Τι είναι τελικά η συγχώρεση?

[aeolus74]

Αυτός που κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να συγχωρέσουν τους άλλους. Είναι σαν γκρεμίζουν τις γέφυρες που θα χρειαστούν κάποια στιγμή οι ίδιοι να περάσουν.

Δεν μπορούμε να γκρεμίσουμε γέφυρες που δεν υπάρχουν. Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα ότι κάποτε δεν μας επέτρεψαν να χτίσουμε αυτές τις γέφυρες.

Για μένα κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να τον συγχωρούν....:o

Τι γίνεται στην περίπτωση που κάποιος δεν αναγνωρίζει ούτε κατανοεί το κακό που προκάλεσε?

[Lou!]

Τι γίνεται στην περίπτωση που κάποιος δεν αναγνωρίζει ούτε κατανοεί το κακό που προκάλεσε?

συμβαίνει πολύ συχνά. όχι μόνο στους άλλους, αλλά και στον εαυτό μας! το βλέπουμε πολύ συχνά στους άλλους, διότι είναι πολύ πιο εύκολο να δεις ότι κάποιος σε πλήγωσε από το να συνειδητοποιήσεις ότι εσύ πλήγωσες κάποιον άλλο.

μπορείς πάντα να απομακρυνθείς από κάποιον που σε πληγώνει κατ' επανάληψιν.

τώρα αν θέλεις σώνει και καλά να αυτοδικαιωθείς, αυτό είναι άλλο καπέλο και κατά πάσα πιθανότητα θα φας τα μούτρα σου! :)

[μαρκελα]

Δεν μπορούμε να γκρεμίσουμε γέφυρες που δεν υπάρχουν. Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα ότι κάποτε δεν μας επέτρεψαν να χτίσουμε αυτές τις γέφυρες.

Πάντως, ποτέ δεν είν' αργά!.. Μπορούμε και τώρα να χτίσουμε μόνοι μας γέφυρες, αντί για ντουβάρια που μας κρατάνε στη μοναξιά!


Τι γίνεται στην περίπτωση που κάποιος δεν αναγνωρίζει ούτε κατανοεί το κακό που προκάλεσε?

Μπορούμε να κάνουμε κακό στον άλλο κι από άγνοια και χωρίς να ήταν η πρόθεσή μας να τον βλάψουμε. Σ' αυτήν την περίπτωση πρέπει ο άλλος να μας δώσει ευκαιρία να επανορθώσουμε..

Τώρα αν κάποιος δεν αναγνωρίζει, αλλά κι ούτε κατανοεί τα κακά που προξενεί, παρά τις προσπάθειές μας να αντιληφθεί.. ε τότε δεν έχει νόημα να διατηρούμε επαφή μαζί του ή αν αυτό
είναι αδύνατον, τότε προστατεύουμε με κάθε δυνατό τρόπο τον εαυτό μας..

[laterna]

Η συγχώρεση είναι ένα παιχνίδι για δύο. Το θέμα είναι να θέλουν να παίξουν σωστά οι παίκτες. Τι εννοώ αυτός που θέλει να συγχωρεθεί να το εννοεί και να έχει αναγνωρίσει τα λάθη του και όχι απλώς να τα έχει αγνοήσει. Αυτός που θα δώσει συγχώρεση για να δώσει πρέπει να μπορεί να αγαπά. Μεγαλοψυχία τέκνα μου εν ολίγοις. Τώρα να ξεχνά το πρόβλημα εγώ δεν το βλέπω ούτε σα λύση ούτε σαν συγχώρεση. Το πρόβλημα παραμένει αλλά ο ένας παίκτης εθελοτυφλεί. Συνεπώς για να μπορέσει ένα παιχνίδι να αρχίσει ή να συνεχίσει πρέπει να υπάρχει αμοιβαία συγχώρεση.
Ωστόσο προσωπικά δε μπορώ ούτε να συγχωρέσω ούτε να το ξεχάσω. Απλά εγκαταλείπω το παιχνίδι.

