..Της ψυχης μου το τραγουδι..

[Alterego]

ναι πλεον εχω παψει να συζητω με ανθρωπους που νιωθω πως δεν μπορουν να συμβαδισουν με την σκεψη μου,οχι γιατι ειμαι κατω ανωτερο απλα δεν μπορουν να συμβαδισουν..Ειναι και θεμα επιλογης πια. Η αυτοεπιβιωση του εγω δεν ειναι και καπως εγωιστικο;Αλλα και απο την αλλη το να λες εντονα την αποψη σου παλι δεν ειναι εγωιστικο;δεν ξερω...Απλα νιωθω οτι χανω κομματια μου οταν μεινω στην σιωπη...Εκτος αν εννοουμε να μιλαμε εκει που πρεπει και οταν πρεπει τοτε ναι συμφωνω.]Ναι φιλε μου ετσι λειτουργω..με αυτα τα πραγματακια που αναφερες.Προσπαθω πια να ειμαι επιλεκτικος γιατι μονο ετσι μπορω να επιβιωσω απο διαλογους και απο τα ψυχολογικα.Ειναι σημαντικο ο δεκτης του λογου σου να σε κατανοει και να επικοινωνει μαζι σου.Προσπαθω ολα αυτα που αναφερες να τα εφαρμοζω γιατι ετσι ειναι...

[Alterego]

Φιλη Λιτσα γιατι υπαρχουν ανθρωποι που προκειμενου να γινουν αποδεκτοι παιζει ο καθενας το ρολο του; Εκει καταστρεφεται ολη η ουσια..
Εγω πιστευω οτι ο ανθρωπος που εχει δυνατες αξιες και αποψεις και ξερει που παταει δεν θα παιξει ποτε κανενα ρολο για να ενταχθει καπου.
Κι αν το περιθωρια πληγωνει αυτος θα ειναι ικανοποιημενος που ζει με τον τροπο που θελει και μονο.

Ακουω συχνα αυτη την φραση \"Πρεπει να ενταχθω στο συνολο και συμβιβαζομαι κλπ\" και την ακουω και απο ανθρωπους δικους μου.Ομως δεν μπορω να την δεχθω και ελπιζω να μην μπω ποτε σε αυτο το καλουπι.
Αιωνια πιστη στον εαυτο μας!!!

[krino]

Originally posted by λίτσα

ίσως είσαι από τους τυχερούς και δεν χρειάστηκε να μπεις ποτέ σε αυτό το τρυπάκι το να φανείς ή να κάνεις τον ξύπνιο όπως λένε.υπάρχουν όμως άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά και προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί από μία \"κοινωνία\" παίζει ο καθένας και από ένα ρολάκι.και αυτό γίνεται συνήθεια και τότε χάνεται το όλο νόημα.....

Τον εξυπνο το κανω στην παρεα μου και στα φιλαρακια μου οπου θα δεχτω και τα πειραγματα τους.
Σε αγνωστους τι νοημα εχει να κανεις κατι τετοιο???

Δεν χανω το χρονο μου με κενους ανθρωπους η αυτους που παιζουν ρολακια (ακομα και με την καλη εννοια).
Εχω φτασει σε μια ηλικια που ο χρονος μου ειναι πολυτιμος για να σπαταλιεται ετσι.
Αν και δεν πιστευω οτι υπαρχει χρονος για χασιμο σε καμια στιγμη, ωστοσο εμενα αυτο μου εχει γινει καθημερινη και μονιμη αναγκη.

[Alterego]

Φιλε μου συμφωνω...Ο χρονος πια ειναι πολυτιμος και επιλεγεις,δεν μπορεις να κανεις διαφορετικα.
Ποσο χρονο εισαι φιλε μου; το ειπαμε ποτε; Γιατι δεν θυμαμαι.

[λίτσα]

η ανθρώπινη επικοινωνία περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από μια απλή άμεση ή έμμεση λεκτική ανταλλαγή.
η επιθυμία για συμμόρφωση με τις συνήθειες και τις συμβάσεις μιας ομάδας ή η προθυμία για συνέναιση σε κοινά πρότυπα συμπεριφοράς ασκεί ισχυρή επίδραση στην ανθρώπινη διαγωγή.μια τέτοια συνέναιση είναι το αποτέλεσμα των πιέσεων για συμμόρφωση που θέτει μια ομάδα στα μέλη της.αυτές οι πιέσεις είναι ιδιαίτερα ισχυρές στα νεαρά άτομα που βρίσκονται στη διαδικασία της κοινωνικοποίησης.
ο ζωτικός χώρος ενός ανθρώπου δεν είναι μόνο το αντικειμενικό περιβάλλον αλλά το σύνολο του ανθρώπου και του περιβάλλοντος και ο τρόπος με τον οποίο αυτός το αντιλαμβάνεται και το ερμηνεύει.

