Οι ελεύθεροι κι ωραίοι

[Συνήθεια]

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Οι φίλοι που ‘χω χάσει και δεν κυκλοφορούν
ουρανούς παλιούς θωρούν και στο περιθώριο ζουν.
πληρώσαν τα όνειρά τους και πάντα μετρητοίς
τους πληρώσαμε κι εμείς για να μείνουν αφανείς

Οι ελέυθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές
μες τα τείχη που ‘χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει
τις μεγάλες του στιγμές

Εγώ δεν είχα τύχη να ζήσω μαγικά
με δυο ψίχουλα πικρά ζούσα χρόνια στη σκιά,
γυρνούσα διψασμένος και βράδιασε νωρίς
και σταγόνες της βροχής είναι αυτά που θα μου πεις

Μάνος Ελευθερίου

[elis]

10000000 likes

[deleted-member30-03]

θεμα για συζητηση δεν βλεπω να υπαρχει, αν ηθελες να γραψεις απλα στιχους θα μπορουσες να το ποσταρεις κι εδω http://www.e-psychology.gr/forum/sho...ΦΡΑΖΟΥΝ

[Συνήθεια]

Δεν το είχα δει το θέμα...τι να κάνω να τους πάρω και να τους πάω εκεί :)

[Joann]

Συνήθεια, άσ' το εδώ ρε το θέμα! Μην το πας πουθενά!
Και μόνο ανάλυση να κάνεις στους στίχους του Τρισμέγιστου Μάνου Ελευθερίου
δε φτάνουν ούτε 10 σελίδες για ανάπτυξη,
ανάλογα πώς το βλέπει κανείς από την πλευρά του!


http://www.youtube.com/watch?v=aswrVnE-CpM

[nick cave]

ΚΕΝΟ, πάντα υπάρχει θέμα για συζήτηση. Θα μπορούσε π.χ. να είναι "η επιλογή της ελευθερίας οδηγεί σε μοναξιά?". Πόσο μπορεί να είναι κάποιος ελεύθερος και ταυτόχρονα πλήρως ενταγμένος στον κοινωνικό του περίγυρο? Οφείλει να κάνει παραχωρήσεις στην ελευθερία του, ή θα είναι ένα νησί στη θάλασσα των άλλων?

[Συνήθεια]

Κι επίσης αποτελεί μέγα θέμα συζήτησης ο στοίχος ...τους πληρώσαμε κι εμείς για να μείνουν αφανείς.Ο Μάνος Ελευθερίου είναι από τους μεγαλύτερους σύγχρονους ποιητές. Δεν στέκομαι στη μουσική και στη μελοποίηση του Σταύρου Κουγιουμτζή που έκανε το ποίημα πασίγνωστο. Τα λόγια πολλές φορές υπερβαίνουν την μουσική.

[Συνήθεια]

επίσης είμαστε πολλοί που κάνουμε το ίδιο λάθος, γράφουμε στοίχος κι όχι στίχος που είναι το σωστό :) καλημέρες...

[deleted-member30-03]

ΚΕΝΟ, πάντα υπάρχει θέμα για συζήτηση. Θα μπορούσε π.χ. να είναι "η επιλογή της ελευθερίας οδηγεί σε μοναξιά?". Πόσο μπορεί να είναι κάποιος ελεύθερος και ταυτόχρονα πλήρως ενταγμένος στον κοινωνικό του περίγυρο? Οφείλει να κάνει παραχωρήσεις στην ελευθερία του, ή θα είναι ένα νησί στη θάλασσα των άλλων?

ναι εννοουσα πως η χρηστρια Συνήθεια δεν εγραψε καθαρα ποιο ειναι το θεμα συζητησης εδω, πανω σε τι θελει να διαβασει περισσοτερες αποψεις.

[nick cave]

ναι εννοουσα πως η χρηστρια Συνήθεια δεν εγραψε καθαρα ποιο ειναι το θεμα συζητησης εδω, πανω σε τι θελει να διαβασει περισσοτερες αποψεις.

