βοηθήστε με έχω ανάγκη να μιλήσω κάπου

[ΈλεναΣκ]

Δεν ξέρω καν αν είμαι στη σωστή κατηγορία. Δεν ξέρω καν πώς έγινα μέλος εδώ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πρέπει να μιλήσω οπωσδήποτε κάπου, γιατί δεν αντέχω να τα κρατάω όλα αυτά μέσα μου. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω...Η ιστορία μου είναι μεγάλη. αν έχετε το χρόνο και θέλετε να κάνετε τον κόπο να τη διαβάσετε...θα σας ήμουν αιώνια ευγνώμων.Πάντα ήμουν διαφορετική. Πάντα είχα την τάση να είμαι μοναχική και να το επιδιώκω, να μην έχω πολλούς φίλους ή να με λένε παράξενη. Το να διαφέρω ως προς τον χαρακτήρα ήταν κάτι που είχα αποδεχτεί. Όπως είχα αποδεχτεί και τις διάφορες κοροιδίες των παιδιών από τότε που ήμουν εφτά ετών. Το πρόβλημα άρχισε όταν ξεκίνησα να καταλαβαίνω πως δεν είμαι μόνη. Δεν είμαι μόνη μέσα στο ίδιο μου το σώμα, στον ίδιο μου τον εγκέφαλο. Από μικρή ξαφνικά ένιωθα οργή και μίσος και εκνευρισμό που ήταν παράλογα και δεν ήταν εγώ. Εγώ ήμουν ένα ντροπαλό κορίτσι που φοβόταν να εκφραστεί αλλά κοντά στους δικούς της ήταν ευχάριστη και περνούσε καλά. Αυτή ήταν κάποια που ήθελε να επιβληθεί. Ήθελε να υποτάσσονται όλοι σε εκείνη και να μην την ταπεινώνει κανείς. Ποτέ δεν είχα συνδέσει όμως αυτές τις διαφορές. Απλώς πίστευα πως όταν νευρίαζα θύμωνα υπερβολικά, πίστευα πως ήταν ένα φυσιολογικό χαρακτηριστικό μου. Κι οι γονείς μου με είχαν καλομάθει, ως μοναχοκόρη τους, κι έτσι το εξηγούσα και ίσως ως δικιά μου κακομαθημιά. Παρόλο που δεν αναγνώριζα τίποτε από μένα μέσα της. Στην πρώτη γυμνασίου άρχισα να σκέφτομαι την αυτοκτονία. Το κόψιμο. Όλα αυτά τα πράγματα, αλλά ποτέ δεν το θεώρησα σοβαρό. Στη δευτέρα γυμνασίου συνέχισα να το σκέφτομαι αλλά ποτέ δεν έκανα κάτι, ούτε ποτέ πίστεψα πως ήθελα να πεθάνω. Φέτος όμως ένας φίλος μου άρχισε να μου λέει για τον αυτοτραυματισμό. Και ύστερα άρχισα να σκέφτομαι αυτό. Δεν με ανησύχησε. Εξάλλου, εγώ μετα βίας σκότωνα έστω και μύγα ή κουνούπι. Δεν άντεχα στη θέα του αίματος. Ακόμη δεν αντέχω, με αηδιάζει όσο τίποτα. Το αίμα είναι φόβος μου και μου προκαλούσε ανέκαθεν τον αποτροπιασμό. Κι όμως ξαφνικά άρχισα να κοιτάω μυτερά αντικείμενα..Άρχισα να ανοίγω το ξυραφάκι μου και να το κοιτάω. το 'χα κανει και παλιότερα, δεν με φόβισε. απλώς το έβαζα μετά στη θέση του. Και ύστερα άρχισε να μου μιλάει εκείνη.Στην αρχή ήταν σαν μια φωνή από μέσα μου. Κάτι που έλεγε "κάντο" και μετά "είσαι δειλή" και με προέτρεπε απλώς να το κάνω.