[Κλειδί Σκέψης]

Αν κάποιος δεν αναγνωρίζει το κακό που σου έχει κάνει και δεν υπήρχαν ποτέ και οι γέφυρες επικοινωνίας τότε τι είναι αυτό το άτομο για σένα και τι ρόλο έχει στην ζωή σου ?

[aeolus74]

Αν κάποιος δεν αναγνωρίζει το κακό που σου έχει κάνει και δεν υπήρχαν ποτέ και οι γέφυρες επικοινωνίας τότε τι είναι αυτό το άτομο για σένα και τι ρόλο έχει στην ζωή σου ?

Έτυχε να είναι η μάνα μου

[μαρκελα]

Έτυχε να είναι η μάνα μου

Σίγουρα κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να φέρνουν παιδιά στον κόσμο, γιατί δεν είναι κι άξιοι για νάναι γονείς, επειδή απλά γεννοβολάνε.
Όμως σκέψου ότι δεν είσαι κι ο μόνος.. Σου εύχομαι να κατανοήσεις.. και για να λυτρωθείς και για να μην επαναλάβεις τα λάθη της..

Εξάλλου: "Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα!"

[aeolus74]

Σίγουρα κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να φέρνουν παιδιά στον κόσμο, γιατί δεν είναι κι άξιοι για νάναι γονείς, επειδή απλά γεννοβολάνε.
Όμως σκέψου ότι δεν είσαι κι ο μόνος.. Σου εύχομαι να κατανοήσεις.. και για να λυτρωθείς και για να μην επαναλάβεις τα λάθη της..

Σε ευχαριστώ!

Εξάλλου: "Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα!"

Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω. Πως μπορούμε να έχουμε μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία (αυτή που δεν είχαμε) απο την στιγμή που δεν είμαστε πλεον παιδιά αλλά ενήλικες?

[ioannis2]

Έτυχε να είναι η μάνα μου

Δείξε συμπόνοια, προσπάθησε να φτιαξεις γεφυρα επικοινωνίας έστω κι αν τα περιθωρια είναι λίγα επειδή τους γονεις δεν τους εχουμε για πάντα και καλό ειναι οι εκκρεμότητες να έχουν διευθετηθεί ή τουλάχιστον να το προσπαθήσαμε όσο είναι ακόμα εν ζωη (μιλώ χωρις βεβαια να ξέρω τι ηλικιας εισαι) επειδη αλλιως κατι πάντα θα μας ποναει.
Οπως σου λεει και η Μαρκελα πρόσεξε μην κανεις και εσυ τα ίδια λάθη. Βαλε σκοπό και στοχο εσυ να φτιαξεις μια ευτυχισμενη οικογενεια. Αυτα που επαθες θα σου λειτουργουν ως παραδειγμα προς αποφυγή, ξερεις δλδ που υπάρχουν λακκουβες και τις αποφευγεις.

[μαρκελα]

Σε ευχαριστώ!
Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω. Πως μπορούμε να έχουμε μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία (αυτή που δεν είχαμε) απο την στιγμή που δεν είμαστε πλεον παιδιά αλλά ενήλικες?

Ενήλικες μπορεί να είμαστε φαινομενικά, αλλά το παιδάκι που κρύβουμε μέσα μας,
επειδή είναι ακόμα πληγωμένο και φοβισμένο, δεν έχει μεγαλώσει/ωριμάσει.
Χρειάζεται τώρα να το πάρουμε απ' το χεράκι, να το αγκαλιάσουμε με αγάπη,
και να του πούμε ότι πιά δεν πρέπει να φοβάται, γιατί τώρα μπορούμε
να το προστατέψουμε εμείς, αφού πια έχουμε τη δύναμη.. και να το οδηγήσουμε έτσι κι
αυτό στην ενηλικίωση. Μπορούμε πλέον, να προσφέρουμε αυτή τη δυνατότητα σε μας..
Γιατί μόνο εμείς θα του δώσουμε όσα αξίζει, εκπληρώνοντας τα θέλω και τις ανάγκες του.
Έτσι θα ζήσουμε μια δεύτερη παιδική ηλικία, όπως περίπου θα τη θέλαμε να είναι.. :)

