Φιλοι?

[eleana011]

Απο την κοπελα που της μιλησα.Βασικα αυτη με βρηκε στα κτελ οταν εφευγα Θεσσαλονικη με ειδε να κλαιω και της ειπα τι ειχε γινει. Και επειδη ξερω οτι το κουτσομπολιο πηγαινε και ερχονταν ειμαι σιγουρη οτι της το ειπε.

[Ashley]

eleana καλησπέρα. Νομίζω πως η έκτρωση από μόνη της είναι ό,τι πιο επώδυνο ψυχολογικά και δικαιολογεί πολλά από τα αρνητικά σου συναισθήματα. Επίσης λογικό είναι μετά την έκτρωση να εστιάζεις ίσως και περισσότερο από πρώτα στην απουσία φίλων. Είσαι όμως μόνο 20, γιατί δεν προσπαθείς να πλησιάσεις άλλα άτομα; είτε από τη σχολή σου είτε από κάποια άλλη δραστηριότητα; θέλω να πω, με την πρώην παρέα σου μπορεί να απέτυχε το θέμα, αλλά ήταν μιά μάχη, όχι ο πόλεμος, αν με αντιλαμβάνεσαι. Δε λέω ότι είναι εύκολο, κάθε άλλο. Όμως τα παιδιά αυτά δεν τα γνώριζες και πάρα πολύ καιρό. Αντί να προσπαθείς να βρεις τι πήγε λάθος, δώσε αυτή την ενέργεια στο να συναναστραφείς με άλλους. Ειδικά η κοπέλα που ήσαστε πιο κοντά, αν έμαθε για την έκτρωση, όφειλε να σε πάρει τηλέφωνο αν σε νοιαζόταν. Εγώ θα σου έλεγα να γυρίσεις σελίδα, να αφήσεις πίσω σου όσα σε πόνεσαν και να προχωρήσεις - τουλάχιστον να το βάλεις ως στόχο. Είσαι μόλις 20, είσαι μόλις στην αρχή. Θα σου πρότεινα επίσης να αναζητήσεις στήριξη σε κάποιον ειδικό προκειμένου να ξεπεράσεις το θέμα της έκτρωσης. Μην το αφήνεις να σε παίρνει από κάτω:)

[howtodream8]

Ελεανα επειδη το συγκεκριμενο κομματι της φιλιας το εχω μελετησει παρα πολυ, απο τη δικη μου πλευρα εχω να πω τα εξης:

-Οι φιλοι, οταν ειναι παιδικοι και αδελφικοι πολλες φορες αντεχουν στο χρονο, ωστοσο μην εκπλαγεις αν σε καποια φαση της ζωης απλα διαλεξετε αλλα μονοπατια και κατα συνεπεια αραιωσετε. Πολλα ατομα απογοητευονται και περνανε απο μια μινι καταθλιψη οταν συνειδητοποιουν οτι ενα τοσο κοντινο τους ατομο δεν ειναι stand by για αυτους αλλους. Μια μετακομιση, ενας χωρισμος, μια κριση στα επαγγελματικα η στα οικονομικα, αλλα ακομη και μια εσωτερικη αναζητηση, μπορει να επηρεασει κατα πολυ μια φιλια.

-Στην προκειμενη περιπτωση , μπορει η κοπελα να μην ηταν παιδικη φιλη, στη δικη σου αντιληψη ομως ειχε κατηγοριοποιηθει ως ενα πολυ ουσιαστικο προσωπο της καθημερινοτητας σου. Σαφως καθε χωρισμος φερνει πονο, ποσο μαλλον καποιος που γινεται χωρις τη θεληση σου και διχως εξηγησεις. Οταν ανακαλυπτεις δραστηριοτητες που δεν σε συμπεριλαμβανουν ενω ειχες αλλες προσδοκιες, γκρεμιζονται μπροστα σου ενα σωρο πραγματα, κυριως συναισθηματα. Ειναι πολυ δυσκολο να δεχτει κανεις μια τετοια πραγματικοτητα και να συνεχισει την πορεια του στην προσπαθεια να την παραμερισει. Βρισκεται εκει, μπροστα σου, και σε πληγωνει.

