Μια περίπτωση Bullying

[Vaexianis]

Είναι στιγμές που χάνουμε το μυαλό μας γιατί η λογική μας παίζει άγριο παιχνίδι, είναι μέρες που αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια, τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε, τις χαρές που βιώσαμε. Είναι ώρες που μια κραυγή απελπισίας σκεπάζει τη νοσταλγία μας, αφήνοντας μας έτσι κενούς από ζωή, στεγνούς από ελπίδα.

Ο καιρός έφτασε για τη γνωστοποίηση του προσωπικού μου δράματος, με σκοπό βέβαια να προβληματίσω τον αναγνώστη και να τον παροτρύνω να σκεφτεί συνειδητά για ορισμένα προβλήματα που από την ίδια την φύση τους παραγκωνίζονται από την αδιαφορία που τους δείχνει η κοινωνία. Επιπλέον μέσω της παραστατικής αφήγησής μου στοχεύω στην βελτίωση της ψυχοσωματικής μου υγείας, με το να μοιραστώ τα ψυχικά μου τραύματα. Το παρακάτω κείμενο ως ένα είδος ψυχανάλυσης ευελπιστώ ότι θα συμβάλλει στην πνευματική μου απελευθέρωση καθώς και στη συμπαράσταση όσων συνανθρώπων μου έζησαν κάτι παρόμοιο.

Αρχικά αισθάνομαι την ανάγκη να σημειώσω ότι η παρακάτω μαρτυρία ζωής γράφεται με πόνο ψυχής, διότι προσπαθώ να ξαναθυμηθώ τις βασανιστικές εκείνες στιγμές που ο φόβος και η θλίψη κυριαρχούσαν.

Είμαι πεπεισμένος ότι το μεγαλύτερο μέρος των αναγνωστών θα νομίζει ότι τα προβλήματά μου πηγάζουν από κάποια προβληματική οικογένεια. Εδώ έρχομαι όμως να τους διαψεύσω λέγοντας και τονίζοντας ότι μεγάλωσα σε μια πολύ υγιής οικογένεια όπου οι γονείς μου συμπεριφέρονταν αρμονικά μεταξύ τους προσπαθώντας να βοηθήσει ο ένας το άλλον. Και οι δύο γονείς μου, μου έδειχναν πάντα την αγάπη τους και μου πρόσφεραν τα πάντα από πνευματικά και υλικά αγαθά. Μου έδιναν και συνεχίζουν να μου παρέχουν τα πάντα.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το ταξίδι στην άβυσσο του μυαλού μου. Στην αρχή της παιδικής μου ηλικίας όλα κυλούσαν αρμονικά, θυμάμαι ότι ήμουν ένα φυσιολογικό ζωηρό παιδί με πολύ ενέργεια μέσα του. Ο εφιάλτης που θα ζήσω στη συνέχεια άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά με το που με γράψανε οι γονείς μου στο νηπιαγωγείο. Θυμάμαι τη στιγμή της πρώτης μέρας που δεν ήθελα να πάω σχολείο, διότι φάνταζε για μένα κάτι το φοβερό (ίσως η έκτη αίσθηση μου να ήθελε να με προειδοποιήσει για το τι θα επακολουθήσει).
Ας πάμε όμως κατευθείαν στο ζουμί της ιστορίας για να εντοπίσουμε τη ρίζα του προβλήματος. Λόγω του ότι ήμουν λίγο ζωηρός, (αλλά βέβαια πάντα με καλή προδιάθεση) μου άρεσε να κάνω γκριμάτσες και αστεία στα άλλα παιδιά. Εκεί είναι που τα παιδιά παρεξηγήσανε τη συμπεριφορά μου και με θεωρούσαν ως χαζούλη. Ταυτόχρονα όμως οι γονείς μου, μου είχαν διδάξει να μην μαλώνω ποτέ με τα άλλα παιδιά και να ζητάω πάντα το λόγο από αυτόν που θα με πείραζε, αν κάποτε υπάρχει κάποια διαφωνία. Είναι σαν να μου κάνανε πλύση εγκεφάλου, ευνουχίζοντας με από τη δυνατότητα να ασκήσω βία εκεί που πρέπει (είναι το μοναδικό λάθος που το χρεώνω στους γονείς μου), έτσι δεν έμαθα να υπερασπίζω τον εαυτό μου. Επίσης με είχανε πολύ καλομαθημένο με αποτέλεσμα να γίνω φοβητσιάρης και ντροπαλός. Όλοι οι παραπάνω παράγοντες συνδράμανε στο μαρτύριο μου.

