όταν νευριάζετε, πώς αντιδράτε?

[arktos]

μιλάω και για τα απλά καθημερινά πράγματα, αλλά και για πιο σοβαρά.εγώ τρελαίνομαι κυριολεκτικά π.χ. με τα άτομα στο μετρό που δεν περιμένουν να βγεις από το βαγόνι και πάνε να χωθούν μέσα λες και θα φύγει ο συρμός στο δευτερόλεπτο.εκεί μπορώ με άνεση να βρίσω κιόλας.ή τρελαίνομαι με τους αγενείς μέσα στα καταστήματα τύπου ζάρα, που νομίζουν πως είναι για πάρτη τους το μαγαζί και πέφτουν πάνω σου, σπρώχνουν, σε χτυπάνε με κάτι φονικές τσάντες και βέβαια δε γνωρίζουν τη λέξη συγνώμη!απορώ με το ανθώπινο είδος, λέμε!εγώ πάντως δεν έχω την υπομονή να μιλήσω στον άλλο όμορφα όταν λειτουργεί έτσι.μου έρχεται να βρίσω ή να του πετάξω τίποτα στο κεφάλι!σε περιπτώσεις πιο σοβαρές όπως παράδειγμα: διένεξη στο γραφείο, εκεί γίνομαι κουρέλι.δεν απαντάω ή φεύγω για να μην απαντήσω γιατί ξέρω πως αν το κάνω, θα εξελιχθεί άσχημα.εκεί με τρελαίνει πάλι η αγένεια και το γεγονός πως πολλοί κοιτάνε την πάρτη τους μόνο, αλλά σε υπερβολικό βαθμό.να πω κι εδώ παράδειγμα δηλαδή για να με νιώσετε.έχει παρκάρει ένα αυτοκίνητο έξω από την υπηρεσία και όταν πάω να κλείσω τα πατζούρια, το ένα δε κλείνει ( πέφτει πάνω στη πόρτα του αυτοκινήτου ), ψάχνω μήπως είναι κανενός γνωστού, τίποτα.το λέω στη προισταμένη, δε δίνει καμιά λύση.αναρωτιόμαστε με τα άλλα παιδιά τι να κάνουμε.πετάγεται ένα ζωντόβολο και λέει να πάρουμε τη δημοτική αστυνομία.της λέω αυτό δεν είναι λύση, γιατί η κλήση που θα κόψουν, δε μας κλείνει και το πατζούρι.αυτή να επιμένει πως είναι η μοναδική λύση.την αγνοώ και επιμένει.ε, της λέω τελικά, πάρε την αστυνομία.και η απάντηση της? δεν είστε ικανοί για τίποτα!δεν την ολοκλήρωσε τη φράση της μπροστά μου, αλλά αφού βγήκα από το γραφείο.πείτε μου τώρα, σε αυτή την ηλίθια τι να πει κανείς?αν της μίλαγα εκείνη την ώρα, θα πηγαίνανε εμάς στο τμήμα!θα την έβριζα άσχημα, γιατί να κάνεις λογική συζήτηση δεν υπάρχει περίπτωση, όπως θα συμπεράνατε.

[Kelly]

Αντιλαμβάνομαι την νευρικότητά σου και θα σου πω ότι την έχω και γω σε μεγάλο βαθμό..

Εκνευρίζομαι και γω με το ...ανθρώπινο είδος. Καμιά φορά τόσο, που απορώ γιατί; Απλά μου βγαίνει. Εχω νιώσει να είναι άνθρωποι γύρω μου και απλά να μου την σπάνε, απλά επειδή υπάρχουνε.

Δε ξέρω, είναι πρόβλημα αυτό;

Κατά τα άλλα όταν εκνευρίζομαι ή αγανακτώ...θέλω να ρίξω μια μπουνιά κάπου, αρχίζω και κουνάω το πόδι μου σπαστικά..μου τη δίνει εκείνη την ώρα!!!

[Foolish]

ΦΙΛΕ ΑΡΚΤΕ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΝΕΥΡΙΑΖΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΗΡΕΜΕΙΣ. ΓΕΝΙΚΑ ΕΙΜΑΙ ΗΡΕΜΟ ΑΤΟΜΟ ΚΑΙ ΝΕΥΡΙΑΖΩ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΓΙΑΤΙ ΛΕΩ ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ...\"ΚΑΝΕΝΑΣ Π...Σ ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΧΑΛΑΣΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ\"
ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ.ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΕ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΚΑΙ CON CALMA ΠΟΥ ΛΕΝΕ Ι ΦΙΛΟΙ ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ.