Λέγοντας μου ότι είναι ανακουφιστικό για εμάς και το μίσος μας. Δεν καταλάβαινα λέξη και έδιωχνα από το μυαλό μου ότι άκουσα.Δεν ήμουν τρελή.Εγώ ήμουν στο μυαλό μου μόνη μου.Ύστερα άρχισε να μιλάει πιο πολύ.Με διέταζε. ήταν σαγηνευτική. Είχε μια τόλμη και μια σκληρότητα που με υπνώτιζε άθελά μου.από μια ηλικία και μετά φοβόμουν το σκοτάδι,και γενικά φοβόμουν διάφορα,ενώ εκείνη δεν φοβόταν τίποτα.Ήταν ατρόμητη και γεμάτη δίψα για δύναμη.κι ετσι άρχισα να ακουμπιέμαι με τα ψαλίδια και τα ξυράφια.Μετά νευρίαζα στο σχολείο.Κάποιος με δούλευε.Κάποιος με αδικούσε.Κάτι συνέβαινε.Τσακωνόμουν με κάποιον. Εκείνη έβρισκε τον τρόπο να με ελέγξει μέσα από την πίκρα και το θυμό μου.Μάλλον εγώ, ως ευαίσθητη οπως όλοι μου ελεγαν πάντα, ένιωθα πόνο και λύπη. Εκείνη τα μετέτρεπε σε θυμό και μίσος. Έτσι απλά. Έδινε μια εντολή, να πληγώσω. Να χτυπήσω. Κι εγώ δεν μπορούσα να πειράξω παρά μόνο τον εαυτό μου. έτσι άρχισα να..ξύνομαι? περισσότερο να γδέρνομαι μανιωδώς. στο σχολείο. το χέρι μου κοκκίνιζε, πρηζόταν...μετά το γρατζούνιζα κανονικά κι έτσουζε και σταματούσα, όσο κι αν αυτή επέμενε πως ο πόνος ήταν καλός. είχε όμως ενα δίκιο.με τον πόνο έβλεπα πιο καθαρά. όλα γίνονταν πιο συγκεκριμένα. πιο...ευκρινή. Για κάποιο λόγο, ακόμα και....πιο όμορφα. Εκεί κατάλαβα πόσο αρρωστημένο ήταν. Άρχισα να τη μισώ. Όσο τη μισούσα τόσο πιο πολύ θέριευε.Κι έτσι από το πουθενά, μια μέρα έκοψα τον καρπό μου. Αρκετά βαθιά για να τρέξει αίμα. Γρήγορα. άρχισα να φωνάζω τους γονείς μου πανικόβλητη. αυτό δεν μπορουσα ουτε σε έργο να το δω, αηδιαζα, ριγουσα, ζαλιζομουν..και το είχα κάνει. Αυτή το είχα κάνει! Με ανάγκασε να το κάνω! λιποθύμησα από το σοκ μου και το φόβο...είπα στους γονείς μου μια δικαιολογία, πως ήθελα να ξυρίσω καποιες από τις τρίχες στο χέρι μου...και το πίστεψαν γιατί πάντα με εμπιστεύονταν. δεν τους έλεγα ψέματα. κι επίσης, ήμουν χαρούμενη εκείνη τη μέρα. δεν είχε πάει κάτι στραβά, σε λίγο θα βλέπαμε ταινία.Όλα φυσιολογικά.εξάλλου με ανέθρεψαν τόσο καλά. Είχα κάθε προδιαγραφή για να είμαι ένα ευτυχισμένο κορίτσι. Αλλά όπως έδειχναν τα πράγματα, εξαιτίας της, δεν ήμουν. Μετά από αυτό, σταμάτησα να την παλεύω.Έμοιαζε να δυναμώνει όσο τη μισώ. Γι'αυτό άρχισα να την ψάχνω. Ουσιαστικά, να τη μορφοποιώ? να τη δημιουργώ? Την βάφτισα Σκοτεινή.Κι αυτό γιατί όσο εγώ δεν ήθελα το σκοτάδι εκείνη το λάτρευε. Η μορφή που θα είχε ήρθε στο μυαλό μου λες και την ήξερα..