Η νευρικη ανορεξια ειναι ο,τι χειροτερο μπορει να συμβει σε καποιον..

[Deleted-member171215]

Με το τι σκεφτεται και πως νιωθει ενα ατομο που πασχει απο ψυχογενη ανορεξια.

Εαν μπορεσω θα το παρω να το διαβασω .. Ευχαριστω

[Αγάπη23]

Έχω περάσει κι εγώ το λούκι των κιλών. Απο μικρή ασχολιόμουν με το κλασσικό μπαλέτο και στη συνέχεια με το χορό σαν σύνολο όπως επίσης και με την ενόργανη γυμναστική. Οι προπονητές ήταν πάντα πολύ αυστηροί μς τα κιλά, έπρεπε να έχουμε στάνταρ κιλά. Ήμουν 12 χρονώ κοριτσάκι με ύψος 1.64 και ζύγιζα 44 κιλά. Μεγαλώνοντας κι ενώ μπήκα στα 16 είχα γίνει πολύ αυστηρή κι εγώ με τον εαυτό μου σε σημείο εαν ένιωθα οτι έφαγα λίγο παραπάνω να κάνω εμετό για να έρχομαι στα ίσα μου. Αυτοπεποίθηση μηδέν, μόνο κόμπλεξ στην επιφάνεια. Όταν με πήραν χαμπάρι οι γονείς μου, με πήραν απο το χέρι και πήγαμε να βρούμε τον προπονητή μου στην ενόργανη ο οποίος είπε μάλιστα στον μπαμπά μου πως καλά έκανα γιατί πλησίαζαν οι αγώνες κι έπρεπε να είμαι σε καλή φόρμα και πολύ ελαφριά. Ήταν πολύ τυχερός που οι γονείς μου δεν τον έδειραν. Οι γονείς μου με σταμάτησαν απο όλες τις δραστηριότητές μου και μου έβαλαν όρο ότι θα ξεκινούσα πάλι μόνο εαν άρχιζα να τρώω κανονικά και ν'αρχίσω να παίρνω κιλά. Έτσι κι έγινε. Τους ευχαριστώ πολύ για αυτό το ταρακούνημα. Με παρακολουθούσε διατροφολόγος και απο τότε που άρχισα να τρώω σωστά και υγιεινά και σε συνδυασμό με την γυμναστική που έκανα, κάνω και θα κάνω η αυτεπεποίθησή μου ανέβηκε κατα πολύ. Τώρα είμαι απόφοιτη του ΤΕΦΑΑ Αθηνών και σε δύο μήνες περιμένω το μωρό μου να έρθει. Οι γονείς σου ξέρουν όλο αυτό που περνάς?? Έχεις σκεφτεί να επισκεφθείς έναν διατροφολόγο??

[Lacrymosa]

Παιδια τωρα μιας κ το ξεκινησα θα τα πω ολα οσα σκεφτομαι κ οσα συντελεστηκαν κ συντελουνται.
Να πω οτι για καποια απ αυτα ντρεπομαι κ αναγνωριζω οτι ειναι λαθος, αλλα δν το κανω επιτηδες γμτ κ κατα βαθος εγω υποφερω κ ειμαι δυστυχισμενη, οποτε μν βιαστειτε να κρινετε η να εκνευριστειτε. Γι αυτο κ ειπα οτι δισταζω να μιλησω ευκολα. Anyway.

Λοιπον το θεμα με το σωματικο βαρος ( την εμμονη δλδ) την ειχα απο πολυ μικρη. Δεν ξερω πως ξεκινησε κ πως μ καρφωθηκε η ιδεα, αλλα μπηκαν απο πολυ νωρις οι βασεις κ μπηκαν κ πολυ γερα. (δυστυχως).

Απο το δημοτικο ακομη καμαρωνα π ειχα αδυνατο σωματακι κ φορουσα ειδικα τα καλοκαιρια κατι ρουχαλακια π υπο κανονικες συνθηκες μονο για βαφτιστικα θα μπορουσαν να αξιοποιηθουν.