Δυστυχώς υπήρχαν αρκετά ‘κωλόπαιδα’ στην τάξη μου, που πάντα είχαν την διάθεση να ενοχλήσουν και να χτυπήσουν άλλα παιδιά για να διασκεδάσουν. Όπως κανείς εύλογα μπορεί να αντιληφθεί, ήμουν το καταλληλότερο θύμα για τις νοσηρές και αρρωστημένες ορέξεις αυτών των παιδιών. Έτσι λοιπόν σε κάθε διάλειμμα, με χτυπούσαν κλοτσώντας με, μου έκρυβαν τα πράγματα, πετούσαν τη τσάντα μου, μου έδιναν φάπες, με έφτυναν, με έβριζαν, ακόμα θυμάμαι ότι κάποιες φορές μου έβγαζαν το παπούτσι και τους κυνηγούσα στην αυλή για να το πάρω πίσω. Μου πετούσαν χαρτιά και σβηστήρες στο κεφάλι μέσα στο μάθημα.

Επειδή ερχόντουσαν πάντα όλοι μαζί να με χτυπήσουν δε μπορούσα να τα βάλω μαζί τους, δεν υπήρχε τρόπος άμυνας. Φοβόμουν ότι αν τους χτυπήσω θα έχω χειρότερα “αντίποινα”, ότι θα με χτυπούσαν χειρότερα. Πίστευα όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο με το παιδικό και αγαθό τότε μυαλό μου, ότι ο καλός Θεούλης θα τους τιμωρήσει και θα πάνε στην κόλαση. Έτσι λοιπόν καθόμουν και τις έτρωγα “γυρίζοντας και το άλλο μάγουλο” σαν βλάκας αντί να τους σαπίσω στο ξύλο. (Παραδέχομαι εδώ ότι κάποιες φορές δεν φταίει μόνο ο θύτης, αλλά και το θύμα που δεν αντιδράει.) Ήταν φυσικό επακόλουθο όλη η τάξη να αρχίσει να με βλέπει ως τον “χαζό του τμήματος”, σαν “καθυστερημένο”.

Έτσι λοιπόν όλοι άρχισαν να με αποφεύγουν σαν να έχω χολέρα, σαν να είμαι το μαύρο πρόβατο. Μου έδειχναν έμπρακτα το μίσος τους που άγγιζε τα όρια ακραίου ρατσισμού. Λογικό ήταν να αισθάνομαι μοναξιά και να αναπτύξω σύμπλεγμα κατωτερότητας που με οδήγησαν βήμα προς βήμα στην κατάθλιψη. Αυτά είναι μόνο ένα μικρό μέρος από τα μαρτύρια που περνούσα. Όχι για ένα ή δύο χρόνια, αλλά για δεκατρία ολόκληρα χρόνια, συνεχιζόταν κατά εξακολούθηση ο βιασμός του ψυχικού μου κόσμου μέχρι να τελειώσω το Λύκειο. Μπορεί να ακούγεται σοκαριστικό αλλά είναι δυστυχώς μια σκληρή αλήθεια.

Τώρα θα αναρωτηθεί κανείς, αφού δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνος μου, γιατί δεν ζητούσα την προστασία των γονιών μου. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή παραπονιόμουν στην μητέρα μου, ότι κάποια παιδιά με χτυπούσαν (έβλεπε και αυτή τις μελανιές στα πόδια μου) και όπως ήταν λογικό πήγε στο σχολείο επανειλημμένες φορές κάνοντας παρατήρηση στα συγκεκριμένα παιδιά. Το έλεγα και στη δασκάλα και τους έκανε παρατηρήσεις, αλλά μάλλον δεν έδειχνε και πολύ σημασία γιατί με ενοχλούσαν στα διαλείμματα σε μέρη του σχολείου που δεν επιτηρούσε.

