Mαρία

[marika]

.



Eίναι ώρα να γράφω εδώ με το όνομα μου, και όχι στο «δεν υπάρχει δεν μπορώ....»
έχει πολύ πόνο εκεί και δεν γίνεται να βλέπουμε...τα της οδύνης.. ας ξεχαστούν...

ΑΛΗΘΕΙΑ ... γιατί αυτή η ΧΑΡΗ μας χαρίτωσε;

Όταν η Χάρη σε χαριτώνει, αυτό σημαίνει ότι καταθέτει πάνω σου όλα τα πλούτη και τη δύναμή της,
Όλα τα υπερβάλλοντα πλούτη της Χάριτος Του κατατέθηκαν σε σένα για να δεις
ότι είμαστε οι κεχαριτωμένοι του Κυρίου και αυτό να κινήσει τον ζήλο όλων
ώστε να ζούμε με ευγνωμοσύνη προς τον Πατέρα της Δόξης
να τον υμνούμε για την πλούσια Χάρη που μας δώρισε ,
να γνωρίσουμε και να συνεχίζουμε να γνωρίζουμε την αγάπη Του,
που ξεπερνά κάθε ανθρώπινη γνώση, και φανερώνει στις μελλοντικές γενιές
πόσο υπερβολικά γενναιόδωρη είναι η δική Του Χάρη.!

Πολλοί τώρα θα ρωτάνε τι είναι Χάρη;

Επειδή ο δογματικός χριστιανός τη Χάρη τη βλέπει σαν έλεος,
σαν ευσπλαχνία, σαν οικτιρμούς γι αυτό πιστεύει ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες του.
Η Χάρη του Θεού όμως δεν συγχωρεί αλλά δικαιώνει.
Χάρη όμως είναι ότι, ο Σταυρός του Χρίστου, μας έφερε ένα καρπό,
μέσα στον οποίο εργάστηκαν και συνήργησαν όλες οι ιδιότητες του Θεού.
Η ΣΟΦΙΑ, Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ.

Πρώτη η Σοφία συνέλαβε το μυστήριο του Σταυρού του Υιού του.
Η Αγάπη έστειλε τον Υιό και παρέδωσε Αυτόν για να σταυρωθεί.
Η Δικαιοσύνη έσφαξε τον Υιό του Θεού.
Και η Δύναμη τον ανάστησε εκ νεκρών.
Γνωρίζουμε καλά ότι η αμαρτία και η Χάρη πολέμησαν με μίσος πάνω στο σταυρό.
Κι εφόσον υπάρχει αμαρτία, η Χάρη δεν μπορεί να ησυχάσει μέχρι να εξοντώσει την αμαρτία.
Την πάλη αυτή την βλέπουμε εκεί που η Χάρη θριάμβευσε, διότι κατέκρινε την αμαρτία,
που για να την νικήσει την αμαρτία πήρε σάρκα, τη σάρκα του Υιού
σάρκα όμοια με τη δική μας την αμαρτωλή, χωρίς όμως να είναι αμαρτωλή.
Μ’ αυτό τον τρόπο καταδίκασε την αμαρτία εκεί που εκδηλώνεται.
Για να καταλάβουμε καλύτερα την πάλη της αμαρτίας και της Χάριτος
ας κοιτάξουμε το έργο της αμαρτίας στον κόσμο,
μίσος, φθόνος, ατιμία, μοιχεία, πορνεία, κλοπή, συκοφαντία, φόνος.
Όλοι έχουν παραδεχθεί ότι ο φόνος είναι η μεγαλύτερη δύναμη της αμαρτίας.
Τώρα πάνω στο σταυρό η αμαρτία έδειξε τη μέγιστη δύναμή της όταν φόνευσε όχι άνθρωπο
αλλά αυτόν τον ίδιο τον Υιό, όμως αφού φόνευσε τον Υιό φόνευσε και τον ίδιο τον εαυτό της,
επειδή η Σοφία του Θεού η οποία «απέστειλε τον Υιό, όμοιο με σαρκός αμαρτία»
συγκέντρωσε την αμαρτία ολόκληρου του γένους πάνω στον Υιό και τον έκανε αμαρτία,
ώστε την ώρα που ο Υιός φονευόταν από την αμαρτία,
ο Θεός κατέκρινε την αμαρτία, την καταδίκασε και την σκότωσε
«εν τη σαρκί του Χριστού», έτσι η αμαρτία νικημένη, κατακριμένη,
καταδικασμένη, μέλλει στα τέλη των αιώνων,-σύμφωνα με τη Βουλή του Θεού-
να αθετηθεί, δηλαδή να φύγει από τη μέση.
Εκείνος που την έθεσε για να εκτελέσει τον σκοπό και την πρόθεση Του, τώρα την αθετεί.
Όχι μόνο η αμαρτία καταδικάστηκε αλλά και ο θάνατος νικήθηκε στην Ανάσταση του Χριστού
και μέλει να καταργηθεί «ως έσχατος εχθρός».
Μέσα λοιπόν από το έργο του Σταυρού βγήκε νικήτρια η Χάρη, γι αυτό το Ευαγγέλιο του Παύλου
ονομάζεται «το Ευαγγέλιο της Χάριτος του Θεού».

"Μόνο μια αξία η ζωή θαρρώ οφείλει να χει, το να πεθαίνεις και να λες θάνατος ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ".

[deleted-member-06-05-2016]

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

(εισαγωγικοί λόγοι αληθούς ορθοδόξου χριστιανικής πνευματικότητας και ευπρέπειας)

πηγή: Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, Αθωνικά Μηνύματα, σελ. 164-168, § Περί
ενεργείας της Θείας Χάριτος, Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.

Περί ενεργείας της Θείας Χάριτος

Με το γεγονός της Πεντηκοστής, πού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα στα μέλη της Εκκλησίας, εκλείπει κάθε μορφη αδυναμίας από την ανθρώπινη φύση. Ο μέχρι τώρα αδύνατος άνθρωπος, ο όποιος ήταν παίγνιο του διαβόλου καί τού θανάτου, γίνεται ισχυρός ώστε να «πατη επάνω όφεων καί σκορπιών καί επί πάσαν;την δύναμιν του εχθρού». Η Χάρις πού μένει πάντοτε μαζί μας είναι «η επαγγελία τού Πατρός»;την οποία ο Κύριος υπεσχέθη. Δεν τίθεται θέμα φόβου ούτε για τα πάθη, ούτε για την αμαρτία, ούτε για τις κακές μας συνήθειες, ούτε για τον σατανά, ούτε καί γι΄ αυτόν τον θάνατο, εφ΄ όσον μένει μαζί μας «εις τον αιώνα ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας».

Αυτό πού μάς απασχολεί είναι, αν αυτός ο Παράκλητος ενεργη μέσα μας καί κατεργάζεται τον αγιασμό μας. Να πω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο σαφής. Υποτίθεται ότι μάς έχουν δώσει ένα όπλο ισχυρό να αμυνόμαστε καί να πολεμάμε τους εχθρούς μας. Αν δεν λειτουργη αυτό το όπλο, τότε τι ωφελεί πού το κρατούμε; Πιστεύομε ότι μαζί μας είναι η θεία Χάρις, όπως μάς παραδίδει η Εκκλησία; Θα με ρωτούσε ίσως ένας και θα μου έλεγε. Αφού λοιπόν είναι έτσι, γιατί έχομε τόσες αδυναμίες; Γιατί μάς κατανικά η αμαρτία; Γιατί μάς κατατροπώνει ο σατανάς; Γιατί φοβόμαστε; Γιατί δειλιούμε; Γιατί οπισθοχωρούμε; Γιατί δεν προοδεύουμε; Ακριβώς αυτό το θέμα να το δούμε με ιδιαίτερη προσοχή.

