Σημερα το απογευμα σκεφτομουνα ποσο μικρη ειναι η διαχωριστικη γραμμη της αγαπης και του πονου. Καποιοι μαλιστα πιστευουν οτι μια σχεση χωρις πονο δεν εχει ιδιαιτερη ουσια. Διοτι ο πονος μπορει να φερει εξελιξη. Καθως ομως περπαταμε πανω σε αυτη τη γραμμη, ειμαστε μαζοχιστες η αισιοδοξοι; Το να επιθυμεις καποιο ατομο τοσο πολυ ενω ξερεις ομως οτι εν τελει σου κανει κακο....το συναισθημα της γνωσης πανω σε ο,τι θα επακολουθησει αλλα ωστοσο στην επιμονη. Που οφειλονται τετοιου ειδους συμπεριφορες; Πριν περιπου ενα εξαμηνο γνωρισα καποιον που απο την αρχη ηξερα οτι δεν ειναι διαθεσιμος. Τουλαχιστον ετσι ισχυριζονταν. Ηθελε να ειναι μονος και να περναει απλα καλα. Απο αλλη χωρα, αλλη κουλτουρα, αλλη νοοτροπια. Εγω απο την πλευρα μου, ως περιπλανομενη πλεον λογω των σπουδω μου, δεν ειχα προβλημα με αυτο. Μου προτεινε τις γιορτες να τις περασουμε μαζι και εγω δεχτηκα, καθως το ηθελα πολυ. Ωστοσο η μια εκεινη εβδομαδα σπιτι του ηταν σαν πολεμος. Παρα πολλες διαφωνιες, παραπονα, τσακωμοι, εντασεις. Φτασαμε στο σημειο να μαζεψω τα πραγματα και να φυγω πριν την ωρα μου και τελευταια στιγμη τα πραγματα παλι ηρεμησαν. Ολο αυτο το σκηνικο με πειραξε παρα πολυ στην ψυχολογια μου και το υπολοιπο των εορτων με βρηκε προβληματισμενη. Κυριως γιατι κραταει επαφη μαζι μου καθημερινα, παροτι που ξερουμε και οι δυο οτι ο συνδυασμος ειναι εκρηκτικος. Αυτη την περιοδο δεν μενουμε καν στη ιδια χωρα, αλλα συντομα θα γινει λογω σπουδων. Νομιζω οτι για καποιον αγνωστο λογο αρχιζω να ερωτευομαι αυτο το ατομο. Εναν ανδρα τοσο απροσεγγιστο, τοσο ιδιοτροπο και κλειστο, τοσο δυσκολο στον χειρισμο. Οπως ειπα και στον τιτλο, o εξαισιος πονος του να θελεις καποιον τοσο μη διαθεσιμο.