Το δικό μου θέμα

[elpi]

Να 'μαι πάλι, σαν αρχάρια εδώ μέσα, μπήκα στο θέμα του Αντρέα και εγραφα του καλού καιρού το πρόβλημά μου, μετά κατάλαβα οτι μάλλον αυτό ηταν λάθος, ετσι λοιπόν και με την προτροπή του πρώτου φίλου μου εδώ Ανδρέα λέω να ανοίξω το θεματάκι μου. Το μόνο που εχω να κάνω ειναι μια αντιγραφή και επικόλληση.

Kαλησπέρα, ειμαι η Ελπίδα.Ειναι το πρώτο μήνυμά μου ,διαβάζω αρκετή ώρα οσα γράφονται εδώ και σε αλλα θέματα και αποφάσισα να κάνω και γώ ντου.
Εγώ δε ξέρω αν εχω κατάθλιψη ,αλλά πάντως παλεύω με νύχια και με δόντια να μην αποκτήσω. Λόγω ενος σοβαρού γεγονότος που μου συνέβη ξαφνικά και απρόσμενα στη ζωή μου , νιώθω οτι εχω χάσει τη γή κάτω απο τα πόδια μου. Και για να σας βάλω στο κλίμα , χώρισα πριν 2 μήνες περίπου μετά απο 27 χρόνια γάμου.Καλούμε τώρα να αντιμετωπίσω τα πάντα μόνη μου ενώ ποτέ δεν ειχα μάθει κάτι τέτοιο. Νιώθω οτι εχω να ανέβω ενα γολγοθά και μου ειναι αδύνατον να κάνω ενα βήμα. Φοβάμαι τα πάντα και τους πάντες.... Νιώθω οτι η ζωή σταμάτησε στα 49 μου χρόνια, ενώ δε σκεφτόμουν ποτέ την ηλικία μου τώρα νιώθω γριά . Ενώ μου άρεσε να κάθομαι μόνη μου τώρα δε θέλω να μένω μόνη λεπτό, παίρνω τους δρόμους μόνη μου παρέα με ενα βιβλίο ,πράγμα που δε το ειχα κάνει ποτέ πριν στη ζωή μου(να βγαίνω μόνη για καφέ).Τα συμπτώματα της κατάθλιψης τα ξέρω και κάποια απο αυτά τα βλέπω και στον ευατό μου. Ενώ στους τρίτους δείχνω οτι το παλεύω καλά μέσα μου ειμαι ενα ράκος. Φοβάμαι πολύ , φοβάμαι το αγνωστο, φοβάμαι την ίδια τη ζωή. Μάλλον σας κούρασα αλλά νιώθω την ανάγκη να τα πώ κάπου, να πώ αυτά που πραγματικά αισθάνομαι . Οι διακυμάνσεις στη ψυχολογία μου ειναι σα καρδιογράφημα, πότε νιώθω ετοιμη να αντιμετωπίσω τα πάντα και πότε (τις περισσότερες φορές ) οτι θέλω να σταματήσω να ζώ ΤΩΡΑ. Οχι οτι σκέφτομαι να βάλω τέλος στη ζωή μου βέβαια, αυτό θέλει δύναμη που μάλλον δε διαθέτω.
Αυτά τα ολίγα ειχα να σας πώ, για αρχή καλά ειναι νομίζω. Ελπίζω μέσα εδώ να βρώ λίγη δύναμη να αντιμετωπίσω την κατάσταση . Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το μηνυμά μου.

[αλεξανδρος_77]

βασικα δε μπωρει να ξυπνησες ενα πρωι και να σκεφτηκες φοβαμαι το ενα το αλλο και εκεινο κλπ αλλα γεγονοτα σε οδηγισαν ως εδω η σχεση σου με τα παιδια σου αν εχεις πως ειναι?

[den_katalavenw...]