Ναι βρε παιδι μου, το καταλαβα. Γι αυτό προσεφέρθην να βάλω ένα χεράκι και ένα θεματάκι....:)

[nick cave]

επίσης είμαστε πολλοί που κάνουμε το ίδιο λάθος, γράφουμε στοίχος κι όχι στίχος που είναι το σωστό :) καλημέρες...

Εκτος αν γράφουμε στίχους σε τοίχους, οπότε γράφουμε στοίχους... :)

[Συνήθεια]

εύστοχο και νόστιμο !

[Lacrymosa]

Εφοσον ανεβαζουμε στιχους να βαλω κ κανενα δικο μου αγαπημενο ποιηματακι? Ορισμενα απο τα αγαπημενα μου κ ποιοτικα πιστευω (οποιος θελει αναλυση σε καποιο μπορω να αρχισω να του πρηζω τα συκωτια επι 10 σελιδες, αλλωστε τα ειχαμε κανει κ στη λογοτεχνια στο λυκειο γι αυτο κ τα ξερω) :P


Ιδανικοί Αυτόχειρες- Κώστας Καρυωτάκης


Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ’ αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..

[Lacrymosa]

Επόμενο!!!

Ιερά Οδός- Άγγελος Σικελιανός


Aπό τη νέα πληγή που μ' άνοιξεν η μοίρα
έμπαιν' ο ήλιος, θαρρούσα, στην καρδιά μου
με τόση ορμή, καθώς βασίλευε, όπως
από ραγισματιάν αιφνίδια μπαίνει
το κύμα σε καράβι π' ολοένα
βουλιάζει.
Γιατί εκείνο πια το δείλι,
σαν άρρωστος, καιρό, που πρωτοβγαίνει
ν' αρμέξει ζωή απ' τον έξω κόσμον, ήμουν
περπατητής μοναχικός στο δρόμο
που ξεκινά από την Aθήνα κ' έχει
σημάδι του ιερό την Eλευσίνα.
Tι ήταν για μένα αυτός ο δρόμος πάντα
σα δρόμος της Ψυχής.
Φανερωμένος
μεγάλος ποταμός, κυλούσε εδώθε
αργά συρμένα από τα βόδια αμάξια
γεμάτα αθεμωνιές ή ξύλα, κι άλλα
αμάξια, γοργά που προσπερνούσαν,
με τους ανθρώπους μέσα τους σαν ίσκιους.

Mα παραπέρα, σα να χάθη ο κόσμος
κ' έμειν' η φύση μόνη, ώρα κι ώρα
μιαν ησυχία βασίλεψε. K' η πέτρα
π' αντίκρισα σε μια άκρη ριζωμένη,
θρονί μου φάνη μοιραμένο μου ήταν
απ' τους αιώνες. K' έπλεξα τα χέρια,
σαν κάθισα, στα γόνατα, ξεχνώντας
αν κίνησα τη μέρα αυτή ή αν πήρα
αιώνες πίσω αυτό τον ίδιο δρόμο.

Mα να· στην ησυχία αυτή, απ' το γύρο
τον κοντινό, προβάλανε τρεις ίσκιοι.
Ένας Aτσίγγανος αγνάντια ερχόταν,
και πίσωθέ του ακλούθααν, μ' αλυσίδες
συρμένες, δυο αργοβάδιστες αρκούδες.

Kαι να· ως σε λίγο ζύγωσαν μπροστά μου
και μ' είδε ο Γύφτος, πριν καλά προφτάσω
να τον κοιτάξω, τράβηξε απ' τον ώμο
το ντέφι και, χτυπώντας το με τό 'να
χέρι, με τ' άλλον έσυρε με βία
τις αλυσίδες. K' οι δυο αρκούδες τότε
στα δυο τους σκώθηκαν, βαριά.
H μία,
(ήτανε η μάνα, φανερά), η μεγάλη,
με πλεχτές χάντρες όλο στολισμένο
το μέτωπο γαλάζιες, κι από πάνω
μιαν άσπρη αβασκαντήρα, ανασηκώθη
ξάφνου τρανή, σαν προαιώνιο νά 'ταν
ξόανο Mεγάλης Θεάς, της αιώνιας Mάνας,
αυτής της ίδιας που ιερά θλιμμένη,
με τον καιρόν ως πήρε ανθρώπινη όψη,
για τον καημό της κόρης της λεγόνταν
Δήμητρα εδώ, για τον καημό του γιου της
πιο πέρα ήταν Aλκμήνη ή Παναγία.
Kαι το μικρό στο πλάγι της αρκούδι,
σα μεγάλο παιχνίδι, σαν ανίδεο
μικρό παιδί, ανασκώθηκε κ' εκείνο
υπάκοο, μη μαντεύοντας ακόμα
του πόνου του το μάκρος, και την πίκρα
της σκλαβιάς, που καθρέφτιζεν η μάνα
στα δυο πυρά της που το κοίτααν μάτια!

