..Της ψυχης μου το τραγουδι..

[weird]

Originally posted by Alterego
Καλησπερα..Τα οσα διαβαζω με κανουν να νιωθω δεος για το μεγαλειο ψυχων καποιων ανθρωπων.Ειναι πανεμορφο και το εχω ξαναπει να συναντας ανθρωπους που να μπορουν να μιλουν για σενα μεσα στην ψυχη σου και για ακομα μια φορα σας ευχαριστω.

Αγαπημενη μου φιλη weird χαρηκα που σε ξαναβρηκα εδω,μου ελειψε ο γραπτος σου λογος.Δεν ξερω τι εχει συμβει,θα πρεπει να ηταν ομως κατι σκληρο για να σε κανει να θες να φυγεις τοσο μακρια,να ξεφυγεις..μερικες φορες μπορει η φυγη να ειναι ευκολη λυση αλλα θελει τοση δυναμη να το κανεις.Απλα να φυγεις...να φυγεις για καποιο διαστημα με τις σκεψεις σου,με σενα και να ηρεμησεις την ψυχη σου.Να μην εχεις αναγκη τοσο να μιλησεις με καποιον απλα να θες να συναντησεις τον εαυτο σου και να τα πειτε οι δυο σας.Και εσυ βρηκες την δυναμη μεσα στην αδυναμια σου και το εκανες.

Εχω την αίσθηση οτι η αδυναμία μου μου έδωσε την δύναμη να το κάνω... δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο, απο το να φύγω.. και τώρα με πιάνει η επιθυμία, αλλά εντάξει, έχω λουστεί το σοκ των πρώτων ημερών και αντέχω να μένω και να το αντιμετωπίζω.


Οτι κι αν εκανες εκει που πηγες,οτι κι αν σου προσφερθηκε εκανες μια μικρη αλλαγη,εδωσες ενα φρεσκο αερα στις σκεψεις και στον καημο.Και για μενα αυτο ειναι απο τα σημαντικοτερα βηματα που μπορεις να κανεις.


Να ξερες ποσο πολυ θελω να ηρεμησω εστω και για λιγο το μυαλο μου.Μερικες φορες το νιωθω τοσο βαρυ,τοσο δυστροπο,τοσο εξαντλημενο που δεν μπορω να βρω ουτε μια στιγμη ηρεμιας.Οσο κολλημενο κι αν ειναι το μυαλο μου στα ιδια και στα ιδια,οι σκεψεις δεν σταματουν ποτε να με γυροφερνουν.Ολο λεω να ξεφυγω κι ολο μενω ακριβως στο ιδιο σημειο..Πως γινεται να σκεφτομαι συνεχως τα ιδια και τα ιδια?Τους ιδιους φοβους και προβληματισμους;..πως γινεται να μην μπορω να λειτουργησω και να νιωθω ακομη και τα ακρα μου ανυμπορα;..δεν μπορω να συγκεντρωθω.

Αλτερ μου, γιατί τόσο επίμονες και επίπονες σκέψεις? Μήπως στρέφονται γύρω απο τα ίδια και τα ίδια, γιατί κάτι δεν βλέπεις? Κάτι δεν επιλύεις? Μήπως χρειάζεται και νιώσιμο πέρα απο το να τα σκέφτεσαι? Κάποια εξήγηση θα υπάρχει που το μυαλό σου υπερλειτουργεί. Μοιάζει σαν να θέλεις να κρυφτείς απο κάτι βαθύτερο...

Η μανια μου να γνωρισω σχεδον τα παντα αρχιζει να σβηνει γιατι δεν της δινω πια τροφη,ουτε καν σε μενα για να ελπιζω.Νιωθω να ειμαι ακινητος εδω και πολυ καιρο και το μονο που κινειται ειναι τα ημερολογι απεναντι μου.Σβηνοντας μια μια τις μερες νιωθω να σβηνω και εγω μαζι τους.Παλεψα και παλευω μα δυσκολευομαι πολυ...παρα πολυ.Και οσο κι αν θελω να ζησω κατι με τραβαει πισω λες και εγω ο ιδιος θελω να βασανιζω εμενα,λες και εχω να ξεπληρωσω μια καταρα,ενα τιμημα,μια τιμωρια.

