Αμφιβολια για την επιλογη ψυχολογιας.

[deleted-member141015]

Γεια σου και πάλι άγχος! Λοιπόν, καταρχήν αυτό που λες για τον θεραπευτή, ότι ίσως επηρεαστεί, στενοχωρηθεί, αφιερώσει χρόνο κλπ σε κάποιες περιπτώσεις, είναι πέρα για πέρα φυσιολογικό. Δεν του στερεί την υγεία του, αντιθέτως μπορεί να είναι μια πολύ καλή ευκαιρία αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Εννοείται ότι χρειάζεται ο ψυχολόγος να είναι συνολικά πιο ισορροπημένος από άλλους ανθρώπους. Όμως αυτό που οι πολλοί θεωρούν ‘ισορροπία’ είναι ίσως διαφορετικό από αυτό που πραγματικά καθιστά έναν άνθρωπο ισορροπημένο. Για παράδειγμα, πολλοί μπερδεύουν την ψυχική υγεία και ισορροπία, με τη λογική του μέσου όρου, της πλειοψηφίας, τις κοινωνικές συμβάσεις, τα ‘πρέπει’ κλπ.

Επίσης, το ‘μη-φυσιολογικό’ από το ‘φυσιολογικό’, συχνά δεν είναι θέμα ποιοτικό, αλλά ποσοτικό ή πλαισίου. Δηλαδή, μια χ συμπεριφορά, πόσο συχνά και πόσο έντονα υπάρχει, σε τι περιβάλλον υπάρχει, καθώς και πώς επηρεάζει το άτομο και το περιβάλλον του. Ο ψυχολόγος λοιπόν δεν ζει σε μια αποστειρωμένη ρομποτική λογική πλήρους αποστασιοποίησης από οποιοδήποτε ανθρώπινο συναίσθημα…. Και άσχετα με τα περιστατικά που συναντά, στην πορεία της ζωής θα συναντήσει και δικές του σχέσεις προβληματικές, απώλειες, δυσκολίες, που ταράζουν τα νερά, αλλά δεν είναι καθόλου απαραίτητο ότι θα επηρεάσουν συνολικά αυτό που ονομάζουμε ψυχική ισορροπία και υγεία.

Δεν είναι καθόλου κακό να ‘μπαίνεις στον κόσμο’ του θεραπευόμενου, με την έννοια της ενσυναίσθησης, του γνήσιου ανθρώπινου ενδιαφέροντος, αλλά και της σωστής επαγγελματικής πρακτικής. Αυτό που είναι ‘κακό’, είναι συστηματικά και βαθιά, να επηρεάζεται ο δικός σου κόσμος, η δική σου ζωή. Η αποστασιοποίηση που λες, δεν ταυτίζεται με την ψυχρότητα και την αδιαφορία. Από την άλλη όμως οι ισορροπίες είναι λεπτές, γιατί μια έντονη συναισθηματική εμπλοκή με τον θεραπευόμενο, μπορεί να κάνει πολύ μεγάλη ζημιά και στα δύο άτομα και στη θεραπευτική διαδικασία.

Θα έλεγα λοιπόν ότι οι απόψεις σου είναι μια πολύ καλή αφετηρία για να εντρυφήσεις στην όλη επιστήμη και πρακτική της ψυχολογίας… είναι πολύ θετικό που προβληματίζεσαι – μην το αφήνεις όμως να γίνεται μόνιμο άγχος. Ξεκινάς και βήμα-βήμα σκέφτεσαι, επεξεργάζεσαι και προχωράς :)

Τώρα για το δικό σου θέμα, που λες ότι δεν βρίσκεται ‘αιτία’… Για να ‘ξεσπά’ όπως λες κάτι, αυτό σημαίνει ότι κάποια στιγμή ξεχειλίζει, άρα είτε ‘μαζεύεται’ για καιρό, είτε είναι για καιρό εγκλωβισμένο… Ίσως είναι όμως απλά πολύ νωρίς για να ανακαλύψεις, κατανοήσεις και αποδεχτείς κάποιες αιτίες ή επιβαρυντικούς παράγοντες. Εστίασε στο να μαθαίνεις τον εαυτό σου και να οργανώνεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις εσύ και σιγά-σιγά θα τη βρεις την άκρη! :)

[το αγχος προσωποποιημενο!]

