Τι μου συμβαίνει;

[Rosamond]

Καλησπέρα σας!
Μόλις ολοκληρώθηκε η εγγραφή μου και αυτό είναι το πρώτο μήνυμα που δημοσιεύω. Δυσκολεύτηκα λίγο μέχρι να επιλέξω το σωστό forum, καθώς δεν είμαι σίγουρη για το τι ακριβώς μου συμβαίνει...Το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρη είναι το ότι χρειάζομαι βοήθεια.
Να σας εξηγήσω καλύτερα:Είμαι 18 χρονών και μόλις τελείωσα από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, διάβαζα αρκετά για το σχολείο, χωρίς καμία πίεση από τους γονείς μου, παρόλο που πάντα είχα τη βοήθεια και την υποστήριξη της μαμάς μου - όποτε τη ζητούσα. Δεν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερα κοινωνικό παιδί και δεν επιδίωκα να έχω πολλές φίλες. Την καλύτερη μου φίλη - η οποία παρεμπιπτόντως είναι, σε αντίθεση με μένα, η χαρά της ζωής -την γνωρίζω κυριολεκτικά όσο ζω.
Τέλως πάντων, μεγαλώντας ήσυχα με ελάχιστες φίλες και πολλά βιβλία, σταδιακά συγκέντρωνα επαίνους από καθηγητές και πολύ υψηλούς βαθμούς. Φτάνοντας στο Λύκειο, αρχισα να κάνω παρέα με άλλα 8 παιδιά, με τα οποία φυσικά γνωρίστηκα μέσω της κολλητής μου. Με τα παιδιά αυτά ένιωθα πάρα πολύ όμορφα. Ανυπομονούσα να έρθει το Σαββατοκύριακο για να βγούμε βόλτα, άρχισα να είμαι περισσότερο ευδιάθετη, να γελάω περισσότερο. Αυτές τις στιγμές θα τις θυμάμαι πάντα ως τις καλύτερες της ζωής μου. Συνέχισα, βέβαια, να εμπιστεύομαι περισσότερο την κολλήτή μου, γιατί ήξερα ότι τόσα χρόνια δεν με πρόδωσε ποτέ, και εξακολουθούσα να είμαι το άτομο στην παρέα που μιλούσε λιγότερο...Παρόλα αυτά, για τα δικά μου δεδομένα, είχα έρθει πολύ κοντά με τα παιδιά αυτά.
Όλο αυτό το διάστημα, συνέχισα να διαβάζω πάρα πολλές ώρες και να παίρνω πολύ υψηλούς βαθμούς. Αυτό στις αρχές μου είχε δημιουργήσει κάποια προβλήματα με τους συμμαθητές μου, τα οποία τελικά ξεπεράστηκαν και με τον καιρό όχι μόνο κατανόησαν το χαρακτήρα μου, αλλά μου έδειξαν και μία συμπάθεια που με ικανοποιούσε πολύ.
Φτάνοντας στην Γ' Λυκείου, αποφάσισα ότι για ένα χρόνο θα αφοσιωνόμουν ολοκληρωτικά στο στόχο μου: την επιτυχία στις Πανελλήνιες. Βόλτες, παρέες κτλ αποφάσισα να τα παραμερίσω, υποσχόμενη στον εαυτό μου ότι το καλοκαίρι που θα ακολουθούσε θα ήταν υπέροχο. Κατέληξα να διαβάζω συνεχώς, κοιμόμουν ελάχιστες ώρες, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν μια απόδειξη που δε βγήκε ή μια άσκηση που δε λύθηκε. Ξεκουραζόμουν, διαβάζοντας μαθήματα που με ευχαριστούσαν περισσότερο και στις μικρές αποτυχίες ένιωθα πολύ κοντά στο θάνατο.
Κατάφερα να τελειώσω τις εξετάσεις, χωρίς να μου έχουν απομείνει καθόλου δυνάμεις και νομίζοντας, κατά τα δικά μου κριτήρια, ότι είχα αποτύχει. Ακολούθησε μια πολύ άσχημη περίοδος, κατά την οποία δεν ενδιαφερόμουν ούτε για αυτονόητα πράγματα, όπως το φαγητό.
Τα αποτελέσματα βγήκαν, ήμουν πρώτη στο σχολείο μου και αρκετά καλά σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ελλάδα- όπως με πληροφορούν οι καθηγητές μου.
Εγώ, όμως, δεν είμαι ικανοποιημένη. Και αυτό δεν αφορά μόνο τη βαθμολογία μου. Νιώθω ένα τεράστιο κενό, έχω έναν κόμπο στο λαιμό που δε φεύγει με τίποτα και συχνά νιώθω δυσφορία. Βρίσκω διαρκώς χαζές δικαιολογίες όταν οι φίλοι μου μου τηλεφωνούν για να βγούμε, έχω παράμελήσει την εμφάνιση μου και πλέον μιλάω ελάχιστα. Αισθάνομαι ότι επειδή δεν είμαι αρκετά έξυπνη, δεν είχε νόημα που διάβασα τόσο πολύ, αφήνοντας τις βόλτες, τη μουσική που μου άρεσε, έναν εφηβικό έρωτα...
Χρειάζομαι επειγόντως βοήθεια! Αυτές τις μέρες πρέπει να κάνω το μηχανογραφικό μου, και μέσα σε αυτή την κατάσταση φοβάμαι ότι θα κάνω το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου!
Ελπίζω να μην σας φανούν αστεία τα όσα έγραψα. πραγματικά δεν ξέρω τι μου συμβαίνει...

[kerasi]

Γεια σου ροζα. Που θελεις να περασεις? Εννοω και σαν αντικειμενο αλλα και σαν πολη. Θα βαλεις σχολες αποκλειστικα στην πολη σου ή οχι?