Ποιά τιμωρία έχεις επιβάλλει λοιπόν στον εαυτό σου? Για πιο αμάρτημα? πού έχει την ρίζα της αυτή η ενοχή σου? Η Ενοχή, που έπιασε απο το χέρι την Αρνηση και σε κρατάνε δεμένο? Μίλα, βγάλτο απο μέσα σου...



Ποση δυναμη χρειαζομαι να ξυπναω καθε πρωι να πηγαινω δουλεια,να κανω ακριβως τα ιδια και τα ιδια χωρις ευχαριστηση.Ναι νιωθω οτι βουλιαζω..


Κάτι λείπει, κάτι σου λέιπει καρδούλα μου. Τι σου λέιπει? Απο μέσα σου κι απο έξω, απο το περιβάλλον σου.

Ουτε ορεξη για διαλογο δεν εχω,απομονωνομαι.Βλεπω τους ανθρωπους απλα για να τους βλεπω.Τρωω απλα γιατι τρωω,καιμαμαι 5-6 ωρες γιατι πρεπει..Εγω που ειχα εντονες τις ασθησεις μου νιωθω να τις χανω.

Εχω την αίσθηση, οτι το να νιώθεις, έχει μπει σε δεύτερη μοίρα, ενώ το να σκέφτεσαι, σε πρώτη. Κάτι συνέβη Αλτερ μου και έκλεισε η πόρτα του συναισθηματικού σου κομματιού. Κάτι συνέβη και νιώθεις παγωμένος και τα άστρα, η Ομορφιά της φύσης, η εκσταση, δεν σε αγγίζουν τόσο. Μπορεί να υπάρχει ένας βαθύς Πόνος μέσα σου κι ο εαυτός σου να σε μουδιάζει για να σε προστατέψει.



Εγω που αγαπω τοσο πολυ την ζωη νιωθω να με εγκαταλειπει.Ακομη και το φεγγαρι και τα αστερια μου φαινονται ξενα,ακομη και η ποιηση που τοσο αγαπω και τα γραψιμο μοιαζουν αψυχα.Φοβαμαι και οσο φοβαμαι τοσο χανω την δυναμη,τον στοχο.Και ακομη εγω που ζητουσα παντοτε ανθρωπους να με βοηθησουν νιωθω οτι δεν μπορουν να κανουν τιποτα πια,δεν ζηταω βοηθεια.Γιατι σκοτωνω την υπαρξη μου που εδωσε τοσα σε μενα;Γιατι το κανω αυτο στον εαυτο μου;Τι φταιει ακριβως;

Συγνωμη που ειπα πολλα...μα με επιασε η αναγκη να απελευθερωθω εστω και για λιγο.Γιατι αυτη η φυλακη μου με πνιγει.

Αν κοιτάξεις μέσα σου βαθιά, θα βρεις απο που ξεκίνησε όλη αυτή η Πτώση φιλαράκι.
Είμαι δίπλα σου να σου κρατώ το χέρι!
Δεν είσαι μόνος

Μην φοβάσαι να κοιτάξεις μέσα, στο βαθύ πηγάδι μέσα..

[weird]

Originally posted by Alterego
Καλησπερα...Εδω νιωθω τοση οικειοτητα...τοσο ζεστα.


Φιλη μου Αρσι δεν θα σου πω ευχαριστω μονο για τα καλα σου λογια αλλα ευχαριστω που μπορεις να δεις μεσα απο τα λογια μου πως δεν εχω χασει την δυναμη μου.Μερικες φορες χρειαζεσαι ανθρωπους να σε κανουν και εσυ ο ιδιος να δεις ποση δυναμη εχεις μεσα σου..Ειναι φορες που δεν το χρειαζομαι γιατι ξερω και την νιωθω..Μεσα απο το πονεμενο μου γραπτο πριν κατι μερες μπορεσες να δεις την δυναμη μου...και δεν ηταν ευκολο.Τωα πια μπορω να λεω οτι νιωθω γιατι δεν φοβαμαι πως κανεις δεν μπορει να καταλαβει.Η δυναμη μου μερικες φορες ειναι οτι μου εχει απομεινει και το αντιλαμβανομαι.Χωρις τον ψυχικο μου κοσμο δεν υπαρχω.Και θα παλευω οσο υπαρχω και ζω γιατι τα περιθωρια στενευουν και το μονο που εχεις να κανεις ειναι να αντεχεις να εχεις πιστη και δυναμη.Αιωνια πιστη...αιωνια δυναμη...γιατι μπορουμε..

