Περιμένοντας τον θάνατο..

[Deleted20082014]

Συγκινήθηκα με τα μηνύματά σου. Κουράγιο κοριτσάκι... Σε τέτοιες περιπτώσεις μαζεύουμε όση δύναμη έχουμε μέσα μας, βάζουμε το κεφάλι κάτω και παλεύουμε. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε άλλωστε;

[Πωλίνα]

Καλησπέρα Γιάννη,
σε ευχαριστώ πολύ για όλα τα καλά που μου έγραψες. Ο μπαμπάς εφυγε στις 7 του μηνός... δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που έζησα και πιστεύω πως οι 2 τελευταίες βδομάδες είναι στην φαντασία μου. Δεν μπορώ να αποδεχτώ οτι όλα αυτά τα έζησα και οτι ο μπαμπάς μου πια δεν ζει!!!! Είναι τρομακτικό... δεν ξέρω πως θα καταφέρω να το ξεπεράσω και να συνειδητοποιήσω αυτό το γεγονός. Αυτή την στιγμή πάντως μου είναι αδύνατο. Προσεύχομαι να είναι καλά τώρα και να είναι κάπου εκεί ψηλά και να μας προσέχει και ευχαριστώ τον Θεό που δεν τον έκανε να υποφέρει και τον πήρε κοντά Του. Ίσως χρειάζομαι βοήθεια ψυχολογική γιατί πραγματικά δεν ξέρω πως να το χειριστώ μέσα μου. Νιώθω άδεια και αποπροσανατολισμένη.

[Deleted-member171215]

Πωλινα μου τα θερμα μου συλυπητηρια ειλικρινά αυτη τη στιγμη ζω ξανα την φαση που εκλεισα εγω τα ματια του πατερα μου στο νοσοκομειο πριν απο 9 σχεδον χρονια , σε καταλαβαινω απολυτα , αλλα πρεπει να βγεις δυνατη και να ξερεις οτι ο πατερας σου δε θα ηθελε να σε βλεπει λυπημενη ... Να εισαι παντα δυνατη και κουραγιο κοπελα μου ... Να θυμασαι παντα τις καλες στιγμες και οχι τις ασχημες και να προχωρησεις μπροστα , οσο δυσκολο και να ειναι αυτο για εσενα.... Μπροστα

[KostasBru74]

Κάνε κουράγιο Πωλινάκι!!! Έχω συγκινηθεί πάρα πολύ με το θέμα σου. Ο θεός να έχει καλά τον Μπαμπά σου και να προστατεύει κι εσένα και τη μαμά σου απο ψηλά!
Εύχομαι να βρείτε γρήγορα δυνάμεις να σταθείτε στα πόδια σας και να συνεχίσετε, όπως και πρέπει! Ο μπαμπάς είμαι σίγουρος θα χαρεί πολύ να σας βλέπει καλά και να το ξεπερνάτε.
Αν δείς ότι δεν τα καταφέρνεις μόνη σου τότε ζήτα σίγουρα βοήθεια, ψάξε καλά τον κατάληλο και κάντο χωρίς χρονοτριβή.

Αυτό που σου έτυχε είναι η φυσική κατάληξη των πραγμάτων! Οι γονείς να φεύγουν πριν τα παιδιά. Δυστυχώς δεν μπορούμε να πάμε αντίθετα σε αυτούς τους νόμους.
Καλή δύναμη και κουράγιο, στέλνω τις πιο θετικές σκέψεις μου σε εσένα και στη μαμά σου!

