Οι φοβίες μου.
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 2 12 LastLast
Results 1 to 15 of 23
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Jul 2007
    Posts
    4

    Οι φοβίες μου.

    Χαίρεται. Είμαι νέο μέλος και χαίρομαι που βρήκα αυτό το forum,όπου μπορώ να μιλήσω ανοιχτά για τις φοβίες μου σε ανθρώπους που μάλλον με καταλαβαίνουν.
    Εδώ και 3 χρόνια ταλαιπωρούμαι από διάφορες αρνητικές σκάψεις και μία μεγάλη φοβία προς τον θάνατο. Φυσικά όχι τον δικό μου, αλλά των πολύ κοντινών μου προσώπων. Όλα άρχισαν όταν πέθανε η νονά μου από την επάρετη νόσο και έγιναν χειρότερα όταν έφυγαν οι πατεράδες δύο καλών μου φίλων. Άρχισα να σκέφτομαι τα χειρότερα και για τους δικούς μου, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου άνετα και ευτυχισμένα,αφού κατά καιρούς (όχι συνέχεια) βασανίζομαι απ΄αυτό το συναίσθημα της μεγάλης αβεβαιότητας. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα ότι θα χάσω την οικογένειά μου. Κάποιες φορές της ημέρας κάνω αρνητικές σκέψεις και ο νους μου πάει συνέχεια στο κακό. Τι θα με συμβουλεύατε να κάνω; είμαι 27 και σε καμία περίπτωση δε θέλω ν΄αρχίσω να παίρνω φάρμακα. Επίσης εδώ που μένω δεν υπάρχει και ψυχολόγος. Τι μου προτείνετε; Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2006
    Posts
    123
    και εγω ετσι σκεφτομαι ωρες και στιγμες... οτι μπορει να πανε καπου και να μην τους ξαναδω, οτι μπορει αν τους ζητησω να παμε καπου να παθουν κατι και να μεινω μονη.. οτι οτι χιλια δυο οτι... δεν ξερω, πιστευω ειναι φυσιολογικο να σκεφτεται καποιος ετσι, ε?

  3. #3
    Junior Member
    Join Date
    Jul 2007
    Posts
    4
    Δε ξέρω. Ίσως είναι φυσιολογικό μέχρι ένα σημείο. Αλλά όταν σε βασανίζει συχνά και δε σ΄αφήνει να ευτυχίσεις στη ζωή σου, τι γίνεται;

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2006
    Posts
    123
    τοτε προφανως αποτελει προβλημα...

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2007
    Posts
    809
    Καλησπερα.Μια ανακουφιση που μπορεις να νιωσεις ειναι οτι δεν εισαι ο μοναδικος ανθρωπος σε αυτο το πλανητη που φοβαται κατι τετοιο.Ολοι μας ανεξαιρετως φοβαμαστε κατι τετοιο.Το οτι το σκεφτεσαι συνεχως ισως να φταιει και για τους θανατους που εζησες.Ο θανατος ειναι η χειροτερη ειδηση που μπορεις να ακουσεις,οσο δυνατος κι αν εισαι εκεινη ακριβως την στιγμη σε λυγιζει.Σε αλλους διαρκει πολυ σε αλλους οχι.Ειναι λογικο να το σκεφτεσαι ομως οχι να ζεις μεσα απο αυτο.Απο εκει και επειτα αποτελει προβλημα..Η μονη σου αμυνα σε αυτη την περιεργη σκεψη του θανατου ειναι η ζωη.Κοντρα σ\'αυτον ειναι η ζωη.Να ζεις!Η ειδηση του θανατου αν την δεις απο πολλες πλευρες καπου βαθια υπαρχει και ενας σκοπος.Να σε πεισμωνει να ζησεις οσο ειναι νωρις.Κανε αυτη την φοβια σου φως για κατι καινουργιο..μονο ετσι θα την πολεμησεις.
    Καποτε διαβασα καπου οτι ενας ανθρωπος φοβοταν τοσο πολυ το θανατο γιατι ζουσε τοσο εντονα και δεν ηθελε να του χαλασει τα σχεδια του..Ειναι καλυτερα να φοβασαι μην τυχον δεν ζησεις,παρα ποτε θα ερθει αυτος.Οσο για τον φοβο σου για δικα σου ατομα,ξερει ειναι φρικτο σαν ιδεα.Κανεις δεν θελει να χασει δικο του ατομο,κανεις!Ομως με το να το σκεφτεσαι και παλι δεν ζεις.Εχω βιωσει θανατο πατερα μιας φιλης μου και η δυναμη που απεκτησε απο κατι τετοιο ηταν στα ματια μου κατι πολυ πολυ μεγαλο.Δεν πιστευα ποσο δυναμη ειχε να μπορει να μου μιλα γιαυτον,ενω εγω δακρυζα.Ο θανατος δεν ειναι τιποτα απο ενα κλεισιμο των ματιων.
    Δεν μπορει να νικησει την ψυχη σου!!!
    καλη δυναμη
    "...και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο, την μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα."