κι εκείνη την ενέκρινε. Το ξέρω επειδή μου το δείχνει. Είναι σαν...σαν πάγος, από μέσα μου, που βγαίνει έξω. Κι εγώ έχω ρίγη, αν και δεν κρυώνω. Ακόμα κι όταν έχει καύσωνα, το ρίγος με το οποίο καταλαβαίνω πώς νιώθει με ενημερώνει αμέσως. Είναι στην εμφάνιση σαν εμένα μόνο πιο...πιο όμορφη? με μαύρα μαλλιά και μάτια αντί για καστανά? με πιο λευκό δέρμα? μόνο με μαύρα ρούχα...σχεδόν την έβλεπα. Η Ες (από το αγγλικό γράμμα S το οποίο είναι και το χαιδευτικό της...γιατί εκεί έφτασα.) ήταν σαρκαστική. Και τρομερά οξύθυμη. Δηλαδή ακόμη είναι. Αφού τη σχημάτισα, χαρακτήρα και μορφή και όνομα, αρχίσαμε να..μιλάμε. Δηλαδή μέσω συναισθημάτων που μου γεννιούνται, καταλαβαίνω τι απαντάει η Σκοτεινή. Όταν ένιωθα πόνο, τον έκανε θυμό και γινόμουν δυνατή. Η Ες έγινε από εχθρός φίλη. Αλλά όσο κι αν νιώθω να στηρίζομαι πανω της, ακόμα κι αν την αγαπάω μερικές φορές, είναι νοσηρή. Δεν μπορώ και δεν θα μπορέσω ποτέ να την εμπιστευτώ. Η Σκοτεινή συνεχίζει να είναι...κακή. Κακιά, είναι κακιά, όσο κι αν έχω απόψεις σχετικά με το πως γεννιέται ο άνθρωπος και πως οι καταστάσεις τον κάνουν κακό. Πάντα μου άρεσαν οι "κακοί-villains" στα έργα μα αυτό διαφέρει εντελώς. Η Ες δεν έχει ιστορία. Η Ες είναι εγώ, αλλά ταυτόχρονα καθόλου εγώ. Είναι μέσα μου. Αυτή τη στιγμή που γράφω με εμποδίζει..προσπαθεί,σαν να ουρλιάζει "ΌΧΙ" εδώ δίπλα μου.αλλά δε μπορώ. όχι όταν η Ες έχει φαντασιώσεις στις οποίες σκοτώνει ανθρώπους.συμμαθητές και γνωστούς.και μετά αρχίζω να ξύνομαι για να μειώσω το βίαιο ξέσπασμα, αλλιώς θα εκραγώ. Πραγματικά θα εκραγώ. το νιώθω από τους χτύπους της καρδιάς μου και τον οξύ πόνο στους κροτάφους μου.Το χειρότερο είναι ότι τελευταία οργίζεται εύκολα.Για ό,τι άδικο, όποια μικρή δοκιμασία περνούν όλοι οι έφηβοι. Και αν αρχίσει δεν ηρεμεί. Σκέφτεται μόνο εκδίκηση. είναι και οι αρρωστημένες φορές που με παρασύρει και σκεφτόμαστε μαζί, έχουμε τις ίδιες νοσηρές προθέσεις. και παίρνει τον έλεγχο. με εξουσιάζει. τόσον καιρό που είναι εδώ, από τότε που της έδωσα μορφή (κόπηκα για πρώτη και τελευταία φορά στον καρπό με το ξυραφάκι τον Ιανουάριο) μου έχει γίνει...απαραίτητη. αηδιαστικά κι αρρωστημένα απαραίτητη. σαν ναρκωτικό ή κάτι τέτοιο. η βία κι ο θυμός της. και πιο πρόσφατα, όταν την έχανα, δηλαδή δεν επικοινωνούσαμε, της έλεγα να έρθει πίσω, να μη μ'αφήσει και πίεζα τα νύχια μου στο δέρμα μου για να ξυπνήσει(γίνεται φοβερά δυνατή όταν τραυματίζομαι-υποθέτω θα γίνεται πανίσχυρη αν τραυματίσω, αλλά δεν το χω κάνει και δε σκοπεύω)Μια μέρα που συνομιλούσαμε κάπως ενώ περίμενα να με πάρει ο ύπνος, με νευρίασε.