Τι είναι τελικά η συγχώρεση?

[Iridanos]

Συγχώρεση σημαίνει να φτάσεις στο σειμιο να καταλάβεις οτι ο άλλος/η δεν αξιζε, τον συγχωρείς και προχωράς λέγωντας...συγχωρεμένος να σαι...

[soft]

Για μενα σημαινει ,οτι προχωρω
και οτι εγω δεν φερω καμια ευθυνη για αυτα που εκαναν οι αλλοι σε μενα ..
Και η συγχωρεση δεν ειναι παντα απαραιτητη ..για την πορεια σου στο τωρα ,αν εσυ μπορεις να διαχωρισεις το τωρα ,απο το τοτε ..

[Lou!]

και οτι εγω δεν φερω καμια ευθυνη για αυτα που εκαναν οι αλλοι σε μενα ..

χαχαχαχαχ!

γέλασα αυθόρμητα, διότι μου φάνηκε πολύ αστείο!

[Lou!]

συγχώρεση: [για μένα]

ετυμολογικά από το συν + χώρος, δηλ να συνυπάρχεις με τον άλλο στον ίδιο χώρο.

για μένα η συγχώρεση έχει διαβαθμίσεις, δεν είναι συγχωρώ ή δεν συγχωρώ, αλλά συγχωρώ λίγο, περισσότερο, απόλυτα, καθόλου κλπ.

μηδενική συγχώρεση είναι ουσιαστικά η εκδίκηση, να θέλεις να κάνεις κακό στον άλλο, για κάποιο κακό που σου έκανε.

ελάχιστη συγχώρεση μπορεί να έιναι το να μην κάνεις κακό στον άλλο, αλλά να σου τρώει τα σωθικά ο θυμός για αυτό που σου έκανε.

μέτρια συγχώρεση μπορεί να είναι να δείξεις κατανόηση για την αδυναμία του άλλου, κατανόηση για την αδυναμία τη δική σου να τον ανεχτείς, και να απομακρυνθείς. ουδετερότητα. δεν τον ξαναδέχεσαι στη ζωή σου, αλλά αφήνεις να φύγει το κακό περιστατικό και να μην σε τρώει.

μεγάλος βαθμός συγχώρεσης είναι να μπορείς να δεχτείς την συνύπαρξη με τον άλλο, ακόμα και μετά τη σύγκρουση. να μπορείς να ξεπεράσεις αυτό που σε πλήγωσε και να τον ξαναδεχτείς. αυτό ουσιαστικά προϋποθέτει μεγάλη εσωτερική δυνατότητα να κατανοείς τις αδυναμίες του άλλου, να μην τις παίρνεις προσωπικά και να μην στέκεσαι σε αυτές.

ο απόλυτος βαθμός συγχώρεσης είναι η αγάπη των αγίων. αυτοί είναι τόσο απαλλαγμένοι από το εγώ τους και συμπάσχουν τόσο πολύ με τον πόνο των άλλων, που αν τους κάνεις κακό, νιώθουν τον δικό σου πόνο που σε οδήγησε στην επιθετικότητα και μπορεί να κλαίνε για τη δική σου οδύνη.

όσον αφορά το ερώτημα αν πρέπει να συγχωράμε και πόσο, νομίζω ότι δεν έχει κανένα νόημα το 'πρέπει'. η συγχώρεση προκύπτει αυθόρμητα [στον όποιο βαθμό προκύψει] στον άνθρωπο ως εσωτερική δυνατότητα, όπως και η αγάπη, ή δεν προκύπτει. δεν υπάρχει πρέπει να συγχωρέσω.

συγχωράς όταν μπορείς [κατα κάποιον τρόπο], και στο βαθμό που μπορείς. όταν δεν μπορείς, δεν συγχωράς.

αυτοί που μπορούν να συγχωρούν είναι τυχεροί ή μακάριοι, διότι μπορούν να απαλλαγούν πιο εύκολα από την οδύνη που συνοδεύει το να σε έχει πληγώσει κάποιος στο παρελθόν.