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2006
    Posts
    1,416
    Ολοι τον φοβόμαστε τον θάνατο.Και για τον εαυτό μας και για τα αγαπημένα μας πρόσωπα.Αλλά δεν οφελεί σε τίποτα το να το σκεφτόμαστε συνέχεια.Αλλωστε δεν μπορούμε να το αποτρέψουμε,μόνο θα βασανιζόμαστε με αυτές τις σκέψεις.

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2007
    Posts
    133
    mallon den prepei na miliso alla tha miliso...!
    ego an pote xaso tin oikogeneia mou tha pethano. kiriolektoo! an zo mexri simera k den tous exo pei leksi gia to ti pernao einai epeidi tous iperagapao k den thelo na tous kano na niosoun asxima. pane xronia apo tote pou apofasisa oti oso zo tha zo giautous k mono autous... tora alles stigmes skeftomai oti thelo na autoktoniso, ipomoni kano poli para poli ipomoni k epimoni k auto sigkratisi k oti allo! ma poia eimai telospanton?!?! telospanton ithela na po oti tous exo tromeri adinamia! na fantasteis simera pali den efaga epeidi skeftika oti apo septembrio tha tous ksanaxaso gia treis-4 mines... e auto me apoteleiose...piga stin toualeta k arxisa na klaio...
    ma tous agapaooo!

  8. #8
    Member
    Join Date
    Apr 2007
    Posts
    99
    Originally posted by m1
    Δε ξέρω. Ίσως είναι φυσιολογικό μέχρι ένα σημείο. Αλλά όταν σε βασανίζει συχνά και δε σ΄αφήνει να ευτυχίσεις στη ζωή σου, τι γίνεται;
    Λες ότι πρέπει να αλλάξεις τρόπο σκέψης γιατί αυτός σε έχει κάνει δυστυχισμένο. Μόνος σου έχεις βρει τη λύση. Ξέρεις ότι με το να το σκέφτεσαι συνέχεια το μόνο που καταφέρνεις είναι να βασανίζεται. Οπότε τι μένει; Να πάψεις να το σκέφτεσαι. Όταν σου έρχεται η σκέψη του θανάτου, σκέψου εκείνη την ώρα ότι αυτό σε έχει κουράσει και δε θες άλλο να κουράζεσαι άδικα