Κατα την εκτη περιπου επειδη ολα μου τα ρουχα ηταν φαρδια αρχισα να τα τσιτωνω πανω στο σωμα μου κ να κοιταζομαι σε καθρεφτες, ειχα κ εχω μεγαλη αυταρεσκεια.

Ειχα ξεκινησει κολυμβητηριο κ βολευ, ειδικα με το κολυμβητηριο ασχοληθηκα πανω απο 10 χρονια, ενιωθα χοντρη με ολοσωμο μαγιο κ οτι εχω χοντρα μπουτια κτλ. Ολοι παινευαν τις ευεργετικες επιδρασεις της κολυμβησης.

Εχω μια αδερφη π ειναι αρκετα πιο χοντρη απο μενα, κ απο μικρη την κοροιδευα, αυτη βεβαια δν θυμωνε ποτε ουτε μου κρατουσε κακια, απεναντιας μ ελεγε κολακευτικα λογια για το σωμα μου, σαν να παραδεχοταν δλδ την κατωτεροτητα της κ με αγαπουσε κ με αγαπαει ανεκαθεν. Με τη μανα μου τυχαινε πολλες φορες να γελαμε χιουμοριστικα εις βαρος της κ μ λεγε "δες τι χοντρο κωλο εκανε χαχαχχα, εσυ ομως εισαι αδυνατουλα".

Ειχα τρελη ενεργητικοτητα ως παιδι κ δν πολυετρωγα με αποτελεσμα να με κυνηγαει η μανα μου στις αλανες με τα μακαρονια κ το κουταλακι.

Ειχα παντα θετικη ενεργεια κ διαθεση κ δν ειχα αναγκη το φαγητο (τουλαχιστον ετσι πιστευα), βλεποντας πολλες φορες στο σχολειο συμμαθητριες μου παχυσαρκες, τις κοροιδευαμε με αγορια φιλους μου κυριως. (ντρεπομαι γι αυτο). Οτι ειναι υποβρυχια, αδειαζανε το κυλικειο κτλ. Εκανα παρεα με ατομα αδυνατα ανεκαθεν, ημουν σε αθλητικες ομαδες κ ηθελα να εχω παρε δωσε με τετοια πραγματα, κ δεν ασχολιομουν με δυστυχισμενες χοντρουλες, ετσι το βλεπα.

Διαβαζα παρα πολυ κ ειχα εντονη τελειομανια, δεν ηθελα σε καμια περιπτωση να γινω το χοντρο σπασικλακι π παντα απευχομουν να γινω, ειδικα στο λυκειο ειχα κανει επανασταση, παρ ολο π διαβαζα τρελα κ χτυπουσα βαθμους, ζουσα πολυ εντονα, εκανα μαλακιες κτλ.

Τους χοντρους ανθρωπους τους απεφευγα οπως ο διαολος το λιβανι, σιχαινομουν να τους κοιταξω καν, ουτε να κατσω μαζι στο θρανιο, θυμαμαι μια φορα ημουν σε ενα σουπερμαρκετ με τη μαμα μ κ ψωνιζαμε κ ειχα δει ενα πολυ ευσωμο κοριτσακι κ γυρισα αλλου το βλεμμα μ κ ενιωσα τοσο αηδια κ ειπα μεσα μ "ευτυχως π δν ειμαι κι εγω ετσι".

Ο μεγαλυτερος μ φοβος ηταν κ ειναι να βαλω κιλα. Δεν θελω να γινω αυτο π σιχαινομαι. Ισως να γινομαι υπερβολικη κ εκνευριστικη για καποιους, αλλα με ολα αυτα εγω βασανιζομουν κ κατεστρεφα τον εαυτο μου.

Στους φιλους μου παριστανα τον αρχηγο, μα το χα απ ολους μυστικο πως με πιαναν τα κλαματα. Ακριβως αυτο, μισουσα τον εαυτο μου, ηθελα να γινω οσο πιο αδυνατη μπορω, ειχα πολυ εντονη αυτοκαταστροφικη συμπεριφορα.