[pinko8]

Καλησπέρα Γιάννη,
σε ευχαριστώ πολύ για όλα τα καλά που μου έγραψες. Ο μπαμπάς εφυγε στις 7 του μηνός... δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που έζησα και πιστεύω πως οι 2 τελευταίες βδομάδες είναι στην φαντασία μου. Δεν μπορώ να αποδεχτώ οτι όλα αυτά τα έζησα και οτι ο μπαμπάς μου πια δεν ζει!!!! Είναι τρομακτικό... δεν ξέρω πως θα καταφέρω να το ξεπεράσω και να συνειδητοποιήσω αυτό το γεγονός. Αυτή την στιγμή πάντως μου είναι αδύνατο. Προσεύχομαι να είναι καλά τώρα και να είναι κάπου εκεί ψηλά και να μας προσέχει και ευχαριστώ τον Θεό που δεν τον έκανε να υποφέρει και τον πήρε κοντά Του. Ίσως χρειάζομαι βοήθεια ψυχολογική γιατί πραγματικά δεν ξέρω πως να το χειριστώ μέσα μου. Νιώθω άδεια και αποπροσανατολισμένη.

Είναι παρα πολυ νωρίς ακομη...όλα αυτα που νίωθεις είναι εντελως φυσιολογικά και ανθρωπινα!Ενα θάνατο τόσο δικού ανθρώπου πολυ δυσκολα το συνειδητοποιεις,νομιζω οτι με τον καιρο συμβιβαζεσαι αν μπορεις να το πεις ετσι..θα τον ονειρευσαι συχνα θα ξυπνας κ θα λες γιατι?θα προσευχεσαι να είναι καλα,στις χαρες σου πάντα θα σου λειπει περισσοτερο απο οτιδηποτε αλλο και στις λυπες σου θα έχεις πιο εντονα ξεσπασματα...αλλα πάντα θα σου λειπει!
κ γω εχασα τον μπαμπα μου απο καρκινο,σε λιγο καιρο θα κλεισει χρονος..δεν έχω δει ακομα ψυχολογο αν κ νιωθω πολλες φορες οτι το εχω αναγκη...αν δεν μπορεσεις να το κοντρολαρεις στην καθημερινοτητα σου πηγαινε ,χωρις αναβολες!εγω στην αρχη ενιωθα αυτο που λες κενη κ αδεια,δεν εκλαιγα γιαυτο το λογο αλλα με το παραμικρο ερεθισμα ξεσπουσα σε κλαμα,όπως τωρα.. που μου εφερες τοσες εικονες στο μυαλο!
Ευχομαι ο Θεος να αναπαυσει την ψυχή του και να σου δωσει τοση δυναμη ωστε να πας παρακατω κανοντας τον περηφανο για σενα!

[sofoulini]