-Αυτο που θα σου ελεγα εγω ειναι αρχικα να προσπαθησεις να ηρεμησεις. Πρεπει να κατσεις ωριμα και να σκεφτεις οτι εισαι ενα μεγαλο κοριτσι, 20 χρονων, με μια ζωη μπροστα να χτισεις, δημιουργικα και πετυχημενα. Απο τη στιγμη που ο συντροφος σου ειναι εκει για σενα, να σε στηριζει τοσο για την απωλεια των φιλων οσο και για την εκτρωση, να νιωθεις τυχερη και ευγνωμων.

-Η ζωη σου ανηκει σε σενα και καλο θα ηταν να την διαμορφωσεις και να τη φτιαξεις οσο γινεται καλυτερη. So what αν αυτα τα ατομα δεν ενδιαφερονται πια; Θα εχουν τους λογους τους, οποιοι και να ναι, και σιγουρα κοιτανε πως να περνανε καλα την καθε μερα που περναει. Ελεανα μου, πολλοι φιλοι μου με αφησαν απο το πουθενα και πολλοι οταν εφτιαξαν τη ζωη τους κομματι κομματι απλα εξαφανιστηκαν. Ξερω οτι ακουγεται εν μερει εγωιστικο, αλλα γιατι δε στρεφεσαι λιγο σε σενα; Πρεπει να κοιταξεις πως να πας μπροστα, ακομη και αν μεινεις ολομοναχη. Πολλες φορες τα πραγματα ερχονται ετσι και ερχομαστε προ εκπληξεων, γι αυτο πρεπει παντα να εχουμε κατα νου το σεναριο " τα καταφερνω και μονη". Ολοι μπορουν να τα καταφερουν. ΟΛΟΙ. Ακομη και αυτοι που μενουν σαν την καλαμια στον καμπο, διχως οικογενειες, φιλους και συντροφους.



Μια ΖΩΗ εκει εξω σε περιμενει και σου ζηταει να την χρωματισεις. Μην αφηνεις τα πραγματα στην τυχη και μην απελπιζεσαι.

[eleana011]

eleana καλησπέρα. Νομίζω πως η έκτρωση από μόνη της είναι ό,τι πιο επώδυνο ψυχολογικά και δικαιολογεί πολλά από τα αρνητικά σου συναισθήματα. Επίσης λογικό είναι μετά την έκτρωση να εστιάζεις ίσως και περισσότερο από πρώτα στην απουσία φίλων. Είσαι όμως μόνο 20, γιατί δεν προσπαθείς να πλησιάσεις άλλα άτομα; είτε από τη σχολή σου είτε από κάποια άλλη δραστηριότητα; θέλω να πω, με την πρώην παρέα σου μπορεί να απέτυχε το θέμα, αλλά ήταν μιά μάχη, όχι ο πόλεμος, αν με αντιλαμβάνεσαι. Δε λέω ότι είναι εύκολο, κάθε άλλο. Όμως τα παιδιά αυτά δεν τα γνώριζες και πάρα πολύ καιρό. Αντί να προσπαθείς να βρεις τι πήγε λάθος, δώσε αυτή την ενέργεια στο να συναναστραφείς με άλλους. Ειδικά η κοπέλα που ήσαστε πιο κοντά, αν έμαθε για την έκτρωση, όφειλε να σε πάρει τηλέφωνο αν σε νοιαζόταν. Εγώ θα σου έλεγα να γυρίσεις σελίδα, να αφήσεις πίσω σου όσα σε πόνεσαν και να προχωρήσεις - τουλάχιστον να το βάλεις ως στόχο. Είσαι μόλις 20, είσαι μόλις στην αρχή. Θα σου πρότεινα επίσης να αναζητήσεις στήριξη σε κάποιον ειδικό προκειμένου να ξεπεράσεις το θέμα της έκτρωσης. Μην το αφήνεις να σε παίρνει από κάτω:)

