Πως θα επρεπε να συμπεριφερομαι στις κρισεις πανικου του αντρα μου?

**gramle** · 01-06-2007, 15:30

Hus, το εχω καταλαβει και σε ευχαριστω
και εγωθελω να πω πως δεν κατηγορω τον αντρα μου γιατι ετσι εχει μαθει ετσι κανει, τα τραυματα που κουβαλαμε μεσα μας ολοι τα βγαζουμε καποια στιγμη. Απλα ρωταω πως μπορω να τον αντιμετωπισω δεδομενου οτι δεν νιωθω πλεον τιποτα γι αυτον

**husband** · 01-06-2007, 15:37

Του το έχεις εξηγήσω πλήρως αυτό? Το δε νιώθω τίποτα για σένα. Ή του πετάς και κανά \"σ\'αγαπώ\" ανάμεσα?
Εχει αντιλιφθεί αυτός ότι δεν υπάρχει τίποτα από σένα για εκείνον? Ή τρέφει ελπίδες (είτε τις τροφοδοτείς εσύ είτε όχι)?

Και άντε ξήγα μου τούτο. Πως μπορείς και κοιμάσαι μαζί με κάποιον για τον οποίο δεν νιώθεις τίποτα????? ΑΠό οίκτο? Από λύπηση? Για να μη χειροτερέψει ο πανικός του?

**gramle** · 01-06-2007, 15:40

του το εχω πει και του το εχω εξηγησει πολλες φορες.
Αυτο το ξερω μονο εγω..... Ειναι μεσα στη θυσια που ελεγα
Και εγω απορω με κατι αλλο, πως ειναι δυνατον να σου λεει η γυναικα σου οτι καθεται μαζι σου μονο για το παιδι και εσυ το δεχεσαι. Δεν κανει τιποτα. Το αφηνει κι αυτο να ξεχαστει μεσα σε ολα τα αλλα...Απο αυτο και μονο πεφτει πολυ στα ματια μου

**husband** · 01-06-2007, 15:52

Εδώ λίγο σε έχασα.....

Originally posted by gramle
Δεν κανει τιποτα. Το αφηνει κι αυτο να ξεχαστει μεσα σε ολα τα αλλα...Απο αυτο και μονο πεφτει πολυ στα ματια μου

Εγώ είμαι μαζί της γιατί βλέπω κάποιες διαφορές. (μπορεί μόνο εγώ να τις βλέπω αλλά τις βλέπω και είναι εκεί)
Πρώτον την αγαπάω. Εχω καταλάβει ότι μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτήν. Αλλά θέλω να ζήσω με την ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ μου. Δεν θα κρυφτώ λέγοντας ότι δεν φοβάμαι την ζωή χωρίς αυτήν. Αλλά ξέρω τον εαυτό μου. Αυτός ο φόβος είναι πολύ μικρός σε σχέση με την αγάπη που της έχω.Και δεν θα την \"σπρώξω\" εγώ, γιατί η ίδια είναι αδύνατη, μακριά μου.
Βλέπω ακόμα πως έχει πραγματικά κατάθλιψη.
Βλέπω να με αγαπάει και να μου το λέει (όπως επίσης ακούω και ότι κάθεται μαζί μου μόνο για το παιδί, όπως επίσης ακούω ότι ούτε για τον ευτό της δεν νοιάζεται παρά μόνο για το παιδί θέλει να βγεί από την δύκσολη κατάθλιψή της)
Θυσίες και χάρες δεν μου κάνει..
Και πάντως δεν το ΔΕΧΟΜΑΙ. Αντιδρώ
Δεν ξέρω αν πρέπει να επεκταθώ και άλλο......

**gramle** · 01-06-2007, 15:56

Για το παιδι στεναχωριεμαι μονο, μονο γι\' αυτο.
Εγω εκανα τις επιλογες μου εκανα τα λαθη μου, εγκλωβιστηκα
Το παιδακι μου ομως τι φταιει να πληρωνει τις δικες μου κακες επιλογες?
Αυτο που θελει ειναι μια ηρεμη ευτυχισμενη οικογενεια. Προσπαθω, προσπαθω να συμβιβαστω αλλα καπου καπου τα σκατωνω και επαναστατω
Το παιδι τα νιωθει ολα αυτα. Δεν μας εχει δει ποτε αγκαλιασμενους, ευτυχισμενους, ερωτευμενους. Γι\' αυτο και με ρωταει συνεχεια αν θα χωρισω με τον πατερα του και ανυσηχει, γιατι το διαισθανεται. Χωρις να υπαρχουν εντονοι καβγαδες μεσα στο σπιτι. Απλα υπαρχει μια αδιαφορια και το παιδι το καταλαβαινει. Ποσο πολυ στεναχωριεμαι που δεν μπορω να προσποιηθω μπροστα του...