τα νεύρα μου έχω κόψει το δάχτυλό μου και δεν μπορώ να πληκτρολογώ γρήγορα και σωστά.....

[krino]

Originally posted by Alterego
Φιλε μου συμφωνω...Ο χρονος πια ειναι πολυτιμος και επιλεγεις,δεν μπορεις να κανεις διαφορετικα.
Ποσο χρονο εισαι φιλε μου; το ειπαμε ποτε; Γιατι δεν θυμαμαι.

οχι δεν το ειπαμε ποτε η δεν θυμαμαι,
41 ειμαι.

[weird]

Originally posted by λίτσα
η ανθρώπινη επικοινωνία περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από μια απλή άμεση ή έμμεση λεκτική ανταλλαγή.
η επιθυμία για συμμόρφωση με τις συνήθειες και τις συμβάσεις μιας ομάδας ή η προθυμία για συνέναιση σε κοινά πρότυπα συμπεριφοράς ασκεί ισχυρή επίδραση στην ανθρώπινη διαγωγή.μια τέτοια συνέναιση είναι το αποτέλεσμα των πιέσεων για συμμόρφωση που θέτει μια ομάδα στα μέλη της.αυτές οι πιέσεις είναι ιδιαίτερα ισχυρές στα νεαρά άτομα που βρίσκονται στη διαδικασία της κοινωνικοποίησης.
ο ζωτικός χώρος ενός ανθρώπου δεν είναι μόνο το αντικειμενικό περιβάλλον αλλά το σύνολο του ανθρώπου και του περιβάλλοντος και ο τρόπος με τον οποίο αυτός το αντιλαμβάνεται και το ερμηνεύει.

τα νεύρα μου έχω κόψει το δάχτυλό μου και δεν μπορώ να πληκτρολογώ γρήγορα και σωστά.....

Αγαπητη Λιτσα,
να σου πω οτι χαιρομαι που σε γνωρίζω και που συμμετεχεις.


Ασε με να πω κι εγω τα δικά μου.
Η ανάγκη του ανήκειν,
μεταφράζεται στην προσπάθεια να γίνεις αποδεκτός.
Οταν είσαι μέσα στην ομάδα,
όταν νιώθεις οτι είσαι ΙΔΙΟΣ,
κατευνάζεται μια μεγάλη μερίδα υπαρξιακών φόβων και ανησυχιών σου. Υπνωτίζεσαι μέσα στη δράση και τον ρυθμό του κοπαδιού, και υπο τους ήχους της ρουτίνας και του νορμάλ, αποκοιμιούνται οι πιο βαθιές σου και \"εκκεντρικες\" ανησυχίες, που αν θελεις συνέχονται με το πόσο μονοι ηρθαμε και πόσο μόνοι θα φύσογυμε απο τον κόσμο τούτο.

Η δύναμη του κοπαδιού, η δύναμη της μάζας.
Αξιοσέβαστη.
Οποιος δεν σκεπάζεται απο την κουβέρτα της, θα νιωθει εντονη χαώδους τύπου αποξενωση και υπαρξιακη μοναξια.

Απο την άλλη, παμε στους ενταγμένους στο κοπάδι.

Ομοιομορφία, ρουτίνα, νορμάλ, δεν ξεχωρίζω, πετυχαίνω.

Καποτε, κι εκεί, εμφανίζονται αδιέξοδα, όταν το υλικό του πνεύματος και της ψυχής κάποιου ασφυκτιά μεσα σε σχεσεις επιφανειακες και ματαιοδοξους , κοινωνικά καθοδηγούμενους, στόχους ζωής...

Εκεί, συναντουμε το πολύ συχνό αίσθημα της μοναξιάς απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, τον οποίο απαρνηθηκαμε κι ανταλλάξαμε πολλές ιδιαιτερες πτυχες του ( που ποτε δεν κατσαμε να δουμε, να ανακαλυψουμε, να εξελιξουμε) χαριν του αισθηματος ψευδοασφαλειας του κοπαδιου, και της υλικοποίησης των ονείρων και των στόχων μας... Ω! ματαιότης ματαιοτήτων...

Πιάνω τα δυο άκρα για να γίνω πιο σαφής... υπάρχουν και οι παλινδρομήσεις, απο την μία, στην άλλη μοναξιά και κατάσταση. .΄..