Εάν εμείς φυλάττωμε;την πίστη μας, τηρούμε τις εντολές και αποστρεφόμαστε την ενέργεια της αμαρτίας μέχρι και αυτήν την προσβολή, τότε φυσικά, μόλις επικαλεστούμε την θεία Χάριν, αμέσως αυτη τίθεται σε ενέργεια- δεν μάς δίδει μόνο θάρρος και δύναμη, αλλά και στον σατανά προκαλεί φόβο και φρίκη. Αυτός είναι ο τρόπος τού θριάμβου και της νίκης. Εάν όμως ραθυμούμε και αφήνωμε τα καθήκοντα μας και δεν αμυνόμαστε όταν δίδεται αφορμη πάθους η πολέμου της αμαρτίας, τότε, όταν επικαλούμαστε;την Χάριν, αυτη δεν ενεργεί. Καί αναφέρω ένα σχετικό παράδειγμα: Λέγει η ιστορία ότι κάποτε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης εμυήθη στα της μαγείας. Από μικρός, παρ’ όλο πού ήταν χριστιανός, ήθελε να απωθήση την χριστιανικη του πίστη. Ήταν από μικρός κακοήθης. Ασπάσθηκε λοιπόν την μαγεία για να επαναφέρη πίσω τα ειδωλολατρικά έθιμα τα όποια είχαν καταργήσει οι προγενέστεροι. “Οταν πήγε στό μέρος πού τον δίδασκαν τα ανάλογα μαθήματα της μαγείας, μόλις είδε τις διάφορες μορφές τών δαιμόνων και την αγριότητα τους, τρόμαξε και έκανε τον σταυρό του. Κάνοντας τον σταυρό του, έφευγαν οι δαίμονες και δεν μπορούσε ο μάγος να κάνη αυτό πού ήθελε. Οποτε τον συμβούλευσε ο μάγος να σταματήσει να κάνη τον σταυρό του, αλλά αυτός δεν μπορούσε. Μπροστά στη φρίκη και τον φόβο, σταυροκοπιόταν άπό;την συνήθεια πού είχε σαν χριστιανός· και έτσι οι δαίμονες ετρέποντο σε φυγή. Σκέφθηκε λοιπόν ο μάγος κάτι ανάλογο μέ την πονηρία του. Τον έβαλε λοιπόν και σκότωσε ένα παιδάκι και κράτησε την καρδιά τού παιδιού στό χέρι του· λόγω δε της «κατ’ ενέργειαν» αμαρτίας, δεν “ίσχυε η δύναμη του σταυρού και δεν έφευγαν οι δαίμονες πλέον.

Εμείς που είμαστε χριστιανοί και δεν αρνηθήκαμε τον Χριστό, η θεία Χάρις είναι μαζί μας ενωμένη υποστατικά. Πώς λοιπόν αμαρτάνομε και δεν μπορούμε να αντισταθούμε στα πάθη μας; Ακριβώς γιατί παραχαράζουμε το καθήκον μας το χριστιανικό που υποσχεθήκαμε στό βάπτισμα. Πολλές φορές την μεν αμαρτία, σαν αποτέλεσμα, δεν την θέλομε, τα αίτια όμως πού;την προκαλούν τα ερεθίζομε και τότε κατ’ ανάγκην πέφτομε. Το ότι τόσο εύκολα αμαρτάνουμε, είναι σημείο ότι δεν φυλάττομε τις εντολές. Δεν είμαστε πραγματικά πιστοί.

Η θέση μας πρός τον Θεό είναι καθαρά υϊικη και επομένως πιστεύομε στον Θεό διότι τον αγαπούμε- και επειδη τον αγαπούμε, τον πιστεύομε και εφαρμόζουμε με λεπτομέρειαν αυτό που θέλει. «Εκείνος έστιν ο αγαπών με, ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς». Προσφέρωμε έμπρακτα;την αγάπη μας πρός τον Θεό, όπως και Αυτός τόσο πλούσια;την προσέφερε σε μάς, διότι «Πρώτος ημάς ηγάπησεν». Τότε η θεία χάρις που είναι δικη Του δωρεά, μόλις την επικαλεστούμε, αμέσως τίθεται σ’ ενέργεια και ολοκληρώνει την προσωπικότητα μας. «Αγράμματους σοφίαν εδίδαξεν, ιερέας τέλειοι, πάντα συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας». «Πάντα ισχύομεν εν τω ενδυναμούντι ημάς Χριστώ» κατά τον Παύλο. Ο ενδυναμών ημάς Χριστός, είναι η θεία Χάρις πού;την πήραμε στό βάπτισμα καί;την συντηρούμε με την συνεχη συμμετοχη μας στα μυστήρια της Εκκλησίας.

Εάν βιάσωμε τον εαυτό μας και γίνομε ειλικρινείς στις υποσχέσεις μας πρός τον Θεό, τηρούντες με λεπτομέρεια τις εντολές Του, μετανοούντες ειλικρινά στα λάθη που κάνομε, τότε η θεία Χάρις που είναι μέσα μας, βλέποντας την συνέπεια μας, δείχνει ενεργώς την παρουσία της. Ο χαρακτήρας μας που είναι ασθενής γίνεται ισχυρός και η αμαρτία γίνεται ανίσχυρη, διότι αποδυναμώνεται μέ την παρουσία της Χάριτος. Ο διάβολος φεύγει μόνο μέ την επίκληση της Χάριτος, γιατί ξέρει τι έχει να πάθη.

Ακριβώς για να κατεργαστούμε την σωτηρία μας με τόση λεπτομέρεια εμείς οι μοναχοί, εγκαταλείψαμε τον κόσμο και φύγαμε μακριά από τα αίτια. Βρισκόμαστε σ΄ έναν απερίσπαστο χώρο με ελάχιστες μέριμνες, για να είμαστε αφυπνισμένοι και προσεκτικοί, όχι μόνο στό να μην αμαρτάνωμεν -αυτό είναι εισαγωγικό- αλλά, μετά από αυτό, να φθάσωμε στό σημείο που να θέλωμε μόνο να αγαθοποιούμε. Ζούμε μόνο για να τηρούμε το θέλημα του Θεού. Αυτός είναι ο κεντρικός στόχος και προορισμός μας άπό την αρχη της δημιουργίας μας, ιδιαίτερα τώρα, μετά την πτώση, που ξεγελαστήκαμε και κατρακυλίσαμε στα δόντια του θανάτου. Τώρα με περισσότερη σπουδη αγωνιζόμαστε, ώστε και από τον μύλο του θανάτου να απαλλαγούμε, και να κληρονομήσωμε τις επαγγελίες που μάς χάρισε ο Θεός μέ την παρουσία Του. Ούτε τα σπίτια θα μάς ωφελήσουν, ούτε τα εργόχειρα μάς χρειάζονται, ούτε τα συστήματα και τα προγράμματα και τα τυπικά. Αυτά κατ’ ανάγκην τα κάνομε για να θεραπεύσωμε το υλικό σκέλος της ζωής μας, αφού έχομε και σώμα. Αλλά ποτέ δεν μάς απασχολούν αυτά, ούτε σε αυτά αποβλέπομε, ούτε τα μετρούμε, ούτε τα υπολογίζομε. Γι΄ αυτό και με την παραμικρη αφορμή, αν δούμε ότι κινδυνεύει η σωτηρία μας, τα πετάμε και φεύγομε αμέσως, για να κερδίσωμε τον σκοπό μας. Καί όλη η προσπάθεια θα είναι τούτη. Κάθε τι που κινείται μέσα μας, το εξετάζομε- κάθε σκέψη, κάθε ερεθισμός που προκαλείται μέσα μας, τον αρπάζομε και τον ρωτούμε: «Ημέτερος εί η τών υπεναντίων;» Εξετάζομε τι σκοπό έχει αυτη η σκέψη, τι σκοπό έχει αυτός ο λογισμός. Καί εάν πραγματικά και ειλικρινά το ερευνούμε, αμέσως βρίσκομε;την αφορμη και τότε ευμέθοδα πολεμάμε και αποβάλλομε τις σκέψεις τις εμπαθείς άπό την σύλληψη τους. Έτσι αποφεύγομε να συγκρουστούμε με τα πάθη και τις αμαρτίες.

