O ηλικιωμένος μπαμπάς μου "φωνάζει"

[Lena01]

Ανοίγω αυτό το θέμα γιατί δεν ξέρω πού αλλού να απευθυνθώ εκτός από ψυχίατρο φυσικά που είναι η επόμενη κίνηση.
Ο μπαμπάς μου όταν κάθεται στην καρέκλα, μόνος και σκέφτεται ή όταν είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, πού και πού, βγάζει κάτι σαν άναρθρες κραυγές, ένα παρατεταμένο ααααα ή εεεεε σα να φωνάζει κάποιον...
Το πρόβλημα μου αφενός είναι ότι το κάνει πάρα πολύ συχνά, τού το λέω, έντονα μερικές φορές, τον μαλώνω κιόλας αλλά δεν σταματάει. Μου λέει ότι δεν μπορεί να το κόψει, κάτι τον πιέζει και νιώθει ότι έτσι το βγάζει από μέσα του. Δουλεύω σε άλλο δωμάτιο και πολλές φορές μέσα στη μέρα σταματάω τη δουλειά μου για να τού κάνω παρατήρηση. Αλλά δεν το σταματάει... Αυτό το παρατεταμένο εεεε με εκνευρίζει απίστευτα, γιατί νιώθω ότι πονάει πολύ, είναι πολύ στενοχωρημένος και το εκδηλώνει έτσι. Άλλες φορές όταν τού λέω "μπαμπά σταμάτα, δεν μπορώ να σε ακούω", ή αστειεύεται και το αρνείται, ή λέει ότι το συνήθισε και δεν μπορεί να το κόψει, σκέφτεται το παρελθόν και στενοχωριέται που τώρα πια δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα, βλέπει τα περιβόλια του παρατημένα και νιώθει άχρηστος, σκουπίδι.....
Αφετέρου το πρόβλημα έχει να κάνει με τη δική μου αντίδραση που δεν μπορώ να κατανοήσω.... φανταστείτε να είμαι συγκεντρωμένη και να διαβάζω και μες στην απόλυτη ησυχία να ακούω "εεεεεεε", σαν κάποιος να κραυγάζει με πόνο ψυχής, να "σκούζει"..... με τσαντίζει τρομερά τόσο που νιώθω την παρόρμηση να τον χτυπήσω...(και αυτό με τρομάζει σε μένα...). Αρκούμαι σε σκέτες παρατηρήσεις του τύπου "μπαμπά σταμάτα" αλλά και πάλι νιώθω άσχημα...
Τα Χριστούγεννα φέτος ήταν πάρα πολύ δύσκολα γιατί καθημερινά φώναζε πάρα πολύ, πάρα πολύ όμως. Το Πάσχα σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερα να φύγουμε από το σπίτι, να μην θυμάται τα παλιά χρόνια, τη μαμά, κλπ και φύγαμε ένα 3ημερο με γκρουπ. Πέρασε όμορφα, χάρηκε πολύ αλλά αυτό που με προβλημάτισε εξαιρετικά ήταν ότι σε κάποιες φάσεις τον αντιλήφθηκα και πάλι να αρθρώνει αυτό το παρατεταμένο εεεεεε, χαμηλόφωνα βέβαια, χωρίς να γίνεται αντιληπτός από τους υπόλοιπους αλλά το έκανε. Τού έκανα παρατήρηση, μαζευόταν...

Ο πατέρας μου είναι 82 χρόνων, ένας άνθρωπος που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν υπερδραστήριος, υπερεργατικός και πολυάσχολος.
Τώρα πια που καταβλήθηκε από την ηλικία του (πέρασε ένα ελαφρύ εγκεφαλικό το 2006 που δεν του άφησε έντονα ορατά σημάδια, επιπλέον χάσαμε τη μαμά με δύσκολο τρόπο, μετά από χειρουργείο που δεν πήγε καλά και ζήσαμε για 9 μήνες μέσα στα νοσοκομεία, μετά έμεινα χωρίς δουλειά με αποτέλεσμα να εξαρτώμαι οικονομικά από αυτόν και φοβάται για την εξέλιξη μου), πώς μπορώ να χειριστώ αυτή την κατάσταση χωρίς να τον μαλώνω ή να του επιβάλλομαι?

[μυσπ]

Καλησπερα σου μελος!Πιστευω πως δεν το κανει επιτηδες γιαυτο ισως δεν εχει νοημα να του κανεις παρατηρηση,Ο Προπαππους μου πεθανε στα 100 κ στα τελευταια του φωναζε διαρκως διαφορα ονοματα κ ελεγε πως καποιος θα ερθει να του κανει κακο,Δεν θελω να σε τρομαξω αλλα ο ανθρωπος μαλλον πρεπει να κανει καποιο γενικο τσεκ απ,θελω να πω να εντοπισετε μηπως ειναι στα προθυρα να παθει καποιο ειδους ανοιας η αλτσχαιμερ κ αν γενικα κατα τα αλλα ειναι υγιης εξετασεις αιματος κ τετοια,Δυστυχως δεν ειμαι ειδικη αλλα ισως ειναι συπτωματα για κατι τετοιο,Επειδη εχω δει ανθρωπους με ανοια γνωριζω οτι φερονται περιπου ετσι,Κουραγιο σε ολα!