Μέσα μας, εχουμε πολλες και διαφορετικές αναγκες.
Αν θα μπορούσα να αποτυπώσω κάπως την μάχη που γίνεται ανάμεσα τους, θα το εξεφραζα ως
αναγκη για ασφάλεια VS αναγκη για ελευθερία..

Ολες μας καλουν να τις ικανοποιήσουμε, μόνο που καμια φορά η μια, αναιρεί την ικανοποίηση της άλλης...

Κι εκει είναι που αρχίζω να παραλογίζομαι, και να φωνάζω \" Ειμαστε παιχνίδια στα χέρια αψυχων θεων!!\"
)

[Alterego]

Μερικες φορες νιωθω ομορφα που λεγονται αυτα που νιωθω και δεν ανοιγω καν το στομα μου.....
Ευχαριστω για αυτο..

[Alterego]

..Κι αν η επαφη μας χαθηκε
σε πορειες ξεχασμενες,
στο δρομο σου θα ξαναρθει
και θελει να γευτεις,
πως ειναι να μην εισαι μονος,
πως ειναι να μην φοβασαι,
πως ειναι να νιωθεις το χαδι να σου διωχνει
το πονο...

[weird]

Originally posted by krino
τελικα εισαι πολυχρωμο ατομο???
μου αρεσε το τρικολορε....
Ναι, ειμαι και πολύχρωμη, κάποιες φορες
Θα τα πιασω ενα ενα,


Εγω δεν πιστευω οτι δεν αλλαζει τιποτα.
Μπορω να σου πω, οτι παιζει να μην το παρεις χαμπαρι τι εχει αλλαξει και τι οχι. Πανω σου, διπλα σου και γυρω σου....
Τα πάντα ρει, αλλα μέσα στον καταιγισμό των αλαλγων, υπάρχουν πιστευω κάποια στοιχεία, που μένουν σχεδόν αναλλοίωτα, αυτά είναι σαν ενας πυρηνας... Μεσα του εχει και τα καλά και τα στραβα του χαρακτηρα. Η συνειδητοποιηση αυτών, μπορει βεβαια να οδηγησει σε (δυσκολη μεν αλλα ) ηθελημενη αλλαγη = εξελιξη. Και παλι όμως, περιοριζομαστε, ειδικά όσο μεγαλώνουμε( αλλοι λιγοτερο κι αλλιο περισσοτερο), απο τις διαμορφωμενες τάσεις του ψυχισμού μας. Γι αυτό καποτε, είπα οτι θα προσπαθησω στη ζωη μου, να είμαι όσο το δυνατόν λιγότερο δογματικη και κατασταλλαγμένη. Απο τότε, αρχισα να εντεινω τις αμφιβολίες μου για τα παντα, ακομα και για τον ίδιο μου τον εαυτο. Το κόστος ηταν επώδυνο και η διαδικασια συχνα δυσκολη. Αλλα δεν εχω μετανιωσει ουτε στιγμη, και συνεχιζω ετσι. Η αυτοαμφισβητηση απαιτει εσωτερικη ελευθερια, και βλαπτει σοβαρα τον \"παρωπιδισμο\".


εγω παλια ημουν πιο χαρντ κορ, στα παντα μου.
Ημουν δηλαδη πιο μπετον αρμε, πιο ισχυρωγνωμων, πιο επιθετικος, πιο ολα γενικως.
Με το καιρο μαλακωσα, αν θες πιστεψα οτι το παν ειναι να μπορεις να συνεννοηθεις με τον κοσμο και οχι απλα λες την αποψη σου, σωστη η οχι.
Μου ήρθε η εικόνα ενός βράχου.... που με τον χρόνο, η πάλη του με τη θάλασσα, άλλοτε άγρια κι άλλοτε ήρεμη, τον κάνει πιο λείο.

να αφεθω ε???
δυσκολο αυτο ξερεις,
οι συνθηκες ειναι περιεργοι οσο και οι καιροι μας.
Ποιος μπορει να αφεθει σημερα??Δυσκολο ναι, αδυνατον, ποτέ. Ειναι μια απόφαση που βαίνει πέρα απο τα σημεία των καιρών μας, γιατί πολύ απλα, δεν ψασχνει καπου για απόκριση... ειναι ενα δωρο, απο σενα , για σενα, και .. για την ελευθερία σου)