Αφού πέρασε η χρονιά μου στο νηπιαγωγείο και άρχιζα την πρώτη δημοτικού, το πρόβλημα είχε ενταθεί, αλλά εγώ κρατούσα μέσα μου ότι άσχημο συνέβαινε στο σχολείο, προσποιούμουνα στους γονείς μου ότι όλα είναι καλά και ότι έχω δυο-τρεις φίλους που κάνουμε παρέα στο σχολείο. Φοβόμουν για να μη με μαλώσουν οι γονείς μου, και ρίξουν και σε μένα το φταίξιμο, να τους ομολογήσω ότι με κοροϊδεύουν όλα τα παιδιά της τάξης και με έχουν για χαζό. Όσο περνούσαν τα χρόνια στο σχολείο ο φόβος μου αυτός γινόταν ποιο δυνατός. Για παράδειγμα στην Τετάρτη δημοτικού που ήμουν ποιο λογικός σκεφτόμουν ότι αν τους πω τι μου συμβαίνει, θα με υποστήριζαν μεν, αλλά σίγουρα θα μου απαντούσαν (μαλώνοντάς με) ως εξής: “Μα καλά γιατί δεν μας το είπες τόσα χρόνια τι σου συμβαίνει; Είσαι χαζός και τους άφηνες να σε χτυπάνε;”. Και όσο μεγάλωνα φοβόμουν να μιλήσω ακόμη περισσότερο.

[Vaexianis]

Η εφηβική ηλικία ως γνωστόν βρίσκεται μεταξύ της παιδικής και της ώριμης ηλικίας. Είναι ένα στάδιο ανάπτυξης του ανθρώπου, που συνοδεύεται από ορισμένες βασικές βιολογικές και ψυχικές αλλαγές. Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο της ζωής μου, που συνέχισα να βιώνω τον ψυχικό μου βιασμό, άρχισα να εμφανίζω τις συνέπειες του.

Τα ψυχολογικά μου τραύματα έγιναν εντονότερα. Έγινα καταθλιπτικός, με έπιανε βαριά μελαγχολία και ήθελα να κλείνομαι στον εαυτό μου. Έπαψα να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και άρχισα να εμφανίζω διάφορες φοβίες. Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο είχα έναν αδικαιολόγητο φόβο να σηκώσω το χέρι μου να πω μάθημα. (Εδώ η τραγική ειρωνεία είναι ότι πάντα γνώριζα το μάθημα, όμως φοβόμουν και έτσι έχανα ευκαιρίες για καλύτερο βαθμό). Μετά άρχισα να φοβάμαι γενικώς τους ανθρώπους. Φοβόμουν να πάω στην αγορά ή στο μάρκετ γιατί πάντα είχα στο μυαλό ότι θα κάνω κάτι λάθος στο πως θα μιλήσω, αν θα κάνω λάθος στα χρήματα που θα δώσω (φοβόμουν τις συναλλαγές με άλλα άτομα δηλαδή), με έπιανε ταχυπαλμία όταν ήταν να μιλήσω στο τηλέφωνο με κάποιον άγνωστο. Και μέσω αυτών των φοβιών συνεπάγεται ότι αντιμετώπιζα πρόβλημα στη επικοινωνία. Τα απλά πράγματα τα έκανα δύσκολα. Είχα πάντα στο μυαλό μου το αίσθημα ότι κάτι θα πάει στραβά, ότι κάποιος θέλει να με κοροϊδέψει όπως οι συμμαθητές μου στο σχολείο. Άρχισα να γίνομαι ψυχωτικός. Εμφάνισα αγοραφοβία, δηλαδή εμφάνιζα αδικαιολόγητο φόβο, όταν βρισκόμουν σε δημόσιους χώρους, πλατιούς δρόμους, σε πολυκοσμία κτλ. Σάστιζα όταν ήταν να διασχίσω μια πλατεία ή ένα δρόμο ή ακόμα να ανακατευτώ με το πλήθος. Κρύος ιδρώτας με έπιανε και αισθανόμουν τρόμο και ιλίγγους. Επειδή το έχω ψάξει το συγκεκριμένο θέμα, η συμπεριφορά αυτή αποτελεί ένα νευρωτικό σύμπτωμα φοβίας.
Τέλος για αρκετό καιρό ένιωθα μια μανία καταδίωξης (πίστευα δηλαδή ότι πάντα κάποιος με παρακολουθούσε, με καταδίωκε, ότι κάποιοι συνωμοτούν εναντίων μου).