Εάν, όπερ μη γένοιτο, μάς παρασύρουν και οι σκέψεις γίνουν πραγματικότητες και μάς νικήσουν, δεν θα παραδώσωμε την σκυτάλη, αλλά με τους τρόπους της ειλικρινούς μετανοίας θα πενθήσωμε. Έτσι θα πείσωμε την θεία Χάριν που είναι μέσα μας να μην προσβληθη και να φύγη, αλλά να μάς συμπαθήση και συνάμα να μάς δυναμώση, ούτως ώστε να απωθήσωμε τον πονηρόν ο όποιος μάς παρέσυρε, και στό εξής, έχοντας σαν λάφυρο την πείρα, να γίνωμε προσεκτικότεροι. Αυτη είναι η ολοκληρωμένη μετάνοια, που είναι και το νόημα της εδώ ζωής μας.

Η κύρια προσπάθεια είναι να μην σταματήσωμε στην εισαγωγικη μετάνοια, αλλά να φθάσωμε στό τελευταίο σκαλοπάτι της απαθείας. Όπου γίνονται τα λάθη, οι απροσεξίες, τα πάθη, οι ήττες, τώρα να μπουν οι αρετές· και σιγά σιγά, με την βοήθεια της θείας Χάριτος μετά τις αρετές θα έρθουν τα χαρίσματα, οπότε θα φανη ολοκάθαρα ότι μετέχομε στις υποσχέσεις του Ιησού μας και γινόμαστε κληρονόμοι του Θεού και «συγκληρονόμοι τού Υιού Αυτού», ο οποίος «τοσούτον ηγάπησεν ημάς». Αμήν.

[deleted-member-06-05-2016]

Η ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣ

ΠΗΓΗ: Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος

Τι είναι η θεία χάρις;

Είναι η δύναμη εκείνη που προέρχεται από το Θεό, δια της οποίας ο αμαρτωλός άνθρωπος μπορεί να οικειοποιηθεί το λυτρωτικό έργο του Χριστού και να πετύχει τη σωτηρία του. Χρειάζεται όμως προσοχή. Λέγοντας θεία χάρη, δεν εννοούμε μια δύναμη αόριστη και απροσδιόριστη που δεν είναι στην ουσία του Θεού, αλλά δημιουργείται από το Θεό για να βοηθήσει τον άνθρωπο να σωθεί. Τέτοια αντίληψη δεν είναι σωστή. Το κτιστό δεν μπορεί να βοηθήσει δραστικά τον άνθρωπο να σωθεί, αλλά το άκτιστο, ο άκτιστος Θεός. Η θεία χάρη ανήκει ουσιαστικά στη φύση του Θεού. Ταυτίζεται με τη θεία ενέργεια, περί της οποίας μιλήσαμε στα προηγούμενα. Είναι ο ίδιος ο Θεός ο εκφραζόμενος στις θείες του ενέργειες «εν τοίς εκτός», αποκαλυπτόμενος στον κόσμο και σώζοντας τον άνθρωπο από την αμαρτία.

Τι φρονεί περί χάριτος η Ρωμαϊκή Εκκλησία;

Διαφωνεί ριζικά με την ορθόδοξη αντίληψη. Δεν μπορεί να δεχτεί τη θεία χάρη ως κάτι εγκείμενο ουσιωδώς στη φύση του Θεού, γιατί κάτι τέτοιο θα κατέλυε την απλότητα της ουσίας του Θεού, επιφέροντας σύνθεση σ' αυτή. Κατ' αυτήν, η χάρη είναι μέγεθος κτιστό, το οποίο δημιουργείται για να επιτευχθούν μέσω αυτού οι σκοποί της σωτηρίας. Γύρω από το ζήτημα αυτό διεξήχθησαν σφοδροί αγώνες μεταξύ της Ορθόδοξης Ανατολής και της Λατινικής Δύσεως. Τις αντιλήψεις αυτές καταδίκασε συνοδικώς η Ορθόδοξη Εκκλησία τον ιδ' αιώνα.

Το ζήτημα βέβαια της συνθέσεως της απλής φύσεως του Θεού, πού εκ πρώτης όψεως φαίνεται να δημιουργεί η παραδοχή της άκτιστης χάριτος, είναι αρκετά σοβαρό. Όμως δεν αληθεύουν οι ισχυρισμοί της λατινικής θεολογίας. Οι άκτιστες θείες ενέργειες (η άκτιστη χάρη) είναι διακρίσεις θεοπρεπείς στη θεότητα, που δεν μοιάζουν με τις διακρίσεις των φυσικών πραγμάτων. Όπως και οι θείες υποστάσεις διακρίνουν τον Τριαδικό Θεό εκφράζοντας τον αϊδιο τρόπο της υπάρξεώς του χωρίς ωστόσο να συνθέτουν την υπερβατική ουσία του, έτσι και στις θείες ενέργειες διακρίνεται η θεότητα, χωρίς να χάσει την απόλυτη απλότητά της. Φυσικά αυτά τα πράγματα δεν είναι εύκολο να τα κατανοήσουμε.

Μπορεί ο άνθρωπος από μόνος του να σωθεί;

Όχι. Καταφατικά στο ερώτημα απάντησε στην αρχαιότητα ο μοναχός Πελάγιος. Σύμφωνα με τις αντιλήψεις του, η πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία άφησε ανέπαφη την ανθρώπινη φύση, δεν την κατέστρεψε. Έτσι ο άνθρωπος, διατηρώντας τις λογικές και ηθικές δυνάμεις του, έχει τη δυνατότητα να στραφεί ελεύθερα στο αγαθό, να διαπράξει την αρετή και να σωθεί, χωρίς να έχει ανάγκη της χάριτος του Θεού.

Οι αντιλήψεις αυτές του Πελαγίου είναι εσφαλμένες. Ο άνθρωπος, λόγω της βλάβης της πνευματικής του φύσεως (του «κατ' εικόνα»), όχι μόνο δεν μπορεί ν' ανορθωθεί μόνος στο επίπεδο της πνευματικής ζωής, αλλά και ανορθωθείς έχει απόλυτη ανάγκη της χάριτος του Θεού για να προκόψει στο αγαθό και να σωθεί.

Η Αγία Γραφή μας ομιλεί σχετικά· «Ουδείς δύναται ελθείν προς με, εάν μη ο Πατήρ ο πέμψας με ελκύση αυτόν». «Εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού». «Ο Θεός εστιν ο ενεργών εν ημίν και το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας». Άλλωστε η χάρη του Θεού είναι αναγκαία για ν' απαλειφθεί από τον άνθρωπο η κατάρα του προπατορικού αμαρτήματος. Αν η παρουσία της θείας χάριτος δεν ήταν απόλυτα αναγκαία για τη σωτηρία του ανθρώπου αλλά μόνο σχετικά (εν τη εννοία της απλής ενδυναμώσεως των φυσικών του δυνάμεων), τότε το λυτρωτικό έργο του Χριστού σχετικοποιείται, αποβάλλοντας τον απόλυτα υπερφυσικό χαρακτήρα του.

Τις αιρετικές αντιλήψεις του Πελαγίου η Εκκλησία καταδίκασε στη σύνοδο της Καρθαγένης.

Μπορεί ο φυσικός άνθρωπος να καταστήσει εαυτόν δικαιούχο της θείας χάριτος;

Όχι. Η αντίθετη άποψη φθείρει τον υπερφυσικό χαρακτήρα της απολυτρώσεως, την οποία κατεβάζει στο επίπεδο των φυσικών αγαθών που είναι ομόλογα προς τη φύση των ανθρώπων. Ο όποιος αγαθός και ενάρετος άνθρωπος δεν μπορεί να αξιώσει από το Θεό τη σωτηρία του, η οποία είναι χάρισμα, δώρο ελεύθερο της αγάπης του Θεού. Η σωτηρία δεν είναι μισθός για την όποια αξιοσύνη του ανθρώπου. Φυσικά ο άνθρωπος που κάνει το ηθικό καλό με τις λογικές και πνευματικές δυνάμεις που διατηρούνται στην πεσμένη φύση του, μπορεί να προπαρασκευάσει τον εαυτό του και να δεχτεί ευκολότερα τη σωτηρία παρά ένας άλλος που ζει στην κακουργία της αμαρτίας και στα πάθη του.