Σε ευχαριστω πολυ. Εχεις δικιο ισως πρεπει να στραφω σε καποιον ειδικο γιατι οι μηνες περνανε και τα πραγματα δεν αλλαζουν. Φοβαμαι ομως να πολυ. Φοβαμαι να κανω καινουργιους φιλους γιατι την εχω πατησει πολλες φορες και στο παρελθον.Ανοιγομαι στους ανθρωπους τους δινω πολλα αλλα οταν τους χρειαζομαι δεν ειναι κανενας εδω.

[eleana011]

Ελεανα επειδη το συγκεκριμενο κομματι της φιλιας το εχω μελετησει παρα πολυ, απο τη δικη μου πλευρα εχω να πω τα εξης:

-Οι φιλοι, οταν ειναι παιδικοι και αδελφικοι πολλες φορες αντεχουν στο χρονο, ωστοσο μην εκπλαγεις αν σε καποια φαση της ζωης απλα διαλεξετε αλλα μονοπατια και κατα συνεπεια αραιωσετε. Πολλα ατομα απογοητευονται και περνανε απο μια μινι καταθλιψη οταν συνειδητοποιουν οτι ενα τοσο κοντινο τους ατομο δεν ειναι stand by για αυτους αλλους. Μια μετακομιση, ενας χωρισμος, μια κριση στα επαγγελματικα η στα οικονομικα, αλλα ακομη και μια εσωτερικη αναζητηση, μπορει να επηρεασει κατα πολυ μια φιλια.

-Στην προκειμενη περιπτωση , μπορει η κοπελα να μην ηταν παιδικη φιλη, στη δικη σου αντιληψη ομως ειχε κατηγοριοποιηθει ως ενα πολυ ουσιαστικο προσωπο της καθημερινοτητας σου. Σαφως καθε χωρισμος φερνει πονο, ποσο μαλλον καποιος που γινεται χωρις τη θεληση σου και διχως εξηγησεις. Οταν ανακαλυπτεις δραστηριοτητες που δεν σε συμπεριλαμβανουν ενω ειχες αλλες προσδοκιες, γκρεμιζονται μπροστα σου ενα σωρο πραγματα, κυριως συναισθηματα. Ειναι πολυ δυσκολο να δεχτει κανεις μια τετοια πραγματικοτητα και να συνεχισει την πορεια του στην προσπαθεια να την παραμερισει. Βρισκεται εκει, μπροστα σου, και σε πληγωνει.

-Αυτο που θα σου ελεγα εγω ειναι αρχικα να προσπαθησεις να ηρεμησεις. Πρεπει να κατσεις ωριμα και να σκεφτεις οτι εισαι ενα μεγαλο κοριτσι, 20 χρονων, με μια ζωη μπροστα να χτισεις, δημιουργικα και πετυχημενα. Απο τη στιγμη που ο συντροφος σου ειναι εκει για σενα, να σε στηριζει τοσο για την απωλεια των φιλων οσο και για την εκτρωση, να νιωθεις τυχερη και ευγνωμων.

-Η ζωη σου ανηκει σε σενα και καλο θα ηταν να την διαμορφωσεις και να τη φτιαξεις οσο γινεται καλυτερη. So what αν αυτα τα ατομα δεν ενδιαφερονται πια; Θα εχουν τους λογους τους, οποιοι και να ναι, και σιγουρα κοιτανε πως να περνανε καλα την καθε μερα που περναει. Ελεανα μου, πολλοι φιλοι μου με αφησαν απο το πουθενα και πολλοι οταν εφτιαξαν τη ζωη τους κομματι κομματι απλα εξαφανιστηκαν. Ξερω οτι ακουγεται εν μερει εγωιστικο, αλλα γιατι δε στρεφεσαι λιγο σε σενα; Πρεπει να κοιταξεις πως να πας μπροστα, ακομη και αν μεινεις ολομοναχη. Πολλες φορες τα πραγματα ερχονται ετσι και ερχομαστε προ εκπληξεων, γι αυτο πρεπει παντα να εχουμε κατα νου το σεναριο " τα καταφερνω και μονη". Ολοι μπορουν να τα καταφερουν. ΟΛΟΙ. Ακομη και αυτοι που μενουν σαν την καλαμια στον καμπο, διχως οικογενειες, φιλους και συντροφους.



