Φαντάζομαι κάποια ήρεμη χωρίς πολύ κόσμο

[Deleted-member-19102015]

Εγώ έχω μάθει να ζω με αυτό.36 χρονών είμαι και απο τότε που με θυμάμαι πάντα κάτι με άγχωνε.30 χρόνια σίγουρα παλεύω με το άγχος,το να σκέφτομαι τι να πω για να μην παρεξηγηθώ,το ποιος είμαι,το γιατί είμαι κτλ.Θυμάμαι ότι ακόμη και στο νηπιαγωγείο δε μπορούσα να βρίσκομαι με τα άλλα παιδάκια άνετα.Καλώς ή κακώς το νηπιαγωγείο που πήγαινα,βρίσκεται ακριβώς δίπλα απο το πατρικό μου σπίτι.Τότε δεν το είχαμε δώσει ακόμη αντιπαροχή και έτσι η αυλή μας με την αυλή του νηπιαγωγείου απείχε ένα χαμηλό σχετικά μαντρότοιχο.Που εγώ πηδούσα και πήγαινα πάλι στην αυλή μας στην ώρα που έπρεπε να έχω μάθημα.Και η μάνα και η γιαγιά μου με έστελναν πάλι πίσω γιατι και οι νηπιαγωγοί με έψαχναν..
Τόσα χρόνια τελικά έχω καταλάβει ένα πράγμα.Κουράστηκα να παλεύω την ψυχολογική μου κατάσταση.Να πάνε όλα να μαμηθούν.Απο τα 18 και μετά έχω μπει σε ένα είδος αυτόματου πιλότου.Λειτουργώ στο στυλ "ότι βρέξει ας κατεβάσει".Οτι έρθει μόνο του,ήρθε.Αλλά αν έρθει,παλεύω να το κρατήσω.Οτι δεν έρθει δεν πειράζει,ζωη ειναι θα περάσει.Ετσι έχω καταφέρει να επιβιώσω και να μη με νοιάζει ότι και αν πάθω.Τελικά δε το μετάνιωσα,γιατί βλέπω ότι στο πέρασμα του χρόνου η ποιότητα της ζωής μου είναι καλύτερη.
Θεωρώ ότι σε σύγκριση με έναν μέσο "φυσιολογικό" άνθρωπο της ηλικίας μου υστερώ στο γεγονός ότι δεν έχω πολλούς φίλους και δεν έχω ούτε είχα ποτέ μου,σχέση.Κατά τα άλλα οκ.Η ζωή συνεχίζεται.Και πια έχω καταλάβει ότι άμα αρχίσω να πιέζομαι και να στεναχωριέμαι για ότι μου λείπει,θα χάσω και αυτά που ήδη έχω.Πέρισυ τέτοιο καιρό θυμάμαι που άρχισε να με χαλάει που δεν έχω αυτά που είπα και εκεί τέλη ιούνη,κατέληξα να σκέφτομαι την αυτοκτονία.Μετά όμως κατάλαβα ότι είναι λάθος αυτό και πρέπει πάλι να αρχίσω να αδιαφορώ για ότι δεν έχω,γιατι αλλιως δεν θα τα βγάλω πέρα.

[panagiwtis23]

Γιατί να ταλαιπωρείται τόσο πολύ κανείς όταν υπάρχει λύση να τον βοηθήσει;
Εγώ όταν τελικά κατάφερα να πάω σε ψυχίατρο και με πιάσαν τα χάπια μετάνιωσα για ένα πράγμα ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΠΗΡΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ.
Πόσο χρόνο έχασα;
Την εφηβεία μου (και εγώ χωρίς σχέσεις και πολλούς φίλους) την φοιτητική ζωή τώρα δεν θέλω να χάσω και τα νεανικά χρόνια μετά τις σπουδές.
Την ηλικία 24-30 δεν θέλω να την χάσω και επίσης είναι η ηλικία που πρέπει να χτίσεις πράγματα (μεταπτυχιακό, εργασιακή εμπειρία κτλ) και δεν θέλω να φτάσω 30 και να μην έχω κάνει τίποτα από αυτά απλά να σέρνομαι φοβισμένος