Με αυτή την έννοια πρέπει να εκλάβουμε το χωρίο Πράξ. 10,34· «επί αληθείας καταλαμβάνομαι, ότι ουκ εστί προσωπολήπτης ο Θεός, αλλά εν παντί έθνει ο φοβούμενος αυτόν και εργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτός αυτώ εστι».

Ο εθνικός Κορνήλιος δεν έλαβε τη σωτηρία σαν αμοιβή της αρετής και της χρηστής συμπεριφοράς του. Ήταν απλά παρασκευασμένος με την αγαθή θέληση και τη διαγωγή του, πράγμα που δεν παρέβλεψε η πρόνοια του Θεού, όπως δεν παραβλέπει και κάθε άλλο χρηστό άνθρωπο, τον οποίο στην κατάλληλη ώρα θα καλέσει σε σωτηρία.



Συνεχίζεται...

[deleted-member-06-05-2016]

Συνέχεια από το προηγούμενο.

Ο φυσικός άνθρωπος μπορεί μόνος του να αρχίσει τη σωτηρία του;

Όχι. Την έναρξη της σωτηρίας του ανθρώπου μόνο η θεία χάρη μπορεί να ενεργήσει. Η χάρη αυτή καλείται προκαταρκτική. Η διδασκαλία κατά την οποία οάνθρωπος μπορεί πρώτος να αρχίσει το έργο της σωτηρίας του και κατόπιν να έλθει η χάρη του Θεού να αποτελειώσει την αρξάμενη διαδικασία της σωτηρίας, είναι διδασκαλία ημιπελαγιανική, λανθασμένη και απόβλητη. Βεβαίως ΄όπως είδαμε και στο προηγούμενο ερώτημα' μετά την πτώση υπελείφθησαν δυνάμεις λογικές και ηθικές, βάσει των οποίων ο άνθρωπος δύναται να πράξει το «ηθικόν καλόν» και να ελκύσει ευχερέστερα τη λυτρωτική χάρη του Θεού, παρά εκείνος που ζει στη νάρκωση της αμαρτίας, όπως μαρτυρεί η περίπτωση του Κορνηλίου και διαπιστώνει η μαρτυρία της ιστορίας κατά την οποία πολλοί εκ των Πλατωνικών εδέχθησαν τη σωτηρία, ενώ εκ των Επικουρείων (υλιστών φιλοσόφων) κανείς. Τα παραδείγματα όμως αυτά δεν σημαίνουν ότι οι φυσικές δυνάμεις του ανθρώπου αποτελούν τη γέφυρα δια της οποίας ο άνθρωπος μπορεί να μεταπηδήσει στο κράτος της χάριτος και να καλύψει το χάσμα το διαχωρίζον την πεσμένη φύση από το Θεό. Τα ημιπελαγιανικά διδάγματα αλλοιώνουν τη φύση του Θεού, ο οποίος παύει να είναι ο ιατρός ο θεραπεύων τον ημιθανή και τραυματισμένο άνθρωπο, αλλά ο οφειλέτης πού οφείλει να ανταμείψει την αρετή του ανθρώπου, τη δε σωτηρία κατεβάζουν στο επίπεδο των φυσικών αγαθών, τά οποία μπορεί να πετύχει από μόνος του ο άνθρωπος.

Δύναται ο άνθρωπος να απορρίψει τη χάρη του Θεού;

Βεβαίως μπορεί στη βάση που είναι ον ελεύθερο και αυτεξούσιο. Έτσι και ο Αδάμ στον παράδεισο, παρόλο πού η φύση του ήταν αγαθή και καθαρή από το σπέρμα της αμαρτίας, εντούτοις, επειδή ως εικόνα του Θεού είχε το αυθαίρετο και αυτεξούσιο, απομακρύνθηκε από το Θεό, καταπατήσας τη χρηστότητα και το θέλημά του. Επίσης ο αναγεννημένος από τη χάρη του Θεού στο βάπτισμα, παρόλο πού έχει καταστραφεί μέσα του το σώμα της αμαρτίας, ακριβώς επειδή διασώζει την ελευθερία του μπορεί να απομακρυνθεί από τη θεία ευλογία και να περιέλθει υπό το κράτος της κατάρας και του θανάτου. Έτσι έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο να θέλει ελεύθερα και ενσυνείδητα το αγαθό, να κινείται ελεύθερα στο χώρο του, να λέγει ναι ή όχι στο άγιο θέλημά του, να εκλέγει μεταξύ ζωής και θανάτου και ν' αυτοδιορίζεται στην εξέλιξη και τον προορισμό του.

Η χάρη του Θεού είναι δώρο καθολικό. Χορηγείται σε όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους αποσκοπώντας στη σωτηρία τους. Δεν αποστέλλεται επιλεκτικά σε λίγους, σ' εκείνους που είναι προορισμένοι να σωθούν από το Θεό. Ο Θεός «θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Κι όμως όλοι δεν σώζονται. Για να γίνει αυτό πρέπει να θέλει και ο άνθρωπος να δουλέψει ελεύθερα και να συμβάλει στη σωτηρία του. Αλλιώτικα η κλήση της χάριτος μένει ανενέργητη.

Μόνο εκεί πού υπάρχει η ελεύθερη συγκατάθεση, μπορεί να σώσει η χάρη τον αμαρτωλό άνθρωπο. «Εννοούμεν δε την χρήσιν του αυτεξουσίου ούτως, ώστε της θείας και φωτιστικής χάριτος, ήν προκαταρκτικήν προσαγορεύομεν, οίον φώς τοίς εν σκότει, παρά της θείας αγαθότητος πάσι χορηγουμένης τοίς βουλομένοις υπείξαι ταύτη ΄και γάρ ου τους μη θέλοντας, αλλά τους θέλοντας ωφελεί' και συγκατατεθήναι εν οίς εκείνη εντέλλεται προς σωτηρίαν ούσιν αναγκαιοτάτοις, δωρείσθαι επομένως και ειδικήν χάριν».

Τι φρονούν περί ενέργειας της χάριτος οι Διαμαρτυρόμενοι;

Η περί ενέργειας της χάριτος διδασκαλία των Διαμαρτυρομένων δεν είναι πάντα συνεπής. Η ασυνέπεια οφείλεται στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν ασάφειες, δυσκολίες και διλήμματα και να τα προσαρμόσουν στη θεμελιώδη περί χάριτος αντίληψη αυτών.

Η βασική περί χάριτος διδασκαλία του Προτεσταντισμού είναι ομόλογη προς τα περί πτώσεως του ανθρώπου διδάγματα του συστήματός τους, από τά οποία και απορρέει. Κατά τη βασική προτεσταντική αρχή, ο άνθρωπος με την πτώση του στην αμαρτία νεκρώθηκε πνευματικά. Έχασε τα δώρα της αρχέγονης δικαιοσύνης, η δε θεία εικόνα πού υπάρχει στη φύση του καταστράφηκε ολοσχερώς. Έτσι μένει νεκρός και ακίνητος προς τα πνευματικά. Δεν μπορεί να συνεργήσει με τη χάρη του Θεού για τη σωτηρία του. Όλα εξαρτώνται από τη σωστική ενέργεια της θείας χάριτος.

Το ωμό αυτό δόγμα τους προσπαθούν να το στηρίξουν σε χωρία της Γραφής·

Ρωμ. 9,16· «Άρα ούν ου του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού». Πράξ. 13,48· «Και επίστευσαν όσοι ήσαν τεταγμένοι εις ζωήν αιώνιον». Εφεσ. 2,8.9· «Τή γάρ χάριτί εστε σεσωσμένοι δια της πίστεως· και τούτο ουκ εξ υμών, Θεού το δώρον».