Καλησπέρα Πωλίνα,
Είσαι ο λόγος που έκανα εγγραφή σε αυτό το site και ανυπομονούσα να σου γράψω.Είδα ότι έχουμε και την ίδια ηλικία.Έχασα τον αγαπημένο μου μπαμπάκα το Δεκέμβρη,16/12/12.Μας άφησε να κάνουμε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά μόνες.Έφυγε στο σπίτι μας κατά την περίοδο που ανάρρωνε από ένα πολύ σοβαρό χειρουργείο (αφαίρεση αριστερού πνεύμονα).Σταμάτησε η καρδούλα του την ωρα του μεσημεριανού φαγητού.Έπεσε στην αγκαλιά της μαμάς και της δικής μου.
Παλέψαμε 5 χρόνια με τον καρκίνο αλλά δεν είχε ταλαιπωρηθεί καθόλου από αυτόν.Ευτυχώς μας φέρθηκε καλά.Το τελευταίο 6μηνο όμως έβλεπα τον μπαμπά μου συνεχώς να πέφτει.Κι εγώ να προσπαθώ να μην κλαίω μπροστά του..να προσπαθώ να του δώσω την ελπίδα παρότι όλοι οι γιατροί μου έκοβαν κάθε ελπίδα.Τον κοιτούσα στα μάτια και το πίστευα οτι θα τα καταφέρουμε..είχαμε γίνει ομάδα,και καταφέραμε αλήθεια πάρα πολλά.Το τι είχαμε ακούσει από τους γιατρούς από το Σεπτέμβρη δεν λέγεται (την ιστορία μας τη γράφω στο www.bestrong.gr >karkinos myoskeletikoy systhmatos>sarkwma malakwn moriwn).
Ο τίτλος σου 'Περιμένοντας το θάνατο' με ανατρίχιασε γιατί το ίδιο βίωσα κι εγώ.Όταν το χειρουργείο τον Οκτώβρη πέτυχε, η ελπίδα ξαναζωντάνεψε.Δυο μήνες μετά το χειρουργείο όμως έφυγε.. 58 ετών.Τον πρώτο μήνα δεν καταλαβαίνεις και πολλά.Πηγαινοέρχεται κόσμος σπίτι και 'νιώθεις' δεν 'νιώθεις'.Σε σημείο που είχα αρχίσει και ανησυχούσα.Σκεφτόμουν ότι έφυγε ο μπαμπάς μου και δεν έχω νιώσει τίποτα.Ξαφνιάζεσαι,δε συνειδητοποιεις ότι αυτός που θάβεται είναι ο μπαμπάς σου,σαν να υπάρχει ενας μηχανισμός που σε κάνει να μην πιστεύεις στα μάτια σου!!!!
Η απουσία του μου έγινε πολύ αισθητή το δεύτερο μήνα,τώρα δηλαδή.Ο πόνος είναι μεγάλος ειδικά για μένα που ο πατέρας μου ήταν το αυτοκολλητάκι μου..ο άνθρωπος που τα έβρισκα πιο πολύ.Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα και περνάνε συνεχως σκέψεις από το μυαλό μου.Το πόσο θα σου λείψει δεν λέγεται.Θυμός για την αδικία γιατί συγνωμη αλλά κ το 58 κ τ 62 δεν είναι καθόλου μεγάλες ηλικίες.Ζουν μέχρι και οι γονείς ανθρώπων σε αυτή την ηλικία.Αισθάνομαι πολύ έντονα θυμό και αδικία και ακόμα και τη γιαγια μου που ζει την έχω απομακρύνει γιατί ζει εκείνη και έφυγε ο μπαμπάς μου.Το κάνω ασυναίσθητα,δεν σκέφτομαι με τη λογική.Ξέρω ότι δεν θα είναι στην ορκωμοσία μου ούτε θα είναι αυτός που θα με πάει στην εκκλησία και τρελαίνομαι.Τρελαίνομαι και γιατί ξέρω ότι δε θα με αγαπήσει άλλος όσο αυτός και κανείς δε θα με προσέχειόσο αυτός αλλά κι εγώ δε θα αγαπήσω άλλον όπως εκείνον.Σκέφτομαι πολυ εντονα να παω σε κάποιο ψυχολόγο ή σε κάποιο πνευματικό αλλά ακομα δεν το έχω τολμήσει γιατί ήταν πολύ 'έξω' από εμένα μέχρι τώρα αυτό..δεν ήμουν εξοικειωμένη με την ιδέα.
Σου εύχομαι να μη σου τύχει άλλο κακό και να μπορέσεις γρήγορα να σταθείς στα πόδια σου.

[Πωλίνα]

Συγκινήθηκα με τα μηνύματά σου. Κουράγιο κοριτσάκι... Σε τέτοιες περιπτώσεις μαζεύουμε όση δύναμη έχουμε μέσα μας, βάζουμε το κεφάλι κάτω και παλεύουμε. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε άλλωστε;

Αλκμήνη μου σε ευχαριστώ! Δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά.. Επιστρατεύουμε οτι δυνάμεις έχουμε και προσπαθούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας.

[Κύκνος]

Καλησπέρα Γιάννη,
σε ευχαριστώ πολύ για όλα τα καλά που μου έγραψες. Ο μπαμπάς εφυγε στις 7 του μηνός... δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που έζησα και πιστεύω πως οι 2 τελευταίες βδομάδες είναι στην φαντασία μου. Δεν μπορώ να αποδεχτώ οτι όλα αυτά τα έζησα και οτι ο μπαμπάς μου πια δεν ζει!!!! Είναι τρομακτικό... δεν ξέρω πως θα καταφέρω να το ξεπεράσω και να συνειδητοποιήσω αυτό το γεγονός. Αυτή την στιγμή πάντως μου είναι αδύνατο. Προσεύχομαι να είναι καλά τώρα και να είναι κάπου εκεί ψηλά και να μας προσέχει και ευχαριστώ τον Θεό που δεν τον έκανε να υποφέρει και τον πήρε κοντά Του. Ίσως χρειάζομαι βοήθεια ψυχολογική γιατί πραγματικά δεν ξέρω πως να το χειριστώ μέσα μου. Νιώθω άδεια και αποπροσανατολισμένη.