Aλλ' ως από τον κάματον εκείνη
οκνούσε να χορέψει, ο Γύφτος, μ' ένα
πιδέξιο τράβηγμα της αλυσίδας
στου μικρού το ρουθούνι, ματωμένο
ακόμα απ' το χαλκά που λίγες μέρες
φαινόνταν πως του τρύπησεν, αιφνίδια
την έκαμε, μουγκρίζοντας με πόνο,
να ορθώνεται ψηλά, προς το παιδί της
γυρνώντας το κεφάλι, και να ορχιέται
ζωηρά.
K' εγώ, ως εκοίταζα, τραβούσα
έξω απ' το χρόνο, μακριά απ' το χρόνο,
ελεύτερος από μορφές κλεισμένες
στον καιρό, από αγάλματα κ' εικόνες·
ήμουν έξω, ήμουν έξω από το χρόνο.

Mα μπροστά μου, ορθωμένη από τη βία
του χαλκά και της άμοιρης στοργής της,
δεν έβλεπα άλλο απ' την τρανήν αρκούδα
με τις γαλάζιες χάντρες στο κεφάλι,
μαρτυρικό τεράστιο σύμβολο όλου
του κόσμου, τωρινού και περασμένου,
μαρτυρικό τεράστιο σύμβολο όλου
του πόνου του πανάρχαιου, οπ' ακόμα
δεν του πληρώθη απ' τους θνητούς αιώνες
ο φόρος της ψυχής.
Tι ετούτη ακόμα
ήταν κ' είναι στον Άδη.
Kαι σκυμμένο
το κεφάλι μου κράτησα ολοένα,
καθώς στο ντέφι μέσα έριχνα, σκλάβος
κ' εγώ του κόσμου, μια δραχμή.
Mα ως, τέλος,
ο Aτσίγγανος ξεμάκρυνε, τραβώντας
ξανά τις δυο αργοβάδιστες αρκούδες,
και χάθηκε στο μούχρωμα, η καρδιά μου
με σήκωσε να ξαναπάρω πάλι
το δρόμον οπού τέλειωνε στα ρείπια
του Iερού της Ψυχής, στην Eλευσίνα.
K' η καρδιά μου, ως εβάδιζα, βογκούσε:
"Θά 'ρτει τάχα ποτέ, θε νά 'ρτει η ώρα
που η ψυχή τής αρκούδας και του Γύφτου,
κ' η ψυχή μου, που Mυημένη τηνε κράζω,
θα γιορτάσουν μαζί;"
Kι ως προχωρούσα,
και βράδιαζε, ξανάνιωσα απ' την ίδια
πληγή, που η μοίρα μ' άνοιξε, το σκότος
να μπαίνει ορμητικά μες στην καρδιά μου,
καθώς από ραγισματιάν αιφνίδια μπαίνει
το κύμα σε καράβι που ολοένα
βουλιάζει. Kι όμως τέτοια ως να διψούσε
πλημμύραν η καρδιά μου, σα βυθίστη
ως να πνίγηκε ακέρια στα σκοτάδια,
σα βυθίστηκε ακέρια στα σκοτάδια,
ένα μούρμουρο απλώθη απάνωθέ μου,
ένα μούρμουρο,
κ' έμοιαζ' έλλε:
"Θά 'ρτει."

[Lacrymosa]

Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)