Τι να κάνω;

[Harvey]

Καλησπέρα σε όλους. Είμαι 19 χρονών και είμαι φοιτητής. Θα ήθελα να μοιραστώ κάποια πράγματα που δεν έχω πει σε κανένα. Σπουδάζω Νομική. Ο πατέρας μου είναι δικηγόρος, και παρά την κρίση, βγάζουμε πάρα πολλά λεφτά. Απο μικρό όλοι με προωθούσαν για εκεί. Στις πανελλήνιες δεν πέρα για λιγότερα από 100 μόρια, και αναγκάστηκα να φύγω εξωτερικό.

Παρόλο που έχω ένα οικονομικό υπόβαθρο, και μια σίγουρη δουλειά, που τουλάχιστον θα μου εξασφαλίσει μια άνετη οικονομικά ζωή, με κύρος, εγώ δεν θέλω πλέον να ασχοληθώ με αυτό τον τομέα. Δεν θέλω να είμαι υποχείριο του πατέρα μου, και να εξαρτώμαι από αυτόν μέχρι να χωρήσουμε βιολογικά. Θέλω να είμαι ανεξάρτητος. Εξάλλου δεν μ αρέσει πλέον αυτός ο κλάδος.

Τον τελευταίο χρόνο έχω σταματήσει να διαβάζω. Δεν είμαι άριστος μαθητής, αλλά είμαι πολύ καλός. Πλέον τα μαθήματα τα περνάω με αντιγραφή γιατί δεν έχω όρεξη να διαβάσω ούτε 20 λεπτα συνεχόμενα. Τρέμω στην ιδέα να πω στους γονείς μου ότι δεν θέλω να συνεχίσω, γιατί ποτέ μου δεν είχα εκδηλώσει κάτι τέτοιο.

Αυτό που θέλω να κάνω είναι να φύγω στην Αμερική, και να κάνω επιχειρήσεις. Πείτε με τρελό, πείτε υπεραισιόδοξο, αλλά εγώ αυτό θέλω να κάνω. Αυτό σκέφτομαι όταν ξυπνάω και το ίδιο σκέφτομαι όταν πάω να κοιμηθώ. Κάνω τις προσπάθειες μου, όμως δεν έχω υποστήριξη κανενός, γιατί τα κάνω μόνος μου.

Τώρα θα με ρωτήσετε, για ποιο λόγο σας γράφω. Ο λόγος λοιπόν, είναι ότι τον τελευταίο χρόνο έχω εμφανίσει περίεργα συμπτώματα.

α)Πάντα ήμουν ντροπαλός. Δεν έκανα παρέα παρα μόνο με λίγα άτομα. Όμως πλέον έχει γίνει ανυπόφορο. Ντρέπομαι να μιλήσω στον οποιοδήποτε άγνωστο, γιατί νομίζω ότι αυτά που λέω είναι βλακείες. Πέρα της παρέας μου, δεν μπορώ να γνωρίσω άτομα. Πέρα από αυτό, ντρέπομαι να κάνω πράγματα.(Τις προάλλες πήγα να τρέξω και καθόμουν 20 λεπτά έξω από ένα στάδιο, γιατί δεν ήξερα αν ήταν δημόσιο ή ιδιωτικό και ντρεπόμουν να ρωτήσω). Ντρέπομαι να κοιτάξω άτομο στα μάτια.

β)Δεν έχω συναισθήματα. Προσπαθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που χάρηκα και δεν μου έρχεται. Πριν 2 εβδομάδες, πέθανε ένας φίλος μου. Πέρα απο τις 2-3 μέρες που οι γιατροί είπαν ότι δεν θα γίνει καλά, και ήμουν χάλια, πλέον με αφήνει παγερά αδιάφορο. Δεν μπορώ να διασκεδάσω. Δεν πίνω αλκόολ, γιατί γυμνάζομαι, και όταν βγαίνω έξω περιμένω πότε θα περάσει η ώρα για να φύγω.

γ)Έλλειψη συγκέντρωσης. Δεν μπορώ να κάτσω συγκεντρωμένος ούτε για 20 λεπτα. Δεν μπορώ να κάτσω να διαβάσω, όχι μόνο τα μαθήματα της σχολής, αλλά και πράγματα που με ενδιαφέρουν. Δεν μπορώ να διαβάσω ένα κείμενο από την αρχή ως το τέλος πλέον. Πρέπει να πιέσω το μυαλό μου να το κάνει.