Τα συλλυπητήρια μου Πωλίνα...
Σίγουρα βρίσκεται κάπου ψηλά και σας προσέχει (το πιστεύω εγώ για όσους έχω χάσει) κι ελπίζω αυτή η σκέψη να σε παρηγορεί...
Αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου κι ότι χρειάζεσαι ψυχολογική βοήθεια/υποστήριξη ζήτα την...δεν είναι ανάγκη να το περνάς μόνη σου όλο αυτό...

[Πωλίνα]

Καλησπέρα! Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα όμορφα λόγια σας. Με έχετε παρηγορήσει πολύ. Νομίζω χρειάζομαι βοήθεια γιατί και τα νεύρα *μου δεν είναι πολύ καλά τις τελευταίες μέρες, μια κλαίω με το παραμικρό και την άλλη στιγμή φωνάζω και είμαι υπερβολική με πράγματα σχεδόν ασήμαντα. "Σοφουλίνι" κορίτσι μου τι να σου πω... Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις ασθενείας των πατεράδων μας, στο μήνυμα σου με εκφράζεις απόλυτα σε ότι γράφεις. Νιώθω πως αισθανόμαστε το ίδιο! Πρέπει να φανούμε δυνατές για τις μανούλες μας που μας έχουν και τις έχουμε ανάγκη! Εγώ δεν έχω συνειδητοποιήσει τίποτα ακόμα... Νιώθω οτι ο μπαμπάς έχει βγει έξω μια βόλτα και λείπει απλά.. Παραμυθιάζω τον εαυτό μου με διάφορα "τρικ" γιατί αλλιώς δεν μπορώ να ανταπεξέλθω σε τίποτα, ούτε στη δουλειά μου ούτε σε καμία από τις υποχρεώσεις μου.*
Κάτι άσχημο που κάνω είναι οτι με παιρνουν τηλέφωνο οι φίλες μου για να δουν πως είμαι αλλά δεν το σηκώνω πολλές φορές.. Και μου λένε να βγούμε κ τους το ακυρώνω. Το ξέρω οτι το κάνουν με αγάπη και τις ευχαριστώ αλλά δεν ξέρουν ακριβώς τι να μου πουν και δεν έχω κι εγώ κάτι να τους πω.. Δεν έχω λόγια, νιώθω ακόμα άδεια και αυτό νομίζω πως δεν θα αλλάξει πολύ σύντομα. Είναι πολύ δύσκολο να είμαι καλά αλλά το προσπαθώ. Κι εσείς με έχετε βοηθήσει αρκετά και σας ευχαριστώ για ακόμα μια φορά όλους!!

[ioannis2]

Συλληπητηρια κι απο μενα... Δυναμη! Επεδίωκε να εισαι κοντα σε αλλους. Εχεις φιλες που σε αναζητούν. Ειναι διπλα σου απλα δεν ξερουν τον τροπο γι αυτο μην τις αποφευγεις. Η επικοινωνια βοηθα, περιοριζει τον πονο, η απομονωση ειναι οτι χειροτερο. Δειξε επίσης προσηλωση στη δουλεια σου, βαλε κι εκει τα δυνατα σου, όπως και στις λοιπες σου υποχρεωσεις, επειδη αλλιως δε γινεται. Το να τα πηγαινεις καλα σ αυτα δινει κουραγιο.