Τα χωρία όμως αυτά δεν είναι σαφή. Λέγουν μεν ότι η σωτηρία προέρχεται από το Θεό, χωρίς όμως να αποσαφηνίζουν αν η σωτήρια ενέργεια του Θεού είναι απόλυτη, ή άν σ' αυτήν μπορεί να συνεργήσει και ο ελεύθερος άνθρωπος. Το ζήτημα πρέπει να μελετηθεί με την εξέταση άλλων σαφέστερων χωρίων της Γραφής, σε ορισμένα από τά οποία γίνεται σαφής λόγος περί αντιστάσεως του ανθρώπου στην ενέργεια του Θεού· Ματθ. 23,37. Πράξ. 7,51. Αποκ. 3,20, ο δε Παύλος τονίζει τη συνέργεια του ανθρώπου στο έργο της σωτηρίας· «Συνεργούντες δε και παρακαλούμεν μη εις κενόν την χάριν του Θεού δέξασθαι ημάς».

Από την άλλη, σε περίπτωση πού ο άνθρωπος είναι αναίσθητος προς τα πνευματικά, δεν θα είχαν κανένα νόημα οι πολυειδείς παραινέσεις της Γραφής να επιδιώκει (ο άνθρωπος) το αγαθό και την αρετή και η απειλή τιμωρίας και αιώνιων βασάνων για τους αμαρτωλούς.

[marika]

.


Ποιον δεν αποσχόλησε η Ωριμότητα του Εγώ;


Παρατηρώντας τους φίλους σας βλέπετε αυτό το κάτι;

Είναι μια αίσθηση αδυναμίας και κατωτερότητας που το κάνει απίστευτα δύσκολο!

Μέσα στην ίδια τους τη φύση φυσική τους τάση είναι να ξεπεράσουν τους άλλους, να τους ταπεινώσουν!

Να υψωθούν πάνω απ’ τους άλλους.

Στην ουσία το πρόβλημα δεν είναι, η πνευματικότητα που οδηγεί στη εκμηδένιση του εγωκεντρισμού τους, αλλά είναι ένα πρόβλημα κατωτερότητας που τους σπρώχνει ν’ ασχοληθούν ακόμα και με τα πνευματικά για να κερδίσουν ανωτερότητα.

Γι αυτό είναι απρόθυμοι να ομολογήσουν στον εαυτό τους κάθε τι που μειώνει τον εγωισμό τους. Γι αυτό νιώθουν την ανάγκη να υιοθετούν ψεύτικα, διπλωματικά τεχνάσματα που θα τους δείξουν διαφορετικούς απ’ ότι είναι, που θα τους παρουσιάσουν σαν αλάθητα όντα.

Αυτές οι προσπάθειες γίνονται μόνο από όσους πιστεύουν στη νίκη του εαυτού τους, όχι στη συλλογική νίκη της ανθρωπότητας, πιστεύουν στη νίκη του εαυτού τους επάνω σε άλλους, δεν έχουν καμιά φιλοδοξία να καταστρέψουν την δική τους άσχημη πλευρά.

Πολλοί το νιώθουν αυτό σαν βασική ασυμφωνία με τους άλλους.

Όλοι τους θέλουν να φτάσουν σε πνευματικά ύψη κουβαλώντας μαζί τους και τον μεγεθυμένο τους εγωισμό. Η αναζήτηση τους δεν είναι παρά ένας αγώνας για να δοξάσουν τον εγωισμό και να του προσφέρουν πνευματικές δυνάμεις.

Οι άνθρωποι που έχουν προορισμό να αναζητήσουν το πνεύμα και να καταστρέψουν τον εγωισμό είναι σοβαροί, στοχαστικοί δε χαρίζονται στον εαυτό τους και κάθε δικό τους θρίαμβο τον βλέπουν σαν κάτι ανεπιθύμητο ένα κακό σάρκωμα, σαν κάτι που, αργά ή γρήγορα οφείλει να διαλυθεί.

Χαίρονται όταν η αίσθηση του εγώ τους μικραίνει. Ένα ώριμο εγώ νιώθει ότι δεν επιθυμεί πια να κάνει κάτι για να ενισχυθεί, γιατί έχει φθάσει ένα σημείο ωριμότητας που ξεπερνά πολύ το μέσο όρο. Μια τέτοια ωριμότητα αποτελεί και το ξεπέρασμα του γιατί δεν μπορεί να μείνει ικανοποιημένο με τον εαυτό του είναι ώριμο για να ανεχτεί την εγωκεντρική κατάσταση, δεν μπορεί πια να αυξηθεί περισσότερο.

Νιώθει ανήσυχο ζητάει να ξεπεράσει τον εαυτό του για να δώσει θέση σε μια νέα κατάσταση. Αλλά αυτό συμβαίνει στα ώριμα εγώ. Αν ένα εγώ νιώθει κατώτερο και αγωνίζεται για επιβολή και ανωτερότητα, τότε αυτό το εγώ δεν είναι ώριμο και η φυσική του τάση είναι να αναπτυχθεί, να ενισχυθεί, ώσπου να φτάσει σ’ ένα σημείο ωριμότητας να μην λείπει η διανόηση, η σαφήνεια και η συνοχή.

Έχετε την αίσθηση ότι το εγώ ωριμάζει με τη νοητική λειτουργία;

[deleted-member-06-05-2016]

Το ίδιον θέλημα και η υπακοή

Από το βιβλίο: "Διδαχές από τον Άθωνα"
(Έκδοση Ι. Μ. Μ Βατοπαιδίου) του Γέροντος Ιωσήφ,
πνευματικού τέκνου του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού.

Οι αναγνώσεις των βίων δύο κορυφαίων Πατέρων, του Αγίου Παχωμίου και του Μεγάλου Ευθυμίου, μας δίδουν αφορμή να σχολιάσωμε θέματα που αφορούν το πρακτικό μας καθήκο. Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι το Άγιο Όρος έχει σχέσι με τον Άγιο Ευθύμιο και γενικά με τους αγιοσαββίτες μοναχούς. Από αυτούς παρέλαβε η μονή Στουδίου το τυπικό της και το ίδιο τυπικό μετέφερε στον Άθωνα ο ιδρυτής της κοινοβιακής μορφής του μοναχισμού Άγιος Αθανάσιος, το οποίο και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.

Εκείνο που έχει σημασία να προσέξωμε στον βίο και των δύο Πατέρων, είναι το ότι μας συνιστούν την ακρίβεια της συνειδήσεως του πρακτικού μας καθήκοντος και ιδιαίτερα την αποφυγή του «ιδίου θελήματος».

Το θέλημα γίνεται με πολλούς τρόπους, αλλά οι κεντρικοί είναι δύο. Το ένα είναι το «εκ δεξιών». Χάριν δήθεν ευλαβείας κάνει κάποιος το θέλημα του. Το άλλο είναι το «εξ αριστερών». Χάριν της φιλαυτίας κάνει πάλι το θέλημα του. Και τα δύο είναι ολέθρια. Πιο επικίνδυνο όμως είναι το «εκ δεξιών». Το «εξ αριστερών» είναι καταφανές. Εκείνος που κάνει το θέλημα του για ηδυπάθεια, έχει μαζί και την εντροπή. Εκείνος όμως που κάνει το θέλημά του από τα δεξιά, είναι σχεδόν ανίατος, διότι είναι δύσκολο να τον πείσης ότι σφάλλει, καθ' ην στιγμή στηρίζεται στο καύχημα ότι ευσεβεί, ότι αγωνίζεται. Είδατε στον βίο του Αγίου Παχωμίου τον αδελφό που έκανε ιδιορυθμία εκ δεξιών;

Ποιο είναι το νόημα του «εκ δεξιών» θελήματος; Ότι με τον αγώνα του ο άνθρωπος, κερδίζει την σωτηρία. Όπως όμως τόσες φορές ετονίσαμε, η σωτηρία δεν είναι αποτέλεσμα συναλλαγής. Ο Θεός δεν είναι σαν κάποιος δεσπότης που επιδιώκει να πάρη κάτι από αυτούς που εξουσιάζει, και αν δεν του τα δώσουν οι υποτελείς, τότε φυσικά τους αποκληρώνει. Αυτά είναι γελοία και βλάσφημα και μόνο να τα σκεφθή κανείς.

