Στα καλα καθουμενα ζαλαδες και ταση λιποθυμιας

[novia35]

Παντογνωστες δεν ειμαστε, ουτε μπορουμε να γινουμε. Μπορουμε ομως σε θεματα υγειας να ειμαστε παντα ενημερωμενοι. Παντα υπαρχει αυτο το 1% που μπορει να παει στραβα ακομη και σε πραγματα με χαμηλο ποσοστο επικινδυνοτητας. Απλως οι ανθρωποι δεν το λαμβανουμε υποψιν μας αυτο. Ενω παντα θα πρεπει να το εχουμε κατα νου. Νομος του Μερφυ "αν υπαρχει εστω και μια πιθανοτητα κατι να παει στραβα τοτε θα παει". Γιατι ποια κατασταση ειναι η μονη μη αναστρεψιμη;; Ο θανατος. Αρα οτι μπορει να μπει σε διαπραγματευση μ' αυτον θα πρεπει το γνωριζουμε. Οι ανθρωποι πεθαινουμε απο λαθος και απο αγνοια. Ο θανατος δεν ειναι συμβατος με το σωμα μας που εχει τη δυνατοτητα αυτοιασης. Βλεπεις κανεις μια πληγη και το ιδιο το σωμα δουλευει για ν' αποκαταστησει το προβλημα. Σκεψου ποσο θαυμαστη διαδικασια ειναι αυτη. Το θανατο μας τον επιλεγουμε αυτη ειναι η μονη αληθεια και πρεπει να καταλαβουμε τι ειναι αυτο που χαλαει αυτον τον μηχανισμο. Ειναι δυσκολο να ξεπερασω το κομματι της ενοχης γι' αυτο και εχω φτασει πλεον σε σημειο να ψυχαναγκαζομαι με τα θεματα υγειας. Δηλαδη αν προκυψει καποιο θεμα υγειας τοτε το ξεψαχνιζω μεχρι εκει που δεν παιρνει ψαχνω να βρω και την πραγματικη λεπτομερεια, οτι πληροφορια υπαρχει και δεν υπαρχει. Αυτο απο τη μια με εχει κανει πιο προσεχτικη, ξερω τι θα ρωτησω και τι πρεπει να ζητησω απο καποιον γιατρο απ' την αλλη ομως με εχει κανει να ειμαι στην τσιτα και συμπεριφερομαι απεναντι στους γιατρους σα να παω σε πολεμο και να πρεπει ν' αμυνθω. Ειμαι εκει και παρατηρω μεχρι την τελευταια κινηση, λεξη μη ξεφυγει τιποτα απ' την αντιληψη μου και γινει καποιο λαθος. Σα να ειναι ο οργανισμος μου σε συναγερμο.

[novia35]

Κι αυτο ειναι πολυ ψυχοφθορο αλλα υποκινειται απο το αισθημα ενοχης αλλα και ανασφαλειας που μου δημιουργησε η περιπτωση με το ζωο μου.

[swaggy97]

εν ειν αναγκη να ποιασεισ την βιολογια κ ολα τ ιατρικα βιβλια κ να τα 3εψαχνισεισ... απλα μολισ αντιληφθεισ κατι να παει στραβα στον οργανισμο σ κανε μια ερευνα αγορασ γ να βρεισ τον καλυτερο γιατρο να πασ..και ρωτα τον οοτι απορεια εχεισ γ να εισ σιγουρη..πηγαινε και γ ενα check up ανα εξαμηνο γ να σιγουρευτεισ..αλλα πρεπει μονη σ να χαλαρωσεισ..και αν σ βοηθησει μιλα με καποιο ψυχολογο εν νομιζω να θελεισ ψυχιατρο..αν χρειαστεισ ο ψυχολογοσ θα σε παραπεμψει..

[novia35]

κορίτσι μου,έχεις πολλά μέσα σου. πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό να σε βοηθήσει. θα δεις πόση ανακούφιση θα νιώσεις. μπορείς να καλέσεις κι εδώ 210 72 22 333. εγώ πέρυσι που έιχα έντονους απανωτούς πανικούς καθημερινά καλούσα εκεί και ηρεμούσα. δοκίμασε το,δεν έχεις να χάσεις τίποτα.

