Είμαι αγχωμένη,αγχωμένη,και ξανά τα ίδια

[Biskot]

πρώτη φορά που γράφω σήμερα στο Φόρουμ είμαι εντελώς νέο μέλος.
Θα σας περιγράψω την ιστορία μου γιατί είδα πολλά από τα μηνύματά σας και βλέπω πολλές και σωστές συμβουλές και πραγματικά θα ήθελα κάποιες συμβουλές.
Είμαι φοιτήτρια σε μια σχολή με πολλές απαιτήσεις, μπήκα σε αυτήν την σχολή με τόσα πολλά όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον.
Όλα καλά μέχρι το 3 έτος όπου ξεκίνησαν οι κλινικές μας.
Είχα τρομερή όρεξη στην αρχή για όλα ήμουν ενθουσιασμένη.
Ήξερα ότι τα "χέρια μου πιάνουν" και μπορούσα να κάνω τα πάντα είχα αυτοπεποίθηση,και να που ξεκινήσαμε.
Τίποτα όμως δεν ήταν όπως το φανταζόμουν,οι καθηγητές να μην βοηθούν σε τίποτα εγώ ο ασθενής και ο θεός.
Είχα πολύ άγχος,πάντα ήμουν αγχώδης βέβαια άλλα δεν είδα τα σημάδια,της καταιγίδας που ερχόταν.
Πάντα ταλαιπωρούσα τον εαυτό μου για έναν σκοπό,λες κ ο σκοπός όσων κάνουμε δεν είναι για εμάς κ την οικογένεια μας.
Είμαι κ παντρεμένη κ το 3 έτος έμαθα ότι ο σύζυγος μου είχε καρκίνο.
Δεν περιγράφεται πόσο δύσκολα περάσαμε,το τι ζήσαμε όλοι αυτά τα 2 χρόνια της αρρώστιας.
μετά από πολύ τρέξιμο πολλές προσπάθειες κ προσευχές,κ επεμβάσεις σώθηκε.είναι καλά.
Αυτό ήθελα μόνο, έλεγα πάντα να είναι καλά και όλα θα τα κάνω.
όταν τελείωσαν όλα περίμενα να χαλαρώσω κ να απολαύσουμε την ζωή.
Τίποτα εγώ πιο αγχωμένη από ποτέ,πάντα ήμουν λυπημένη και φοβισμένη, πίστευα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, μέχρι που μια μέρα ήρθε κ το τελειωτικό χτύπημα,ήμουν κουρασμένη είχα πιει δύο καφέδες σε δύο ώρες και ανεβαίνω στην κλινική να εργαστώ
Πιάνω συζήτηση με έναν ιδιαίτερα δύσκολο καθηγητή μου,κ με πιάνει τρομερό άγχος,δεν δίνω σημασία όμως μέχρι που μια φίλη μου μου λέει μπροστά στην ασθενή κ τον δύστροπο καθηγητή μου "πώς είναι έτσι τα χέρια σου γιατί τρέμεις''.
Αυτό ήταν από εκεί κ πέρα έτρεμα καθημερινά,με στεναχώρησε πολύ είχα γίνει ρεζίλη, για 1 μήνα δεν πήγα σχολή,όταν εμφανίστηκα δεν μπορούσα με τίποτα να κάνω μια παρουσίαση εργασίας,πίστευα ότι θα τρέμω παντού,και όντως έτρεμα όλοι με ρωτούσαν τι έχω,μια κόλαση.
Πήγα σε ψυχίατρο μου έδωσε αγχολυτικά,για 2 εβδομάδες κ μετά ξεκίνησα ψυχοθεραπεία.
Πρώτη φορά που έκανα ψυχοθεραπεία,κ δεν με βοήθησε ιδιαίτερα,άλλαξα 2 ψυχολόγους και μετά αποφάσισα να το αντιμετωπίσω μόνη μου.
Όλα αυτά συμβαίνουν ένα χρόνο τώρα,και έχω ταλαιπωρηθεί στον υπέρτατο βαθμό είμαι κάπως καλύτερα αλλά,καθημερινά έχω κρίσεις πανικού ευτυχώς δεν είμαι ανήσυχη όλη την ημέρα όπως πριν αλλά 3 φορές με πιάνει τρέμουλο,είναι το μόνο σύμπτωμα ίσως που παρατηρώ γιατί συνέχεια κοιτάω τα χέρια μου κ λόγω της δουλειάς μου.
Ώρες ολόκληρες μπορεί να σκέφτομαι όταν είναι να πάω κάπου "πώς θα είμαι'' ''με ποίον θα συναντηθώ,θα με δει ότι τρέμω'' ''θεέ μου ρεζίλη,τι θα κάνω'' ''πόση δυσφορία θα νιώσω''.
Κάποιες φορές δεν μπορώ να περπατήσω,δεν με κρατάνε τα πόδια μου,κ τα χέρια μου πονάνε συνεχώς γιατί τα σφίγγω,οι μύες μου έχουν ''καεί από τις συσπάσεις''
Ευτυχώς,το παλεύω κ πηγαίνω,όσο κουραστικό κι αν είναι,η παρατεταμένη έκθεση με βοηθά μου είπε η ψυχολόγος.
Έχω χάσει πολλά όμως την αυτοπεποίθηση μου,την ησυχία μου κ πάνω από όλα δεν κάνει καλό όλη αυτή η κατάσταση στον σύζυγο μου φοβάμαι ότι θα πάθει κάτι κ αυτός.
Είναι ο μόνος που με καταλαβαίνει,και μόνο μαζί του συζητάω,η οικογένεια μου ούτε καν μπορεί να με κατανοήσει τους φαίνονται όλα τόσο περίεργα,στις φίλες μου δεν έχω πει τίποτα.
Τι γίνεται με όλες αυτές τις υποτροπές,πείτε μου κάτι από την εμπειρία σας παρακαλώ δεν ξέρω τι να κάνω.