Η σχέσι του Θεού προς εμάς είναι πατρική και η ιδική μας προς Αυτόν υιική. Είναι σχέσι απολύτου πατρότητας και υιότητος. Επομένως δεν μας σώζουν τα έργα μας. Εκείνο που μας σώζει είναι η αγάπη του Θεού Πατρός, η οποία ξεχύνεται στα αγαπητά του τέκνα, εάν αποδείξουν πρακτικά με την βιοτή τους, την υιική τους θέσι προς Αυτόν. Η προσπάθεια που καταβάλλομε στο να πειθαρχούμε στο θέλημα του Θεού, αυτό το νόημα έχει. Δεν κάνομε έργα για να συγκεντρώσωμε ποσοστά, μέσω των οποίων θα εξαναγκάσωμε τον Θεό να μας δώση αυτά που μας ανήκουν. Αυτά τα πιστεύουν οι Ιουδαίοι του Νόμου και οι αιρετικοί της Δύσεως.

Προσέξατε ότι ο αδελφός αγωνιζόταν εντατικά, εγκρατευόταν και έκανε περισσότερο αγώνα. Έπρεπε να είχε περισσότερο μισθό. Και όμως ο Θεός δεν τον αναγνώρισε και αντί να κερδίση περισσότερη Χάρι όπως επίστευε, εδαιμονίσθη και ο Άγιος δια της προσευχής του τον ελευθέρωσε.

Το ίδιο βλέπομε και στον βίο του Αγίου Ευθυμίου. Ένας από τους μαθητάς του ήτο υψηλός και δυνατός άνθρωπος. Το κοινόβιο εχρειάζετο την συνδρομή του για την μεταφορά αναγκαίων πραγμάτων. Επειδή καταγόταν από την ύπαιθρο και εγνώριζε από πρακτικές εργασίες, ήτο κατάλληλος και ικανός για την υπηρεσία αυτή. Ο Άγιος τον εκάλεσε και του είπε ότι τον εψήφισε γι' αυτό το διακόνημα. Αυτός αντιδρούσε και πρόβαλλε: «Δεν ημπορώ να το κάνω αυτό, Γέροντα. Αν με βάλετε σε αυτό το διακόνημα, θα πηγαινοέρχομαι εδώ και εκεί και θα παραλείπω την ακολουθία μου και την λοιπή ταξί και έτσι δεν θα ημπορέσω να κρατηθώ». Χρησιμοποιούσε την ιδική του ασθενή λογική, την λογική της συναλλαγής και όχι την λογική της πίστεως. Ο Άγιος Ευθύμιος τον επαρηγόρησε. «Όχι τέκνο, δεν θα σου συμβή αυτό. Εμείς οι όποιοι σε εψηφίσαμε στην θέσι αυτή, γνωρίζομε καλά τι κάνομε και θα προσευχηθούμε και δεν θα γίνη αυτό που λέγεις, αντιθέτως θα ωφεληθής πολύ από την διακονία αυτή».

Αυτός πάλι δεν εδέχθη να υποταχθή, παραμένοντας στην ασθενή του γνώσι και στο ότι αν φύγη από την γραμμή των Πατέρων και ασχοληθή με εργασία πολυσχιδή και πολυμέριμνο, δήθεν θα εχάνετο. Τότε του λέγει ο Άγιος: «Εμείς τέκνο, καθώς σε ωφελούσε σου παραγγείλαμε. Εσύ όμως εφ' όσον θα κάμης αυτό που θέλεις, πρόσεξε καλά, όταν θα τρύγησης τους καρπούς να μην μας αιτιάσαι». Δεν πρόλαβε να τελείωση ο απόηχος της φωνής του Γέροντος και εισέρχεται μέσα του ο δαίμονας. Τον ρίχνει κάτω και αρχίζει να σπαράζη και να αφρίζη και να κάνη εκείνα τα όποια δίδει ο διάβολος στους ιδικούς του. Κατόπιν παρακλήσεως και των άλλων Πατέρων, ο Άγιος τον εθεράπευσε. Μόλις συνήλθε, πήγε στο διακόνημα του, στο οποίο και διέπρεψε.

Είναι ευχάριστο που ευρίσκαμε τέτοια παραδείγματα στους βίους των Πατέρων μας, γιατί αυτά ακριβώς απασχολούν και εμάς. Αυτοί οι λογισμοί πάντοτε ενοχλούν και απασχολούν τον μοναχό. Και ο λόγος του Γέροντος μένει σαν μια γυμνή συμβουλή την οποία θέτετε σε αμφιβολία. «Άρα γε μας τα λέγει καλά η διότι τον συμφέρει τα προβάλλει έτσι;» Ευτυχώς που οι Πατέρες μας δεν παρέλειψαν να περιγράψουν με λεπτομέρεια τα συμπτώματα, τις αφορμές και τις εικόνες των πραγμάτων για να παραδειγματιζόμεθα.

Κοιτάξετε τώρα τις σχέσεις πατρικής στοργής και υικής αγάπης. Φέρομεν ως παράδειγμα μίαν οικογένεια ιδανική. Πως διάκειται ο πατέρας προς τα παιδιά του, στα όποια έχει δώσει καλή ανατροφή και Πως τανάπαλιν διάκηνται αυτά προς αυτόν; Έχετε μίαν αμυδράν εικόνα από αυτό. Αν δεν την είδατε προσωπικά ο καθένας σας, την έχετε ιδεί δίπλα σας ή την ακούσατε. Εκεί υπάρχει σαν σύνδεσμος η αγάπη, η ευωδιά της Χάριτος, που απορρέει από την παναγάπη του Θεού. Ο Θεός δεν είναι ο έχων ή ο πηγάζων αγάπη. Είναι ο Ίδιος αγάπη. Ο Ιωάννης, ο μέγας κλειδούχος των βαθυτάτων μυστηρίων, ονομάζει και βροντοφωνεί «ο Θεός Αγάπη εστί» (Α' Ιωάν. 4.8). Δεν λέγει, ο Θεός καλείται αγάπη, έχει αγάπη, πηγάζει αγάπη, αλλά «ο Θεός αγάπη εστί». Είναι η απόλυτος αυτοαγάπη και «ο μένων εν τη Αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν Αυτώ» (Α' Ιωάν. 4.16). Αν ξεκινούμε λοιπόν από την θέσι αυτή, οι σχέσεις μας είναι καθαρώς αγαπητικές. Υποτασσόμεθα στον Θεό όχι γιατί τον φοβούμεθα, αλλά γιατί τον αγαπούμε. Ανταποκρινόμενα στην αγάπη του, διότι πρώτος Αυτός «ηγάπησε ημάς».

Άρα η υπακοή είναι πραγματικό δείγμα της αληθινής αγάπης. Στην υπακοή και μόνο γίνεται η διαπίστωσι της πραγματικής αγάπης. Βλέπετε μόνοι σας ότι, όταν αγαπάτε κάποιον, πόσο είσθε έτοιμοι και τον προκαλείτε να εκδηλώση το θέλημα του, για να το εφαρμόσετε αμέσως. Και τότε ευρίσκετε ανάπαυσι. Η υπακοή, ένας από τους βασικούς θεσμούς της μοναστικής μας ιδιότητος, δεν είναι τίποτε άλλο παρά πρακτική αγάπη. Επειδή τον Θεό δεν είναι δυνατό να τον ιδούμε με τα αισθητήρια του κόσμου τούτου, αντί Αυτού έχομε την Εκκλησία, έχομε τους Πατέρες. «Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί, ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με», λέγει ο Ιησούς μας (Λουκ. 10,16).