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2005
    Posts
    4,999
    Εχασα τη μητερα μου οταν ημουν δεκα χρονων. Το θεμα της απωλειας απο τοτε ηταν παρον στη σκεψη μου.
    Εχω να σου πω τα εξης λοιπον,τα οποία με βοηθησαν εμενα.
    Πρωτον, οσες φορες και να \"προετοιμασεις\" τον εαυτο σου για ενα τετοιο ενδεχομενο, τιποτα δεν μπορει να σε γλυτωσει απο το σοκ και την απογνωση που βιωνεις οταν συμβαινει στην πραγματικοτητα.. Πιο απλα, οι προβες, μεσω αρνητικων σκεψεων, δεν εχουν καμια αλλη σημασια, περα απο το να κανουν πιο αφορητο το παρον σου. Δεν σε προετοιμαζουν για εκεινη τη στιγμη.
    Δευτερον. Πολλες απο τις προβλεψεις που μπορει να κανει καποιος ως προς τον τροπο αντιμετώπισης παλι, μπορει να αποδειχτουν εσφαλμενες. Ο ανθρωπος εχει πολλη δυναμη μεσα του,αρκετη για να ερχεται αντιμετωπος με \"τα σκληρα δεδομενα της υπαρξης\". Με καποιον μαγικο τροπο, εκεινες τις στιγμες που πραγματικα ερχομαστε σε επαφη με τον πονο και την απογνωση, ειναι πιθανο να ανακαλυψουμε στοιχεια δυναμης και κουραγιου μεσα μας που αγνοουσαμε πιο πριν. Κι ετσι οταν ακουω να λεει καποιος \"δε θα το αντεχα αυτο\" σκεφτομαι\"ναι,εκ του ασφαλους δε θα το αντεχες. Καμια φορα ομως πρεπει να πεσουμε στο νερο και τοτε θα κολυμπησουμε κιολας\".
    Αυτα σαν σκεψεις. Απο εκει και περα, η σκεψη μοιαζει νασε εγκλωβιζει. Θα σου προτεινα οποτε παρουσιαστουν πιο ευνοικες συνθηκες να πας σε καποιον ειδικο. Μπορεις να παρεις πολλη βοηθεια.
    Φιλικα

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2007
    Posts
    380
    To βρήκα στο ιντερνετ. Σας το παραθέτω αυτούσιο

    Ο Ήρωας κι ο Φόβος

    Κρατούσε την ασπίδα με ανοιχτό το δεξί χέρι έχοντας τον αντίστοιχο ώμο γερμένο προς τα εμπρός. Στο αριστερό του χέρι κρατούσε σφικτά το σπαθί. Το κεφάλι, ενδιάμεσα του σπαθιού και της ασπίδας γερμένο προς τα εμπρός στρατηγικά να βλέπει κάπου ενδιάμεσα προς τα κάτω, για να μπορεί να κοιτάζει παντού. ‘Άφησε τη δεξιά του πατούσα να γλιστρήσει αργά προς το πλάι ανοίγοντας ένα μικρό αυλάκι στη σκόνη.

    Τώρα πια δεν ακουγόταν τίποτα. Μόνο ο μουντός ήχος κάθε φορά που έσταζε σταγόνα-σταγόνα το αίμα του κάτω στη σκόνη από το σπαθί και την ασπίδα του, που ολοένα γινόταν γρηγορότερος.
    Ακίνητος με τα μάτια του τώρα γουρλωμένα κοίταζαν με κοφτές κινήσεις μία κάτω, μία αριστερά, μία μπροστά, μια δεξιά...

    Σήμερα είναι η μέρα που πρέπει να τον νικήσει, να τον αποτελειώσει, να τον σκοτώσει...μία και καλή.

    Θυμήθηκε την πρώτη φορά που βρέθηκαν αντίκρυ. Ήταν τότε που μόλις είχε χάσει τον σύντροφό του και παιδί τότε, αμάθητος απ τη ζωή, τον εμπιστεύθηκε και δεχόταν την καθοδήγησή του και χωρίς να το καταλάβει, υποτάχθηκε σ’ αυτόν. Χωρίς να το καταλάβει, του είχε ανοίξει την πόρτα του μυαλού του και θρονιάστηκε μέσα κυβερνώντας τα πάντα, μέχρι και την όρασή του. Έβλεπε τα πάντα μέσα από το μάτι του...το μάτι του Φόβου.

    Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν. Πήρε το σπαθί και την ασπίδα με τα μυώδη μπράτσα του και με τα σανδάλια που του χάρισε ο Ερμής πέταξε εκεί που θα τον έβρισκε...

    Στο παλάτι του φόβου τον υποδέχτηκε μια γοητευτική γυναίκα με μεθυστικό άρωμα και του πρόσφερε κρασί. Το άρωμά της γινόταν ολοένα και πιο μεθυστικό, και με γλυκόλογα τον σαγήνευε. Στη συνέχεια πήγε πιο κοντά του να τον χαϊδέψει μα μόλις ένιωσε το κρύο άγγιγμά της την έσπρωξε μακριά του. Τότε κατάλαβε ότι είχε μπροστά του την αμφισβήτηση και με αστραπιαίες κινήσεις της έκοψε το κεφάλι. Στη συνέχεια πάλεψε και σκότωσε και την μικρότερη αδελφή της την αβεβαιότητα και ελευθέρωσε τις 2 φυλακισμένες. Την αυτοπεποίθηση και την ξαδέλφη της τη σιγουριά που αφού του έδειξαν τον δρόμο για να βρεθεί αντιμέτωπος με το φόβο τον προειδοποίησαν για τη μνήμη.