Γεια σου Μαρινα, εστω και με καθυστερηση ! Συμφωνω απολυτα σε οσα λες , ειδικα στην πρωτη και δευτερη παραγραφο . Καπως ετσι τα εχω και εγω στο μυαλο μου . Βεβαια εγω τον ορο ψυχικη ισσοροπια τον εχω αλλιως. Δεν τον εχω μονο με αυτη καθαυτη την εννοια της ψυχιατρικης - πχ επειδη εχω καταθλιψη για παραδειγμα , ακριβως γι αυτο δεν ειμαι ψυχικα υγιης ή γενικοτερα επειδη εχω κατι διαγνωσμενο απο τους ειδικους δεν ειμαι ψυχικα ισσοροπημενη . Εγω θεωρω οτι η ψυχικη ισσοροπια μπορει να διαταρασσεται καθημερινως ακομα και με το πιο μικρο εμποδιο.-απλως οχι σε τετοιο βαθμο που να σε περιοριζει και να σε αποσπα για μεγαλο διαστημα απο την καθημερινοτητα σου- . Ετσι λοιπον θα οριζα μια ψυχικη ανισορροπια ακομα και στον ψυχολογο . Οχι δηλαδη οτι θα παθει κατι στην πορεια και θα τρεχει κ ο ιδιος με την σειρα του στους ψυχιατρους . Οχι οτι δεν μπορει να συμβει αλλα καταλαβαινεις τι εννοω . Οσο αφορα την αποστασιοποιηση , δυστυχως , ταυτιζεται δεν ταυριζεται με την αδιαφορια,εμενα προσωπικα αυτην την εικονα μου δινει . Και δεν μπορω να το κρατησω μεσα μου οποτε το λεω στον ψυχοθεραπευτη γιατι αλλιως εκει ακριβως ειναι που θα γινει δυσλειτουργικη η ολη διαδικασια της ψυχοθεραπειας. Σαφως δεν μιλαω και για την πληρη ταυτιση θεραπευτη και θεραπευομενου , αυτο ειναι αντιθετως το αλλο ακρο και επισης ειναι κακο και δυσλειτουργικο . Η ενδοιαμεση λυση σιγουρα ειναι η καλυτερη.Βεβαια , επειδη -δυστυχως- δεν εχω βρεθει στην καρεκλα του θεραπευτη αλλα μονο σε αυτην του θεραπευομενου μιλαω εκ του ασφαλους . Αλλα για να λεμε την αληθεια μου αρεσει να σκεφτομαι διαφορες θεωριες και ας καταριφθουν αργοτερα με την εμπειρια,παντως το μονο σιγουρο ειναι οτι μου αρεσει να εχω μια ιδεα και μια αποψη,μιας και ειμαι εμπλακουμενη σε αυτα . Απορω παντως αν υπαρχουν και αλλοι που για να το πω και στα ισια,γουσταρουν την διαδικασια της ψυχοθεραπειας. Δεν το εννοω οτι ειμαι εξαρτημενη , γιατι μπορω χαλαρα να αντεξω και χωρις ψυχοθεραπεια ακομα και με πανικους . Απλα θεωρω οτι μεσα απο την ψυχοθεραπεια μαθαινω πολλα πραγματα , ηρεμω και επιβεβαιωνεται για ακομα μια φορα η αγαπη μου να ειμαι στην <<αλλη>> θεση . Αγχος δεν γινεται πια , δηλαδη οκ με πιανουν και φασεις οταν εχω τις μαυρες μου και επειδη δεν παιρνω και την στηριξη που θα ηθελα . Αλλα ξερω τι μου αρεσει και εχω κατασταλαξει . Οποτε για μενα , κατι ειναι και αυτο .
Για την καλη μου διαταραχη πανικου και σχετικα με αυτα που λες η αποψη μου ειναι η εξης . Οταν δεν ειμαι ευχαριστημενη με την ζωη μου , οταν ρουτινιαζω και εν ολιγοις μιζεριαζω το βρισκω απολυτα φυσιολογικο -αν και με τρομαζει καποιες φορες- να ξεσπαω ετσι . Δεν ξερω ποια μπορει να ειναι ή να ηταν η πιθανη αιτια , παντως οποια και να ειναι το θεμα ειναι ο ελεγχος του ...η πληρης εξαλειψη δεν νομιζω οτι ειναι εφικτη για μενα γιατι απο το δημοτικο τα ειχα,χωρις να με κανουν δυσλειτουργικη οποτε και ναι ημουν και ειμαι δηλαδη μια χαρα . Βεβαια με αντικαταπληκτικα τωρα , αλλα δεν βαριεσαι θα τα κοψω γι αυτα σταδιακα . Αυτα και ευχαριστω για το μυνημα σου !

[deleted-member141015]

Ναι καταλαβαίνω τι λες, εννοείται ότι και οι ψυχολόγοι βιώνουν χίλια δυο πράγματα καθημερινά, εμπόδια, αλλά και χαρές! (κι αυτές μπορεί να 'διαταράξουν την ισορροπία'). Αυτά είναι εξάλλου που κάνουν τη ζωή ενδιαφέρουσα κι όχι ένα επίπεδο πράγμα. Στην ουσία όμως αυτά βοηθούν πάρα πολύ την άσκηση της ψυχοθεραπείας, γιατί συμπληρώνουν την επαγγελματική κατάρτιση με βιωματική γνώση. Και βοηθά πολύ να μην είσαι και να μην φαίνεσαι απόμακρος στους θεραπευόμενους, αλλά να εκπέμπεις κάτι αυθεντικό και ζωντανό. Αν λοιπόν όπως λες, δεν σε περιορίζει και δεν σε αποσπά για πολύ ή σε μεγάλο βαθμό, δεν είναι καν 'ανισορροπία', το αντίθετο ακριβώς.

Το θέμα με την αποστασιοποίηση.... χμ ναι, είναι ένα θέμα που ίσως χρειαστεί να δουλέψεις λίγο μέσα σου. Αλλά έχεις καιρό μπροστά να το επεξεργαστείς με την ησυχία σου... εξάλλου η πρώτη φορά που μπαίνει κάποιος στην καρέκλα του 'θεραπευτή' είναι στη διάρκεια της εκπαίδευσης - οπότε υπάρχει άφθονος χρόνος και ασφαλές πλαίσιο για να δουλευτούν πολλά θέματα. Στο μεταξύ, καλά κάνεις και σκέφτεσαι! Το ότι σου αρέσει η διαδικασία της ψυχοθεραπείας είναι πάρα πολύ θετικό! Γενικά η όλη σου σκέψη επί του θέματος έχει καλή κατεύθυνση και γνήσιο ενδιαφέρον, οπότε σου εύχομαι καλή επιτυχία σε ό,τι θελήσεις :)

[λιλιουμ]

Οι 9 στους δεκα που διαλεγουν αυτη τη σχολη ξερουν ότι ειναι γιατι μεσα απο αυτη θελουν να λυσουν τα ψυχολογικα τους. Ο δεκατος απλα δεν το εχει καταλαβει ακομα.

[το αγχος προσωποποιημενο!]

Χαχα λιλιουμ δεν ξερω αν ειναι ετσι . Σιγουρα μπορει να υπαρχει ενα μερος ανθρωπων που το επιλεγουν γι αυτον τον λογο . Κατα τα αλλα πολλοι δεν ξερουν τι θα αντιμετωπισουν καν απαξ και μπουν στην σχολη της ψυχολογιας....τουλαχιστον η μιση θεωρητικη κατευθυνση στο σχολειο μου ειναι σε φαση <<ψυχολογια και ξερο ψωμι>>...
Τελοσπαντων εγω ειμαι περισσοτερο της φασης θελω να μπω στην ψυχολογια γιατι μου αρεσει σαν επιστημη και γιατι θα μου αρεζε να βοηθαω κατι που η ιδια γνωριζω , εστω και σε τετοιο βαθμο. Γενικα θελω μια ανθρωπινη , δημιουργικη δουλεια . Και η ψυχολογια νομιζω οτι ειναι η καταλληλοτερη .

Υ.Γ εχω αρχισει να αγχωνομαι απο τωρα για την 3η λυκειου . Thank God we have xanax . Το ξερω οτι δεν ειναι η λυση αλλα...