Απώλεια

**ntinaki** · 24-07-2007, 00:04

edo kai sxedon tria xronia mou sinaivei kati pou pote den pisteua pos tha mporousa na antexo...sta 17 mou loipon exasa ton mpampa mou...ena isixo mesimeri,2 mas sto spiti apofasise na xepsixisei sta xeria mou...apo tote loipon xekinane kai ta provlimata..stin arxi ola itan toso disklola...nomiza oti ton evlepa pantou,oti ton akouga..kapoies fores niotho pos einai dipla mou kai me koitaei kai eno den eprepe na fovamai gt itan pateras mou me pianei ena deos pou xanomai..den xero ti na kano...xlomiazo apo ton fovo mou...as mou exigisei kapoios loipon giati na pernao ola auta?ti ginete?

**tara** · 24-07-2007, 00:38

Πραγματικα λυπαμε για τον χαμο....... και αυτη την δυσκολη εμπειρια που αναγκαζεσε να περνας Ντινακι. Εχεις μιλησει σε κανενα ειδικο?

Φιλικα
Tara

**melita** · 01-08-2007, 04:33

Ορισμένα πράγματα που συμβαίνουν είναι έξω από το ανθρώπινο νου και δεν μπορούμε να τα εκλογικεύσουμε και να τα καταλάβουμε. Στη δική σου περίπτωση μπορεί να συμβαίνει κάτι μεταφυσικό όσο χαζό και επιπόλαιο και αν ακούγεται. Πάντως συμφωνω απόλυτα με την tara καλό θα ήταν να επισκεφτείς έναν ειδικό που θα σε βοηθήσει να διαχειριστείς τα στάδια του πένθους.

**Dalia** · 01-08-2007, 13:29

Εχασες ένα τόσο κοντινό και αγαπημένο σου πρόσωπο,ήταν μεγάλο σοκ αυτό για σένα,και ακόμα περισσότερο που ήσουν μπροστά τη στιγμή που έφυγε.Γι\'αυτό πιστεύω ότι τα νιώθεις όλα αυτά.Δεν μπορείς να ξεπεράσεις την απώλεια αυτή,τον έχεις μέσα σου,στο μυαλό σου και γι\'αυτό έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεται δίπλα σου.

**weird** · 04-08-2007, 00:40

Εχεις ζητησει τη βοηθεα ειδικου? Μιλησες ποτε για τον φοβο που σε καταβαλλει στη μαμα σου η σε καποιον φιλο?
Νιωθεις να θελεις να μας πεις πιο πολλα για τον μπαμπα σου?
Ειμαστε εδω να σε ακουμε ...

**Alkmeon** · 06-08-2007, 21:33

3 χρονια ε;αρκετο διαστημα,χρειαζεται συζητηση με εναν ειδικο νομιζω!

**mary_loo** · 27-10-2007, 14:28

Πράγματι δε νομίζω πως μπορεί να περιγράψει κάποιος κάτι τέτοιο! Είναι αβάσταχτο. Λυπάμαι πολύ...και σε μια τόσο μικρή ηλικία...

**τι-ποτέ** · 28-10-2007, 21:40

καλησπέρα μετά από τόσο πολύ καιρό.
είμαι μεγάλη, έχω παιδιά. έχασα τον πατέρα μου πολύ πρόσφατα. πριν 3, 5 χρόνια είχα χάσει και τη μητέρα μου. τότε δεν φόρεσα καν μαύρα. την αγαπούσα πολύ, όμως ήταν μεγάλη, και κυρίως ήταν κατάκοιτη, οπότε θεώρησα ότι ευτυχώς πέθανε και ξεκουράστηκε (εμένα δε με βάραινε καθόλου γιατί ζούσε σε άλλη πόλη). τώρα που πέθανε ο πατέρας μου μαλλον ξαφνικά (εγκεφαλικό και 6 μέρες μετά το τέλος), νιώθω πολύ παράξενα. μπορεί να γελάω, να χαμογελάω κλπ, μα μέσα μου νιώθω μια μεγάλη σοβαρότητα, σήμερα πήγα στην εκκλησία και χρειάστηκε να φύγω γιατί δεν μπορούσα, είχα αρχίσει να κλαίω. επίσης νιώθω ότι τα νεύρα μου έχουνε τεντώσει...
νιώθω ότι κάτι έρχεται.

**keep_walking** · 28-10-2007, 21:58

Συλληπητηρια τι-ποτε...πραγματι δεν βρισκω κατι αλλο να γραψω...

**τι-ποτέ** · 28-10-2007, 22:09

κιπ, να είσαι καλά, σ\'ευχαριστώ! αυτό που έγραψες είναι τόσο απλό, που είναι ειλικρινές και γι\'αυτό γεμάτο παρηγορία! σ\'ευχαριστώ από καρδιάς. να χαίρεσαι τη ζωή!

**klairi** · 29-10-2007, 11:55

μια απο τις πιο δυσκολες φασεις της ζωης μας ειναι ο χαμος αγαπημενων μας προσωπων... το ξερω γιατι το εχω περασει. και εγω πριν 4 χρονια εχασα το αγορι μου. και εκανα 3 χρονια να το ξεπερασω. αλλα θα μονο το εξης. ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος. και κατι αλλο που για μενα πλεον ειναι ατακα. ολα γινονται για καποιο σκοπο. τιποτα δεν ειναι τυχαιο. μα τιποτα. υπομονηηηηηηηη. τιποτα αλλο.

**anwnimi** · 29-10-2007, 17:11

Συλλυπητήρια τί-ποτέ μου και από μένα...Σε καταλαβαίνω πολύ καλά...Κι αυτή τη διαφορά στο έξω σου και στο μέσα σου τη νιώθω απόλυτα...
Ίσως ο μπαμπάς σου όντας \"γερός\" αποτελούσε πιο ισχυρό στήριγμα (δεν εννοώ ισχυρότερη αγάπη) από τη μαμά σου. Και αυτό σε έκανε να λυγίσεις...

Αχ τι να σου πω πέρα από ότι κι εγώ πονάω μαζί σου όπως και με κάθε παιδί που χάνει το γονιό του και με κάθε άνθρωπο που χάνει ένα αγαπημένο του. Εδώ μπορείς να εκφράστεις όσο και όποτε θέλεις. Κουράγιο...

Κλαίρη μόνο στη φαντασία μου μπορώ να πλησιάσω τον πόνο σου, όπως και κάθε πόνο που δεν έχω νιώσει...Χαίρομαι που τώρα είσαι στα πόδια σου και χαίρομαι για τον τρόπο που το έχεις φιλοσοφήσει....

**τι-ποτέ** · 29-10-2007, 23:45

να στε καλά και οι δυο σας!
σκέφτομαι πως ίσως απλώς μιλάω γι\'αυτό. κάπου όμως φοβάμαι. όχι φοβάμαι για το θάνατο, αλλά φοβάμαι για την ισορροπία μου... σαν να γκρεμίζονται κομμάτια μέσα μου. και το ζήτημα του θυμου με εντυπωσιάζει...
σήμερα πάντως ήμουν καλύτερα, ευτυχώς...

**Adzik** · 29-10-2007, 23:50

καλυσπερα καλη μου τι-ποτε...

συλληπητηρια και απο μενα ολοψυχα...

...ξερεισ ποσο σε αγαπαω.. ο θυμοσ ειναι απο τα πιο ανθρωπινα συναισθηματα,..και εχεισ δικαιωμα να ξερεισ να το νιωθεισ....

σε φιλω δυνατα..και στο μετωπο ...