δ) Ξεχνάω πράγματα. Πάρα πολλά πράγματα. Έχω δει ότι τους τελευταίους 7-8 μήνες η μνήμη μου έχει πέσει κατακόρυφα. Αφού δεν μπορώ πλέον να κάτσω να απολάυσω ένα βιβλίο γιατί μετά τις 30 σελίδες το παρατάω, ή να διαβάσω εφημερίδα, χωρίς να με λούσει ιδρώτας, στην προσπάθεια να πείσω το μυαλό να τελειώσει το άρθρο, το έχω ρίξει στις ξένες σειρές. Αλλά μόλις μετα βίας θυμάμαι ελάχιστα από το τι έγινε πριν 2-3 επισόδια. Ξεχνάω ονόματα, μαγαζιά..

ε) Έλειψη όρεξης. Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Έχω 1-2 μικροεπιχειρήσεις στο διαδίκτυο, αλλά δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ. Ξέρω τι πρέπει τι να κάνω, και θέλω, αλλά μόλις κατσω θα με πιάσει απελπισία και θα τα παρατήσω στα 30-60 λεπτά. Και αυτό συμβαίνει κάθε μέρα τους τελευταίους μήνες. Το αποτέλεσμα; 0 πρόοδος, και 1000 ευρώ μείον.

στ) Αναβλητικότητα. Πιστεύω αυτό είναι το χειρότερο. Κάθε φορά που έχω κάτι από τα παραπάνω, "ξεγελάω" τον εαυτό μου με το "αύριο". Θέλω να πάω το αμαξι για σέρβις αλλά με το "αύριο" έχουν περάσει 2 μήνες. Θέλω να πάρω καινούργια παππούτσια τους τελευταίους 5 μήνες αλλά το αναβάλλω. Πρέπει κάποιος να με πάρει από το χέρι και να με "πάει".

ζ) Δυσκολία στον ύπνο. Γενικά κάνω βαθύ ύπνο. Όμως τις περισσότερες μέρες κάνω πάνω από 45' να κοιμηθώ. Σκέφτομαι ότι αύριο θα κάνω αυτό που δεν έκανα σήμερα (αναβλητικότητα), και στην ουσία, το επόμενο βράδυ πάλι το ίδιο σκέφτομαι.

η) Απόγνωση. Αυτό με πιάνει μετά τις 6-7 το απόγευμα, κάθε μέρα. Σκέφτομαι ότι ο καιρός περνάει και ότι πρέπει να κάνω κάτι να είμαι ανεξάρτητος. Καταλήγω να κάνω βόλτες με το αυτοκίνητο, να γυρνάω στο σπίτι και να στροβιλίζω στο κρεβάτι μέχρι να με πάρει ο ύπνος.

θ) Έλλειψη αυτοπεποίθησης. Αυτό φταίει ο τρόπος που μεγάλωσα. Σπάνια έπαιρνα πρωτοβουλίες. Οι γονείς μου δεν με άφηναν να δουλέψω τα καλοκαίρια.

ι) Σκέφτομαι πάρα πολύ. Πάντα ήμουν έτσι. Όμως πλέον αναλύω το κάθε τι. Όταν θα κάτσω να διαβάσω, θα σκέφτομαι ότι διαβάζω, παρά αυτό που διαβάζω. Πραγματικά αυτό πονάει πολύ. Και μάλιστα, όταν θέλω να κάτσω να σκεφτώ, δεν μου έρχεται τίποτα. Καταλήγω να κάνω πάνω κάτω σελίδες στο ίντερνετ χωρίς να διαβάζω το περιεχόμενο τους, μόνο για να περνάνε οι ώρες.

Σκέφτομαι σαν μεγάλος άνθρωπος, αλλά δεν μπορώ να συμπεριφερθώ σαν τέτοιος. Βλέπω τους φίλους μου που το μόνο που τους νοιάζει είναι τι πίτσα θα παραγγείλουν το βράδυ, και ποιος θα πιει πιο πολύ αλκοόλ στο κλαμπ. Αυτά με αφήνουν εντελώς αδιαφορο. Δεν θέλω να φτάσω 26-27 για να μπορώ να βγάζω χρήματα. Δεν θέλω να ζω με μισθό. Όμως δεν βρίσκω κανένα με τα ίδια ενδιαφέροντα και τις ίδιες απόψεις.