φυσικά και θα φοβηθεί όλη της η καθημερινότητα διαλύθηκε δεν θα φοβηθεί ? είναι λογικό απλα χρειάζεσε λίγο χρόνο για να ηρεμισεις να κοιταξεις γυρω σου να δεις την κατασταση να δεις οτι μπορεις να τα καταφερεις και μονη σου....

απλα σου ηρθε ξαφνικο και ειναι λογικο να τα εχεις παιξει λιγο μην ανησυχεις θα γινεις μια χαρα σε λιγο καιρο

[elpi]

Αλέξανδρε καλησπέρα, δε ξύπνησα ενα πρωί και αρχισα να φοβάμαι, φυσικά και οχι.Ο φόβος ξεκίνησε οταν πάρθηκε απο κοινού η απόφαση να χωρίσουμε.Δε ξέρω πως να το διαχειριστώ ολο αυτό το πράγμα.Εχω μια κόρη 23 χρονών, περνάει και αυτή τη φάση της σίγουρα, απλώς θα την ήθελα περισσότερο κοντά μου, να αντιμετωπίσουμε μαζί το "πρόβλημα" της οικογένειας χωρίς φυσικά να παραμείνει στο πρόβλημα και να μην προχωράει τη ζωή της κάτι που οφείλει να κάνει για τον εαυτό της . Τη νοιώθω λίγο απόμακρη, ισως ειναι ο τρόπος της για να προστατέψει τον εαυτό της απο τον πόνο και την ανασφάλεια που της προκάλεσε η αποφαση των γονιών της.Επειδή δεν ειχαμε καυγάδες στο σπίτι δεν ηταν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο ,της ηρθε κεραυνός εν αιθρία που λένε.Το θέμα μου ειναι πως να σταθώ στα πόδια μου και να αντιμετωπίσω αυτόν το αφόρητο πόνο που αισθάνομαι ώρες και στιγμές .Εναν πόνο που κόβει την ανασα πολλές φορές.

[Antreas MpR]

Το θέμα μου ειναι πως να σταθώ στα πόδια μου και να αντιμετωπίσω αυτόν το αφόρητο πόνο που αισθάνομαι ώρες και στιγμές .Εναν πόνο που κόβει την ανασα πολλές φορές.

Η κόρη σου είναι 23 ρε συ,δεν είναι παιδάκι,ολόκληρη γυναικα είναι...
Όσο για σένα σταματα να αισθάνεσαι ενοχες(μιας και αυτό κάνετε συνήθως)και άρχισε να αφιερώνεις χρόνο σε πράγματα που θα απασχολούν το μυαλό σου δημιουργικά.Καλο και το βιβλίο και η βόλτα,αλλα υπάρχουν άπειρα πράγματα να κανεις μέσα στην πολύ.Υπάρχουν εκθέσεις με ότι θέματα μπορείς να φανταστείς,εκδρομές κλπ κλπ.Όπου και θα ξεφύγεις από της πικρες σκέψεις και θα γνωρίσεις νέους ανθρώπους.
Όσο πιο γρήγορα ενεργοποιηθείς θετικά τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσεις να συνεχίσεις να ζεις.

[elpi]

Aυτό προσπαθώ να κάνω Αντρέα,το προσπαθώ οσο δε πάει αλλο, κάνω πράγματα που ειναι εξω απο μένα για να μη κάθομαι στο σπίτι και σκέφτομαι συνέχεια τα ίδια και τα ίδια και με παίρνει απο κάτω. Αλλά ειναι και αυτή η ρημάδα η μοναξιά, δεν υπάρχει ενας ανθρωπος να μοιραστείς μια βόλτα ,ενα καφέ, ενα σινεμά και οταν λέω ανθρωπο μη φανταστείς τίποτα σε γκομενικό....εναν φίλο μια φίλη, ολοι ειναι βουτηγμένοι στα προβληματά τους ,στις αφραγκιές τους και στα δικά τους προβλήματα. Ενα τηλέφωνο ,λίγη κουβέντα και τέλος και μη νομίζεις οτι τους ζαλίζω με τα δικά μου και τους κουράζω, προσπαθώ να ειμαι οσο μπορώ ευχάριστη.
Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου και που ασχολήσε.