    Αφού στον δρόμο του αντιμετώπισε τέρατα και γίγαντες, βρήκε μια γριά να κάθεται μπροστά από μία μεγάλη πόρτα, σαν να τον περίμενε. Τότε αυτός κοντοστάθηκε μα δίχως να προλάβει να σκεφτεί ποια ήταν τότε η γριά άνοιξε αμίλητη την πόρτα όπου χιλιάδες λυσσασμένα σκυλιά όρμησαν επάνω του να τον κατασπαράξουν. Πάλευε για ώρες, μετά έγιναν εβδομάδες, που μετά έγιναν μήνες, μέχρι που οι κραυγές του πόνου του ξύπνησαν τη λογική του, που τον βοήθησε να καταλάβει ότι τα σκυλιά αυτά ήταν οι μνήμες του και ότι δεν μπορούσε, δεν έπρεπε να τις σκοτώνει, έπρεπε να βρει τον τρόπο να συμφιλιωθεί μαζί τους και να τις χρησιμοποιήσει υπέρ του. Να τον βοηθήσουν για το μέλλον.

    Τότε άφησε τα χέρια του να κρεμαστούν κάτω και πέταξε με τα σανδάλια του Ερμή τόσο ψηλά, όσο χρειαζόταν για να κοιτάει από ψηλά τα σκυλιά χωρίς να μπορούν να του επιτεθούν. Τότε τα σκυλιά άλλαξαν μορφή, έγιναν στιγμές, αναμνήσεις, άρχισε και τα αναγνώριζε, έβλεπε στιγμές της ζωής του όμορφες, όταν έπαιζε με τους φίλους του στους κάμπους, είδε τα χάδια της μάνας του, τις νουθεσίες του πατέρα, τις αδικίες των αγνώστων, τα πισώπλατα κτυπήματα των «φίλων», τον θάνατο του αγαπημένου του συντρόφου. Είδε την ζωή του όλη να τον κοιτάζει κατάματα. Είδε τον εαυτό του να μεταλλάσσεται στην πορεία της ζωής του. Είχε πλέον τη δύναμη του Ηρακλή, το πανούργο μυαλό του Οδυσσέα την αποφασιστικότητα και την αθανασία του Αχιλλέα, ήταν έτοιμος να τον αντιμετωπίσει.

    ...Σήμερα είναι η μέρα που πρέπει να τον νικήσει, να τον αποτελειώσει, να τον σκοτώσει...μία και καλή.

    Τώρα πλέον σχεδόν άκουγε τις ανάσες του σε όλες τις κατευθύνσεις σαν το σφύριγμα του ανέμου, ένιωθε την παρουσία του με το ρίγος που διαπερνούσε τη ραχοκοκαλιά του. Εξακολουθούσε να κοιτάει προς τα κάτω και προσπαθούσε να αισθανθεί που είναι. Με αστραπιαίες κινήσεις κτυπάει το βαρύ σπαθί του για να τον πετύχει, μα μάταια. Μέρες ολόκληρες πάλευε χωρίς αντίπαλο, χωρίς κτυπήματα σε σάρκα, μόνο σε πέτρες και τοίχους...
    Το ρίγος και τα σφυρίγματα όλο κι άλλαζαν κατευθύνσεις...η μάχη αυτή τον εξουδετέρωνε, άρχισε να νοιώθει αδύναμος...σε ένα γύρισμα του σπαθιού του έπεσε στο έδαφος και σωριάστηκε στις λάσπες από το αίμα του. Τώρα πια δεν μπορούσε να σηκωθεί από την εξάντληση και σωριασμένος όπως ήταν στη γωνία.
    Ήταν τότε που ο φόβος βρήκε την ευκαιρία και εμφανίστηκε...φορούσε ένα μαύρο μανδύα και έβλεπες μόνο τα μάτια του...τα λευκά διαπεραστικά μάτια του που κοιτούσαν κατ ευθείαν στη ψυχή σου... και όμως, δεν τον κοίταζε, απλά τον έβλεπε...