Γλυκεια μου weird.......απλα να ξερεις ποσο σε νιωθω και ποση ηρεμια μου δινεις που μπορεις να με νιωθεις.Κανε κουραγιο και θα ειμαι διπλα σου να παιρνω και εγω λιγο..Και μακαρι να μπορουσα να σου διωξω το δακρυ σου.Να εισαι καλα!....και ευχαριστω

Μεινετε εδω..να κανουμε τον πονο τραγουδι και τον καημο μελωδια.

Ναι, καμιά φορα χρειαζόμαστε τους άλλους- καθρέπτες, να μας δείξουν το μέσα μας...

Χαίρομαι που είσαι σε περισσότερη επαφή με την δύναμή σου Αλτερ!

\"Χωρίς τον ψυχικό μου κόσμο δεν υπάρχω\"
Δυνατή φράση...

[weird]

Alter μου, το είχα γράψει και παλιότερα στο φόρουμ, δεν ξέρω αν το διάβασες...
Ορίστε γλυκέ μου

Το βαθύ πηγάδι

Φοβάσαι να σκύψεις και να κοιτάξεις…
Στο βαθύ πηγάδι μέσα
Μη τυχόν και δεις κάτι
Που δεν θ’ αναγνωρίσεις
Μα, τόσο δικό σου θα ‘ναι.
Μη τυχόν σιωπήσεις και αφεθείς
Στην απουσία κάθε ήχου
Σε μια μικρή,
Λεπτή στιγμούλα,
Σε μια πρωτόγνωρη επαφή.

Φοβάσαι μην συναντήσεις
Μιαν εικόνα να τρεμοπαίζει
Και συνάμα να σου γνέφει
Να πας όλο και πιο κοντά…
Ίσως το χέρι αν απλώσεις
Και το κορμί λίγο τεντώσεις,
Μα,
πως θα κρατηθείς μετά;

Πως θα αντέξεις
να μην πέσεις…
Μέσα
Στο βαθύ πηγάδι
Να μην γευτείς έστω για λίγο,
Το δροσερό του το νερό;
Ίσα να πάρεις μιαν ανάσα,
Ίσα να νιώσεις
Να ακουμπήσεις
Φευγαλέα να γνωρίσεις
Κι ας χαθείς μετά.

Μα…
Στ’ αλήθεια

Ποτέ δεν έμαθες
Αν θα βυθιστείς
Ή
Αν θ’ αναδυθείς
Παρά μόνο υπέθεσες
Με την σκοτεινή δύναμη του φόβου σου..
Αυτό
Που από όλα πιο πολύ δεν άντεχες:
Την πτώση,
Το τέλος,
Το χωρίς επιστροφή.

[Arsi]

Alterego είμαι πραγματικά γοητευμένη απ\'το λόγο σου.
Ειλικρινά νιώθω ένα μεγαλείο ψυχής.
Μέχρι σήμερα δε διάβασα την ιστορία σου...θα το κάνω σύντομα....μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον όλο αυτό που εκπέμπεις.
Τα λόγια σου και η παρουσία σου μου δίνει δύναμη και μένα,να΄σαι πάντα καλά

[weird]

Αλτερ, Βάγια...

Σήμερα δεν είμαι καλά.

Σήμερα δεν είμαι καλά και κάνω υπομονή.

Νιώθω πιο έτοιμη να μιλήσω.

Πιο έτοιμη.

Είναι μια κρίση συναισθήματος και θα περάσει.

Το ξέρω το συναίσθημά μου, είναι έντονο το άτιμο.

Κυκλοθυμικό.

Σήμερα είναι έντονα κάτω κι απο το πρωί κλαίω.

Χτες ήμουν τόσο καλά... ή έτσι νόμιζα.

Θα κάθομαι να γράφω εδω τις διαθέσεις μου μπας και τις κουμαντάρω.

Θα κάνω υπομονή.

Ηταν να πάω στο εξοχικό ενός φίλου, ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω.

Μου την έιπαν που άργησα να ξυπνήσω και να φύγω ( χτες ήπια πολύ κρασί και κοιμήθηκα βαριά) και με κατέτκλισε απελπισία.

Αρχισα να κλαίω κι έκλεισα το τηλ.

Συνήθως δεν φέρομαι έτσι.