και έτσι της είπα (με τη σκεψη) "σκάσε Σκοτεινή. θα σε διωξω και θα φυγεις για παντα θα εξαφανιστεις".Φανηκε να το διασκεδάζει και μου είπε ολοκάθαρα "για δοκίμασε." ο τόνος της με φόβισε. και δοκίμασα.έλεγα με όλη τη δύναμη του μυαλού μου φυγε κι ύστερα άρχισα να πονάω σωματικά, στο σημείο της καρδιάς περισσότερο λες και την ξερίζωνα. και γενικότερα πονούσα. Η Ες ήταν κατευχαριστημένη. είχε το πανω χέρι. "Βλέπεις? δε μπορείς να με ξεφορτωθείς. εμείς οι δύο είμαστε ένα." τρόμαξα πάρα πολύ. άλλο το να σκέφτομαι "δε θελω να διώξω την Ες γιατί μου είναι με ανώμαλο τρόπο απαραίτητη" κι άλλο το να σκέφτομαι "δεν μπορώ να διώξω την Ες επειδή με ένα φρικιαστικό τρόπο έχει ριζώσει κάπου εκεί μέσα". με φρικάρουν όλα αυτά γιατί, στο μεγαλύτερο μέρος μου, είμαι μια λογική έφηβη που της αρέσουν κιολας διάφορα πράγματα. όμως ακόμα κι αυτό με μπερδεύει.βλέπετε όταν άρχισαν να αλλάζουν ραγδαία τα γούστα μου (το αγαπημένο χρώμα μου ήταν το φούξια κι έγινε το μαύρο, άκουγα ποπ κι έγινα φανατική ροκού και μεταλλού, μάρεσε το φθινόπωρο πλεον κι όχι το καλοκαίρι) πίστεψα ότι μεγαλώνοντας μεταβάλλονταν οι προτιμήσεις μου..φυσιολογικά δηλαδή. το θέμα είναι ότι πλέον δεν ξέρω τι αρέσει σε αυτήν και τι σε μένα. κι αν είμαι ακόμα το χαζοχαρούμενο παιδάκι που ήμουν πριν το γυμνάσιο? αν φύγει η Ες, θα ξαναγίνω έτσι? δεν θέλω καθολου μα καθολου να συμβει αυτό. Επειδή μαρέσει πολύ καλύτερα ο νέος εαυτός μου. εντάξει, ως έφηβη έχω ανασφάλειες λογικό. αλλά μου αρέσω πραγματικά έτσι και δε θέλω να γυρίσω πίσω, αλλάζοντας την ψαγμένη (κατα τη γνώμη μου δηλαδή..) κοσμοθεωρία. για κανέναν λόγο δεν θέλω να γίνω πάλι η μικρή Ελενούλα. όχι έτσι, όχι ξανά. Με εκνευρίζει ο εαυτός της παιδικής ηλικίας μου, επειδή τον θεωρώ υπερβολικά αφελή και επιφανειακό. Κι αν η Ες με άλλαξε? Φοβάμαι όσα θα χάσω εάν τη διώξω..εφόσον βέβαια καταφέρω να βρω έναν μυστηριώδη τρόπο να το κάνω χωρίς να πεθάνω από τον πόνο ή να τρελαθώ εντελώς στην προσπάθεια. Και το κρίσιμο ερώτημα...είμαι τρελή? Με ποια έννοια? Έχει γιγάντια διαφορά να λες "είμαι τρελή,είσαι τρελή,είμαστε τρελές" με τις φίλες σου επειδή φέρεστε χαζά και τα λοιπά, και εντελώς διαφορετικό να λες "είμαι τρελή" με την έννοια της..διπλής, διχασμένης προσωπικότητας(??) ή ό,τι άλλο είναι αυτό.