    Τότε ο ήρωας σωριασμένος στο έδαφος όπως ήταν, αντιμέτωπος με το φόβο για δεύτερη φορά στη ζωή του, ξαφνικά τα κατάλαβε όλα. Κατάλαβε ότι δεν μπορεί να σκοτώσει το φόβο, θα πρέπει να τον υποτάξει, θα πρέπει να τον υποτάσσει κάθε φορά που βρίσκονται αντιμέτωποι, θα πρέπει να τον νικάει κάθε φορά, για πάντα. Τότε μια ρυτίδα εμφανίστηκε στο δεξί του μάγουλο, κάτι σαν ένα στραβό χαμόγελο, σηκώθηκε όρθιος αφήνοντας το σπαθί και την ασπίδα να πέσουν στο έδαφος και κοίταξε τον φόβο κατευθείαν στα μάτια με βλέμμα που έβγαζε φωτιές. Για πρώτη φορά είδε τον φόβο να φοβάται, να μικραίνει, να γίνεται ένα παιδάκι αβοήθητο, έγινε ο ίδιος ο φόβος του φόβου του!

    Ξαφνικά καθάρισε το μυαλό του από όλα τα αρνητικά, όλες τις φοβίες, όλες τις αμφισβητήσεις που είχε για τον εαυτό του, για τη ζωή του. Ήξερε τι να κάνει...

  11. #11
    Junior Member
    Join Date
    Jul 2007
    Posts
    4
    Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ!
    Ήδη νιώθω πολύ καλύτερα. Ίσως φταίει που ξεπέρασα και το άγχος και τη στενοχώρια των πρηγούμενων ημερών. Γιατί αυτές κυρίως τις μέρες κάνω αρνητικές σκέψεις και με πιάνει ο φόβος. Την επόμενη φορά θα σκέφτομαι όλα αυτά που γράψατε και ελπίζω σιγά-σιγά να ξεπεραστεί πιο ανώδυνα.
    Ξέρω ότι ουσιαστικά είναι ανώφελο να σκέφτομαι έτσι. Υπομονή κι επιμονή σε όλους μας λοιπόν.

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2005
    Posts
    2,494
    m1,
    δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να μη πέρασε η σκέψη από το μυαλό του ότι μπορεί κάποια μέρα να χάσει ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να μην είπε \"δε θα το άντεχα\". Συμφωνώ απόλυτα με τη φίλη μου τη weird.
    Παρόλο που όλοι ξέρουμε ότι το πιο \"φυσιολογικό\" είναι αυτό, να φύγουν πρώτα οι γονείς μας και μετά εμείς, παρόλο που ξέρουμε πόσο \"φυσιολογικό\" είναι αυτό, γιατί το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος, πολλοί δεν μπορούμε να το αποδεχτούμε. Και βάζω μέσα σε αυτούς τους πολλούς κι εμένα. Και είναι πολύ ανθρώπινο αυτό.

    Είμαι 28 και παρόλο που έχασα το μπαμπά μου πριν από 8 μήνες και ήξερα ότι πλησίαζε το τέλος από πριν, δεν μπορούσα με τίποτα να το δεχτώ και να σκεφτώ πως θα ήμουν \"μετά\". Ούτε και τώρα το έχω δεχτεί. Δε σου λέω ότι όλα τελικά ήταν πιο εύκολα ή πιο τραγικά. Δεν έχει νόημα να σου περιγράψω το μετά γιατί εσύ είσαι στο τώρα και έχεις το θείο δώρο να το ΖΕΙΣ. Ούτε προσπαθώ να σου πω ότι πρέπει να προετοιμάζεσαι για τέτοιο ενδεχόμενο. Κανείς δεν μπορεί να προετοιμαστεί.