**gramle** · 01-06-2007, 15:59

Δεν τον κατηγορω που φοβαται να χωρισει, τον κατηγορω που δεν κανει τιποτα να το σταματησει...

**husband** · 01-06-2007, 16:03

Πριν να σε χαιρετήσω φιλικά, σου παραθέτω κάτι που δύσκολα αλλάζω γνώμη.

Originally posted by husband
......μη παραλείπετε όλο το στάδιο που είναι το προσπαθώ, το βλέπω αποτέλεσμα της προσπάθειας, το βελτιώνω την προσπάθεια, το αξιολογώ και μετά το παίρνω την απόφαση

ΥΓ μερικά πράγματα που γράφονται εδώ μέσα πρέπει να τα επεξεργαστεί ο εγκέφαλός (τουλάχιστον ο δικός μου) για μιά νύχτα και μετά θα τα έχει αφομειώσει.

**anitak** · 01-06-2007, 17:08

και γιατι σωνει και καλα να το παρεις μακρυα; περισσοτερο με δικο σου προβλημα μοιζει αυτο παρα του παιδιου. το λεγα κι εγω, μεχρι που αποφασισα οτι μπορω να χωρισω και παραμενοντας εδω. δυσκολο για μενα, καλυτερο για τα παιδια

**kanenas** · 01-06-2007, 17:12

Originally posted by gramle
Ως τωρα κοιμομασταν και χωρια, δικη του επιλογη..
Απ\' τα Χριστουγεννα ηρθε στο κρεβατι μας

Γκραμλ, θυμασαι τι σε ειχα ρωτησει πριν λιγο καιρο κ ειχες απαντησει, μεσω τριτου;

Επιμενω, προσεχε τι κανεις στον εαυτο σου.

Originally posted by gramle
Για το παιδι στεναχωριεμαι μονο, μονο γι\' αυτο.
Εγω εκανα τις επιλογες μου εκανα τα λαθη μου, εγκλωβιστηκα
Το παιδακι μου ομως τι φταιει να πληρωνει τις δικες μου κακες επιλογες?
Αυτο που θελει ειναι μια ηρεμη ευτυχισμενη οικογενεια. Προσπαθω, προσπαθω να συμβιβαστω αλλα καπου καπου τα σκατωνω και επαναστατω
Το παιδι τα νιωθει ολα αυτα. Δεν μας εχει δει ποτε αγκαλιασμενους, ευτυχισμενους, ερωτευμενους. Γι\' αυτο και με ρωταει συνεχεια αν θα χωρισω με τον πατερα του και ανυσηχει, γιατι το διαισθανεται. Χωρις να υπαρχουν εντονοι καβγαδες μεσα στο σπιτι. Απλα υπαρχει μια αδιαφορια και το παιδι το καταλαβαινει. Ποσο πολυ στεναχωριεμαι που δεν μπορω να προσποιηθω μπροστα του...

Δεν θα σου αρεσει αυτο που θα πω, μα ισως το τι συμβαινει στο γιο σου, προκαλειται εν μερει απο τη μεταξυ σας κατασταση. Λες να ναι μονο βιολογικο;

Το να υποκριθεις ειναι λαθος, ο μικρος, αργα ή γρηγορα θα το καταλαβει κ τι μαθημα νομιζεις θα παρει για τις ανθρωπινες σχεσεις;

Το να θαβεσαι ζωντανη-νεκρη (νεκρη= οταν δεν υπαρχουν εντασεις, συναισθηματα), ειναι ο,τι χειροτερο. Το να κατηγορεις τον εαυτο σου που δεν χαιρεσαι με την κατασταση ειναι εγκληματικο.

Ουτε αυτο θα σου αρεσει. Εισαι ομορφη; Κανεις σεξ με
τον αντρα σου; Μαγειρευεις; Ε, δεν εχει λογο να φυγει.

Ελπιζω να μη σε στενοχωρησα πολυ. Ελπιζω να βρεις τη δυναμη που χρειαζεται. Οχι για να \"αντεξεις\". Για να ζησεις.

**alexandros3** · 01-06-2007, 20:40

Από ταλίγα που διάβασα. Μήπως ρε gramble δεν ήθελες έναν \"άντρα - άντρα\"; Γιατί αυτοί δεν είναι εγγυημένο ότι θα μείνουνε για πάντα μαζί σου (ίσως να σκέφτεσε), όπως ο άντρας - παιδί που έχεις που θα θέλει να στηρίζεται πάνω σου όπως στηρίζεται πάνω σε όλον τον άλλο κόσμο εκτός από τα πόδια του;
Μήπως απλά θέλεις να είσαι μαζί του παρά τα παράπονα σου. Μήπως δεν μπορείς να είσαι με κάποιον άλλο; Πιο \"άντρα\";

Δύο παρατηρήσεις από την εμπειρία μου

_πρώτη: μια φίλη μου έκανε ένα γάμο ακριβως για τον ίδιο λόγο: καλό παιδί, καλή ΕΠΕΝΔΥΣΗ, κανένας έρωτας. χώρισε μετά από λίγο γιατί είδε ότι ήταν πολυ μαλθακος. Μάλλον όμως κι αυτός είδε ότι είναι με μια γυναίκα που τον βλέπει κυρίως σαν επένδυση.