[keep_walking]

Πολυ σπανια νευριαζω...ειμαι πολυ ηρεμο ατομο.
Αυτο ισως συμβαινει και απο αναγκη να προφυλαξω τον εαυτο μου γιατι μετα το φερνω στο μυαλο μου ολη μερα και πιανω το \"μαυρο\" του ολου θεματος και στενοχωριεμαι υπερβολικα.

[interappted]

με μια λεξη παραφερομαι!

εκσφενδονιζω αντικειμενα κ το στομα μου εκσφενδονιζονται λογια παραλογα

ο ελεγχος οργης ειναι απο τα πρωτα πραγματα που αποφασισα να καταπολεμησω!με 50%επιτυχια!

[Foolish]

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΞΑΡΤΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΝΑ ΝΕΥΡΙΑΖΟΥΜΕ. ΚΑΛΟ ΒΕΒΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΣΠΑΜΕ ΚΑΠΟΥ. ΕΓΩ ΒΡΗΚΑ ΤΗΝ ΔΙΕΞΟΔΟ ΜΟΥ ΣΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ.

[emily:)]

νευριαζω μονο οταν καποιος παει να μου την πει.Οταν επιχειρει να μου παει κοντρα.Προσπαθω να τον κανω να μετανιωσει την ωρα και τη στιγμη που πηγε να μου παει κοντρα και να τον χτυπησω εκει που ποναει για να τον κανω να νιωσει οσο πιο μηδενικο γινεται.Αλλα συνηθως αυτο δεν συμβαινει.Ααααααααα και οταν ειναι καποιος που με ενδιαφερει, δλδ ανθρωπος κοντινος μου, φιλη φιλος αγορι, νευριαζω και ξεσπαω πανω τους την ιδια στιγμη.Εκτονωνομαι σε αυτους.Και οκ δεν τους χτυπαω οσο μπορω εκει που πονανε γιατι δεν θελω να τους πληγωνω εγω...Και αυτοι αυτο κανουν.Και σε πεντε λεπτα ολα καλα!Παλι!Δεν κραταμε κακιες.Αλλα αν ειναι καποιος που δεν σημαινει για εμενα κατι τον κανω να μετανιωσει ειμαι πολυ εκδικητικη.

[ex_hus]

Εχοντας διαπιστώσει ότι περισσότερο από το να νευριάζω με τσακίζει να νιώθω τύψεις έχω καταλήξει στο να την πληρώνουν αντικείμενα. Πόρτες, τοίχοι κλπ. Δεν αντιδρώ λεκτικά εναντίον προσώπων που νιώθω κάτι μόνο και μόνο για να ξεσπάσω. Δεν έχει νόημα. Ήδη την ίδια στιγμή που σκέφτομαι να κάνω κάτι για να τους πληγώσω νιώθω χειρότερα. Όταν ο εγκέφαλός μου μου δίνει σήμα ότι πλέον ξεφεύγω από την λογική και πηγαίνω στα νεύρα, εκεί πλέον είτε θα φύγω, είτε αν δε μπορέσω να φύγω θα εκτονωθώ σε αντικείμενα. Αυτά όσον αφορά τα γνωστά πρόσωπα.

Γενικώς με αγνώστους δε νευριάζω. Χαλιέμαι ναι αλλά δε με φτάνουν στο όριο του να φουντώνω. Επικρατεί λοιπόν η λογική. \"Φιλαράκι μη σμπρώχνεις, θα το πάρεις το πουκαμισάκι, μομεντο\" ή \"Σιγά κύριος δεν είστε μόνος, θα προλάβετε να ανεβείτε, δεν φεύγει το λεωφορείο\" ή \" ΕΝΑ συγνώμη δεν κάνει κακό, τα πάρα πολλά κάνουν\". Τεσπα κάπως έτσι αλλά και πάλι δε χαλιέμαι εύκολα, συνήθως δε με χαλάνε ούτε στο σημείο να τα πώ αυτά.