[αυστηρά προσωπική μου άποψη περί συγχώρεσης]

[aeolus74]

Ενδιαφέρουσες απόψεις.
Νομίζω πάντως ότι το συμπέρασμα από την συζήτηση είναι ότι: συγχώρεση είναι αυτό που ο καθένας θεωρεί ότι είναι.
Η συγχώρεση κατά την άποψή μου έχει να κάνει περισσότερο με ηθικούς κανόνες και ένας ηθικός κανόνας συνήθως δεν σέβεται τα ανθρώπινα συναισθήματα αντιθέτως τα καταπιέζει. Η παιδεία και η ηθική (δηλαδή η μαύρη παιδεία) είναι ακόμα στενά συνδεδεμένες και δυστυχώς ακόμα και σήμερα η ψυχολογία δεν έχει ξεκαθαρίσει τα όριά της με την ηθική. Πιπιλάμε την καραμέλα της συγχώρεσης χωρίς να ξέρουμε τι σημαίνει και προσπαθούμε να στηρίξουμε πάνω σε μία ασαφή έννοια ένα οικοδόμημα που που δεν μπορεί παρά να έχει σαθρά θεμέλια. Προσωπικά η ετυμολογικά "από το συν + χώρος, δηλ να συνυπάρχεις με τον άλλο στον ίδιο χώρο" δεν μου λέει απολύτως τίποτα. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι γύρω από την συγχώρεση έχουν αναπτυχθεί διάφοροι μύθοι (όπως και γύρω από κάθε ιδεολόγημα) όπως: "αν δεν συγχωρέσεις θα ζεις με το μίσος" ή "αν δεν μπορείς να συγχωρείς δεν μπορείς να αγαπάς" ή "η συγχώρεση είναι το μέσο της θεραπείας". Θα ήθελα πολύ να μάθω εάν κάποιος θεραπευτής έχοντας ως θεραπευτικό μέσο την συγχώρεση κατάφερε να οδηγήσει κάποιον ασθενή στην θεραπεία.

[μαρκελα]

..Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι γύρω από την συγχώρεση έχουν αναπτυχθεί διάφοροι μύθοι (όπως και γύρω από κάθε ιδεολόγημα) όπως: "αν δεν συγχωρέσεις θα ζεις με το μίσος" ή "αν δεν μπορείς να συγχωρείς δεν μπορείς να αγαπάς" ή "η συγχώρεση είναι το μέσο της θεραπείας". Θα ήθελα πολύ να μάθω εάν κάποιος θεραπευτής έχοντας ως θεραπευτικό μέσο την συγχώρεση κατάφερε να οδηγήσει κάποιον ασθενή στην θεραπεία.

Ναι όπως το λες ένα σωρό ενοχικοί μύθοι.. ίσως γιατί οι άνθρωποι κάποτε δεν καταλάβαιναν αλλιώς κάποιες έννοιες, παρά μόνο με την επιβολή του φόβου..
Όπως το "αγάπα τον άλλον σαν τον εαυτό σου" ε δεν λέει τίποτα αυτό, σε κάποιον που δεν έμαθε ποτέ ν' αγαπάει πρώτα τον εαυτό του.
Αν δεν αγαπάς εσένα, είναι δυνατόν ν' αγαπήσεις άλλον? Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί..
Πιστεύω, ότι η συγχώρεση/κατανόηση δεν μπορεί να είναι από μόνη της θεραπευτικό μέσο, αλλά μπορεί ν' αποτελεί μέρος μιας θεραπείας..
Πάντως, δεν είναι και μικρό πράγμα να εξασφαλίσεις εσωτερική ελευθερία, από συναισθήματα που σε κρατάνε συνέχεια δεμένο με τον άλλο, που σ' έβλαψε.

[moby]

Για εμένα συγχώρεση είναι να μπορέσω να κατανοήσω μια συμπεριφορά μια πράξη να προσπαθήσω να μπω στη θέση τ άλλου αν θες, αν μπορέσω να δικαιολογήσω αυτη τη συμπεριφορά με βάση τ δικό μου χαρακτηρα και τις κινήσεις μου και την αποδεχτώ,δώσω το ελαφριντικό τότε προχωρώ και γυρίζω σε μια σχέση που πάει ένα βήμα παραπάνω..