Α οχι,
εμενα το δημοσιο δεν με ενοχλει.
Δεν εχω κατι να κρυψω, ουτε εχω κανει κατι ποτε που θα επρεπε να ντρεπομαι (με τα δικα μου στανταρ)
Κανε - πες οτι αναλυση σου κανει κεφι.
Η δημοσια εικονα μου δεν με ενδιεφερε ποτε.
Μην σου πω οτι μερικες φορες την τσαλακωνω εγω ο ιδιος επιτηδες....
Και αυτο γιατι δεν με ενδιαφερει να με εκτιμησει ο αλλος σαν \"καλο παιδι\" (ασε που δεν ειμαι) αλλα κατι πολυ πιο βαθεια, που αν το πιασει θα πρεπει να με εχει διαβασει εξισου βαθεια.
Με συγκίνησε πολύ η φράση σου εκείνη, πρωτα συναισθηματικα, κι επειτα γιατί έκρυβε εναν συνειρμό που έκανες τότε, στα 12-14... και που μάλλον σε καθόρισε στη μετέπειτα πορεία σου. Με συγκινησε ο τρόπος που το είπες, μου φάνηκε αληθινος και βαθυς.


Εχουμε πηξει στο παραγοντιλικι weird
μην χεσω δηλαδη με ζμπαθειο αλλα αυτοι οι παραγοντες μας εχουν αλλαξει τις ασφαλειες...
Εδώ, καπου σε εχασα, τι εννοεις;

[weird]

Originally posted by Alterego
..Κι αν η επαφη μας χαθηκε
σε πορειες ξεχασμενες,
στο δρομο σου θα ξαναρθει
και θελει να γευτεις,
πως ειναι να μην εισαι μονος,
πως ειναι να μην φοβασαι,
πως ειναι να νιωθεις το χαδι να σου διωχνει
το πονο...

Ποτε δεν αψηφησα
Την δύναμη
Που κρύβει μέσα του
Μια στάλα
απο \"μαζί¨.

Ποτέ δεν αψήφησα
Την δύναμη που κρύβει μέσα του
Μια στάλα
Απο το πιο βαθύ μωβ
Της ψυχής μου


Κι αν κάποτε χασεις
Τον ρυθμό της αρμονίας σου
Θα ειμαι εκει
Να σου προσφέρω
Ενα βαθύ μωβ
Κι ενα \"μαζί\"

[krino]

Originally posted by weird


Τα πάντα ρει, αλλα μέσα στον καταιγισμό των αλαλγων, υπάρχουν πιστευω κάποια στοιχεία, που μένουν σχεδόν αναλλοίωτα, αυτά είναι σαν ενας πυρηνας... Μεσα του εχει και τα καλά και τα στραβα του χαρακτηρα. Η συνειδητοποιηση αυτών, μπορει βεβαια να οδηγησει σε (δυσκολη μεν αλλα ) ηθελημενη αλλαγη = εξελιξη. Και παλι όμως, περιοριζομαστε, ειδικά όσο μεγαλώνουμε( αλλοι λιγοτερο κι αλλιο περισσοτερο), απο τις διαμορφωμενες τάσεις του ψυχισμού μας. Γι αυτό καποτε, είπα οτι θα προσπαθησω στη ζωη μου, να είμαι όσο το δυνατόν λιγότερο δογματικη και κατασταλλαγμένη. Απο τότε, αρχισα να εντεινω τις αμφιβολίες μου για τα παντα, ακομα και για τον ίδιο μου τον εαυτο. Το κόστος ηταν επώδυνο και η διαδικασια συχνα δυσκολη. Αλλα δεν εχω μετανιωσει ουτε στιγμη, και συνεχιζω ετσι. Η αυτοαμφισβητηση απαιτει εσωτερικη ελευθερια, και βλαπτει σοβαρα τον \"παρωπιδισμο\".



επετρεψε μου επειδη ειμαι μωβ τυπος να παραμεινω στο μωβακι μου.

Οσα γραφεις παραπανω εχου μια ισχυ αλλα και μια ανατροπη.
Και αυτη ειναι γιατι εμεις, δεν ζουμε αυθαιρετα στο χωρο, αλλα εντασομαστε σε ενα πλαισιο που γυροφερνουμε γυρω απο αυτο.
Συνηθως ζεις ενα αεναο πολεμο επι και διαβιωσης

Μεσα σε ολα αυτα στην ουσια ειναι μονος.


Η Γωγου ελεγε,

Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών \"καλών\" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.

και δεν το ειχε πει τυχαια γιατι αυτο ειναι η μοναξια.






Μου ήρθε η εικόνα ενός βράχου.... που με τον χρόνο, η πάλη του με τη θάλασσα, άλλοτε άγρια κι άλλοτε ήρεμη, τον κάνει πιο λείο.