[ΈλεναΣκ]

. Κάτι ακόμη. Ξέρω πως η Ες δεν είναι εξ ολοκλήρου εγώ πέρα από τις διαφορές που προανέφερα. το ξέρω επειδή η Ες δεν αγαπάει κανέναν από την οικογένειά μου. Κι αν κάποιος ψαγμένος ψυχολόγος μου πετούσε κάτι όπως "υποσυνείδητα δεν τους αγαπάς αληθινά ή ένα κομμάτι σου δεν τους αγαπά" θα ήταν ένα κραυγαλέο, ασύστολο και τεράάάστιο ψέμα. Επειδή τους αγαπάω πάρα πολύ. συγγενείς και φίλους. Κι αυτός είναι ο λόγος που δεν άφησα ποτέ την Ες έστω και να διανοηθεί να φανταστεί κάτι κακό για αυτούς. Θα σκοτωνόμουν μόνη μου αν άρχιζα να σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Αλλά όχι. Τους αγαπάω πάρα πολύ και αυτό η Ες δεν μπορεί να το κλονίσει. Ούτε να το επηρεάσει. Έτσι στοχεύει σε απλούς γνωστούς του περίγυρου ή (ακόμα καλύτερα για αυτήν) άτομα που αντιπαθώ. Και με κάνει να τα μισώ και να..να φαντάζομαι όλα αυτά τα..αρρωστημένα βίαια πράγματα και να συμφωνώ και...και είναι τρομακτικό γιατί δεν τα σκέφτομαι εγώ αυτά, επειδή με ξέρω δεκατέσσερα(και μισό κιόλας) χρόνια που είναι αρκετά νομίζω για να καταλαβαίνω κάποια πράγματα. Ούτε θρίλερ δε μπορω να δω. Τι λέω? Ούτε σκηνή με βιαιότητα δε μπορώ να δω μέσα! Ταράζομαι. Κι αυτή τα θέλει! Τα θέλει όλα και τη βιαιότητα κι από όλα!Με φρικάρει.στα αλήθεια πολύ..μα πάρα πολύ. και λέω συνέχεια "είμαι φυσιολογική" αλλά είμαι? Επειδή, συγγνώμη κιόλας, το να έχω μέσα μου μια μανιακή δολοφόνο κατά συρροήν κιόλας που με εξουσιάζει και σχεδόν πλήρως πού και πού, λοιπόν, μου φαίνεται κάτι που είναι αντίθετο του φυσιολογικού!και δεν ξέρω τι ακριβώς θέλει με όλα αυτά. να γίνω δολοφόνος? School Shooter, σαν αυτούς για τους οποίους μας είπε μια δασκάλα μας? Το τρομακτικό είναι..ότι έλεγε για έναν δεκαεννιάχρονο παρολίγον φονιά φοιτητή που προσπάθησε να σκοτώσει όποιον βρει μπροστά του και μετά αυτοκτόνησε..