[aeolus74]

Για εμένα συγχώρεση είναι να μπορέσω να κατανοήσω μια συμπεριφορά μια πράξη να προσπαθήσω να μπω στη θέση τ άλλου αν θες, αν μπορέσω να δικαιολογήσω αυτη τη συμπεριφορά με βάση τ δικό μου χαρακτηρα και τις κινήσεις μου και την αποδεχτώ,δώσω το ελαφριντικό τότε προχωρώ και γυρίζω σε μια σχέση που πάει ένα βήμα παραπάνω..

Συμφωνώ στο ότι η κατανόηση παίζει σημαντικό ρόλο. Όμως έχω μία απορία: μπορεί να υπάρξει κατανόηση χωρίς αποδοχή?
Εαν δηλαδή κατανοήσω, αυτομάτως αποδέχομαι κιόλας?

[aeolus74]

Πάντως, δεν είναι και μικρό πράγμα να εξασφαλίσεις εσωτερική ελευθερία, από συναισθήματα που σε κρατάνε συνέχεια δεμένο με τον άλλο, που σ' έβλαψε.

Εννοείται! Είναι μια μορφή λύτρωσης. Για να μην παρεξηγηθώ, η συγχώρεση με την έννοια: "δεν νοιώθω πια αρνητικά συναισθήματα γι'αυτόν που με έβλαψε" δεν έχει κάτι το αρνητικό από την στιγμή που έχει προκύψει αβίαστα και είναι το αποτέλεσμα μιας εσωτερικής διεργασίας και όχι αυτοσκοπός. "Δεν καταπίεσα τον εαυτό μου για να το πετύχω". Αλλά και πάλι η εξάλλειψη κάθε αρνητικού συναισθήματος δεν αποτελεί προυπόθεση για να έρθει αυτή η εσωτερική ελευθερία που αναφέρεις.

[μαρκελα]

Συμφωνώ στο ότι η κατανόηση παίζει σημαντικό ρόλο. Όμως έχω μία απορία: μπορεί να υπάρξει κατανόηση χωρίς αποδοχή?
Εαν δηλαδή κατανοήσω, αυτομάτως αποδέχομαι κιόλας?

Ναι, η κατανόηση είναι αποτέλεσμα της αποδοχής, που όμως δεν σημαίνει δέχομαι και συμφωνώ άνευ όρων με τον άλλο, αλλά ότι γίνομαι
αντικειμενικός και ψύχραιμος παρατηρητής μιας κατάστασης.. χωρίς να χρειάζεται όμως και συνέχεια να κατακρίνω. Και μάλλον μόνο
έτσι αντιλαμβάνομαι τελικά τα πράγματα όπως ακριβώς είναι και μπορώ να προχωρήσω και σε αλλαγές..

Είχαμε ξανακάνει συζήτηση στο θέμα του Θεολόγου.. Πιστεύω λοιπόν, ότι ο καθένας λειτουργεί και συμπεριφέρεται σύμφωνα με τα σχήματά του..

..Αλλά και πάλι η εξάλλειψη κάθε αρνητικού συναισθήματος δεν αποτελεί προυπόθεση για να έρθει αυτή η εσωτερική ελευθερία που αναφέρεις.

Όχι βέβαια! Η εσωτερική ελευθερία πιστεύω, ότι είναι αποτέλεσμα γνώσης/παιδείας! Γιατί μόνο με γνώση.. μπορείς να διαχειριστείς ακόμα και τ' αρνητικά συναισθήματα.