    Μετέτρεψε το φόβο σου σε αγάπη για τη ζωή. Όταν έμαθα για την κατάσταση του μπαμπά μου και μετά από αρκετό καιρό είδα ότι δεν ήταν και πολλά στο χέρι μου να κάνω κάτι για να την αλλάξω, αποφάσισα να ζήσω όσο πιο καλά μπορούσα μαζί του, να του δείξω όλη την αγάπη μου. Και τώρα στο παρόν, εύχομαι να είχα κι άλλο χρόνο, να κάνω ότι δεν έκανα όλα αυτά τα χρόνια. Ποτέ δεν είναι αρκετός ο χρόνος με τα αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουν φύγει.

    Γι\' αυτό σκέψου: με το να φοβάσαι συνεχώς ότι κάτι κακό θα γίνει ΔΕ ΖΕΙΣ με τους αγαπημένους σου. Σκέψου αυτή τη φοβία σου σα χάρισμα γιατί κάποιοι ξεχνάνε αυτούς που έχουν δίπλα τους και αναλώνουν το χρόνο τους σε ανούσια πράγματα νομίζοντας όλους τους δικούς τους δεδομένους.

    Σκέψου τη σα χάρισμα και νίκησέ τη μετατρέποντας σε αγάπη για τη ζωή. Ζήσε μαζί τους και απόλαυσε κάθε στιγμή.

  13. #13
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2006
    Posts
    1,416
    Μια φράση από τη σειρά \"στο παρα πέντε\" : Τον θάνατο δεν κατάφερε κανείς να τον νικήσει.Το θέμα είναι να κερδίσουμε τη ζωή.

  14. #14
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2007
    Posts
    380
    Originally posted by ex_hus
    To βρήκα στο ιντερνετ. Σας το παραθέτω αυτούσιο

    Ο Ήρωας κι ο Φόβος

    Κρατούσε την ασπίδα με ανοιχτό το δεξί χέρι έχοντας τον αντίστοιχο ώμο γερμένο προς τα εμπρός. Στο αριστερό του χέρι κρατούσε σφικτά το σπαθί. Το κεφάλι, ενδιάμεσα του σπαθιού και της ασπίδας γερμένο προς τα εμπρός στρατηγικά να βλέπει κάπου ενδιάμεσα προς τα κάτω, για να μπορεί να κοιτάζει παντού. ‘Άφησε τη δεξιά του πατούσα να γλιστρήσει αργά προς το πλάι ανοίγοντας ένα μικρό αυλάκι στη σκόνη.

    Τώρα πια δεν ακουγόταν τίποτα. Μόνο ο μουντός ήχος κάθε φορά που έσταζε σταγόνα-σταγόνα το αίμα του κάτω στη σκόνη από το σπαθί και την ασπίδα του, που ολοένα γινόταν γρηγορότερος.
    Ακίνητος με τα μάτια του τώρα γουρλωμένα κοίταζαν με κοφτές κινήσεις μία κάτω, μία αριστερά, μία μπροστά, μια δεξιά...

    Σήμερα είναι η μέρα που πρέπει να τον νικήσει, να τον αποτελειώσει, να τον σκοτώσει...μία και καλή.

    Θυμήθηκε την πρώτη φορά που βρέθηκαν αντίκρυ. Ήταν τότε που μόλις είχε χάσει τον σύντροφό του και παιδί τότε, αμάθητος απ τη ζωή, τον εμπιστεύθηκε και δεχόταν την καθοδήγησή του και χωρίς να το καταλάβει, υποτάχθηκε σ’ αυτόν. Χωρίς να το καταλάβει, του είχε ανοίξει την πόρτα του μυαλού του και θρονιάστηκε μέσα κυβερνώντας τα πάντα, μέχρι και την όρασή του. Έβλεπε τα πάντα μέσα από το μάτι του...το μάτι του Φόβου.

    Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν. Πήρε το σπαθί και την ασπίδα με τα μυώδη μπράτσα του και με τα σανδάλια που του χάρισε ο Ερμής πέταξε εκεί που θα τον έβρισκε...