Δυστυχως ζω σ' ένα οικογενειακό περιβάλλον τόσο ανώριμο και τόσο ανεύθυνο που πραγματικά μόνο συναισθήματα ανασφάλειας και απογοήτευσης μπορεί να μου δημιουργήσει. Είναι σαν ν' απευθύνομαι σε μικρά παιδιά. Δεν υπάρχει συνεννόηση. Δεν δέχονται κάποιες ευθύνες τους κι αυτό μ' εξοργίζει. Δε μ' έχουν βοηθήσει σε τίποτα. Αλλά θα μου πείς τι ψάχνεις κι εσύ τώρα και τι ευθύνες αναζητάς. Τόσο ήξεραν, τό ξέρουν, τόσο μπορούσαν και τόσο μπορούν. Ζητάς κατανόηση απο ανθρώπους που δεν έχουν βγάλει ούτε το δημοτικό και μεγάλωσαν σε εντελώς άλλες κοινωνικές συνθήκες. Δεν το λέω μειονεκτικά γι' αυτούς απλά αναφέρω τη συνθήκη πως είναι. Η μητέρα μου μόνο μεγαλομανία είχε, ήθελε το παιδί της να γίνει πυρηνικός φυσικός, να παντρευτεί μεγαλογιατρό με χρήματα και αξιώματα, πολύ υψηλές προσδοκίες χωρίς να έχει όμως τ' απαιτούμενα προσόντα. Κι είχε τόσες απαιτήσεις απο μένα. Δεν τις είπε όμως ποτέ κανείς ότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους όμως. Μ' αυτές τις προσδοκίες και τα στερεότυπα μεγάλωσα κι έχασα κάθε άλλη ευκαιρία, πολύτιμό χρόνο για να προσπαθώ να ικανοποίησω της προοσδοκίες ή περιμένωντας την καλή τύχη να έρθει απο τον ουρανό παρόλο που οι δυνατότητες μου ήταν πολύ περιορισμένες. Κι έφτασα 40 χρονών να είμαι στο πουθενά κι η μάνα μου στην κοσμάρα της ακόμη να νομίζει ότι το παιδί της, που πλέον δεν είναι παιδί, αλλά που η διαλυμένη του ψυχολογία απο τις αγοραφοβίες, τις κρίσεις πανικού δεν του επέτρεψε να φύγει απο το καταπιεστικό περιβάλλον και ν' αναπνέυσει, ν' ανθίσει, να εξελιχθεί. Μέχρι και την τελευταία μου σχέση καταφέρε να μου την καταστρεψει με μούτρα και πείσματα, να μη μου μιλάει για μέρες επειδή δεν ήταν του γούστου της η επιλογή μου. Μου κατέστρεψε τη ζωή.

[novia35]

κορίτσι μου,έχεις πολλά μέσα σου. πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό να σε βοηθήσει. θα δεις πόση ανακούφιση θα νιώσεις. μπορείς να καλέσεις κι εδώ 210 72 22 333. εγώ πέρυσι που έιχα έντονους απανωτούς πανικούς καθημερινά καλούσα εκεί και ηρεμούσα. δοκίμασε το,δεν έχεις να χάσεις τίποτα.

Καλώ στο τηλέφωνο που μου έχεις δώσει αλλά δυστυχώς κάνει τριτονικό ήχο όπως όταν μια γραμμή έχει βλάβη και δεν απαντά κανείς. Κι είμαι σε άσχημο πανικό αυτή τη στιγμή και το είχα πολύ ανάγκη να μιλήσω.

[novia35]

Αντε παλι τα ιδια!! Καιρο ειχε να με πιασει το σακατιλικι. Δε λεω πως μου 'χει φυγει το αγχος, οχι δε λεω αυτο και τις αυπνιες μου τις εχω και την υπερενταση και τα μουδιασματα στο προσωπο και τις ημικρανιες μου και τους πονους παντου στο σωμα κι απο καταθλιψη, δεν εχω παραπονο δοξα τω Θεω, αλλα αυτη η ρημαδα η κριση ειχε καιρο να με πιασει, κανα 2 μηνες μετραω. Ειπα με ξεχασε η ρουφιανα, εκλεισα και σε νευρολογο να με δει, για τα υπολοιπα, αλλα αργει ρε γμτ. Απο αρχες Οκτωβρη εχω κλεισει σε δημοσιο νοσοκομειο και θα με δουν τελη Νοεμβρη. Εχω γινει μουσκεμα, το σωμα μου τρεμει, ουτε ναρκομανης να ημουν με στερητικο συνδρομο. Ενα εσωτερικο τρεμουλο και σα σπασμος, τοσο εντομο ομως που κοιταζω γυρω μου μηπως γινεται κανενας σεισμος, δεν το πιστευω οτι ειναι απο μενα αυτο. Ηπια λιγο νερο και προσπαθω με αναπνοες να το ρυθμισω, ξερω οτι θα παρει λιγη ωρα και μετα θα ειμαι ενταξει, οι στιγμες ομως αυτες μεχρι να περασει ειναι απαισιες. Ειμαι στο τσακ να παθω υστερια, ν' αρχισω να φωναζω και να τρεχω ζητωντας να με πανε στο νοσοκομειο. Ξερω ομως οτι δεν πρεπει να το αυτο, πρεπει να περιμενω να περασεις. Μ' εχει πιασει κι ενα σφιξιμο στο στομαχι αυτη τη στιγμη. Εγω την ταινουλα μου εβλεπα, δεν εκανα κατι. Γιατι να μας συμβαινουν εμας αυτα;; Τι κακο εχουμε κανει;;; Ποιον εχουμε πειραξει ρε παιδια;;