Μια ΖΩΗ εκει εξω σε περιμενει και σου ζηταει να την χρωματισεις. Μην αφηνεις τα πραγματα στην τυχη και μην απελπιζεσαι.

Ολα αυτα που μου λες μου ακουγονται πολυ σωστα αλλα φοβαμαι φοβαμαι γιατι πιστευω οτι δε θα καταφερω τιποτα μονη μου. Αισθανομαι οτι με αδειασαν . Και πολλες φορες σκεφτομαι οτι ισως φταιω εγω. Ισως τα περασα ολα αυτα γιατι μου αξιζουν. Καθε μερα ξυπναω και λεω σημερα θα κανω κατι θα βγω απο το σπιτι αλλα αμεσως κανω ασχημες σκεψεις σκεφτομαι πως μου φερθηκαν και ξαναγυρναω παλι στη μυζερια μου. Φοβαμαι οτι θα ειμαι μονη μου για παντα.

[kerasi]

Καλα ρε ελεανα, δε σου κανανε κ κατι τοσο φοβερο. Ειναι δικαιωμα τους να μη συνεχισουν τη φιλια. Τοσο πολυ κρεμεται η ζωη σου απο τα κεφια αυτης της παρεας?
Μη τρελενεσαι τοσο πολυ. Κακως επενδυσες υπερμετρα ειδικα στα αλλα παιδια που απ οτι φαινεται δε συμμεριζονταν τα ιδια αισθηματα με σενα. Μαλλον δεν εχεις αλλες παρεες και τωρα που θα θελες στηριξη, γυρναει το μυαλο σου εκει.

[eleana011]

Καλα ρε ελεανα, δε σου κανανε κ κατι τοσο φοβερο. Ειναι δικαιωμα τους να μη συνεχισουν τη φιλια. Τοσο πολυ κρεμεται η ζωη σου απο τα κεφια αυτης της παρεας?
Μη τρελενεσαι τοσο πολυ. Κακως επενδυσες υπερμετρα ειδικα στα αλλα παιδια που απ οτι φαινεται δε συμμεριζονταν τα ιδια αισθηματα με σενα. Μαλλον δεν εχεις αλλες παρεες και τωρα που θα θελες στηριξη, γυρναει το μυαλο σου εκει.

Εγω δε μπορω να το αντιμετωπισω απλα οπως μου λες. Ειχα επενδυσει πολλα και ιδιαιτερα σε αυτη κοπελα και λεω ρε γαμωτο γιατι ? Δε μπορω να το ξεχασω απο τη μια στιγμη στην αλλη. Και απο κει και περα ναι δεν εχω αλλες παρεες μπορει να τυχει να βγω για καφε με τους φιλους του δικου μου η με αλλους που γνωριζω αλλα δεν ειναι φιλοι μου.

[deleted-member141015]

Γεια σου eleana. Καταλαβαίνω ότι όταν επενδύεις πολύ σε έναν άνθρωπο, ή όταν τον εμπιστεύεσαι, ή απλά έχεις συνηθίσει την παρουσία του, είναι δύσκολο να δεχτείς την απόσταση. Ιδίως όταν δεν φαίνεται να υπάρχει ξεκάθαρος λόγος. Φυσικά σχεδόν πάντα υπάρχει ένας ή πολλοί λόγοι, αλλά αν ο άλλος αρνείται να σου δώσει εξηγήσεις ή αν νιώθεις πως υπάρχει κάποιο παρασκήνιο, απομακρύνσου και άσε το χρόνο να κυλήσει. Συνήθως με το χρόνο (τα γεγονότα που μεσολαβούν και την εμπειρία που αποκτούμε) μας δίνονται απαντήσεις εκεί που δεν το περιμένουμε. Θα έλεγα επίσης να σταματήσεις να βλέπεις τι κάνουν μέσω fb, δεν έχει νόημα να στενοχωρείς συνεχώς τον εαυτό σου.