Παλιότερα έκλαιγα συχνά. Τώρα το έχω κόψει. Είχε ένα διάστημα που είχα πονοκεφάλους και δύσπνοια. Πήγα έκανα εξετάσεις και οι γιατροί είπαν ότι έφταιγε η μυωπία μου για τους πονοκεφάλους. Τώρα έχει περάσει αλλά όχι γιατί φοράω τα γυαλιά, αλλά γιατί μείωσα τις δραστηριότητες μου.

Κοιτάξτε, το ξέρω ότι ο δρόμος που επιθυμώ να ακολουθήσω δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Θα μπορούσα να παίξω εκ τους άσφαλους, και να ζήσω μια ζωή μίζερη. Όμως εγώ δεν θέλω.

Αυτό που ψάχνω είναι να βρω τρόπους να "σπάσω τα δεσμα". Κάποτε ζούσα. Τώρα απλά επιβιώνω. Κάποτε γελούσα με την ψυχή μου. Τώρα γελάω και προσπαθώ να μην φανώ χαζός στους άλλους με το γέλιο μου.

Θέλω να πάω σε κάποιο ψυχολόγο αλλά το ΑΝΑΒΑΛΛΩ από πέρσυ. Η κύρια δικαιολογία είναι ότι δεν ξέρω αν θα πάω εδώ που ζω 7μήνες τον χρόνο, ή στο σπίτι μου στην Ελλάφα. Αλλά και πάλι, ντρέπομαι να πάρω.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας, και συγνώμη για το μεγάλο κείμενο. Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι λίγο καλύτερα. Εγραψα το κείμενο, χωρίς να μου αποσπάσει τίποτα την προσοχή. Και μπορώ να πω ότι ακόμα και να μην πάρω καμία απάντηση, ήταν εποικοδομητικό.

Έυχομαι να είστε όλοι σας καλά.
Ν.

[Serenity2]

Harvey καλησπέρα. Το κείμενό σου ήταν απολύτως κατατοπιστικό τουλάχιστον για μένα που έχω πέρασει ακριβώς τα ίδια. Για πές μου τί ακριβώς είναι αυτό που σε κάνει να θές τόσο πολύ να γίνεις επιχειρηματίας;; Ρένα

[kerasi]

Εχεις καποια επιχειρηματικη ιδεα που μπορεις να υλοποιησεις? Γιατι δεν πηγες να σπουδασεις οικονομικα? Η επιτυχια στο επιχειρειν θελει κοτσια και οχι μονο.

[Nikoskwn]

Καλησπέρα. Φίλε μου το κείμενο σου ειναι κατατοπηστικοτατο.. Αυτο που πρέπει να κανεις ειναι να το τυπωσεις και να πας όπως δηποτε σε ένα έμπειρο γιατρό. Δεν πρέπει να το αναβάλεις όμως αυτο. Χρειάζεσαι βοήθεια. Μονο ο γιατρός θα σε βοηθήσει σε αυτο το πρόβλημα. Είμαι ομοιοπαθης και το ξέρω. Οτι θες να ρωτήσεις στείλε.

[Κλειδί Σκέψης]

Φίλε μου να πας σε ψυχολόγο ... αν πονούσε το στομάχι σου θα πήγαινες εκεί που είσαι σε γιατρό, δε θα περίμενες να γυρίσεις Ελλάδα. Άμεσα σε ειδικό και μετά να δεις που θα βρεις την δύναμη να διεκδικήσεις τα όνειρα σου..

[Lou!]

συμφωνώ με το κλειδί σκέψης και τον νικοςκων.
εφόσον και εσύ ο ίδιος θέλεις να πας σε ψυχολόγο, αυτό είναι πάρα πολύ θετικό.
δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι για κάτι, διότι οι προβληματισμοί που έχεις και το ψυχολογικό μπλέξιμο που αντιμετωπίζεις είναι πάρα πολύ ανθρώπινα!
όπως δεν είναι ντροπή να πας στον οφθαλμίατρο, έτσι δεν είναι ντροπή να πας και στον ψυχολόγο.
πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα. δεν είσαι ο μόνος!