Όμως παρά τα παραπάνω ψυχολογικά προβλήματα, παρά τις δυσκολίες που περνούσα, ποτέ δε το έβαλα κάτω. Όπως λέει και ο Μακιαβέλι: “Όπου η θέληση είναι μεγάλη, οι δυσκολίες είναι μικρές”. Ασχολήθηκα με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και συγκεκριμένα με την Αγγλική και τη Γαλλική, (Η Γαλλική είναι η αδυναμία μου και τη θεωρώ μάλιστα ως άκρος ερωτική γλώσσα. Άσε που όταν βρίζεις είναι σαν να σκουπίζεις το πρόσωπο σου με μετάξι) απέκτησα πτυχία και στις δύο γλώσσες.

Παράλληλα πάντα μου άρεσε το διάβασμα διότι διευρύνει τους πνευματικούς ορίζοντες του ανθρώπου. Άλλωστε μη ξεχνάμε ότι η Γνώση είναι Δύναμη, και η μόνη πηγή άντλησης αστείρευτης γνώσης είναι μέσω ενός πολύ καλού βιβλίου. Έτσι στην αρχή αγόραζα βιβλία με θεματολογία τα ανεξήγητα φαινόμενα και τη ψυχολογία, τα οποία διάβαζα με ζήλο και έντονο ενδιαφέρον. Στη συνέχεια άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο για τον αποκρυφισμό και τη μαγεία.

Αφού ολοκλήρωσα κατά κάποιον τρόπο τη διατριβή μου πάνω στον αποκρυφισμό και στη ψυχολογία, αποφάσισα να διευρύνω περαιτέρω τους πνευματικούς ορίζοντές μου μελετώντας φιλοσοφία. Ο Φρειδερίκος Νίτσε, ένας από σημαντικότερους Γερμανούς φιλοσόφους στιγμάτισε τον τρόπο σκέψης και αντίληψης μου. Αναμφισβήτητα, ο Νίτσε είχε από τη φύση έναν εξαίρετο ψυχοπνευματικό προικισμό: ευαισθησία, ταλέντο μουσικό, δυνατή σκέψη, φαντασία διεισδυτική. Όταν έγραφε, μέσα του γινόταν συγκλονισμός. Η ψυχή κι ο στοχασμός του ήταν σε πυρετική εγρήγορση.

Αυτή τη στιγμή είμαι φοιτητής και το θετικό είναι ότι κατάφερα να ξεπεράσω κάποια από τα ψυχολογικά μου προβλήματα. Ευτυχώς πέρασα σε σχολή μακριά από την πόλη μου, όπου δεν υπάρχει κάποιος γνωστός που θα μπορούσε να συνεχίσει τη διατήρηση της κακής μου φήμης και έτσι μπόρεσα να κάνω νέο ξεκίνημα αποκτώντας αρκετούς καλούς φίλους και κάνοντας αρκετές σχέσεις με κοπέλες.
Ίσως από όλη αυτή την ιστορία είχα ένα μεγάλο κέρδος. Για να αντεπεξέλθω στις δυσκολίες που ζούσα, στράφηκα στη μελέτη και στην προσωπική εξέλιξη. Ως αποτέλεσμα ήταν να διευρυνθεί η συνείδηση μου και να αποκτήσω σοφία μέσω της απόκρυφης γνώσης. Κάθε εμπόδιο σε καλό. Άλλωστε, για να δημιουργήσει κάποιος κάτι μεγαλειώδες πρέπει να έχει χάος μέσα του. (‘One must still have chaos in one, to give birth to a dancing star’. --Friedrich Nietzsche).