Το ενδιαφέρο μας είναι Πως να αναπαύσωμε αυτόν από τον οποίο εξαρτώμεθα. Η όλη εξάρτησί μας από τον πνευματικό μας πατέρα, τον Γέροντα, έχει ως θεμέλιο και βάσι την προς τον Θεό αγάπη μας. Ο υποτακτικός πάντοτε έχει μπροστά του ως παράδειγμα τον Ιησού μας, ο οποίος έγινε «υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού» (Φιλιπ. 2,8).

Η ιδική μας εξάρτησι και υποταγή, τις περισσότερες φορές είναι αναγκαία, διότι την προβάλλει η φύσι, η θέσι, η περίστασι, τα πρόσωπα, τα πράγματα. Στον Θεό Λόγο ποιο από όλα αυτά υπήρχε για να υποταχθή στον Θεό Πατέρα; «Μηδέν ων ήττον της πατρικής μεγαλωσύνης», έγινε το απόλυτο παράδειγμα της υποταγής και υπακοής σε όλα τα κτιστά όντα, για να μάθωμε εμείς, που με την ανταρσία και τον «ετσιθελιτισμό» εξοριστήκαμε από την αιωνιότητα και την ζωή, ότι μόνο από αυτή την πόρτα θα επιστρέψωμε. Υπεδύθη ο Κύριός μας τον ρολό του απολύτου υποτακτικού όχι για μια στιγμή, αλλά σε ολόκληρο την παρουσία Του μαζί μας. Και όπως προφητικά απεκαλύφθη, «Εγώ δε, ουκ απειθώ, ουδέ αντιλέγω» (Ης. 50,5).

Αλλά ακόμα και εκεί που θα ημπορούσε να πή κανείς ότι εδικαιούτο να προβάλη την αντίστασί Του, ή την δικαιολογία, δεν το έκανε, αλλά «τον νώτον αυτού έδωκεν εις μάστιγας το δε πρόσωπον αυτού ουκ απέστρεψεν από αισχύνης εμπτυσμάτων» (Ησ. 50,6). Όλα αυτά μας βοηθούν να καταλάβουμε το νόημα της εξαρτήσεως και της υπακοής. Διότι εάν δεν πιάσωμε αυτό το νόημα, μάτην κοπιώμεν.

Οφείλομε να είμεθα έτοιμοι, γιατί οι ήμερες που έρχονται είναι πονηρές. «Έστωσαν αι οσφύες ημών περιεζωσμέναι» με την αυταπάρνησι και «οι λύχνοι καιόμενοι», με τον ζήλο που θα ανάψη μέσα μας η θεία Χάρις, όταν εμείς δείξωμε την πρόθεσί μας κατά αυτό τον τρόπο. Καμμιά αφορμή να μην μας ξεφύγη να αποδείξωμε με την όλη διαγωγή μας ότι πιστεύομε σωστά και αγαπούμε γνήσια τον Χριστό μας και χάριν αυτών των δύο κινούμεθα και δεν μας ενδιαφέρει τίποτε, ούτε τίποτε υπολογίζομε, διότι τίποτε στον κόσμο αυτό δεν έχομε.

Γι’ αυτό εξήλθαμε του κόσμου, για να γίνωμε «νεκροί τω κοσμώ» κατά το προφητικό, «εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε και ακαθάρτου μη «άπτεσθε» και τότε «εισδέξομαι υμάς και έσομαι υμίν εις πατέρα και έσεσθέ μοι εις υιούς και θυγατέρας, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ» (Κορινθ. 6,17-18).

Η μνήμη του μεγάλου φωστήρας Ευθυμίου, που είναι καθηγητής των μοναχών, να μας εύρη με γενναίες αποφάσεις και με σωστή τοποθέτησι των πραγμάτων, ούτως ώστε και η πρεσβεία των Πατέρων μας, να γίνη για μας καρποφόρος, γιατί «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενιεργουμένη» (Ιάκ. 5,16). Αν λοιπόν κατά αυτό τον τρόπο ετοιμαστούμε, τότε θα είναι απόλυτα ενεργούμενη η δέησι των Πατέρων μας. «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω» (Άποκ. 3.20), λέγει ο Ιησούς μας. Και όστις μου ανοίξει, «εισελεύσομαι και δειπνήσω μετ' αυτού»· και οποίος δεν μου ανοίξει θα φύγω και θα κτυπήσω άλλη πόρτα. Να φροντίσωμε όχι μόνο να εύρη την πόρτα μας έτοιμη, αλλά προκαταβολικά ανοικτή, για να μην χρειαστή καν να κτυπήση, αλλά να εισέλθη κατ' ευθείαν.

[ioannis2]

.



Eίναι ώρα να γράφω εδώ με το όνομα μου, και όχι στο «δεν υπάρχει δεν μπορώ....»
έχει πολύ πόνο εκεί και δεν γίνεται να βλέπουμε...τα της οδύνης.. ας ξεχαστούν...

.....

Εφυγες απο το "δεν υπαρχει δεν μπορω" χωρις να απαντησεις ευθεως σ αυτα που σε ρωτησα. Ισως δεν σε συνεφερε και γι αυτο το λογο βιαστηκες να φυγεις απο εκει. Ωστοσο όποιος ενδιαφερετε ας ριξει μια ματια εκει στο τι της θετω και πως υπεκφευγει αντι να απαντα ή δεν απαντα καθόλου. Αν χρειαστει θα τα επαναλάβω κι εδω.

Επιπλέον, αποδεχεσαι τους εισαγωγικούς λόγους αληθούς ορθοδόξου χριστιανικής πνευματικότητας και τις Αγιοριτικες Διδαχες που παραθετει ο Γιωργος Πολίδης?

[marika]

.


Κάτι δικό σας έχετε να μας πείτε Γεώργιε;;; :)

Aποδέχομαι φίλε, δεν ήρθα να καταλύσω ούτε να καταργήσω κανένα νόμο, μόνο ήρθα να τον φέρω στην Πνευματική του διάσταση, πάντα δι Αποκαλύψεως του Κυρίου μου Ιησού Χριστού...
Ωστόσο απάντησε κι εσύ μια φορά, παραπάνω υπάρχει ένα κείμενο περί της ωριμότητας του εγώ μας, της Μαρίας όχι του Γιώργου, μελέτησε το προσεκτικά κι απάντησε, θα σου ήμουν ευγνώμων..

[deleted-member-06-05-2016]

μαρίκα αστειεύεσαι μάλλον τώρα. Τι δικό μου θέλεις να πω;;; Αφού όταν είπα τα δικά μου είδες τα αποτελέσματα της αχρηστοσύνης μου. Άρα φρόνιμο και καλό είναι να προσπαθήσω να εμβαθύνω και να νοιώσω με όλη την δύναμη της ψυχής μου και να προσαρμόσω με απόλυτο και αληθή βιωματικό και σταθερό τρόπο στην ζωή μου την συμβουλή των Πατέρων αγίων Γερόντων του Αγίου Παχωμίου και του Μεγάλου Ευθυμίου, την οποία με μοναδικό κίνητρο την αγάπη τους μου δίνουν όταν διαβάζω στο πιό πάνω κείμενο αυτό:

<< Εκείνο που έχει σημασία να προσέξωμε στον βίο και των δύο Πατέρων, είναι το ότι μας συνιστούν την ακρίβεια της συνειδήσεως του πρακτικού μας καθήκοντος και ιδιαίτερα την αποφυγή του «ιδίου θελήματος».>>

Και που βλέπω πως σε δύο βάσεις και άξονες στηρίζεται. α) την ακρίβεια της συνειδήσεως του πρακτικού μας καθήκοντος, β) την αποφυγή του «ιδίου θελήματος


Επομένως έχω δουλειά, πολύ δουλειά ακόμη, σχεδόν δεν άρχισα καλά-καλά.

[nflu]

.




Aποδέχομαι φίλε, δεν ήρθα να καταλύσω ούτε να καταργήσω κανένα νόμο, μόνο ήρθα να τον φέρω στην Πνευματική του διάσταση, πάντα δι Αποκαλύψεως του Κυρίου μου Ιησού Χριστού...