[Lacrymosa]

Ενδιαφερον θεμα, συγχωρεση λοιπον. Μια εννοια-πραξη παρεξηγημενη και παρεξηγησιμη.
Χωρις να εχω διαβασει τις απαντησεις των αλλων μελων, θα πω συνοπτικα τι ειναι για μενα συγχωρεση.. καταρχην διαχωριζω την συγχωρεση σε 1) αυτην που εχει να κανει με αλλους και 2) αυτην π εχει να κανει με μενα.
1) Συγχωρω καποιον τι σημαινει για μενα.. Ασχετα αν εχει δειξει μεταμελεια για τις πραξεις του (για τις οποιες μπορει να ευθυνομαι κι εγω, μπορει και οχι), εγω επιλεγω συνειδητα να διαγραψω μεσα μου τα οσα συνεβησαν, να τα αφησω στην ακρη, να τα θαψω βαθια οσο κ αν με πονεσαν, ωστε τωρα να μην με πονανε.. Ειναι μια πραξη που την κανω οταν την νιωθω, ασχετως μεταμελειας του αλλου προσωπου οπως προειπα.. συγχωρω γιατι θελω να δωσω μια δευτερη ευκαιρια.. γιατι θελω να προσπαθησω για μια νεα αρχη.. γιατι θελω να ειμαι ηρεμη μεσα μ κ εξω μου.. συγχωρω γιατι το νιωθω εν ολιγοις..
2) Συγχωρω τον εαυτο μου για τα λαθη κ τις βλακειες π εκανε σημαινει για μενα, οτι εχω πληρη επιγνωση των σφαλματων κ αδυναμιων μου, εχω κατανοησει τη λαθος σταση μ και τις λαθος κινησεις μ, εχω μετανιωσει για την αυτοκαταστροφικη μ συμπεριφορα, κ αποφασιζω να τα αφησω στο παρελθον κ να κανω μια νεα αρχη.. εν ολιγοις μεσα μ εξιλεωνομαι, ηρεμω και ανασυντασσω δυναμεις προκειμενου να αποφυγω τα ιδια λαθη..

Αυτα! Κ βαλτε κανα πιο easy θεματακι next time, δν το κατεχω το τοσο θεωρητικο! :)

[ioannis2]

Δεν ειναι καθολου ευκολη υπόθεση η συγχώρεση όταν ακόμα πληρωνεις τη ζημια που σου εκαναν, όταν αυτος ζει ανεμελος κι εσυ αναλογιζεσαι το κοστος και μπαλώνεις. Σε τετοιες περιπτωσεις και σ αυτο συμφωνω με τη Λου μόνο όσοι ειναι Αγιοι μπορουν να δωσουν συγχωρεση. Οσοι αλλοι σ αυτο το σημειο επιμενουν ότι ειναι δυνατη η συγχωρεση απλα θεωρητικολογουν επειδη δεν ειχαν καποια ιδιαιτερη εμπερια, δεν μπηκαν στο χωρό που λεμε για να ξερουν πως χορεουν. Μια λύση, όπως λες Λακρυ, ειναι να τα θαψει κανεις βαθια όσο κι αν τον πόνεσαν. Προσθετω, συναμα να γινει πιο σκληρος χαρακτηρας για να μην του ξανακανουν τα ίδια αλλά και για να δει προοδο στη ζωη.

[aeolus74]

... να τα θαψω βαθια οσο κ αν με πονεσαν, ωστε τωρα να μην με πονανε..

Αυτα! Κ βαλτε κανα πιο easy θεματακι next time, δν το κατεχω το τοσο θεωρητικο! :)

Κάπως έτσι γεννιούνται οι νευρώσεις (στην καλύτερη περίπτωση)

Θα φροντίσω την επόμενη φορά για κάτι πιο ... ανάλαφρο :)

[deleted-member30-03]

δεν συγχωρω, απλα ξεχναω. που σημαινει οτι οσο θυμαμαι, θα σε γαμαω. ειτε με τον εναν τροπο, ειτε με τον αλλο. μονο ο χρονος γιατρευει τις πληγες.

[Κλειδί Σκέψης]

Αυτό που κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να συγχωρέσουν τους άλλους. Είναι σαν γκρεμίζουν τις γέφυρες που θα χρειαστούν κάποια στιγμή οι ίδιοι να περάσουν.
Για μένα κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να τον συγχωρούν....:o