Η προσωπική μου ιστορία είναι μια από τις πολλές περιπτώσεις bullying που συμβαίνουν στον πλανήτη, σίγουρα δεν είμαι ο μοναδικός που βίωσε κάτι τέτοιο. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους ξόδεψαν τον πολύτιμο χρόνο τους για να διαβάσουν το παραπάνω κείμενο. Ελπίζω να τους οδήγησα σε δημιουργικές σκέψεις και να τους πέρασα το μήνυμα ότι με καλή θέληση πολλά μπορούν να επιτευχθούν.
Στην περίπτωση που αυτό το κείμενο διαβάζεται από κάποιον από τους παλιούς συμμαθητές μου, θέλω να τους αφήσω το παρακάτω μήνυμα: “Με τις νοσηρές, διεστραμμένες και απάνθρωπες πράξεις σας μολύνατε τον εσωτερικό μου κόσμο, διαλύσατε την πνευματική μου γαλήνη. Ελπίζω πλέον να αντιληφθήκατε το ψυχολογικό βιασμό που μου προξενήσατε. Δεν θα σας καταραστώ για να μην μολύνω άλλο τον εαυτό μου. Εδώ έρχεται να φέρει την ισορροπία, ο Νόμος της Τριπλής Επιστροφής, είναι ένας συμπαντικός νόμος που αποσκοπεί στην δικαιοσύνη, ο κανόνας δηλαδή της Νέμεσις. Σύμφωνα με τον οποίο, ότι κακό ή καλό δημιουργήσει κάποιος, γυρίζει πίσω του τρεις φορές ισχυρότερο. Στο τέλος πάντα ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει! Έτσι λοιπόν ας γίνει! Αμήν!”

Τέλος, θα ήθελα να κλείσω με την εξής φράση του ΑΛΦΟΝΣ ΜΠΕΡΤΙΓΙΟΝ: “Βλέπουμε μόνο αυτά που προσέχουμε, και προσέχουμε μόνο πράγματα που υπάρχουν ήδη στο μυαλό μας.”

[elis]

αδερφε εγω θα ηθελα να σε παρακαλεσω να πασ κ καμια πολεμικη τεχνη να ριχνεισ κ καμια ψηλη αμα χρειαστει δεν ειναι κακο ετσι για να παρεισ το αιμα σου πισω,φιλικα

[kerasi]

Στρατο δεν εχεις παει φανταζομαι. Πολυ ωραιο το κειμενο σου και οι αναζητησεις σου, καθολου πρωτοτυπο το θεμα και οι συμπεριφορες εκατερωθεν. Ειναι χιλιομελετημενο στη βιβλιογραφια και χιλιοπαρατηρουμενο καθημερινα σε ετεροκλητους χωρους, οπως εργασιακο περιβαλλον, στρατος, σχολειο κλπ κλπ. Αισθανομαι ομως οτι απλα απομακρυνθηκες απ τις συνθηκες και δεν εχει λυθει μεσα σου. Οταν πας στρατο με το καλο, θα το αντιμετωπισεις σε χειροτερο βαθμο κυριως απ τους παλιους και εκει ειναι πιο δυσκολο απ το σχολειο γτ κοιμασαι με τον αλλον διπλα, ζεις μαζι, τρωτε μαζι κλπ. Χωρια τα στελεχη και οι σειρα σου. Γενικα δηλαδη πρεπει να το λυσεις, πραγμα που απαιτει για μενα αλλαγη του εαυτου σου. Οι μπουληδες δεν αλλαζουν γιατι μιλανε αλλη γλωσσα.

[keep_walking]

Δυστυχως αυτα εχει το σχολειο , και δεν μπορεις να κατηγορησεις κανενα γιατι τα παιδια ακομα δεν εχουν μαθει να συμπεριφερονται. Δεν εχει σχεση με το στρατο, το εργασιακο περιβαλλον κλπ. Ουτε χρειαζεται να μαθεις καποια πολεμικη τεχνη. Ο στρατος ειναι κατι απλο και χαζο και συνηθως περναει διχως προβληματα. Οσο για το εργασιακο περιβαλλον , ελπιζω να πεσεις σε ευχαριστο περιβαλλον ή να μαθεις να ελισσεσαι σε αυτο και αυτο θα το κανεις εντρυφωντας σιγα-σιγα και χρησιμοποιωντας ολα τα οπλα που διαθετεις που φυσικα δεν ειναι εναεριες κλωτσιες στον αερα. Απο κει και περα σιγουρα πρεπει να προσαρμοσεις τον εαυτο σου στις εκαστοτε συνθηκες , γιατι ο κοσμος δεν αλλαζει, εσυ αλλαζεις και ταυτοχρονα αλλαζει και το περιγυρω σου οταν αλλαζεις εσυ. Ο κοσμος συνηθως δεν ειναι ουτε καλος ουτε κακος και ο μικροκοσμος που ζουμε ειναι αυτος που δημιουργουμε.

[den_katalavenw...]

μας εχεις μπερδεψει ομως τωρα....

