Περιμένοντας τον θάνατο..

[irina.gr]

Καλησπέρα Πωλίνα.Αυτός ο μήνας που πέρασε θα ήταν σίγουρα δύσκολος αλλά εύχομαι να σε βοήθησε να αρχίσεις να αποδέχεσαι την απώλεια .Να έχεις δύναμη και να είσαι όσο μπορείς κοντά στη μαμά και τον αδελφό σου ,η ζωή συνεχίζεται ,θα σκέφτεσαι σίγουρα τον μπαμπά αλλά μακάρι να το κάνεις χωρίς θλίψη ,μόνο με αγάπη.Αν εγώ μπορώ να καταλάβω πόσο τον αγαπούσες διαβάζοντας τα μηνύματα σου ,πολύ περισσότερο θα ένιωθε εκείνος την αγάπη σου.Στο λέω αυτό γιατι πολλές φορές μετανιώνουμε για συναισθήματα που δε δείξαμε στους γονείς μας ,εκείνοι όμως ξέρουν την αλήθεια.Καλή δύναμη και αισιοδοξία σε όλους σας

[NamelessOne]

Πωλίνα καλή δύναμη και ό,τι θες εδώ είμαστε, για συμβουλές ή απλά συμπαράσταση.
Α και το σημαντικότερο, μην αφήνεις την μάνα σου αδρανή, βάλ'την σε καμιά ομάδα
λογοτεχνίας, τέχνης ή κάτι τέτοιο. Το να μένεις πολλές ώρες με τον εαυτό σου και
να κάνεις κακές/λυπηρές σκέψεις είναι η πηγή όλων των κακών.

[Athinoula_93]

Εχω μεινει αφωνη...ειναι σκληρο,ο θανατος κοντινων ανθρωπων,ποσο μαλλον των γονιων μας,ειναι πολυ ψυχοφθορο...γιατι ολοι μας λενε,οι γονεις μας θα μεινουν για πολυ ακομα...Η ζωη ομως ειναι τοσο μικρη και αποβλεπτη ! Πωλινακι,αυτο που περνας θελει δυναμη και να στηριζεις τη μαμα σου...δε ξερω πως θα αντιδρουσα αν ημουν στη θεση σου ! Ειμαι αρκετα δυνατος χαρακτηρας σε τετοια θεματα,γτ κ εγω πριν 3 χρονια 9που περασαν σαν νερο!!!) εχασα τν αγαπημενο μου παπουλη...με τον οποιο κ ειχα μεγαλωσει ! Αλλα ισως απο το "θεατρο" που επαιζα γ χαρη της γιαγιας μου,δεν τ περασα τοσο ασχημα,οσο θα επρεπε...αλλα υπαρχουν κ στιγμες,που πιστευω πως ακμ δε τ εχς συνειδητοποιησει !
Προσπαθησε να φανεις δυνατη....για τη μαμα σου πιο πολυ ! Ομως ο,τι κ αν σ λεμε εδω...δεν πιστευω πως θα σ κανει να νιωσεις καλυτερο ! Ο θεος και η παναγιτσα μαζι σου ! Καλη δυναμη !

[sofoulini]

Πωλινάκι
σου έχω στείλει προσωπικό μήνυμα σε περίπτωση που δεν το έχεις δει.Ελπίζω κι εσυ κι η μαμά σου να είστε καλά.

[Πωλίνα]

Καλημέρα, σας ευχαριστώ πολύ όλους, δεν έχω λόγια. Ειλικρινά όταν έφτιαξα μέσα στην απόγνωσή μου το θέμα εδώ στο φόρουμ δεν περίμενα οτι θα μου μιλούσαν τόσα άτομα και οτι θα δεχόμουν όλη αυτή την ψυχολογική βοήθεια και την στήριξη που μου έχετε προσφέρει απλόχερα όλοι σας.
Αύριο είναι το μνημόσυνο... Πέρασαν κιόλας 40 μέρες. Θέλω να τελειώσουν όλα αυτά και να προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας όπως εκείνος θα ήθελε. Περιποιούμαι τον εαυτό μου γιατί ξέρω οτι έτσι θα ήθελε να με βλέπει, ενώ δεν έχω καμία όρεξη να το κάνω.
Προγραμματίζω το μυαλό μου για το τι σκέψεις θα κάνει και πότε.. Ακούγεται αστειο.. Όταν είμαι στο λεωφορείο για παράδειγμα απαγορεύεται να σκεφτώ κάτι δυσάρεστο γιατί θα αρχίσω να κλαίω μπροστά σε όλο το κόσμο. Και όταν συμβαίνει, βάζω αμέσως δυνατή μουσική στα ακουστικά μου για να συνέλθω..
Αυτό που έχω καταλάβει όλο αυτό τον καιρό είναι οτι ο κάθε άνθρωπος διαχειρίζεται διαφορετικά το πένθος του. Δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος. Μπορεί να γελάμε αλλά μέσα μας κλαίμε, ουρλιάζουμε και πονάμε..