Αποφασισα πως θα εχανα παση θυσια οσα περισσοτερα κιλα μπορουσα διοτι "δεν γουσταρω να ειμαι εγω κανα χοντροβουβαλο απειθαρχητο π δν ξερει να κανει κουμαντο στον εαυτο του". Ειχα υιοθετησει αποψεις οτι ειναι θεμα πειθαρχιας κ αυτοελεγχου κ οτι ειναι για τους λιγους κ τους δυνατους, ειναι μαγκια κ κατορθωμα.

Ειχα ξεκινησει διαιτα λιγο πριν το καλοκαιρι (δεν ημουν αντικειμενικα καν για διαιτα), αλλα ειχε κανει στροφη το μυαλο μ κ δν εβλεπα τπτ αλλο, ουτε ακουγα κανεναν. Ειχα ταλεντο πως να τους κοροιδευω κ να δειχνω οκ, κ επειδη χειριζομουν (και χειριζομαι) απταιστα το λογο με 10002 τροπους, ηξερα οταν καποιος μ λεγε "αδυνατισες πολυ προσεχε κτλ", πως να του αλλαζω θεμα κ γνωμη στο δευτερολεπτο χωρις να τον χανω απο φιλο.

Πετουσα τα φαγητα π μ εβαζε με ολη της την αγαπη η μαμα μ, μερικες φορες τα εβαζα σε σακουλα κ το πρωι π πηγαινα σχολειο τα πετουσα στον καδο με ικανοποιηση. Καποια στιγμη βεβαια το εμαθε οταν ειχα πεταξει σπανακοπιτα η οποια μυρισε.

Αρχισα τους εμετους κ τα καθαρτικα κ διαβαζα συνεχεια αυτα τα ανορεξικα τιπς π πολυ κακως κυκλοφορουν ετσι ευκολα στο διαδικτυο.

Οπου ακουγα για τροπους αδυνατισματος η για διατροφικες διαταραχες, ποτε δν μιλουσα, αλλα παντα ακουγα με προσοχη (κ καλα οτι δν με νοιαζε), ωστε να αποσπασω οσες περισσοτερες πληροφοριες μπορω κ να τις αξιοποιησω για το σκοπο μου.

(συνεχιζεται)

[Lacrymosa]

Ηξερα τι σημαινει ανορεξια κ βουλιμια, αλλα εβλεπα μονο το στοχο μου, κ δυστυχως λογω του ατιθατου κ δυσκολου χαρακτηρα μου, δν εδινα κ πολλες πιθανοτητες σε καποιον να μου μιλησει για την πραγματικοτητα π βιωνα, ποσο μαλλον να τον ακουσω. δεν χαμπαριαζα τιποτα, τους ειχα ολους γραμμενους στα τετοια μου, μονο ο στοχος μ με νοιαζε κ τπτ αλλο.

Ζυγιζομουν κ εβλεπα οτι εχανα ολο κ περισσοτερα, αλλα δν με ενοιαζε ενα νουμερο σε ενα μηχανημα, με ενοιαζε αυτο π εβλεπα στον καθρεφτη. Κι εβλεπα ενα χοντρο ατομο, αυτο ακριβως π παντα σιχαινομουν. Δεν ειχα βαλει στοχο να χασω πχ τοσα κιλα, απλα να γινω αδυνατη. Να φτασω στο σημειο οπου θα ειμαι ικανοποιημενη κ μετα θα σταματουσα. Ολο αυτο το διαστημα να τονισω οτι ημουν συνεχεια στην τσιτα, κ χτυπουσα ολονυχτιες υπερωριες διαβασματος για να μην νιωθω πεινα. Μ χε κολλησει κ το οτι η πεινα ειναι απλα ενα εγκεφαλικο ερεθισμα.

Την χειροτερη ζημια μ την εκαναν τα anorexia quotes. Τα ειχα σαν ευαγγελιο, τα κουβαλουσα παντου μαζι μου, μεχρι κ σε χαρτακια κατω απο τα βραχιολια μου κ τα ειχα μαθει νερακι μην τυχον κ τα ξεχασω κ δν περασω το μαθημα τρομαρα μου.