Κόρνα έχω να πατήσω πολύυυυυυυυυυυ καιρό. Βεβαίως βεβαίως ο κύριος που ΑΔΙΚΩΣ (καθότι ήταν άσχετος οδηγός) μου έδειξε το μακρύτερό του δάχτυλο έγινε ρεζίλι. Δεν κοίταξα καν αν με παίρνει ή δε με παίρνει. Δε με ένοιαζε. Ενιωσα ότι έπρεπε να σταματήσω το αμάξι μές την πόλη στη μέση μονοδρόμου, να κατέβω και να του τα σούρω. 1 χιλιόμετρο ουρά έγινε αλλά το αμάξι δεν το κουνούσα από τη μέση του δρόμου μέχρι να του πώ όσα μου έφερε η στιγμή, το μυαλο, και τα νεύρα μου. ΚΑι μετά ήρεμος συνέχισα.

Κάπως έτσι αντιδρώ ΟΤΑΝ νευριάζω. (και αντιλαμβάνομαι το νευριάζω ώς ξεφεύγω από τη λογική)

[Pappas10]

Πιστεύω ότι δεν νευριάζω εύκολα, αλλά όταν νευριάζω οι αντιδράσεις μου εξαρτόνται από το τι και με ποιόν νευριάζω.

Παραδειγματικά:

Όταν νευριάζω με τον έρωτα μου:

Υψώνω τον τόνο της φωνής. Μία φορά έχω φωνάξει κι όλας (από τηλεφώνου) κι έχω χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι (πάλι απο τηλεφώνου).

Όταν νευριάζω στο τιμόνι:

Δεν κορνάρω... το πολύ πολύ να ρίξω κανένα μπινελίκι αλλά όχι πολύ δυνατά.


Όταν νευριάζω στη δουλειά:

Διατηρώ την ηρεμία μου ακόμα και αν βράζω.

Όταν νευριάζω σε δημόσιο χώρο:

Διατηρώ την ηρεμία μου

Όταν χάνει ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

Αμάν... κρυφτείτε.... ωρύομαι... χτυπάω τοίχους, ουρλιάζω, κλωτσάω αντικείμενα. Κι έτσι όπως πάει η ομάδα τελευταία, καταλαβαίνετε.... :P:P:P:P:P:P:P

[Existir]

Με τους δικούς μου ανθρώπους είμαι πλέον αδιάφορη, όταν έχω δώσει τις μάχες μου φυσικά και δεν υπάρχει αλλαγή ή διάθεση για κάτι τέτοιο. Απο όταν ήμουν μικρή έχουν πέσει πάρα πολύ οι τόνοι.

Με αυτούς που ακόμα το παλεύω, στην αρχή είμαι δηκτική, οξύς και ο λόγος μου είναι πύρινος αλλά πιστεύω ουσιαστικός. Προσπαθώ να μην είμαι άδικη αλλά δεν με ενδιαφέρει αν πληγώσω, αν ξέρω οτί έχω δίκιο. Στους μεγάλους αγώνες ζωής, στο τέλος θα προσπαθήσω να έρθω στην θέση του άλλου και θα παρακαλέσω για άρση των αμυνών και για κατανόηση. Θα μιλήσω λογικά και με επιχειρήματα. Όταν θα συναντήσω την πραγματικότητα του άλλου, θα την δεχθώ, ως δική του κι ύστερα θα υποστηρίξω την δική μου πραγματικότητα, αταλάντευτα. Θα ζητήσω κατανόηση για την δική μου πλευρά. Στις ερωτικές σχέσεις δύσκολα την βρήκα. Κι ύστερα θα υποχωρήσω, ποτέ όμως χωρίς να δώσω μάχη, ή χωρίς να πω αυτά που έχω να πω, να υποστηρίξω τη θέση μου.



Δημοσίως, θα διαμαρτυρηθώ. Θα φωνάξω και θα διεκδικήσω αυτό που θέλω.

[gramle]

Λεω συνεχεια \"γαμω τον μπελλα μου, την τρελλα μου\", χτυπαω πορτες, κλαιω οταν ειμαι αδικιμενη γιατι με πνιγει, τραβαω τα μαλλια μου και θελω να ειμαι μονη μου, να μην βλεπω ανθρωπο, ιδιως αυτον που με νευριασε που 9 στις 10 ειναι ο αντρας μου.