[pantzos]

Καλό κουράγιο κορίτσι μου να είσαι δίπλα στην μάνα σου να σταθείτε πάλι στα πόδια σας και όπως είπες και εσύ θέλει να σε βλέπει ευτυχισμένη .

[Johnc]

polina pragmatika lupame para polu kai as mhn se xerw. eixa diavasei to arxiko sou munhma kai piga na apantthsw alla twra eida pws o pateras sou efyge apo ayth th zwh. einai polu psixofthoro to na fygei kapoios pou agapame alla pio polu einai to na ton vlepoume zwntano kai na eimaste sigouroi oti plhsiazei h wra tou. Kane mia proseyxh kai zhthse apo ton patera sou na erthei sto oneiro sou na sou pei pws einai kaal.de mila gia kati xazomares me pothria kai tetoia alla gia mia proseyxh sto THEO. pou xereis o mpampas sou isws se akousei,isws se vlepei kai olas kapoia mera tha xanasunantithite!!!! ELPIZW SE POLLAAAAAAA XRONIA !!!!! Na eisia panta kala! kouragio kai kalh tuxh sth zwh sou OTI KAI AN KANEIS.kouragio sth manoula sou kai thn oikogenia sou ! den tha katsw na graspw alla giati mporw na grafw meres !!! Shgnwmh gia ta greeklish . to plhktrologio mou den grafei ellhnika . Kalh sunexeia!!

[yuni]

Ακριβως πριν ενα χρονο ο δικος μου μπαμπας διαγνωστηκε με καλπαζουσα λευχαιμια και τον χασαμε σε 38 μερες.....Τα λογια σου Πωλινα μου θυμισαν ακριβως την δικια μας κατασταση και ηθελα πολυ να σου γραψω να σου πω οτι εχουμε τις ιδιες σκεψεις και συναισθηματα.Να προσεχεις την υπολοιπη οικογενεια σου και να ονειρευεστε και να χαμογελατε οσο και αν οι μνημες και τα δακρυα σας ριχνουν.....

[elis]

γλυτωσε ο ανθρωποσ ρε μην κλαιτε οι ανθρωποι ειναι ζωα μακαρι να μασ τυχει κ μασ κανενα καλο τετοιο

[sofoulini]

χαχα... δεν έχεις κι άδικο elis

[ti einai touto pali]

Σκεφτηκα πολυ αν θα πρεπει να γραψω εδω η να ανοιξω νεο θεμα. Ετσι κι αλλιως δεν εχει πολυ σημασια. Απο χθες μπηκαμε και με τον δικο μου πατερα στο "club" Περιμενοντας τον θανατο...Περσι τον ιουλη εκανε εγχειρηση ανοιχτης καρδιας πηγε καλα μετα ανακαλυψαμε καρκινο στο στομαχι εκανε εγχειρηση τον σεπτεμβρη η οποια δυστυχως του εκανε μετασταση στο συκωτι. Ξεκινησαμε χημιοθεραπειες εκανε τεσσερεις ομως χθες που ηταν να γινει η 5η οι γιατροι ειπανε (αφου ειδανε μαγνητικες) οτι αφου δεν τον βοηθαει η χημειοθεραπεια και ο καρκινος προχωραει δεν υπαρχει λογος να συνεχιστει. Απο δω και περα οσο παει. Μακαρι να εχει αργη εξελιξη δεν γνωριζω λεπτομερειες να ζησει ο ανθρωπος οσο γινεται περισσοτερο. Προς το παρον ειναι μια χαρα δεν ξερω αν πρεπει η δεν πρεπει να του το πουμε θατο συζητησω με την ψυχολογο μου παντως ειναι δυσκολο πραγμα. Απο χθες που το εμαθα εχω μπλοκαρει περιμενω να περασει λιγο ο χρονος να συνερθω. Δεν μου ηρθε καλα ηλπιζα οτι θα τα καταφερουμε αλλα τελικα φαινεται πως οχι. Γαμοτο... Θα πει καποιος ετσι ειναι η ζωη αλλα ειναι πραγματικα δυσκολο οταν το βιωνεις Δεν ειναι που θελω "απαντησεις συμπαραστασης" ειναι που ηθελα καπου να το γραψω....