[ΜΑΡΙΑΝΝΑ3]

από την κατάλαβα είσαι γιατρός και θα έχεις δει όλες τις εκδοχές ότι δεν έχεις τίποτα άλλο, δεν είμαι ιδική αλλά μπορώ να εκφέρω την προσωπική άποψη, πριν τρία χρόνια πέρασα το ίδιο, εγώ νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω, νόμιζα ότι με κρατάει κάτι από το λαιμό και με σφίγγει, έτρεμαν τα χέρια και ίδρωναν ακόμα και τώρα το έχω αυτό να ιδρώνουν, περπατούσα, ξάπλωνα και νόμιζα ότι κάτι με τραβάει προς τα κάτω, ξυπνούσα τα ξημερώματα από τις κρίσεις, κάθε βράδυ δύο η ώρα το πρωί, μέχρι που κατάλαβα ότι ξυπνούσα από ένα αεροπλάνο και υποσυνείδητα επειδή τα φοβόμουνα, φοβόμουνα μην πέσει, από κάπου πηγάζουν όλες αυτές οι κρίσεις και πρέπει οπωσδήποτε να κόψεις τους καφέδες και το τσιγάρο αν καπνίζεις και δεν είναι ταμπού να πας και σε ένα ψυχίατρο, όσον αφορά τις ανασφάλειες σου δεν πρέπει να σε πιάνει άγχος το παθαίνεις αυτό όταν αγχώνεσαι, εκτός αν θέλεις να πας για χειρούργος!
Εγώ είχα τις κρίσεις και μαζί με ένα εφιάλτη που είδα και δεν μπόρεσα να προσδιορίσω αν ήταν αληθινό ή όνειρο έπαθα ψύχωση.

[kerasi]

Σε ποια ηλικια παντρευτηκες? Αυτο που περιγραφεις ταιριαζει με κρισεις πανικου. Ισως να αποφευγεις και καποια κτιρια στη σχολη, καποιους χωρους.

[Biskot]