[Lena01]

Αυτό, ότι κάποιος θα έρθει και θα του κάνει κακό ή θα τον σκοτώσει το λέει και ο δικός μου.
Απλά προσπαθώ να τον κάνω να νιώθει ασφάλεια λέγοντας του ότι εγώ είμαι εδώ για σένα, να μη φοβάσαι καθόλου, κλπ
Ο νευρολόγος είχε πει ότι έχει άρχουσα άνοια, παίρνει και nootrop κιόλας...
Αντιπηκτικό και αντιϋπερτασικό, αυτά είναι τα φάρμακά του. Η γενική του ήταν σε όλα φυσιολογική, δόξα τω Θεώ, παρά την ηλικία του. Και οι κουβέντες του είναι φυσιολογικές, απλά έχω παρατηρήσει ότι δεν θυμάται τόσο καλά όσο παλιότερα, αλλά μικροπράγματα...

[betelgeuse]

Lena δεν νομιζω πως το θεμα ειναι ψυχιατρικο , μαλλον νευρολογικο ειναι και μπορει να εχει σχεση με την ηλικια ή το εγκεφαλικο που περασε.
Ο πατερας του πατριου εκανε παρομοιους ηχους , ειδικα οταν οι δικοι μου επρεπε να φυγουν απο το σπιτι.

[Lena01]

Άρα απευθύνομαι σε νευρολόγο, ίσως ο άνθρωπος χρειάζεται μια διαφορετική αγωγή...
ΟΚ, ευχαριστώ πολύ!!!! ανακουφίστηκα με τις απαντήσεις σας γιατί μού ήταν εξαιρετικά δύσκολο να το θέσω ως πρόβλημα...

[μυσπ]

Κοπελα μου ευχομαι το καλυτερο!Θελω να πω κ ο προπαππους μου για καιρο ελεγε ονοματα κ οτι θα του κανουνε κακο αλλα μετα συνηλθε,το μυαλο των ηλικιωμενων ανθρωπων παιζει τετοια παιχνιδια,Ευλεπιστω πραγματικα να μην ειναι θεμα ανοιας αλλα σε καθε περιπτωση εχει αναγκη απο αγαπη

[John11]

Το πρόβλημα μου αφενός είναι ότι το κάνει πάρα πολύ συχνά, τού το λέω, έντονα μερικές φορές, τον μαλώνω κιόλας αλλά δεν σταματάει. Μου λέει ότι δεν μπορεί να το κόψει, κάτι τον πιέζει και νιώθει ότι έτσι το βγάζει από μέσα του.

Θέλω να σου πω πώς το σκέφτομαι. Είναι σαν να θες να κλαις για κάποιο λόγο. Μπορεί αυτό να κάνει κάποιους γύρω σου να λυπούνται. Αλλά εσύ δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, αν θέλεις να κλάψεις, πρέπει να κλάψεις. Αν λοιπόν κάποιος λυπάται που κλαις, μια αντίδρασή του θα είναι να θελήσει να σε κάνει να το σταματήσεις. Αλλά δεν είναι η σωστή κίνηση αυτή.

> Πέρασε όμορφα, χάρηκε πολύ αλλά αυτό που με προβλημάτισε εξαιρετικά ήταν ότι σε
> κάποιες φάσεις τον αντιλήφθηκα και πάλι να αρθρώνει αυτό το παρατεταμένο εεεεεε,
> χαμηλόφωνα βέβαια, χωρίς να γίνεται αντιληπτός από τους υπόλοιπους αλλά το έκανε.
> Τού έκανα παρατήρηση, μαζευόταν...

Αυτό σημαίνει ότι είναι σε γνώση του και συνειδητή αντίδραση. Κάτι σαν "κλάμα" όπως είπα πριν.

Τώρα για το πώς να το χειριστείς, είναι σχετικά δύσκολη και υπεύθυνη υπόθεση να πει κάποιος τη γνώμη του. Δεν ξέρω να σου πω. Αυτό όμως που θέλω να σου πω είναι ότι πρέπει πρώτα να καταλάβεις. Δεν γίνεται να χειριστείς κάτι με καλό τρόπο αν δεν έχεις πρώτα καταλάβει.
Αν τον αγαπάς τότε το θέμα είναι μάλλον ευκολότερο. Μια ιδέα είναι να μιλήσεις μαζί του με μόνο σκοπό πρώτα να καταλάβεις. Να καταλάβεις τι νιώθει.

[λιλιουμ]

Να κανει παρεα με ανθρωπους της ηλικιας του.. να πηγαινει στο καφενειο εστω και με βοηθεια. Να ξεχνιέται.. Να του δινεις φιλακια και αγκαλιες..

[deleted-member141015]

Ναι... το θέμα φαίνεται καθαρά νευρολογικό και όχι ψυχιατρικό. Οπωσδήποτε όμως υπάρχουν πολλές ψυχοκοινωνικές παράμετροι που μπορούν να βοηθήσουν και τους δυο σας. Αν μπορείς, ενθάρρυνε τον να ασχοληθεί με πράγματα που του αρέσουν και να συναναστρέφεται κι αλλους ανθρώπους της ηλικίας του, όπως προτείνει η λίλιουμ. Κι οπωσδήποτε φιλάκια κι αγκαλιές :) Αυτό όμως Λένα, προϋποθέτει αποθέματα και καλή διάθεση από την πλευρά σου. Επομένως, χρειάζεται κι εσύ να έχεις τρόπο και χώρο μέσα στην καθημερινότητα να μετριάζεις τα άγχη και να γεμίζεις τις μπαταρίες.