[Frini]

Θα αποφύγω τις τυπικές απαντήσεις συμπαράστασης. Απλά να σου πω ότι, πολυ καλύτερα που οι γιατροί σταμάτησαν τις χημειοθεραπείες οι οποίες θα τον κατέβαλαν. Είναι σημαντικό επίσης που μετά από 4 χημειοθεραπείες είναι καλά όπως μας λες.
Θα είναι πολυ καλό για όλους σας να συνεχίσει όσο μπορεί τις καθημερινές συνήθειες του και να παίρνει κάποιες μικρές χαρές που θα τον βοηθάνε να ξεχνιέται . Νιώθω πόσο έχεις μπλοκάρει, τα έχω περάσει με τη μητέρα μου και ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο. Προσπαθήστε να μην του δείχνετε πως είστε, έχει ανάγκη την θετική παρουσία σας.΄Καλή δύναμη.

[Πωλίνα]

Σκεφτηκα πολυ αν θα πρεπει να γραψω εδω η να ανοιξω νεο θεμα. Ετσι κι αλλιως δεν εχει πολυ σημασια. Απο χθες μπηκαμε και με τον δικο μου πατερα στο "club" Περιμενοντας τον θανατο...Περσι τον ιουλη εκανε εγχειρηση ανοιχτης καρδιας πηγε καλα μετα ανακαλυψαμε καρκινο στο στομαχι εκανε εγχειρηση τον σεπτεμβρη η οποια δυστυχως του εκανε μετασταση στο συκωτι. Ξεκινησαμε χημιοθεραπειες εκανε τεσσερεις ομως χθες που ηταν να γινει η 5η οι γιατροι ειπανε (αφου ειδανε μαγνητικες) οτι αφου δεν τον βοηθαει η χημειοθεραπεια και ο καρκινος προχωραει δεν υπαρχει λογος να συνεχιστει. Απο δω και περα οσο παει. Μακαρι να εχει αργη εξελιξη δεν γνωριζω λεπτομερειες να ζησει ο ανθρωπος οσο γινεται περισσοτερο. Προς το παρον ειναι μια χαρα δεν ξερω αν πρεπει η δεν πρεπει να του το πουμε θατο συζητησω με την ψυχολογο μου παντως ειναι δυσκολο πραγμα. Απο χθες που το εμαθα εχω μπλοκαρει περιμενω να περασει λιγο ο χρονος να συνερθω. Δεν μου ηρθε καλα ηλπιζα οτι θα τα καταφερουμε αλλα τελικα φαινεται πως οχι. Γαμοτο... Θα πει καποιος ετσι ειναι η ζωη αλλα ειναι πραγματικα δυσκολο οταν το βιωνεις Δεν ειναι που θελω "απαντησεις συμπαραστασης" ειναι που ηθελα καπου να το γραψω....

Καλησπέρα! Καλά έκανες και έγραψες και να το κάνεις αν νιώθεις καλύτερα. Φυσικά και είναι πραγματικά δύσκολο όταν το βιώνεις. Ο μπαμπάς σου ξέρει οτι είναι άρρωστος οπότε πιστεύω είναι δύσκολο να του αποκρύψεις την αλήθεια. Το γεγονός οτι σταματάτε τις χημειοθεραπείες σημαίνει κάτι.. πρέπει κάτι να του πείτε. Εγώ έτρεμα στην ιδέα οτι μπορεί κάτι να καταλάβει.. και θέλω να πιστεύω πως ούτε κατάλαβε αλλά ούτε πόνεσε. Η περίπτωσή μας όμως διήρκεσε 2 βδομάδες ακριβώς από την μέρα διάγνωσης έως τη μέρα που πέθανε. Θα είναι πολύ δύσκολο... πρέπει να συμβουλευτείτε κάποιον ειδικό για να δείτε πως θα το αντιμετωπίσετε και τι πρέπει να του πείτε. Θέλει δύναμη και πίστη το όλο θέμα. Εγώ ακόμα είμαι σαν χαμένη..