[Tass]

Ανάλογα τον τόπο, τον χρόνο, το άτομο και την περίσταση.

Οταν πρόκειται για άλλο οδηγό συνήθως απλώς ακούω κουνώντας το κεφάλι μου, λέω κανένα \"πάγαινε να .... \" και αποχωρώ. Σιγά μην ασχοληθώ...

Οταν πρόκειται για μέσα μαζικής μεταφοράς ή μαγαζιά είτε θα ρίξω καμμία δολοφονική ματιά είτε όταν με παίρνει καμμιά σκουντιά ή κανά πάτημα ποδιού (πάντα \"καταλάθος\")

Οταν πρόκειται για δικούς μου ανθρώπους κάνω υπομονή μέχρι σημείο βρασμού. Μετά θα μιλήσω είτε λιμανιώτικα (καθότι μπαμπάς πρώην ναυτικός ξέρω κάτι εκφράσεις μούρλια!) είτε θα χτυπήσω με ειρωνία ή σαρκασμό (ανάλογα την περίπτωση) εκεί που πονάει και το σημάδι μου δεν ξεφεύγει ποτέ, 10 στις 10 πετυχαίνει διάνα. Το επικίνδυνο όμως είναι να μην αντιδράσω αλλά να αδιαφορήσω. Τότε πολύ απλά σε έχω διαγράψει και πάω παρακάτω.

Γενικώς δεν εμπλέκομαι σε καυγάδες γιατί το θεωρώ χάσιμο χρόνου και ενέργειας όμως μου έχει τύχει κάποιες φορές να πέσω σε πολύ γαϊδούρια. Οπως π.χ. τις προάλλες που πήγα να πάρω την κόρη μου από το γυμναστήριο και πήρα και το κουταβάκι της μαζί (μόλις 3 μηνών) το οποίο το κρατούσα συνεχώς αγκαλιά και του είχα και λουρί. Καθώς λοιπόν περίμενα στον εξωτερικό χώρο του κτιρίου ένας 60+ παππούς που περίμενε το εγγόνι του μου έκανε ολόκληρο σκηνικό για το σκυλί που τόλμησα να το φέρω σε χώρο με παιδιά και να μην ξανατολμήσω να κάνω κάτι τέτοιο, ότι είμαι ανεύθυνη, κλπ, κλπ. Αφού τον άκουσα και περίμενα το τέλος του λογίδριου τον ρώτησα α) αν είναι κάποιος εργαζόμενος εκεί και άρα υπεύθυνος και β) αν έχει ζώα και γνωρίζει από τις λέξεις εμβόλια, κτηνίατρος, λουρί κλπ. Αφού πήρα αρνητικές απαντήσεις και στα δύο το τελευταίο που του είπα φεύγοντας ήταν \"Οπως και να΄χει το πράγμα καλό θα ήταν να μην εξάπτεστε τόσο πολύ, στην ηλικία σας μπορεί και να αποβεί μοιραίο!\" με πολύ σοβαρό αλλά και συγκαταβατικό ύφος. Και μόνο η έκφραση που πήρε και το πως αναψοκοκκίνησε εμένα μου έφτιαξε την μέρα. Πραγματικά μπορώ να γίνω πολύ κακιά...!! Χα,χα,χα..

[ex_hus]

Originally posted by Existir
Με τους δικούς μου ανθρώπους είμαι πλέον αδιάφορη, όταν έχω δώσει τις μάχες μου φυσικά και δεν υπάρχει αλλαγή ή διάθεση για κάτι τέτοιο. Απο όταν ήμουν μικρή έχουν πέσει πάρα πολύ οι τόνοι.

Με αυτούς που ακόμα το παλεύω, στην αρχή είμαι δηκτική, οξύς και ο λόγος μου είναι πύρινος αλλά πιστεύω ουσιαστικός. Προσπαθώ να μην είμαι άδικη αλλά δεν με ενδιαφέρει αν πληγώσω, αν ξέρω οτί έχω δίκιο. Στους μεγάλους αγώνες ζωής, στο τέλος θα προσπαθήσω να έρθω στην θέση του άλλου και θα παρακαλέσω για άρση των αμυνών και για κατανόηση. Θα μιλήσω λογικά και με επιχειρήματα. Όταν θα συναντήσω την πραγματικότητα του άλλου, θα την δεχθώ, ως δική του κι ύστερα θα υποστηρίξω την δική μου πραγματικότητα, αταλάντευτα. Θα ζητήσω κατανόηση για την δική μου πλευρά. Στις ερωτικές σχέσεις δύσκολα την βρήκα. Κι ύστερα θα υποχωρήσω, ποτέ όμως χωρίς να δώσω μάχη, ή χωρίς να πω αυτά που έχω να πω, να υποστηρίξω τη θέση μου.