[Θεοφανία]

..ελπι καλημέρα
Για ποιο λόγο πήρατε την απόφαση να χωρίσετε?

[vagpap]

Εlpi , η αδελφη μ εχει βιωσει παρομοια εμπειρια . Χωρισε το 2002 ( τοτε ητο 40χρ ), μετα απο 8 χρονια γαμου , βεβαια αλλο 27 κ αλλο 8 . Χωρισε διοτι δεν πηγαινε αλλο το πραμα , αλλα κ αν ο πρωην γαμπρος μ ειχε πολλα ελατωματα , ειμαι πεπεισμενος οτι σενα διαζυγιο , σχεδον παντα φταινε κ οι δυο . Ασχετον . Εμεινε με τρια παιδια , τοτε 4-5-6 ετων , δλδ πιο δυσκολα απο την κορη σ π ειναι 23 . Στην αρχη ηταν πολυ δυσκολα , οχι οικονομικα διοτι ο πατερας μου ειχε την δυνατοτητα να πληρωνει για τα παντα , ααλα συναισθηματικα ηταν στο μοτιβο το δικο σου . Με τον καιρο ομως , αρχισε να ξαναβρισκει παλιες παρεες-φιλους , κ αργα αλλα σταθερα ξαναβρηκε τον εαυτο της . Εδω κ πολλα χρονια ειναι πολυ καλα ( πιο καλα κ απο μενα ! ) . Στην φαση που εισαι δεν υπαρχουν μαγικες λυσεις για να φυγει ο πονος , παρα μονο μια αργη αλλα συστηματικη προσπαθεια επανανικωποιησης. Και μην αισθανεσαι ενοχες , γιαυτο ειναι οι φιλοι , σημερα τους ' πρηζεις ' εσυ , αυριο θα σε ' πρηζουν ' αυτοι , με τα δικα τους .

[Tomhet]

Καλησπέρα ελπίδα...
Διάβασα το thread σου και μου γέννησε αρκετά συναισθήματα..
Σε πρώτη φάση ελπίζω να μην ήταν άσχημες οι συνθήκες του χωρισμού σου.
Αν δεν ηταν τότε μάλλον πήρατε μια πάρα μα πάρα πολύ γενναία απόφαση. Δυο άνθρωποι που δεν είναι καλά μαζί, δεν πρέπει να είναι μαζί. Όταν μάλιστα έχουν οικογένεια είναι αρκετά δύσκολα τα πράγματα αλλα στην περίπτωση σου, το παιδί σου είναι ολόκληρη γυναίκα και θα έχει ανεξαρτητοποιηθεί απο το θέμα μαμα/μπαμπας.
Σίγουρα σαν μέλος της οικογένειας θα το βιώσει σαν μια μη ευχάριστη εμπειρία εφόσον είναι ήδη έτσι για σένα.

Απο μεριάς σου, εγώ θα σταθώ μόνο στην γενναία απόφαση που πήρατε (πραγματικά εύχομαι όποιες και να ήταν, οι συνθήκες να μην ήταν άσχημες). Μετά απο μια ολόκληρη ζωή που περάσες μαζί με έναν άνθρωπο (που απο εδώ και πέρα θα αναφέρομαι ως "δεν έζησες μονη") ξαφνικά βρίσκεσαι να αντιμετωπίσεις τα πάντα εσύ για σένα. Αν μη τι άλλο φράσεις όπως "εχασα τη γω κατω απο τα ποδια μου" κλπ θα περνούν απο το μυαλό σου και εν μέρη είναι αλήθεια...
Είναι αφάνταστο ζόρι να βρίσκεσαι ξαφνικά έτσι μόνος, πόσο μάλλον απο ένα τόσο μεγάλο διάστημα.