Επίσης, ναι στη ζωή συναντάμε συνεχώς ανθρώπους με τους οποίους θα έχουμε δυσάρεστες εμπειρίες. Μπορεί κάποιος φίλος να προδώσει την εμπιστοσύνη μας, να ζηλεύει, να συκοφαντεί, να φέρεται άσχημα κλπ. Όμως όσο ανοιγόμαστε προς τους ανθρώπους, τόσο αυξάνουμε τις πιθανότητες να συναντήσουμε και ανθρώπους αξιόλογους, με ουσιαστικά συναισθήματα, με καλή προαίρεση. Σε κάθε ηλικία υπάρχουν και χαρές κι απογοητεύσεις με τους φίλους. Αν μετά από μια απογοήτευση κλεινόμαστε μέσα, κρατάμε κι αναμασάμε τη δυσάρεστη ανάμνηση και στερούμε από τον εαυτό μας τις ευκαιρίες που του αξίζουν. Α, κι επίσης, όλοι κάνουμε λάθη. Κάνε την αυτοκριτική σου, αλλά μην αφήνεις τις ενοχές να σε απομονώνουν. Φυσικά και δεν μπορείς να το ξεχάσεις από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά είναι στο χέρι σου να εστιάσεις την προσοχή σου αλλού και σιγά-σιγά να νιώσεις καλύτερα κάνοντας καινούργια πράγματα και ίσως νέες φιλίες :)

Θα συμφωνήσω με την Ashley να ασχοληθείς λίγο παραπάνω με το θέμα της έκτρωσης. Οι ορμονικές και συναισθηματικές μεταβολές μιας τέτοιας κατάστασης μπορεί να σε επηρεάζουν περισσότερο από όσο φαντάζεσαι. Στη σχολή σου, μήπως υπάρχει κάποια υπηρεσία συμβουλευτικής που θα μπορούσες να απευθυνθείς?

[eleana011]

Γεια σου eleana. Καταλαβαίνω ότι όταν επενδύεις πολύ σε έναν άνθρωπο, ή όταν τον εμπιστεύεσαι, ή απλά έχεις συνηθίσει την παρουσία του, είναι δύσκολο να δεχτείς την απόσταση. Ιδίως όταν δεν φαίνεται να υπάρχει ξεκάθαρος λόγος. Φυσικά σχεδόν πάντα υπάρχει ένας ή πολλοί λόγοι, αλλά αν ο άλλος αρνείται να σου δώσει εξηγήσεις ή αν νιώθεις πως υπάρχει κάποιο παρασκήνιο, απομακρύνσου και άσε το χρόνο να κυλήσει. Συνήθως με το χρόνο (τα γεγονότα που μεσολαβούν και την εμπειρία που αποκτούμε) μας δίνονται απαντήσεις εκεί που δεν το περιμένουμε. Θα έλεγα επίσης να σταματήσεις να βλέπεις τι κάνουν μέσω fb, δεν έχει νόημα να στενοχωρείς συνεχώς τον εαυτό σου.