Δημοσίως, θα διαμαρτυρηθώ. Θα φωνάξω και θα διεκδικήσω αυτό που θέλω.

Δηλαδή δε ΝΕΥΡΙΑΖΕΙΣ ποτέ? Από τα ρούχα σου που λένε δε βγαίνεις ποτέ? πες πες πες πες πες με και εμένα plsssssss how bo you bo (που θα έλεγε και η Ζούμπι) it?

Να συμπληρώσω και μία πρσωπική σκέψη. Τις μία δύο φορές που έφτασα να σκέφτομαι να κοπανήσω το κεφάλι μου σε κανά τοίχο μπας και ηρεμήσω από τα νεύρα μου η σκέψη που με σταμάτησε προέρχόταν από ένα αθλητή του μπάσκετ Boban Yankovic του Πανιωνίου που μέσα στα νεύρα του κατάφερε και έμεινε παράλυτος διαλύοντας μέσα σε μία στιγμή νέυρων τη υπόλοιπη ζωή του.

[Existir]

Originally posted by ex_hus
Δηλαδή δε ΝΕΥΡΙΑΖΕΙΣ ποτέ? Από τα ρούχα σου που λένε δε βγαίνεις ποτέ? πες πες πες πες πες με και εμένα plsssssss how bo you bo (που θα έλεγε και η Ζούμπι) it?

Περιέργως όχι πια. Και το περίεργο έγκειται στο οτί σαν έφηβη υπήρξα αγριοκάτσικο και οξύθυμο μάλιστα.

Ίσως μου έχει κάνει καλό το οτί έχω απομακρύνει όλους εκείνους τους ανθρώπους που ήταν φύρα για μένα. Και υπήρξαν πολλοί. Μην νομίζεις οτί ο αγώνας ήταν απλός, μου στοίχισε πάρα πολύ χρόνο, κόπο και εσωτερική αγωνία μέχρι να τους βγάλω απο την ζωή μου. Τα τελευταία χρόνια μπορώ κάλλιστα να πω πως έχω κερδίσει την ηρεμία μου.

Ο τελευταίος που με θύμωσε, αντιμετωπίστηκε με την δέουσα ψυχραιμία. Κι ύστερα με απάθεια. Όταν ξέρεις οτί δεν μπορεί ο άλλος να σου δώσει κάτι που δεν έχει, τότε παύεις να θυμώνεις.

Ίσως να έχω κουραστεί και να δίνω μάχες. Ίσως τελικά εξ-χας, οι μάχες να χρειάζονται περισσότερο την επιστράτευση της ευφυίας μας παρά την δυναμική μας. Σκέψου το. Ποιο είδος επιβιώνει στον πλανήτη; Ο Ελέφαντας με το βάρος του; Το λιοντάρι με τη ρώμη του; Το φίδι με το δηλητήριο του;Όχι. Ο άνθρωπος. Με την ευφυία του.

[alexandros3]

Εκδικούμαι. Κακό να το λέω αυτό ναι... αλλά εκδικούμαι. Αν μου την κάνεις, θα στην κάνω διπλάσια. Αν με πληγώσει κάποιος ή κάποια θα βρω αυτό που τους πονάει και θα τους χτυπήσω εκεί. Είτε δουλειά, είτε σχέση, είτε φιλία.
Πάντα διατηρώντας το προσωπείο του \"καλού παιδιού\". Είμαι φίδι κολοβό. Δεν είμαι ποτέ υπεράνω. Και το χαίρομαι όταν τους βλέπω να βογκάνε.
Αν όμως δω ντομπροσύνη κι ανιδειοτέλεια γίνομαι θυσία και χαλί να με πατήσεις. Αν δω αυτό το \"καθαρό βλέμα\" όπως το λέω μπορείς να στηριχτείς πάνω μου για τα πάντα.