Τώρα όμως το συναίσθημά μου είναι στα χάι του.

Πρέπει να κάνω υπομονή.

Μπόρα είναι θα περάσει.

[weird]

Άκουγα ένα τραγούδι, μου σηκώνεται η τρίχα όταν το ακούω.

Θέλω να μας το αφιερώσω εδώ, σε όλους μας...

Λέγεται, \"όλης της γης τα μυστικά\".

Στίχοι: Πέτρος Μίσκος
Μουσική: Πέτρος Παρασκευάς
Πρώτη εκτέλεση: DeFacto

Ήταν θυμάμαι δεκαεφτά
ζούσε τη ζωή του τόσο βιαστικά
θυμάμαι μου \'λεγε για όνειρα τρελά
και ταξίδια στου ανέμου τα φτερά
κι ήταν μόνο δεκαεφτά

Είχε θυμάμαι μυστικό
τρία τσιγαρόχαρτα, σάπιο καπνό
κι ήρθανε κι άλλα
μα τα \'σφίγγαν τη θηλειά
και μαδούσαν του ανέμου τα φτερά

Κι ήρθε εκείνη η νύχτα
με ανάσα βαριά
μου \'πε λόγια σκληρά
Ωχ στα μάτια μη με κοιτάς
γιατί φεύγω μη με ρωτάς
γιατί φεύγω και πάω στης λήθης τη γη
ξέρει μόνο η δική μου ψυχή

Κι έφυγε έτσι σιωπηλά
χωρίς ποτέ να δοκιμάσει τα φτερά
και περνάνε έτσι οι μέρες
και πονάνε οι βραδιές
πως μου λείπει για ταξίδια να μου λες

Κι ήρθε εκείνη η νύχτα
με ανάσα βαριά
μου \'πε λόγια σκληρά
Ωχ στα μάτια μη με κοιτάς
αφού ξέρεις πως με πονάς
πάω να βρω όλη της γης
να μάθω τα μυστικά
κι αν τα βρω θα \'ρθω να σου τα πω
θα σε βρω

Κι ήρθε εκείνη η νύχτα
με ανάσα βαριά
μου \'πε λόγια σκληρά
Ωχ στα μάτια μη με κοιτάς
γιατί φεύγω μη με ρωτάς
γιατί φεύγω και πάω στης λήθης τη γη
ξέρει μόνο η δική μου ψυχή
Ωχ στα μάτια μη με κοιτάς
αφού ξέρεις πως με πονάς
πάω να βρω όλη της γης
να μάθω τα μυστικά
κι αν τα βρω θα \'ρθω να σου τα πω
θα σε βρω



Το ακούω και ραγίζει η καρδιά μου...

http://www.youtube.com/watch?v=grm4PCfYvEY

[weird]

Κάτι το εκκίνησε όλο αυτό.
Γνωρίζω την διαδικασία.
Όταν έφυγα απο εδώ, έφυγα και απο το συναίσθημά μου.
Και τώρα, με μια αφορμή το συναίσθημά μου με κυριέυει δριμύτερο.
Το συναίσθημα για την απώλεια, εννοώ.

Και η αφορμή ήταν η συζήτηση που είχα εχτές με τον πατέρα μου.

Είναι τόσο μα τόσο δύσκολη η σχέση μας με αυτόν τον άνθρωπο.

Ολόκληρο παγόβουνο...

[narnia]

Πάω να πιάσω ουρανό -ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ

Άλλο δράμα δε θα ζήσω, φτάνει αυτό το τωρινό
Μόνη μου θα διασχίσω πάλι τον ωκεανό
Κι άμα τύχει και λυγίσω, Θεέ μου ‘σχώρα με
κι άμα πιω κι άμα μεθύσω παρηγόρα με

Άλλο δε θα φάω τραύμα, άλλη τέτοια ανταμοιβή
Μόνη μου θα δω το θαύμα, μόνη μου και τον ραβί
Κι αν στον έρωτα κυλίσω, Θε μου ‘σχώρα με
κι άμα πιω κι άμα μεθύσω παρηγόρα με

Άλλο κλάμα δε θα ρίξω, φτάνει αυτό το αποψινό
το κενό θα διαρρήξω, πάω να πιάσω ουρανό
κι αν με δεις να φτάνω πάνω, Θε μου ‘σχώρα με
Κι άμα πέσω να πεθάνω, παρηγόρα με


Από το πρωί κλαίω κι εγώ. Βάζω το τραγούδι από την αρχή και κλαίω. Δεν ήθελα να σας ρίξω μα βλέπω πως \" κάνει προς κλάμα ο καιρός\". Γιατί να είμαστε έτσι, ένας λόγος, μια παρατήρηση καλά κρυμμένη να γίνεται αφορμή κατακόρυφης πτώσης?