Δεν θέλω να σε τρομάξω αλλά ανάλογα με το πόσο δυνατή είσαι εσύ σαν ανεξάρτητος άνθρωπος (κάτι που μαλλον δεν το γνωρίζεις και δεν το έχεις ανακαλύψει ακόμα), τα χειρότερα μπορεί να μην έχουν έρθει ακόμα...Είναι σχετικά μικρό το διάστημα που έχει περάσει και θα σου πρότεινα να απασχολείς το μυαλό σου με άλλα πράγματα όσο μπορείς γιατί ανάλογα με το τι θα φέρει ο καιρός...ποικίλει και η δυσκολία.
To οτι ανέφερες ήδη πως κάνεις πράγματα όπως βόλτες μόνη σου με ένα βιβλίο πχ και πως μάλιστα δε το έκανες πριν μου θυμίζει τον εαυτό μου. Σε εμένα το έχω εξηγήσει ως το οτι έχω το μυαλό για να αναζητήσω την λύση, να ψάξω για αυτήν αλλά δεν είναι αυτό αρκετό απο μόνο του. Τίποτα δεν περνάει πιο εύκολα όταν είσαι μόνη σου. Αναζήτησε παρέα και προσπάθησε οι ασχολίες σου να είναι πάλι με αυτήν.
Θεωρώ πως είναι μεγάλο το διάστημα που έζησες με κάποιον και θα πάρει καιρό να "αποβάλεις" όλα αυτά που πρέπει να αποβάλεις...πρώτα πρώτα πρέπει σίγουρα να το χονεψεις και φαντάζομαι υπάρχουν και εκεί αρκέτα πράγματα...

Απο τεχνικής απόψεως και απο προσωπική εμπειρία την διεργασία αυτή θα την κάνεις θες δε θες αλλά θα σου πρότεινα να μην κλείνεσαι στον εαυτό σου κάνοντας πράγματα όπως αυτό που περιέγραψες...φοβάμαι πως έτσι θα τρέφεις τα μελαγχολικά σου συναισθήματα και τους φόβους σου.
Θα την κάνεις όταν θα είσαι αναπόφευκτα μόνη σου, όταν θα πηγαίνεις για ύπνο κλπκλπ. Τις υπόλοιπες ώρες νομίζω οτι θα είναι πιο υγίες να αναζητάς παρέα όποια και να είναι αυτή.
Απέφευγε με όποιο τρόπο το να είσαι μόνη σου καθώς αυτό για μένα μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί να τροφοδοτεί ατελείωτες σκέψεις μοναξιάς.

[elpi]