[Κλειδί Σκέψης]

........δύσκολο. Αλλά εδώ ίσως πρέπει να συγχωρέσεις κ να πας παρακάτω. Είσαι η ανανεωμένη και καλύτερη έκδοση από τους γονείς σου (ή από την μαμά σου αν το θέλεις συγκεκριμένα) Έρχεται μια στιγμη που κρίνουμε τους γονιούς μας και σαν ανθρώπους .. και καταλαβαίνουμε πως αν δεν ήταν γονείς μας δεν θα τους κάναμε και παρέα. Αλλά αυτό δεν αλλάζει πως είναι γονείς μας. Οτι καλό και κακό υπάρχει μέσα μας έχουν βάλει και αυτοί το χεράκι τους. Έτσι όπως σε όλες τις σχέσεις που δεν πάνε καλά κρατάμε τα καλά και την εμπειρία που πήραμε και πάμε παρακάτω έτσι απλά γιατί είμαστε βελτιωμένες εκδόσεις και θα παράγουμε λιγότερους ρύπους. Το παρελθόν έχει ένα κακό δεν αλλάζει , οπότε άσε την μαμά σου να κάνει ότι θέλει και εσύ κάνε το μέλλον σου καλύτερο άλλωστε και ηλικιακά το μέλλον ανήκει περισσότερο σε σένα...

Έτυχε να είναι η μάνα μου

[aeolus74]

Ενήλικες μπορεί να είμαστε φαινομενικά, αλλά το παιδάκι που κρύβουμε μέσα μας,
επειδή είναι ακόμα πληγωμένο και φοβισμένο, δεν έχει μεγαλώσει/ωριμάσει.
Χρειάζεται τώρα να το πάρουμε απ' το χεράκι, να το αγκαλιάσουμε με αγάπη,
και να του πούμε ότι πιά δεν πρέπει να φοβάται, γιατί τώρα μπορούμε
να το προστατέψουμε εμείς, αφού πια έχουμε τη δύναμη.. και να το οδηγήσουμε έτσι κι
αυτό στην ενηλικίωση. Μπορούμε πλέον, να προσφέρουμε αυτή τη δυνατότητα σε μας..
Γιατί μόνο εμείς θα του δώσουμε όσα αξίζει, εκπληρώνοντας τα θέλω και τις ανάγκες του.
Έτσι θα ζήσουμε μια δεύτερη παιδική ηλικία, όπως περίπου θα τη θέλαμε να είναι.. :)

Συμφωνώ με τον τρόπο που το περιγράφεις. Το να γίνουμε εμείς οι ενήλικες που θα πάρουμε από το χέρι το πληγωμένο παιδί που κρύβεται μέσα μας. Αυτό ο Μπουκαϊ το ονομάζει "αυτοεξάρτηση"

[Lacrymosa]

Διαβασα καπου παραπανω καποιος εγραψε οτι "συγχωρω γιατι θελω να μην γκρεμιστουν οι γεφυρες που θελω να εχω με τους αλλους". (Κλειδακι εσυ εισαι, τωρα το ειδα :) ). Λαθος βαση κατ εμε. Ειτε υπαρχουν οι γεφυρες ειτε οχι, αν το κανει καποιος αυτο κινειται με λαθος αξονα. Δεν συγχωρω για να ξαναενωσω τις γεφυρες μου με τον αλλον, να μην μεινω μονος μου κ επειδη μπορει να τον χρειαστω, συγχωρω γιατι ΕΓΩ το θελω και εγω το ΝΙΩΘΩ, για τη δικη μ εσωτερικη ελευθερια. Ειναι λαθος να συγχωρουμε προσdοκωντας να μην χασουμε την συμπαθεια η βοηθεια που μπορει να μας δωσεi ο αλλος. Σχεσεις που βασιζονται στο δουναι και λαβειν (παιρνω απο αυτον, δινω σ αυτον κτλ) ειτε στο συμφερον, ειναι χαλκευμενες. Αποψη μου παντα! :)

[Lou!]