Μου ειχε σταματησει η περιοδος κ χαρηκα διοτι ''τωρα καλυτερα ειναι, ουτε πονος ουτε ταλαιπωρια, αλλα ελευθερια κ ασε π μπορω να κανω σεξ χωρις να εχω κ αυτο το εμποδιο".

Το αγορι μ τοτε μου σταθηκε κ ερχοταν κ στο νοσοκομειο οπου νοσηλευτηκα, οπως επισης κ καποιες φιλες μου, κ 2-3 καθηγητες μου για να μην εχω κενα απο τα μαθηματα.

Λιποθυμησα μια μερα κ με πηγαν νοσοκομειο (δεν προλαβα να ολοκληρωσω τον στοχο μου), κ ημουν σαν σε κωμα, δν μπορουσα να κουνηθω, βγαλαν διαγνωση κατευθειαν, κ επειδη ημουν ανηλικη ακομα την ευθυνη ειχαν οι γονεις μου, υπεγραψαν, μπηκα τεσπα στο π/ψ τμημα οπου εμεινα 2 μηνες, κ μπορουσα να φυγω μονο εαν υπεγραφαν οι γονεις μ την εξοδο μου, κατι το οποιο δεν κανανε, αλλα παρολα αυτα ερχοτανε καθημερινα κ με παιρνανε στις 5-7 νομιζω π ειχε αδεια εξοδου.

Μπηκα 35 κ βγηκα 52 περιπου, οι συνθηκες μεσα ηταν αθλιες, ειχα τρελα νευρα στην αρχη κ θυμαμαι ειχα σκαρφαλωσει στο περβαζι της κουζινας νομιζοντας οτι θα υπηρχε δυνατοτητα διαφυγης, ενα βραδυ π δν κοιμομουν ενας νοσοκομος με τραβηξε απο το μαλλι κ με χωσε στο απομωνοτηριο κ αλλα τετοια ωραια.

Ηταν η χρονια π εδινα κ πανελληνιες κ δν μπορουσα να συνειδητοποιησω κ να αντιληφθω τι ειχε συμβει κ γιατι, δλδ μετα την εξοδο μου ημουν σαν ζομπι π προσγειωθηκε απο αλλο πλανητη, πιστευα οτι αναιτια νοσηλευτηκα κ δν μπρουσα να διαχειριστω το μετατραυματικο σοκ απο τη νοσηλεια κ για αρκετο διαστημα ημουν φοβισμενη κ καμια σχεση με τον παλιο μ χαρακτηρα. Εφτασα μετα απο αυτο 63 κιλα, κ καταφερα να γραψω καλα κ να περασω πανεπιστημιο. Μετα μεσα στους 3 μηνες τα εχασα τα κιλα κ οταν ξεκινησα τον Οκτωβρη τη σχολη ημουν κ παλι αδυνατη.

Μετα αρχισε η βουλιμια, διοτι δν μπορουσα να διαχειριστω το ολο θεμα, μ χε γινει τρελη εμμονη, προσπαθουσα να διατηρησω ενα σταθερο βαρος, ηξερα οτι σε καμια περιπτωση δν θα μπορουσα να ξαναβαλω μπρος για παρομοιο "στοχο", κ ετσι ισορροπουσα μεταξυ 50-55 κιλων μεσω εμετων, καθαρτικων (τα dulcolax πρεπει να μ στησουν αγαλμα για την καταναλωση π τους εκανα) κ υπερβολικης ασκησης.

Περσυ ενα διαστημα λογω ληψης ενος φαρμακου εφτασα 65, αλλα μετα με ενα αλλο φαρμακο κ διακοπη του πρωτου τα εχασα κ πηγα 48. Δεν μπορεσα να μεινω εκει για πολυ καιρο, κ πλεον ειμαι 52-53.

Αυτο π εχω καταλαβει ειναι οτι ετσι κ παθει καποιος μια φορα ανορεξια, μετα ο μεταβολισμος βαραει τραλαλα κ διαταρρασεται κ το σωμα κ η ψυχη. Ειναι ο,τι χειροτερο μπορει να παθει καποιος.