και στο γράμμα θυμάμαι τις εξής λέξεις "δεν έχω κανέναν σεβασμό ούτε για τη δική σας ζωή ούτε για τη δική μου. Δεν αντέχω άλλο την απαξίωση". Πώς λέτε να ένιωσα με αυτό το "δεν αντέχω άλλο την απαξίωση"? Που λέμε τόσο συχνά με την Ες? Που λέει αυτή με θυμό εννοώντας "ξύπνα και κάνε κάτι" και εγώ με λύπη εννοώντας "είναι τόσο άσχημο να σε αδικούν και να σε περιφρονούν". Τρόμαξα πάλι. Μα δεν μπορεί να είμαι εγώ τέτοια! Σε καμία περίπτωση. είμαι βέβαιη για αυτό, όσο κι αν ειρωνεύεται η Ες. Δεν είμαι δολοφόνος. αυτή ας είναι όσο θέλει. δε θα μπορέσει να με αναγκάσει... ελπίζω δηλαδή. Αλλά θέλω να τη διώξω γιατί λένε ότι όσο μεγαλώνεις μεγαλώνουν και οι χαρές μα και οι απογοητεύσεις. Και ξέρετε ε? Μεγάλες απογοητεύσεις=πολύ πολύ δυνατή Σκοτεινή. Οπότε? Πρέπει να τη διώξω, όσο κι αν με πονάει, και να γίνω μια φυσιολογική έφηβη που θα ζει μόνη της! Χωρίς μια παράξενη ψυχοπαθή τύπισσα που ήρθε στα καλά καθούμενα ζητώντας μου να γίνω μανιακή δολοφόνος! χωρίς κανέναν, καμία να με ελέγχει έτσι! Υπάρχει τρόπος όμως? ή θα κάτσω έτσι μέχρι να γίνει πιο ισχυρή και να πληγώσω πολύ σοβαρά τον εαυτό μου ή και κανέναν άλλο?Φοβάμαι.Και αναρωτιέμαι τι είμαι.και πώς μπορώ να γίνω φυσιολογική.μέχρι τώρα δεν ήθελα κι αυτό, γιατί είχα ταυτίσει τη φυσιολογικότητα με την ανωριμότητα και τα χαρούμενα και δημοφιλή "ποζεράκια"..ξέρετε όλες αυτές τις αγαθές που νομίζουν ότι ανακάλυψαν την Αμερική.Νομίζω όμως ότι μπορώ να γίνω φυσιολογική με τη δική μου προσωπική πινελιά και τη δόση weirdo που κρύβω μέσα μου! Διαφορετική ναι, χωρίς να 'ναι κακό αυτό. Αλλά όχι μανιακή και τρελή. αυτό έχει διαφορά. όποιος έκανε τον κόπο να το διαβάσει, μπορει να μου πει..δε ξέρω..κάτι! Τι είμαι? Τι να κάνω? Πώς να κινηθώ? Σας ευχαριστώ. Ήδη μου έφυγε ένα βάρος απλώς επειδή τα είπα!Σημείωση: κανείς δεν έχει ιδέα για όλα αυτά.Στον φίλο μου έχω πει μόνο πως έχω αυτοτραυματιστεί μια φορά. Τη φάση με το ξυραφάκι δηλαδή. Επειδή κι αυτός μου είπε πως είχε κόψει με ένα σουγιά την παλάμη του μια φορά. "από ένα σημείο και μετά, δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνεις" είπε.