Να είστε όλοι καλά.

[Αναζητηση]

Το έχω περάσει σε ηλικία 17 - 18 ετών, που μέσα σε ενάμισι χρόνο χάθηκε ο πατέρας μου από ραγδαίο καρκίνο του πνεύμονα.
Πέρασα τα στάδια που περιγράφεις και έβρισκα τη δύναμη, όταν ο πατέρας έκλαιγε με σπαραγμό από πόνο και εξάρτηση στη μορφίνη που του χορηγούσαν οι γιατροί, να πηγαίνω εγώ κοντά του για να του μιλώ, μέχρι να ηρεμήσει. Τον είχαμε στο σπίτι, γιατί δεν ήθελε να πάει στο νοσοκομείο.
Εχουν περάσει χρόνια από τον θάνατό του, όμως ακόμα φοβάμαι ότι θα πάθω κι εγώ καρκίνο, εξαιτίας των πληγών που άνοιγαν στο δέρμα του οι μεταστάσεις και η κατάκλυση στο κρεβάτι.
Δώστου όση αγάπη μπορείς, ΤΩΡΑ, που είναι εδώ, κοντά σου.
Και βοήθεια ψυχολόγου αν στραφείς, είτε στη θρησκεία ή αυτοβοήθεια, αυτή η ανταλλαγή συναισθηματων / αγάπης / στήριξης στον πατέρα σου, θα είναι η καλύτερη ηρεμία αύριο και ίσως το καλύτερο "φάρμακο".

Καλή δύναμη, που πίστεψε με, την έχεις!

ΥΓ. Φυσικά, όλοι παίζαμε θέατρο μέχρι την τελευταία στιγμή, αν και ο πατέρας ή ξ ε ρ ε σίγουρα ότι πεθαίνει.

[Κλειδί Σκέψης]

Καλημέρα, σας ευχαριστώ πολύ όλους, δεν έχω λόγια. Ειλικρινά όταν έφτιαξα μέσα στην απόγνωσή μου το θέμα εδώ στο φόρουμ δεν περίμενα οτι θα μου μιλούσαν τόσα άτομα και οτι θα δεχόμουν όλη αυτή την ψυχολογική βοήθεια και την στήριξη που μου έχετε προσφέρει απλόχερα όλοι σας.
Αύριο είναι το μνημόσυνο... Πέρασαν κιόλας 40 μέρες. Θέλω να τελειώσουν όλα αυτά και να προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας όπως εκείνος θα ήθελε. Περιποιούμαι τον εαυτό μου γιατί ξέρω οτι έτσι θα ήθελε να με βλέπει, ενώ δεν έχω καμία όρεξη να το κάνω.
Προγραμματίζω το μυαλό μου για το τι σκέψεις θα κάνει και πότε.. Ακούγεται αστειο.. Όταν είμαι στο λεωφορείο για παράδειγμα απαγορεύεται να σκεφτώ κάτι δυσάρεστο γιατί θα αρχίσω να κλαίω μπροστά σε όλο το κόσμο. Και όταν συμβαίνει, βάζω αμέσως δυνατή μουσική στα ακουστικά μου για να συνέλθω..
Αυτό που έχω καταλάβει όλο αυτό τον καιρό είναι οτι ο κάθε άνθρωπος διαχειρίζεται διαφορετικά το πένθος του. Δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος. Μπορεί να γελάμε αλλά μέσα μας κλαίμε, ουρλιάζουμε και πονάμε..

Τα συλλυπητήρια μου... Ελπίζω πια που πέρασε λίγο ο καιρός η πληγή να έχει σταματήσει να αιμορραγεί. Να θυμάσαι πως αυτοί που δεν υπέφεραν ποτέ, δεν ξέρουν τίποτα.
Δεν ξέρουν ούτε τα καλά ούτε τα κακά. Δεν ξέρουν τους ανθρώπους. Δεν ξέρουν ούτε καν τον εαυτό τους. Γνωρίζοντας τον θάνατο αυτόματα γνωρίζουμε και ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής... Η θλίψη και ο πόνος που νιώθεις είναι ένα στάδιο απολύτως αναγκαίο για την συναισθηματική αναδιοργάνωση και την προσαρμογή σου στην νέα κατάσταση που έχει δημιουργηθεί...http://tokleidi.wordpress.com/2013/04/29/i-thlipsi/