Συμφωνώ με αυτό που γράφεις λάκρυ! :)

Επίσης πιστεύω ότι η συγχώρεση είναι κατ' αρχήν συναισθηματικό βίωμα και κατά δεύτερον πράξη [πχ δεν εκδικούμαι τον άλλο με κάποια πράξη εκδίκησης] και ως συναισθηματικό βίωμα, μας προκύπτει κάποια στιγμή από μόνη της, μέσα μας, ή δεν μας προκύπτει που να σκάσουμε και να χτυπιόμαστε!

Οπότε δεν νομίζω ότι είναι καν επιλογή το να μπορείς να συγχωρέσεις κάποιον από τον οποίο πληγώθηκες. Όταν προκύψει μόνο του, θα το καταλάβει αυτός που το βιώνει, διότι είναι πολύ λυτρωτικό να φύγει ο θυμός, οπόνος και οεκνευρισμός που νιωθεις για κάποιον ο οποίος σε πλήγωσε!

Για μένα η συγχώρεση είναι ένα πολύ συγκεκριμένο ψυχολογικό βίωμα, και καθόλου ιδεολόγημα ή νοητικό κατασκεύασμα ή αφηρημένη νοητική έννοια. Και είναι πολύ σημαντικό διότι λυτρώνει αυτόν που το βιώνει! Δηλ το όφελος πηγαίνει κυρίως σε αυτόν που μπορεί να συγχωρέσει. Ο άλλος, που κάποτε μας πλήγωσε, σκασίλα του μεγάλη, αν εγώ δεν μπορώ να τον συγχωρέσω! Συνεχίζει τη ζωή του μια χαρά, ενώ εγώ βασανίζομαι!

[Κλειδί Σκέψης]

Διαβασα καπου παραπανω καποιος εγραψε οτι "συγχωρω γιατι θελω να μην γκρεμιστουν οι γεφυρες που θελω να εχω με τους αλλους". (Κλειδακι εσυ εισαι, τωρα το ειδα :) ). Λαθος βαση κατ εμε. Ειτε υπαρχουν οι γεφυρες ειτε οχι, αν το κανει καποιος αυτο κινειται με λαθος αξονα. Δεν συγχωρω για να ξαναενωσω τις γεφυρες μου με τον αλλον, να μην μεινω μονος μου κ επειδη μπορει να τον χρειαστω, συγχωρω γιατι ΕΓΩ το θελω και εγω το ΝΙΩΘΩ, για τη δικη μ εσωτερικη ελευθερια. Ειναι λαθος να συγχωρουμε προσdοκωντας να μην χασουμε την συμπαθεια η βοηθεια που μπορει να μας δωσεi ο αλλος. Σχεσεις που βασιζονται στο δουναι και λαβειν (παιρνω απο αυτον, δινω σ αυτον κτλ) ειτε στο συμφερον, ειναι χαλκευμενες. Αποψη μου παντα! :)

Δεν το εννοούσα ακριβώς έτσι... Δεν εννοώ την γέφυρα με τον άλλον! Λέω πως η συγχώρεση είναι ένας δρόμος ή μια γέφυρα που και εμείς κάποτε θα περάσουμε. Είτε με το ίδιο άτομο, είτε με άλλο κάποια στιγμή στην ζωή μας. Οπότε θα πρέπει να ''κρίνουμε'' το άλλο άτομο με καθαρή σκέψη και χωρίς να παίζουμε τους αλάνθαστους. Λέω απλά πως όλοι θα περάσουμε από την ''γέφυρα'' της συγχώρεσης γιατί απλά δεν είμαστε αλάνθαστοι. Το να συγχωρέσεις κάποιον πηγάζει από μέσα μας και μόνο και δεν υπόκειται σε κανενός είδους συναλλαγή.