πάλι άγχος!

[katharmataki]

Φίλη μου καλή, δεν ξέρω αν σε παρηγορεί αλλά περνάω τα ίδια και χειρότερα με σενα. Εμμονές που έρχονται, φευγουν και ξανάρχονται...και φυσικά ούτε λόγος για μια νορμαλ ζωη, νορμαλ τροπος του λεγειν, όπως τελοσπαντων περνάνε οι άνθρωποι που δεν έχουν αυτα τα προβληματα. Παλιότερα ξέρεις μαστίγωνα τον εαυτό μου για όλα αυτα που σκέφτομαι και που χαραμίζουν τη ζωή μου. Τωρα προσπαθω να το αποδεχθω, ξερω οτι μαλλον θα το χω μεχρι να πεθανω....το μόνο που με απογοητεύει είναι το ζήτημα της επιβίωσης. Πως δηλαδή θα τα βγάλουμε περα στη ζωη, οικονομικά εννοω. Δε γαμιέται, οτι ειναι να γινει ας γινει, στην τελικη ενα πιατο φαι καπου θα το βρουμε, σε κανα φιλο, γειτονα, συγγενή, σε καμια ενορια......
Τεσπα ειναι δυσκολο το ολο θεμα, θελει ηρεμη προσεγγιση, γιατι με πιεση δε βγαινει τίποτα.

[kara]

Γεια σας!Είμαι καινούριο μέλος καθώς πρόσφατα ανακάλυψα αυτόν τον χώρο συζήτησης και είναι και η πρώτη φορά που μοιράζομαι σκέψεις σε διαδικτυακό τόπο.'Οταν διάβασα αυτά που γράφετε για πρώτη φορά ένιωσα ότι δεν είμαι μόνη μου και ταυτόχρονα μια μεγάλη θλίψη γιατί διαπίστωσα ότι τελικά πάρα πολλοί από μας υποφέρουν υποφέρουν απο κρίσεις πανικού, φοβίες και μόνιμες αρνητικές σκέψεις.Όλα ξεκίνησαν πριν τρια χρόνια με τη γέννηση του γιού μου , παρέμεινα στο νοσοκομείο για δύο μήνες περίπου με προβλήματα στην εγκυμοσύνη και γέννησα το μικρό πρόωρο για την ακρίβεια επτά μηνών με αποτέλεσμα να χρειαστεί να παραμείνει σε θερμοκοιτίδα περίπου τριάντα πέντε μέρες.Ευτυχώς για το μικρό μου όλα πήγαν ανέλπιστα καλά και τώρα είναι ένα υγιέστατο τρίχρονο, εγώ όμως όταν πήρα εξιτήριο είχα χάσει τον εαυτό μου και από τότε προσπαθώ να τον ξαναβρώ. Βγήκα με τρελες σκέψεις ότι θα πεθάνω, ότι κάτι έχω και δεν το βρήκαν οι γιατροί και κάπως έτσι ξεκίνησε το δικό μου πρόβλημα.Σε ένα διάστημα δύο χρόνων επισκέφτηκα όλες τις ειδικότητες γιατρών - εννοείται πάνω από μια φορά- πάντα με τη βεβαιότητα ότι τώρα πραγματικά κάτι έχω.Ο παραμικρός πόνος είναι καρκίνος, το ελαφρύ μούδιασμα στο χέρι εγκεφαλικό,το πλάκωμα στο στήθος έμφραγμα και για να μη σας κουράζω γιατί είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνετε απόλυτα , ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού, οι σωματοποιήσεις του άγχους, η παραίτηση από τα πάντα γιατί νομίζω ότι ποτέ δε θα ξαναγίνω αυτή που ήμουν.Κάπου εκεί ξεκίνησα και τις συνεδρίες με ψυχολόγο, πήγαινα συστηματικά για ενάμιση χρόνο και μπορώ να πω ότι με βοήθησε αρκετά μειώνοντας όλα τα παραπάνω αλλά τίποτα μόνιμο, υπάρχουν πλέον περίοδοι στη ζωή μου που είμαι καλά και μετά έρχεται μια υποτροπή και μου θυμίζει ότι δεν ξεπέρασα τίποτα.Μια τέτοια περίοδο διανύω και τώρα , φοβάμαι να κάνω πράγματα, σχεδόν φοβάμαι να βγω από το σπίτι και απλά δε ζω...με το ζόρι είμαι επαρκής μάνα.Απλά φοβάμαι τα πάντα , ακόμη και τις ευχάριστες στιγμές δε μπορώ να ζήσω γιατί νιώθω ότι μετά θα γίνει κάτι κακό...

[zouzounitsaaa]

σας καταλαβαινω όλες/όλους έχουμε τις ίδιες εμμονές.το θέμα είναι οτι πλέον δεν μπορώ να το διαχειριστώ.πριν 2 μήνες που ήμουν καλά και δεν είχε ξαναβγεί αυτό το άγχος ήμουν στη κοσμάρα μου.προσπαθώ να βρω τι με άγχωσε τόσο κ μου βγαίνει έτσι παλι.εντωμεταξύ το κ'ολλημα με το σύνδρομο σεροτονίνης εκεί μένει στο μυαλό.να σας πω να γελάσετε.φοβάμαι να κάνω σεξ,να βγω στον ήλιο επειδή ανεβαίνει η σεροτονίνη μη τυχόν το πάθω.γελοιότητες.

[kara]

Δεν ξέρω zouzounitsaaa αν σε βοηθάει καθόλου αλλά μια φράση της ψυχολόγου μου μου έχει μείνει στο μυαλό...είχε πει όλες οι εμμονές/φοβίες εμφανίζονται ξαφνικά σε περιόδους που είμαστε ή νομίζουμε πως είμαστε καλύτερα.Δε σου έχει τύχει ποτέ να περάσεις όμορφα και χαλαρά και αμέσως μετά να σε πιάσει μια κρίση άγχους???

[zouzounitsaaa]

ναι μα ήμουν τελείως καλά...μη σας πω ακόμα πιστευω οτι θα πάθω ή οτι έχω το σύνδρομο σεροτονίνης.πλέον εμφανίζω και συμπτώματα.ρίγος,δέκατα,τρ� �μουλο.και είμαι σίγουρη οτι είναι απο αυτό.πφφφφφφφφ θα τρελαθώ!!!!!!!!