σας ευχαριστώ πολύ που μου απαντήσατε,ναι είμαι βέβαιη ότι δεν έχω κάτι οργανικό, ναι ιατρός είμαι και παντρεύτηκα από 26 ετών.
λόγω μεγάλου έρωτα και δεν το έχω μετανιώσει ο άντρας μου είναι πολύ καλός. ευτυχώς η μεταξύ μας σχέση
Δεν αποφεύγω χώρους απλά νιώθω εκνευρισμό,και ανησυχία πάντα και παντού,νιώθω ότι δεν αντέχω να με εξετάζουν οι καθηγητές μου,νιώθω ότι με κρίνουν ότι με παιδεύουν επίτηδες.
Παρόλο που οι περισσότεροι συνεχώς μου λένε πως είμαι πολύ καλή,ότι κάνω την δουλειά μου σωστά δεν μου αρκεί γιατί δεν είμαι ήρεμη.όσο καλός κ να είσαι αν δεν είσαι ψύχραιμος πως να προσφέρεις.
Το θέμα μου είναι περισσότερο με τούς καθηγητές και τούς διευθυντές,οι οποίοι μας παιδεύουν κ για θέματα εκτός της δουλειάς έτσι επειδή δεν ''τα παίρνουν όπως παλιά''.
Κάποιες μέρες είμαι καταπληκτικά,δεν σκέφτομαι τίποτα κ κάποιες άλλες χάλια έτσι είστε κ εσείς ?
Δεν ξέρω αν έχω κρίση πανικού ο ψυχολόγος απέφευγε να βάλει ''ταμπέλα'' σε αυτό που έχω απλά να πηγαίνω βόλτες λέει κ να διασκεδάζω,γιαυτό κ δεν συνέχισα.
δεν ξέρω απλά ήθελα να ακούσω αν και εσείς έχετε παρόμοια συμπτώματα γιατί τελικά από ότι κατάλαβα μόνο εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας,γιατί στην ψυχολογία όλα είναι ρευστά...
Ευχαριστώ κ μόνο που μιλάω γιαυτό και ακούω ότι κ άλλοι έχουν τέτοια θέματα,ξέρω τουλάχιστον ότι δεν θα πάθω κάτι από αυτό η δεν θα πάω σε ψυχιατρείο,γιατί στην αρχή το είχα σίγουρο.
Να'στε καλά

[ΜΑΡΙΑΝΝΑ3]

όλοι οι γιατροί περνάνε πάντως μία φάση, δεν είναι και το ευκολότερο επάγγελμα φαντάσου τους μικροβιολόγους και τους οδοντιάτρους, ο ένας ασχολείται όλη μέρα με κόπρανα και ο άλλος με σάλια και τους πιάνει και μία κρίση πριν κάνουν το αγροτικό ότι εξαρτιούνται ζωές από αυτούς κ.τ.λ, οπότε είσαστε συνεχώς σε μία αναζήτηση και μία εγρήγορση πάντως να ξέρεις οι περισσότεροι γιατροί έχουν κολλήματα, από τον καιρό μέχρι οτιδήποτε δεν μπορείς να φανταστείς, σου μιλάω εκ πήρας και σε σένα είναι φυσικό με αυτά που πέρασες.
Δεν πρόκειται να τρελαθείς μπόρα είναι θα περάσει, αλλά πήγαινε και σε ένα ψυχίατρο να πάρεις μία δεύτερη γνώμη, αν και δεν είναι ότι καλύτερο ξέρεις ότι βοηθάνε και τα χάπια πιο γρήγορα κάποιες φορές, αν και σαν γιατρός θα τα αποφεύγεις.
Όσο για τους καθηγητές σου είναι φυσικό να μην τους συμπαθής η περισσότεροι είναι ψωνισμένοι έχουν ξεχάσει την ανθρωπιά τους από τα τόσα που έχουν δει και έχουν το κόμπλεξ ότι είναι επιστήμονες και όλοι ξερόλες ότι αυτοί γνωρίζουν καλύτερα.
Δεν σου έχει φύγει ακόμα το πρόβλημα γιαυτό υπάρχουν μέρες που σε αγχώνουν πολύ και παθαίνεις κρίσης και άλλες όχι, γιατί είσαι στα αρχικά στάδια.

[Biskot]

Μαριάννα σε ευχαριστώ για τις συμβουλές σου είναι ακριβώς έτσι όπως τους περιγράφεις,ξερόλες και ψωνισμένοι φαίνεται να διασκεδάζουν με αυτό που κάνουν, το μόνο που μου δίνει κουράγιο είναι ότι αγαπάω αυτό που κάνω κ ότι έχω τον σύντροφό μου καλά ,αν κ νιώθω τύψεις πολλές φορές ότι θα πάθει κάτι.
Είναι απίστευτο πώς ήμουν καλά όταν αρρώστησε κ τώρα πελαγώνω με ασήμαντα πράγματα,πάντα ψάχνω κάτι για να ανησυχώ μου έχει γίνει συνήθεια κ την τελευταία εβδομάδα,είμαι καλά στην δουλεία κ δεν μπορώ να χαλαρώσω τα σαββατοκύριακα,κάνω συνέχεια άσχημα σενάρια.
Έχω πάει βέβαια κ σε ψυχίατρο,αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω πως λειτουργεί όλο αυτό.
Μου λέει συνέχεια ότι τι λύσεις θα τις βρω μόνη μου
το ψάχνω κ εγώ αλλά από τι φαίνεται είμαι τελείως πρωτάρα,άσε που πιστεύω πώς εγώ φταίω για όλα,όχι τα γεγονότα αυτός μου είπε ότι έχω μετατραυματικό σόκ,λόγω των προβλημάτων υγείας,αλλά δυσκολεύομαι να το πιστέψω,αφού όλα μου βγαίνουν στην σχολή.
Ένα σύμπτωμα κ με έχει αναστατώσει τόσο,καμμιά φορά βλέπω τον κόσμο κ τούς ασθενείς να υποφέρουν από σοβαρά θέματα υγείας κ νιώθω τύψεις που εγώ με κάτι τόσο μικρό είμαι χάλια.
Βλέπω κάποιους που δεν έχουν τα πόδια τους κ χαμογελούν τους χαζεύω κ κρυφά παίρνω κ εγώ κουράγιο,τι να πω όλα για μας τους ανθρώπους είναι τελικά,η πολύ πίεση βλάπτει,απλά κ εγώ πάντα ήμουν απαιτητική με τον εαυτό μου κ δυστυχώς με νοιάζει πολύ η γνώμη των άλλων κ είμαι κ ευαίσθητη πολύ παρόλο που προσπαθώ να το κρύψω.
Α κ όταν όλα πάνε καλά στην δουλεία,βρίσκω κάτι άλλο να με ενοχλεί.
Σκέφτομαι μήπως δεν πήγα σε καλό ψυχίατρο,αλλά καθηγητής πανεπιστημίου τι στο καλό, εσείς τι λέτε,έχετε κάνει ψυχοθεραπεία είχε αποτέλεσμα να ψάξω κ αλλού.

[Κλειδί Σκέψης]

ο καθένας μας δίνει τις δικές του μάχες με το άγχος και οι περισσότερες είναι δύσκολες και συνήθως με υποτροπές. Η θετική σκέψη είναι το αρχικό βήμα για μένα.. και όλα θα έρθουν σιγά σιγά ... Στο blog μου υπάρχουν άρθρα για το άγχος κτλ.. ριξε μια ματιά αν έχεις διάθεση ...εκεί είναι η θεωρία και με έστω και μισό βήμα την φορά θα έρθει και η πράξη.. θέλει χρόνο, αγάπη για τον εαυτό σου και δυνατή σκέψη.. Η ψυχή είναι σαν το πλεκτό ακόμη και μια θηλιά να μας μείνει μπορούμε να αρχίσουμε ξανά να πλέκουμε και να δημιουργήσουμε ένα όμορφο πλεκτό ..και το ότι είσαι εδώ και μπορείς και μιλάς για όλο αυτό αποδεικνύει το πως η ψυχή σου έχει ακόμη αρκετές θηλιές ...

[μαρκελα]

Γειά σου Biskot
για το θέμα της υγείας του συζύγου, πέρα από την δυτική ιατρική και κυρίως για πρόληψη, θα μπορούσατε να στραφείτε και σ' άλλες μορφές θεραπείας..
Νομίζω ότι κι αυτή η διαδικασία θα σε κάνει να νιώσεις πως προσπαθείς για το καλύτερο δυνατόν για τον σύντροφό σου και θα περιορίσει τις τύψεις σου.
Όσον αφορά τα άσχημα σενάρια, ένας τρόπος για να τ' αποφεύγεις είναι ν' αρχίσεις να παρατηρείς κι έτσι να ελέγχεις τις σκέψεις φόβου που συνήθως κάνεις.
Ναι το καλύτερο είναι να βρίσκουμε μόνοι μας τις λύσεις, που θα μας βγάλουν απ' τ' αδιέξοδο, αλλά για γίνει πιστεύω αυτό, χρειάζεται να δούμε πρώτα
τα αίτια των προβλημάτων μας, γιατί μόνο τότε και μέσα απ' τις αλλαγές που θα επιδιώξουμε, μπορούμε να έχουμε ένα πιό σταθερό αποτέλεσμα.
Και δεν φταις εσύ για όλα, όπως καταλογίζεις στον εαυτό σου, αλλά δυστυχώς φταίει ο τρόπος που μας έχουν μεγαλώσει κι "εκπαιδεύσει".
Πρώτα λοιπόν φταίνε οι απαιτητικοί της οικογένειας, που μας έμαθαν ότι πρέπει νάμαστε τέλειοι σ΄ όλα, που δεν σταματούσαν να μας συγκρίνουν με
τ' αδέλφιά μας ή τους φίλους/φίλες μας και να περιορίζουν τα θέλω μας με τα δικά τους θέλω και τις ανάγκες μας με τις ανάγκες τις δικές τους και μετά κι
η κοινωνία, που μας επιβάλλει και συμπεριφορές που εξυπηρετούν τα συμφέροντά της. Πώς να μη γίνουμε επομένως ευαίσθητοι, ενοχικοί κι "εθισμένοι"
στο παράλογο φόβο? Ναι, έχω κάνει γνωσιακή συμπεριφορική ψυχοθεραπεία για ήπια κατάθλιψη και βοηθήθηκα αρκετά θα έλεγα..
Είναι μια σχετικά σύντομη προσέγγιση, που σε μαθαίνει και τεχνικές, για να διαχειρίζεσαι αποτελεσματικά τις αρνητικές σου σκέψεις, επειδή από τη σκέψη
εξαρτάται κατά κύριο λόγο το όποιο μας συναίσθημα.

[nick cave]

Biskot, αυτά τα συμπτώματα που ανέφερες (τρέμουλο, μυικές συσπάσεις) είναι καθημερινά? Εχεις επισκεφτεί νευρολόγο?

[Biskot]

αυτά τα συμπτώματα που ανέφερες (τρέμουλο, μυικές συσπάσεις) είναι καθημερινά? Έχεις επισκεφτεί νευρολόγο?

Ναι δυστυχώς είναι σχεδόν καθημερινά,υπάρχουν κ μέρες που δεν έχω τίποτα σε συμπτώματα σωματικά τουλάχιστον, αλλά η διάθεση παραμένει άσχημη.
δεν έχω έχω επισκεφθεί νευρολόγο, αλλά ξέρω ότι είναι λόγω του άγχους,η διάρκεια κ οι ώρες που εμφανίζεται σχετίζονται με καταστάσεις που μου φέρνουν άγχος.
Εξάλλου παράλληλα με το τρέμουλο έχω κ τρομερά κακή διάθεση,νιώθω δυσφορία και έναν κόμπο στο λαιμό,και όσο συμβαίνουν αυτές οι κρίσεις τόσο πιο πολύ στεναχωριέμαι,και έτσι το προκάνω κ μόνη μου.
σας ευχαριστώ πάντως κ μόνο που το συζητώ τόσο ανοιχτά με κάποιους με βοηθά,γιατί γενικά δεν συνηθίζω να μιλώ για τα προβλήματά μου με άλλους ούτε με τις φίλες μου.πολύ καλές οι συμβουλές στο κλειδί της σκέψης ευχαριστώ

[John11]

Τίποτα εγώ πιο αγχωμένη από ποτέ,πάντα ήμουν λυπημένη και φοβισμένη, πίστευα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, μέχρι που μια μέρα ήρθε κ το τελειωτικό χτύπημα,ήμουν κουρασμένη είχα πιει δύο καφέδες σε δύο ώρες και ανεβαίνω στην κλινική να εργαστώ
Πιάνω συζήτηση με έναν ιδιαίτερα δύσκολο καθηγητή μου,κ με πιάνει τρομερό άγχος,δεν δίνω σημασία όμως μέχρι που μια φίλη [φίλη ??? οι εχθροί ποιοί είναι τότε?] μου μου λέει μπροστά στην ασθενή κ τον δύστροπο καθηγητή μου "πώς είναι έτσι τα χέρια σου γιατί τρέμεις''.
Αυτό ήταν από εκεί κ πέρα έτρεμα καθημερινά,με στεναχώρησε πολύ είχα γίνει ρεζίλη, για 1 μήνα δεν πήγα σχολή,όταν εμφανίστηκα δεν μπορούσα με τίποτα να κάνω μια παρουσίαση εργασίας,πίστευα ότι θα τρέμω παντού,και όντως έτρεμα όλοι με ρωτούσαν τι έχω,μια κόλαση.

Ένας κακός άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή μπορεί να κάνει αρκετή ζημιά.

... μπήκα σε αυτήν την σχολή με τόσα πολλά όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον.
Όλα καλά μέχρι το 3 έτος όπου ξεκίνησαν οι κλινικές μας.
Είχα τρομερή όρεξη στην αρχή για όλα ήμουν ενθουσιασμένη.
Ήξερα ότι τα "χέρια μου πιάνουν" και μπορούσα να κάνω τα πάντα είχα αυτοπεποίθηση,και να που ξεκινήσαμε.

Όνειρα, αυτοπεποίθηση, "πιάνουν" τα χέρια σου, ενθουσιασμός. Ότι πρέπει για να σε ζηλεύουν κάποιοι...
Ταυτόχρονα τα ίδια αυτά πράγματα, που συγκεντρώνουν και κάποιο βαθμό αλλαζονείας, οδηγούν σε μια ευτυχία που βασίζεται σ' αυτά, που είναι στην ουσία η επιτυχία. Δυστυχώς, κατάλαβα κι εγώ με πολύ πόνο, ότι η επιτυχία δεν έχει καμμιά σχέση με την ευτυχία. Και η επιτυχία κάνει τους άλλους -που την αποζητούνε όπως και εμείς άλλωστε- να ζηλεύουν και να φθονούν.

Αυτό ήθελα μόνο, έλεγα πάντα να είναι καλά και όλα θα τα κάνω.

Είναι ο μόνος που με καταλαβαίνει,και μόνο μαζί του συζητάω,η οικογένεια μου ούτε καν μπορεί να με κατανοήσει τους φαίνονται όλα τόσο περίεργα,στις φίλες μου δεν έχω πει τίποτα.

... αυτός μου είπε ότι έχω μετατραυματικό σόκ,λόγω των προβλημάτων υγείας,αλλά δυσκολεύομαι να το πιστέψω,αφού όλα μου βγαίνουν στην σχολή.

Δεν ξέρω αν χρειάζεται να πιστέψεις κανέναν άλλο εκτός από αυτά που αισθάνεσαι εσύ. Χρειάζεται αρκετή προχοχή, εξαιρετικά πολλή προσοχή και αρκετός κόπος για να καταλάβει κανείς την πραγματική διάσταση των όσων αισθανόμαστε, γιατί, πώς, ποιά η σχέση μεταξύ τους, κλπ.

Ένα σύμπτωμα κ με έχει αναστατώσει τόσο,καμμιά φορά βλέπω τον κόσμο κ τούς ασθενείς να υποφέρουν από σοβαρά θέματα υγείας κ νιώθω τύψεις που εγώ με κάτι τόσο μικρό είμαι χάλια.

Έχω την εντύπωση ότι η ευτυχία/ισορροπία είναι πάνω και από την υγεία.

[ioannis2]

Από τη στιγμη που το θεμα σου δεν ειναι οργανικό, τοσο το πρόβλημα όσο και η θεραπεια του βρίσκονται στη σκέψη σου. Ειναι ζητημα θέλησης, να βρεις μεσα σου τις δυναμεις και τις αντοχες για να προχωρησεις στη λύση, στο ξεπερασμα. Ο καλος ειδικος θα σου προσφερει βασικα δυο πραγματα, τη συνειδητοποίηση του προβληματος και τη μεθοδο με την οποια η σκεψη σου θα το λύσει. Σ αυτο το σημειο εφαρμοζει αποτελεσματικα η θεληση.
Προσπαθησε να εκλογικευσεις τις φοβιες σου, αυτα που σε αγχωνουν και να εντοπισεις σ αυτες την υπερβολή, το παραλογο και το φανταστικο σεναριο. Ετσι θα βρεις τη διαστρεβλωση στη σκεψη. Θα κατανοήσεις με τον τροπο αυτο αλλα και θα εμπεδωσεις τι δεν ανταποκρινεται στην πραγματικοτητα. Αυτο απο μονο του βοηθα στο να μειωθει η ενταση του άγχους ή η συχνοτητα του, θα λεγα προσταδιο στο να ξεπερασεις το προβλημα.