τωρα..... αμα σου πω οτι επεσες οχι μονο μεσα αλλα πιο μεσα δεν γινεται, τι θα πεις??
Εφαγα την μιση ζωη μου να με λειανει η αλμυρα της θαλασσας....

Σιχαίνομαι το ναυτικό που μάζεψε λεφτά, εμούτζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει λεει ενας παλιοφιλος...



Δυσκολο ναι, αδυνατον, ποτέ. Ειναι μια απόφαση που βαίνει πέρα απο τα σημεία των καιρών μας, γιατί πολύ απλα, δεν ψασχνει καπου για απόκριση... ειναι ενα δωρο, απο σενα , για σενα, και .. για την ελευθερία σου)



οταν θα βρω απανεμο, μπορει και να το κανω.
προς το παρον ας βολευτουμε στο ξεροβορι...



Με συγκίνησε πολύ η φράση σου εκείνη, πρωτα συναισθηματικα, κι επειτα γιατί έκρυβε εναν συνειρμό που έκανες τότε, στα 12-14... και που μάλλον σε καθόρισε στη μετέπειτα πορεία σου. Με συγκινησε ο τρόπος που το είπες, μου φάνηκε αληθινος και βαθυς.




ηταν και αληθινος και βαθυς,
και ναι ετσι σκεφτομαι και εγω, οτι με καθορισε.


Ωρες ωρες σκεφτομαι την πορεια μου, τα λαθη μου....
Και επειδη αυτοκριτικη μου ειναι περιεργη, αν γυρναγα το χρονο πισω δεν θα αλλαζα τιποτα. Τα ιδια λαθη θα ηθελα να κανω χωρις να αλαλξω κατι.



Εχουμε πηξει στο παραγοντιλικι weird
μην χεσω δηλαδη με ζμπαθειο αλλα αυτοι οι παραγοντες μας εχουν αλλαξει τις ασφαλειες...
Εδώ, καπου σε εχασα, τι εννοεις;



εννοω ολους αυτους που τριγυρνανε στη ζωη μας και τρωνε απο τις σαρκες μας μπας και επιβιωσουν αυτοι.
Ολοι αυτοι που ηταν παρατημενοι απο την ζωη τους και μολις ειδαν φως δεν διστασαν να το παρουν και να φυγουν.

[λίτσα]

Originally posted by weird

Κι εκει είναι που αρχίζω να παραλογίζομαι, και να φωνάζω \" Ειμαστε παιχνίδια στα χέρια αψυχων θεων!!\"
)

απλώς μας λείπει κάθε όργανο για την γνώση για την \"αλήθεια\":\"γνωρίζουμε ή πιστεύουμε ή φανταζόμαστε μόνο ότι μπορεί να είναι χρήσιμο στα ενδιαφέροντα της ανθρώπινης αγέλης,τα γένη.και ακόμη ότι εδώ ονομάζεται χρησιμότητα είναι τελικά μια απλή πεποίθηση κάτι φανταστικό και ίσως ακριβώς η πιο ολέθρια ηλιθιότητα για την οποία θα χαθούμε μια μέρα.
ΝΙΤΣΕ

εφόσον ο ζωτικός χώρος του κάθε μέλους της ομάδας υποβάλλεται στις πιέσεις του δυναμικού πεδίου της ομάδας είναι αυτός που πρέπει να μεταβληθεί εάν πρέπει να επιτευχθεί κάποια αλλαγή.

[krino]

Originally posted by λίτσα


απλώς μας λείπει κάθε όργανο για την γνώση για την \"αλήθεια\":\"γνωρίζουμε ή πιστεύουμε ή φανταζόμαστε μόνο ότι μπορεί να είναι χρήσιμο στα ενδιαφέροντα της ανθρώπινης αγέλης,τα γένη.και ακόμη ότι εδώ ονομάζεται χρησιμότητα είναι τελικά μια απλή πεποίθηση κάτι φανταστικό και ίσως ακριβώς η πιο ολέθρια ηλιθιότητα για την οποία θα χαθούμε μια μέρα.
ΝΙΤΣΕ

εχει δικαιο και ο Νιτσε και ο Καζαντζακης στο τι χρειαζομαστε.
Αυτα που χρειαζομαστε ειναι οσα γνωριζουμε και οσα επονται.

[λίτσα]

αν μου ήταν αδιάφορο δεν θα το έβαζα στο φόρουμ.
αυτά που χρειάζόμαστε είναι όσα γνωρίζουμε όσα έπονται και όσα προσπαθούμε αν μου επιτρέπεις.......