[sofoulini]

Γεια σου Πωλίνα,πώς είσαι;;

Σου παραθέτω μια φράση που διάβασα σε ένα βιβλίο και μου άρεσε πολύ:

Αν, όμως, ζει ο άλλος μέσα μας,
τότε ο θάνατος είναι μεγάλος ψεύτης
και η αρρώστια μεγάλο ψέμα.
(Xorxe Bucay - ο δρόμος των δακρύων)

Όλοι οι άνθρωποι για να ολοκληρωθούν πρέπει να περάσουν μέσα από το δρόμο των δακρύων.. Φυσικά πιστεύω είμαστε μικρές για να περάσουμε από αυτό το δρόμο κι όμως η ζωή έτσι τα έφερε.Φυσικά, πρέπει να είμαστε δυνατές για τις μαμάδες μας αφού για αυτές είναι πίστευω ακόμα μεγαλύτερη η πληγή αν σκεφτεί κανείς ότι πίστευαν ότι με αυτούς τους ανθρώπους θα περάσουν τα γεράματά τους και όμως καλούνται τώρα να ζήσουν μια ζωή σχεδόν ακόμα χωρίς τους ανθρώπους τους.Η ζωή είναι απίστευτα σκληρή,με άλλους λιγότερο με αλλους περισσότερο αλλά είναι σκληρή.

Κι εγώ φτιάχνω τρικ με το μυαλό μου για να είμαι καλά... δε θέλω να σκέφτομαι ότι έχει πεθάνει.. προτιμώ να μην το σκέφτομαι ή να σκέφτομαι ότι ταξιδεύει.Να φανταστείς
μίλησα με μια φίλη μου η οποία είχε χάσει τον πατέρα της πριν 6 χρόνια (μετά τις Πανελλήνιες) και μου είπε ότι ακόμα περιμένει ότι ο μπαμπάς της θα γυρίσει.Μου είπε βέβαια ότι η ζωή προχωράει και σιγά σιγά συνηθίζεις και μαθαίνεις να ζεις με αυτό.

Όσο για τις φίλες σου,θέλουν να είναι δίπλα σου..ζήτα τους αυτό που θες..
Εγώ ας πούμε θέλω κουβεντούλα κι ένα ποτήρι κρασί και θελω να μιλαω για τον μπαμπά μου αρκετά αλλά και για άλλα θέματα.
Τα τηλέφωνα ουτε εγω τα πολυσηκωνω και στα μηνυματα αργω να απαντήσω και τις είχα αποσυντονήσει λίγο.Αλλά τελικά τους ζήτησα
αυτό που ήθελα...περίμενα ότι θα καταλάβαιναν μόνες τους και θα ερχόντουσαν να μου χτυπήσουν το κουδούνι αλλά κακώς είχα την απαίτηση αυτή γιατί
όποιος δεν το εχει περασει δεν ξερει.

[Πωλίνα]

Sofoulini προσπαθώ να είμαι καλά.. η αλήθεια είναι πως όσο περνούν οι μέρες αρχίζω και ξεσπάω, κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο κλαίω και οτι και να κάνω σκεύτομαι τον πατέρα μου και τα χάνω. Είμαι έξω και νιώθω την ανάγκη να τον πάρω ένα τηλέφωνο να τον ακούσω, να δω πως είναι αλλά συνειδητοποιώ οτι αυτό πλέον δεν μπορεί να γίνει!!!
Πρώτη φορά νιώθω την πραγματική απώλεια! Πραγματικά όποιος δεν το έχει περάσει ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ!
Σήμερα πήγα στο νεκροταφείο και είχαν φτιάξει το μνήμα του... πριν το φτιάξουν δεν καταλαβαίνεις πως κάτω από εκείνο το χώμα είναι θαμμένος κάποιος που αγαπάς πολύ, σήμερα όμως αυτό το μέρος είχε ταυτότητα...με τα στοιχεία του πατέρα μου επάνω. Τελικά δεν είμαι καλά, αλλά αλήθεια προσπαθώ. Πρέπει να το κάνω. Αυτό που έγραψες μου άρεσε πολύ και είναι αλήθεια. Ποτέ δεν θα τον ξεχάσω και τον νιώθω μέσα μου, τον ακούω κιόλας. Είναι σκληρό όταν χάνουμε κάποιον πολύ νωρίτερα απ' όσο περιμέναμε. Κάποτε θα το δεχτώ, όχι ακόμα όμως. Μου είναι αδύνατο.
Εσύ πως είσαι? η μαμά σου?