Επίσης, ναι στη ζωή συναντάμε συνεχώς ανθρώπους με τους οποίους θα έχουμε δυσάρεστες εμπειρίες. Μπορεί κάποιος φίλος να προδώσει την εμπιστοσύνη μας, να ζηλεύει, να συκοφαντεί, να φέρεται άσχημα κλπ. Όμως όσο ανοιγόμαστε προς τους ανθρώπους, τόσο αυξάνουμε τις πιθανότητες να συναντήσουμε και ανθρώπους αξιόλογους, με ουσιαστικά συναισθήματα, με καλή προαίρεση. Σε κάθε ηλικία υπάρχουν και χαρές κι απογοητεύσεις με τους φίλους. Αν μετά από μια απογοήτευση κλεινόμαστε μέσα, κρατάμε κι αναμασάμε τη δυσάρεστη ανάμνηση και στερούμε από τον εαυτό μας τις ευκαιρίες που του αξίζουν. Α, κι επίσης, όλοι κάνουμε λάθη. Κάνε την αυτοκριτική σου, αλλά μην αφήνεις τις ενοχές να σε απομονώνουν. Φυσικά και δεν μπορείς να το ξεχάσεις από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά είναι στο χέρι σου να εστιάσεις την προσοχή σου αλλού και σιγά-σιγά να νιώσεις καλύτερα κάνοντας καινούργια πράγματα και ίσως νέες φιλίες :)

Θα συμφωνήσω με την Ashley να ασχοληθείς λίγο παραπάνω με το θέμα της έκτρωσης. Οι ορμονικές και συναισθηματικές μεταβολές μιας τέτοιας κατάστασης μπορεί να σε επηρεάζουν περισσότερο από όσο φαντάζεσαι. Στη σχολή σου, μήπως υπάρχει κάποια υπηρεσία συμβουλευτικής που θα μπορούσες να απευθυνθείς?

Δε γνωριζω αν υπαρχει τετοια υπηρεσια στη σχολη μου βλεπεις και εκει δε πηγαινα ιδιαιτερα και ποσο μαλλον τωρα που δεν πηγαινω ουτε καν στην εξεταστικη. Αλλα δεν μπορω να συγκεντρωθω για να διαβασω. Πιστευεις οτι πρεπει να επισκεφτω καποιο ψυχολογο? Το εχω κανει στο παρελθον οταν ημουν τριτη λυκειου και αντιμετωπιζα ενα παρομοιο θεμα. Δε ξερω αν με ειχε βοηθησει αυτο η αν απο μονη μου ειχα καταλαβει οτι δεν υπαρχει λογος να κλεινομαι στον εαυτο μου. Φοβαμαι να κανω νεες φιλιες γιατι δε ξερω αν θα εχω ανταποκριση. Φοβαμαι μηπως με απορριψουν. Και ακομα σκεφτομαι οτι οι αλλοι με πλησιασουν μονο και μονο επειδη θα με λυπηθουν .

[Remedy]

Εγω δε μπορω να το αντιμετωπισω απλα οπως μου λες. Ειχα επενδυσει πολλα και ιδιαιτερα σε αυτη κοπελα και λεω ρε γαμωτο γιατι ? Δε μπορω να το ξεχασω απο τη μια στιγμη στην αλλη. Και απο κει και περα ναι δεν εχω αλλες παρεες μπορει να τυχει να βγω για καφε με τους φιλους του δικου μου η με αλλους που γνωριζω αλλα δεν ειναι φιλοι μου.