ολα τα ψυχολογικα που σου δημιουργηθηκαν τα ξεπερασες η απλα στραφηκες στην μελετη και γνωση και αλλες πολιτεια κτλ και τωρα εισαι καλα ?

[Deleted-member-18-05-2015]

μας εχεις μπερδεψει ομως τωρα....

ολα τα ψυχολογικα που σου δημιουργηθηκαν τα ξεπερασες η απλα στραφηκες στην μελετη και γνωση και αλλες πολιτεια κτλ και τωρα εισαι καλα ?

Απλα παρεθεσε την εμπειρια του..Αυτα οσο και καλα να εισαι μενουν μεσα σου.

Παιδεια στα σχολεια δεν υπαρχει..Απο εκει ξεκινουν και τελειωνουν ολα.

[deleted-member30-03]

ειναι και θεμα δικαιοσυνης αργοτερα. οταν ενα παιδακι στη τρυφερη ηλικια κατω των 18 ζει βια και τη ζει σε καθημερινη βαση, δεν ειναι μια φορα να πεις ετυχε και το χτυπησαν οι συμμαθητες του, αυριο μεθαυριο που θα μεγαλωσει και θα εχει ψυχολογικα και τυχον θα εκδικηθει και θα σκοτωσει με οποιονδηποτε τροπο τον οποιοδηποτε, τοτε θα τον κρινουν σαν ενοχο ΧΩΡΙΣ να εχουν ριξει μια ματια στη παιδικη του ηλικια. σαφως και δε μπορουν να τιμωρησουν πλεον αυτους που του ασκησαν τοτε τη βια, αλλα καποιο ελαφρυντικο δε θα επρεπε να υπηρχε ?

[Joann]

Vaexianis, ωραίο κείμενο.
Στα παιδιά το θέμα αντιμετώπισης του bullying
έχει πολύ μεγάλη σημασία γιατί διαμορφώνουν χαρακτήρα.
Πάνω απ' όλα δεν πρέπει να κουκουλώνεται.
Η σιωπή και η εσωστρέφεια το τροφοδοτούν.
Και είναι και κίνηση θαρραλέα που το 'βγαλες από μέσα σου
γράφοντας γι αυτό.
Η στάση των δασκάλων παίζει μεγάλο ρόλο
αν και έχοντας ακούσει περιστατικά από bullying όχι σε δημοτικό,
αλλά σε λύκειο, στις λεγόμενες υποβαθμισμένες περιοχές,
οι δάσκαλοι δεν μπορούν πάντα να κάνουν πολύ δραστικά πράγματα
γιατί γίνεται οργανωμένο bullying
και το φοβούνται και οι ίδιοι.
Αν είχες πέσει σε κωλοσχολείο,
θα 'πρεπε να σ' έχουν αλλάξει σχολείο οι δικοί σου
και όχι να σε μαλώνουν όταν τσακωνόσουν με τους άλλους.
Ο τσακωμός κάποιες φορές είναι αναπόφευκτος
και τις εκδικητικές συμπεριφορές τις έχουν όλοι οι άνθρωποι.
Θα φύγω λίγο από το θέμα λέγοντας για το
bullying σε χώρους δουλειάς που εννοείται ότι πάντα υπήρχε
και υπάρχει, και μάλιστα όταν υπάρχει τόσο υψηλή ανεργία
είναι και σε έξαρση.
Βέβαια όποιος έχει εμπειρία από πιο βάρβαρες χειρωνακτικές δουλειές
γνωρίζει καλά ότι εκεί γίνεται ωμά και στυγνά
λεκτική - και όχι μόνο - προσβολή
για επίδειξη ισχύος,
υποθάλπτεται από τους εργοδότες
και απλά καταπίνεις τις προσβολές όταν δεν έχεις επιλογές
να τους βρίσεις, να τους δώσεις μια μούτζα και να βρεις αλλού δουλειά.
Αλλά και σαν υπάλληλος γραφείου ή οργανισμού ή εφημερίδας κ.ά.
να δουλεύεις,
εκφοβιστικές και προσβλητικές συμπεριφορές που θίγουν την αξιοπρέπεια
εννοείται ότι υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν
για ευνόητους λόγους.
Απλά στο χώρο δουλειάς το bullying έχει άλλη μορφή απ' ό,τι στο σχολείο
ή το bullying στα forums και στα social media
και φυσικά είναι χειρότερο στη δουλειά από την άποψη έλλειψης επιλογών αλλαγής περιβάλλοντος.
Στην ΑΣΟΕΕ έχει οργανώσει μελέτη το ίδιο το πανεπιστήμιο
για το workplace bullying κάνοντας έρευνα σε ελληνικές επιχειρήσεις,
αλλά αφορά μάνατζερ και λοιπά.
Τι γίνεται παραπέρα όμως;
Η πλειοψηφία των Eλλήνων δεν είναι μάνατζερ και επιστημονικοί σύμβουλοι
και εκεί έξω τα πράγματα είναι πολύ ζόρικα.
Αλλά θεωρώ ότι είτε αφορά bullying στο σχολείο είτε στο χώρο δουλειάς
η κατάσταση πρέπει να αποκαλύπτεται, να αντιμετωπίζεται
και να μη θάβεται, να μην καλύπτεται από σιωπή.