μαρικα....εισαι προφητης??εχεις δηλαδη την δυναμη να καταλυσεις και να καταργησεις...ηρθες για καποιο λογο...με ειδικη αποστολη ανωθεν δοθεισα...;
πως εγινε κι ελαβες αυτη την χαρη; παρουσιαστηκε μπροστα σου σαν φως...και σε τυφλωσε....οπως στον παυλο;
μηπως οι γραφες αναφερουν καπου το ονομα σου...ή σε περιγραφουν... ;σου εγινε επιφυτηση οπως στους αποστολους; μαρικα.....μηπως εισαι ο δεκατος τριτος αποστολος;αληθεια...ειναι φορες που βλεπεις τον Ιησου να περπαταει πλαι σου;

...δεν ειναι τιποτα....απευθυνσου σε εναν ειδικο και με την καταλληλη αγωγη ...ολα λυνονται :)

[marika]

.


Πράγματι Γιώργο, παράδοση είναι, παραδίδοντας το δικό μας θέλημα και ζητώντας με απλά λόγια:
"Κύριε κανε Εσύ το καλύτερο στην ζωή μου διότι ούτε πως να προσευχηθώ ξέρω..."
αυτό λέω, από την πρώτη ώρα που ένιωσα τον εαυτό μου...
Κι επίσης Κύριε κάνε την ανακαίνιση του νοός μου ώστε από μια συνειδητότητα που είναι « βεβαρημένη εκ του ύπνου...»
να βρεθούμε σε μια κατάσταση Καθαρής Αφυπνισμένης Συνειδητότητας, δλδ. θα έχεις μέσα σου μια Συνειδητότητα Αρχηγό, τι να φοβηθείς μετά;;;

(..θυμήσου και οι μαθητές του Κυρίου βεβαρημένοι εκ του ύπνου ήταν, δεν μπορούσαν ούτε μια ώρα ν’ αγρυπνήσουν εκείνο το βράδυ..)

Υστ. Όσο για το σχόλιο σου με την παροιμία, βλέπε την κι από τις δύο μεριές,
δλδ. αν πράγματι είναι ψόφιο το σκυλί ούτε να το κλοτσήσεις... κανένας δεν το κλωτσάει..
Αλλά αν είναι ζωντανό, μη το κλοτσάς, γιατί θα σε φυλάει την νύχτα όταν εσύ θα κοιμάσαι.. :)


yst ... floy μου όλες οι αποκαλύψεις δόθηκαν στον Α. Παύλο σ' εμένα απλά ανοίχτηκαν δηλ. τις εννόησα, διάβασε τις 3 επιστολές από φυλακής, του Παύλου και μην διαβάσεις ξανά τίποτα δικό μου ....

...όμως καλή μου ...αν κάποτε σε αξιώσει και σένα να σε κοροϊδεύουν οι άνθρωποι για το Όνομα Του Κυρίου,

...να ξερες πόσο μακάρια θα ένιωθες..

...θα ένιωθες όπως ο Παύλος που όταν θέλησαν στη Ρώμη να τον σταυρώσουν οι άνθρωποι ...είπε:

"...σταυρώστε με ανάποδα ....δεν αξίζω να σταυρωθώ όπως ο Κύριος..." :)

[ΗΛΙΑΝΝΑ]

ελα μαρικα ...αφου τραβηξες ρολλα στο αλλο....σε ρωτάω εδώ..εισαι χριστιανη ορθοδοξη τώρα....κ επειδή ολοι εχουμε τα δικαιωματα μας..μπορω να σε ρωτήσω κ στο παιδια παιζει ας πουμε...αλλο αν δεν θελεις να απαντήσεις εκει παίρνω την απαντησή μου.....εχω κ εγω το δικαίωμα να μονολογώ γιατί απαντηση δε βλέπω.....

[deleted-member-06-05-2016]

Πως είναι δυνατόν μαρικα να ανοίχτηκαν και να εννόησες τα αποκεκαλυμένα στον απόστολο Παύλο, όταν γενεές και γενεές σε πάνω από 2000 χρόνια τώρα, θεοκινήτως και θεοπέμπτως, ομιλούν για αυτά τα αποκεκαλυμένα και σταδιακά αυξανόμενα στην αληθή γνώση τους και έκταση, που συμπληρώνουν και εκφράζονται δια της ζώσης Ιεράς Παράδοσης της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας και Ορθής Πίστεως;;;

Δηλαδή όταν λες πως ανοίχτηκαν να εννοήσεις, εννοείς ταυτόχρονα το σύνολο όσων μέχρι σήμερα εννόησαν οι Άγιοι Πατέρες και οι υπόλοιποι Εκκλησιαστική θεοκινήτως συγγραφείς σταδιακά στο πέρας των 2000 περασμένων ετών;;;

Δεν είναι κάπως υπερβολικό για να είναι αληθινό;;;

[marika]

.



...πάλι ήρθες εσύ, ..α, να με ρωτήσεις ήρθες, ...αν είμαι χριστιανή ορθόδοξη τώρα... Ναι είμαι, :) από τη κορυφή μέχρι τα νύχια, να το πεις σ' όλους, έχω δικαίωμα να το λέω κάθε μέρα;;; φώναξε με να το λέω κάθε μέρα και στο πεδια παίζει... τι κάνεις εσύ; μαγείρεψες τον αγαπημένο σου;..κανα γλυκάκι παίζει; ε, γλυκιά μου, στείλε κι από δω κάτι, :) μόνο ορθόδοξα κιτάπια έχουμε εδώ...
εκείνος ο Πολίδης στέλνει, αβέρτα δεν παίζει... :) ...εύχομαι να σαι πάντα μες την καρδιά του Χριστού μας!

ελα μαρικα ...αφου τραβηξες ρολλα στο αλλο....σε ρωτάω εδώ..εισαι χριστιανη ορθοδοξη τώρα....κ επειδή ολοι εχουμε τα δικαιωματα μας..μπορω να σε ρωτήσω κ στο παιδια παιζει ας πουμε...αλλο αν δεν θελεις να απαντήσεις εκει παίρνω την απαντησή μου.....εχω κ εγω το δικαίωμα να μονολογώ γιατί απαντηση δε βλέπω.....

[σακης]

Tελικα ολο το προβλημα ειναι ο φοβος της αποδοχης του θανατου μας, δεν νοειται ανθρωπινο ον να μην εχει σκεφτει, και μετα το θανατο τι θα απογινουμε?, αυτος ο φοβος μας ωθει να δημιουργουμε ουτοπιες, θρησκειες, νεες φιλοσοφιες και οτι αλλο κατεβασει ο νους μας, ωστε να ειναι εξασφαλισμενη η ζωη μας και στον αλλο κοσμο.

Ελα που ομως στην πραγματικοτητα κανεις δεν ξερει αληθινα, τι γινεται οταν εγκαταλειπουμε αυτο τον ματαιο κοσμο, γυρισε κανεις να μας πει πως ειναι τα πραγματα εκει πανω?, τι πρεπει να κανουμε στην εγκοσμια ζωη για να κερδισουμε την χαρη των ουρανων?. Κανεις. Αυτη ειναι η μεγαλη αληθεια.

Ειμαι της αποψης πως ολα επιτρεπονται, μια φορα ερχεσαι σ αυτον τον κοσμο με αυτη την αυτομορφη σου, οποτε ποιος ο κοπος να ζοριζεσαι για το τι πραγματικα θα απογινεις οταν θα φυγεις μια για παντα απο εδω?. Αυτο ειναι το προβλημα μας, ο φοβος της παραδοχης του θανατου μας, και ψαχνουμε ενα σωρο αποκουμπια, και αφηνουμε τον ελαχιστο χρονο της πραγματικης ζωης μας εδω στα εγκοσμια να φευγει απο τα χερια μας.

Υ,γ Οκ μπορει να ειναι μαλακιες ολα αυτα, και οντως ο jesus christ να ειναι πραγματικος σουπερσταρ!.