Έχει νιώσει ποτέ κανείς έτσι? Πως το χείριζεστε??

[notorious]

notorious, άλλοι άνθρωποι νιώθουν ότι χρειάζονται λίγο περισσότερη αποφασιστικότητα και πυγμή ώστε να μην τους παίρνει το ποτάμι, άλλοι πάλι δυσκολεύονται να χαλαρώσουν και να αφεθούν στη ροή των πραγμάτων :) Και τα δύο χρειάζονται, κι από τα δύο μπορεί να ξυπνήσεις μια μέρα και να πεις 'ποιος είμαι?' Χρειάζεται δηλαδή μια ισορροπία ανάμεσα στη σκέψη και τη δράση, παρόλο που όλοι μπορεί να περάσουμε φάσεις υπερανάλυσης ή φάσεις υπερδραστηριότητας. Αν σε βασανίζει η αβεβαιότητα και η αδράνεια, συμφωνώ με το 'πάτα πλήκτρα' σαν πρώτο βήμα, μετά πιάσε ένα κομμάτι συγκεκριμένο και παίξτο και μετά σκέψου τι πραγματικά θέλεις να παίξεις και κάντο... χωρίς να σκέφτεσαι όοολα τα υπόλοιπα κομμάτια που δεν έπαιξες :p

Πολύ σωστό..!!! Σε ευχαριστώ..! Με βοήθησε πολύ αυτό που είπες γιατί ουσιαστικά λες πως ότι και να κάνεις πάντα υπάρχει η πιθανότητα να φρακάρεις και να πεις τι κάνω και που πάω... σωστά?? Τώρα από κει και πέρα πρέπει απλά να αποδέχεσαι τις επιλογές σου και να βαδίζεις σύμφωνα με αυτές... έτσι ώστε όταν έρθει αυτή η στιγμή του φρακαρίσματος να πεις "πάω εκεί και κάνω αυτό - που διάλεξα". Σωστά?

Εκεί κολλάω και εγώ .. στο θέμα επιλογών... από το παραμικρό μέχρι και το πιο μεγάλο... ή δεν ξέρω τι θέλω ή είμαι ευθυνόφοβος.. τι να πω...

[deleted-member141015]

Αυτό ακριβώς: ό,τι και να κάνεις υπάρχει η πιθανότητα αυτή. Και σωστά, χρειάζεται να αποδεχόμαστε τις επιλογές μας. Αλλά επίσης, να αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να αλλάξει επιλογές. Γι' αυτό όταν φρακάρουμε, κοντοστεκόμαστε και κάνουμε μια επαναξιολόγηση και μετά προχωράμε μπροστά :)
Αν νομίζεις ότι είσαι ευθυνόφοβος, απλά άρχισε να αναλαμβάνεις κάποιες ευθύνες (την ευθύνη κάποιων αποφάσεων δλδ). Κάθε φοβία χρειάζεται τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να την αντιμετωπίσουμε εμπράκτως.