[anonymous_1]

Και εγώ πέρασα πολλά από bullying κυρίως στο Γυμνάσιο..Πάει καιρός τα ξέχασα, όλα όμως είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους και έχουν αιτία και αρχή. Βulling με αυτή τη μορφή δεν ξανααντιμετώπισα, bullying άλλης μορφής συχνά, όλα πηγάζουν από ιστορίες που πέρασες μικρός, πόσο έχεις συνηθίσει να τραβάς τέτοιες συμπεριφορές, πόσο εύκολος στόχος αυτών των ανθρώπων γίνεσαι και πόσο καταλαβαίνουν ότι μπορεί να σε επηρεάσουν.
Είναι στενάχωρο που όταν σκέφτομαι το σχολείο το σκέφτομαι με θλίψη που θα θελα να γυρίσω πίσω και να ξαναζήσω αλλιώς τα παιδικά χρόνια. Όταν βλέπω χαρούμενους μαθητές απλά πενθώ τα άσχημα σχολικά μου χρόνια. Πολλά χαμμένα χρόνια πενθώ και δεν είμαι ακόμα ούτε τριάντα

[ioannis2]

Φίλε διαβασα με πολλή προσοχη το θέμα σου. Να ξερεις ότι δεν εισαι μονος σε αυτα που περασες και εδω απευθυνεσαι σε ανθρωπους που σε καταλαβαινουν. Απο τα μηνυματα σου προτιμησα να παραθεσω αυτο το κομματι, δείχνει ότι παρα τα όσα τραυματα έκανες σημαντικά βήματα στη ζωη σου, σπουδες, φιλίες, σχεσεις. Ειναι αποδειξη ότι σε σημαντικο βαθμο προσχωρησες. Βλεπεις καποιον ειδικο? θα σου συνιστουσα να απευθυνθεις σε καποιο καλο ψυχολογο αν μεσα σου πιστευεις ότι εχεις ακομα δρομο για να τα ξεπερασεις. Μην πας πίσω στη πολη σου αφου νιωθεις τοσο ασχημα μονο με τη σκεψη της επιστροφης. Συναμα όμως προλειανε το εδαφος με καθε τροπο για να μην βρεθεις ξανα εκει.

Keep Walking, δεν μπορεις να λες σε καποιον που του εχουν κανει τη ζωη μαρτυριο ότι ¨"δεν μπορεις να κατηγορησεις κανεναν επειδη δεν ηξεραν πως να συμπεριφερονται". Καποιος που περασε τετοιες τραυματικες καταστασεις οι οποιες περνανε ακομα συχνα σαν ταινια μπροστα στη σκεψη του και τον πληγωνουν δεν μπορει ευκολα να δεχτει κατι τετοιο, όταν το καθε τι που κανει στο σημερα του και ο τροπος σκεψης του για τους αλλους ειναι μολυσμενος απο το τοτε. Αυτο το τοτε του εχει ηδη διαμορφωσει χαρακτηρα κι εκει που αυτοι που του τα εκαναν ζουν ανεμελα τη ζωη τους αυτος παλευει να ξεπερασει τα ψυχολογικα τραυματα. Μιλας εκ του ασφαλους. Ωστόσο συμφωνω μαζι σου οταν λες ότι στη ζωη κανεις πρεπει να μαθει να ελισσεται. Η ζωη δεν θελει χαρες και καλοσυνες.