Kαλησπέρα παιδιά, σας ευχαριστώ ολους πολύ για τα λόγια σας. Σας "γνωρίζω" λίγο ως πολύ απο τα θέματά σας .
Θεοφανία μου καλή οι λόγοι που πήραμε την απόφαση να σταματήσουμε να ειμαστε μαζί ήταν οτι η συμπεριφορά του ενός δημιουργούσε πρόβλημα στον αλλον και πάει λέγοντας. Ενας φαύλος κύκλος δηλαδή που ποτέ δεν κάτσαμε να συζητήσουμε για πολλούς και διαφόρους λόγους,ετσι ο καθένας κλείστηκε στο καβούκι του εγώ κόλλησα σε εναν υπολογιστή ,ο άλλος σε ενα καφενείο και πέρναγαν τα χρόνια μέχρι που ήρθε η στιγμή που καταλάβαμε οτι δε πάει αλλο.
Αγγελε η περίπτωση με την αδελφή σου εχει ομοιότητες αλλα και πολλές διαφορές, το ξέρω οτι η λύση ειναι ο χρόνος και η προσπάθεια να κοινωνικοποιηθώ πάλι το οποίο ειχα παραμελήσει ολα αυτά τα χρόνια σε εγληματικό βαθμό.
Tomhet θα σταθώ ιδιαιτέρως σε σένα ,ο λόγος ειναι ο τρόπος γραφής σου....και στο δικό σου θέμα και εδώ μίλησες στη καρδιά μου.
Ασχημες δεν ηταν οι συνθήκες του χωρισμού, περίεργες θα τις ελεγα καλύτερα.
1ον η απόφαση πάρθηκε στο αψε σβήσε, εγώ το πρότεινα και ο άντρας μου το δέχτηκε αμέσως ....
2ον οι συνθήκες ειναι περίεργες γιατί ενώ ειπαμε χωρίζουμε, και μαζί δουλεύουμε ,και μαζί ζούμε...τι σοι χωρισμός ειναι αυτός ο Θεός μόνο ξέρει....Αυτό το γεγονός μου δημιουργεί προβληματισμούς μήπως και δε μπορέσω να ξεπεράσω και να προχωρήσω τη ζωή μου παρακάτω....
3ον να ξεκαθαρίσω οτι δε με ρίχνει τόσο η απόφαση του χωρισμού , οσο ο φόβος της ζωής , της μοναχικής ζωής ....καθότι δεν ειμαι ιδιαίτερα κοινωνικό άτομο, μάλλον καθόλου θα ελεγα...
Προσπαθώ λοιπόν οσο μπορώ να κάνω αυτό που αναφέρεις και σύ, να μην μένω καθόλου μόνη μου, αλλά αυτό δεν ειναι και πολύ ευκολο.Κάνω παρέα ακόμα και με ατομα που δεν μου λένε τίποτα σαν ανθρωποι μόνο και μόνο για να μη μένω μόνη. Ομως φοβάμαι μήπως ολα αυτά κάνουν τον κύκλο τους , τώρα ολοι θέλουν την παρέα μου για να μάθουν τα νέα απο πρώτο χέρι, μετά ο καθένας θα αποσυρθεί στο καβούκι του και μετά...... εγώ και το βιβλίο μου να βολοδέρνω στους δρόμους σαν την αδικη κατάρα...

[Tomhet]

Αυτό το τελευταίο για τις παρέες που έχεις τώρα το έζησα...με προβλημάτησε και εμένα ενώ συνέβαινε αλλά, τι να κάνεις...? απλά το άφησα να συμβεί. Είναι μέρος του κύκλου που ανέφερες. Πρέπει να γίνει στο κάτω κάτω, δεν έχει κανένα νόημα σε βάθος χρόνου να μην το έχεις συζητήσει και να μην το έχεις βγάλει απο τη μέση με τα άτομα που ενδεχομένως να κάνεις παρέα σε λίγο καιρό...
Με την τριβή και το μπλαμπλα ακόμα και για αυτό το θέμα με τα άτομα που ανέφερες, ίσως να ψηθεί και να μουδιάσει λίγο μέσα σου και με τον καιρό να νιώθεις και εσύ λίγο πιο αποστασιοποιημένη απο όλο αυτό. Ποτέ δεν ξέρεις....
Σίγουρα έχεις δίκιο σε αυτό που αναφέρεις πως δεν είναι ο χωρισμός που σε ρίχνει...όπως είπες δεν ήταν και μια απόφαση απο το πουθενά. Και στο κάτω κάτω η πικρή αλήθεια είναι πως τους ανθρώπους τους ξεπερνάμε. Την ζωή σου όμως θα την ζεις καθημερινά και αν είναι δύσκολη τότε....εδώ σε θέλω κάβουρα...!
Να σου ευχηθώ αυτό που δεν θα σου πει κανείς....κουράγιο!! :P
Σίγουρα θα το ακούς συχνά, θα παίρνεις βαθιές ανάσες όταν θα σου το λένε και θα σκέφτεσαι απο μέσα σου "τώρα κάτι μας είπες"....