[sofoulini]

Γεια σου Πωλίνα..
η ζωή μου συνεχίζει φυσιολογικά..και της μαμάς το ίδιο.. αλλά καλά δεν είμαι... είναι ακόμα τόσο πρόσφατο (ούτε τρεις μήνες) αλλά νομίζω ότι όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και χειρότερο.Έχω συνειδητοποιήσει βέβαια τη ματαιότητα της ζωής και ότι όλοι εκεί θα καταλήξουμε και πρσπαθώ να ζω όπως με έμαθε ο καρκίνος του μπαμπά,να ζω την κάθε μέρα σα να μην υπάρχει αύριο.Άλλες φορές θυμώνω με τον εαυτό μου..λέω ότι έπρεπε να είχαμε πάει στο εξωτερικό,ότι ίσως κάτι δεν κάναμε σωστά αλλά αυτό που με πληγώνει απεριόριστα είναι ότι μου λείπει τόσο μα τόσο πολύ.. ότι κανονίζω για σπουδές έξω και αυτός δεν θα είναι μαζί μου για το υπόλοιπο της ζωής μου και πονάει ρε γμτ. Δεν υπάρχει μέρα που να μην κλάψω για αυτό έστω πέντε λεπτά αλλά νιώθω ότι δεν έχω ξεσπάσει... νιώθω ότι θέλω να πάω σε ένα χωράφι και να ουρλιάξω..νιώθω κάτι να με πνίγει.. κάποιες φόρες θέλω να κλάψω και δεν μπορώ!Και ναι ούτε εγώ μπορώ να το δεχτώ.Είναι αφύσικο... είναι πολύ νωρίς.. είναι άδικο..Από την άλλη σα να έχει πέσει θανατικό..ακουώ για τόσους θανατους τελευταία.. δε ξέρω.. δε ξέρω.. με εχει φάει το 'γιατί'... (ακού το ποτέ ξανά του Μητσιά).. Εσένα πώς είναι η μαμά σου;

[FREEANDCONFUSED]

πωλινα καταρχην συλλυπητηρια αν και μερικες φορες αυτο ακουγεται σαν καλημερα...
τον μπαμπα τον εχασα στα 4 ειμαι πλεον 30φευγα οποτε δεν μου κοστισε μικρος ημουν+μαμα καλυψε το κενο 10000%-
ξερω η ζωη θα ηταν αλλιως μαζι του.
αλλα ειχα δεσιμο με αδελφο του,ο θειος ηταν σαν πατερας κ κατι παραπανω.
πριν 1+χρονο τον εχασα,ακομα μου φαινεται απιστευτο,το τοπικ σου με εκανε να κλαψω και να βιωσω παλι τα ιδια κατι σαν flashback-
oi 8 μηνες που του δωσαν ζωη ηταν μαρτυριο δεν ποναγε αλλα μεσα εξω νοσοκομεια μεγαλη ταλαιπωρια,
+καθε μερα ειχα το αγχος το ποτε θα γινει,δεν σηκωνα τηλεφωνα σπιτι για αυτο το λογο,κατι που μου μεινε συνηθεια.
η απωλεια μου εδειξε ποσο τον αγαπουσα κ ισως μερικα πραγματα που δεν εκανα,αλλα παντα κατι θα λειπει..
το μονο που μπορω να πω να σαι δυνατη για την μαμα σου.
δεν υπαρχει γιατρικο η συνταγη μερικα πραγματα ειναι αναντικαταστατα δεν μπορουν ποτε να καλυφτουν.
μερικες φορες νιωθω καλα μου ερχονται αναμνησεις πολλες,απο την αλλη μεγαλη νοσταλγια.
να θεωρεις τυχερο μες την ατυχια τον εαυτο σου..ΗΣΟΥΝ εκει τελευταιες στιγμες οσο και κακες να ταν ησουν εκει πλαι του,αυτο μετραει.
τωρα θα σου ρχονται αναμνησεις,περιστατικα στο μυαλο....διαλεξε τις πιο χιουμοριστικες...θα δεις μαζι μετα δακρυα θα γελας εναλαξ!
σκεψου θετικα οσο μπορεις...π.χ που στην ζωη ειχες εναν τετοιο μπαμπα οσο επετρεψε η μοιρα..σκεψου ποσα προλαβε κ οχι ποσα οχι-
να βγαινεις λιγο εξω εστω ενα απλο περιπατο βοηθαει πολυ...καθαριζει μυαλο.
σου ευχομαι τα καλυτερα -το οτι, δεν ειστε τωρα μαζι ειναι μια αυταπατη...απλα κοιταξου στον καθρεπτη ειναι παντου για παντα...
να σαι καλα και διπλα στη μαμα....