[weird]

Originally posted by vaya

Από το πρωί κλαίω κι εγώ. Βάζω το τραγούδι από την αρχή και κλαίω. Δεν ήθελα να σας ρίξω μα βλέπω πως \" κάνει προς κλάμα ο καιρός\". Γιατί να είμαστε έτσι, ένας λόγος, μια παρατήρηση καλά κρυμμένη να γίνεται αφορμή κατακόρυφης πτώσης?

Τί σου είπανε γλυκιά μου?
Μοιράσου το εδώ μαζί μου αν θέλεις.

Ισως νιώσεις καλύτερα.

[weird]

Αχ,
αυτή η σχέση μου με τον πατέρα μου.

Με δυσκολεύει τόσο πολύ.

Με τον πατέρα, την αδερφή,την μητριά, την θεία, την άλλη θεία....


Ωρες ώρες τους νιώθω σαν θηρία, και εμένα το ίδιο.

[weird]

Της ψυχής μου το τραγούδι
είναι μαύρο
σκοτείνό

κατακλύζεται απο έντονο συναίσθημα

Με καίει ακόμα η απώλεια,
ώρες ώρες,
τα βλέπω τόσο συναισθηματικά που
πονάω και αφήνω στην άκρη
την ενήλικη πλευρά μου.

[weird]

Θέλω να γίνω ένα μικρό μωρό τώρα
να επιστρέψω στην μήτρα της μάνας μου.

Δηλαδή το συναίσθημά μου το θέλει...

Θέλω να ακούω όλο όμορφα λόγια όπως

σ αγαπώ
σ αγαπώ
΄
να παίρνω στοργή
τρυφεράδα

χαιδεύω το κέντρο μου

να ηρεμήσει


θα περάσει η μπόρα, θα περάσει

μου ψιθυρίζω...
λόγια αγάπης.

[weird]

Όλα ξεκίνησαν απο την κουβέντα που είχαμε εχθές
Με νευριάζει όταν μου λέει οτι δεν είμαι φυσιολογική
όταν το οτι απλά δεν ταιριάζω στο καλούπι του μέσου όρου,
το παιρνει ως παρέκλιση κι όχι σαν ιδιαιτερότητα.

Γιατί να με ενοχλούν ακόμα τα λόγια του?
Δεν έχουν την ίδια επιρροή πάνω μου,
αλλά όπως και να το κάνω, με αποσυντονίζουν.

Τα λόγια του με ακολουθούν σαν κασέτα που παίζει ασταμάτητα, αυτό το μπίρι μπίρι, καταντά πλύση εγκεφάλου!

Οσο και να εναντιώνομαι, εφόσον ανέχομαι και το ακούω, μπαίνει ύπουλα μέσα μου, τρυπώνει.

Και έρχονται στον νου τα λόγια του...

-Αμφιβάλλω για σένα,
δεν είμαι σίγουρός,
δεν σε νιώθω κοντά μου

-Γιατί μια ζωή μου φορτώνεις τις αμφιβολίες σου?
Και για το οτι δεν με νιώθεις κοντά σου, ποιός φταίει?
Θεωρείς οτι είχαμε μια καλή σχέση εμείς οι 2?

- Οχι, αλλά ΕΣΥ φταις.

- Εγώ? Μπαμπά, πάλι το μπαλάκι της ευθύνης πάνω μου? Εγώ ήμουν το παιδί της υπόθεσης. Και τώρα πια κάνω ότι μπορώ να στρώσω την σχέση μας, σεβόμενη τον εαυτό μου, αλλά με τίποτα δεν ικανοποιείσαι.

Με τίποτα δεν ικανοποιείται. Μονίμως με κοιτά με ένα παράπονο.

Τι ήθελα και γω και του είπα οτι θα πάω σε συναυλία σε άλλη χώρα?