_δεύτερη: άλλη φίλη μου που έχει σπιτώσει ένα παιδί το οποίο μόνο παίζει κομπιούτερ όλη μέρα. Εκείνη παραπονιέται συνέχεια (τις ελάχιστες φορές που θα τη δω) αλλά νομίζω ότι ΘΕΛΕΙ να είναι με κάποιον τέτοιο γιατι δεν θα της φύγει...

Για ψάξ\'το λίγο...

το παιδί θέλει μια χαρούμενη ατμόσφαιρα και ένα χαρούμενο άνθρωπο να στηριχτεί. (δύο - χαρούμενοι - άνθρωποι βέβαια είναι σαφώς καλύτερο)

**Sofia** · 01-06-2007, 22:49

ενα παιδάκι θέλει ενα ήρεμο περιβαλλον που δεν θα του δημιουργεί άγχος, όμως μας λες ότι το δικό σου παιδί κάθε άλλο παρά ήσυχο είναι....Δε νομίζεις ότι πρεπει να του εξασφαλίσεις ένα πιο σταθερό περιβάλλον?

**anitak** · 02-06-2007, 10:32

ωραίος ο Αλέξανδρος!
λίγο πολύ η καθεμιά μας έχει ό,τι της αξίζει (ή καλύτερα ό,τι επιτρέπει στον εαυτό της να αξίζει)

gramle, τραβάς ζόρια, και θα τραβήξεις πολλά ακόμα. Έχω την αίσθηση ότι κρατάς ένα γεμάτο πιστόλι έτοιμο να πυροβολήσει ενώ τώρα έχεις την ψευδαίσθηση ότι βρίσκεσαι σε μια παγιωμένη κατάσταση. Η ομολογία όμως και η συνειδητότητα με την οποία κατέχεις το ότι \"δεν αγαπάς αυτόν τον άνθρωπο\", δε θα σε αφήσουν για πολύ ήσυχη.
ξέρεις, εδώ είναι και η μεγάλη διαφορά με τον χαζμπαντ. Εκεί υπάρχει κάτι. Υπάρχει φλόγα ή η ανάμνησή της. Χωρίς τα βασικά, τί να προσπαθήσεις; να επιβιώσεις στην κατάψυξη; (όχι ότι δε συμβαίνει κι αυτό..)

**husband** · 04-06-2007, 03:54

Originally posted by gramle
Δεν τον κατηγορω που φοβαται να χωρισει, τον κατηγορω που δεν κανει τιποτα να το σταματησει...

Ε τώρα εγώ μπερδεύτηκα.....