Για να επανέλθω στο πιο σημαντικό...το τώρα...Το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό όπως είπα να αποσυρθούν μετά στο καβούκι τους οι γνωστοί σου και μπράβο που το σκέφτηκες απο τώρα για να μην ξαφνιαστείς μετά. Αλλά έτσι δεν πάνε οι ανθρώπινες σχέσεις? κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις...θα πάρεις την παρέα τους και θα πάρουν την κουβεντούλα, το κουτσομπολιό, τα προβλήματα που όλοι λατρεύουν να ακούν και μετά θα λένε στους "αλλους" γνωστούς, "τα έμαθες? η ταδε χωρισε.."..
Δε τα λέω με κακία, αλλά έτσι βλέπω να συμπεριφέρονται γενικά σε τέτοιες καταστάσεις...
Όταν ησυχάσουν ελπίζω να μείνουν κάποιοι και να έχεις παρεούλα.
Και απο το φόρουμ εδώ το ίδιο να περιμένεις....να πάρεις, να δώσεις..κουτσομπολιο....κλπ :P

Φυσικά μην προδικάζεις τίποτα τώρα....άσε λίγο χρόνο να περάσει για τώρα και βλέπεις....δε λέω οτι θα περάσει ήρεμα ή χαλαρά...αλλά σίγουρα θα περάσει./.
Παράξενο το οτι δουλεύετε μαζί...παλι καλά που ήταν κοινή απόφαση...
Θέλω τόσα πολλά να γράψω που θα σταματήσω εδώ καλύτερα γιατί τα έχω σκεφτεί όλα αυτά τόσο πολύ και δε θα σταματήσω ποτέ αν δε το κάνω τώρα...

ΥΓ: Α! κάτι ακόμα....
Αν ποτέ στην ψιλοκουβέντα σου με άλλους για τον χωρισμό σου πουν πράγματα που θα σε κάνουν να σκεφτείς οτι πιστεύουν πως είναι αρκετά δυνατοί και πως "έχουν τον εαυτο τους" και γιαυτό δε θα βρίσκονταν ποτέ στην θέση σου...μην τους παρεξηγήσεις...δεν ξέρουν...άστο να περάσει έτσι...πες απλά "δε βαριέσαι"...

[elpi]

ΥΓ: Α! κάτι ακόμα....
Αν ποτέ στην ψιλοκουβέντα σου με άλλους για τον χωρισμό σου πουν πράγματα που θα σε κάνουν να σκεφτείς οτι πιστεύουν πως είναι αρκετά δυνατοί και πως "έχουν τον εαυτο τους" και γιαυτό δε θα βρίσκονταν ποτέ στην θέση σου...μην τους παρεξηγήσεις...δεν ξέρουν...άστο να περάσει έτσι...πες απλά "δε βαριέσαι"...

Θα σου πώ απλά και μόνο ενα μεγάλο ευχαριστώ.

[Deleted-member-220416]

Αλέξανδρε καλησπέρα, δε ξύπνησα ενα πρωί και αρχισα να φοβάμαι, φυσικά και οχι.Ο φόβος ξεκίνησε οταν πάρθηκε απο κοινού η απόφαση να χωρίσουμε.Δε ξέρω πως να το διαχειριστώ ολο αυτό το πράγμα.Εχω μια κόρη 23 χρονών, περνάει και αυτή τη φάση της σίγουρα, απλώς θα την ήθελα περισσότερο κοντά μου, να αντιμετωπίσουμε μαζί το "πρόβλημα" της οικογένειας χωρίς φυσικά να παραμείνει στο πρόβλημα και να μην προχωράει τη ζωή της κάτι που οφείλει να κάνει για τον εαυτό της . Τη νοιώθω λίγο απόμακρη, ισως ειναι ο τρόπος της για να προστατέψει τον εαυτό της απο τον πόνο και την ανασφάλεια που της προκάλεσε η αποφαση των γονιών της.Επειδή δεν ειχαμε καυγάδες στο σπίτι δεν ηταν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο ,της ηρθε κεραυνός εν αιθρία που λένε.Το θέμα μου ειναι πως να σταθώ στα πόδια μου και να αντιμετωπίσω αυτόν το αφόρητο πόνο που αισθάνομαι ώρες και στιγμές .Εναν πόνο που κόβει την ανασα πολλές φορές.