Αρχισε τώρα

- Αυτά τα πράγματα δεν τα κάνουν τα νορμάλ κορίτσια της ηλικίας σου! Θα μείνεις στο περιθώριο. Ωρες ώρες με κάνεις να σκέφτομαι οτι δεν είσαι δικό μου παιδί.

- Πατέρα, εσύ δεν θα πήγαινες στο rolling Stones?

- Συγκρίνονται τώρα αυτοί με την δική σου την χαζοσυναυλία?

- Θέλεις απλά να γκρινιάξεις, παραλογίζεσαι.

- Κάνεις πράγματα παράλογα. Εσύ φταις.


ΜΕ έχει κουράσει,

Το ξέρω πλέον, οτι ο πατέρας μου, κάποιο πρόβλημα έχει.

Δεν έχω διευκρινήσει ακριβώς τι.
Παλιότερα δεν άντεχα ούτε να το δω αυτό.
Αλλά τώρα σκέφτομαι, πόσο μου έχει φορτώσει την πλάτη όλα αυτά τα χρόνια, και πόσο δύσκολο είναι να συντηρώ μια σχέση με αυτόν τον άνθρωπο και να συνεννοούμαι μαζί του?

Ολες ανεξαιρέτως οι γυναίκες που πρόσεχαν τη γιαγιά μου, σήκωναν τα χέρια ψηλά! ( Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, δεν μας πληρώνει τα στοιχειώδη), η γυναίκα του, είναι στα πρόθυρα νευρικού κλνισμού( δεν βγάζω άκρη με τον πατέρα σου), με την αδερφή του είναι μαλλωμένοι σαν τα σκυλιά ( ούτε να τον δώ μπροστά μου, μου λέει), έχω ακούσει κι άλλα απο άλλους!

Με την αδερφή μου όλη την ώρα τσιρίζουν.

Τι θα κάνω δεν ξέρω μαζί του.
Είναι βάσανο.
Δεν ξέρω να το διαχειριστώ.
Και όταν του είπα χτες

- κάποιο κόλημμα έπαθε το μυαλό σου και με κουράζει

Ξ\'υθηκε, ήπιε βιαστικά μια γουλιά νερό, δεν είχε τι να πει, ένιωσα έναν λεπτό ιδρώτα, σαν να αισθάνθηκε άβολα έτσι που του μίλησα.

Μάτωσε η καρδιά μου μετά.

Λέω, πώς του μίλησα έτσι? Απο την μια με κουράζει, απο την άλλη τον λυπαμαι.

[anwnimi]

Originally posted by weird
Θέλω να γίνω ένα μικρό μωρό τώρα
να επιστρέψω στην μήτρα της μάνας μου.

Δηλαδή το συναίσθημά μου το θέλει...

Θέλω να ακούω όλο όμορφα λόγια όπως

σ αγαπώ
σ αγαπώ
΄
να παίρνω στοργή
τρυφεράδα

χαιδεύω το κέντρο μου

να ηρεμήσει


θα περάσει η μπόρα, θα περάσει

μου ψιθυρίζω...
λόγια αγάπης.

Κι εγώ το νιώθώ κάποιες στιγμές δύσκολες αυτό...
Ο καλύτερος φίλος του εαυτού σου είσαι εσύ weird.
Τα λόγια αγάπης εξέφρασέ τα εσυ προς εσένα, έχουν μεγάλη δύναμη.
Κουράγιο,
θα περάσει κι αυτό.
Δώσε χρόνο.

[weird]

Aχ μπαμπά.
Σε αγαπώ, αλλά είσαι πιο βλαπτικός κι απο το τσιγάρο, απο το οποίο με τόσο πάθος θέλεις να με προστατεύεις, για την υγεία μου.

Τι να κάνω τι?

Όταν ξέρω πως δεν μπορείς να επικοινωνήσεις έυκολα με κανέναν?
Οτι είσαι απο τους πιο κλειστούς ανθρώπους που υπάρχουν?
Οταν με βλέπεις σαν μια προέκταση των συμπλεγμάτων σου?
Οταν ρίχνεις πάνω μου την ευθύνη του εαυτού σου?

Βλέπω πόσο μόνος σου, πόσο μόνος σου έχεις νιώσει και νιώθεις και ματώνει η καρδιά μου.

Μα πώς να τα βγάλω πέρα μαζί σου βρε μπαμπα?
Που πρέπει να κρατώ αποστάσεις ασφαλείας για να μπορώ να παίρνω ανάσα?

Πώς?