[circus]

το πρόβλημα δεν έχει φύγει, απλά διοχετεύεις την κακή του επίδραση σε άλλους τομείς.
δεν νομίζω να το ξαναπεράσεις στο στρατό όπως λένε, αν απ' την αρχή δεν σε πάρει από κάτω΄ στρατός είναι, όλοι συμπάσχοντες είστε εκεί μέσα.
είσαι λίγο ευαίσθητος μου φαίνεται μπράβο για την εξελιξή σου

[Lena01]

Kαλησπέρα!
Να ρωτήσω κάτι απλό: αφού η επικοινωνία με τους γονείς ήταν άριστη και το οικογενειακό περιβάλλον ζεστό, γιατί δεν άλλαζες σχολείο? τί σε έκανε να αποδεχθείς όλη αυτή τη βία σιωπηλά και να μην αντιδράσεις όλα αυτά τα 12 χρόνια? στην εφηβεία? στο Λύκειο?
και να επισημάνω το εξής: "κωλόπαιδα"/ταραξίες/κακομαθημένα που σπάνε πλάκα με το να δημιουργούν προβλήματα στους άλλους και γελάνε όταν τους βλέπουν να παιδεύονται ΠΑΝΤΟΥ υπάρχουν!!!!! γνώμη μου είναι ότι δεν έχει να κάνει με αυτά που σε δίδαξαν οι γονείς σου, μια χαρά ακούγονται. Έχει να κάνει με το κατά πόσο και πώς προσαρμόζεσαι σε ένα περιβάλλον τελείως διαφορετικό από σένα και το πώς διαχειρίζεσαι την επικοινωνία σου με χαρακτήρες εντελώς διαφορετικούς από σένα. Αλλά σε τελική ανάλυση η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή για να φεύγουμε από συνθήκες που μάς βλάπτουν...
Στο νηπιαγωγείο δεν μπορούσες να κάνεις κάτι δυστυχώς, μόνο αλλαγή νηπιαγωγείου, σε ένα περιβάλλον που θα σου ταίριαζε.
Στο Δημοτικό? Γυμνάσιο? Λύκειο? δεν άλλαξες σχολείο?

[ioannis2]

το πρόβλημα δεν έχει φύγει, απλά διοχετεύεις την κακή του επίδραση σε άλλους τομείς.
δεν νομίζω να το ξαναπεράσεις στο στρατό όπως λένε, αν απ' την αρχή δεν σε πάρει από κάτω΄ στρατός είναι, όλοι συμπάσχοντες είστε εκεί μέσα.
είσαι λίγο ευαίσθητος μου φαίνεται μπράβο για την εξελιξή σου

Συμφωνω ότι τετοια προβλήματα αμα δεν εχουν φυγει διαμορφωνουν τον τροπο σκεψης και συμπεριφορας του ατομου ο οποίος λειτουργει ως ο διαυλος μεσα απο τον οποίο το πρόβλημα επιδρα σε άλλους τομεις ή και σε όλους τους τομεις της ζωης του ατομου πχ δεν μπορει να κανει υγιεις διαπροσωπικες σχεσεις αν και βρισκεται με πολύ ενταξει άτομα ή δεν μπορει να αντεπεξελθει στη δουλεια παρα το ότι κατεχει το αντικειμενο.
Στο στρατο, αν δε φερθει λίγο σκληρα (να βρει μεσα του τις δυναμεις για να το πετυχει αυτο) και επισης τον τροπο να επιβιωνει και να φτιαχνει εστω εφημερες φιλίες θα εχει και στο στρατο προβληματα μπουλιγκ. Εξαρταται βεβαια και με τι ατομα θα βρεθει εκει.

[giannis94]

"Για να αντεπεξέλθω στις δυσκολίες που ζούσα, στράφηκα στη μελέτη και στην προσωπική εξέλιξη. Ως αποτέλεσμα ήταν να διευρυνθεί η συνείδηση μου και να αποκτήσω σοφία μέσω της απόκρυφης γνώσης. Κάθε εμπόδιο σε καλό. "
μήπως εντάχθηκες κάπου; το 2ο ποστ θυμίζει αρκετά μια ""φιλοσοφική"" ομάδα αρκετά γνωστή, καλύτερα θα ήταν να μην αναφέρω όνομα

συγχαρητηρια παντως για την προοδο σου