Καλησπέρα elpi.Δεν έχω παντρευτεί,έχουμε μία διαφορά ηλικίας,οπότε ίσως έχουμε διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων...Αυτό δε το λέω για να νομιζεις περισσότερο ότι είσαι γρια,γιατί δεν είσαι,απλά γιατί έχω διαφορετική άποψη.Θα σου εξηγήσω.Σε αυτό που σημείωσα.Που βρίσκεις το κακό το ότι δεν υπήρχαν καυγάδες στο σπίτι?Για θέμα προετοιμασίας?Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος.Προσωπικά σας βγάζω το καπέλο (και στους 2) που δεν περάσατε τα προβλήματά σας στην κόρη.Αυτο είναι μεγάλο θέμα και σοβαρο και πραγματικά μπράβο σας.Το παιδί ζούσε σε ένα υγιές περιβάλλον.Νομίζεις είναι καλύτερα να ζούσε μέσα σε καυγάδες?Αυτή τη στιγμή θα πονέσει,λογικό,αλλά φαντάσου να πονούσε καιρό με τους καβγάδες μέχρι να παρθεί η απόφαση του χωρισμού.Ξέρεις πόσα ζευγάρια έχουν σαν άλλοθι τα παιδιά και σαν δικαιολογία επειδή έχουν την ανασφάλεια να χωρίσουν?Αυτό για μένα είναι 100% λάθος γιατί είναι πολύ χειρότερο να ζει/μεγαλώνει ένα παιδί σε ένα σπίτι με καυγάδες γιατί θα δημιουργηθούν άλλα προβλήματα.
Στη συνέχεια έχω να σου πω,ότι η καλύτερη κίνηση που μπορείς να κάνεις,είναι να βγεις για εναν καφέ με την κόρη σου και να μιλήσετε.Είναι μεγάλη κοπέλα και θα αποδεχτει το γεγονός πιστευω.
Εννοείται ότι 2 άνθρωποι όταν δεν μπορούν να είναι άλλο μαζί,ότι θα πρέπει να τραβούν ξεχωριστούς δρόμους.Τα περί παιδιών είναι δικαιολογίες και μόνο κακό κάνει (ειδικά στα παιδια) και σου εξήγησα πιο πάνω το γιατί.

[elpi]

Kαλησπέρα και απο μένα, εχεις απόλυτο δίκιο σε αυτά που γράφεις. Το καπέλο μη μας το βγάζεις, δε το αξίζουμε, καυγάδες δεν ειχαμε οχι συνειδητά για το παιδί,αλλά γιατί ειμασταν τόσο στο κόσμο μας και οι δύο που ουτε αυτό δεν κάναμε.

[deleted-member141015]

Γεια σου elpi... καταρχήν νομίζω πως αυτό που μας 'γερνάει' είναι η στασιμότητα και η αίσθηση ότι δεν υπήρξαμε / δεν είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Αλλά αυτό είναι κάτι που αναμφισβήτητα αλλάζει και μάλιστα ανεξάρτητα από την βιολογική μας ηλικία! Για να γίνει όμως ένα καλό νέο ξεκίνημα και να κινηθούμε μπροστά, χρειάζεται αν μη τι άλλο μια ανεξαρτησία. Κι η αλήθεια είναι πως δεν έχω καταλάβει πώς ακριβώς τα ρυθμίσατε με τον πρώην σύζυγο... Έχετε μπει σε διαδικασία διαζυγίου υποθέτω, σωστά? Αλλά, γιατί μένετε ακόμα μαζί στο ίδιο σπίτι? Επίσης, έχετε κάποια κοινή επιχείρηση και εργάζεστε και μαζί?