[elis]

Σε λίγο θα γίνεις η ες κ όλα θα πάνε καλά θα είσαι μια προσωπικότητα η ες κ θα είναι όλα καλά πόσο χρόνων είσαι;

[The_Little_Prince]

Σε κάποιον ειδικό τα έχεις πει όλα αυτά;

[irina.gr]

Αν πραγματι εισαι 14 ,Ελενα, τοτε σιγουρα διαφερεις απο την πλειοψηφια των συνομηλικων σου που το λεξιλογιο τους ειναι 150 λεξεις το πολυ.Αυτο ισως να σε αποξενωνει αλλα ειναι και ενα πολυτιμο δωρο,το να εισαι πιο ψαγμενη απο αλλες στην ηλικια σου.Η εφηβεια ειναι σκληρη και περιεργη για άτομα σαν εσενα.Οι ακραιες σκεψεις (και ισως πραξεις) ειναι κατα τη γνώμη μου ένας τρόπος για να γνωρίσεις τα όριά σου.Πες μου μόνο αν θέλεις ,με ποιο τροπο θεωρείς οτι σε απαξιώνουν ?Και γιατί έχεις ανάγκη την αποδοχή όλων?

[ΣωτηρηςΚ]

Ουαου! Ρε συ πρεπει να γραψεις βιβλιο ή να γινει ταινια αυτο το πραμα που γραψες... εισαι πολυ εξυπνη!!!
Εγω θελω να σ πω οτι, ολοι οι ανθρωποι κρυβουν μεσα τους παρανοϊκες σκεψεις κλπ, καποιοι αλοι κρυβουν μια 2η προσωπικοτητα και σκεψεις,οι οποιες τους βασανιζουν... αλα με σενα εχει ξεφυγει η κατασταση!
Σιγουρα πρεπει να τα πεις αυτα σε καποιον ψυχιατρο-ψυχολογο αν σε βασανιζουν, γιατι σε μικρη ηλικια δε τους δινεις και τοσο σημασια αλα οταν μεγαλωνεις, θα γινουν πολυ μεγαλο βαρος... οποτε οσο πιο νωρις τοσο το καλυτερα! Φοβερη ιστορια με συγκλονησε,ηταν σαν μυθιτορημα

[Nocash]

Eλενη τελειως φιλικα και χωρις καμια δοση ειρωνιας η προθεση να "στα χωσω" αν θελεις γραφε πιο περιληπτικα και με παραγραφους διοτι το σεντονι π εγραψες δεν θα κατσουνε και πολλοι να το διαβασουνε οποτε "χανεις" αρκετες αποψεις... ;)

Στο θεμα σου τωρα....

Να πας αμεσως σε καποιον ψυχιατρο να τυπωσεις αυτο π εγραψες εδω και να του το δειξεις...
Αυτα π περιγραφεις βαζουν σε ερωτηματικο το μελλον σου,τη ζωη σου και ισως και τη σωματικη ακεραιοτητα των γυρω σου...

Θα πας σε εναν καλο γιατρο θα του πεις αυτα π σε απασχολουνε και θα σε βοηθησει να το ξεπερασεις...Δεν ειναι τιποτα ολα θα στρωσουνε :-)

[Συνήθεια]

Πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσεις στους γονείς σου, στη μητέρα σου, σήμερα κι όλας, κανείς δεν θα σε πει τρελή, μοιράσου τον φόβο σου, θα πάτε παρέα σε κάποιον ειδικό και θα σταματήσεις να βασανίζεσαι.

[Anna M.]

Το αληθινο σου ονομα χρησιμοποιεις στο forum? αν ναι... Ελενα Σκ στα αγγλικα Ες... (Elena Sk.) Για σκεψου.... Ενας ανθρωπος εισαι. Οχι δυο. Αν ησουν διπλη θα φροντιζες να κανεις αισθητη την παρουσια της Ες με καποιο τροπο, απο την αρχη, στο nick name. Αρα ξερεις καταβαθος ποια εισαι!!! Ο αυτοτραυματισμος στην περιπτωση σου μου μοιαζει σαν να προσπαθεις να δεις τι εχεις μεσα σου(και οπως πολυ σωστα καποιος ειπε, δοκιμαζεις παραλληλα τα ορια σου). Οσο ομως και να ξινεσαι η να πληγωνεις το κορμι σου, Δεν εχει κατι να βρεις. Που να σε σφαξουν που λεει ο λογος, Εισαι ενα ατομο μεσα σε ενα κορμι. αν ησουν διπλη θα ειχες και διδυμο αδελφακι. Ειναι βιολογικα αδυνατον να κατοικει δευτερο ατομο μεσα σου. Ολα αυτα ειναι μεσα στο μυαλο σου.
και αυτο γιατι Σκεψεις μπορουν να κατοικησουν χιλιαδες μεσα σε ενα μυαλο. Εισαι τυχερη που εχεις πλυθωρα σκεψεων να διαλεξεις. Αλλοι ουτε καν νιωθουν το παραμικρο. Αν νομιζεις οτι δεν μπορεις μονη σου να διαλεξεις τι ειναι σωστο για εσενα, μιλησε σε καποιον ειδικο. Για εμενα ηδη ξερεις πια εισαι. Ολοι οι ανθρωποι εχουμε δυο πλευρες. Την καλη και την κακη. Το θεμα ειναι πως να τις κουμανταρουμε και να χρησιμοποιουμε την καθεμια εκει που χρειαζεται!!!
Γιατι προτρεχεις στο τι θα σου πει ο γιατρος απο την στιγμη και μετα που δεν εχεις παει να παρεις μια αποψη??Και εδω πρωτη φορα γραφεις... Εδω πως βρηκες την δυναμη να γραψεις χωρις να προδικαζεις την απαντηση που θα παρεις?