    Στο παλάτι του φόβου τον υποδέχτηκε μια γοητευτική γυναίκα με μεθυστικό άρωμα και του πρόσφερε κρασί. Το άρωμά της γινόταν ολοένα και πιο μεθυστικό, και με γλυκόλογα τον σαγήνευε. Στη συνέχεια πήγε πιο κοντά του να τον χαϊδέψει μα μόλις ένιωσε το κρύο άγγιγμά της την έσπρωξε μακριά του. Τότε κατάλαβε ότι είχε μπροστά του την αμφισβήτηση και με αστραπιαίες κινήσεις της έκοψε το κεφάλι. Στη συνέχεια πάλεψε και σκότωσε και την μικρότερη αδελφή της την αβεβαιότητα και ελευθέρωσε τις 2 φυλακισμένες. Την αυτοπεποίθηση και την ξαδέλφη της τη σιγουριά που αφού του έδειξαν τον δρόμο για να βρεθεί αντιμέτωπος με το φόβο τον προειδοποίησαν για τη μνήμη.

    Αφού στον δρόμο του αντιμετώπισε τέρατα και γίγαντες, βρήκε μια γριά να κάθεται μπροστά από μία μεγάλη πόρτα, σαν να τον περίμενε. Τότε αυτός κοντοστάθηκε μα δίχως να προλάβει να σκεφτεί ποια ήταν τότε η γριά άνοιξε αμίλητη την πόρτα όπου χιλιάδες λυσσασμένα σκυλιά όρμησαν επάνω του να τον κατασπαράξουν. Πάλευε για ώρες, μετά έγιναν εβδομάδες, που μετά έγιναν μήνες, μέχρι που οι κραυγές του πόνου του ξύπνησαν τη λογική του, που τον βοήθησε να καταλάβει ότι τα σκυλιά αυτά ήταν οι μνήμες του και ότι δεν μπορούσε, δεν έπρεπε να τις σκοτώνει, έπρεπε να βρει τον τρόπο να συμφιλιωθεί μαζί τους και να τις χρησιμοποιήσει υπέρ του. Να τον βοηθήσουν για το μέλλον.

    Τότε άφησε τα χέρια του να κρεμαστούν κάτω και πέταξε με τα σανδάλια του Ερμή τόσο ψηλά, όσο χρειαζόταν για να κοιτάει από ψηλά τα σκυλιά χωρίς να μπορούν να του επιτεθούν. Τότε τα σκυλιά άλλαξαν μορφή, έγιναν στιγμές, αναμνήσεις, άρχισε και τα αναγνώριζε, έβλεπε στιγμές της ζωής του όμορφες, όταν έπαιζε με τους φίλους του στους κάμπους, είδε τα χάδια της μάνας του, τις νουθεσίες του πατέρα, τις αδικίες των αγνώστων, τα πισώπλατα κτυπήματα των «φίλων», τον θάνατο του αγαπημένου του συντρόφου. Είδε την ζωή του όλη να τον κοιτάζει κατάματα. Είδε τον εαυτό του να μεταλλάσσεται στην πορεία της ζωής του. Είχε πλέον τη δύναμη του Ηρακλή, το πανούργο μυαλό του Οδυσσέα την αποφασιστικότητα και την αθανασία του Αχιλλέα, ήταν έτοιμος να τον αντιμετωπίσει.

    ...Σήμερα είναι η μέρα που πρέπει να τον νικήσει, να τον αποτελειώσει, να τον σκοτώσει...μία και καλή.

    Τώρα πλέον σχεδόν άκουγε τις ανάσες του σε όλες τις κατευθύνσεις σαν το σφύριγμα του ανέμου, ένιωθε την παρουσία του με το ρίγος που διαπερνούσε τη ραχοκοκαλιά του. Εξακολουθούσε να κοιτάει προς τα κάτω και προσπαθούσε να αισθανθεί που είναι. Με αστραπιαίες κινήσεις κτυπάει το βαρύ σπαθί του για να τον πετύχει, μα μάταια. Μέρες ολόκληρες πάλευε χωρίς αντίπαλο, χωρίς κτυπήματα σε σάρκα, μόνο σε πέτρες και τοίχους...
    Το ρίγος και τα σφυρίγματα όλο κι άλλαζαν κατευθύνσεις...η μάχη αυτή τον εξουδετέρωνε, άρχισε να νοιώθει αδύναμος...σε ένα γύρισμα του σπαθιού του έπεσε στο έδαφος και σωριάστηκε στις λάσπες από το αίμα του. Τώρα πια δεν μπορούσε να σηκωθεί από την εξάντληση και σωριασμένος όπως ήταν στη γωνία.
    Ήταν τότε που ο φόβος βρήκε την ευκαιρία και εμφανίστηκε...φορούσε ένα μαύρο μανδύα και έβλεπες μόνο τα μάτια του...τα λευκά διαπεραστικά μάτια του που κοιτούσαν κατ ευθείαν στη ψυχή σου... και όμως, δεν τον κοίταζε, απλά τον έβλεπε...