Πιστευω οτι την βουλιμια την ξεπερασα, αλλα προσφατα αρχισα παλι τα ανορεξια τιπς, εμαθα κ καποιους αλλους τροπους αδυνατισματος μεσω μιας φιλης μ π περασε κ εκεινη ανορεξια αλλα την ξεπερασε μονη της κ τωρα ειναι γυρω στα 47 κιλα, αλλα μαλλον μαζι ξανακατρακυλαμε. Ορισμενα εχουν πολυ τελετουργικο ρε γμτ. Θα προτιμουσα παντως να μην τα μαθαινα. Λεω ρε πουστη μ, που μπορει να φτασει το μυαλο καποιου που εχει βαλει εναν στοχο, θα κανει τα παντα για να τον πετυχει.

Κατα βαθος ειμαι δυστυχισμενη. Ολα τα ατομα π εχουν ανορεξια ειναι δυστυχισμενα. Δν μπορουμε να διαχειριστουμε αλλα θεματα, κ ξεσπαμε εκει γιατι εκει μας παιρνει κ εκει μπορουμε να περυχουμε..

Αυτα... δν ξερω αν εκανα καλα π τα εγραψα, αλλα ειναι η πρωτη φορα π πηρα το θαρρος να μιλησω τοσο ανοιχτα κ να πω τα πραγματα με το ονομα τους, τουλαχιστον οπως εγω τα αντιλαμβανομουν.. σε ελαχιστα ατομα εχω μιλησει τοσο εκ βαθεων... αυτα....

[Αγάπη23]

Μπορώ να ρωτήσω πόσο χρονώ είσαι...???(εαν θέλεις απαντάς)
Φαίνεται όντως πολύ σοβαρό. Η ανορεξία είναι πολύ ύπουλη γιατί είναι καθαρά ψυχολογική κι εγκεφαλική αρρώστια κι εγώ μέχρι να μπω σε μια σειρά είδα κι έπαθα αλλά το δικό μου θέμα ήταν λίγο πιο light απο το δικό σου.Για ένα χρόνο πήγαινα στην τουαλέτα με την μαμά μου να στέκεται έξω απο την πόρτα να με περιμένει και να μπουκάρει σε περίπτωση που έκανα εμετό.
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί όμως έχεις τόσο μεγάλο πρόβλημα με τους υπέρβαρους ανθρώπους. Στο γυμναστήριο που δουλεύω έχω ένα τμήμα μόνο με τέτοιες κοπέλες και σε πληροφορώ έχουν πολύ μεγάλη θέληση.
Είναι πολύ καλό οτι είπες τα πράγματα με το όνομά τους, σημαίνει οτι ξέρεις τί σου γίνεται. Θέλω πολύ να μαθαίνω νέα σου και ότι χρειαστείς είμαι εδώ...

[Lacrymosa]

21 ειμαι στα 22.. δν ειναι οτι εχω κατι συγκεκριμενο με τους υπερβαρους ανθρωπους, εχω κανει κ παρεα με υπερβαρα ατομα, αλλα προτιμω να κανω με πιο αδυνατα, ωστε να μου δινουν κινητρο να αθλουμαι, να τρωω υγιεινα κτλ.. σε καμια περιπτωση δν θα ηθελα να γινω χοντρη, ειναι ο μεγαλυτερος μ εφιαλτης, θα προτιμουσα να πεθανω.. ξερω οτι μπορει να ακουγεται λιγο εγωιστικο, αλλα ετσι μ βγαινει, απο μικρη ειχα αδυνατα προτυπα κ ειχα μαθει ετσι.. εγω παντα κλειδωνω πορτα τουαλετας κ σπανια κανω εμετο στο σπιτι, προτιμω να κανω καπου εξω, σε τουαλετα καφετεριας πχ η στο εμπορικο κεντρο, οπου δν θα με δουν κ αυριο! Θελω να πειθαρχω στον εαυτο μου γμτ.. Αν δν μπορω να πειθαρχησω απεναντι σε ενα αντικειμενο (φαγητο), πως θα μπορεσω να πειθαρχησω αργοτερα στο καθε υποκειμενο (πχ εργοδοτης, προισταμενος κτλ)? Καπως ετσι το βλεπω.. Ξερω οτι ομως εμενα τρωει κ σε μενα γυριζει..

[ΜΑΡΙΑΝΝΑ3]

σε καταλαβαίνω, αν και είσαι συνειδητοποιημένη πρέπει καμιά φορά να τα ξανά ακούς, πρέπει να σταματήσεις να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη και να τον θεωρείς γεμάτο λίπος, γιατί δεν έχεις, πρέπει τα πρότυπα σου να αλλάξουν και να μην θεωρείς πρότυπα αυτά που δεν πρέπει, είσαι μία ξεχωριστεί προσωπικότητα και πρέπει να το βλέπεις έτσι δεν έχουν σημασία τα κιλά, δεν είπαμε βέβαια να έχεις και πρόβλημα, αλλά να είσαι φυσιολογική είναι θέμα ψυχολογίας είναι το μόνο σίγουρο, άρχισε πάλι να ξεφεύγεις όπως όταν διάβαζες μην σε παίρνει από κάτω θα το ξεπεράσεις αρκεί να βάλεις καλά στο μυαλό σου ότι είσαι όμορφη για σένα, είχα το ίδιο πρόβλημα κάποια στιγμή αλλά άλλαξε η ψυχολογία μου και το ξεπέρασα και δεν γύρισα πίσω, δεν πρέπει να κατρακυλάς συνέχεια, λόγο των ψυχόχαπων έβαλα δέκα επτά ολόκληρα κιλά, με απασχολεί αλλά δεν τρελαίνομε., άλλαξε ο μεταβολισμός θα τα χάσω λέω πρέπει να χάσω πέντε κιλά βάση ύψους αυτό κοιτάω.

[Lacrymosa]

Σιγουρα ο μεταβολισμος αλλαζει με τα ψυχοφαρμακα.. εκτος απο τα αντικαταθλιπτικα τα οποια αδυνατιζουν! με τις διατροφικες διαταραχες παθαινει παντως μεγαλο τραλαλα... αντε να βρεις μετα ισορροπια..

[Αγάπη23]

Σε αυτό που λεει η ΜΑΡΙΑΝΝΑ3 έχει δίκιο, πρέπει να σταματήσεις να κοιτιέσαι στον καθρέφτη και πρέπει επίσης να σταματήσεις να ζυγίζεσαι. Είχα να ζυγιστώ 6 ολόκληρα χρόνια, ζυγίζομαι τώρα επειδή είμαι έγκυος. ΌΛΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ, πρέπει να το καταλάβεις.
Είχα μία φίλη απο την ενόργανη η οποία δεν ξέφυγε και ταλαιπωρείται μέχρι και σήμερα. Εκείνη λοιπόν είχε σαν μότο της το "δε πεινάω, διψάω". Έπινε μόνο νερό, σόδα, χυμούς και αν ένιωθε οτι θα λιποθυμήσει έτρωγε μια μικρή κονσέρβα τόνο. Είχε χάσει πάρα πολλά κιλά και με ύψος 1,74 ζύγιζε μόλις 49 κιλά, δε σου περιγράφω την εικόνα της, ένας σκελετός που περπατούσε. Της κρούαμε όλοι τον κώδωνα του κινδύνου αλλά εκείνη έλεγε πως ήταν μια χαρά και πως μάλιστα είχε και περιττά κιλά. Ήταν σκελετός, έβλεπες μόνο κόκκαλα κι εκείνη κοιταζόταν στον καθρέφτη κι έβλεπε μια υπέρβαρη κοπέλα. Αποτέλεσμα?? Να πειραχθούν όλα της τα ζωτικά όργανα και να αποκτήσει και σοβαρό πρόβλημα με τα νεφρά της εξαιτίας των πάρα πολλών υγρών που κατανάλωνε ημερησίως. Τώρα βρίσκεται σε κλινική όπου προσπαθούν οι γιατροί να τη φέρουν στα ίσα της αλλά εκείνη δε συνεργάζεται ιδιαίτερα απ'ότι μαθαίνω με κίνδυνο να χάσει τη ζωή της.
Βοήθησε τον εαυτό σου, πήγαινε σε κάποιο διατροφολόγο να σου δώσει κάποια λύση. Δε λέω να είσαι πειθαρχημένη στη διατροφή σου αν θες να είσαι υγιείς αλλά σε φυσιολογικά πλαίσια.

[Lacrymosa]

Εγω πινω το λιπτον λινεα κ μαλιστα 2 μπουκαλια των 500 ml την ημερα.... μαλλον μπορει να αποκτησω κι εγω προβλημα με τα νεφρα αφου απο εκει γινεται η απεκριττικη λειτουργια.. θελω γμτ να μεινω 50 κιλα αλλα δν μπορω να μεινω αμα δν κανω ολα αυτα π κανω.. τα γραφω κ σε χαρτακι για να μην τα ξεχναω.. περα απο την καταγραφη θερμιδων κ τροφιμων π καταναλωσα.. μερικες φορες τα προσχεδιαζω απο την προηγουμενη μερα τι θα φαω, ακομη κ τις ωρες οριζω, πχ το μεσημεριανο ως τις 2 για να εχει 5 ωρες αποσταση απο το πρωινο κ το βραδυνο οχι μετα τις 8, δν μπορω γμτ, αν δν εχω τον ελεγχο νιωθω ολα να γκρεμιζονται..

[Αγάπη23]

Δεν αποκτάς έτσι απλά πρόβλημα με τα νεφρά σου. Αυτή έπινε αντί να φάει. Δε στο είπα για να σε τρομάξω, στο είπα απλά για να δεις πόσο ακραία "ασθένεια" είναι η ανορξία.
Μπορείς να μου περιγράψεις ένα ημερήσιο πρόγραμμά σου...??? Τί τρώς και πόσο...???

[Lacrymosa]

Για πρωι συνηθως τρωω φετα με βιταμ σοφτ κ μαρμελαδα, κ μπορει κ ενα φρουτο απο πανω, γενικα το πρωινο δν το τσιγκουνευομαι. για μεσημερι τρωω συνηθως κατι σε χορταρικο γιατι τετοια μαγειρευει η μαμα μου συνηθως, επειδη αυτα ειναι υγιεινα οπως λεει, οποτε κ εκει δν τσιγκουνευομαι. μετα γυμναστικη κ τπτ αλλο.

[Αγάπη23]

δηλαδή τη βγάζεις όλη μέρα με δύο γεύματα...???

[Lacrymosa]

ναι περιπου, αλλα στο πρωινο μπορει να συμπεριλαβω κ 2-3 διαφορετικες ομαδες τροφιμων κ ετσι παιρνω απ ολα τα θρεπτικα συστατικα.. επισης μπορει μια φορα τη βδομαδα να φαω ενα κομματι σοκολατα η ενα γλυκο.. η ακομα κ σε τροφιμα π δν μ αρεσουν αλλα ειναι υγιεινα (πχ καροτο), εχω ακουσει οτι κ μια πηρουνια να φας παιρνεις τις απαραιτητες βιταμινες!!

[Αγάπη23]

Δε παίρνεις τις απαραίτητες βιταμίνες με μία μόνο πιρουνιά. Πρέπει να τρώς τις σωστές ποσότητες τροφίμων για να πάρεις τις απαραίτητες βιταμίνες. Καλό είναι να πας σε έναν διατροφολόγο να σου φτιάξει ένα πρόγραμμα και να σε παρακολουθεί. Εγώ παράδειγμα τρώω 5 φορές τη μέρα δλδ 3 βασικά γεύματα (πρωινό-μεσημεριανό-βαρδυνό) και ανάμεσα σε αυτά δύο σνακ. Όλα αυτά βέβαια είναι ζυγισμένα και μετρημένα, οι ποσότητες δλδ. Καθ'όλη τη διάρκεια της ημέρας δε ζαλίζεσαι? δε πεινάς?