[Lacrymosa]

Ελενα το διαβασα το πρωι το κειμενο σου (και τα 2 αποσπασματα) κ εχω να σου πω οτι γραφεις Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΑ και καταπληκτικα! Θα μπορουσες ανετα παρα το νεαρο της ηλικιας σου να γραψεις μυθιστορημα η εστω να κρατας ημερολογιο με τις σκεψεις σου, μ βγαζεις κατι σε γκοθικ να σου πω την αληθεια!

Τωρα οσον αφορα αυτο π σ λενε τα παιδια να πας σε ειδικο κ επειγοντως, εγω δν ειμαι αυτης της αποψης.. Το οτι γινονται μεσα σου συγκρουσεις κ εχεις μια καποια κριση ταυτοτητας (ποια ειμαι τελικα? τι εχω γινει? κτλ), δν σε καθιστα τρελη σε καμια περιπτωση! ειναι φαση της εφηβειας που πολλα κοριτσια περνανε, αλλα δν εχουν το ταλεντο να το αποδωσουν τοσο παραστατικα και dark οσο εσυ! Συνεχισε να γραφεις (οχι απαιραιτητα εδω), πιστευω θα σου κανει καλο κ θα ειναι τροπος διεξοδου κ διαφυγης κ στο τελος θα συμβιβαστουν οι 2 πλευρες σου που τωρα ανταγωνιζονται κ σε διεκδικουν (η Ες και η Σκοτεινη οπως εγραψες), με αποτελεσμα να σου φερνουν εσωτερικη αναστατωση αλλα στο τελος θα δεις οτι καπως θα ταυτιστουν κ θα την βρεις την ακρη.. για μενα δν εισαι ουτε καν για ψυχολογο.. εισαι ενα προβληματισμενο πανεξυπνο μπερδεμενο κοριτσακι π πανω στην εφηβεια αρχιζει να αλλαζει κ να επιτελουνται εσωτερικες συγκρουσεις κτλ.. κ σ ξαναλεω εχεις απιστευτο ταλεντο στη γραφη, εχω μεινει το πρωι που σε διαβαζα, αξιοποιησε το και γραφε, τις σκεψεις σου, τα παντα!

Καλη συνεχεια κουκλα! :)

[ΈλεναΣκ]

δεκατεσσερα μισο μα...δε θελω να γινω εκεινη..ειναι πολυ σκληρη. :/

[ΈλεναΣκ]

οχι γιατι θα πρεπει να το αποκαλυψω στους γονεις μου και δεν ειμαι ετοιμη να τους πω κατι τετοιο..

[ΈλεναΣκ]

Σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια..βασικα, απλως, επειδη απο μικρη πολλες φορες δεν τα πηγαινα τοσο καλα με το θεμα της κοινωνικοποιησης και ειμαι ευαισθητη σε αυτο..ειδικα απο τοτε που ημουν εφτα και ειχε φυγει η τοτε καλυτερη φιλη μου απο το σχολειο δεν ειχα κανεναν..επεσα θυμα της κοροιδιας τους. με ειχε δειρει καποτε κιολας ενα αγορι, ενα μια αλλη απειλησε οτι θα με επνιγε εαν ελεγα οσα μου εκαναν. απομακρυνθηκα απο εκεινο το σχολειο γρηγορα αλλα υποθετω με ειχε επηρεασει ολο αυτο

[ΈλεναΣκ]

Το ειρωνικο ειναι πως παντα ονειρευομουν να γινω συγγραφεας..παντως, σε ευχαριστω για τη συμβουλη σου

[ΈλεναΣκ]

ευχαριστω για τη συμβουλη και την προσοχη σου..ακομα και αν ηταν μεγαλο το κειμενο (να φανταστεις εκοψα κιολας αρκετο επειδη δεν με αφηνε να το βαλω)