**gramle** · 04-06-2007, 10:20

Σας ευχαριστω παρα πολυ ρε παιδια για τις συμβουλες και για τις αποψεις. Εχετε ολοι δικιο. Τα εχω σκεφτει και εγω πολλες φορες ολα αλλά ειμαι τετοιο ατομο που σκεφτομαι πρωτα ολους τους αλλους και μετα τον εαυτο μου. Σκεφτομαι πρωτα απ\' ολα το παιδι που ναι μεν δεν νιωθει την ζεστασια που θα επρεπε να εχουν οι γονεις του αλλα νιωθει ασφαλεις που μας εχει και τους δυο. Αν χωρισω δεν υπαρχει περιπτωση να μεινω εδω. Ειμαι ξενη μεσ\' τους ξενους. Φιλοι μου ειναι οι φιλοι του αντρα μου. Αν μεινω εδω χωρισμενη δεν θα εχω κανεναν. Δεν θα εχω προσωπικη ζωη παρα μονο εγω και το παιδι. Το παιδι δεν θα εχει πια τη ζωη που εχει τωρα με τους φιλους του γιατι ολα τα ζευγαρια που κανουμε παρεα που εχουν παιδια και ειναι φιλοι με τον γιο μου ειναι οι φιλοι του αντρα μου. Θα κανω σαν χωρισμενη παρεα μαζι τους για να παιζουν και τα παιδια μας? Δεν νομιζω να με θελουν πια. Ασε που θα με κατηγορουνε συνεχεια γιατι εγω θα ειμαι η κακια που αφησα το καλο παιδι για να κοιταξω την \"παρτυ μου\"
χωρις να με νοιαζει τιποτα. Εδω δηλαδη δεν καθομαι με τιποτα.
Στην επαρχια εχω τους φιλους μου την οικογενεια μου, τα αδερφια μου. Θα ειμαι πολυ καλυτερα και οικονομικα, εχω εκει το σπιτι μου, ενω εδω θα ειμαι στο ενοικιο.
Αν ομως φυγω το παιδι θα στερηθει τον μπαμπα του. Δεν ξερω τι μπορει να μου βγαλει μετα. Πως θα αντεξω μετα μια τετοια κατασταση?
Και να ξερω οτι απο δικο μου φταιξιμο εγιναν ολα αυτα.
Δεν ξερω αλλα νιωθω τοσο πολυ εγκλωβισμενη. Θελω ομως κι εγω να χαρω. Να ζησω, να ερωτευτω....
Οχι ομως εις βαρος του παιδιου. Αυτο το παιδι ειναι ολη μου η ζωη. Το λατρευω. Μπορω να κανω την μεγαλυτερη θυσια που υπαρχει για αυτο. Και δεν μπορω να θυσιασω την δικη μου ευτυχια? Ολα αυτα που σας λεω του τα εχω πει του αντρα μου ετσι ακριβως. Χωρις να τα ωραιοποιω. Και αυτος σιγουρα κουβαλαει πολλα μεσα του μετα απο αυτα που του εχω πει. Αλλα δεν κανει και τιποτα να με προσεγγισει. Να με αγκαλιασει, να με στηριξει. Να μπορεσω να νιωσω λιγο ζεστα μαζι του. Ειναι καλο παιδι, οχι οτι δεν ειναι. Απλα ειναι πολυ ψυχρος, αυτο με εφερε μακρυα του. Απο την αλλη δεν φταιει κι αυτος, ετσι εμαθε στο σπιτι του. Δεν εχω δει ποτε τους γονεις του να αγκαλιαζονται. Απο την αλλη ομως δεν ειναι κι αυτο δικαιολογια γιατι ο αδερφος του ειναι πολυ ζεστο παιδι παρολο που ειχε την ιδια ανατροφη...
Τεσπα, σας κουρασα ρε παιδια....
Μπορω να γραφω ως αυριο.......

**Sofia** · 04-06-2007, 10:33

Gramle, εγώ να σε ευχαριστήσω που μας ανοιγεις την καρδιά σου

Καταρχήν να σου πώ ότι αν σκέφτεσαι πρώτα ολους τους άλλους και μετά τον εαυτό σου κάνεις πρώτα κακό στον εαυτό σου και στο παιδί σου...

Το παιδί σου μπορεί να νιώθει ασφαλές στο κλιμα που επικρατεί στο σπίτι? Είσαι σίγουρη? Η΄μήπως έτσι θες να πιστέψεις? Σίγουρα δεν είναι εύκολη απόφαση να χωρίσεις και να φύγεις...

\" Θα κανω σαν χωρισμενη παρεα μαζι τους για να παιζουν και τα παιδια μας? Δεν νομιζω να με θελουν πια.\" Αν το πιστεύεις αυτό τότε θέλεις να κανεις παρέα με αυτά τα άτομα και το παιδί σου να αισθάνεται ότι ζει σ αυτό το περιβάλλον?

Αν φύγεις, λες πώς το παιδί θα στερηθεί τον πατέρα του...Ξέρεις αύτό συμβαίνει σε καθε διαζύγιο.Τα πράγματα δεν θα ναι εύκολα...Τα πλεονεκτηματα όμως που θα προκύψουν από ένα διαζύγιο, δεν θες να τα αναλογιστείς? Το περιβάλλον που θα μεγαλώσει το παιδί σου θα ναι πιο ησυχο, χωρίς εξάρσεις, περισσότερη ηρεμία, λιγότερο άγχος ...Κι αν αυτό ισχύει για σένα σκέψου πόσο ισχύει για το παιδί....Είναι δυνατόν να σαι εσύ χάλια και το παιδί να ναι σουπερ? Σκέψου, αν αυτό γίνεται...

Προσωπικά θα σου πώ ότι η μάνα μου αγωνίστηκε με νύχια και με δόντια, ωστε να μη χωρίσει και τα κατάφερε...Εγώ όμως θα θελα να το χε κανει...\'ετσι δεν θα χα ζήσει ενα σωρό δυσάρεστες καταστάσεις....

Σκεπτομενη πρώτα τον εαυτό σου και την ισορροπία σου πιστεύω ότι έτσι συμβάλεις πολύ και στη διασφάλιση ισορροπίας του γιού σου.....

Φιλικά, κάποιες σκέψεις....