νομιζω οτι αυτο που σου εχει συμβει ειναι τοσο βαρυ που κανεις μετατοπιση του προβληματος σου σε αλλα προβληματα που υπαρχουν βεβαια, δεν ειναι ομως ουτε αλυτα, ουτε για τοση στεναχωρια.
αυτο συμβαινει γιατι οπως ειπες κι εσυ "ειναι κατι που εγινε και δεν ξεγινεται". και ναι μεν εχεις δικιο, αλλα αυτο που δεν εκανες (και γινεται) ειναι να το διαχειριστεις.
σκεψου εναν ανθρωπο που ειναι με αφορητη ημικρανια και προσπαθει να λειτουργησει στην ζωη του. ολα του φαινονται αδυνατα και αφορητα, αλλα αν του περασει ο πονοκεφαλος θα τα δει τελειως διαφορετικα.
η διαχειριση αυτη κατα την γνωμη μου μπορει να γινει με τον συντροφο σου που ειναι διπλα σου και καλους φιλους (ουπς, νατο) η και με βοηθεια καποιου ειδικου.
εσυ στο μπερδεμα που νοιωθεις, δεν αξιολογεις σωστα την συμπαρασταση του συντροφου σου κι εχεις διαλυθει απο την ανυπαρξια των φιλων.
την "παρεα" που περιεγραφες μη την σκεφτεσαι καν. μονη σου ειπες οτι ποτε δεν ενταχθηκες κανονικα, καθως συμμετειχες μεσω της φιλης. επομενως δεν σε προδωσαν. απλα δεν προλαβαν/θελησαν να σε γνωρισουν.
αρα με την φιλη ειναι το θεμα σου κι οχι με ολο τον κοσμο.
αν νομιζεις οτι εχεις ευθυνες που δεν ανελαβες στον καυγα σας, κανε το. κανε κι αλλη προσσεγγιση και προσπαθησε να τα ξαναβρειτε. αν θεωρεις οτι ησουν αψογη κι οτι τις ευθυνες σου τις ανελαβες και δεν το ειδε η οτι αυτη ευθυνεται για την απομακρυνση, προχωρα παρακατω.
ανθρωποι υπαρχουν ΠΟΛΛΟΙ για φιλιες.
ειπες καπου οτι εχεις απογοητευθει τοσο που δισταζεις να ανοιχτεις πλεον σε νεες φιλιες. εδω ισως εχεις καποιο λαθος συμπεριφορας,
το "ανοιγμα" για το οποιο μιλας, δεν ειναι κατι που γινεται με το καλημερα. γινεται σταδιακα και εμπιστευεσαι τοσο, οσο ο αλλος το αξιζει και το κερδιζει. δεν λες μια μερα "α, να γινουμε φιλες, οριστε περαστε, καθηστε, γαμηστε μας". φιλη πραγματικη θα γινεις οταν αποδειξει ο αλλος οτι αξιζει την φιλια σου. Αν αποδειξει το αντιθετο, διεγραψε τον χωρις δευτερες σκεψεις και προχωρα σε υγιεις καταστασεις.

[eleana011]

Θελω να τη προσεγγισω γιατι την αγαπω πολυ . Θελω να ξεχασουμε οτι εχει γινει . θελω τη συμπαραστη της για να λυσω και τα αλλα θεματα που ανεφερα και με απασχολουν αν με απορριψει ομως ξανα θα με ριξει ακομα περισσοτερο. Ξερω πως η παθητικη σταση που κραταω δεν οφελει ουτε εμενα ουτε τη σχεση μου και κατ' επεκταση ουτε τους γονεις μου οι οποιοι ξεσκιζονται στη δουλεια για να σπουδαζω σε αλλη πολη και εγω καθομαι στο σπιτι και εχω να παω στο πανεπιστημιο εδω και 2 μηνες . Φοβαμαι ομως το πως θα με αντιμετωπισει. Αν μου πει οτι περναει μια χαρα και μονη της και δε με εχει καμια αναγκη ? Δε θα με κανει πιο χαλια ολο αυτο? Και αν απο την αλλη ηθελε να βρεθουμε να μιλησουμε δε θα εκανε κατι?

[kerasi]

Οταν ρωτησες την κολητη στο σπιτι γτ δε σε καλεσαν ενω ξεραν οτι εισαι μονη σαν το λεμονι, τι σου ειπε?

[eleana011]

Μου ειπε οτι τυχαια βρεθηκαν και οτι μετα δε σκεφτηκαν να μου πουνε. Αλλα εμαθα οτι δεν ηταν τυχαια.

[kerasi]

Τι εμαθες δηλαδη?

[eleana011]

Μιλουσα με το γκομενο της μιας κοπελας στο μαθημα και λεγαμε διαφορα και μου ειπε γιατι δεν ηρθες και εσυ χθες στα κοριτσια και του λεω που να ερθω? Και μου λεει ηταν ολες μαζεμενες στο σπιτι της μιας ( η κολλητη μου διδασκε για πρωτη φορα) και μαζευτικαν για να δουν πως τα πηγε και πηγα και γω μετα