    Τότε ο ήρωας σωριασμένος στο έδαφος όπως ήταν, αντιμέτωπος με το φόβο για δεύτερη φορά στη ζωή του, ξαφνικά τα κατάλαβε όλα. Κατάλαβε ότι δεν μπορεί να σκοτώσει το φόβο, θα πρέπει να τον υποτάξει, θα πρέπει να τον υποτάσσει κάθε φορά που βρίσκονται αντιμέτωποι, θα πρέπει να τον νικάει κάθε φορά, για πάντα. Τότε μια ρυτίδα εμφανίστηκε στο δεξί του μάγουλο, κάτι σαν ένα στραβό χαμόγελο, σηκώθηκε όρθιος αφήνοντας το σπαθί και την ασπίδα να πέσουν στο έδαφος και κοίταξε τον φόβο κατευθείαν στα μάτια με βλέμμα που έβγαζε φωτιές. Για πρώτη φορά είδε τον φόβο να φοβάται, να μικραίνει, να γίνεται ένα παιδάκι αβοήθητο, έγινε ο ίδιος ο φόβος του φόβου του!

    Ξαφνικά καθάρισε το μυαλό του από όλα τα αρνητικά, όλες τις φοβίες, όλες τις αμφισβητήσεις που είχε για τον εαυτό του, για τη ζωή του. Ήξερε τι να κάνει...
    Δε το σχολίασε κανείς το κειμενάκι......
    Ναι το ξέρω είναι μεγάλο αλλά δε τα λέει ωραία????
    Είπα να το ξαναανεβάσω

  15. #15
    Junior Member
    Join Date
    Jul 2007
    Posts
    4
    Originally posted by anwnimi
    Γι\' αυτό σκέψου: με το να φοβάσαι συνεχώς ότι κάτι κακό θα γίνει ΔΕ ΖΕΙΣ με τους αγαπημένους σου. Σκέψου αυτή τη φοβία σου σα χάρισμα γιατί κάποιοι ξεχνάνε αυτούς που έχουν δίπλα τους και αναλώνουν το χρόνο τους σε ανούσια πράγματα νομίζοντας όλους τους δικούς τους δεδομένους.

    Σκέψου τη σα χάρισμα και νίκησέ τη μετατρέποντας σε αγάπη για τη ζωή. Ζήσε μαζί τους και απόλαυσε κάθε στιγμή.
    Αυτό δεν το είχα σκεφτεί ομολογουμένως! Πάντως νομίζω ότι οι φοβίες μου αυτές έχουν να κάνουν κυρίως με το ότι είμαι πολύ προσκολλημένη στους δικούς μου. Άλλωστε είμαι 27 και δεν έχω φύγει από κοντά τους ποτέ. Μόνο για δουλειές και διακοπές. Δεν σπούδασα δηλαδή, μιας και βρήκα δουλειά στο δημόσιο σχεδόν αμέσως μετά το σχολείο. Εδώ και λίγους μήνες έχω αρραβωνιαστεί, αλά με φοβίζει η σκέψη ότι θ΄αφήσω το σπίτι μου και τους δικούς μου και θα πάω να ζήσω αλλού. Υπερβολικό δεν είναι; Υπάρχουν μέρες που δε με νοιάζει κι ανυπομονώ ν΄αρχίσω μια νέα ζωή με τον αρραβωνιαστικό μου, αλλά άλλες μέρες νιώθω ότι δε θέλω ν΄αφήσω τους γονείς μου μόνους τους, αλλά να μείνω και να τους προσέχω. Τι θα κάνω πια;;;

Page 1 of 2 12 LastLast

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •