Στα καλα καθουμενα ζαλαδες και ταση λιποθυμιας

[novia35]

Ειμαι ενα πολυ αγχωδες, νευρικο, ευαισθητο που στεναχωριεται και επηρρεαζεται απο ασχημες καταστασεις και συμπεριφορες ατομο. Και με ενα δυσκολο οικογενειακο περιβαλλον. Οχι κατι ακραιο αλλα μια οικογενεια που δεν καταφερε να βρει τροπους επικοινωνιας μεταξυ των μελων της. Και μια οικογενεια νευρωτικη και καταθλιπτικη στο συνολο της. Θεωρω οτι δεν υπαρχει κανεις μας ισορροπημενος εκει μεσα. Ξεκινωντας με μια μανα, νευρωτικη, υστερικη, καταθλιπτικη, ανισορροπη κι εμμονικη. Κι εναν πατερα ψυχαναγκαστικο. Τους γονεις μου τους αγαπω αλλα με εχουν βασανισει πολυ με το χαρακτηρα που ειχαν στη ζωη μου, σχεδον μ' εχουν κατστρεψει ψυχολογικα και λεω σχεδον γιατι ακομη δεν χω φτασει στο ψυχιατρειο. Απο 19 ετων πασχω απο κρισεις πανικου (αν κι εγω ποτε μεσα μου δεν το δεχτηκα οτι ηταν κρισεις πανικου, δεν πιστευω οτι υπαρχει στην πραγματικοτητα αυτο, θεωρω οτι ειναι ορος αδοκιμος αυτος, πιστευω οτι ολα ξεκινουν απο κατι οργανικο και οχι ψυχικο που δε μας το εχουν βρει και τα σωματικα συμπωματα ειναι αυτα που επηρρεαζουν την ψυχολογια μας κ οχι το αντιστροφο οπως δηλωνει η ψυχολογια-ψυχιατρικη) καταφερα βεβαια χωρις φαρμακευτικη αγωγη να το ξεπερασω ως ενα βαθμο. Τελευταια ομως, εννοωντας τον τελευταιο χρονο απο περσυ το καλοκαιρι που συνεβησαν καποια διαδοχικα αρνητικα γεγονοτα αρχισαν παλι να μου εμφανιζονται διαφορα. Ενα απο αυτα ειναι ξαφνικα εκε που καθομαι να νιωθω αδιαθεσια, κατι σα ζαλαδα και μετα ταση λιποθυμιας προσπαθω να μη με πιασει πανικος εκεινη τη στιγμη και να το αφησω να περασει προσπαθωντας ν' αποπροσανατολισω τη σκεψη και το 'χω καταφερει ως ενα βαθμο γιατι δε φτανω σε κριση μονο που μετα απ' αυτο συναισθημα κι εφοσον καταφερνω να προσπερασω τον πανικο με πιανει δυνατος πονοκεφααλος και αυπνια γιατι συνηθως με πιανει βραδυ. Εχω παρατηρησει οτι πολλες φορες με πιανει και λιγη ωρα μετα το φαγητο. Εχει στοιχεια ψυχολογικου οπως σας το περιγραφω η να το ψαξω κι αλλο σε οργανικο επιπεδο;;

[kerasi]

Τι γεγονοτα συνεβησαν αρνητικα που λες?

[deleted-member141015]

novia, νομίζω πως το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να αντιμετωπίσεις όσα σε ταλαιπωρούν (όπως και να τα ονομάσουμε, κρίσεις πανικού ή κάτι άλλο) είναι το όλο σκεπτικό σου. Από τη στιγμή που διαχωρίζεις το 'οργανικό' και το 'ψυχικό', ήδη ξεκινάς σε μια εσφαλμένη βάση. Αλλά ακόμα κι αν τα διαχωρίσουμε, γιατί και πώς η σχέση να είναι μονόδρομη? (από το οργανικό προς το ψυχολογικό όπως λες) Η ψυχολογία σαφώς μιλά για αμφίδρομη σχέση και όχι μόνο για την επίδραση ψυχολογικών παραγόντων στο σώμα. Επιπλέον, η ψυχοθεραπεία δεν είναι απλά λόγια που απευθύνονται σε ένα νου χωρίς υπόσταση... διότι ακόμα και μια συζήτηση μπορεί να επιδράσει στα νευρικά κύτταρα και τις συνάψεις. Οπότε καλή μου, αντί να το ψάχνεις σε ξεχωριστά επίπεδα το όλο θέμα, δες το λίγο πιο συνολικά και συνδυαστικά.

[novia35]

novia, νομίζω πως το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να αντιμετωπίσεις όσα σε ταλαιπωρούν (όπως και να τα ονομάσουμε, κρίσεις πανικού ή κάτι άλλο) είναι το όλο σκεπτικό σου. Από τη στιγμή που διαχωρίζεις το 'οργανικό' και το 'ψυχικό', ήδη ξεκινάς σε μια εσφαλμένη βάση. Αλλά ακόμα κι αν τα διαχωρίσουμε, γιατί και πώς η σχέση να είναι μονόδρομη? (από το οργανικό προς το ψυχολογικό όπως λες) Η ψυχολογία σαφώς μιλά για αμφίδρομη σχέση και όχι μόνο για την επίδραση ψυχολογικών παραγόντων στο σώμα. Επιπλέον, η ψυχοθεραπεία δεν είναι απλά λόγια που απευθύνονται σε ένα νου χωρίς υπόσταση... διότι ακόμα και μια συζήτηση μπορεί να επιδράσει στα νευρικά κύτταρα και τις συνάψεις. Οπότε καλή μου, αντί να το ψάχνεις σε ξεχωριστά επίπεδα το όλο θέμα, δες το λίγο πιο συνολικά και συνδυαστικά.

Εχεις δικιο σ' αυτο που λες δε θα διαφωνησω απλως μου ειναι αδιανοητο να δεχτω οτι το μυαλο μου εχει τοση δυναμη ωστε να μου προκαλει τοσο εντονα σωματικα συμπτωματα που να με ισοπεδωνουν. Δεν μπορει να μου το κανει αυτο το μυαλο μου. Πριν απο λιγο επαθα κριση η δεν ξερω πως αλλιως να το ονομασω αυτο που μου συμβαινει. Αφου εχουν περασει 15 δραματικα λεπτα, πιστευοντας στο μεσοδιαστημα για ακομη μια φορα οτι αυτη ειναι η φορα που περιμενω, αυτη τη φορα δεν κανω λαθος, αυτη ειναι η φορα που θα πεθανω, ηρθε τελικα και με τα χερια μου ακομη να τρεμουν και ολους τους μυς του σωματος μου σφιγμενους, σχεδον κοκκαλωμενους μπαινω εδω ν' αναζητησω λιγη ανακουφιση. Αυτη τη φορα ηταν αρκετα δυνατο, ειχε καιρο να με πιασει τοσο. Εχω καταφερει να μην τρεχω στα νοσοκομεια οπως πριν απο λιγο διαστημα, σφιγγω τα δοντια , σηκωνομαι σαν το ζαλισμενο κουνουπι που αλλου πατα κι αλλου βρισκεται, να ριξω λιγο νερο στο προσωπο, να στυψω λιγο λεμονι με νερο να πιω, το γνωστο μου placebo, ομως το βιωμα ειναι τρομερο. Σα να πεφτεις με αλεξιπτωτο η σα να κανεις ελευθερη πτωση απο γεφυρα. Δεν εχω κανει ποτε, αλλα φανταζομαι καπως ετσι θα ειναι το συναισθημα, τοσο εντονο. Τωρα εχει σχεδον περασει η κριση, το σωμα βεβαια δεν ειναι ακομη χαλαρο κι απο τη εξαψη και την εφιδρωση, σε σημειο του να σε λουζει ιδρωτας εχουν αρχισει τα ριγη. Μερικες φορες μετα την κριση θελω να κλαψω, με ανακουφιζει αυτο, με ηρεμει, νιωθω να καθαριζω ετσι. Καποιες φορες το προκαλω, σκεφτομαι κατι λυπητερο, σημερα ομως δεν μπορεσα. Αν δεν καταφερω να κλαψω νιωθω πως θα σκασω ορισμενες φορες. Οταν κλαιω νιωθω καλα μετα. Οπως καποιος που ξεσπα σε κλαμματα μολις νιωσει πως διεφυγε τον κινδυνο. Υστερα σκεφτομαι ολο αυτο το εχω προκαλεσει εγω στον εαυτο μου;; ; Μα πως;;; Αφου εγω κοιμομουν και ηρθε και με βρηκε στον υπνο μου ποιος μηχανισμος εχει λειτουργησει;; Κι υστερα ερχονται οι σκεψεις απο τα γεγονοτα της προηγουμενης μερας να το δικαιολογησουν. Ο πατερας πρεπει να κανει ινσουλινη το μαθαμε χθες, ο ενδοκρινολογος ειπε πως ολες μου οι εξετασεις ειναι καλες, πλην της νευροπιεσης, δεν εχω κατι αλλο, σφιζω απο υγεια, τουλαχιστον σε οτι εχουμε ψαξει. Μονο που να, τα οιστρογονα θα επρεπε να ειναι απο 25 και πανω και ειναι 22, τελειωνουν οι κυκλοι μου, δεν ειναι αστειο και δεν εχεις κανει ακομη παιδι. Κι αυτο χθες το μαθαμε. Κι ερχεται και χτιζεται το σκηνικο του πανικου.
Δεν το αντεχω αλλο, μου κλεβει χρονια απο τη ζωη μου. Μου κλεβει απ' το χαμογελο, εχει κανει την καθημερνοτητα μου κολαση. Καμια φορα σκεφτομαι καλυτερα αν ειναι να πεθανω, προς Θεου δεν εννοω κατι σε αυτοκτονια, απλα λεω αν δεν μπορω να ζησω φυσιολογικα τουλαχιστον να λυτρωθω παρα να ζω αυτο το μαρτυριο. Ειναι περισσοτερος πονος απ' οσο μπορω ν' αντεξω. Βεβαια δεν ξερω αν η κριση πανικου ερχεται με την προυποθεση να μας σκοτωσει η να μας σωσει, μαλλον το δευτερο αφου ειναι η υπο λανθανουσα μορφη λειτουργια του μηχανισμου επιβιωσης. Ειναι σα να σε υποβαλλει ο ιδιος σου ο οργανισμος σε ηλεκτροσοκ κατι σαν ενας φυσικος απινιδωτης που σε επαναφερει στη ζωη. Τωρα ειμαι τελειως ηρεμη, εχω αρχισει να νυσταζω, μαλλον θα καταφερω να κοιμηθω και λιγο. Ηδη περασε μια ωρα απο την κριση μαλλον δε θα παθω τιποτα και σημερα, ειμαι πια ασφαλης.

[deleted-member141015]

Ναι καταλαβαίνω ότι σου είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο να δεχτείς ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τις αντιδράσεις του ίδιου σου του εαυτού και τις επιπτώσεις που έχει αυτό. Όμως, ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα γενικότερα, είναι και μέρος του σώματος σου και το σημείο επαφής με το περιβάλλον. Οπότε είναι αδύνατον να ΜΗΝ επηρεάζεται από όσα συμβαίνουν και μέσα σου και γύρω σου. Όταν λοιπόν υπάρχουν στρεσογόνα γεγονότα και αγχωτικές σκέψεις, χρειάζεται να κάνεις κάτι για να τα αντιμετωπίσεις και με πρακτικό και με γνωσιακό τρόπ. Παρεμπιπτόντως, οι ορμόνες σου επηρεάζονται πολύ και από το στρες και το άγχος, γιατί το ενδοκρινικό και το νευρικό σύστημα είναι στενά συνδεδεμένα

[novia35]

Το ξερω αλλα τι να κανω ολα πανε χαλια. Εχασα τη δουλεια μου, τα χρηματα απ' το ταμειο δε φτανουν σε λιγο τελειωνει κι αυτο. Στελνω βιογραφικα οπου βρω και δεν εχω παρει καμια απαντηση. Ο ΟΑΕΔ ουτε καν, ασε που πλεον εχουν βαλει οριο ηλικιας τα 29. Γνωστους, φιλους δεν εχω κι αυτοι οι λιγοι που εχω δεν μπορουν τα βοηθησουν, εχουν κι εκεινοι τη δικη τους ζωη. Με τους συγγενεις εχω κοψει τις επαφες εδω και χρονια. Ερχονταν σπιτι μονο για να πουν τον κακο τους το λογο οποτε μολις αρχισε να γινεται αρρωστημενο το πραγμα και να μας χαλαει την ψυχολογια τους εκοψα. Στο σπιτι ολο φασαριες, εντασεις, εκνευρισμοι (απανταω και στις πιο πανω φιλης το ερωτημα ετσι), αναγκαστικα και για πρακτικους λογους, μενω με τους δικους μου ακομη. Βλεπουν κι εκεινοι τα προβληματα, δεν μπορουν να βοηθησουν και ξεσπουν σε νευρα η τσακωνονται μεταξυ τους κανωντας κακο στην υγεια τους -ο πατερας μου ανεβασε σακχαρο 400 ετσι- και γεμιζουν κι εμενα ενοχες. Απ' τη μια γιατι τους βλεπω που εχουν παρατησει τον εαυτο τους και δε νιωθω δυνατη να τους στηριξω απ' την αλλη γιατι νιωθω πως εγω φταιω γιατι δεν τα καταφερα στη ζωη μου και τους ειμαι προβλημα. Βλεπουν εμας και στεναχωριονται και αγχωνονται. Αν παθουν κατι εκει δεν προκειται να συγχωρησω ποτε τον εαυτο μου. Κατηγοριες εκατερωθεν, ο ενας ριχνει στον αλλο τις ευθυνες για τις καταστασεις. Προσωπικη ζωη χαλια. Μια σχεση προσπαθησα να κανω και περισσοτερα προβληματα απεκτησα απ' αυτα που ηδη ειχα. Χασαμε πριν καμποσο καιρο το ζωακι μας, απο λαθος του κτηνιατρου, που ηταν το μονο που μας εφερνε λιγη χαρα μεσα στο σπιτι, ηρεμια και αισιοδοξια . Αδειασε το σπιτι μαε εκτοτε. Το συναισθημα ειναι αναλογο του να χανεις παιδι. Οποιος εχει κατοικιδιο μπορει να το καταλαβει. Αλλη στεναχωρια οποτε αυτη, παθαμε ολοι καταθλιψη και κλαιμε ολη μερα. Νομιζω πως αυτο ηταν και η αρχη ολων αυτων των καταστασεων γιατι απο τοτε αρχισαν ολα. Το σπιτι ειχε θεματα μεσα. Και η σχεση των γονεων μεταξυ τους υπηρξε προβληματικη και η σχεση γενικοτερα ολων των μελων της οικογενειας ηταν προβληματικη. Και το καθε μελος απο μονο του ειχε τα θεματα του. Ο αδελφος μου για παραδειγμα πασχει απο χρονια μανιοκαταθλιψη. Δεν κανει καποια αγωγη γιατι ο ιδιος δε δεχτηκε ποτε να παει χε εναν ψυχιατρο να μιλησει κι αν κανουμε πως του λενε κατι θα μας γκρεμισει απο τα νευρα του ολο το σπιτι. Φιλους δεν εχει, σχεση δεν εχει, ενδιαφεροντα για τη ζωη επισης, δουλεια δεν τον ενδιαφερει να ψαξει (μεχρι περσυ δουλευε βεβαια εκει που δουλευα κι εγω αλλα δυστυχως στις μαζικες απολυσεις που εγιναν φετον απολυθηκαμε κι εμεις μετα απο 7 χρονια εργασιας), απ' το σπιτι δε βγαινει, εχει γινει παχυσαρκος, φοβαμαι και για την υγεια του δηλαδη. Γενικα το παιδι εχει μπλοκαρει και δεν ξερω πως να τον βοηθησω αφου δε δεχεται κουβεντα. Ετσι προσπαθησα να αρχισω να ψαχνω για γιατρους να παω τους γονεις μου να κανουν καποιες εξετασεις, να τους βαλω σ' ενα δρομο μην παθουν τιποτα οι ανθρωποι. Κι αρχισαν να του φτιαχνω το φαγητο μηπως μπορεσει και χασει καποια κιλα και ανεβει η ψυχολογια του καταφερω να τον βγαλω απο το σπιτι και παρει μπρος. Η μανα μου προσπαθει κι αυτη αλλα με πολυ λαθος τροπο με αποτελεσμα να συντηρει τα προβληματα της οικιγενειας για τα οποια φερει κι εκεινη καποια ευθυνη διοτι ηταν και ειναι δηλαδη μια γναικα εμμονικη -επισης με καταθλιψη- και αυταρχικη. Γιατι δεν περασε κι εκεινη καλα, ο πατερας μου ηταν ενας ανθρωπος ατολμος, αβουλος, ξεροκεφαλος, ψυχαναγκαστικος και νευρωτικος, και ταλαιπωρηθηκε μαζι του. Ετσι ομως εχουν πεσει πολλα βαρη πανω μου και να σκεφτεις ειμαι η μικροτερη της οικογενειας, γιατι προσπαθω να βρω λυσεις για ολα αυτα τα χρονια προβληματα, οι ιδιοι δεν ειναι συνεργασιμοι, να εξισορροπησω τα πραγματα και ν' αναστρεψω τη λειτουργια της οικογενειας ωστε να κινηθει εστω και τωρα μετα απο τοσα χρονια με τροπο

[swaggy97]

εγω θα σ προτεινα να μιλησεισ με καποιον ειδικο..απ οτι καταλαβα εσ ενηλικασ οποτε μπορεισ ανετα να πασ μονοσ σ...οχι τοσο για τσ ζαλαδεσ σ..αλλα γ να ηρεμησεισ εσυ ψυχικα...ειχα ενα περιστατικο στ σχολειο μ και με συγγλονισε..ενα παιδι ειχε παθει κριση πανικου..ετρεμε ειχε υδρωσει και εκανε σαν τρελοσ..ειχε μαλωσει με ενα παιδι και πραγματικα πιστευω πωσ αν τον εβρισκε μπροστα του θα τον σκοτωνε..ηταν τρομαχτικο...πηγαινε σε καποιον ψυχολογο και ετσι μονο θα καταφερεισ να λυσεισ το προβλημα σ..εδω δεν ειμαστε ειδικοι...προσπαθησε να μην αγχωνεσαι και να εχεισ καποιεσ ωρεσ ηρεμιασ κ χαλαρωσησ..περιποιησου τον εαυτο σ πηγαινε γυμναστηριο..κανε κατι γ εσενα γ να ξεχαστεισ απο το κλιμα π επικρατει στην οικογενεια σ..αλλα καλο θα ηταν να πασ σ εναν ειδικο...

[katpir]

κορίτσι μου,έχεις πολλά μέσα σου. πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό να σε βοηθήσει. θα δεις πόση ανακούφιση θα νιώσεις. μπορείς να καλέσεις κι εδώ 210 72 22 333. εγώ πέρυσι που έιχα έντονους απανωτούς πανικούς καθημερινά καλούσα εκεί και ηρεμούσα. δοκίμασε το,δεν έχεις να χάσεις τίποτα.

[novia35]

Το χειρότερο απ' όλα είναι τα σωματικά συμπτώματα που με τρομάζουν. Η οικογένεια μου είναι αυτή που είναι τόσα χρόνια απλά εγώ δε νιώθω δυνατή αυτή την περίοδο και δεν μπορώ να τ' αντιμετωπίσω Έχω εντοπίσει ότι αυτό που με διέλυσε περισσότερο είναι η απώλει του ζώου μου. Με έπιασε φοβία θανάτου. Αυτό δούλευε μέσα μου και 4 μήνες μετά εκδηλώθηκε ως μετατραυματικό σοκ. Ακολούθησε και ένα χειρουργείο δικό μου. Με πήρε και με σήκωσε. Απο τότε έχω πάει σε ένα σωρό γιατρούς, σε έκτακτα περιστατικά. Εξετάσεις, ταλαιπωρία στα εφημερεύοντα, γιατρούς άσχετους, αδιάφορους, να μου σπάνε τις φλέβες, ακτινοβολίες, παθαίνω και μια οξεία λοίμωξη στο νεφρό το Φλεβάρη. Απο περσυ τον Οκτώβρη είμαι σε μια διαρκή υπερένταση με υφέσεις των συμπτωματων κατα περιόδου αλλά και με απρόσμενες εξάρσεις που με καθηλώνουν ωρες ωρες. Έχω πάει και σε ψυχιατρο και σε ψυχολογό απο κανέναν δεν ένιωσα να παίρνω βοήθεια. Ο ψυχίατρος πιο έμπειρος αλλά τυπικός στην προσέγγιση, συνταγογράφηση κτλ Η ψυχολόγος νεαρούλα δε νομίζω ότι με βοήθησε πολύ. Τα χρήματα και το κόστος πάρα πολύ μεγάλο.Όλη μου η αποζημίωση απο τη δουλειά πήγε σε γιατρούς κι εξετάσεις. Δεν υπάρχουν άλλα χρηματα έχω στεγνώσει. Αν μου συμβεί κάτι είμαι στο έλεος του Θεού. Θέλω να βοηθηθώ γιατί η κατάσταση είναι πλέον ανυπόφορη. Τα τελευταία 10-12 χρόνια είχα καταφέρει αν όχι να το ξεπεράσω τουλάχιστον να το φέρω πίσω και είχα συνηθίσει αλλιώς. Αυτό που ξυπνάει πάλι μέσα μου με τρομάζει γιατί με γυρίζει πολύ πίσω σε άλλες εποχές που δε θέλω να θυμάμαι. Ο φίλος μου άρχισε ν' αδιαφορεί και ν' απομακρύνεται σιγά σιγά όταν αρρώστησα. Δεν ήταν καν κοντά μου ούτε στο χειρουργείο, ούτε όταν μπήκα με λοίμωξη στο νοσοκομείο, προτίμησε να βγεί με τα φιλαράκια του για καφέ. Οι δε φίλοι του μιλούσαν πολύ υποτιμητικά για μένα, κάποιες φορές χλεύαζαν την όλη κατάσταση κιόλας, του έβαζαν λόγια κι εκείνος συμπεριφέρονταν σαν ηλίθιος απέναντι μου. Ένας απο αυτούς του είχε θέσει βέτο μάλιστα να μη με παίρνει μαζί του στις εξόδους όταν παρευρίσκεται κι αυτός και εκείνος το δέχτηκε. Πριν απο τρεις μέρες τσακωθήκαμε άσχημα γι' αυτό το λόγο και κόψαμε και τελείως επικοινωνία. Ένιωσα ότι δε με υπερασπίζεται. Δε με πειράζει όμως ετσι κι αλλιώς είμαι της αποψης ότι πρέπει να μεγαλώνουμε και να εκπαιδεύομαστε σ' αυτή τη ζωή χωρίς να έχουμε προσδοκίες απο τους ανθρώπους γύρο μας κι απο εκεί και πέρα αν θέλει κάποιος καλός άνθρωπος να στηρίξει, δεκτός. Αυτό που με πειράζει είναι ότι δεν είμαι αρκετά δυνατή αυτή τη στιγμή να το διαχειριστώ κι ότι με πουλάει πάνω σε στιγμή αδυναμίας.

[novia35]

Η περίπτωση μου θυμίζει λίγο νοοτροπία κακοποιημένης συζύγου, προς Θεού δε μ' έχει ακουμπήσει ποτέ ο άνθρωπος, απλά ψυχικά μ' έχει ταλαιπωρήσει με τη συμπεριφορά του. Αναφέρω αυτή την περίπτωση θέλωντας να πω πως όπως μια κακοποιημένη γυναίκα λόγω ανασφάλειας ή λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης ή λόγω ανάγκης συναισθηματικής να βρίσκεται με έναν άνθρωπο μένει σε μια σχέση που την κακοποιούν βρίσκοντας χίλιες δικαιολογίες για τον άνθρωπο «ότι περνάει δύσκολα, ότι έχει προβλήματα κι αυτός ο καημένος» έτσι κι εγώ έβρισκα χίλιες δικαιολογίες ενώ η σχέση αυτή με ισοπέδωνε και ένιωθα να υποτιμώ τον εαυτό μέσα σ' αυτή.
katpir σ' ευχαριστώ πολύ για το τηλέφωνο θα επικοινωνήσω άμεσα αν και θα ήθελα να μου δώσεις περισσότερες πληροφορίες για το τι θα ζητήσω, με ποιόν θα μιλήσω

[swaggy97]

κανενασ δεν θα νοιαστει γ εσενα αν πρωτα εσυ δεν νοιαστεισ γ τον εαυτο σ...κρατα μια πισινη π λενε...μην νοιωθεισ οτι εισ εξαρτημενοι απο τα λεγομενα των αλλων..ο κοσμοσ ειν κακοσ...λεει διαφορα χωρισ να ξερει και χωρισ να τον νοιαζει πωσ θα τ παρει ο αλλοσ...κανε κατι ομορφο γ εσενα..να σ ανεβει η ψυχολογια και η αυτοπεποιθηση..πηγαινε στ γηπεδο...κανε μια βολτα στ μαγαζια κ οταν στ επιτρεψουν τ οικονομικα σ ψωνισε κατι...κανε μια περιποιηση προσωπου...αλλαξε κατι στ μαλλια σ...οτι θεωρεισ εσυ καλυτερο γ να αυξηθει η αυτοπεποιθηση σ..εμενα παντωσ με βοθανε αρκετα τα παραπανω...αλλα παραστασεισ ακομα..ενα ταξιδι ειδικα τωρα τ καλοκαιρι στην θαλασσα σ καποια κοντινη παραλια..προσπαθισε να δεισ την ζωη πιο αισιοδοξα...μιλα κ μ ειδικουσ φυσικα..αλλα μην αφησεισ τον εαυτο σ..

[novia35]

Τα λεγόμενα των άλλων δε με απασχολούν κι όπου μπορώ τους κάνω πέρα τους ανθρώπους αυτούς. Εδώ δεν μπορούσα όμως να κάνω πολλά διότι ερχόμουν αναγκαστικά σε επαφή μαζί τους. Το πρόβλημα δεν ήταν οι φίλοι του όμως το πρόβλημα ήταν ότι δεν έβαζε όρια ο φίλος μου σε κάποια πράγματα μέχρι και άσεμνες κινήσεις εκαναν όταν γύριζα την πλάτη μου, καφριλίκια αντρών αν γνωρίζεις. Κι αυτό ήταν μεγάλη τριβή για μας.

[swaggy97]

ειν δυσκολο να μην σ δεχεται η παρεα τ φιλου σ..συζητησε τ με τον φιλο σ και αν μπορεισ αποφυγε τουσ οσο μπορεισ...ανωριμοι αντρεσ!! μην τουσ δινεισ σημασια!!! εισ καλυτερη απο αυτουσ!!! ασ κοιτα3ουν καλυτερα την καμπουρα τουσ και να μην ασχολιουνται μαζι σ!! αν εισ τολμηρη η αν βρεισ το θαρροσ πεσ τουσ το...πεσ τουσ να σταματησουν να το κανουν αυτο κ να σεβαστουν το γεγονοσ οτι εισ η κοπελα του φιλου τουσ!!! αν δεν το κανουν..απλα δεν α3ιζουν τιποτα...και αν ο φιλοσ σ συνεχιζει να μενει απρακτοσ κανε οτι θεωρεισ εσυ σωστο..

[novia35]

Η παρεα αυτη ειναι απο τα εφηβικα χρονια. Ο φιλος μου ειναι 40 ετων οπως καταλαβαινεις ειναι πανω απο 20 χρονια φιλοι. Οι δυο εκ των οποιων ειναι παντρεμενοι και απο πολλα χρονια μαζι με τις γυναικες του. Ο φιλος μου ηταν κι αυτος παντρεμενος αλλα εχει τουαχιστον 7 χρονια που εχει χωρισει. Και ειναι κι ενα ακομη ατομο που ειναι ανυπατρος και χωρις σχεση. Οπως καταλαβαινεις η παρεα ειναι λιγο περιχαρακωμενη διοτι ειναι κολλητοι απο χρονια και βγαιναν ολοι μαζι πακετο. Οπου ηταν ο ενας πηγαινε κι ο αλλος. Αυτο εγω δεν μπορουσα να το αντεξω γιατι δε μας αφηναν σχεδον ποτε μονους. Παντα επρεπε να βγουμε μαζι κι αν καποιες φορες βγαιναμε μονοι θυμωναν. Περσυ ειχαμε κανονισει να παμε διακοπες, ειχα κλεισει τα εισητηρια για Δονουσα, το δωματιο και τελευταια στιγμη με κρεμασε γιατι ο φιλος του ηθελε να παμε Ελαφονησο κι αρχισε να του πιπιλιζει τα μυαλα, αποκαλουσε το νησι Δονητουσα για να με ειρωνευτει μπροστα στο φιλο μου, κι οτι ειδε το νησι σε φωτογραφια και ειναι χαλια κτλ κτλ... τελικα πηγα μονη μου γιατι ηδη ειχα πληρωσει προκαταβολη και θα εχανα τα χρηματα. Μου ειπε να μου δωσει τα μισα της προκαταβολης αλλα δεν το δεχτηκα.

[swaggy97]

αφου οι φιλοι του ειν μεγαλοι ανθρωποι εν θα καταλαβουν αν τουσ μιλησεισ και τουσ πεισ πσ εν νοιωθεισ ανετα με την συμπεριφορα τουσ? οτι μπορουν να σ δωσουν μια ευκαιρια ν μπεισ στην παρεα τουσ και να τουσ δωσεισ μια ευκαιρια να γνωριστειτε καλυτερα.. αφου καποιοι ειν παντρεμενοι μπορεισ ν κανεισ περισσοτερη παρεα με τισ γυναικεσ τουσ (γυναικα-γυναικα καταλαβαινονται καλυτερα) και να προσπαθησεται να γεφυρωσετε την σχεση σασ...μην τουσ πηγαινεισ κοντρα οσο μπορεισ γ ν κανουν κ αυτοι μια υποχωρηση...και πεσ στον φιλο σ να σ βοηθησει με ολο αυτο...