[Πωλίνα]

Καλημέρα,
σήμερα συμπληρώνεται 1 μήνας από τη μέρα που πέθανε ο μπαμπάς. Εμένα μου φαίνεται σαν χθες που έκλεισαν τα ματάκια του για πάντα... Δεν θα το συνειδητοποιήσω ποτέ παιδιά, απλά μάλλον θα πονάει λιγότερο με το πέρασμα του χρόνου και κάποιες φορές θα μου λείπει πολύ έντονα. Η μαμά μου το παλεύει κι εκείνη όπως μπορεί, δυστυχώς εγώ λείπω από το πρωί έως το απόγευμα και ο αδερφός μου μένει εκτός Αθήνας με αποτέλεσμα να μένει μόνη της πολλές ώρες μέσα στη μέρα . Εγώ δεν μπορώ να ξέρω πως είναι αυτές τις ώρες που λείπω, λογικά ξεσπάει, θα κλαίει... είναι απόλυτα λογικό. Πάλι καλά που έχουμε και το σκυλάκι μας που της κάνει παρέα και ξεχνιέται λίγο. Η ζωή μας έχει αλλάξει ολοφάνερα όμως.
Μετά το θάνατο του μπαμπά μου έχουν πεθάνει και 2 θείοι της μαμάς μου, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Πραγματικά το 2013 θα το θυμόμαστε για πάντα. Θέλω να ακούσω κάτι ευχάριστο, όλο δυσάρεστα μαθαίνω. Πρέπει να είμαστε δυνατοί γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας συμβούν διάφορα κι εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Με έχετε βοηθήσει πολύ σε αυτό γιατί ξέρετε τι να μου πείτε την ώρα που άλλοι γύρω μου θέλουν να βοηθήσουν αλλά δεν μπορούν.

Sofoulini μην θυμώνεις με τον εαυτό σου κορίτσι μου, έκανες ότι μπορούσες και ακόμα παραπάνω! Το ίδιο λέω και στη μαμά μου. Ότι μπορούσαμε το κάναμε, οι μπαμπάδες μας είχαν τους αγαπημένους τους ανθρώπους δίπλα τους, δεν ένιωσαν μόνοι ούτε μια στιγμή.

FREEANDCONFUSED πραγματικά χαίρομαι για όσα έζησα με τον μπαμπά μου και θα κάνω αυτό που λες, δεν θα στεναχωριέμαι γι' αυτά που δεν θα ζήσω μαζί του. Εγώ τον νιώθω συνεχώς μαζί μου και αυτό με ηρεμεί αρκετά. Απλά κάποιες φορές θέλω μια αγκαλιά και να ακούσω τη φωνή του που ξεπερνούσε τους τοίχους από την ένταση και θυμώνω που δεν είναι μαζί μας πια.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους! Να μου γράφετε όποτε μπορείτε, φιλιά!